Zawgyi
က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီးဟာ ခ်ံဳးသာ့ဖန္းရဲ႕ electric scooter ေလးေနာက္မွာ အခန္႔သားထိုင္လိုက္ရင္း သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ဟာလည္း သာ့ဖန္းရဲ႕ခါးကို ဖက္တြယ္ထားေလတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာကို သာ့ဖန္းရဲ႕ေက်ာျပင္ကို ကပ္လိုက္ၿပီး ႏြမ္းလ်စြာ ေမးလိုက္တယ္။
"ငါကအရမ္းကပ္ေစးနဲတယ္လို႔ မင္းေရာထင္လားဟင္?"
ခ်ံဳးသာ့ဖန္း သူ႔မ်က္လံုးေတြကို ကစားလိုက္ကာ စိတ္ထဲကက်ိတ္ၿပီး အက်ယ္ႀကီးေအာ္ခ်လိုက္တယ္။
"ေသခ်ာတာေပါ့။ မင္းကဘယ္လိုထင္လို႔လဲ က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီး။ မင္းကိုယ္မင္း သေဘာေပါက္သင့္တာၾကာလွၿပီ။ ဟမ့္!"
ဒါေပမဲ့ သူ႔ပါးစပ္က ထြက္လာတဲ့ စကားေတြကေတာ့.........
"အုိက္ယား.... ဘယ္ကသာ! မင္းကစိစိစစ္စစ္သံုးတတ္တာပါ။ ျဖဳန္းတီးရတာ မႀကိဳက္ရံုေလာက္ပါပဲ။"
က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီးက ထိုစကားေတြကို ၾကားလိုက္ပံုမရ။ ဒါေၾကာင့္ ခ်ံဳးသာ့ဖန္းရဲ႕ေက်ာေပၚမွီခ်လိုက္ၿပီး စကားေျပာတာကို ရပ္လိုက္တယ္။
စူပါမားကတ္ကုိေရာက္တဲ့အခါ ခ်ံဳးသာ့ဖန္း သူ႔ဆိုင္ကယ္ေလးကို ပါကင္႐ွာထိုးလိုက္တယ္။ ေနာက္မွ ေ႐ွာင္ခ်ီးတစ္ေယာက္ ေတာ္ေတာ္ၾကာ အသံတိတ္ေနခဲ့တာကို သူသတိထားမိသြားတယ္။ သူ ေခါင္းကိုလွည့္လိုက္ၿပီး သူ႔ေက်ာမွာကပ္ေနတဲ့ ဖားပ်ံေလးကို ၾကည့္ဖို႔ႀကိဳးစားလိုက္တယ္။
"ေ႐ွာင္ခ်ီး....ေ႐ွာင္ခ်ီး?"
က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီးက ျပန္ေျဖမလာဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူအနည္းငယ္ စိုးရိမ္သြားမိတယ္။ သူ႔လက္ကို ေနာက္ကိုဆန္႔ထုတ္လိုက္ၿပီး က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီးမ်က္ႏွာကို စမ္းလိုက္ေပမဲ့ က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီးဟာ သူ႔ရဲ႕လက္ကို ျပန္ဖမ္းထားလိုက္တယ္။
က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီးဟာ လက္တစ္ဖက္ကို ေျမႇာက္လိုက္ၿပီး သူ႔ဘက္လွည့္ၾကည့္လို႔မရေအာင္ ခ်ံဳးသာ့ဖန္းရဲ႕ ေခါင္းအေနာက္ကို ထိန္းကိုင္လိုက္တယ္။
ေနာက္လက္တစ္ဖက္ကေတာ့ ခ်ံဳးသာ့ဖန္းရဲ႕ လက္ကို ကိုင္ထားဆဲ။ ခ်ံဳးသာ့ဖန္း သူ႔ေနာက္ေက်ာဘက္မွ လည္ေခ်ာင္း႐ွင္းေခ်ာင္းဟန္႔သံ ႏွစ္ႀကိမ္ထြက္ေပၚလာၿပီး ခပ္တိုးတိုးေရရြတ္သံတစ္ခုကိုလည္း ၾကားလိုက္ရတယ္။
"သာ့ဖန္း။ မင္းကအရမ္းေကာင္းတာပဲ!"
ကားပါကင္ဝန္းက်င္မွာ လူေတြဟာ ပ်ားပန္းခပ္သြားလာေနၾကတယ္။ ဆိုင္ကယ္ေတြနဲ႔ ကားေတြဆိုတာလည္း ဝင္လိုက္၊ထြက္လိုက္နဲ႔ သူတို႔ေဘးက အသီးသီးျဖတ္သြားေနၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခ်ံဳးသာ့ဖန္းအတြက္ကေတာ့ ထိုအခိုက္အတန္႔မွာ ပတ္ဝန္းက်င္ကအရာေတြအကုန္လံုး ရပ္တန္႔သြားသလိုပဲ တိတ္ဆိတ္ကုန္တယ္။ က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီးရဲ႕ ခပ္တိုးတိုးအသံေလးသာ သူ႔နားထဲ ထပ္တလဲလဲၾကားေယာင္ေနမိတယ္။ အဲ့တာဟာ က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီးတစ္ေယာက္ ကမ္းကုန္ေအာင္ဆိုးၿပီးရင္ သ႐ုပ္ေဆာင္ေနက် အကယ္ဒမီေ႐ွာ့တစ္ကြက္ပဲ။
ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုစာ အေတြ႔အၾကံဳအရ..... ကမာၻေပၚမွာ က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီးေလာက္ စိတ္ဆိုးေဒါသထြက္စရာလူ မ႐ွိေတာ့ဘူးလို႔ သူထင္တဲ့အခါတိုင္း က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီးက အဲ့လိုပဲ။ အဲ့နည္းလမ္းကို အျမဲထုတ္သံုးေနက်။ အားမ႐ွိတဲ့အသံနဲ႔ "သာ့ဖန္း မင္းကအရမ္းေကာင္းတာပဲ" အဲ့စကားကိုေျပာမယ္။ အရမ္းကိုနာက်င္ခံစားေနရဟန္နဲ႔ တစ္ေလာကလံုးက သူ႔ကိုထားသြားၿပီး ခ်ံဳးသာ့ဖန္းတစ္ေယာက္သာ သူ႔အနား႐ွိေတာ့မယ့္ပံု dramaေတြခ်ိဳးမယ္။ ဒါျဖစ္ေနက်ပဲ။ ဒါေပမဲ့ အဲ့လိုအားကိုးတႀကီးမွီတြယ္ထားတာဟာ ခဏတာအတြက္သာျဖစ္တယ္။
သူထင္သလိုပါပဲ... ေနာက္တစ္စကၠန္႔ေတာင္မၾကာဘူး က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီးဟာ သူ႔ကိုလႊတ္ေပးလိုက္ၿပီး ဆိုင္ကယ္ေပၚက တက္တက္ႂကြႂကြ ခုန္ဆင္းလိုက္တယ္။ ထို႔ေနာက္ အိတ္ထဲက ေႂကြမြေနတဲ့စကၠဴေလယာဥ္ပ်ံေလးကို ထုတ္လိုက္ၿပီး ခ်ံဳးသာ့ဖန္းကို ျပလာတယ္။
"ဒီမွာ ...6နာရီေက်ာ္ရင္ ၾကက္ကင္က 9.9$နဲ႔ ေရာင္းေပးမွာတဲ့! မင္း ျမန္ျမန္လုပ္။ ငါဒီေန႔ အဲ့တာကိုရမွျဖစ္မယ္။"
က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီးဟာ စကၠဴေလယာဥ္ပ်ံေလးကို ျပန္႔သြားေအာင္ျဖန္႔ရင္း စိတ္အားထက္သန္စြာ စာရြက္ထဲက အမ်ိဳးအမည္တစ္ခုခ်င္းစီ ေထာက္ျပရင္း ဆက္ေျပာေနတယ္။ အဲ့စာရြက္ကလည္း ဘယ္ကေလးလက္က လုလာတဲ့စာရြက္တုန္းပဲ!
"ငါဒီဟာ ဝယ္ခ်င္တယ္၊ ေနာက္ဒီဟာ.... ဒီဟာေကာပဲယူမယ္။ အကုန္လံုးဝယ္ပစ္ရမယ္။"
ထိုအခိုက္အတန္႔မွာ ခ်ံဳးသာ့ဖန္း သူ႔စိတ္ထဲမွာျဖစ္ေပၚေနတဲ့ သနားစိတ္ေလးကို ခ်က္ခ်င္းပဲ ပင္လယ္ထဲသြားပစ္ခ်င္သြားတယ္။ က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီးရဲ႕ တဖိတ္ဖိတ္ေတာက္ေနတဲ့ မ်က္ဆံနက္နက္ေလးေတြကို သူၾကည့္လိုက္ၿပီး မတတ္ႏိုင္စြာဘဲ အနည္းငယ္စူထြက္ေနတဲ့ ္ပါးအို႔ႏွစ္ဖက္ကို နာသြားေအာင္တမင္ ဖ်စ္ညႇစ္ပစ္လိုက္တယ္။ "အြန္း၊ ငါသိၿပီ။"
ကုန္တိုက္ထဲဝင္လိုက္တာနဲ႔ စားေသာက္ဆိုင္တန္းေတြဆီမွ ေဝ့တက္လာတဲ့ရနံ႔ေတြဟာ ခ်ံဳးသာ့ဖန္းရဲ႕ တစ္ေနကုန္ဟာေနတဲ့ဗိုက္ကို ပိုၿပီးဆာေလာင္ေစတယ္။ ဗိုက္ထဲမွာ ႐ွိတဲ့ေလေတြဟာ အထက္ေအာက္ေျပာင္းျပန္ လွည့္ေနသလိုခံစားရၿပီး သူ ဗိုက္ေတြေအာင့္လာတယ္။ အဲ့ခံစားခ်က္က သူ႔ဝမ္းတြင္းကလီစာေတြကို တစ္ေယာက္ေယာက္က လက္နဲ႔လာညႇစ္ေနသလိုပဲ။
ခ်ံဳးသာ့ဖန္းတစ္ေယာက္ ဆာေလာင္မႈဒဏ္ကို အလူးအလဲခံရင္း ေတြ႔သမ်ွကိုလည္း သြားရည္မက်မိေအာင္ မနည္းထိန္းေနရစဥ္တြင္ က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီးကေတာ့ တိုက္ပြဲဝင္ေတာ့မယ့္ စစ္သားတစ္ေယာက္ဟန္နဲ႔ ေစ်းဝယ္တြန္းလည္းကိုတြန္းကာ Fresh Foodေတြထားတဲ့အတန္းထဲ ေျပးဝင္သြားတယ္။ ေစ်းခ်ထားတဲ့ မုန္လာဥ၊ အထူးေစ်းႏႈန္းနဲ႔ အသီးအရြက္ေတြ၊ ေစ်းေပါေပါကိတ္ေတြ..... အစံုပဲ။ ဒါေပါ့ ေသခ်ာတာေပါ့။ သူအရမ္းေတာင့္တေနတဲ့ ၾကက္ကင္ကိုလည္း ေလ်ွာ့ေစ်းနဲ႔ အေျပးဝယ္ေသးတာေပါ့။
ခ်ံဳးသာ့ဖန္း က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီးေဘးမွာကပ္လိုက္ရင္း ဝယ္လာတဲ့ အရသာ႐ွိတဲ့ဟာေတြကိုျမင္ၿပီး မထိန္းႏိုင္စြာ ေမးလိုက္တယ္။
"ၿပီးၿပီလား... ၿပီးၿပီလား?"
က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီးဟာ သူ႔ကိုလံုးဝ အဖက္မလုပ္ပါေခ်။ ေ႐ွာင္ခ်ီးဟာ ဟင္းခတ္အေမႊးအႀကိဳင္ေတြထားတဲ့ အတန္းထဲကိုဝင္ၿပီး ပဲငံျပာရည္ပုလင္းႏွစ္ဗူးကုိ ေကာက္ကိုင္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ႏွစ္ခုကို ေသေသခ်ာခ်ာယွဥ္ၾကည့္ေနတယ္။ ေစ်းႏႈန္း၊ ပါဝင္တဲ့ပမာဏ နဲ႔ ေစ်းေလ်ွာ့ေပးမဲ့သက္တမ္းေတြကို ေသခ်ာၾကည့္ၿပီး ပါးစပ္ကလည္း ပြစိပြစိနဲ႔ လႈပ္ေနေသးတယ္။
ခ်ံဳးသာ့ဖန္း ဆက္သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။ သူတကယ္မူးလဲခ်င္ေနၿပီ။ သူ ေ႐ွာင္ခ်ီးလက္ထဲက ပဲငံျပာရည္ႏွစ္ပုလင္းကို ဆြဲယူလိုက္ၿပီး တစ္ခ်က္ေတာင္မၾကည့္ဘဲ တစ္ပုလင္းကို တြန္းလွည္းထဲထည့္ကာ ေနာက္တစ္ပုလင္းကို စင္ေပၚျပန္တင္လိုက္တယ္။
သူ က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီးရဲ႕ ပခံုးကိုကိုင္ၿပီး ေလးနက္စြာ စိုက္ၾကည့္လို္က္တယ္။
"ေ႐ွာင္ခ်ီးအာ.... မင္းကအရမ္းေကာင္းၿပီး မင္းမွာ ဘာမွားယြင္းမႈမွ႐ွိမေနဘူးလို႔ ငါထင္ေပမဲ့ မင္းေျပာတယ္မလား။ မင္းကအရမ္းကပ္ေစးနဲတယ္လို႔ ထင္ေနတဲ့လူေတြ႐ွိတယ္လို႔။ အဲ့တာဆို အေျပာင္းအလဲေလး နည္းနည္းေလာက္ လုပ္ၾကည့္သင့္တယ္လို႔ မင္းမထင္ဘူးလား?"
သူက တြန္းလွည္းကို လက္ညႇိဳးထိုးျပလိုက္ၿပီး....
"ပဲငံျပာရည္ေလးတစ္ဗူးဝယ္တာပဲေလ.... ယွဥ္ေနစရာ မလိုဘူး။ ဟုတ္တယ္မလား?"
က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီးက တြန္႔ဆုတ္တြန္႔ဆုတ္နဲ႔ စင္ဘက္ကို ၾကည့္လိုက္ၿပီးခါမွ စိတ္မပါ့တပါ ေခါင္းညိတ္ျပတယ္။
"ေအးပါ....အဲ့တာဆုိလည္း ဒါ. ဒါပဲ ယူၾကတာေပါ့...."
သူတို႔ေငြ႐ွင္းၿပီး ျပန္ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။ လက္ထဲမွာလည္း အထုပ္ကိုယ္စီဆြဲရင္း။ သယ္လာတဲ့အိတ္ေတြကို ဆိုင္ကယ္မွာ ေနရာတက်ခ်ိတ္လိုက္ၿပီး က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီးအိမ္သို႔ ဦးတည္လိုက္တယ္။
လမ္းတစ္ဝက္ေရာက္တဲ့အခါမွာ က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီးက သာ့ဖန္းရဲ႕႐ွပ္အက်ႌကို ကေလးေတြပူဆာသလို ကိုင္လႈပ္လိုက္တယ္။ "သာ့ဖန္း.... သာ့ဖန္း"
ခ်ံဳးသာ့ဖန္း ဆိုင္ကယ္ကို လမ္းေဘးခ်ကာ ရပ္လိုက္ရတယ္။ သူ က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီးကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၾကက္ႀကီးလည္လိမ္ထားသလို ႐ွံု႕မဲ့ေနတဲ့ မ်က္ႏွာအမူအရာေၾကာင့္ သူ႔ေခါင္းေတြက်ိန္းလာတယ္။
"ငါ... ငါထင္တာေလ။ အခုဝယ္လာတဲ့ ပဲငံျပာရည္က ေစ်းနည္းနည္းပုိႀကီးေနသလားလို႔!"
ခ်ံဳးသာ့ဖန္း တစ္ဖက္လူရဲ႕မ်က္လံုးေတြကို ႏွစ္စကၠန္႔ေလာက္ စိုက္ၾကည့္လိုက္ၿပီး အဆံုးသတ္မွာေတာ့ ေခါင္းကိုငိုက္စိုက္ခ်ကာ အဲ့မေကာင္းဆိုးဝါးလိုအေကာင္ကို အ႐ႈံးေပးလိုက္ေတာ့တယ္။ "ငါတို႔အခုပဲ သြားျပန္လဲၾကမယ္။ OK?"
က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီးမ်က္ႏွာက ဝင္းပသြားတာပဲ။ သူက ခ်ံဳးသာ့ဖန္းခါးကိုဖက္ကာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာဟစ္ေအာ္လိုက္တယ္။
"သာ့ဖန္း၊ မင္းကအေကာင္းဆံုးပဲ....ဟီးဟီး"
ခ်ံဳးသာ့ဖန္း သူ႔ရဲ႕ဗိုက္ေဟာင္းေလာင္းကို ေဘးခ်ိတ္ကာ ဆိုင္ကယ္ကို ျပန္လွည့္လိုက္ေတာ့တယ္။
ဟုတ္ပါတယ္။ဟုတ္ပါတယ္။ ငါကအေကာင္းဆံုးပဲ။ အဲ့တာေၾကာင့္ပဲ မင္းႏိုင္စားသမ်ွ ခံေနရတာ။ အဲ့မွာမင္းလုပ္ေနလိုက္ ဟမ့္!
လမ္းတေလ်ွာက္ဟာ က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီးရဲ႕ ျမဴ းထူးေနတဲ့ ေအာ္ရယ္သံေတြနဲ႔ ဖံုးလႊမ္းသြားခဲ့တယ္။ ခ်ံဳးသာ့ဖန္းလည္း မတတ္ႏိုင္ပါဘူး။ ျပံဳးမိတာပါပဲ။
xxxxxxxxx
ေျခာက္လႊာအထိ အထုပ္အပိုးေတြ ကူသယ္ေပးၿပီးေတာ့ ခ်ံဳးသာ့ဖန္းရဲ႕ေျခေထာက္ေတြ တုန္ယင္ေနခဲ့ၿပီ။ က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီးအိမ္တံခါးကို ဖြင့္လိုက္တာနဲ႔ သာ့ဖန္း ဆိုဖာေပၚေျပးၿပီး လွဲခ်မိေတာ့တယ္။ တစ္စက္ေလးမွ မလႈပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။
"ပင္ပန္းလိုက္တာ.....ပင္ပန္းလိုက္တာ! ဒီလိုဓာတ္ေလွကားမပါတဲ့ အိမ္စုတ္ႀကီးကို မင္းဘာလို႔ဝယ္လိုက္တာလဲ?" ခ်ံဳးသာ့ဖန္း ပင္ပန္းၿပီး ဗိုက္ဆာလြန္းလို႔ သူ႔ေျခေကာလက္ေကာကို ဖားတစ္ေကာင္ေနပူဆာလႈံေနသလို ျဖန္႔ကားထားလိုက္တယ္။ သူေသေတာ့မယ္ထင္တယ္။
"ေစ်းေပါလို႔!" က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီးဆီမွ မဆိုင္းမတြ ျပန္ေျဖသံထြက္လာတယ္။ သူကဝယ္လာတဲ့ ပစၥည္းေတြကို ထုတ္လိုက္ၿပီး ဘယ္ဟာကေတာ့ရက္အနည္းငယ္ထားစားရမယ့္ဟာ၊ ဘယ္ဟာကေတာ့ ခ်က္ခ်င္းစားရမယ့္ဟာ စသည္ျဖင့္ ဝါရင့္အိမ္႐ွင္မတစ္ေယာက္လို ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာေနတယ္။
ခ်ံဳးသာ့ဖန္း ေ႐ွာင္ခ်ီးရဲ႕ အီေလးဆြဲလုပ္ကိုင္ေနမႈကိုၾကည့္လိုက္ၿပီး သူ႔မ်က္ႏွာပ်က္ရတာေတြဘာေတြ ဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဆိုဖာေပၚက ေျပးဆင္းကာ ေ႐ွာင္ခ်ီးေဘးကိုသြားလိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ ေတာင္းဆိုလိုက္ေတာ့တယ္။
"ေ႐ွာင္ခ်ီးအာ... ငါတကယ္ဗိုက္ဆာေနၿပီ သိလား! ျမန္ျမန္....ျမန္ျမန္ငါဖို႔ညစာခ်က္ေပးပါေတာ့... ေက်းဇူးျပဳၿပီး"
ထိုအခါမွ ခ်ံဳးသာ့ဖန္းတစ္ေယာက္ ဒီေန႔ထူးဆန္းေနတာကို ေ႐ွာင္ခ်ီးသတိထားမိသြားတယ္။ ဒီေန႔ သာ့ဖန္းကိုၾကည့္ရတာ ခါတိုင္းနဲ႔မတူ အားျပတ္ေနတဲ့႐ုပ္နဲ႔။ သူ မသကၤာစြာေမးလိုက္တယ္။
"မင္းအခုထိ ေန႔လည္စာမစားရေသးဘူးလား?"
"ေန႔လည္စာတင္မဟုတ္ဘူး။ ငါ ဒီေန႔တစ္ေနကုန္ ဘာမွမစားရေသးဘူး!"
ခ်ံဳးသာ့ဖန္း ဝန္ခံသလို ေျပာလိုက္တယ္။
"ငါပိုက္ဆံျပတ္သြားၿပီေလ၊ မွတ္မိတယ္မလား?"
"မင္းမွာ ပိုက္ဆံမ႐ွိေတာ့ဘူးဆိုရင္ တျခားတစ္ေယာက္ဆီက နည္းနည္းေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္လိုေခ်းရမလဲဆိုတာ မသိဘူးလား? မင္း အျမဲတမ္း ဟိုလူ႔ကိုညစာဝယ္ေကြၽးလိုက္၊ ဒီလူ႔လက္ဖက္ရည္တိုက္လိုက္နဲ႔။ အခုမင္းဒုကၡေရာက္ေတာ့ အဲ့လူေတြက ဘယ္ေရာက္ကုန္လဲ? ဘာလို႔ တစ္ေယာက္မွမကူညီၾကတာလဲ? "
က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီးမ်က္ႏွာဟာ ေအာက္ကိုငံု႔သြားျပီး ႏႈတ္ခမ္းေလးလႈပ္သြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူေျပာခ်င္တာေတြကို ျပန္မ်ိဳခ်လိုက္ပံုရတယ္။
ေ႐ွာင္ခ်ီးဟာ ထြက္သြားၿပီး စကားတစ္ခြန္းမွ ဆိုလာျခင္းမ႐ွိေတာ့။ ခ်ံဳးသာ့ဖန္း စိတ္ထဲမွာ ေအာ္ငိုမိတယ္..... သူ က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီးကို ဘယ္လုိခြန္းတုံ႔ျပန္သင့္လဲ မသိေတာ့ျပန္ဘူး။
ခဏၾကာေတာ့ က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီးဟာ ပူတယ္ဆိုရံု ေရေႏြးတစ္ခြက္ ယူလာေပးတယ္။
"ေလာေလာဆယ္ ဒါအရင္ေသာက္ထားလိုက္။ ငါသြားခ်က္လိုက္ဦးမယ္။ ခဏေနရင္စားလို႔ရမယ္"
ခ်ံဳးသာ့ဖန္း ပါးစပ္အျပည့္ ေသာက္ခ်လိုက္တယ္။ ဟင္!.... အဲ့တာက သၾကားရည္ေတြပဲ။ ခ်ိဳျမျမနဲ႔။ သူ ေပ်ာ္ရႊင္စြာပဲ အကုန္ေမာ့ေသာက္လိုက္ၿပီးေနာက္ မ်က္လံုးေဝဝါးၿပီး ဒူးတုန္ေနတာေတြဟာ သက္သာသြားတယ္။
ခ်ံဳးသာ့ဖန္း ဆိုဖာေပၚမွာ သက္ေသာင့္သက္သာ လွဲေနလိုက္တယ္။ မီးဖိုခန္းဘက္မွ လြင့္ပ်ံလာတဲ့ အိုးခြက္ပန္းကန္သံေတြနဲ႔ အေငြ႔ေတြေၾကာင့္ ၾကားထဲမွာကာထားတဲ့ မွန္အၾကည္မွာ ေရေငြ႔ေလးေတြ တြဲခိုလာတယ္။ ထိုမွၾကည့္လ်ွင္ က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီးရဲ႕ ပံုရိပ္ေလးဟာ ဝိုးတိုးဝါးတားရယ္။
ေႏြးေထြးၿပီး ေတာက္ပေနတဲ့အခန္းက်ဥ္းေလး ၊ မီးဖိုခန္းထဲမွ ဟင္းရည္ပြက္တဲ့အသံ.... အခုမွအရာအားလံုးဟာ ေနရာတက်ျဖစ္သြားသလို ခံစားရၿပီး ခ်ံဳးသာ့ဖန္းေခါင္းေအာက္သို႔ လက္ထိုးထည့္ကာ ဇိမ္ယူေနလိုက္တယ္။
အလြန္လ်င္ျမန္စြာပဲ က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီးဟာ ဟင္းပြဲေတြသယ္လာေနၿပီ။ microwave ထဲ ျပန္ေႏႊးထားတဲ့ ၾကက္ကင္ ၊ ႐ိုး႐ိုး႐ွင္း႐ွင္း အသီးအရြက္စြပ္ျပဳတ္တစ္ခြက္ရယ္ဟာ ခ်ံဳးသာ့ဖန္းကို ခ်က္ခ်င္းပဲထထိုင္လိုက္ေစတယ္။
သူဘာစကားမွ ေျပာမေနေတာ့ဘဲ တူတစ္စံုနဲ႔ စြပ္ျပဳတ္ပန္းကန္လံုးကို ေကာက္မၿပီး အေလာတႀကီး မ်ိဳခ်မိတယ္။ နည္းနည္းေလာက္စားၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ေခါက္ဆြဲေတြေအာက္မွာျမဳပ္ေနတဲ့ ၾကက္ဥေလးတစ္လံုးကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။
အရင္ေန႔ေတြနဲ႔မတူစြာ ျဖည္းျဖည္းေလးစားေနတဲ့ က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီးကို သူၾကည့္လိုက္တယ္။ ခ်ံဳးသာ့ဖန္းၾကည့္ေနတာကို ျမင္လိုက္ၿပီး က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီးက မေမ့မေလ်ာ့ ေျပာလိုက္ေသးတယ္။
"ျဖည္းျဖည္းစား။ မင္းမဝေသးရင္ ထပ္ထည့္လို႔ရေအာင္ ငါပိုလုပ္ထားတယ္။"
ခ်ံဳးသာ့ဖန္း သူ႔ႏွလံုးသားတစ္ခုလံုး ေႏြးသြားသလို ခံစားလိုက္ရတယ္။ သူ အေပ်ာ္ေတြအျပည့္နဲ႔ ေခါင္းကိုျပန္ငံု႔လိုက္ၿပီး ေခါက္ဆြဲေတြကို ပါးစပ္အျပည့္ ထိုးသြင္းလိုက္တယ္။
အမ်ားႀကီးထပ္ေတြးဖို႔ မစဥ္းစားဝံ႔တာေၾကာင့္ အခန္းထဲကတိတ္ဆိတ္ေနမႈကို သူကပဲစၿဖိဳခြဲလိုက္တယ္။
"ေ႐ွာင္ခ်ီး.... မင္းလက္ရာက ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတာပဲ။ အခုခ်က္ထားတဲ့ ေခါက္ဆြဲက အရမ္းအရသာ႐ွိတယ္"
က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီးက ခ်ီးက်ဴးမႈကို မေနတတ္စြာ ႐ွက္ကိုး႐ွက္ကန္းနဲ႔ မ်က္လံုးေလးေတြကို ေတာင္ပို႔၊ေျမာက္ပု႔ိလုပ္လိုက္တယ္။
"အဲ့ဒါက မင္းဗိုက္ဆာေနလို႔ပါ။ အရမ္းေပ်ာ္မေနနဲ႔။ တစ္နပ္ကို ယြမ္10ေပးရမယ္။ အခုေလာဆယ္ေတာ့ မင္းရဲ႕အေႂကြးေဟာင္းထဲပဲ ထည့္ေပါင္းထားမယ္။ ေနာက္က်ျပန္ေပးရမယ္ဆိုတာ သိထားလိုက္"
ၾကည္ႏူးပီတိျဖာေနတဲ့ ေလထုဟာ ဆပ္ျပာပူစီေဖာင္းေလးေပါက္သြားသလို ေဖာက္ခနဲေပ်ာက္သြားတယ္။ ခ်ံဳးသာ့ဖန္း ထိုစကားကို ၾကားလိုက္ရေတာ့ စိတ္သက္သာရာရသြားသလိုပဲ။ ႏွလံုးသားထဲက ဆံုး႐ွံုးလိုက္ရသလိုခံစားခ်က္ကိုေတာ့ ထည့္တြက္စရာမလိုပါဘူး။ ျဖစ္ေနက်ပဲ။ အဟက္! သူျပံဳးၿပီး ကတိေပးလိုက္တယ္။
"မင္းေကာင္းေကာင္းမွတ္ထားေနာ္။ ငါ့ဆီက ေသခ်ာေပါက္ ျပန္ေတာင္းဖို႔ လံုဝမေမ့ေစနဲ႔"
xxxxxxxxxx
ထမင္းစားလို႔ၿပီးသြားေတာ့ ခ်ံဳးသာ့ဖန္းက သခင္ေလးတစ္ပါးလိုပဲ... ဆိုဖာမွာျပန္လွဲၿပီး စည္းစိမ္ယစ္ေတာ္မူေနတယ္။ သူဟာ က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီးတစ္ေယာက္ ခံုသုတ္၊သန္႔႐ွင္းေရးလုပ္ေနတာကို ပ်င္းတြဲတြဲၾကည့္ေနလိုက္တယ္။
က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီး ပန္းကန္ေတြေဆးၿပီး ျပန္ထြက္လာေတာ့ ခ်ံဳးသာ့ဖန္းဟာ ေခါင္းႀကီးေစာင္းၿပီး အိပ္ေမာက်ေနခဲ့ၿပီ။
က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီး ေဒါသတႀကီးေလ်ွာက္သြားလိုက္ၿပီး ထိုငပ်င္းေကာင္ကို ႏိႈးဖို႔ႀကိဳးစားလိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔လက္ေတြ ခ်ံဳးသာ့ဖန္းေခါင္းကို ကိုင္မိလိုက္တဲ့အခါ သူညင္ညင္သာသာျပန္ခ်လိုက္မိတယ္။
သူခပ္လွမ္းလွမ္းကေန ႐ႈပ္ေထြးေနတဲ့အမူအရာနဲ႔ ခ်ံဳးသာ့ဖန္းအိပ္ေနတာကို ၾကည့္ေနမိတယ္။ သူ႔ကိုယ္သူ ဧည့္သည္လို႔မခံယူထားတဲ့ ထိုတစ္ေယာက္ကေတာ့ ေအးေအးလူလူပင္ အိပ္ေမာက်ေနေသးတယ္။
အဲ့ခ်ံဳးသာ့ဖန္းဟာ ေျပာလို႔ေျပာတာမဟုတ္ေပမဲ့လို႔ ႐ုပ္ရည္ေလးကေတာ့ ေခ်ာ႐ွာသား! ေခါင္းကေစာင္းေနတာမို႔ သူ႔မွာမ႐ွိတဲ့ ေမးေလးေတာင္ ႏွစ္ထပ္ျဖစ္ေနေသးတယ္။ ၾကည့္ရတာ အူယားဖို႔ေကာင္းၿပီး ရယ္ခ်င္စရာပဲ!
က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီး သတိမထားမိခင္ သူ႔ရဲ႕လက္ေတြဟာ ဆန္႔ထြက္သြားၿပီး ေအးစက္စက္လက္ေခ်ာင္းထိပ္ေလးေတြနဲ႔ အသာအယာသြားထိလိုက္မိတယ္။ ဓာတ္လုိက္သလို က်ဥ္တက္သြားတာေၾကာင့္ သူအလန္႔တၾကား ျပန္႐ုတ္လုိုက္ရတယ္။
ႏူးႏူးညံ႔ည့ံအထိအေတြ႔ေလးက တကယ္ရယ္စရာေကာင္းတယ္။ သူထိုအခိုက္အတန္႔မွာ မထိန္းႏိုင္ဘဲ တကယ္ရယ္မိသြားၿပီးမွ ႐ုတ္တရက္ ထိတ္လန္႔သြာျပီး အလန္႔တၾကား ေျခႏွစ္လွမ္းေလာက္ ေနာက္ကိုဆုတ္လိုက္မိတယ္။ ထို႔ေနာက္ သူ႔အခန္းထဲသို႔ အျမန္ေျပးဝင္ခဲ့မိတယ္။
က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီး သူ႔အခန္းထဲက စာေရးခံုမွာ ငူငူႀကီးထိုင္ေနမိၿပီး သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ သူ႔ေခါင္းတစ္ဖက္တစ္ခ်က္ကို ဖိကိုင္ထားတယ္။ သူ အနည္းငယ္ မခ်င့္မရဲျဖစ္ေနသလို ခံစားေနရတယ္။ အဲ့လိုခံစားခ်က္ဟာ သူအရြယ္ေရာက္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္ကတည္းက တစ္ခါတစ္ရံ ဝင္ေရာက္လာေနက်။ အဲ့လိုျဖစ္တဲ့အခ်ိန္တိုင္း အသိစိ္တ္ျပန္ကပ္သြားေအာင္ သူ႔ပါးသူ႐ိုက္ေလ့႐ွိတယ္။
ဥပမာ..... အခုလိုညမ်ိဳး။
စားပြဲအံဆြဲထဲက စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ကို သူထုတ္ယူလိုက္တယ္။ အဲ့တာက ေလ့က်င့္ခန္းစာအုပ္ အေဟာင္းအႏြမ္းေလးရယ္သာ။ သူက တျခားလူေတြ ဆက္မေရးျဖစ္ေတာ့တဲ့ စာအုပ္အမ်ိဳးမ်ိဳးကို လိုက္စုေဆာင္းတတ္ၿပီး ကိုယ့္ဘာသာ စာအုပ္ခ်ဳပ္ကာ ျပန္သံုးေနက်။
သူစာအုပ္ကိုဖြင့္လိုက္တယ္။ ေနာက္ဆံုးေရးခဲ့တဲ့ စာမ်က္ႏွာမွာ ႐ွိေနတာက '43. ဟန္ပိုင္' ဆိုတဲ့စာလံုးျဖစ္ၿပီးေတာ့ မ်ဥ္းထူထူနက္နက္တစ္ေၾကာင္းကို ထိုအေပၚမွထပ္ျခစ္ထားတယ္။
က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီးဟာ ထိုစာရြက္ကို ဆက္မၾကည့္ေတာ့ဘဲ စာအုပ္ရဲ႕ပထမဆံုးစာမ်က္ႏွာကို လွန္လိုက္တယ္။ ထိုစာမ်က္ႏွာမွာ႐ွိေနတဲ့ တစ္ေၾကာင္းတည္းေသာ စာေၾကာင္းေလးကို သူစိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘာေရးထားမွန္းမသိေတာ့ေလာက္ေအာင္ပင္ စာလံုးက သဲကြဲမေနေတာ့ဘူး။ စာေၾကာင္းေလးဟာ ေဘာပင္မင္အနက္နဲ႔ အၾကမ္းပတမ္းအျခစ္ခံထားရတယ္။ ဒီစာကိုေရးခဲ့တဲ့လူဟာ ေသခ်ာစဥ္းစားဆံုးျဖတ္ျပီးမွ လုပ္ခဲ့သလိုလို။ စာေၾကာင္းကို မျမင္ေစခ်င္လို႔ တမင္ဖ်က္ထားေသာ္လည္း မင္ေပါက္မႈေၾကာင့္ စာလံုးေလးေတြဟာ စာရြက္ေက်ာဘက္မွာေတာ့ အရိပ္ထင္ေနဆဲ။
က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီး ထိုစာမ်က္ႏွာေလးကို စိုက္ၾကည့္ေနခဲ့ၿပီး အၾကာႀကီးၿငိမ္သက္သြားတယ္။ သူ႔ရဲ႕ မဆီမေလ်ာ္ခံစားခ်က္ေတြအားလံုး တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ႏွလံုးသားေအာက္ေျခထိ အနည္ထိုင္တည္ၿငိမ္သြားတဲ့အခါမွပဲ သူ႔မ်က္ခြံေတြကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းျပန္ဖြင့္လိုက္တယ္။
သူ႔မ်က္လံုးေတြဟာ ဘာလို႔မွန္းမသိ ႐ုတ္တရက္ ယားယံလာသလိုခံစားလိုက္ရတယ္။ သူ႔မွာမၾကာခင္ အၿပီးသတ္ေပးရမယ့္ စာရြက္စာတမ္းတခ်ိဳ႕ ႐ွိေသးတာေၾကာင့္ က်န္းမာေရးအာမခံကတ္ကိုသံုးၿပီး ေဆးခန္းမွာ မ်က္စဥ္းတခ်ိဳ႕သြားယူရမယ္လို႔ သူေတြးလိုက္တယ္။
က်န္းေရွာင္ခ်ီး ဘီ႐ိုထဲက ေစာင္တစ္ထည္ထုတ္ယူလိုက္ၿပီး ဆိုဖာေပၚဆန္႔ဆန္းႀကီးေသေနတဲ့ ခ်ံဳးသာ့ဖန္းအေပၚ သြားျခံဳေပးလိုက္တယ္။
သူဟာ ေဝခြဲမရတဲ့ခံစားခ်က္ေတြနဲ႔ ဧည့္ခန္းထဲမွာ ခဏေလာက္ တုံ႔ဆိုင္းေနမိတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ သူအံကိုခပ္တင္းတင္းႀကိတ္လိုက္ၿပီး Air-con ခလုတ္ကို ဖြင့္လိုက္တယ္။ ထို႔ေနာက္ အခန္းထဲ ျပန္ဝင္လာလိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ မိနစ္ပိုင္းအတြင္းမွာပဲ သူျပန္ထြက္လာလိုက္ျပီး တိုက္ခန္းအျပင္ကို အသာထြက္ကာ မီတာပံုးကို စစ္ေဆးၾကည့္မိတယ္။
တရိပ္ရိပ္တက္လာေနတဲ့ ယူနစ္ေတြကိုၾကည့္ၿပီး သူ ေခါင္းငိုက္စိုက္က်သြားတယ္။ သူ႔ရင္ဘတ္သူဖိလိုက္ၿပီး နံရံမွာအသာမွီလိုက္ကာ ေလပူတခ်ိဳ႕ မႈတ္ထုတ္မိတယ္။ ထို႔ေနာက္ သူ မူးေနာက္ေနာက္နဲ႔ပဲ မီတာပံုးကို ျပန္ပိတ္လိုက္ရတယ္။
လ်စ္လ်ဴ ႐ႈထားလိုက္တာ အေကာင္းဆံုးပဲ။ လ်စ္လ်ဴ ႐ႈထားလိုက္တာ အေကာင္းဆံုးပဲ။ က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီး သူ႔ကိုယ္သူအယံုသြင္းစိတ္ေျဖေနရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆိုဖာေဘးကျဖတ္သြားခိ်န္မွာေတာ့ သူမထိန္းထားႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ကုလားေသကုလားေမာအိပ္ၿပီး ေအးခ်မ္းေနတဲ့ ခ်ံဳးသာ့ဖန္းကို သူအျမင္ကတ္စြာၾကည့္ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။ "ဝက္ပုပ္!"
က်န္းေရွာင္ခ်ီးတစ္ေယာက္ သူ႔ညာဘက္လက္ကို အက်ႌအိတ္ကပ္ထဲႏႈိက္ၿပီး တစ္ခုခုထုတ္ယူလိုက္တယ္။ သူစကၠန္႔အနည္းငယ္ေလာက္ ေတြေဝၿပီးသြားေတာ့ ဆိုဖာနားကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ခ်ဥ္းကပ္သြားၿပီး ဝက္ပုပ္ရဲ႕ကုတ္အက်ႌကို ေကာက္ယူလိုက္တယ္။ ထို႔ေနာက္ သူ႔လက္ထဲက အနီေရာင္ယြမ္တခ်ိဳ႕ကို ကုတ္အက်ႌအိတ္ကပ္ထဲ လႊဲေျပာင္းထည့္လိုက္တယ္။
သာ့ဖန္းကအရမ္းဗိုက္ဆာေနခဲ့ေပမဲ့ သူ႔သေဘာက် ပဲငံျပာရည္ကို သြားျပန္လဲဖို႔ေခၚသြားေပးခဲ့တယ္ေလ။ သူကအရမ္းေကာင္းတယ္မလား?
တစ္ခ်ိန္ထဲမွာပဲ က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီး ႏွလံုးသားေလးလည္း ယားက်ိက်ိျဖစ္သြားသလိုပဲ.... ႏူးႏူးညံ႔ညံ႔ခံစားလိုက္ရတယ္။
[TN/ How... how u like that? Gonna like that that ta da da ta......
ငါမွားလား...မင္းမွန္လား..ဟာ!
Team DaFang or Team Xiaoqi? ဟိ!]
******************
Unicode
ကျန်းရှောင်ချီးဟာ ချုံးသာ့ဖန်းရဲ့ electric scooter လေးနောက်မှာ အခန့်သားထိုင်လိုက်ရင်း သူ့လက်နှစ်ဖက်ဟာလည်း သာ့ဖန်းရဲ့ခါးကို ဖက်တွယ်ထားလေတယ်။ သူ့မျက်နှာကို သာ့ဖန်းရဲ့ကျောပြင်ကို ကပ်လိုက်ပြီး နွမ်းလျစွာ မေးလိုက်တယ်။
"ငါကအရမ်းကပ်စေးနဲတယ်လို့ မင်းရောထင်လားဟင်?"
ချုံးသာ့ဖန်း သူ့မျက်လုံးတွေကို ကစားလိုက်ကာ စိတ်ထဲကကျိတ်ပြီး အကျယ်ကြီးအော်ချလိုက်တယ်။
"သေချာတာပေါ့။ မင်းကဘယ်လိုထင်လို့လဲ ကျန်းရှောင်ချီး။ မင်းကိုယ်မင်း သဘောပေါက်သင့်တာကြာလှပြီ။ ဟမ့်!"
ဒါပေမဲ့ သူ့ပါးစပ်က ထွက်လာတဲ့ စကားတွေကတော့.........
"အိုက်ယား.... ဘယ်ကသာ! မင်းကစိစိစစ်စစ်သုံးတတ်တာပါ။ ဖြုန်းတီးရတာ မကြိုက်ရုံလောက်ပါပဲ။"
ကျန်းရှောင်ချီးက ထိုစကားတွေကို ကြားလိုက်ပုံမရ။ ဒါကြောင့် ချုံးသာ့ဖန်းရဲ့ကျောပေါ်မှီချလိုက်ပြီး စကားပြောတာကို ရပ်လိုက်တယ်။
စူပါမားကတ်ကိုရောက်တဲ့အခါ ချုံးသာ့ဖန်း သူ့ဆိုင်ကယ်လေးကို ပါကင်ရှာထိုးလိုက်တယ်။ နောက်မှ ရှောင်ချီးတစ်ယောက် တော်တော်ကြာ အသံတိတ်နေခဲ့တာကို သူသတိထားမိသွားတယ်။ သူ ခေါင်းကိုလှည့်လိုက်ပြီး သူ့ကျောမှာကပ်နေတဲ့ ဖားပျံလေးကို ကြည့်ဖို့ကြိုးစားလိုက်တယ်။
"ရှောင်ချီး....ရှောင်ချီး?"
ကျန်းရှောင်ချီးက ပြန်ဖြေမလာဘူး။ ဒါကြောင့် သူအနည်းငယ် စိုးရိမ်သွားမိတယ်။ သူ့လက်ကို နောက်ကိုဆန့်ထုတ်လိုက်ပြီး ကျန်းရှောင်ချီးမျက်နှာကို စမ်းလိုက်ပေမဲ့ ကျန်းရှောင်ချီးဟာ သူ့ရဲ့လက်ကို ပြန်ဖမ်းထားလိုက်တယ်။
ကျန်းရှောင်ချီးဟာ လက်တစ်ဖက်ကို မြှောက်လိုက်ပြီး သူ့ဘက်လှည့်ကြည့်လို့မရအောင် ချုံးသာ့ဖန်းရဲ့ ခေါင်းအနောက်ကို ထိန်းကိုင်လိုက်တယ်။
နောက်လက်တစ်ဖက်ကတော့ ချုံးသာ့ဖန်းရဲ့ လက်ကို ကိုင်ထားဆဲ။ ချုံးသာ့ဖန်း သူ့နောက်ကျောဘက်မှ လည်ချောင်းရှင်းချောင်းဟန့်သံ နှစ်ကြိမ်ထွက်ပေါ်လာပြီး ခပ်တိုးတိုးရေရွတ်သံတစ်ခုကိုလည်း ကြားလိုက်ရတယ်။
"သာ့ဖန်း။ မင်းကအရမ်းကောင်းတာပဲ!"
ကားပါကင်ဝန်းကျင်မှာ လူတွေဟာ ပျားပန်းခပ်သွားလာနေကြတယ်။ ဆိုင်ကယ်တွေနဲ့ ကားတွေဆိုတာလည်း ဝင်လိုက်၊ထွက်လိုက်နဲ့ သူတို့ဘေးက အသီးသီးဖြတ်သွားနေကြတယ်။ ဒါပေမဲ့ ချုံးသာ့ဖန်းအတွက်ကတော့ ထိုအခိုက်အတန့်မှာ ပတ်ဝန်းကျင်ကအရာတွေအကုန်လုံး ရပ်တန့်သွားသလိုပဲ တိတ်ဆိတ်ကုန်တယ်။ ကျန်းရှောင်ချီးရဲ့ ခပ်တိုးတိုးအသံလေးသာ သူ့နားထဲ ထပ်တလဲလဲကြားယောင်နေမိတယ်။ အဲ့တာဟာ ကျန်းရှောင်ချီးတစ်ယောက် ကမ်းကုန်အောင်ဆိုးပြီးရင် သရုပ်ဆောင်နေကျ အကယ်ဒမီရှော့တစ်ကွက်ပဲ။
ဆယ်စုနှစ်တစ်ခုစာ အတွေ့အကြုံအရ..... ကမ္ဘာပေါ်မှာ ကျန်းရှောင်ချီးလောက် စိတ်ဆိုးဒေါသထွက်စရာလူ မရှိတော့ဘူးလို့ သူထင်တဲ့အခါတိုင်း ကျန်းရှောင်ချီးက အဲ့လိုပဲ။ အဲ့နည်းလမ်းကို အမြဲထုတ်သုံးနေကျ။ အားမရှိတဲ့အသံနဲ့ "သာ့ဖန်း မင်းကအရမ်းကောင်းတာပဲ" အဲ့စကားကိုပြောမယ်။ အရမ်းကိုနာကျင်ခံစားနေရဟန်နဲ့ တစ်လောကလုံးက သူ့ကိုထားသွားပြီး ချုံးသာ့ဖန်းတစ်ယောက်သာ သူ့အနားရှိတော့မယ့်ပုံ dramaတွေချိုးမယ်။ ဒါဖြစ်နေကျပဲ။ ဒါပေမဲ့ အဲ့လိုအားကိုးတကြီးမှီတွယ်ထားတာဟာ ခဏတာအတွက်သာဖြစ်တယ်။
သူထင်သလိုပါပဲ... နောက်တစ်စက္ကန့်တောင်မကြာဘူး ကျန်းရှောင်ချီးဟာ သူ့ကိုလွှတ်ပေးလိုက်ပြီး ဆိုင်ကယ်ပေါ်က တက်တက်ကြွကြွ ခုန်ဆင်းလိုက်တယ်။ ထို့နောက် အိတ်ထဲက ကြွေမွနေတဲ့စက္ကူလေယာဉ်ပျံလေးကို ထုတ်လိုက်ပြီး ချုံးသာ့ဖန်းကို ပြလာတယ်။
"ဒီမှာ ...6နာရီကျော်ရင် ကြက်ကင်က 9.9$နဲ့ ရောင်းပေးမှာတဲ့! မင်း မြန်မြန်လုပ်။ ငါဒီနေ့ အဲ့တာကိုရမှဖြစ်မယ်။"
ကျန်းရှောင်ချီးဟာ စက္ကူလေယာဉ်ပျံလေးကို ပြန့်သွားအောင်ဖြန့်ရင်း စိတ်အားထက်သန်စွာ စာရွက်ထဲက အမျိုးအမည်တစ်ခုချင်းစီ ထောက်ပြရင်း ဆက်ပြောနေတယ်။ အဲ့စာရွက်ကလည်း ဘယ်ကလေးလက်က လုလာတဲ့စာရွက်တုန်းပဲ!
"ငါဒီဟာ ဝယ်ချင်တယ်၊ နောက်ဒီဟာ.... ဒီဟာကောပဲယူမယ်။ အကုန်လုံးဝယ်ပစ်ရမယ်။"
ထိုအခိုက်အတန့်မှာ ချုံးသာ့ဖန်း သူ့စိတ်ထဲမှာဖြစ်ပေါ်နေတဲ့ သနားစိတ်လေးကို ချက်ချင်းပဲ ပင်လယ်ထဲသွားပစ်ချင်သွားတယ်။ ကျန်းရှောင်ချီးရဲ့ တဖိတ်ဖိတ်တောက်နေတဲ့ မျက်ဆံနက်နက်လေးတွေကို သူကြည့်လိုက်ပြီး မတတ်နိုင်စွာဘဲ အနည်းငယ်စူထွက်နေတဲ့ ်ပါးအို့နှစ်ဖက်ကို နာသွားအောင်တမင် ဖျစ်ညှစ်ပစ်လိုက်တယ်။ "အွန်း၊ ငါသိပြီ။"
ကုန်တိုက်ထဲဝင်လိုက်တာနဲ့ စားသောက်ဆိုင်တန်းတွေဆီမှ ဝေ့တက်လာတဲ့ရနံ့တွေဟာ ချုံးသာ့ဖန်းရဲ့ တစ်နေကုန်ဟာနေတဲ့ဗိုက်ကို ပိုပြီးဆာလောင်စေတယ်။ ဗိုက်ထဲမှာ ရှိတဲ့လေတွေဟာ အထက်အောက်ပြောင်းပြန် လှည့်နေသလိုခံစားရပြီး သူ ဗိုက်တွေအောင့်လာတယ်။ အဲ့ခံစားချက်က သူ့ဝမ်းတွင်းကလီစာတွေကို တစ်ယောက်ယောက်က လက်နဲ့လာညှစ်နေသလိုပဲ။
ချုံးသာ့ဖန်းတစ်ယောက် ဆာလောင်မှုဒဏ်ကို အလူးအလဲခံရင်း တွေ့သမျှကိုလည်း သွားရည်မကျမိအောင် မနည်းထိန်းနေရစဉ်တွင် ကျန်းရှောင်ချီးကတော့ တိုက်ပွဲဝင်တော့မယ့် စစ်သားတစ်ယောက်ဟန်နဲ့ ဈေးဝယ်တွန်းလည်းကိုတွန်းကာ Fresh Foodတွေထားတဲ့အတန်းထဲ ပြေးဝင်သွားတယ်။ ဈေးချထားတဲ့ မုန်လာဥ၊ အထူးဈေးနှုန်းနဲ့ အသီးအရွက်တွေ၊ ဈေးပေါပေါကိတ်တွေ..... အစုံပဲ။ ဒါပေါ့ သေချာတာပေါ့။ သူအရမ်းတောင့်တနေတဲ့ ကြက်ကင်ကိုလည်း လျှော့ဈေးနဲ့ အပြေးဝယ်သေးတာပေါ့။
ချုံးသာ့ဖန်း ကျန်းရှောင်ချီးဘေးမှာကပ်လိုက်ရင်း ဝယ်လာတဲ့ အရသာရှိတဲ့ဟာတွေကိုမြင်ပြီး မထိန်းနိုင်စွာ မေးလိုက်တယ်။
"ပြီးပြီလား... ပြီးပြီလား?"
ကျန်းရှောင်ချီးဟာ သူ့ကိုလုံးဝ အဖက်မလုပ်ပါချေ။ ရှောင်ချီးဟာ ဟင်းခတ်အမွှေးအကြိုင်တွေထားတဲ့ အတန်းထဲကိုဝင်ပြီး ပဲငံပြာရည်ပုလင်းနှစ်ဗူးကို ကောက်ကိုင်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ နှစ်ခုကို သေသေချာချာယှဉ်ကြည့်နေတယ်။ ဈေးနှုန်း၊ ပါဝင်တဲ့ပမာဏ နဲ့ ဈေးလျှော့ပေးမဲ့သက်တမ်းတွေကို သေချာကြည့်ပြီး ပါးစပ်ကလည်း ပွစိပွစိနဲ့ လှုပ်နေသေးတယ်။
ချုံးသာ့ဖန်း ဆက်သည်းမခံနိုင်တော့ဘူး။ သူတကယ်မူးလဲချင်နေပြီ။ သူ ရှောင်ချီးလက်ထဲက ပဲငံပြာရည်နှစ်ပုလင်းကို ဆွဲယူလိုက်ပြီး တစ်ချက်တောင်မကြည့်ဘဲ တစ်ပုလင်းကို တွန်းလှည်းထဲထည့်ကာ နောက်တစ်ပုလင်းကို စင်ပေါ်ပြန်တင်လိုက်တယ်။
သူ ကျန်းရှောင်ချီးရဲ့ ပခုံးကိုကိုင်ပြီး လေးနက်စွာ စိုက်ကြည့်လိုက်တယ်။
"ရှောင်ချီးအာ.... မင်းကအရမ်းကောင်းပြီး မင်းမှာ ဘာမှားယွင်းမှုမှရှိမနေဘူးလို့ ငါထင်ပေမဲ့ မင်းပြောတယ်မလား။ မင်းကအရမ်းကပ်စေးနဲတယ်လို့ ထင်နေတဲ့လူတွေရှိတယ်လို့။ အဲ့တာဆို အပြောင်းအလဲလေး နည်းနည်းလောက် လုပ်ကြည့်သင့်တယ်လို့ မင်းမထင်ဘူးလား?"
သူက တွန်းလှည်းကို လက်ညှိုးထိုးပြလိုက်ပြီး....
"ပဲငံပြာရည်လေးတစ်ဗူးဝယ်တာပဲလေ.... ယှဉ်နေစရာ မလိုဘူး။ ဟုတ်တယ်မလား?"
ကျန်းရှောင်ချီးက တွန့်ဆုတ်တွန့်ဆုတ်နဲ့ စင်ဘက်ကို ကြည့်လိုက်ပြီးခါမှ စိတ်မပါ့တပါ ခေါင်းညိတ်ပြတယ်။
"အေးပါ....အဲ့တာဆိုလည်း ဒါ. ဒါပဲ ယူကြတာပေါ့...."
သူတို့ငွေရှင်းပြီး ပြန်ထွက်လာခဲ့ကြတယ်။ လက်ထဲမှာလည်း အထုပ်ကိုယ်စီဆွဲရင်း။ သယ်လာတဲ့အိတ်တွေကို ဆိုင်ကယ်မှာ နေရာတကျချိတ်လိုက်ပြီး ကျန်းရှောင်ချီးအိမ်သို့ ဦးတည်လိုက်တယ်။
လမ်းတစ်ဝက်ရောက်တဲ့အခါမှာ ကျန်းရှောင်ချီးက သာ့ဖန်းရဲ့ရှပ်အင်္ကျီကို ကလေးတွေပူဆာသလို ကိုင်လှုပ်လိုက်တယ်။ "သာ့ဖန်း.... သာ့ဖန်း"
ချုံးသာ့ဖန်း ဆိုင်ကယ်ကို လမ်းဘေးချကာ ရပ်လိုက်ရတယ်။ သူ ကျန်းရှောင်ချီးကို လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ကြက်ကြီးလည်လိမ်ထားသလို ရှုံ့မဲ့နေတဲ့ မျက်နှာအမူအရာကြောင့် သူ့ခေါင်းတွေကျိန်းလာတယ်။
"ငါ... ငါထင်တာလေ။ အခုဝယ်လာတဲ့ ပဲငံပြာရည်က ဈေးနည်းနည်းပိုကြီးနေသလားလို့!"
ချုံးသာ့ဖန်း တစ်ဖက်လူရဲ့မျက်လုံးတွေကို နှစ်စက္ကန့်လောက် စိုက်ကြည့်လိုက်ပြီး အဆုံးသတ်မှာတော့ ခေါင်းကိုငိုက်စိုက်ချကာ အဲ့မကောင်းဆိုးဝါးလိုအကောင်ကို အရှုံးပေးလိုက်တော့တယ်။ "ငါတို့အခုပဲ သွားပြန်လဲကြမယ်။ OK?"
ကျန်းရှောင်ချီးမျက်နှာက ဝင်းပသွားတာပဲ။ သူက ချုံးသာ့ဖန်းခါးကိုဖက်ကာ ပျော်ရွှင်စွာဟစ်အော်လိုက်တယ်။
"သာ့ဖန်း၊ မင်းကအကောင်းဆုံးပဲ....ဟီးဟီး"
ချုံးသာ့ဖန်း သူ့ရဲ့ဗိုက်ဟောင်းလောင်းကို ဘေးချိတ်ကာ ဆိုင်ကယ်ကို ပြန်လှည့်လိုက်တော့တယ်။
ဟုတ်ပါတယ်။ဟုတ်ပါတယ်။ ငါကအကောင်းဆုံးပဲ။ အဲ့တာကြောင့်ပဲ မင်းနိုင်စားသမျှ ခံနေရတာ။ အဲ့မှာမင်းလုပ်နေလိုက် ဟမ့်!
လမ်းတလျှောက်ဟာ ကျန်းရှောင်ချီးရဲ့ မြူ းထူးနေတဲ့ အော်ရယ်သံတွေနဲ့ ဖုံးလွှမ်းသွားခဲ့တယ်။ ချုံးသာ့ဖန်းလည်း မတတ်နိုင်ပါဘူး။ ပြုံးမိတာပါပဲ။
xxxxxxxxx
ခြောက်လွှာအထိ အထုပ်အပိုးတွေ ကူသယ်ပေးပြီးတော့ ချုံးသာ့ဖန်းရဲ့ခြေထောက်တွေ တုန်ယင်နေခဲ့ပြီ။ ကျန်းရှောင်ချီးအိမ်တံခါးကို ဖွင့်လိုက်တာနဲ့ သာ့ဖန်း ဆိုဖာပေါ်ပြေးပြီး လှဲချမိတော့တယ်။ တစ်စက်လေးမှ မလှုပ်ချင်တော့ဘူး။
"ပင်ပန်းလိုက်တာ.....ပင်ပန်းလိုက်တာ! ဒီလိုဓာတ်လှေကားမပါတဲ့ အိမ်စုတ်ကြီးကို မင်းဘာလို့ဝယ်လိုက်တာလဲ?" ချုံးသာ့ဖန်း ပင်ပန်းပြီး ဗိုက်ဆာလွန်းလို့ သူ့ခြေကောလက်ကောကို ဖားတစ်ကောင်နေပူဆာလှုံနေသလို ဖြန့်ကားထားလိုက်တယ်။ သူသေတော့မယ်ထင်တယ်။
"ဈေးပေါလို့!" ကျန်းရှောင်ချီးဆီမှ မဆိုင်းမတွ ပြန်ဖြေသံထွက်လာတယ်။ သူကဝယ်လာတဲ့ ပစ္စည်းတွေကို ထုတ်လိုက်ပြီး ဘယ်ဟာကတော့ရက်အနည်းငယ်ထားစားရမယ့်ဟာ၊ ဘယ်ဟာကတော့ ချက်ချင်းစားရမယ့်ဟာ စသည်ဖြင့် ဝါရင့်အိမ်ရှင်မတစ်ယောက်လို ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာနေတယ်။
ချုံးသာ့ဖန်း ရှောင်ချီးရဲ့ အီလေးဆွဲလုပ်ကိုင်နေမှုကိုကြည့်လိုက်ပြီး သူ့မျက်နှာပျက်ရတာတွေဘာတွေ ဂရုမစိုက်နိုင်တော့ဘူး။ ဆိုဖာပေါ်က ပြေးဆင်းကာ ရှောင်ချီးဘေးကိုသွားလိုက်ပြီး မျက်နှာငယ်လေးနဲ့ တောင်းဆိုလိုက်တော့တယ်။
"ရှောင်ချီးအာ... ငါတကယ်ဗိုက်ဆာနေပြီ သိလား! မြန်မြန်....မြန်မြန်ငါဖို့ညစာချက်ပေးပါတော့... ကျေးဇူးပြုပြီး"
ထိုအခါမှ ချုံးသာ့ဖန်းတစ်ယောက် ဒီနေ့ထူးဆန်းနေတာကို ရှောင်ချီးသတိထားမိသွားတယ်။ ဒီနေ့ သာ့ဖန်းကိုကြည့်ရတာ ခါတိုင်းနဲ့မတူ အားပြတ်နေတဲ့ရုပ်နဲ့။ သူ မသင်္ကာစွာမေးလိုက်တယ်။
"မင်းအခုထိ နေ့လည်စာမစားရသေးဘူးလား?"
"နေ့လည်စာတင်မဟုတ်ဘူး။ ငါ ဒီနေ့တစ်နေကုန် ဘာမှမစားရသေးဘူး!"
ချုံးသာ့ဖန်း ဝန်ခံသလို ပြောလိုက်တယ်။
"ငါပိုက်ဆံပြတ်သွားပြီလေ၊ မှတ်မိတယ်မလား?"
"မင်းမှာ ပိုက်ဆံမရှိတော့ဘူးဆိုရင် တခြားတစ်ယောက်ဆီက နည်းနည်းလောက်ဖြစ်ဖြစ် ဘယ်လိုချေးရမလဲဆိုတာ မသိဘူးလား? မင်း အမြဲတမ်း ဟိုလူ့ကိုညစာဝယ်ကျွေးလိုက်၊ ဒီလူ့လက်ဖက်ရည်တိုက်လိုက်နဲ့။ အခုမင်းဒုက္ခရောက်တော့ အဲ့လူတွေက ဘယ်ရောက်ကုန်လဲ? ဘာလို့ တစ်ယောက်မှမကူညီကြတာလဲ? "
ကျန်းရှောင်ချီးမျက်နှာဟာ အောက်ကိုငုံ့သွားပြီး နှုတ်ခမ်းလေးလှုပ်သွားတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူပြောချင်တာတွေကို ပြန်မျိုချလိုက်ပုံရတယ်။
ရှောင်ချီးဟာ ထွက်သွားပြီး စကားတစ်ခွန်းမှ ဆိုလာခြင်းမရှိတော့။ ချုံးသာ့ဖန်း စိတ်ထဲမှာ အော်ငိုမိတယ်..... သူ ကျန်းရှောင်ချီးကို ဘယ်လိုခွန်းတုံ့ပြန်သင့်လဲ မသိတော့ပြန်ဘူး။
ခဏကြာတော့ ကျန်းရှောင်ချီးဟာ ပူတယ်ဆိုရုံ ရေနွေးတစ်ခွက် ယူလာပေးတယ်။
"လောလောဆယ် ဒါအရင်သောက်ထားလိုက်။ ငါသွားချက်လိုက်ဦးမယ်။ ခဏနေရင်စားလို့ရမယ်"
ချုံးသာ့ဖန်း ပါးစပ်အပြည့် သောက်ချလိုက်တယ်။ ဟင်!.... အဲ့တာက သကြားရည်တွေပဲ။ ချိုမြမြနဲ့။ သူ ပျော်ရွှင်စွာပဲ အကုန်မော့သောက်လိုက်ပြီးနောက် မျက်လုံးဝေဝါးပြီး ဒူးတုန်နေတာတွေဟာ သက်သာသွားတယ်။
ချုံးသာ့ဖန်း ဆိုဖာပေါ်မှာ သက်သောင့်သက်သာ လှဲနေလိုက်တယ်။ မီးဖိုခန်းဘက်မှ လွင့်ပျံလာတဲ့ အိုးခွက်ပန်းကန်သံတွေနဲ့ အငွေ့တွေကြောင့် ကြားထဲမှာကာထားတဲ့ မှန်အကြည်မှာ ရေငွေ့လေးတွေ တွဲခိုလာတယ်။ ထိုမှကြည့်လျှင် ကျန်းရှောင်ချီးရဲ့ ပုံရိပ်လေးဟာ ဝိုးတိုးဝါးတားရယ်။
နွေးထွေးပြီး တောက်ပနေတဲ့အခန်းကျဉ်းလေး ၊ မီးဖိုခန်းထဲမှ ဟင်းရည်ပွက်တဲ့အသံ.... အခုမှအရာအားလုံးဟာ နေရာတကျဖြစ်သွားသလို ခံစားရပြီး ချုံးသာ့ဖန်းခေါင်းအောက်သို့ လက်ထိုးထည့်ကာ ဇိမ်ယူနေလိုက်တယ်။
အလွန်လျင်မြန်စွာပဲ ကျန်းရှောင်ချီးဟာ ဟင်းပွဲတွေသယ်လာနေပြီ။ microwave ထဲ ပြန်နွှေးထားတဲ့ ကြက်ကင် ၊ ရိုးရိုးရှင်းရှင်း အသီးအရွက်စွပ်ပြုတ်တစ်ခွက်ရယ်ဟာ ချုံးသာ့ဖန်းကို ချက်ချင်းပဲထထိုင်လိုက်စေတယ်။
သူဘာစကားမှ ပြောမနေတော့ဘဲ တူတစ်စုံနဲ့ စွပ်ပြုတ်ပန်းကန်လုံးကို ကောက်မပြီး အလောတကြီး မျိုချမိတယ်။ နည်းနည်းလောက်စားပြီးတဲ့အချိန်မှာ ခေါက်ဆွဲတွေအောက်မှာမြုပ်နေတဲ့ ကြက်ဥလေးတစ်လုံးကို တွေ့လိုက်ရတယ်။
အရင်နေ့တွေနဲ့မတူစွာ ဖြည်းဖြည်းလေးစားနေတဲ့ ကျန်းရှောင်ချီးကို သူကြည့်လိုက်တယ်။ ချုံးသာ့ဖန်းကြည့်နေတာကို မြင်လိုက်ပြီး ကျန်းရှောင်ချီးက မမေ့မလျော့ ပြောလိုက်သေးတယ်။
"ဖြည်းဖြည်းစား။ မင်းမဝသေးရင် ထပ်ထည့်လို့ရအောင် ငါပိုလုပ်ထားတယ်။"
ချုံးသာ့ဖန်း သူ့နှလုံးသားတစ်ခုလုံး နွေးသွားသလို ခံစားလိုက်ရတယ်။ သူ အပျော်တွေအပြည့်နဲ့ ခေါင်းကိုပြန်ငုံ့လိုက်ပြီး ခေါက်ဆွဲတွေကို ပါးစပ်အပြည့် ထိုးသွင်းလိုက်တယ်။
အများကြီးထပ်တွေးဖို့ မစဉ်းစားဝံ့တာကြောင့် အခန်းထဲကတိတ်ဆိတ်နေမှုကို သူကပဲစဖြိုခွဲလိုက်တယ်။
"ရှောင်ချီး.... မင်းလက်ရာက တော်တော်ကောင်းတာပဲ။ အခုချက်ထားတဲ့ ခေါက်ဆွဲက အရမ်းအရသာရှိတယ်"
ကျန်းရှောင်ချီးက ချီးကျူးမှုကို မနေတတ်စွာ ရှက်ကိုးရှက်ကန်းနဲ့ မျက်လုံးလေးတွေကို တောင်ပို့၊မြောက်ပု့ိလုပ်လိုက်တယ်။
"အဲ့ဒါက မင်းဗိုက်ဆာနေလို့ပါ။ အရမ်းပျော်မနေနဲ့။ တစ်နပ်ကို ယွမ်10ပေးရမယ်။ အခုလောဆယ်တော့ မင်းရဲ့အကြွေးဟောင်းထဲပဲ ထည့်ပေါင်းထားမယ်။ နောက်ကျပြန်ပေးရမယ်ဆိုတာ သိထားလိုက်"
ကြည်နူးပီတိဖြာနေတဲ့ လေထုဟာ ဆပ်ပြာပူစီဖောင်းလေးပေါက်သွားသလို ဖောက်ခနဲပျောက်သွားတယ်။ ချုံးသာ့ဖန်း ထိုစကားကို ကြားလိုက်ရတော့ စိတ်သက်သာရာရသွားသလိုပဲ။ နှလုံးသားထဲက ဆုံးရှုံးလိုက်ရသလိုခံစားချက်ကိုတော့ ထည့်တွက်စရာမလိုပါဘူး။ ဖြစ်နေကျပဲ။ အဟက်! သူပြုံးပြီး ကတိပေးလိုက်တယ်။
"မင်းကောင်းကောင်းမှတ်ထားနော်။ ငါ့ဆီက သေချာပေါက် ပြန်တောင်းဖို့ လုံဝမမေ့စေနဲ့"
xxxxxxxxxx
ထမင်းစားလို့ပြီးသွားတော့ ချုံးသာ့ဖန်းက သခင်လေးတစ်ပါးလိုပဲ... ဆိုဖာမှာပြန်လှဲပြီး စည်းစိမ်ယစ်တော်မူနေတယ်။ သူဟာ ကျန်းရှောင်ချီးတစ်ယောက် ခုံသုတ်၊သန့်ရှင်းရေးလုပ်နေတာကို ပျင်းတွဲတွဲကြည့်နေလိုက်တယ်။
ကျန်းရှောင်ချီး ပန်းကန်တွေဆေးပြီး ပြန်ထွက်လာတော့ ချုံးသာ့ဖန်းဟာ ခေါင်းကြီးစောင်းပြီး အိပ်မောကျနေခဲ့ပြီ။
ကျန်းရှောင်ချီး ဒေါသတကြီးလျှောက်သွားလိုက်ပြီး ထိုငပျင်းကောင်ကို နှိုးဖို့ကြိုးစားလိုက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ သူ့လက်တွေ ချုံးသာ့ဖန်းခေါင်းကို ကိုင်မိလိုက်တဲ့အခါ သူညင်ညင်သာသာပြန်ချလိုက်မိတယ်။
သူခပ်လှမ်းလှမ်းကနေ ရှုပ်ထွေးနေတဲ့အမူအရာနဲ့ ချုံးသာ့ဖန်းအိပ်နေတာကို ကြည့်နေမိတယ်။ သူ့ကိုယ်သူ ဧည့်သည်လို့မခံယူထားတဲ့ ထိုတစ်ယောက်ကတော့ အေးအေးလူလူပင် အိပ်မောကျနေသေးတယ်။
အဲ့ချုံးသာ့ဖန်းဟာ ပြောလို့ပြောတာမဟုတ်ပေမဲ့လို့ ရုပ်ရည်လေးကတော့ ချောရှာသား! ခေါင်းကစောင်းနေတာမို့ သူ့မှာမရှိတဲ့ မေးလေးတောင် နှစ်ထပ်ဖြစ်နေသေးတယ်။ ကြည့်ရတာ အူယားဖို့ကောင်းပြီး ရယ်ချင်စရာပဲ!
ကျန်းရှောင်ချီး သတိမထားမိခင် သူ့ရဲ့လက်တွေဟာ ဆန့်ထွက်သွားပြီး အေးစက်စက်လက်ချောင်းထိပ်လေးတွေနဲ့ အသာအယာသွားထိလိုက်မိတယ်။ ဓာတ်လိုက်သလို ကျဉ်တက်သွားတာကြောင့် သူအလန့်တကြား ပြန်ရုတ်လိုက်ရတယ်။
နူးနူးညံ့ညံ့အထိအတွေ့လေးက တကယ်ရယ်စရာကောင်းတယ်။ သူထိုအခိုက်အတန့်မှာ မထိန်းနိုင်ဘဲ တကယ်ရယ်မိသွားပြီးမှ ရုတ်တရက် ထိတ်လန့်သွာပြီး အလန့်တကြား ခြေနှစ်လှမ်းလောက် နောက်ကိုဆုတ်လိုက်မိတယ်။ ထို့နောက် သူ့အခန်းထဲသို့ အမြန်ပြေးဝင်ခဲ့မိတယ်။
ကျန်းရှောင်ချီး သူ့အခန်းထဲက စာရေးခုံမှာ ငူငူကြီးထိုင်နေမိပြီး သူ့လက်နှစ်ဖက်နဲ့ သူ့ခေါင်းတစ်ဖက်တစ်ချက်ကို ဖိကိုင်ထားတယ်။ သူ အနည်းငယ် မချင့်မရဲဖြစ်နေသလို ခံစားနေရတယ်။ အဲ့လိုခံစားချက်ဟာ သူအရွယ်ရောက်ပြီးတဲ့အချိန်ကတည်းက တစ်ခါတစ်ရံ ဝင်ရောက်လာနေကျ။ အဲ့လိုဖြစ်တဲ့အချိန်တိုင်း အသိစိတ်ပြန်ကပ်သွားအောင် သူ့ပါးသူရိုက်လေ့ရှိတယ်။
ဥပမာ..... အခုလိုညမျိုး။
စားပွဲအံဆွဲထဲက စာအုပ်လေးတစ်အုပ်ကို သူထုတ်ယူလိုက်တယ်။ အဲ့တာက လေ့ကျင့်ခန်းစာအုပ် အဟောင်းအနွမ်းလေးရယ်သာ။ သူက တခြားလူတွေ ဆက်မရေးဖြစ်တော့တဲ့ စာအုပ်အမျိုးမျိုးကို လိုက်စုဆောင်းတတ်ပြီး ကိုယ့်ဘာသာ စာအုပ်ချုပ်ကာ ပြန်သုံးနေကျ။
သူစာအုပ်ကိုဖွင့်လိုက်တယ်။ နောက်ဆုံးရေးခဲ့တဲ့ စာမျက်နှာမှာ ရှိနေတာက '43. ဟန်ပိုင်' ဆိုတဲ့စာလုံးဖြစ်ပြီးတော့ မျဉ်းထူထူနက်နက်တစ်ကြောင်းကို ထိုအပေါ်မှထပ်ခြစ်ထားတယ်။
ကျန်းရှောင်ချီးဟာ ထိုစာရွက်ကို ဆက်မကြည့်တော့ဘဲ စာအုပ်ရဲ့ပထမဆုံးစာမျက်နှာကို လှန်လိုက်တယ်။ ထိုစာမျက်နှာမှာရှိနေတဲ့ တစ်ကြောင်းတည်းသော စာကြောင်းလေးကို သူစိုက်ကြည့်နေမိတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဘာရေးထားမှန်းမသိတော့လောက်အောင်ပင် စာလုံးက သဲကွဲမနေတော့ဘူး။ စာကြောင်းလေးဟာ ဘောပင်မင်အနက်နဲ့ အကြမ်းပတမ်းအခြစ်ခံထားရတယ်။ ဒီစာကိုရေးခဲ့တဲ့လူဟာ သေချာစဉ်းစားဆုံးဖြတ်ပြီးမှ လုပ်ခဲ့သလိုလို။ စာကြောင်းကို မမြင်စေချင်လို့ တမင်ဖျက်ထားသော်လည်း မင်ပေါက်မှုကြောင့် စာလုံးလေးတွေဟာ စာရွက်ကျောဘက်မှာတော့ အရိပ်ထင်နေဆဲ။
ကျန်းရှောင်ချီး ထိုစာမျက်နှာလေးကို စိုက်ကြည့်နေခဲ့ပြီး အကြာကြီးငြိမ်သက်သွားတယ်။ သူ့ရဲ့ မဆီမလျော်ခံစားချက်တွေအားလုံး တဖြည်းဖြည်းနဲ့ နှလုံးသားအောက်ခြေထိ အနည်ထိုင်တည်ငြိမ်သွားတဲ့အခါမှပဲ သူ့မျက်ခွံတွေကို ဖြည်းဖြည်းချင်းပြန်ဖွင့်လိုက်တယ်။
သူ့မျက်လုံးတွေဟာ ဘာလို့မှန်းမသိ ရုတ်တရက် ယားယံလာသလိုခံစားလိုက်ရတယ်။ သူ့မှာမကြာခင် အပြီးသတ်ပေးရမယ့် စာရွက်စာတမ်းတချို့ ရှိသေးတာကြောင့် ကျန်းမာရေးအာမခံကတ်ကိုသုံးပြီး ဆေးခန်းမှာ မျက်စဉ်းတချို့သွားယူရမယ်လို့ သူတွေးလိုက်တယ်။
ကျန်းရှောင်ချီး ဘီရိုထဲက စောင်တစ်ထည်ထုတ်ယူလိုက်ပြီး ဆိုဖာပေါ်ဆန့်ဆန်းကြီးသေနေတဲ့ ချုံးသာ့ဖန်းအပေါ် သွားခြုံပေးလိုက်တယ်။
သူဟာ ဝေခွဲမရတဲ့ခံစားချက်တွေနဲ့ ဧည့်ခန်းထဲမှာ ခဏလောက် တုံ့ဆိုင်းနေမိတယ်။ နောက်ဆုံးမှာ သူအံကိုခပ်တင်းတင်းကြိတ်လိုက်ပြီး Air-con ခလုတ်ကို ဖွင့်လိုက်တယ်။ ထို့နောက် အခန်းထဲ ပြန်ဝင်လာလိုက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ မိနစ်ပိုင်းအတွင်းမှာပဲ သူပြန်ထွက်လာလိုက်ပြီး တိုက်ခန်းအပြင်ကို အသာထွက်ကာ မီတာပုံးကို စစ်ဆေးကြည့်မိတယ်။
တရိပ်ရိပ်တက်လာနေတဲ့ ယူနစ်တွေကိုကြည့်ပြီး သူ ခေါင်းငိုက်စိုက်ကျသွားတယ်။ သူ့ရင်ဘတ်သူဖိလိုက်ပြီး နံရံမှာအသာမှီလိုက်ကာ လေပူတချို့ မှုတ်ထုတ်မိတယ်။ ထို့နောက် သူ မူးနောက်နောက်နဲ့ပဲ မီတာပုံးကို ပြန်ပိတ်လိုက်ရတယ်။
လျစ်လျူ ရှုထားလိုက်တာ အကောင်းဆုံးပဲ။ လျစ်လျူ ရှုထားလိုက်တာ အကောင်းဆုံးပဲ။ ကျန်းရှောင်ချီး သူ့ကိုယ်သူအယုံသွင်းစိတ်ဖြေနေရတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဆိုဖာဘေးကဖြတ်သွားချိန်မှာတော့ သူမထိန်းထားနိုင်တော့ဘူး။ ကုလားသေကုလားမောအိပ်ပြီး အေးချမ်းနေတဲ့ ချုံးသာ့ဖန်းကို သူအမြင်ကတ်စွာကြည့်ပြီး ပြောလိုက်တယ်။ "ဝက်ပုပ်!"
ကျန်းရှောင်ချီးတစ်ယောက် သူ့ညာဘက်လက်ကို အင်္ကျီအိတ်ကပ်ထဲနှိုက်ပြီး တစ်ခုခုထုတ်ယူလိုက်တယ်။ သူစက္ကန့်အနည်းငယ်လောက် တွေဝေပြီးသွားတော့ ဆိုဖာနားကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ချဉ်းကပ်သွားပြီး ဝက်ပုပ်ရဲ့ကုတ်အင်္ကျီကို ကောက်ယူလိုက်တယ်။ ထို့နောက် သူ့လက်ထဲက အနီရောင်ယွမ်တချို့ကို ကုတ်အင်္ကျီအိတ်ကပ်ထဲ လွှဲပြောင်းထည့်လိုက်တယ်။
သာ့ဖန်းကအရမ်းဗိုက်ဆာနေခဲ့ပေမဲ့ သူ့သဘောကျ ပဲငံပြာရည်ကို သွားပြန်လဲဖို့ခေါ်သွားပေးခဲ့တယ်လေ။ သူကအရမ်းကောင်းတယ်မလား?
တစ်ချိန်ထဲမှာပဲ ကျန်းရှောင်ချီး နှလုံးသားလေးလည်း ယားကျိကျိဖြစ်သွားသလိုပဲ.... နူးနူးညံ့ညံ့ခံစားလိုက်ရတယ်။
[TN/ How... how u like that? Gonna like that that ta da da ta......
ငါမှားလား...မင်းမှန်လား..ဟာ!
Team DaFang or Team Xiaoqi? ဟိ!]