DIFFERENTSY

Pov, Gwen H6

'Je ouders zijn hier geweest Linn, en ik heb met ze gesproken'. zei ik nadat ze mij geschrokken aankeek. 'oh oke, ik dacht eindelijk een nieuwe start te kunnen maken gebeurt dit' zei Linn pissig. Die woorden deden pijn, want ik was er toch voor haar? Ze kon mij toch vertrouwen?

-

Woorden: 981

Er kwam een vrouw binnen van in de 30 met een map en een witte jas aan. Ze gaf de ouders van Linn een hand en knikte naar mij. Ik zat nog steeds achter linn op het bed, en las mee met de enorm lange vragenlijst die ze kreeg. Ze vulde het heel gauw in, alsof ze het vaker had gedaan.. De assistente kwam een uur later terug met de uitslag, die voor mij schokkend kwam maar voor de rest normaal leek. 'De volgende keer zullen we u met deze oorzaak niet verder helpen' zei de mevrouw met een stalen gezicht. Er werd weinig meer over gezegd en Linn pakte haar tas en liep zo gewoon de kamer uit. Linn liep ver voor ons uit terwijl ik nog even in gesprek was met haar ouders. 'Waarom zei die mevrouw dat?' vroeg ik. 'Omdat Linn het had kunnen voorkomen en dus zelf veroorzaakt is' zei haar vader. Ik keek hem geschrokken aan, gaat het tegenwoordig zo in onze wereld? (Even tussendoor, dit stukje is in de realiteit ook zo. Met zelfbeschadiging of een zelfmoordpoging zullen ze je niet meer willen helpen). 

Die avond zijn we met zijn 4e ergens wat gaan eten. Toen we uit gegeten waren vroegen haar ouders plots of Linn anders met hun mee terug naar huis wou gaan. Ik keek Linn geschrokken aan, zou ik er dan nog wel zien? 'Anders Gwen ga je ook mee?' stelde haar ouders voor. Ik keek ze verbaasd aan. 'Linn is dat voor jou oke?' vroeg ik. 'lijkt me fijn Gwen' zei Linn opgewekt. 

Laat op de avond sprak ik mijn ouders nog over dat ik voor een tijdje bij Linn zou gaan wonen. Toen ik op de trap naar mijn kamer stond vroeg mijn moeder 'But we can visit?' 'Ofcourse mum' ze glimlachte en ik pakte boven mijn spullen in. Ik had geen idee waar ik kwam te slapen.. was het op haar kamer, logeerkamer of misschien wel met een tent in de tuin?!

Het liep het allemaal heel anders dan gepland. Ik was die volgende morgen gaan kijken hoe t met r ging maar het hele huis was al leeg en Linn was weg. Na 3 maanden ben ik nog eens gaan kijken maar toen woonde er al iemand anders. Ik had haar wanhopig opgebeld en een voice mail ingesproken. Uiteindelijk was ik radeloos terug naar huis gekeert om vervolgens maanden mezelf op te sluiten. Waarom word ik verliefd op iemand die mij geneens leuk vind!? Maar waren deze conclusies waar?

Het was savonds laat ergens op een zondag en mijn telefoon ging. Een onbekend nummer? Ik nam op en hoorde Linn met een andere toon in haar stem. 'Hi, waarom belde u mij zo vaak? Ik ken geen Gwenn en ben niet bekend met uw nummer'. Ik schrok, ze klonk dronken en om haar heen was het luidruchtig. Wie was dit meisje? 'Waar ben je linn?'. 'Hoezo gaat jou dat wat aan vreemde?'. 'Oh had ook wel zin in een drankje' Ik wou gewoon kijken of het meisje dat ik kende daar nog ergens zat. 'Ik sms je het adres, dag'. Oke dat was niet heel ver. Binnen een half uur was ik op een locatie met schemerige lampen en vrijende mensen in steegjes. Gatver. Eenmaal binnen zocht ik Linn zoals ik haar herinnerde. Maar blijkbaar moest ik nu zoeken naar een meisje met make-up en een sletten jurk want dat is hoe ik er aantrof in een donker hoekje. Ze was bewusteloos door de drank en had gele vlekken op haar jurk. Moet er niet aan denken wat ze met haar hebben gedaan. Ik bracht haar naar mijn auto en reed rechtstreeks naar het ziekenhuis. De receptioniste vroeg naar wat er was gebeurd en reed haar naar de ambulante zorg. Ik moest er omkleden en opfrissen. Ze zag er stukken beter uit in haar ziekenhuis pyama en make-up loze hoofd. 

Die nacht sliep ik weer op de stoel, de stoel waar ik een maand geleden ook op zat. Dezelfde plek naast hetzelfde bed. Ik had r hand vast en liet die de afgelopen dagen niet los. In de 6e nacht sloeg r hartslag aan en hoorde ik een ademhaling opstand komen. Ze opende haar ogen en keek mij vol angst aan. Het leek alsof iemand mijn longen had dichtgeknepen en mijn een klem op mijn hart had gezet. Linn was verdwenen. Er was geen enkel stukje Linn in die ogen te vinden. Opeens begon ze te schreeuwen, trillen en wild te bewegen. Geschrokken stond ik op en liep ik achteruit naar de muur. Er flitste iets in haar ogen, ik zag het! Een herinnering maar het was een seconde en het was weg. Ze gilde en ik deed mijn handen op mijn oren, rende de kamer uit en liep tussendoor tegen de verplegers aan die richting haar kamer renden.

'Gwen?'. Het was de vader van Linn, hij had me bij mijn bovenarm gegrepen. 'Hallo meneer'. Hij keek verdwaald, net zoals ik me voel als ik in de ogen van Linn kijk. 'Ze leeft niet meer he Gwen, ze is er ergens nog maar eigenlijk is ze al dood'. 'Dat zegt u goed, ik mis haar'. 'Heb je tijd om te praten? vroeg hij. 'Natuurlijk'. We waren buiten op een bankje gaan zitten en genoten van de rust. 'Drie maanden geleden toen we haar in huis namen ging het allemaal fout, ze mistte jou ontzettend en kon geen afstand doen van social media dus wij namen haar mobiel in' 

'Wij hebben ervoor gezorgd dat jullie nooit meer contact kregen, en daar heb ik nooit bij stil gestaan'