~ Gebroken Beloftes ~

Een morgen zonder zorgen?

Ik kijk om me heen. De wereld om me heen is wazig. De deur van Robbie's kamer lijkt open te gaan. Ik voel me een stuk beter dan gisteren. Kan ik alles weer een kans gaan geven? De wereld wordt scherper. Robbie zit opeens op mijn matrasje met een dienblad op zijn schoot. Wat is er aan de hand? "Hee Fleur, je bent wakker. Ik dacht.. ik maak een uh ontbijtje.." hij glimlacht afwachtend naar me. Het gaat me allemaal iets te snel. Wat? Ik glimlach naar Robbie. "Lief, dankjewel." Dit is voor het eerst dat ik iets echt liefs tegen Robbie. Ik heb vannacht erover nagedacht, over het gesprek. Het is eigenlijk best zielig, ik merk nu pas dat Robbie inderdaad alles geprobeerd heeft en dat ik hem gewoon laat zitten. Het word tijd om dat recht te zetten denk ik. Als ik daar de energie maar voor heb. Tot mijn grote verbazing verdwijnt het goeie gevoel niet. Ik ga rechtop zitten en ik neem het dienblad aan. Robbie gaat staan. "We nemen ff wat op buiten. Dus als je klaar bent met eten kan je gewoon rustig iets gaan doen hoor." Ik knik. "Is goed." Robbie verdwijnt uit de kamer en ik weet al snel het eten naar binnen te werken. Als ik naar de badkamer wil lopen voel ik dat ik tegen iemand op loop die uit een van de kamers komt. Ik draai me om. Oh, het is Matthy maar. Hij kijkt me verbaasd aan en als ik me weer wil omdraaien, pakt hij mijn arm. "Fleur, gaat het?" Ik knik. "Hoezo?" Sinds wanneer boeit het een gozer die ik nog bijna niet gesproken heb mijn leven? Hij was toch juist die rare verlegen jongen die niks moest hebben van anderen? Of heb ik dat nou verkeerd gezien. Matthy fronst zijn wenkbrauwen en kijkt me controlerend en bezorgd aan. "Je lijkt anders. Je hebt meer kleur in je gezicht ofzo.. je straalt ook meer." Wat zegt hij nou allemaal. Nu weet ik het zeker. Die gozer is paranoia.