Ik heb je nodig // Bankzitters

Hoofdstuk 31

Raoul tikt mij aan en vraagt of ik even met hem kan praten. Geen idee wat hij wil zeggen, maar ik vind het prima. Ik knik en we lopen even naar de gang. Als we in de gang staan, kijkt Raoul me een beetje angstig aan. Zou er iets ergs zijn? "Lies, ik wil je iets vragen en ik weet dat je het niet leuk vindt, maar ik wil je echt helpen oké?" Ik ben al bang waar dit heen gaat. Ik weet zelf ook wel dat het de laatste tijd weer wat minder gaat met eten enzo, maar ik heb het gewoon voor mijzelf gehouden. Ik wil niemand er lastig mee vallen. Maar zelfs dan hebben mensen het door. "Oké?" Zeg ik alsof ik niet weet waar hij naartoe wilt gaan. "Ik weet dat je je best doet met eten enzo, maar ik maak me gewoon een beetje zorgen." " Hoeft niet Raoul, echt niet" "Heb je vanochtend gegeten?" "Ja, Matthy had een ontbijtje op bed gemaakt." "En als Matthy er niet was geweest, had je dan ook ontbeten of had je het dan overgeslagen?" "Ik weet het niet Roel." Zeg ik terwijl mijn ogen vochtig worden. Ik haat het om het hier over te hebben. Ik doe oprecht mijn best, maar het lukt gewoon niet. Af en toe denk ik dat het ook maar beter is als ik er nooit was geweest, dan had in ieder geval niemand last van mij gehad. "Sorry Lies, ik wil je echt alleen maar helpen." Zegt hij. Hij omhelst mij en zegt: "Ik ben er voor je Lies, echt waar." "Weet ik, maar het lukt allemaal niet meer. Sorry..." zeg ik terwijl ik in huilen uitbarst. De laatste tijd heb ik veel last van depressive gedachtes. Ik heb een tijd geleden zelfs gedacht dat het beter was om er gewoon niet meer te zijn. Om te verdwijnen voor altijd, maar dat plan heb ik uiteindelijk niet uitgevoerd. Nu ik Raoul, Matthy, Bel en de rest van de bankzitters heb, wordt het toch wat lastiger.

Ik heb nog even met Raoul gepraat over hoe ik me nou eigenlijk echt voel. Lelijk, nutteloos. Leeg. Als ik bij Matthy ben voel ik me echt wel blij, maar al snel komen er toch gedachtes in mijn hoofd, die niet echt helpen. Het voelt alsof niets meer zin heeft. Raoul is super behulpzaam, maar ik weet ook dat als ik dit tegen heb zeg dat hij hier mee gaat zitten. Daarom heb ik het ook in eerste instantie niet tegen hem verteld, maar uiteindelijk moet ik het toch tegen iemand kwijt. Ik heb wel een psycholoog, maar die zie ik niet heel vaak. Ik vind het ook wat lastiger om het tegen haar te zeggen, dus hou ik het zelfs dan een beetje voor mijzelf. Ik snap eigenlijk ook niet zo goed waarom ik het niet tegen haar ze, want zij wordt er natuurlijk voor betaald. Maar toch vind ik het lastig.

Na het gesprek met Raoul lopen we de woonkamer weer in. Ze zitten voetbal te kijken, dus ik denk dat ze niet zo snel door zullen hebben dat ik net heb gehuild. Ik pak even een glaasje water uit de kast en drink het leeg. Als ik op de bank ga zitten, zie ik dat er toch iemand naar mij kijkt. Matthy. Ik wil natuurlijk ook alles aan hem vertellen, maar ik vind het gewoon erg lastig. Ik wil niet dat hij zich zorgen gaat maken.

"Zullen we wat bestellen voor vanavond?" Vraagt Millo die blijft slapen. "Is goed, zullen we iets van pizza doen?" "Ik vind het goed, Lies eet jij mee?" Vraagt Raoul. Hij kijkt me aan alsof hij echt wilt dat ik blijf eten. "Ehh, ja hoor is goed. Kan iemand mij vanavond dan naar huis brengen?" "Dat komt wel goed." Zegt Raoul. Na ongeveer 10 minuten zijn alleen Raoul, Matthy, Milo en ik beneden. De rest is opnemen in hun kamer. "Matt zullen wij pizza halen?" Vraagt Raoul. Matthy knikt en ze zijn binnen no time weg. "Dus Lies." Begint Milo. "Ja, Milo?" Vraag ik aan hem. "Hoe zit het nou tussen jou en Matt?" Als ik heel erg eerlijk ben weet ik het ook niet zo goed. Ik vind hem leuk en hij mij ook denk ik, maar wat we nu van elkaar zijn. Geen idee. We hebben gezoend, maar zijn vriendin ben ik nog niet. "Ik weet het eigenlijk niet zo goed." "Oh, hoezo?" Milo voelt echt als een goede vriend, dus tegen hem durf ik het wel te zeggen. Ik leg alles aan hem uit. Hoe bang ik ben dat hij mij niet leuk vindt. Dat we gezoend hebben. Echt alles waar ik over twijfel. Het voelt fijn om het tegen iemand gezegd te hebben. Natuurlijk had ik het ook tegen Raoul kunnen zeggen, maar dat is mijn broer dus vind ik dat toch wat lastiger. "Lies..." begint Milo.

Sorry voor het wat saaiere deel. Ik heb niet heel veel inspiratie meer. Ik ga mijn best doen om op vakantie nog een deel online te zetten.

Heel erg bedankt voor de 8,4K reads!!! En voor de 290 votes!!! Echt niet normaal.

Ik hoop dat jullie het boek nog steeds leuk vinden. Als jullie nog leuke ideeen of tips hebben, zijn die altijd welkom.

Groetjes Suus!