Until Forever (Published!)

Chapter 35

Pagkatapos maligo at magbihis ay lumabas na sa master's bedroom si Mia. May nakasalubong siyang maid habang pababa siya sa hagdan.

"Good morning, Ma'am..." magalang na bati nito. It was Arnelia. Ang katulong na ilang beses na niyang nakakausap. Mga limang taon yata ang tanda nito sa kanya.

"Nagugutom ako, Arnelia," wika niya rito. Her body was looking for food. Parang nanghihina na rin yata siya. Hindi siya maayos na nakakain kagabi. At mag-aalas onse na nang umaga. Then, there was this strenous activity that she and Micheal did last night. She blushed at the extent of her thoughts. Remembering her last night's intimate encounter with Micheal made her nipples pucker beneath her bra. Her moans and whimpers echoed at the back of her mind. Goodness! She had to scrape the sinful images away to stop her thoughts from getting more explicitly sexual. She had never been like this before, thinking of sex while doing her daily chores. Naninibago tuloy siya sa kanyang sarili.

"Sige, Ma'am, ipaghahanda ko kayo ng pagkain. Halina sa komedor."

Nginitian niya ang babae. "Salamat." Nagpatiuna na ito at sumunod siya. "Kamusta ang Mama, Arnelia?" tanong niya habang papunta sila sa dining hall.

"Okay naman siya, Ma'am Mia. Ipinasyal sa hardin kaninang umaga ni Sir Micheal para sandaling masikatan ng araw."

"Ah..." Napatango-tango na lamang siya.

"Araw-araw iyang ginagawa ni Sir Micheal, Ma'am," pagpapaalam ng katulong. "Inililibot niya sa hardin si Ma'am Jasmin para makalanghap nang sariwang hangin at para mainitan na rin."

"Okay..." She was glad to know that. So Micheal really cared for her mother. Kaya hindi nito magawang ipaubaya na lamang sa kanya ang pangangalaga sa ina. Napabuntong-hininga na lamang siya sa puntong iyon. They both had Jasmin now anyway. And she was hoping for the best.

Narating nila ang malapad na dining hall. Hindi na naman niya naiwasang humanga. The long, glass-topped, dark mahogany table could serve up to twenty people. Kulay ginto ang mahabang table cloth na nakapatong sa gitna ng mesa. A row of crystal, long-necked vases with fresh flowers lined the center of the table, atop the golden table cloth. Mataas ang ceiling sa dining hall. At sa taas niyon ay nakakabit ang isang malaking gold na chandelier, na may nakahilerang apat na malilit na chandeliers sa magkabilang gilid niyon. Iniilawan ng mga iyon ang mahabang mesa. The living room screamed wealth and luxury, and the dining hall echoed the same sentiments.

"Maupo kayo, Ma'am..." Ipinaghila siya ni Arnelia ng isang upuan.

Tahimik siyang umupo habang naglalakbay pa rin ang paningin sa paligid. Maya-maya ay may dumating na ibang katulong na galing sa katabing kusina. May dala-dalang pagkain ang mga ito. They served her food. This was already her brunch.

Pagkatapos magpasalamat ay tahimik na siyang kumain. Masarap ang mga pagkaing inihain sa kanya. She was really hungry. Naparami tuloy ang kain niya. Kakatapos lang niyang kumain nang may lumapit na katulong.

"Ma'am, telephone po. Si Sir Micheal." Iniabot nito ang hawak na cordless phone sa kanya.

Tinanggap niya ang phone. Nginitian niya ang katulong. Pagkatapos ay sinagot na niya ang tawag. "Hello?"

"Mia..." Micheal's voice reverberated on the line.

Hindi niya naiwasang mapapikit. His voice brought shivers down her spine. "Yes?" she whispered softly. Gustuhin man niyang magalit dito dahil sa hindi nito pagsunod sa napagkasunduan nila ay hindi niya magawa. So much for her condition that they would only be married for papers' purposes only. Well, their marriage was consumated last night. She would be a liar if she would claim that she was just forced, that it happened against her will. Dahil kung hindi niya talaga gusto ay ipapaglalaban niya iyon. But she gave a weak resistance. Micheal got her carried away. Bottomline, she had a great time, a one helluva of an intimate, sexual encounter that she wouldn't surely forget.

"How are you?" he asked in an excited, ecstatic voice.

"Well," she stopped her heartbeat from escalating fast. "I'm okay," bahaw niyang pahayag, pero ang totoo ay malakas na ang kabog ng kanyang dibdib. Damn Micheal for making her feel this way!

"Did you already eat?"

"Yes. I'm eating right now," bahaw pa ring sagot niya.

"Good!" he sounded pleased. "Just wana check on you, hon. See you later."

"O-okay..." His endearment made a tug in her heart.

"Bye!"

"Bye..." Kaagad na ibinalik niya sa katulong ang telepono pagkatapos magpaalam kay Micheal. Pagkatapos ay tumayo na siya at nilisan ang dining hall. Pupuntahan niya ang ina sa silid nito.