~ Gebroken Beloftes ~

De eerste avond

Er klinkt voorzichtig geklop op de deur. "Binnen?" Vraag ik met een angstige stem. Ik hoop met heel mijn hart dat het Robbie is. De deur gaat voorzichtig open. "Fleur, we gaan eten bestellen. Kom je ff naar beneden?" Gelukkig. Het was wel Robbie. Ik knik en ik ga van het bed af. Iedereen zit op de bank en Matthy heeft de telefoon vast waarmee we zo gaan bestellen. "Zullen we pizza bestellen?" Breng ik voorzichtig aan. De jongens kijken op. Ze zijn vast verbaasd dat ik ben gaan praten. Ik heb de hele dag nog bijna niks gezegd. Milo is de eerste die erop reageert. "Ja lekker." Matthy knikt. "Prima." Raoul knikt ook. "Nou t maakt me toch niet zoveel uit." Robbie glimlacht. "Nou dan heeft Fleur het probleem opgelost." Ik glimlach ook, net als de rest. Dit is de allereerste keer dat ik glimlach sinds de dood van mijn ouders. Robbie slaat een arm om me heen. Wat gebeurd hier? Robbie en ik horen elkaar te haten. De laatste keer dat we elkaar een knuffel hebben gegeven is niet voor niks al 7 jaar geleden. Ik duw voorzichtig Robbie's hand van me af. Matthy staat op. "Het is al besteld.. wil je wat drinken Fleur?" Ik kijk Robbie vanuit mijn ooghoeken aan. "Een cola is wel lekker.." Matthy knikt. "Tuurlijk." Hij loopt naar de koelkast en even later heb ik de cola & een pizza. Ik laat de pizza voorzichtig naar binnen glijden. Ik heb totaal geen trek meer sinds de dood van mijn ouders. Het schuldgevoel blijft me maar achtervolgen. Ook mijn boze gevoel mengt ermee. Op de begrafenis ging weer alle aandacht van mijn familieleden naar Robbie. Ik word er ziek van. Dan gaat er een deur open. Een jongen met Oranje-Blond haar komt de kamer binnen. Ik kan het haast wel raden. Het is vast die ene Koen. "Joo boys." Zegt hij terwijl hij zijn telefoon op de eettafel neergooit. "Oh.. en uh een meisje.." vult hij aan. Hij is duidelijk ook verbaasd. Heeft Robbie dit niet even overlegd? Hij loopt op me af en steekt zijn hand uit. "Koen."