Lütfen bölümün tamamını eksiksiz okuyun. Kaçırmamanız gereken yerler var ;)
İyi Okumalar^^
Soğuktan buz kesen vücuduma hükmedemiyordum. Bir an önce buluşma yerine gitmek gibi bir eylemde bulunmam gerektiği kafama yeni dank etse de hala yerimde öylece beklemeyi sürdürdüm.
Bir şeyler yapmam gerekiyordu. İlk öpücüğünü sonra düşün Maya.
Telefonumu çıkarıp kalp atışlarımla aynı ritimde numarayı yazmaya başladım. İkinci çalıştan sonra açmıştı Serenay. ''Alo?''
''Serenay, bize düşmanın buluşmak için teklif ettiği yeri hatırlıyor musun?'' diye sordum uzatmadan.
Bir süre cevap gelmemişti. ''Oraya gideceğini söyleme Maya.''
''Gitmek zorundayım! Eray gitti çünkü, onu durduramadım Serenay, tek başına düşmanla-''
''Kahretsin. Bekle, halledeceğim. Eray'ı ara, açmıyorsa kararı kesin demektir ve eğer onun aklına ulaşabilirsem ne düşündüğünü kavradığımda buluşma yerini öğrenirim. Onu ara ve hemen bana dön.'' diyerek telefonu kapatıvermişti.
Tekrardan Eray'ın numarasını çevirdim. Birkaç çalıştan sonra açacağını ümit etsem de reddetmişti. Bilerek telefonunu kapatmamış olmalıydı, hala iyi durumda olduğunu anlamam için aramayı reddederek sakin olmam gerektiğini anlatmak istemişti belki de.
Serenay yeniden aradığında anında açarak kulağıma götürdüm. ''Eray telefonu açmıyor.''
''Pekala. Zihnine girdim ama hiçbir şey öğrenemedim. Kafası çok karışık, gideceği yerin rotasını beyninde bulamadım. Belki de çoktan oraya ulaştığı ve düşmanı aramaya başladığı içindir.''
Söyledikleriyle hafifçe yutkundum. ''Erayların evinin önündeyim. Buraya gelmen gerek.''
''Bir saniye. Buluşma yerini hatırladım. Kapatmam gerek, sana söylemediğim için kızma ve sakın beni arayıp da planımı meşgul etme. Erayların orada bekle. Geliyorum.''
•••••••
Elis'in Ağzından
Maya, Serenay ve Eray'a korkunç bir sürpriz yapacaktık. Onlara düşmanın ağzından bir mektup göndermiştik.
Pars yanıma geldi. ''Hani Erayların evine yolladığımız mektup gitmemişti ya, demek ki gitmiş. Serenay beni aradı. Eray'ın başının dertte olduğunu söyledi, arabayı almak istedi.'' dedi gülerek.
Maya'nın Ağzından
Evin önünde heyecanlı bekleyişim sürerken sokağın başında görünen araba farları bilmem kaçıncı ümidim olmuştu. Araba gittikçe bana yaklaştı ve yanımda durdu.
İçinde Dolunay, Serenay, Pars ve Elis duruyordu. Şoka uğramıştım. Bunlar ne alakaydı?
Serenay arabadan inerek yanıma geldi. ''Amacım sadece Pars'tan arabasını istemekti, Maya. Eray'ın başının derde girdiğini söyleyince Dolunay bunu işitti ve gidelim diye tutturdu. Elis de yanlarındaymış. Cümbür cemaat geldiler. Yılbaşı gecesinde bize çam ağacı yollayan kişiden haberleri olduğu için düşmanımız olduğunu biliyorlar. Neyse, bin hadi.''
Hala öylece ona baktığımı farkettiğinde bağırmak zorunda kalmıştı. ''Hadi, bin!''
Cipin arka kapısını açarak havasız arabaya bindim. Dolunay önde, Pars'ın yanındaydı. Arabayı Pars kullanıyordu. Elis arkadaydı. Ben ortaya oturmuştum ve Serenay yanıma geçmişti.
''Nereye gidiyoruz?'' diye sordu Pars.
Serenay ona adresi söylediğinde kaşlarını çatmıştı. ''Orayı biliyorum. Bir kere mangal yapmaya gitmiştik. Hatta annem bize-''
''Pars, sür artık.'' diye homurdandı Dolunay.
••••••
Olay yerine ulaştığımızda arabayı ormana yakın bir yere park ettik ve her birimiz teker teker indik. Küt küt atan kalbimle Eray'ı aramak için ormanın içine doğru ilerledim. Pars ve Elis'in elinde birer el feneri vardı. Ortalık şaşırtıcı derecede aşırı karanlıktı, neredeyse hiçbir şey görünmüyordu. Hepimiz ormanın içinde yürümeye devam ederken ormanda sessizlik hakimdi.
Ormanın iyice içine ilerlemiştik. Elis elindeki el fenerini bana uzattı. ''Nerede bu çocuk?''
Feneri alarak etrafı kolladım. Eray hiçbir yerde gözükmüyordu. Orman o kadar büyüktü ve o kadar içine girmiştik ki korkmaya başlamıştım.
O anda bir çığlık koptu.
İnsan çığlığıydı. Bir erkeğin çığlığı.
Buz gibi olan bedenimle düşünmeden var gücümle koşmaya başladım. ''Eray!''
Diğerleri arkamdan koşuyorlardı ve bana dikkatli olmam gerektiğini söylüyorlardı. İkinci çığlık duyulduğunda koşmamı hızlandırarak onu aramaya çalıştım. ''ERAY!!''
Ayaklarım herhangi bir şeye takılabilirdi, düşüp yerde ne olduğunu bilmediğim şeyler tarafından yaralanabilirdim. Önümde duran bir ağaca toslayabilirdim. Ama sadece Eray'ı bulmak için tüm gücümle koşmaya devam ediyordum.
En sonunda birinin beni çekmesiyle feneri ışık hızında ona doğrulttum. Eray'dı bu. ''Maya hemen uzaklaşın buradan. Hepiniz!'' diyerek arkasını döndü ve koşmaya başladı. Peşinden gidiyordum.
Ceketinin arkasını tutarak onu durdurdum. ''Düşman burada mı!?''
''Evet! Çıkın buradan!'' diye kükredi. Hayatımda duyduğum en yüksek sesli bağırıştı sanki. Elis, Serenay ve Dolunay yanımıza gelmişti. ''Eray çıkalım buradan.''
''İstediği tek kişi benim! Gidin dedim!''
''Pars nerede?'' diye soludu Dolunay.
Serenay çılgınca konuştu. ''Bilmiyorum. Koşun, gidelim buradan. Eray ne olursun, bulacak bizi! Biz...'' kelimeleri havada asılı kalmıştı.
''Serenay ne oldu?'' diye sordum. Eray'ın arkasına şok olmuş bir ifadeyle bakıyordu.
''Çocuklar...ba...'' Serenay konuşamıyordu. Benzinin kül gibi olduğu görülebiliyordu. ''Bakın...'' diye fısıldadı dolmuş gözleriyle. Fenerimi baktığı yere çevirdim. Hepimiz oraya dönmüştük.
Simsiyah giysiler içinde, maskeli ve kapüşonlu bir silüet duruyordu önümüzde. Karanlıkta kamufle biraz oluyordu, hareket etmiyordu. Zar zor farkedebilmiştim. Elis'in ağzından bir feryat çıkıverdi.
Serenay ile dip dibe girmiştik. Kolunu sıkıyordum. Kimse ses çıkarmıyordu. Tüm fenerleri ona doğrulttuğumuzda onu daha iyi seçebilmiştik. Korkudan tir tir titriyordum. Ağlamak üzereydim.
''Hiçbirine dokunma,'' dedi Eray. ''Lanet olası yeteneğimi mi istiyorsun? Al. Şimdi.'' Ses tonunda korku yoktu. Bir şey yapmak istiyordum, herhangi bir şey.
Düşman hala karşımızda öylece duruyordu.
''Gelsene lan or***u çocuğu!''
Düşman eldivenli ellerini yavaşça arkasına götürdü. Tekrar kaldırdığında elinde bir silah duruyordu.
Silah.
Hepimiz birden hareketlendik. Var gücümüzle koşmaya başlamıştık. Eray'ın hala orada tehlikede olduğundan emindim, bir ağacın arkasına saklandım. Düşman ile karşı karşıyaydı. Gözyaşlarımı serbest bıraktım.
Eray'ın önüne başka bir kişi geçmişti. Elis. Komik bir tavırla konuştu. ''Aşkım bitir oyunu.''
Düşman hala elinde silahla beklemeye devam edince Elis tekrar kıkırdadı. ''Pars, yeterince korktular aşkım. Maskeyi çıkar.''
Her şey şaka mıydı?
Dolunay ve Serenay yan yana duruyor ve titriyorlardı. Elis Eray'ın önünde durmaya devam ederken kollarını bağladı. ''Üf Pars, yetti ama sen de .'' diyerek maskeli sevgilisine yaklaşmaya başladı. Her şeyin şaka olması içimde koca bir öfke uyandırmıştı. Koskocaman.
Birdenbire birinin daha ayak sesi duyulmuştu. Çalıların arasından birisi geliyordu. Feneri şaşkınlıkla oraya doğrulttum. Gelenin Pars olduğunu görmemle rahatlamıştım. Bir an başka biri olduğunu sanmıştım. Bir dakika, Pars gelmişti.
''Elis siyah kıyafeti bulamadım, yerinde yoktu. Şakayı başka gün yap-''
Elis şok olmuş bir ifadeyle bir Pars'a bir de karşımızda duran siyah kıyafetli kişiye baktı. Bilincini yitirmiş gibiydi. Pars maskeli adamı gördüğü anda donakalmıştı.
''Abi...'' diye fısıldadı Dolunay. ''Bu sen değilsen...kim?'' dedi ağlamaklı sesiyle.