DIFFERENTSY

Vetrouwen H5.

woorden: 1115

Inmiddels wist ik dat iemand mij had vervoerd naar het ziekenhuis. Na een paar dagen in een donker gat gebeurde er iets. Alle stemmen werden mij eindelijk duidelijker, en mijn ogen kon ik openen. Niet dat het erg prettig was want het was opeens allemaal heel licht. Ik schrok toen ik een meisje in de vensterbank zag zitten, want het was Gwen. Hoelang zal ze er al zijn? 'Gw-e-nn'. Het kwam er zo ontzettend zacht en ratelend uit. Ze draaide haar hoofd naar mij en liep naar mij toe. 'Hee Linn' ze keek mij aan met zo'n ontzettend warme blik. 'Welke dag is het?'. 'Je hebt 5 dagen in een coma gelegen' ik schrok, wat had ik toch? Moest ik precies in deze fase van mijn leven terugvallen. Gwen pakte mijn hand en kwam naast me op bed zitten. 'Het is oke Linn, kan jij niks aan doen'. Waarom zei ze dat?! 'Huh Gwen, je kent mij helemaal niet.. hoe kan je dat zeggen?'. Ik zei het heel agressief want ze stond meteen op en ging op een stoel zitten. 'Gwen kom alsjeblieft weer naast me zitten zo bedoelde ik het niet, snap het alleen gewoon niet'. Ze twijfelde maar kwam toen toch weer bij mij zitten. Gelukkig. 'Je ouders zijn hier geweest Linn, en ik heb met ze gesproken'. Dat brak me, hoe konden mijn ouders iemand die ze totaal niet kennen opeens zo'n groot deel van mijn leven vertellen. 'oh oke, ik dacht eindelijk een nieuwe start te kunnen maken gebeurt dit'. Ik kon niet meer, ik was zo moe. De tranen liepen alweer over mijn wangen. Waarom moest dit nou alweer zo gauw gebeuren.. De dokter controleerde mijn bloeddruk en sneedes op mijn voet. Hij maakte mij los van de snoeren zodat ik mij ook kon bewegen. 'Linn, mijn assistente komt straks met een formulier over wat er zou kunnen zijn gebeurd, of je die dan even wilt invullen'. 'Ohke' was het enige dat ik zei. 'Pas over een paar uur, richting eind van de middag, dus je kan nu nog wel even slapen en douchen'. 'Dank-u-wel' hij was oprecht best vriendelijk. Hij liep de kamer uit en sloot de de deur. Gwen die naast het bed was gaan staan hielp mij overeind, toen ik eenmaal een beetje stabiel stond liep ik naar de badkamer. Waar ik vervolgens bijna weer op mijn bek ging want mijn benen lieten het afweten. Ik voelde mijn ademhaling sneller worden, en mijn hartslag zich opbouwen, het trillen begon. Mijn lichaam nam in schokken van angst mijn lichaam over. Inmiddels had Gwen mij alweer stevig vast. Gelukkig. Hoe ging ik in godsnaam douchen, met zoveel stress in mijn lijf. 'Gwen-nn ih-ik ww-eet nie-t ho-ee ik dit ga doen' we stonden voor de douche. 'Linn rustig ik help je wel' dat bezorgde mij nog meer stress, kan ik haar vertrouwen? Ze zette mij neer op een krukje die daar stond. Ik probeerde met trillende handen mijn vest los te ritsen dat niet ging. Gwen tilde mijn shirt over mijn hoofd, vouwde mijn broek op en hielp mij weer overeind. Ze deed de kraan aan, waste mijn haren en bleef gelukkig van de rest van mijn lichaam af. 'Ik doe niks wat jij niet fijn vind Linn, vertrouw mij'. Ik kwam steeds een beetje meer tot rust, mijn lichaam gaf mij de macht over mijn lichaam terug en ik kon weer op eigen benen staan. Ik had mij vast aan een klem aan de muur waar ik ook tegenaan leunde. 'Linn ik haal even wat schone kleding uit je tas'. Ze kwam terug met een pyjama broek, sweater en wat ondergoed. Ik wankelde nog steeds een beetje maar kon wel in rust staan, hoe langzaam het ook allemaal ging. Eenmaal weer aangekleed kroop ik mijn bed in. Gwen was op de bank gaan liggen en had voor haar eigen dekentje gezorgd. 'Gwe-nn'. Ze draaide haar hoofd mijn kant op en wachtten tot ik nog iets zei maar dat deed ik niet, ik hoopte dat ze mijn gebaar snapte. Ik tilde mijn dekbed op en kroop naar achter was het zo duidelijker.. Ze kroop tegen mij aan en zo vielen we in slaap. En voor het eerst in een hele tijd voelde ik mij veilig bij een persoon.

 Ik hoorde de deurklink naar beneden gaan en zag 2 schimmen de kamer inlopen. Gwen lag nog vredig met haar armen om mij heen. Toen de personen dichterbij kwamen zag ik dat het mijn ouders waren. Ze gingen naast mijn bed zitten 'Lief hoor Linn' en ze wezen naar Gwen. Ik glimlachte en voelde Gwen overeind komen. Ze schrok toen ze mijn ouders zag en was van plan uit bed te stappen. 'Geen zorgen Gwen, blijf lekker liggen het is oké' zei mijn moeder. Ik had een hand onder mijn hoofd gelegd zodat ik ze aan kon kijken. Gwen was rechtop gaan zitten. 'Goed te zien dat je even hebt gedoucht Linn en natuurlijk dat je wakker bent' zei mijn vader. 'Ja pa ik kan weer ademhalen'. Hij moest lachen, 'We waren hier 2 dagen geleden ook maar toen was je nog diep in coma. Zo te zien is Gwen ook niet weggeweest'. Gwen gaf hun een glimlach 'Zoals ik had belooft'. 

Er kwam een vrouw binnen van in de 30 met een map en een witte jas aan. Ze gaf mijn ouders een hand en knikte naar Gwen. Ik was maar rechtop gaan zitten om de vragenlijsten in te vullen. Heeft u problemen gehad in uw jeugd? Weet u nog wat er is gebeurd dinsdag avond, zo ja leg dat uit. Het waren allemaal ingewikkelde doordachte vragen die ik eigenlijk niet wou beantwoorden maar wel moest. Ze kwam een uur later terug met de uitslag.. ik luisterde er geeneens meer naar omdat ik al wist wat het ziekenhuis mij zou vertellen. 'De volgende keer zullen we u met deze oorzaak niet verder helpen'. Mijn ouders leken ook niet geschrokken alleen Gwen keek verbaasd. Ik leg het haar nog wel een keer uit als mijn leven mij weer adem geeft. Vrijwel meteen werd ik uit het ziekenhuis gezet. 

Die avond zijn we met zijn 4e ergens wat gaan eten. Toen we uit gegeten waren vroegen mijn ouders voor de zekerheid 'Linn wil je anders mee naar huis, dat we controle over je hebben?'. Ik keek twijfelend naar Gwen, het was zo'n stuk hier vandaan. 'Anders Gwen ga je ook mee?' stelde mijn ouders voor. Ik keek ze verbaasd aan. 'Linn is dat voor jou oke?' vroeg Gwen. 'lijkt me fijn Gwen'. Ondanks ik Gwen eigenlijk helemaal niet kende wist ik wel dat dit voor ons beiden iets goeds zou kunnen zijn.