Rae
Nagising ako nang mayroong isang stem ng pulang rosas sa aking higaan at mayroong note din na nakalagay.
'I'm sorry.' - A
Iyon lamang ang nakalagay pero mabilis na sumilay na ang ngiti sa aking labi at halos patakbong lumabas na mula sa aking kuwarto. Agad na hinanap ko si Adriana sa paligid, hanggang sa matagpuan ko ito sa kusina habang abala sa kanyang pagluluto.
Hindi ako kaagad lumapit sa kanya, sa halip ay tahimik na napasandal lamang ako sa frame ng pintuan habang palihim na pinagmamasdan ito mula sa kanyang likuran.
Noon ko lamang din napansin ang iba't ibang putahi na nakahanda na sa lamesa, halatang bagong luto ang mga iyon. Naka ayos din ang table at naka handa na ang candle na nasa ibabaw nito.
Hindi ko alam kung anong pakulo itong ginagawa niya, marahil bumabawi siya dahil hindi niya ako sinipot kagabi. At ngayon, umaasa akong makakarinig ng isang magandang dahilan...ngunit hindi ko rin naman ito pipilitin kung hindi pa siya handang sabihin.
Okay? Sabihin niyo ang gusto niyong sabihin, or maybe I am marupok level 99999999. But I love her guys. No matter what else she did last night, I will forgive her. And one more thing, I want a mature relationship, I am no longer a teenage girl who always has to complain about everything.
So, balik tayo sa realidad. She looks so amazing lalo na kapag ginagawa niyang ihagis ang kanyang niluluto sa ere, pagkatapos ay bubuhusan iyon ng white wine at biglang liliyab ang apoy mula roon. Hindi ko mapigilan ang mapanganga dahil sa sobrang pag hanga sa ginagawa niya.
She looks very professional, she is obviously good at cooking. I was really lucky because I met her.
"Ehem!" Rinig ko na pagtikhim nito atsaka napaharap sa aking direksyon. "Hi gorgeous!" Pagbati nito. Halatang nambobola.
I can't help but giggle when I notice how cute she looks in her doraemon apron.
"What is all this for?" Tanong ko sa kanya habang naka ngiti. Halatang hindi mapigilan ang kilig na nararamdaman.
Sino ba naman kasi ang hindi magiging ganito ka good mood? Natulog ka ng masama ang loob at malungkot, and then, biglang magigising ka ng ganito. Hindi ba? Tanga nalang ang hindi makaka appreciate ng ganito mula sa mga partner nila.
"To make up for you?" Patanong naman na sagot nito. "Look hon, I'm really...really sorry about last night." Pag hingi nito ng tawad habang mabagal na naglalakad palapit sa akin.
"Nah-uh. You're already forgiven. I love you, and that's what matters. You are here now, you want to make it up for me, you make an effort for me. Swear! Sapat na ang lahat ng iyon para sa akin." Pag-amin ko sa kanya hanggang sa makarating ito sa aking harapan. Agad na hinawakan ako nito sa aking balakang at hinila palapit sa kanyang katawan.
"Kahit pa, hindi parin tama ang ginawa ko." Pagmamatigas parin nito at napa nguso. Aww. Cute!
Pero, gusto ko pa sanang tanungin kung bakit at ano ang nangyari kagabi, mas pinili ko na lamang ang manahimik at hindi iyon banggitin. Dahil ang gusto ko, siya mismo ang magsabi ng bagay na 'yon ng hindi ko na kailangang itanong pa sa kanya.
Ang simpleng almusal lang dapat eh parang pinagsama ng tatlong na meals sa isang araw dahil sa dami ng niluto niya. Hindi ko alam kung paano niya nagawang ihanda ang lahat ng iyon ng ganoon kabilis. Pero, thankful ako dahil nandito na siya ngayon. Maibibigay ko na ang bagay na gusto kong ibigay sa kanya kahapon.
Hindi pa man kami tapos sa pagkain nang dumating na si Jess para ako ay sunduin. Kaya hindi na ako nag aksaya pa ng oras, sandaling dinala ko muna si Adriana sa aking kuwarto.
"I forgot, you are busy now but what are we doing here? You should go with Jess." Wika nito sa akin.
"Sshh." Pagpapatahimik ko sandali sa kanya. "Ehem! Uhmmm...." Napalunok ako. Hindi ko alam kung bakit bigla akong kinabahan ngayon. "Adriana, I--uhmmmm...I have something for you."
Halatang nagulat ito bago unti-unting napa ngiti.
"Really? Because...I have something for you too." Kagat labi na sabi nito sa akin and her eyes are sparkling like glitters.
"Okay. I will count to three, 1, 2, 3!" Pagkatapos noon ay sabay naming pinakita ang gift namin sa isa't isa.
Laking gulat namin pareho noong makita namin na parehas na parehas ang necklace na binili namin sa isa't isa. Awtomatiko na nagtayuan ang lahat ng balahibo sa aking batok noong makita ang hawak nito. From the color of it and design, there is no difference.
"How did you...wait, oh my---" Natigilan ako.
"Wow! I can't believe this." Hindi rin makapaniwala na wika niya.
"Is it coincidence?" Tanong kong muli bago napa ngiti ng may halong kaba at excitement. Isama mo na rin ang naluluha.
Napailing ito. "I don't think so." Sagot nito. "When did you buy it?" Nagtataka na tanong pa niya.
"Just yesterday, that is why I want to meet you at the Park. Para ibigay ito sayo, as my gift." Sagot at pag-amin ko sa kanya.
Noong sabihin ko iyon ay tila ba nabunutan ito ng tinik sa kanyang dibdib at napa hinga ng maluwag sa kanyang sarili. Napailing rin siya ng ilang beses.
"I can't believe this!" Naluluha na sambit nito.
"I bought this necklace, three years ago. Napadaan ako sa isang jewelry shop sa mall, it caught my attention. Para bang....para bang wala ng ibang nag-exist na bagay sa akin noong mga sandaling iyon kung hindi ito. So I bought it. I don't know why I just bought it. Basta ang alam ko lang, noong hawak ko na ito, para bang, parang pinagaan nito sandali ang dibdib ko?" Pahayag nito habang napapailing dahil sa hindi makapaniwala.
"Until now I do not know the purpose of it, until I decided to give it to you, until I showed it to you and it happened that it is also the same thing you want to give for me. Isn't it, magical?" Tanong nito.
"Yeah...it is." Wala sa sarili na sambit ko bago ito mabilis na hinalikan sa kanyang labi ngunit sandali lamang habang kapwa na naluluha ang aming mga mata.
Pareho rin namin na isinuot iyon sa isa't isa. Hindi nagtagal, muli na akong tinawag ni Jess dahil malalate na kami sa schedule namin. Ngayon kasi ang last rehearsal para sa aking concert bukas.
Nangako rin si Adriana na siya ang magsusundo sa akin mamaya. Bagay na agad naman nitong tinupad, nanatili rin siya sa aking tabi magdamag kasama ang ilang staff.
---------
Adriana
"Dad, I killed an innocent woman. I killed her!" Umiiyak na sabi ko kay daddy. Ilang araw na rin akong nakakulong rito sa aking kuwarto. Kahit na sino sa aking mga kaibigan wala akong kinakausap, even Chesca.
Nag-aalala na rin ang iilang professors ko dahil sa ilang araw na akong lumiliban sa aking klase.
Masama akong tao.
"Sweetheart, it's not your fault. Sometimes, there are things we do not control. And we cannot blame ourselves for the sins of others." Paliwanag ng aking ama. Pero hindi, dahil sa kapabayaan ko. Nakapatay ako ng inosenteng tao.
Asawa niya dapat ang tinamaan ng bala na iyon. Hindi siya. She's innocent.
"This is just part of your training. You must learn to control your emotions. Many people will be ruined and affected by our work, especially when we do not know how to be careful." Dagdag pa ng aking ama. Hinawakan ako nito sa aking balikat.
"You will be a great leader, Adriana. Unlike your cousin, Sommer, so do all you can. Forget what happened. Focus on what I ask you to do." Pinunasan ko ang aking sariling luha. Hanggang ngayon kasi, nakikita ko parin ang mukha ng babaeng 'yun.
"Talk to your fiancee, she wants to see you for a few days." Dadag pa ng aking ama.
Nanatili pa akong naka higa sa loob ng ilang minuto, hanggang sa hindi ko namalayan na nakaalis na pala si daddy mula sa aking kuwarto.
Bigla na lamang tumunog ang aking cellphone at agad na nabasa ang pangalan ni Chesca sa screen. Hindi ko pa siyang kayang harapin ngayon. I don't want her to see me like this, maybe tomorrow.
So I sent her a text message saying that tomorrow, we will talk. I have already apologized. I said that I love her dearly and she will always be careful.
Habang naghihintay sa kanyang pag reply, bigla na lamang bumukas ng malakas ang pintuan ng aking kuwarto na halos kulang nalang eh magiba ito.
Pumasok ang isa sa matapat na tauhan ng daddy. Panic and anger in his face.
"Ms. I have a bad news, Chesca had an accident." Walang preno na sabi nito sa akin. Hindi ako kaagad nakapag react at tila ba nabingi sa kanyang sinabi. Awtomatiko na nanlumo ang aking mga tuhod at nag unahan sa pagpatak ang aking luha.
"What?" Walang lakas at halos pabulong na lamang na tanong ko sa kanya. "N-No...tell me you're lying!" Sabay hagis ko ng ano mang bagay na madampot ko sa kanya.
Sinubukan naman nito na pakalmahin ako hanggang sa makarating kami sa hospital kung saan dinala si Chesca. Nandoon din si daddy at mommy habang naghihintay sa akin, parents ni Chesca na agad na sinalubong ako ng yakap habang umiiyak.
Lahat sila, parehas ng sinasabi. Ayaw kong maniwala sa kahit isa sa kanila. Gusto kong makita si Chesca. Alam ko buhay pa siya. Alam kong nagbibiro lang siya. Pero ganoon na lamang ang aking pagkawasak noong makita na si Chesca mula sa loob ng morgue, wala ng buhay pa at wala ng pag-asa pang imulat ang kanyang mga mata.
S-She's really dead. She leave me!
"We are now looking for the person who made it." I heard a Police say to my parents and Chesca's parents.
"He's name is Zion Federova. Isang sindikato na mayroong pagawaan ng mga ilegal na droga dito sa Pilipinas at----"
"What did you say?!" Putol ko sa kanilang pag-uusap. "Can you repeat his name?" Sabay hablot ko sa kwelyo ng pulis ngunit mabilis akong pinigilan ni daddy bago hinila papalayo rito.
"Damn it, Adriana! I said, control your emotions!" Nagpipigil na huwag akong masigawan.
"Really dad?" Tanong ko sabay punas sa luha na muling tumulo mula sa aking mga mata. "Chesca is DEAD. She is dead dad! Now, are you really going to tell me to calm down?!" Mahigpit na hinawakan ako nito sa aking magkabilaang braso.
"Zion is avenging the death of her wife. I'm just thankful because you are not the one in that car. I can't lose you too, Adriana---"
"Yes, because I killed her wife! She's dead because of me and so is Chesca!" Putol ko rito.
"You did not kill her wife! He did." Sabay walk out ni daddy. Naiwan naman ako na napa upo sa sahig habang umiiyak parin.
"Adriana..." Tawag ng isang boses sa akin.
"Chesca?" Tawag ko rito. Nakita ko siyang naka upo sa aking tabi. Naka ngiti habang marahan na hinahaplos ang aking buhok.
"I love you. Please, be happy. I want you to be happy. And please, protect her. Protect Rae from him no matter what!"
Hinihingal na nagising ako habang naliligo sa aking sariling pawis. Mabilis na nag uunahan sa pagtaas baba ang aking dibdib. Bakit kailangan ko pang balikan ang alaala na iyon? Bakit kailangan mo pa akong dalawin sa panaginip ko Ches?
Awtomatiko na napalingon ako sa aking tabi, sa mahimbing ng natutulog na si Rae.
But yes, I will protect her. Not because you said but because I have to. Because I love her and I can't lose her too.