"What the fvck?!" I hissed when I tried to see for myself what's happening in the social media.
"I told you not to open it" maktol na usal ni Xenoah saka kinuha ang cellphone ko.
Kasalukuyan kami ngayong nasa salas at nagmomovie marathon upang magpaantok. Tulog na ang anak ko sa hita ni Xenoah habang nasa hita ko naman si Serefina.
"Xenoah" seryosong pagtawag ko sa kanya.
Malamig naman niya akong tiningnan.
"You promised Azaia" pagpaalala niya sa akin.
"But your license is at stake!" mahinang sigaw ko.
"I don't care Azaia. I don't care." matigas niyang sambit.
Mariin akong napapikit at napabuga ng malalim na hininga. I felt him hold my hand and buried his face on my back shoulder.
"You promised baby" paos niyang wika kulang nalang ay magmakaawa.
I opened my eyes and face him.
"I won't leave you like what you're thinking Xenoah but I think we need space, hindi pwedeng nandito kami ni Rafael. Bjorn may used it on the court, worst part baka gawin niya ang lahat matanggalan ka ng lisensya bilang abogado. Kaya kong tanggapin ang lahat Xenoah pero ang hayaang mawala ang lahat ng pinaghirapan mo that's a big no for me. " pagpapaliwanag ko rito.
Mabilis naman siyang umiling at mahigpit akong niyakap.
"Mamamatay ako baby" he mumbled.
Agad?!
"We can still communicate through phone Xen" mahinahon kong sabi.
"I can win the case and have my license intact without you leaving in my house baby." he stated.
"I trust you for that Xenoah pero hindi pwedeng hindi tayo mag-iingat. Isang butas lang tatagilid tayo." I reasoned out.
Hindi naman siya umimik pa bagkus ay mas hinigpitan niya lang ang yakap sa akin na tila pinaparamdam niya talaga na hindi niya kaya na magkalayo kaming dalawa.
"Just for a month Xenoah. Please." mahinang sabi ko.
He still didn't speak.
I let out a deep sighed and disentangle his hug. Nakayuko naman siya ng hinarap ko ito kaya naman hinawakan ko ang kanyang baba at itiningala paharap sa mukha ko.
I gently touched his face and kissed his forehead, bagay na madalas niyang ginagawa sa akin.
I straightly looked at him and gave him an assuring smile.
"After the case, when I am finally free. Marry me when you still want to." I seriously mumbled while looking in his hazel brown eyes.
Kita ko ang unti-unting panlalaki ng mata niya kasabay ng pag-awang ng kanyang bibig.
Ilang beses pa siyang kumurap at napalunok.
Napangiti nalang ako sa aking isip.
Now he's the one speechless at my lines.
"Isang buwan lang Azaia." pagsuko niya nang makabawi sa gulat.
Tumango nalang naman ako bilang tugon.
He took a deep breath and glance at me.
"Sa condo ko kayo tutuloy. I'll provide security for you and Rafael." pinalidad niyang ani.
Napangiwi naman ako at marahang umiling.
"Hindi ba at sabi mo ay naroon sila? Kung makikita nila ako sa unit mo ay lalo lamang titindi ang hinala nila sa atin." I stated.
He smirked and stretched a smile.
"Who said that I only have a condo there?" he uttered.
Natigilan naman ako bago napairap nang mapagtanto ang kanyang punto.
"Ikaw na mapera" I said.
He chuckled and hug me again.
"Soon to be yours baby" he whispered under my ear.
My heartbeat skips a beat.
Damn Xenoah. You're making my heart crazy and wild. Jeez!
"Daddy are you going to leave us here?" malungkot na tanong ni Rafael habang buhat si Serefina nang makarating kami sa condo unit na tinutukoy ni Xenoah.
Yes, kasama ang kuting na unti-unti ng nagiging pusa.
Yumuko naman si Xenoah at saka ginulo ang buhok ni Rafael. Tipid siyang ngumiti sa kanya at hinagkan ang noo nito.
"Babalik rin si Daddy dito baby. I just need to fix some things." mahinahong paliwanag niya sa bata.
"Can't you do that with us?" inosenteng tanong ng anak ko.
Malungkot namang ngumiti si Xenoah bago binuhat si Rafael.
"Daddy will fight a monster baby, I need to hide you and Mommy for your safety. Naiintindihan mo naman si Daddy diba?" mahinahong paliwanag niya sa bata.
Kita ko ang pinaghalong takot at paghanga sa mata ni Rafael bago mabilis na tumango at yumakap sa leeg ni Xenoah.
"Talunin mo po agad ang monster Daddy para po magkasama-sama na agad tayo ni Mommy at ni baby Serefina." walang muwang na usal ng bata.
Mahina namang tumawa si Xenoah at tumango-tango nalang bago tumingin sa akin.
"I will baby. I will" he uttered like he's saying it to me not at Rafael.
I know you can Xenoah.
"Let me take you to bed." nakangiti nyang sabi kay Rafael.
Hindi naman sumagot pa ang anak ko at hinayaan na lamang si Xenoah na dalhin siya sa higaan.
Isang studio type condo ang unit na pinagdalhan sa amin ni Xenoah. Tamang tama lang para sa amin ni Rafael. Kumpleto ang mga gamit at wala na akong ibang kakailanganin pa kahit ang pagkain ay may nakastock na sa ref.
Inihiga siya ni Xenoah sa kama at saka tinabihan bago niyakap. Ako naman ay nasa dining table at nakatanaw sa kanila. Hinaplos-haplos pa niya ang ulo ni Rafael nang pumikit ito.
"Goodnight Daddy" bulong ng anak ko.
Xenoah smiled and kissed his forehead.
"Goodnight baby" he answered and continued what he's doing.
Hindi naman nagtagal ay nakatulog narin ang bata. Maingat siyang umalis sa tabi ni Rafael at saka sinalubong ang aking paningin.
Naglakad siya palapit sa akin at naupo sa harapang silya ko.
"Can't you just go back baby?" namumungay ang mata niyang tanong saka hinawakan ang aking kamay na nasa ibabaw ng mesa.
"Xenoah napag-usapan na natin ito diba?" puno ng hinahon kong usal.
"I know, I understand. It's just hindi lang ako sanay ng wala ka sa paningin ko pati narin si Rafael." he mumbled and sighed.
Tipid naman akong ngumiti sa kanya at hinawakan pabalik ang kanyang kamay.
"Nasanay rin ako na nandyan ka palagi sa tabi ko Xenoah. Nasisigurado kong mangingiba ako sa pagkawala ng presensya mo pero kailangan kong magtiis para sa ikabubuti ng lahat. I also care about you like how you care for me Xenoah. Hindi ko kaya na malagay sa bingit ng kasiraan ang pangalan mo." I explained.
Muli siyang bumuntong hininga at malungkot na ngumiti.
"I wish bumilis ang takbo ng panahon para tapos na ang isang buwan na hinihingi mo." he uttered.
Back to his abnormal self. Yeah, that's him. The mighty punchline lordii.
Inirapan ko naman siya na mahina niya nalang ikinatawa.
"Just call me when you want to see me. I'll be here in a heartbeat." paos niyang wika at saka hinalikan ang kamay ko.
Tipid lang akong ngumiti at tumango.
Kailangan ko sigurong lobatin ang cellphone ko at iwala ang aking charger para mapigilan ang aking sarili na gawin iyon.
"You should back to work para may pinagkakaabalahan ka." I suggested.
He nodded as sign of approval and stand up from his seat.
"I'll leave now" pamamaalam niya sa akin.
Mabigat man sa aking dibdib ang pag-alis niya ay pilit kong nilabanan iyon at hindi ipinahalata.
Tumayo nalang din ako at sinundan siya palabas ng pinto.
We stare at each other for a second.
"Drive safe" I mumbled when I earned my strength.
"See you soon baby" he said in hoarse voice.
"See you soon" pagsang-ayon ko at pilit na ngumiti.
"Lock the door" he remind me.
I just nod as response.
He sighed and kissed me on my forehead.
"Goodnight Azaia" he whispered.
"Baby kasi yun" wala sa sariling sambit ko at napanguso.
He smiled and gave me a peck on my lips.
"Goodnight baby" pag-uulit niya.
Ngumiti naman ako sa kanya at mabilis siyang pinatakan ng halik pabalik.
"Goodnight baby" I mumbled and quickly closed the door.
I even heard him groaned before I closed it.
One month Xenoah.
Isang buwan para itest ko ang sarili kong nararamdaman. Did I just fall because you're always there for me or I really fall hard that nothing can even explained it why.
I took a deep breath and glance at my son who is peacefully sleeping.
Pakatatag tayo anak. I mentally mumbled and went to the cabinet.
Kumuha ako ng pamalit na damit saka nagtungo sa banyo. Naglinis ako ng katawan at saka isinuot ang damit na aking kinuha.
I am wearing a terno keroppi sando top and short. Sa loob ng pananatili ko sa bahay ni Xenoah ay nasanay narin akong magsuot ng mga damit na mas kumportable sa akin.
Thanks to him he boost my self esteem and freed me from hiding my pains.
Naglakad ako patungong kama kung san natutulog ang anak ko at saka nahiga sa tabi niya. I tried to sleep by forcing my eyes but I couldn't. Paulit-ulit na bumabalik sa isip ko si Xenoah at ang bahay niya.
Nang hindi talaga ako dalawin ng antok ay ako narin ang sumuko sa pamimilit sa aking sarili. Maingat akong bumangon at nagpuntang kusina upang magtimpla ng gatas.
Natigilan pa ako sa paghahalo nang maisip ang pagsisilbi niya sa akin. Sigurado ako kung kasama ko siya ngayon ay siya mismo ang magtitimpla nito para ibigay sa akin.
Pilit ko nalang iniwaksi iyon sa aking isip saka naglakad puntang lamesa at naupo sa upuan.
Tulala kong tiningnan ang gatas habang iniikot-ikot ang tasang hawak.
Daig ko pa ang nag-abroad na maraming pamilyang naiwan sa bansang inalisan. Iisa lang ang taong napalayo sa akin ngunit ganun nalang katindi ang homesick ko.
Tiis lang Azaia. Tiis lang.
Nasa kalagitnaan ako ng pagpapatatag sa sarili ko nang marinig ko ang pag-iingay ng aking telepono. Tumayo naman ako at saka kinuha iyon mula patungan na nasa ibaba ng TV.
I saw Xenoah's name in the screen. Agad ko naman iyong sinagot at itinapat sa aking tenga habang naglalakad pabalik sa kusina.
"Imissyou. My home feels not home anymore without you and Rafael here." paos niyang wika.
Para namang kinurot ang aking puso nang marinig ang matinding kalungkutan sa boses niya.
"Imissyoutoo" I replied.
Gusto ko sanang sang ayunan ang sinabi niya ngunit pinigilan ko ang aking sarili. I know Xenoah, isang trigger lang sa kanya ay nasisigurado kong babalik siya rito at iuuwi kami ora mismo.
"One month baby. I fvckin month" pagmamaktol niya habang naririnig ko ang yabag niya na nasisiguro kong paakyat ng hagdan.
Yeah one month without you always.
One thing I realized now for the past minutes ago.
Hindi ko na kailangan ng isang buwan para kwestyunin ang sarili kong nararamdaman.
I love him.
No explanations.
No reasons.
Period.
How I wish he's feeling the same with me.