Στο Μπρασόβ, ο κόσμος φαινόταν μουδιασμένος. Παρέες μικρές και μεγάλες συζητούσαν έντονα, καθώς τα νέα για την ύπαρξη του Βλαντ είχαν ταξιδέψει. Ο κόσμος ακόμη δεν είχε πλήρως καταλάβει τι συνέβαινε, μα οι φήμες ψιθύριζαν πως για όλα όσα λάμβαναν χώρα, υπήρχε πιθανότητα να κρύβεται από πίσω κάτι πιο σκοτεινό από τα παιδιά της νύχτας. Ο κόσμος είχε εντάξει πλέον τον Βλαντ Ντράκουλα στους θρύλους και οι πιο φιλοσοφημένοι υποστήριζαν, πως για να έχει ξυπνήσει, για να έχει επιστρέψει από τον ίδιο τον θάνατο, τότε στα σίγουρα η πατρίδα του κινδύνευε, τα εδάφη του απειλούνταν. Τον θαύμαζαν μέσα από την ιστορία του και άπαντες ήταν αποφασισμένοι να βοηθήσουν. Παρά τις απαγωγές κοινών θνητών από την πλευρά του Ραντού, προκειμένου να τους μεταμορφώσει σε Σκοτεινούς, αρκετοί είχαν προτιμήσει τον θάνατο ως λύση. Οι περισσότεροι στη Ρουμανία ήταν αποφασισμένοι να σταθούν στο πλευρό του πρίγκιπα, που κάποτε έκανε τον πιο σκληρό σουλτάνο, να γυρίσει αηδιασμένος πίσω και να σταματήσει την επέλαση στη Βλαχία.
Η Βικτόρια για πρώτη της φορά, ένιωσε τη δύναμη της τηλεμεταφοράς. Ο Ραντού την κρατούσε σφιχτά, μέχρι που τα μεσαιωνικά σοκάκια του Μπρασόβ, τους υποδέχτηκαν. Φορούσε ρούχα της σημερινής εποχής. Ένα λευκό πουλόβερ και ένα σκούρο παντελόνι απλό. Τα ανοιχτόχρωμα, σγουρά μαλλιά του, ήταν έρμαια του ανέμου και το βλέμμα του ήρεμο και καθηλωτικό, έκανε τις κοπέλες στον δρόμο να τον κοιτάζουν έστω και μία φορά στα κλεφτά.
«Θυμάμαι, όταν ακόμη ζούσα με τα αδέρφια μου στο Τιργκοβίστε, ήμουν πολύ μικρός τότε. Αμυδρά έχω την εικόνα του Βλαντ και του Μίρτσεα, όλοι μας να ερχόμαστε σε επαφή με τον θόρυβο του αστικού κέντρου και τους εμπόρους που διαλαλούσαν την πραμάτεια τους. Οι πολεμίστρες του παλιού βυζαντινού κάστρου, δέσποζαν στο βάθος της πόλης, άγρυπνοι φρουροί πάνω από τις στέγες των σπιτιών. Ανάμεσα στην πύλη του κάστρου και την αίθουσα του θρόνου, μεσολαβούσε ένα μεγάλο προαύλιο, το οποίο φρουρούσε νυχθημερόν μία λεγεώνα οπλισμένων φρουρών, σκορπισμένη κατά μήκος των τειχών. Από εκεί έχεις θέα τα λιβάδια, τα δάση και τις λίμνες που αγκαλιάζουν την πρωτεύουσα. Τα αδέρφια μου αγαπούσαν αυτό το σημείο. Πρέπει μία μέρα να πας» πρόφερε και η Βικτόρια τον κοίταξε μέσα στα μάτια.
«Ραντού, ο καθένας γράφει τη δική του ιστορία. Καταλαβαίνω όμως πως η αιχμαλωσία επίδρασε διαφορετικά σε εσένα και διαφορετικά στον Βλαντ. Ίσως είναι η στιγμή να σταματήσεις τώρα» προσπάθησε να τον πείσει, μα ήξερε πως ήταν μάταιο. Ο Ραντού για αιώνες είχε μάθει να στέκεται στο πλευρό του Μεχμέτ. Ο Βλαντ ήταν ένας ξένος για εκείνον.
«Βικτόρια, υποσχέσου μου πως θα μείνεις ασφαλής» ήταν το μόνο που της απάντησε και η κοπέλα κατάλαβε. Δεν χρειαζόταν λέξη παραπάνω. Στην ζωή της είχε πλέον συνειδητοποιήσει, πως ευτυχία δεν υπήρχε, παρά μονάχα στιγμές ευδαιμονίας. Ας ήταν. Ας τις χαιρόταν έστω και έτσι.
Με τα δύο της χέρια, αγκάλιασε τον λαιμό του ψηλόλιγνου νεαρού, φέρνοντας τα χείλη του στα δικά της. Στα μάτια του καθρεπτίζονταν τα χαρακτηριστικά της και ο Ραντού έμεινε για λίγο να ξεκουράζει το μέτωπό του στο δικό της. Πόσο θα ήθελε να την μάθει περισσότερο. Ήταν η πρώτη φορά που η ψυχή του είχε γευτεί την αίσθηση της ελευθερίας, μα όσο και αν κραύγαζε, ο πόλεμος είχε φτάσει. Ο στρατός του Μεχμέτ, αποτελούμενος αποκλειστικά από Σκοτεινούς, θα διέσχιζε την Μαύρη Θάλασσα, κινούμενος κάτω από το νερό και θα έφτανε στη Ρουμανία. Οι υπόλοιποι, βρίσκονταν ήδη στις κατακόμβες του Αγίου Νικολάου. Όταν πια θα έπαιρνε τη Ρουμανία, ο Μεχμέτ θα συνέχιζε για την υπόλοιπη Ευρώπη. Παντού υπήρχαν εξάλλου βρικόλακες και Αλχημιστές, σε όλον τον κόσμο.
Ο Ραντού αποχώρησε, αφήνοντάς τη μόνη. Δίχως να κοιτάζει πίσω της, την μορφή του που απομακρυνόταν για να μην λυγίσει, συνέχισε να προχωρά στην πλατεία, μόνο για να δει το θλιβερό θέαμα της μητέρας της, τυλιγμένη με το αιώνιο πανωφόρι, να παλεύει να πουλήσει λίγο ζεστό κρασί και ταυτόχρονα να προστατευθεί από το κρύο. Τα μάτια της γέμισαν δάκρυα. Όσο και αν η ψυχή της ήταν γενναία και ατίθαση, η μελαγχολική αυτή εικόνα, έσπαγε και κομμάτιαζε την ψυχή της. Τρέχοντας προς το μέρος της, την αγκάλιασε σφιχτά. Η γυναίκα φαινόταν συγκλονισμένη που την έβλεπε.
«Κορίτσι μου! Μου τα πρόλαβε η φίλη σου, μαζί με κάτι ακαταλαβίστικα για έναν Μεχμέτ Πορθητή. Που βρισκόσασταν εχθές; Μήπως ήπιατε τίποτε περίεργο;» τη ρώτησε, όταν ένας πλανόδιος πωλητής εφημερίδων που κραύγαζε για τα νέα της ημέρας, τους τράβηξε την προσοχή. Η Βικτόρια έψαξε στις τσέπες της για νομίσματα, θέλοντας να αγοράσει μία. Στο πρωτοσέλιδο, βρισκόταν μία ιστορική φωτογραφία του Βλαντ και από κάτω έγραφε : «Άραγε θα ζήσουμε μία νέα 17η Ιουνίου;»
Η συγκεκριμένη ημερομηνία, ήταν χαρακτηριστική. Ήταν τότε που ο Βλαντ, νιώθοντας τον κλοιό να σφίγγει γύρω του, είχε οργανώσει νυχτερινή επίθεση με τέσσερις χιλιάδες ιππείς στο στρατόπεδο του σουλτάνου, με σκοπό να τον σκοτώσει. Η Βικτόρια διάβαζε τις μαρτυρίες των ανθρώπων του Μπραν, που εξομολογούνταν πως η χώρα του Ντράκουλα, δεν θα πέσει ποτέ και πως ο Μεσαίωνας δυστυχώς υπήρχε, με τον σουλτάνο να κρύβεται πίσω από τις εξαφανίσεις των ανθρώπων και τον Ραντού να βρίσκεται στο πλάι του. Η πρωτοφανής στήριξη του βοεβόδα, είχε παγώσει τον κόσμο που κόντευε να βγάλει τους Ρουμάνους τρελούς για τα υπερφυσικά πιστεύω τους. Όλα αυτά όμως, μέχρι να έβλεπαν την αλήθεια, ή ίσως και να μην την έβλεπαν ποτέ, τουλάχιστον όχι ολόκληρη. Παγκοσμίως ξεκίνησαν οι μαρτυρίες για περίεργους ανθρώπους, με υπερφυσική ταχύτητα. Ήταν οι βρικόλακες που μαζεύονταν για να δώσουν την μάχη, πλάι στον αφέντη τους. Η Βικτόρια της έδειξε την εφημερίδα και η μητέρα της την κοίταξε άναυδη.
«Μα, πώς γίνεται;» ρώτησε, όταν είδαν τον πατέρα της από μακριά να έρχεται συνοφρυωμένος. «Φύγε παιδί μου! Φύγε γιατί θα ξεσπάσει επάνω σου!» της φώναξε η γυναίκα με απόγνωση. Δεν άντεχε άλλο, αυτή τη κατάσταση και δυστυχώς, αρκετές φορές ο κόσμος αδιαφορούσε.
«Δεν τον φοβάμαι» της είπε και το εννοούσε.
«Πού ήσουν εσύ; Αντί να επιστρέψεις σπίτι σου, γυρνάς σαν την αλήτισσα στους δρόμους; Για λεφτά σας στέλνω εδώ πέρα!» γαύγισε και χτυπώντας το χέρι του, έσπασε δύο κουπάκια πήλινα. Όταν εκείνη προσπάθησε να αντισταθεί, την άρπαξε και την έσπρωξε πίσω. «Να μην ξανάρθεις στο σπίτι! Στο απαγορεύω! Για εμένα τελείωσες!» της φώναξε και όταν η μητέρα της ετοιμάστηκε να μπει στη μέση, η Βικτόρια τη σταμάτησε.
«Δεν σκόπευα. Ακόμη και στα βουνά, παρέα με τους λύκους, είναι καλύτερα από το κολαστήριο!» του ούρλιαξε και έφυγε τρέχοντας, υποσχόμενη στον εαυτό της πως μία μέρα, θα έσωζε την οικογένειά της από τα νύχια του.
Καθώς ήταν ψυχή ατίθαση, κατευθύνθηκε στα λεωφορεία για το Τιργκοβίστε. Ήταν περίπου δυόμισι ώρες από το Μπρασόβ. Ήθελε να πάει σε εκείνο το σημείο, όπου θα έβλεπε τον κόσμο και θα εκτιμούσε τις ομορφιές του. Η Ρουμανία ήταν σχετικά δύσκολη χώρα για ένα κορίτσι μονάχο του, μα εκείνη δεν φοβόταν τίποτε. Όπως συχνά σκεφτόταν, ο φόβος βρισκόταν καλά καθισμένος στον θρόνο του σπιτιού της. Φτάνοντας πια στην πόλη του μύθου, όπου κάποτε βάδισαν όλα αυτά τα ιστορικά πρόσωπα, κινήθηκε ευθύς αμέσως για εκείνο το μεσαιωνικό παρατηρητήριο. Η πλεκτή ζακέτα της δεν επαρκούσε για το κρύο και τα δάκρυα στέγνωναν με τον αέρα. Ανεβαίνοντας αδύναμα, κάθισε στο τειχάκι αγναντεύοντας, όταν τρία λεπτά μετά, συνειδητοποίησε πως δεν ήταν μόνη. Απέναντι, καθόταν ένας άνδρας. Τα μακριά, καστανά, σγουρά μαλλιά του ανέμιζαν λάμποντας στο ηλιοβασίλεμα. Το κορμί του στητό και μυώδες, η στάση του περήφανη σαν να του ανήκε η απεραντοσύνη του ορίζοντα. Δεν της είχε δώσει καμία σημασία και όμως εκείνη βουρκωμένη τον κοιτούσε με θαυμασμό.
«Βλαντ....Ντράκουλα. Άρχοντα...» ψέλλισε θέλοντας να αφήσει επιτέλους ελεύθερο εκείνον τον λυγμό.
Ο άνδρας γύρισε το κεφάλι του. Τα ολοπράσινα μάτια του την κοίταξαν, μα στο γλυκό φως της δύσης, μέσα τους αναδυόταν και το μελί, αντικατοπτρίζοντας πλήρως τα δάση της Τρανσυλβανίας. Συναισθήματα δεν μπορούσε να διαβάσει, μονάχα που τα πόδια της κινούνταν από μόνα τους και τον πλησίαζαν με δέος. Ο Βλαντ έμεινε ακίνητος, ωστόσο τα μάτια του δήλωναν καχυποψία. Αυτό το μέρος ελάχιστοι το γνώριζαν.
«Ποια είσαι;» την ρώτησε ψυχρά κόβοντάς της τη φόρα.
«Με λένε Βικτόρια» ψέλλισε. Όσο φόβο δεν είχε νιώσει με τον Μεχμέτ, τον αισθανόταν τώρα με τον Βλαντ.
«Δεν με ενδιαφέρει το όνομά σου. Σε ρώτησα, κυρίως γιατί αυτό το μέρος είναι τόσο απόκρημνο και σπάνιο για να έρθει κάποιος, που είμαι βέβαιος πως η πληροφορία σου δόθηκε από κάποιον. Από ποιον;» ρώτησε κοφτά και τώρα πια είχε σηκωθεί όρθιος, μα δεν έκανε βήμα να την πλησιάσει. Η κοπέλα κατάλαβε πως δεν χωρούσαν ψέματα, μα και η ίδια δεν είχε καμία διάθεση να τα πει.
«Από τον αδερφό σας, τον Ραντού, Άρχοντα» ομολόγησε και η ατμόσφαιρα πάγωσε. Ένιωθε τα μάτια του να πετούν σπίθες και την αναπνοή του να βαραίνει απότομα. Η Βικτόρια ετοιμάστηκε για τα χειρότερα. Αυτός ο άνδρας όσο ήρωας και αν ήταν, ταυτόχρονα είχε και άλλα χαρακτηριστικά. Όπως το ότι ήταν οξύθυμος και σκληρός.
«Ανάθεμά τον!» γρύλισε και με το χέρι του κομμάτιασε ένα μέρος από τα τείχη.
«Περίμενε! Είπα την αλήθεια και δεν είμαι αυτό που νομίζεις! Δεν είμαι εχθρός σου, ήθελα από πάντα να μπορούσα να σε δω» πάλεψε να τον ηρεμήσει, όταν είδαν ακόμη έναν άνδρα που του έμοιαζε, να πλησιάζει.
«Αδερφέ, πάψε να τραμπουκίζεις όμορφες δεσποσύνες» πετάχτηκε ο Μίρτσεα και είδε τη Βικτόρια να τον ευχαριστεί σιωπηλά. «Είμαι ο Μίρτσεα, ο μεγάλος αδερφός των τριών Ντράκουλα. Γνωρίζεις ήδη τον μικρό από ότι κατάλαβα, αλλιώς δεν θα κόχλαζε ο μεσαίος σαν μεσαιωνικό καζάνι, ή παραβρασμένη χύτρα»
«Άρχοντα, η γνωριμία μου με τον Ραντού δεν έχει να κάνει με εσάς. Είμαι απλώς μία κοπέλα και τίποτε περισσότερο. Δεν μπορώ να σας κάνω κακό. Τυχαία τον γνώρισα και ομολογώ πως...πως αν δεν ήταν ο Μεχμέτ, ίσως ο Ραντού να ήταν κάποιος άλλος. Μου αφηγήθηκε γι' αυτόν τον τόπο και θέλησα να έρθω, καθώς δεν έχω πού αλλού να πάω. Ο πατέρας μου με έδιωξε και μέχρι να σκεφτώ ένα μέρος για να μείνω, ήρθα εδώ ώστε να ηρεμήσω» του είπε και ο Βλαντ την κοίταξε έντονα.
Η είσοδος στο μυαλό της ξεκίνησε, όπου είδε πράγματι εικόνες που τον σόκαραν. Ο αδερφός του τη φιλούσε. Αδύνατον! Ταραγμένος, διέκοψε την επαφή με τις αναμνήσεις της, μα δεν ήταν βέβαιος για το πώς θα την αντιμετώπιζε. Έλεγε την αλήθεια. Ο πατέρας της ήταν βίαιος. Τον είχε δει να χτυπά μία ταλαιπωρημένη γυναίκα που έμοιαζε στην ίδια. Η θέση του ήταν δύσκολη, μα καθώς ήταν προστάτης της δικαιοσύνης, ο πατέρας δεν θα είχε καλό τέλος.
«Ο Ραντού έχει πάψει να είναι αδερφός μου, αιώνες τώρα. Είναι γενίτσαρος και εξαιτίας του η γυναίκα μου αυτοκτόνησε, αλλά μάλλον δεν σου είπε λέξη γι' αυτό. Σε θάμπωσε η ομορφιά του. Δεν με ενδιαφέρει η ιστορία σας, η δική μας είναι πικρή. Αυτό που ο Ραντού δεν κατάλαβε ποτέ, ήταν πως δεν μπορούσε να κυβερνήσει τη Βλαχία. Τότε, ο θρόνος ήθελε ένα τέρας. Εμένα. Έναν πρίγκιπα με πολλά πρόσωπα, έναν άνθρωπο που έδειχνε το κτήνος, μα και τον αριστοκράτη όπου και όταν ήθελε. Ο Ραντού είναι πιο ευγενικός και μαλακός από εμένα. Είναι καλός πολεμιστής, αλλά όχι βασιλιάς. Έκανε λάθη, μα στην ουσία ως και σήμερα, δεν μπόρεσα να του κάνω κακό. Αυτή είναι μία αλήθεια που δεν θα παραδεχόμουν ποτέ, αν δεν είχα αλλάξει» της είπε και έκανε σήμα στον Μίρτσεα να φύγουν. Η Βικτόρια έμεινε να τον κοιτάζει θλιμμένη, αποδεχόμενη τη μοίρα της να κοιμηθεί στους δρόμους, όταν είδε τον Βλαντ να κοντοστέκεται. «Το κάστρο μου έχει χώρο. Εδώ έξω αν δεν αρρωστήσεις από το κρύο, θα βρεθείς νεκρή από εγκληματίες. Μόνο για μία μέρα όμως» έκανε παύση όταν την είδε να ξεθαρρεύει «Και κάτι τελευταίο. Απόψε, δεν θα δεις το καλό μου πρόσωπο. Έχω να μιλήσω στο στρατό μου για μία αστοχία τους. Είναι τυχεροί που θα αποφύγουν τις σκληρές τιμωρίες, ωστόσο καλό θα ήταν να μην είσαι παρούσα»