DIFFERENTSY

Pov, Gwen H4.

Woorden: 777

Ik zou deze middag samen met mijn buurjongen in de stad naar nieuw platen gaan zoeken voor mijn nieuwe platenspeler waar ik zo ontzettend blij mee ben. Eenmaal in de stad voelde ik dat er iemand naar mij keek en toen ik mij omdraaide zag ik Linn met haar zwarte outfit naar me kijken precies zoals ik haar leerde kennen. Ze was anders en dat maakte haar juist zo fantastisch. Ze keek geschrokken en beangstigend voor haar uit, en toen ik haar blik volgde zag ik dat Luke zijn hand om die van mij zat. Geschrokken deed ik een stap opzij in de hoop dat ze het nog zag maar nee ik had haar een verkeerd beeld van mij gegeven. Shit.

Die avond belde ik haar op om te vragen welk meisje het was die die dag naast haar liep en haar uit te-leggen dat die jongen niet was wie ze dacht dat het was. 'Ja?' Haar stem ratelde en trilde. Ik was bang. 'Linn?'. 'Wat is er Gwen?' Ze klonk kwaad. 'Liep je vanavond met ene meid buiten?' vroeg ik heel voorzichtig. 'Ja, oude school vriendin' Ik zuchtte opgelucht. 'Ah oke, was het gezellig?' zei ik. 'Het ging, met jou eten was gezelliger stel dat je het vergelijkt' zo lief dat ze dat zei.. 'Shit' je hoorde een glas vallen aan de andere kant van de lijn meteen bekroop de angst mij, ging alles wel goed? 'LINN' riep ik nog, maar enige wat ik hoorde was een harde klap. Ze viel. Ik pakte mijn autosleutels en rende de deur uit. Op bloten voeten en in pyjama. Ik reed naar het gebouw waar ik haar afgelopen week had afgezet na het eten met mijn neefjes. Alleen shit welke verdieping?! Ik rende naar binnen en keek of er knoppen naast de brievenbussen zaten anders kwam ik niet binnen. Ik belde iemand van de 3de verdieping.. 'Mevrouw, sorry dat ik zo laat bel maar ik moet naar Linn meisje dat hier net is komen wonen'. 'Oh die ken ik wel degene op verdieping 2?'. 'Dat denk ik wel, wilt u open doen?' zei ik. PZZPP 'DANKU!'. Heel gauw rende ik naar het trappenhuis eenmaal bij verdieping 2 was er een lange hal. 'Waar moet ik heen?!' Uiteindelijk aan het eind van de gang links stond er een deur op een kier en brandde er amper licht. Kan niet anders, bij Linn is altijd alles donker. Ik rende er naartoe en zocht een licht knop. En daar lag ze dan, haar ogen gesloten met glasscherven in haar voet en een kapotte telefoon. Ik had 112 gebeld die haar voor controle meenamen naar het ziekenhuis. Ze hebben haar bloeddruk gemeten en de scherven eruit gehaald. Die nacht sliep ik in een totaal niet comfortabel stoel, maar voor nu ging het even niet om mij. De volgende dag heb ik voor uren in het raam kozijn gezeten kijkend naar de voorbijkomende mensen. Linn sliep was wat de dokter zei, ze hadden haar een slaapmiddel gegeven. Maar die woorden geloofde ik eigenlijk niet want ze sliep al heel de dag. Ik verliet de afgelopen dagen alleen het ziekenhuis om wat eten te kopen. De 2e dag dat ik er was kwamen ook haar ouders langs, ik had hun ruimte gegeven en ben voor 3 uur maar in de wachtkamer gaan zitten. Daarna heb ik nog samen met hun een slappe bak thee uit de automaat gedronken. Ze vroegen mij niet naar wie ik was, gek genoeg. Ze vertelde uren over hoe moeilijk Linn het vroeger wel niet had gehad. Hoe zwaar het voor haar was geweest paniek en angst onder controle te krijgen. En dat dan juist nu, nu zij zo'n stap in haar leven had gezet om op haar zelf te wonen ze moest terugvallen. Ze huilden, waren kwaad maar vooral waren ze geraakt. Ze hadden jaren zoveel energie gestopt in alle therapie, in hoe het met haar ging. Na de lange gesprekken met de ouders stroomden ook de tranen over mijn wangen. En daar zat ik dan voor de ouders van een meisje die ik eigenlijk helemaal niet bleek te kennen. Haar ouders stonden op en voordat ze naar de deur liepen gaven ze mij nog een boodschap mee 'Gwen ik weet niet wie je bent maar zorg voor haar alsof ze ooit je zus is geweest' zei haar moeder. 'Gwen bedankt voor alles, ik zie je gauw hopelijk' zei de vader. De rest van die dag heb ik niks gegeten want de woorden van de ouders hebben mijn tranen doen blijven stromen.

'Gwen ik weet niet wie je bent maar zorg voor haar alsof ze ooit je zus is geweest'