"Hou nou eens op!" Ik klemde mijn handen om mijn oren. Ik hoefde dit niet te horen, niet weer. Mijn moeder was het er overduidelijk niet mee eens dat ik mijn zoveelste tattoo had laten zetten. In haar ogen maakte ik mezelf tot een monster. Maar dat was ik toch al? Ik weet geneens wie ik ben. "Nee linn dit is niet de manier waarop". "Mam snap je het dan echt niet?! De wereld is een mislukkeling!". "Linn ik heb er genoeg van, maak een keuze veranderen of het huis uit!" Die woorden had ik niet eerder van haar gehoord, meende ze dit? - En dat was het moment dat ik me hele leven omgooide. Ik, Linn wenfester had een toekomst