Zawgyi
အိမ္ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ခ်ံဳးသာ့ဖန္းတစ္ေယာက္ အေႂကြေစ့ေလးမ်ား ထြက္လာလိုထြက္လာျငား ေနရာအႏွံ႔ ေခ်ာင္က်ိဳေခ်ာင္ၾကားပါးမခ်န္ လိုက္႐ွာမိေတာ့တယ္။ သူဘယ္လိုပင္ ေသခ်ာစဥ္းစား၊စဥ္းစား..... သူ႔ရဲ႕တစ္လတစ္လဝင္ေငြေတြဟာ ဘယ္ကိုေရာက္ကုန္မွန္း သူလည္းမေတြးတတ္ပါေခ်။
လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြနဲ႔အတူ စားေသာက္ၾကတဲ့အခါ သူပဲထုတ္႐ွင္းလိုက္တယ္။ သူ႔ကို လမ္းၾကံဳ milk teaတို႔ဘာတို႔ ဝယ္လာခိုင္းတဲ့အခါ သူကပိုက္ဆံျပန္မေတာင္းေတာ့ဘူး။ ေျမေအာက္ရထားစီးလို႔ အဖိုးအိုေတြ ေတာင္းရမ္းေနတာျမင္ရင္ ေဒၚလာတန္ခပ္ႀကီးႀကီးတစ္ရြက္ေလာက္ စြန္႔ၾကဲလိုက္ရမွ။ အဲ့လို..... အဲ့လို....အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္နဲ႔ သူ႔လက္ထဲမွာ ပိုက္ဆံရယ္လို႔႐ွိတာ ႐ွားတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အခုေတာ့တစ္ျပားမွမ႐ွိေတာ့ေအာင္ မြဲသြားၿပီဆိုေတာ့ ေဝသႏၱရာဇာတ္လည္း ဆက္ခင္းလို႔မရေတာ့ဘူးေပါ့။ ေကာင္းၿပီ။
သူအခု ဘယ္လိုလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားေနမိတယ္။
347ယြမ္တဲ့...... ဘယ္ဟုတ္မလဲ..... အခု337ယြမ္ပဲ က်န္ေတာ့မွာေပါ့။ အဲ့ေလာက္ပမာဏမ်ားမ်ားႀကီးဆိုေတာ့ က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီးဟာ သူ႔ကိုတကယ္အလြတ္ေပးမွာမဟုတ္ဘူး။
က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီးရဲ႕ ဝိဉာဉ္တစ္ေကာင္လို မေပးမခ်င္း လိုက္လံေျခာက္လွန္႔ေနမယ့္ ပံုရိပ္ႀကီးကို ေတြးမိသြားေတာ့ ခ်ံဳးသာ့ဖန္း ၾကက္သီးေတြထေအာင္ပါ လန္႔မိေတာ့တယ္။
ထင္ထားသလိုပါပဲ..... တစ္ပတ္ေက်ာ္သြားတဲ့အခါမွာေတာ့ က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီးဟာ သူ႔အိမ္တံခါးဝကို မ်က္ရည္စက္လက္နဲ႔ ေရာက္ခ်လာခဲ့ၿပီ။
ခ်ံဳးသာ့ဖန္းဟာ ေသာက္လက္စ ေခါက္ဆြဲဗူးနဲ႔ သူ႔မ်က္ႏွာသူ ကာလိုက္ၿပီး.....
"ေ႐ွာင္ခ်ီးအာ...... အဲ့တာကငါမင္းကို ပိုက္ဆံျပန္မေပးခ်င္လို႔ မဟုတ္ပါဘူးကြာ။ ငါ့ကိုခဏေလာက္ေစာင့္......."
"ဝါး......." က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီးဟာ သူ႔ကိုဆံုးေအာင္ေတာင္ ေျပာခြင့္မေပးဘဲ အာျပဲႀကီးနဲ႔ ထငိုေတာ့တယ္။
"ငါ့က်မွ ဘာေတြလဲြေနရတာလဲ? ငါကစိစစ္ေခ်ြတာတတ္တာထက္ နည္းနည္းေလးပဲပိုတာကို..... လူေတြက ဘာလို႔ငါ့ကို ေလွာင္ရယ္ၾကတာလဲ?"
ႏွာရည္ေတြေကာ မ်က္ရည္ေတြေကာ ေပပြေနတဲ့ ႏွာေခါင္းတစ္ဝိုက္ကိုၾကည့္ၿပီး ခ်ံဳးသာ့ဖန္း စားေနတဲ့ေခါက္ဆြဲဗူးကို တြန္႔ဆုတ္တြန္႔ဆုတ္နဲ႔ ခ်လိုက္ကာ ေမးလိုက္တယ္။
"ဘာထပ္ျဖစ္လာျပန္ၿပီလဲ? ဘယ္သူအႏိုင္က်င့္လႊတ္လိုက္လို႔လဲ?"
က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီးက မ်က္ရည္တစမ္းစမ္းနဲ႔ မိဘကိုတိုင္ေနတဲ့ မူလတန္းကေလးလို ေျပာလာတယ္။
"သူတို႔က ငါ့မေကာင္းေၾကာင္းကို အခုမွဝင္လာတဲ့ ဝန္ထမ္းအသစ္ကို ေဖာက္သည္ခ်ေနၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ငါက ကပ္ေစးႏွဲေကာ္တရာ ေပသီးတဲ့"
က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီး ေျပာသမ်ွကိုလည္း နားေထာင္ေနရင္း အမဲသားအရသာနဲ႔ 'Master Kong'ေခါက္ဆြဲတစ္ဗူးကိုေဖာက္၊ အသင့္စားဝက္အူေခ်ာင္းထည့္လိုက္ၿပီး ေရေႏြးအနည္းငယ္ေလာင္းထည့္လိုက္ကာ က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီးေ႐ွ႕ ခ်ေပးလိုက္တယ္။
"ဘာလို႔ သူတို႔က ဝန္ထမ္းအသစ္ကို မင္းအေၾကာင္းေတြ ေလ်ွာက္ေျပာေနၾကတာလဲ"
က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီးဆီက ဘာသံမွထြက္မလာေတာ့ဘူး။ သူ႔ရဲ႕ မ်က္လံုးရြဲႀကီးေတြဟာ ေနရာစံုေလ်ွာက္ၾကည့္ေနေပမဲ့ ခ်ံဳးသာ့ဖန္းဆီကိုေတာ့ ေရာက္မလာေတာ့ဘူး။
ခ်ံဳးသာ့ဖန္း ေခါက္ဆြဲမ်ွင္ေတြကို ႐ွဴ းခနဲျမည္ေအာင္ စုပ္စားလိုက္ရင္းက မပီမသေမးလိုက္တယ္။
"အဲ့ဝန္ထမ္းအသစ္ဆိုတာက ေယာက္်ားေလးလား?"
က်န္ေ႐ွာင္ခ်ီး ျပန္ေျဖမလာဘူး။
"သူက ၾကည့္ေကာင္းလား?"
က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီးဟာ သူ႔ေ႐ွ႕က ေခါက္ဆြဲဗူးကို လွမ္းယူလိုက္ၿပီး အိတ္ထဲကခက္ရင္းကိုေဖာက္လိုက္ကာ ေခါက္ဆြဲစားဖို႔ကိုသာ အက်အနျပင္ဆင္ေနတယ္။
"မင္းထူးဆန္းတာေတြ ထပ္လုပ္လာျပန္ၿပီမလား?"
"ငါဘာမွထူးဆန္းတာေတြ မလုပ္ခဲ့ပါဘူးေနာ္!" က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီးဟာ ေျပာၿပီးတာနဲ႔ ေကာ္ခက္ရင္းေလးကို ေခါက္ဆြဲဗူးထဲ ေဒါသတႀကီး ထိုးစိုက္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ရဲ႕အသံဟာ ပိုပိုက်ယ္ေလာင္လာေတာ့တယ္။
"ငါခ်ိန္းေတြ႔ခ်င္တယ္ေလ.... အဲ့တာဘာမွားေနလို႔လဲ။ ငါ့အသက္ပဲ 26ႏွစ္ ႐ွိေနၿပီ။ ငါလက္တြဲေဖာ္႐ွာခ်င္တာ ဆန္းလား။ အဲ့တာက ဘာျပႆ နာ႐ွိေနလို႔လဲ?"
"မ႐ွိပါဘူး.... မ႐ွိပါဘူးကြာ" ခ်ံဳးသာ့ဖန္းက ေခါက္ဆြဲဗူးထဲမွာသာ မ်က္ႏွာကိုႏွစ္ထားရင္း ပလုတ္ပေလာင္းနဲ႔ အျမန္သံေယာင္လိုက္လိုက္တယ္။
"အဲ့တာဆိုလည္း မင္းသူ႔ကို ေကာင္းေကာင္းလိုက္ေလ။ အခ်ိန္တိုင္း ပိုက္ဆံသံုးဖို႔ကို ေတြေဝမေနနဲ႔"
ထိုစကားေျကာင့္ က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီးက သူ႔ကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီး
"အဲ့တာဆို ငါကမင္းလိုေနရမွာလား? မင္းလိုေတြ႔သမ်ွလူတိုင္းကို စားခ်င္တာအကုန္ဝယ္ေကြၽးသလိုေလ! အခုက် အိမ္ထဲမွာပုန္းၿပီး အသင့္စားေခါက္ဆြဲေတြပဲ မ်ိဳခ်ေနရၿပီမွတ္လား? တစ္လလံုး ဆန္ျပဳတ္ေရက်ဲကိုပဲ မွီဝဲၿပီးေနလိုက္"
ခ်ံဳးသာ့ဖန္းလည္း ထိုစကားေၾကာင့္ ေဒါသထြက္သြားတယ္။ သူေခါင္းကို ေမာ့လိုက္ၿပီးေတာ့ က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီးကို ေအာ္ဟစ္ရန္ေတြ႔လိုက္တယ္။
"မင္းအတိတ္ကအေႂကြးေဟာင္းေတြအေၾကာင္း ေျပာတာရပ္ေပးလို႔မရဘူးလား! အဲ့တာက ဘယ္ေလာက္ေတာင္ၾကာခဲ့ၿပီလဲ? တကၠသိုလ္တုန္းက ျဖစ္ရပ္ေတြကို မင္းကအခုထိ ခ်ီးေျခာက္ေရႏွဴ းလို႔ ေကာင္းတုန္းပဲလား? အဲ့တာဆို အထက္တန္းတုန္းက အျဖစ္အပ်က္ေတြကိုေကာ ဘာလို႔သတိမရေတာ့တာလဲ.... မင္းအတြက္ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ဝယ္ေပးဖို႔ ငါတစ္လလံုး မုန္ညင္းခ်ဥ္နဲ႔ ႏွစ္ပါးသြားလိုက္ရတာေတြေလ... မင္းဦးေဏွာက္ႀကီးက အဲ့တာက် မမွတ္မိေတာ့ဘူးလား?"
"ေအ ဟုတ္ပါတယ္။ မင္းမုန္ညင္းခ်ဥ္ပဲတစ္လလံုးစားၿပီး အဆံုးက် pager[1]ဝယ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လပိုင္းအတြင္းမွာပဲ pager ေခတ္ကုန္သြားတာလည္း ထည့္ေျပာဦးေလ"
"ေအ့ေပ့ါ.....အဲ႔တုန္းက ငါ႔အေနနဲ႔ မိုဘိုင္းဖုန္းဝယ္ေပးဖို႔က ျဖစ္ႏိုင္တာကိုး......"
"အခုလည္း မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ငါ့ဆီမွာေတာင္ 337ယြမ္ အေႂကြးတင္ေနၿပီးေတာ့မ်ား"
[အူး.... ေက်းဇူးမတင္ဟိုဟာလွန္ျပေလး... အဲ့လွန္ထားတာကို ေျပးခ်ခ်င္လိုက္တာ လက္နဲ႔🤚✋ နင့္ကို ခ်ံဳးသာ့ဖန္းပဲသည္းခံႏိုင္မယ္။ဝြန္း]
ခ်ံဳးသာ့ဖန္း အရမ္းစိတ္ဆိုးၿပီးေတာ့ အသည္းထဲကပါနာခ်င္သြားတယ္။ စားပြဲခံုကို ဒုန္းဆိုထုခ်လိုက္ၿပီး
"အဲ့တာက 337ယြမ္ပဲမွတ္လား! အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ပိုက္ဆံမ႐ွိဘူး။ ငါ့ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ပဲ ေပးဆပ္လိုက္မယ္ဆိုရင္ေကာ ျဖစ္လား? မင္းတစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ ခ်ိန္းေတြ႔ခ်င္ေနတာမဟုတ္လား? မနက္ျဖန္ကစၿပီးေတာ့ မင္းအလုပ္အသြားအျပန္ကို အႀကိဳအပို႔လုပ္ေပးမယ္။"
"ဘာ!" က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီးတစ္ေယာက္ လံုးဝေ႐ွာ့ရသြားတယ္။
"ငါက မင္းနဲ႔ခ်ိန္းေတြ႔ဖို႔ 337ယြမ္ သံုးရမယ္ေပါ့? အဲ့တာက အဲ့ေလာက္လြယ္တဲ့ကိစၥလို႔ ဘယ္လိုမ်ားေတြးလိုက္တာလဲ။ ငါနဲ႔ျပတ္ခဲ့တဲ့လူေတြအကုန္ေပါင္းမွ စုစုေပါင္းကုန္က်စရိတ္က ယြမ္300ထက္မပိုဘူးဆိုတာ မင္းသိထားလိုက္"
ခ်ံဳးသာ့ဖန္းဟာ ေဒါသထြက္လြန္းလို႔ ေသြးအန္ၿပီးေသေတာ့မယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူဟာ က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီးရဲ႕ ေခါက္ဆြဲဗူးဆီ လက္ညႇိဳးထိုးၿပီး စကားလမ္းေၾကာင္း ေျပာင္းလိုက္ရတယ္။
"ေခါက္ဆြဲေတြ ပြကုန္ၿပီ"
"အိုင္းယား!" က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီး အဖံုးကိုပင့္လိုက္ၿပီး ပြကုန္တဲ့ေခါက္ဆြဲေတြကို မခ်င့္မရဲၾကည့္လို္က္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ခက္ရင္းကို ထိုးခ်လိုက္ၿပီး စားဖို႔လုပ္လိုက္တယ္။
"ေခါက္ဆြဲေတြကပြသြားမွ ဗိုက္ျပည့္ေစမွန္း ငါသေဘာေပါက္သြားၿပီ။ ႏွစ္ဗူးစားစရာမလုိေတာ့ဘူး။ တစ္ဗူးနဲ႔တင္လံုေလာက္သြားၿပီ။ ေနာက္တစ္ခါငါတို႔စားရင္ တစ္ဗူးပဲျပဳတ္ၾကရေအာင္!"
ခ်ံဳးသာ့ဖန္း ေဒါသထြက္လြန္းလို႔ ေသရေတာ့မယ္ တကယ္။
က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီးဟာ ခ်ံဳးသာ့ဖန္းရဲ႕ အဆိုျပဳခ်က္ကို ပယ္ခ်လိုက္ရံုသာမက 'မင္းလိုေကာင္အတြက္ 337ယြမ္ အကုန္ခံရမယ္။ ႐ူးေနလား'ဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ ေျပလည္ေအာင္ ညႇိယူဖို႔ ဘယ္လိုမွမျဖစ္ႏိုင္မွန္းကို သိသာေစလိုက္တယ္။
သူက အိမ္ကျပန္ခါနီးေတာင္မွ ခ်ံဳးသာ့ဖန္းကို ထပ္သတိေပးဖို႔ ေမ့မသြားဘူး။
"ဘာေသာက္ေရးမွမပါတဲ့ အၾကံအစည္ေတြထပ္ စဥ္းစားမယ္မၾကံလိုက္နဲ႔! မင္းလစာထုတ္တာနဲ႔ အေႂကြးဆပ္ဖို႔သာျပင္ထားလိုက္"
"ငါသိပါတယ္!" ခ်ံဳးသာ့ဖန္း ႏြမ္းလ်စြာ ကတိေပးလိုက္တယ္။ အခုအခ်ိန္မွာ သူ႔စိတ္အေျခအေနဟာ က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီးကို အိမ္တံခါးဝထိ လိုက္ပို႔ေပးရေလာက္ေအာင္ေတာင္ ေကာင္းမေနေတာ့ဘူး။
သူဟာ စားပြဲေပၚက ေခါက္ဆြဲႏွစ္ဗူးကို ၾကည့္မိတယ္။ ၿပီးမွ သူသတိရသြားတာက ဒါကသူ႔မွာ႐ွိတဲ့ လက္က်န္ရိကၡာအကုန္ပဲျဖစ္တယ္။ ေနာက္လာမယ့္အပတ္ေတြမွာ ဘယ္လိုစားေသာက္ေနထိုင္ရမလဲ သူမသိေတာ့ေပ။ ခ်ံဳးသာ့ဖန္း ဆိုဖာေပၚလွဲခ်လိုက္ၿပီးသာ ပ်င္းတိပ်င္းရြဲနဲ႔ ဖုန္းကိုထုတ္ယူလိုက္ေတာ့တယ္။
xxxxxxxxxxxx
ေနာက္ေန႔ေတြမွာ ခ်ံဳးသာ့ဖန္းတစ္ေယာက္ သူ႔လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြဆီက ေငြအနည္းငယ္ေလာက္ ေခ်းခ်င္မိေသာ္လည္း အဆံုးသတ္က် သူ႔ပါးစပ္က ဘာစကားမွ ထြက္မလာပါေခ်။ တက်ဳတ္က်ဳတ္ျမည္ေနတဲ့ ဝမ္းဗိုက္ကို အသာပြတ္ရင္း သူစိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ သန္႔စင္ခန္းေတြဘက္ ထြက္လာလိုက္ကာ က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီးဆီ ဖုန္းေခၚလိုက္တယ္။
"ေ႐ွာင္ခ်ီးေရ.... ငါမင္းကို အလုပ္ဆင္းခ်ိန္က် လာႀကိဳမယ္ေနာ္....ဟုတ္ၿပီလား?"
က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီးဟာ အစီရင္ခံစာေတြ တစ္ထပ္လိုက္ႀကီးၾကားမွာ ဂဏန္းေပါင္းစက္ၾကီးကို တေတာက္ေတာက္ႏွိပ္ရင္း အလုပ္႐ႈပ္ေနစဥ္ ခ်ံဳးသာ့ဖန္းရဲ႕ ဘာအဆက္အစပ္ ဘာအဓိပၸါယ္မွမ႐ွိတဲ့စကားကို ၾကားလိုက္ရေတာ့ သူ႐ုတ္တရက္ ေၾကာင္အသြားတယ္။
"ဘာေတြလာေျပာေနတာလဲ? ငါေျပာထားတယ္ေနာ္ မင္းကိုယ္မင္းသံုးၿပီး အေႂကြးျပန္ဆပ္မယ့္အေၾကာင္း စဥ္းေတာင္မစဥ္းစားလိုက္နဲ႔လို႔"
"အားယိုး... မင္းအေတြးေတြလြန္ေနၿပီေရာ! အခုက လမ္းၾကံဳေနလို႔ပါကြ။ ဒီေန႔ ငါ အလုပ္ကို scooter နဲ႔လာတာ။ ငါမင္းကိုဝင္ေခၚလိုက္ရင္ မင္း busကားခ 2ယြမ္ မသက္သာသြားဘူးလား?"
ထိုစကားေတြေျပာေနစဥ္ ခ်ံဳးသာ့ဖန္းဟာ ဗိုက္ဆာလြန္းလို႔ အူေတြေတာင္လိမ္ၿပီး ေခြက်ခ်င္ေနၿပီ။ သူ႔ရဲ႕အသံဟာလည္း ခါတိုင္းထက္ ပိုၿပီးညင္သာေပ်ာ့ေျပာင္းေနတယ္။
က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီးဟာ သူ႔ႏွာ႐ိုးေပၚက မ်က္မွန္ကို ဟန္ပါပါတစ္ခ်က္ပင့္တင္လိုက္ၿပီး တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။
"3ယြမ္နဲ႔20ဆင့္ပါ"
"ဘာ?"
"ငါ့အိမ္ကုိျပန္ရင္ အေႂကြနဲ႔ဆို 4ယြမ္က်မယ္။ ဒါေပမဲ့ ငါ smart cardကို ေငြျဖည့္ၿပီးသံုးလိုက္ေတာ့ 3ယြမ္နဲ႔20ဆင့္ပဲ က်ေတာ့တယ္"
က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီး သူ႔လက္ထဲက ရံုးစာရြက္စာတမ္းေတြကို ခ်လိုက္ၿပီး
"အခုေတာ့မလိုေတာ့ဘူး။ ငါစက္ဘီးနဲ႔ အလုပ္လာတာ"
ခ်ံဳးသာ့ဖန္း 'ပီ...'ဆိုတဲ့အသံ ၾကားလိုက္ရျပီး တစ္ဖက္က ဖုန္းခ်သြားေလၿပီ။ သူ႐ုတ္တရက္ ကူကယ္ရာမဲ့သြားသလို ခံစားလိုက္ရတယ္။ သူက ထမင္းေလးတစ္နပ္စားခ်င္ရံုပဲမဟုတ္ဘူးလား။ အဲ့တာကိုဘာလို႔အဲ့ေလာက္ခက္ေနရတာလဲ!
ခ်ံဳးသာ့ဖန္း ဗုိက္ဆာလြန္းလို႔ ေခါင္းေတြေတာင္ မူးေနာက္ေနာက္ျဖစ္လာတာေၾကာင့္ အလုပ္စားပြဲမွာသာ ျပန္ဝင္ထိုင္လိုက္လိုက္စဥ္ သူ႔ဖုန္းျမည္လာေလသည္။ အဲ့ဒါဟာ က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီးအတြက္ သူသီးသန္႔ထားထားတဲ့ ringtone.....
"ဥစၥာဓနေပါႂကြယ္ဝတဲ့ သူေဌးႀကီးက ဒီမွာပါခင္ဗ်။
ဥစၥာဓနေပါႂကြယ္ဝတဲ့ သူေဌးႀကီးက ဒီမွာပါခင္ဗ်"
ခ်ံဳးသာ့ဖန္း ဖုန္းကိုင္လိုက္တာနဲ႔တၿပိဳက္နက္ က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီးရဲ႕အသံဟာ စူးခနဲ ထြက္လာတယ္။
"မင္းအလုပ္ၿပီးရင္ ငါ့ဆီလာၿပီးဝင္ေခၚလိုက္။ ညေနေျခာက္နာရီက် ေစ်းဝယ္စရာ႐ွိတာ အခုမွသတိရလာလို႔။ စက္ဘီးနဲ႔သြားရင္ အရမ္းေႏွးေနလိမ့္မယ္"
"စိတ္သာခ်လိုက္!" ခ်ံဳးသာ့ဖန္း ခ်က္ခ်င္းပဲသေဘာတူလိုက္တယ္။ "အဲ့တာဆို မင္းကိုအိမ္လိုက္ျပန္ပို႔ေပးၿပီး တစ္လက္စတည္း မင္းဆီမွာပဲ ညစာပါစားလိုက္ေတာ့မယ္ေနာ္!"
xxxxxxxxxx
အလုပ္ဆင္းခ်ိန္သု႔ိ ေရာက္လာေလၿပီ။ က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီးတစ္ေယာက္ အေဆာက္အဦးအျပင္ဘက္ ထြက္လာတာနဲ႔ ခ်ံဳးသာ့ဖန္းကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ သူဟာ အေဆာက္အအံုဝင္ေပါက္က ပါကင္ေနရာမွာ သူ႔scooterကို အလြယ္ပဲ ထိုးရပ္ထားတယ္။ သူ႔တစ္ကိုယ္လံုးဟာ electric scooterေလးရဲ႕ လက္ကိုင္ဘားကို ပ်င္းတြဲတြဲ ပစ္မွီထားၿပီး ေျခေထာက္တစ္ဖက္ကိုလည္း လဲမက်ေစဖို႔ ေျမေပၚေသခ်ာေထာက္ကာ ထိန္းထားေသးတယ္။
သူ႔လက္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြဆီမွ ေဝ့ဝဲလာတဲ့အၾကည့္ေတြကို က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီးသတိထားမိလိုက္ၿပီး ခ်ံဳးသာ့ဖန္းဆီ ခပ္ျဖည္းျဖည္းေလ်ွာက္သြားလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ရဲ႕ပခံုးကို ခပ္ဖြဖြပုတ္လိုက္ၿပီး......
"ေဟး.... မင္းအၾကာႀကီးေစာင့္လိုက္ရေသးလား?"
ခ်ံဳးသာ့ဖန္း ဗိုက္ဆာတာပဲသိေတာ့ကာ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ဟာလည္း လက္ေလးတစ္ေခ်ာင္းေတာင္ လႈပ္ခ်င္စိတ္မ႐ွိေတာ့ေပ။ သူ႔လက္က်န္အင္အားေတြကို စုစည္းလိုက္ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။
"အျမန္သြားၾကရေအာင္!"
ထိုအခ်ိန္တြင္ ေဘးနားမွျဖတ္သြားတဲ့ တစ္စံုတစ္ေယာက္ဟာ သူတို႔နားမွာ ႐ုတ္တရက္ ရပ္လိုက္တယ္။ ထိုလူက ခ်ံဳးသာ့ဖန္းကို အထူးတဆန္းၾကည့္လိုက္ၿပီး က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီးဆီ ျပံဳးျပကာဆိုလိုက္တယ္။
"က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီး! ဒါမင္းရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းလား?"
က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီးဟာ အၿမီးတက္နင္းခံလိုက္ရတဲ့ ေၾကာင္တစ္ေကာင္လိုပဲ ႐ွိသမ်ွအေမႊးေတြအကုန္ေထာင္ကုန္ၿပီး ေၾကာက္လန္႔သြားဟန္နဲ႔ ခ်ံဳးသာ့ဖန္းရဲ႕ လက္ေမာင္းကို အားကိုးတႀကီးဖက္တြယ္လိုက္တယ္။ ထို႔ေနာက္ တစ္ဖက္လူအား မာန္တက္ေနတဲ့အျပံဳးႀကီးနဲ႔
"ဒါေပါ့ ငါ့သူငယ္ခ်င္း.... ခ်ံဳးသာ့ဖန္းတဲ့"
ထိုလူက အထင္မႀကီးဟန္ 'ဟြန္႔'ခနဲ တစ္ခ်က္ရယ္လိုက္ၿပီးမွ "သာ့ဖန္း.... ဟားဟား.. ေကာင္းလိုက္တာ။ နာမည္ႏွစ္ခုနဲ႔တင္ မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္က လိုက္ဖက္ညီေနပါၿပီ။ ဟားဟား"
ထို႔ေနာက္ ထိုလူဟာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးကို လက္ျပႏႈတ္ဆက္ကာ ထြက္သြားေတာ့တယ္။
"အဲ့တာဆို ငါအရင္သြားႏွင့္ေတာ့မယ္"
[ေ႐ွာင္ခ်ီး= stingy, သာ့ဖန္း= generous]
ထုိလူအေဝးကို ေရာက္သြားတာနဲ႔ ခ်ံဳးသာ့ဖန္းက က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီးရဲ႕လက္ကို အျမန္ပဲ ဆြဲဖယ္လိုက္ေတာ့တယ္။
"အာ့...နာတယ္....နာတယ္.....နာတယ္ဟ။ အားႀကီးနဲ႔ အေသကိုညႇစ္ထားေတာ့တာပဲ။ သူကဘယ္သူလဲ?"
က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီးက ထိုလူရဲ႕ေနာက္ေက်ာကို ၾကည့္လိုက္ၿပီး
"ငါမင္းကိုအရင္ကေျပာဖူးပါတယ္။ 'ဟန္ပိုင္' ဆိုတဲ့တစ္ေယာက္"
"သူက အဲ့'ဟန္ပိုင္' လား?"ခ်ံဳးသာ့ဖန္း ဆာေနတဲ့ဗိုက္ကိုေတာင္ ႐ုတ္တရက္ေမ့သြားၿပီး သူ႔ခါးကိုမတ္လိုက္ကာ "ငါထင္ပါတယ္ သူက အရမ္း...အရမ္း..." ထိုသို႔ သူေျပာလိုက္ၿပီးခါမွ က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီးရဲ႕ မ်က္ႏွာကို သူအကဲခတ္လိုက္ၿပီး စကားကုိ ေလ်ာခ်လိုက္ေတာ့တယ္။
"မင္းက သူ႔အတြက္နဲ႔ ဝမ္းနည္းမႈေတြ အရည္ေဖ်ာ္ရေအာင္ ဘီယားႏွစ္ဘူးေတာင္ဝယ္ခဲ့တယ္ေပါ့... ဘယ္ေလာက္ကုန္သြားလဲ?"
က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီးက ညႇိဳးငယ္စြာ ျပန္ေျဖလာတယ္။
"6ယြမ္နဲ႔ 60ဆင့္။ မင္းေျပာၾကည့္... အဲ့ေန႔ကသာ ငါသူ႔ကို တကယ့္အေကာင္းစား ႐ုပ္႐ွင္ရံုကိုသာ ေခၚသြားခဲ့ရင္ အခု သူက ငါ့ရည္းစားျဖစ္ေနေလာက္လားဟင္?"
"ေဟး.... ႐ုပ္႐ွင္လက္မွတ္ႏွစ္ေစာင္ဆို 70ယြမ္ေလာက္႐ွိတယ္။ ၿပီးေတာ့ မင္းက ေပါက္ေပါက္ဆုပ္တို႔ အေအးတို႔ပါဝယ္ဦးမယ္ဆို စုစုေပါင္း ယြမ္100ေလာက္ သြားက်လိမ့္မယ္" ခ်ံဳးသာ့ဖန္းက သူ႔ေ႐ွ႕က သူငယ္ခ်င္းေလးကို ငံု႔ၾကည့္ၿပီး အျပစ္တင္လိုက္တယ္။ သူ႔စိတ္ထဲမွာေတာ့ အဲ့ေကာင္က ဘယ္ေလာက္မ်ားေကာင္းေနလို႔ က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီးက အဲ့လိုေကာင္အတြက္ ပိုက္ဆံျဖဳန္းမယ့္အေၾကာင္း စဥ္းစားေနရတာလဲလို႔ ခ်ံဳးသာ့ဖန္းေတြးေနမိတယ္။
သူ က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီးကို သိလာတာ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုစာေက်ာ္လြန္ခဲ့ၿပီျဖစ္တယ္။ ထိုႏွစ္ေတြ အေတာအတြင္း က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီးမွ သူ႔ကိုအရက္လိုက္တိုက္သည့္ အႀကိမ္ေပါင္းဟာ ေသခ်ာေရၾကည့္လ်ွင္ပင္ လက္တစ္ဖက္တည္းနဲ႔ ေရလို႔ရေပတယ္။ ခ်ံဳးသာ့ဖန္းဟာ မမ်ွမတဆက္ဆံခံလိုက္ရသလို ခံစားလိုက္ရၿပီး သူ႔ႏွလံုးသားတစ္ခုလံုး မဲေမွာင္အံု႔ဆိုင္းသြားရကာ ေနလို႔အဆင္မေျပေတာ့ေပ။ ဒါေၾကာင့္ သူဟာ ဒီတစ္ပတ္လံုးအတြက္ က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီးအိမ္မွာသာ ဝမ္းေရးေျဖ႐ွင္းေတာ့မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ေတာ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ရဲ႕ေန႔တိုင္းဟာ ဝါရင့္အိမ္ေထာင္႐ွင္အမ်ိဳးသမီးႀကီးေတြလို ေစ်းခ်တဲ့ ၾကက္ဥေတြကို အသည္းအသန္ေျပးဝယ္တတ္တဲ့ က်န္းေ႐ွာင္ခ်ီးအား အႀကိဳအပို႔လုပ္ရင္း ျဖတ္သန္းရေပဦးမည္။
[1]- hello operator နဲ႔စရတဲ့ ဆက္သြယ္ေရးပစၥည္းတစ္မ်ိဳးပါ။ Beeperလို႔လည္း ေခၚပါတယ္။She's dating the gansterထဲမွာပါတယ္ေလ။ ကိုယ္ကဒီဘက္က ေျပာလိုက္တဲ့စကားေတြကို စာစီၿပီး operator က တစ္ဖက္ကိုျပန္ပို႔ေပးတာပါ။
ဘယ္သူကႀကိတ္crushေနတာလဲ သိၾကၿပီလား😊
🔔 Fridayကေတာ့ ပံုမွန္တင္ပါမယ္ေနာ္။ ဒီၾကားထဲကစိတ္ကူးေပါက္ရင္ေပါက္သလို ထတင္ေပးပါ့မယ္။ Spelling error နဲ႔ typo ေလးေတြလည္း သည္းခံေပးပါဦး။👀
Xie Xie DaJia💚
________________________________
Unicode
အိမ်ပြန်ရောက်တာနဲ့ ချုံးသာ့ဖန်းတစ်ယောက် အကြွေစေ့လေးများ ထွက်လာလိုထွက်လာငြား နေရာအနှံ့ ချောင်ကျိုချောင်ကြားပါးမချန် လိုက်ရှာမိတော့တယ်။ သူဘယ်လိုပင် သေချာစဉ်းစား၊စဉ်းစား..... သူ့ရဲ့တစ်လတစ်လဝင်ငွေတွေဟာ ဘယ်ကိုရောက်ကုန်မှန်း သူလည်းမတွေးတတ်ပါချေ။
လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်တွေနဲ့အတူ စားသောက်ကြတဲ့အခါ သူပဲထုတ်ရှင်းလိုက်တယ်။ သူ့ကို လမ်းကြုံ milk teaတို့ဘာတို့ ဝယ်လာခိုင်းတဲ့အခါ သူကပိုက်ဆံပြန်မတောင်းတော့ဘူး။ မြေအောက်ရထားစီးလို့ အဖိုးအိုတွေ တောင်းရမ်းနေတာမြင်ရင် ဒေါ်လာတန်ခပ်ကြီးကြီးတစ်ရွက်လောက် စွန့်ကြဲလိုက်ရမှ။ အဲ့လို..... အဲ့လို....အကြောင်းအမျိုးမျိုးကြောင့်နဲ့ သူ့လက်ထဲမှာ ပိုက်ဆံရယ်လို့ရှိတာ ရှားတယ်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အခုတော့တစ်ပြားမှမရှိတော့အောင် မွဲသွားပြီဆိုတော့ ဝေသန္တရာဇာတ်လည်း ဆက်ခင်းလို့မရတော့ဘူးပေါ့။ ကောင်းပြီ။
သူအခု ဘယ်လိုလုပ်ရင်ကောင်းမလဲ စဉ်းစားနေမိတယ်။
347ယွမ်တဲ့...... ဘယ်ဟုတ်မလဲ..... အခု337ယွမ်ပဲ ကျန်တော့မှာပေါ့။ အဲ့လောက်ပမာဏများများကြီးဆိုတော့ ကျန်းရှောင်ချီးဟာ သူ့ကိုတကယ်အလွတ်ပေးမှာမဟုတ်ဘူး။
ကျန်းရှောင်ချီးရဲ့ ဝိဉာဉ်တစ်ကောင်လို မပေးမချင်း လိုက်လံခြောက်လှန့်နေမယ့် ပုံရိပ်ကြီးကို တွေးမိသွားတော့ ချုံးသာ့ဖန်း ကြက်သီးတွေထအောင်ပါ လန့်မိတော့တယ်။
ထင်ထားသလိုပါပဲ..... တစ်ပတ်ကျော်သွားတဲ့အခါမှာတော့ ကျန်းရှောင်ချီးဟာ သူ့အိမ်တံခါးဝကို မျက်ရည်စက်လက်နဲ့ ရောက်ချလာခဲ့ပြီ။
ချုံးသာ့ဖန်းဟာ သောက်လက်စ ခေါက်ဆွဲဗူးနဲ့ သူ့မျက်နှာသူ ကာလိုက်ပြီး.....
"ရှောင်ချီးအာ...... အဲ့တာကငါမင်းကို ပိုက်ဆံပြန်မပေးချင်လို့ မဟုတ်ပါဘူးကွာ။ ငါ့ကိုခဏလောက်စောင့်......."
"ဝါး......." ကျန်းရှောင်ချီးဟာ သူ့ကိုဆုံးအောင်တောင် ပြောခွင့်မပေးဘဲ အာပြဲကြီးနဲ့ ထငိုတော့တယ်။
"ငါ့ကျမှ ဘာတွေလွဲနေရတာလဲ? ငါကစိစစ်ချွေတာတတ်တာထက် နည်းနည်းလေးပဲပိုတာကို..... လူတွေက ဘာလို့ငါ့ကို လှောင်ရယ်ကြတာလဲ?"
နှာရည်တွေကော မျက်ရည်တွေကော ပေပွနေတဲ့ နှာခေါင်းတစ်ဝိုက်ကိုကြည့်ပြီး ချုံးသာ့ဖန်း စားနေတဲ့ခေါက်ဆွဲဗူးကို တွန့်ဆုတ်တွန့်ဆုတ်နဲ့ ချလိုက်ကာ မေးလိုက်တယ်။
"ဘာထပ်ဖြစ်လာပြန်ပြီလဲ? ဘယ်သူအနိုင်ကျင့်လွှတ်လိုက်လို့လဲ?"
ကျန်းရှောင်ချီးက မျက်ရည်တစမ်းစမ်းနဲ့ မိဘကိုတိုင်နေတဲ့ မူလတန်းကလေးလို ပြောလာတယ်။
"သူတို့က ငါ့မကောင်းကြောင်းကို အခုမှဝင်လာတဲ့ ဝန်ထမ်းအသစ်ကို ဖောက်သည်ချနေကြတယ်။ ပြီးတော့ ငါက ကပ်စေးနှဲကော်တရာ ပေသီးတဲ့"
ကျန်းရှောင်ချီး ပြောသမျှကိုလည်း နားထောင်နေရင်း အမဲသားအရသာနဲ့ 'Master Kong'ခေါက်ဆွဲတစ်ဗူးကိုဖောက်၊ အသင့်စားဝက်အူချောင်းထည့်လိုက်ပြီး ရေနွေးအနည်းငယ်လောင်းထည့်လိုက်ကာ ကျန်းရှောင်ချီးရှေ့ ချပေးလိုက်တယ်။
"ဘာလို့ သူတို့က ဝန်ထမ်းအသစ်ကို မင်းအကြောင်းတွေ လျှောက်ပြောနေကြတာလဲ"
ကျန်းရှောင်ချီးဆီက ဘာသံမှထွက်မလာတော့ဘူး။ သူ့ရဲ့ မျက်လုံးရွဲကြီးတွေဟာ နေရာစုံလျှောက်ကြည့်နေပေမဲ့ ချုံးသာ့ဖန်းဆီကိုတော့ ရောက်မလာတော့ဘူး။
ချုံးသာ့ဖန်း ခေါက်ဆွဲမျှင်တွေကို ရှူ းခနဲမြည်အောင် စုပ်စားလိုက်ရင်းက မပီမသမေးလိုက်တယ်။
"အဲ့ဝန်ထမ်းအသစ်ဆိုတာက ယောက်ျားလေးလား?"
ကျန်ရှောင်ချီး ပြန်ဖြေမလာဘူး။
"သူက ကြည့်ကောင်းလား?"
ကျန်းရှောင်ချီးဟာ သူ့ရှေ့က ခေါက်ဆွဲဗူးကို လှမ်းယူလိုက်ပြီး အိတ်ထဲကခက်ရင်းကိုဖောက်လိုက်ကာ ခေါက်ဆွဲစားဖို့ကိုသာ အကျအနပြင်ဆင်နေတယ်။
"မင်းထူးဆန်းတာတွေ ထပ်လုပ်လာပြန်ပြီမလား?"
"ငါဘာမှထူးဆန်းတာတွေ မလုပ်ခဲ့ပါဘူးနော်!" ကျန်းရှောင်ချီးဟာ ပြောပြီးတာနဲ့ ကော်ခက်ရင်းလေးကို ခေါက်ဆွဲဗူးထဲ ဒေါသတကြီး ထိုးစိုက်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့ရဲ့အသံဟာ ပိုပိုကျယ်လောင်လာတော့တယ်။
"ငါချိန်းတွေ့ချင်တယ်လေ.... အဲ့တာဘာမှားနေလို့လဲ။ ငါ့အသက်ပဲ 26နှစ် ရှိနေပြီ။ ငါလက်တွဲဖော်ရှာချင်တာ ဆန်းလား။ အဲ့တာက ဘာပြဿ နာရှိနေလို့လဲ?"
"မရှိပါဘူး.... မရှိပါဘူးကွာ" ချုံးသာ့ဖန်းက ခေါက်ဆွဲဗူးထဲမှာသာ မျက်နှာကိုနှစ်ထားရင်း ပလုတ်ပလောင်းနဲ့ အမြန်သံယောင်လိုက်လိုက်တယ်။
"အဲ့တာဆိုလည်း မင်းသူ့ကို ကောင်းကောင်းလိုက်လေ။ အချိန်တိုင်း ပိုက်ဆံသုံးဖို့ကို တွေဝေမနေနဲ့"
ထိုစကားကြောင့် ကျန်းရှောင်ချီးက သူ့ကိုတစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး
"အဲ့တာဆို ငါကမင်းလိုနေရမှာလား? မင်းလိုတွေ့သမျှလူတိုင်းကို စားချင်တာအကုန်ဝယ်ကျွေးသလိုလေ! အခုကျ အိမ်ထဲမှာပုန်းပြီး အသင့်စားခေါက်ဆွဲတွေပဲ မျိုချနေရပြီမှတ်လား? တစ်လလုံး ဆန်ပြုတ်ရေကျဲကိုပဲ မှီဝဲပြီးနေလိုက်"
ချုံးသာ့ဖန်းလည်း ထိုစကားကြောင့် ဒေါသထွက်သွားတယ်။ သူခေါင်းကို မော့လိုက်ပြီးတော့ ကျန်းရှောင်ချီးကို အော်ဟစ်ရန်တွေ့လိုက်တယ်။
"မင်းအတိတ်ကအကြွေးဟောင်းတွေအကြောင်း ပြောတာရပ်ပေးလို့မရဘူးလား! အဲ့တာက ဘယ်လောက်တောင်ကြာခဲ့ပြီလဲ? တက္ကသိုလ်တုန်းက ဖြစ်ရပ်တွေကို မင်းကအခုထိ ချီးခြောက်ရေနှူ းလို့ ကောင်းတုန်းပဲလား? အဲ့တာဆို အထက်တန်းတုန်းက အဖြစ်အပျက်တွေကိုကော ဘာလို့သတိမရတော့တာလဲ.... မင်းအတွက် မွေးနေ့လက်ဆောင်ဝယ်ပေးဖို့ ငါတစ်လလုံး မုန်ညင်းချဉ်နဲ့ နှစ်ပါးသွားလိုက်ရတာတွေလေ... မင်းဦးဏှောက်ကြီးက အဲ့တာကျ မမှတ်မိတော့ဘူးလား?"
"အေ ဟုတ်ပါတယ်။ မင်းမုန်ညင်းချဉ်ပဲတစ်လလုံးစားပြီး အဆုံးကျ pager[1]ဝယ်ပေးခဲ့ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ လပိုင်းအတွင်းမှာပဲ pager ခေတ်ကုန်သွားတာလည်း ထည့်ပြောဦးလေ"
"အေ့ပေ့ါ.....အဲ့တုန်းက ငါ့အနေနဲ့ မိုဘိုင်းဖုန်းဝယ်ပေးဖို့က ဖြစ်နိုင်တာကိုး......"
"အခုလည်း မဖြစ်နိုင်ပါဘူး။ ငါ့ဆီမှာတောင် 337ယွမ် အကြွေးတင်နေပြီးတော့များ"
[အူး.... ကျေးဇူးမတင်ဟိုဟာလှန်ပြလေး... အဲ့လှန်ထားတာကို ပြေးချချင်လိုက်တာ လက်နဲ့🤚✋ နင့်ကို ချုံးသာ့ဖန်းပဲသည်းခံနိုင်မယ်။ဝွန်း]
ချုံးသာ့ဖန်း အရမ်းစိတ်ဆိုးပြီးတော့ အသည်းထဲကပါနာချင်သွားတယ်။ စားပွဲခုံကို ဒုန်းဆိုထုချလိုက်ပြီး
"အဲ့တာက 337ယွမ်ပဲမှတ်လား! အခုလောလောဆယ်တော့ ပိုက်ဆံမရှိဘူး။ ငါ့ခန္ဓာကိုယ်နဲ့ပဲ ပေးဆပ်လိုက်မယ်ဆိုရင်ကော ဖြစ်လား? မင်းတစ်ယောက်ယောက်နဲ့ ချိန်းတွေ့ချင်နေတာမဟုတ်လား? မနက်ဖြန်ကစပြီးတော့ မင်းအလုပ်အသွားအပြန်ကို အကြိုအပို့လုပ်ပေးမယ်။"
"ဘာ!" ကျန်းရှောင်ချီးတစ်ယောက် လုံးဝရှော့ရသွားတယ်။
"ငါက မင်းနဲ့ချိန်းတွေ့ဖို့ 337ယွမ် သုံးရမယ်ပေါ့? အဲ့တာက အဲ့လောက်လွယ်တဲ့ကိစ္စလို့ ဘယ်လိုများတွေးလိုက်တာလဲ။ ငါနဲ့ပြတ်ခဲ့တဲ့လူတွေအကုန်ပေါင်းမှ စုစုပေါင်းကုန်ကျစရိတ်က ယွမ်300ထက်မပိုဘူးဆိုတာ မင်းသိထားလိုက်"
ချုံးသာ့ဖန်းဟာ ဒေါသထွက်လွန်းလို့ သွေးအန်ပြီးသေတော့မယ်။ နောက်ဆုံးတော့ သူဟာ ကျန်းရှောင်ချီးရဲ့ ခေါက်ဆွဲဗူးဆီ လက်ညှိုးထိုးပြီး စကားလမ်းကြောင်း ပြောင်းလိုက်ရတယ်။
"ခေါက်ဆွဲတွေ ပွကုန်ပြီ"
"အိုင်းယား!" ကျန်းရှောင်ချီး အဖုံးကိုပင့်လိုက်ပြီး ပွကုန်တဲ့ခေါက်ဆွဲတွေကို မချင့်မရဲကြည့်လိုက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ ခက်ရင်းကို ထိုးချလိုက်ပြီး စားဖို့လုပ်လိုက်တယ်။
"ခေါက်ဆွဲတွေကပွသွားမှ ဗိုက်ပြည့်စေမှန်း ငါသဘောပေါက်သွားပြီ။ နှစ်ဗူးစားစရာမလိုတော့ဘူး။ တစ်ဗူးနဲ့တင်လုံလောက်သွားပြီ။ နောက်တစ်ခါငါတို့စားရင် တစ်ဗူးပဲပြုတ်ကြရအောင်!"
ချုံးသာ့ဖန်း ဒေါသထွက်လွန်းလို့ သေရတော့မယ် တကယ်။
ကျန်းရှောင်ချီးဟာ ချုံးသာ့ဖန်းရဲ့ အဆိုပြုချက်ကို ပယ်ချလိုက်ရုံသာမက 'မင်းလိုကောင်အတွက် 337ယွမ် အကုန်ခံရမယ်။ ရူးနေလား'ဆိုတဲ့ မျက်နှာပေးနဲ့ နှစ်ဦးနှစ်ဖက် ပြေလည်အောင် ညှိယူဖို့ ဘယ်လိုမှမဖြစ်နိုင်မှန်းကို သိသာစေလိုက်တယ်။
သူက အိမ်ကပြန်ခါနီးတောင်မှ ချုံးသာ့ဖန်းကို ထပ်သတိပေးဖို့ မေ့မသွားဘူး။
"ဘာသောက်ရေးမှမပါတဲ့ အကြံအစည်တွေထပ် စဉ်းစားမယ်မကြံလိုက်နဲ့! မင်းလစာထုတ်တာနဲ့ အကြွေးဆပ်ဖို့သာပြင်ထားလိုက်"
"ငါသိပါတယ်!" ချုံးသာ့ဖန်း နွမ်းလျစွာ ကတိပေးလိုက်တယ်။ အခုအချိန်မှာ သူ့စိတ်အခြေအနေဟာ ကျန်းရှောင်ချီးကို အိမ်တံခါးဝထိ လိုက်ပို့ပေးရလောက်အောင်တောင် ကောင်းမနေတော့ဘူး။
သူဟာ စားပွဲပေါ်က ခေါက်ဆွဲနှစ်ဗူးကို ကြည့်မိတယ်။ ပြီးမှ သူသတိရသွားတာက ဒါကသူ့မှာရှိတဲ့ လက်ကျန်ရိက္ခာအကုန်ပဲဖြစ်တယ်။ နောက်လာမယ့်အပတ်တွေမှာ ဘယ်လိုစားသောက်နေထိုင်ရမလဲ သူမသိတော့ပေ။ ချုံးသာ့ဖန်း ဆိုဖာပေါ်လှဲချလိုက်ပြီးသာ ပျင်းတိပျင်းရွဲနဲ့ ဖုန်းကိုထုတ်ယူလိုက်တော့တယ်။
xxxxxxxxxxxx
နောက်နေ့တွေမှာ ချုံးသာ့ဖန်းတစ်ယောက် သူ့လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်တွေဆီက ငွေအနည်းငယ်လောက် ချေးချင်မိသော်လည်း အဆုံးသတ်ကျ သူ့ပါးစပ်က ဘာစကားမှ ထွက်မလာပါချေ။ တကျုတ်ကျုတ်မြည်နေတဲ့ ဝမ်းဗိုက်ကို အသာပွတ်ရင်း သူစိတ်ပျက်လက်ပျက်နဲ့ သန့်စင်ခန်းတွေဘက် ထွက်လာလိုက်ကာ ကျန်းရှောင်ချီးဆီ ဖုန်းခေါ်လိုက်တယ်။
"ရှောင်ချီးရေ.... ငါမင်းကို အလုပ်ဆင်းချိန်ကျ လာကြိုမယ်နော်....ဟုတ်ပြီလား?"
ကျန်းရှောင်ချီးဟာ အစီရင်ခံစာတွေ တစ်ထပ်လိုက်ကြီးကြားမှာ ဂဏန်းပေါင်းစက်ကြီးကို တတောက်တောက်နှိပ်ရင်း အလုပ်ရှုပ်နေစဉ် ချုံးသာ့ဖန်းရဲ့ ဘာအဆက်အစပ် ဘာအဓိပ္ပါယ်မှမရှိတဲ့စကားကို ကြားလိုက်ရတော့ သူရုတ်တရက် ကြောင်အသွားတယ်။
"ဘာတွေလာပြောနေတာလဲ? ငါပြောထားတယ်နော် မင်းကိုယ်မင်းသုံးပြီး အကြွေးပြန်ဆပ်မယ့်အကြောင်း စဉ်းတောင်မစဉ်းစားလိုက်နဲ့လို့"
"အားယိုး... မင်းအတွေးတွေလွန်နေပြီရော! အခုက လမ်းကြုံနေလို့ပါကွ။ ဒီနေ့ ငါ အလုပ်ကို scooter နဲ့လာတာ။ ငါမင်းကိုဝင်ခေါ်လိုက်ရင် မင်း busကားခ 2ယွမ် မသက်သာသွားဘူးလား?"
ထိုစကားတွေပြောနေစဉ် ချုံးသာ့ဖန်းဟာ ဗိုက်ဆာလွန်းလို့ အူတွေတောင်လိမ်ပြီး ခွေကျချင်နေပြီ။ သူ့ရဲ့အသံဟာလည်း ခါတိုင်းထက် ပိုပြီးညင်သာပျော့ပြောင်းနေတယ်။
ကျန်းရှောင်ချီးဟာ သူ့နှာရိုးပေါ်က မျက်မှန်ကို ဟန်ပါပါတစ်ချက်ပင့်တင်လိုက်ပြီး တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ပြန်ပြောလိုက်တယ်။
"3ယွမ်နဲ့20ဆင့်ပါ"
"ဘာ?"
"ငါ့အိမ်ကိုပြန်ရင် အကြွေနဲ့ဆို 4ယွမ်ကျမယ်။ ဒါပေမဲ့ ငါ smart cardကို ငွေဖြည့်ပြီးသုံးလိုက်တော့ 3ယွမ်နဲ့20ဆင့်ပဲ ကျတော့တယ်"
ကျန်းရှောင်ချီး သူ့လက်ထဲက ရုံးစာရွက်စာတမ်းတွေကို ချလိုက်ပြီး
"အခုတော့မလိုတော့ဘူး။ ငါစက်ဘီးနဲ့ အလုပ်လာတာ"
ချုံးသာ့ဖန်း 'ပီ...'ဆိုတဲ့အသံ ကြားလိုက်ရပြီး တစ်ဖက်က ဖုန်းချသွားလေပြီ။ သူရုတ်တရက် ကူကယ်ရာမဲ့သွားသလို ခံစားလိုက်ရတယ်။ သူက ထမင်းလေးတစ်နပ်စားချင်ရုံပဲမဟုတ်ဘူးလား။ အဲ့တာကိုဘာလို့အဲ့လောက်ခက်နေရတာလဲ!
ချုံးသာ့ဖန်း ဗိုက်ဆာလွန်းလို့ ခေါင်းတွေတောင် မူးနောက်နောက်ဖြစ်လာတာကြောင့် အလုပ်စားပွဲမှာသာ ပြန်ဝင်ထိုင်လိုက်လိုက်စဉ် သူ့ဖုန်းမြည်လာလေသည်။ အဲ့ဒါဟာ ကျန်းရှောင်ချီးအတွက် သူသီးသန့်ထားထားတဲ့ ringtone.....
"ဥစ္စာဓနပေါကြွယ်ဝတဲ့ သူဌေးကြီးက ဒီမှာပါခင်ဗျ။
ဥစ္စာဓနပေါကြွယ်ဝတဲ့ သူဌေးကြီးက ဒီမှာပါခင်ဗျ"
ချုံးသာ့ဖန်း ဖုန်းကိုင်လိုက်တာနဲ့တပြိုက်နက် ကျန်းရှောင်ချီးရဲ့အသံဟာ စူးခနဲ ထွက်လာတယ်။
"မင်းအလုပ်ပြီးရင် ငါ့ဆီလာပြီးဝင်ခေါ်လိုက်။ ညနေခြောက်နာရီကျ ဈေးဝယ်စရာရှိတာ အခုမှသတိရလာလို့။ စက်ဘီးနဲ့သွားရင် အရမ်းနှေးနေလိမ့်မယ်"
"စိတ်သာချလိုက်!" ချုံးသာ့ဖန်း ချက်ချင်းပဲသဘောတူလိုက်တယ်။ "အဲ့တာဆို မင်းကိုအိမ်လိုက်ပြန်ပို့ပေးပြီး တစ်လက်စတည်း မင်းဆီမှာပဲ ညစာပါစားလိုက်တော့မယ်နော်!"
xxxxxxxxxx
အလုပ်ဆင်းချိန်သု့ိ ရောက်လာလေပြီ။ ကျန်းရှောင်ချီးတစ်ယောက် အဆောက်အဦးအပြင်ဘက် ထွက်လာတာနဲ့ ချုံးသာ့ဖန်းကို တွေ့လိုက်ရတယ်။ သူဟာ အဆောက်အအုံဝင်ပေါက်က ပါကင်နေရာမှာ သူ့scooterကို အလွယ်ပဲ ထိုးရပ်ထားတယ်။ သူ့တစ်ကိုယ်လုံးဟာ electric scooterလေးရဲ့ လက်ကိုင်ဘားကို ပျင်းတွဲတွဲ ပစ်မှီထားပြီး ခြေထောက်တစ်ဖက်ကိုလည်း လဲမကျစေဖို့ မြေပေါ်သေချာထောက်ကာ ထိန်းထားသေးတယ်။
သူ့လက်ဖော်ကိုင်ဖက်တွေဆီမှ ဝေ့ဝဲလာတဲ့အကြည့်တွေကို ကျန်းရှောင်ချီးသတိထားမိလိုက်ပြီး ချုံးသာ့ဖန်းဆီ ခပ်ဖြည်းဖြည်းလျှောက်သွားလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့ရဲ့ပခုံးကို ခပ်ဖွဖွပုတ်လိုက်ပြီး......
"ဟေး.... မင်းအကြာကြီးစောင့်လိုက်ရသေးလား?"
ချုံးသာ့ဖန်း ဗိုက်ဆာတာပဲသိတော့ကာ သူ့ခန္ဓာကိုယ်ဟာလည်း လက်လေးတစ်ချောင်းတောင် လှုပ်ချင်စိတ်မရှိတော့ပေ။ သူ့လက်ကျန်အင်အားတွေကို စုစည်းလိုက်ပြီး ပြောလိုက်တယ်။
"အမြန်သွားကြရအောင်!"
ထိုအချိန်တွင် ဘေးနားမှဖြတ်သွားတဲ့ တစ်စုံတစ်ယောက်ဟာ သူတို့နားမှာ ရုတ်တရက် ရပ်လိုက်တယ်။ ထိုလူက ချုံးသာ့ဖန်းကို အထူးတဆန်းကြည့်လိုက်ပြီး ကျန်းရှောင်ချီးဆီ ပြုံးပြကာဆိုလိုက်တယ်။
"ကျန်းရှောင်ချီး! ဒါမင်းရဲ့ သူငယ်ချင်းလား?"
ကျန်းရှောင်ချီးဟာ အမြီးတက်နင်းခံလိုက်ရတဲ့ ကြောင်တစ်ကောင်လိုပဲ ရှိသမျှအမွှေးတွေအကုန်ထောင်ကုန်ပြီး ကြောက်လန့်သွားဟန်နဲ့ ချုံးသာ့ဖန်းရဲ့ လက်မောင်းကို အားကိုးတကြီးဖက်တွယ်လိုက်တယ်။ ထို့နောက် တစ်ဖက်လူအား မာန်တက်နေတဲ့အပြုံးကြီးနဲ့
"ဒါပေါ့ ငါ့သူငယ်ချင်း.... ချုံးသာ့ဖန်းတဲ့"
ထိုလူက အထင်မကြီးဟန် 'ဟွန့်'ခနဲ တစ်ချက်ရယ်လိုက်ပြီးမှ "သာ့ဖန်း.... ဟားဟား.. ကောင်းလိုက်တာ။ နာမည်နှစ်ခုနဲ့တင် မင်းတို့နှစ်ယောက်က လိုက်ဖက်ညီနေပါပြီ။ ဟားဟား"
ထို့နောက် ထိုလူဟာ သူတို့နှစ်ယောက်လုံးကို လက်ပြနှုတ်ဆက်ကာ ထွက်သွားတော့တယ်။
"အဲ့တာဆို ငါအရင်သွားနှင့်တော့မယ်"
[ရှောင်ချီး= stingy, သာ့ဖန်း= generous]
ထိုလူအဝေးကို ရောက်သွားတာနဲ့ ချုံးသာ့ဖန်းက ကျန်းရှောင်ချီးရဲ့လက်ကို အမြန်ပဲ ဆွဲဖယ်လိုက်တော့တယ်။
"အာ့...နာတယ်....နာတယ်.....နာတယ်ဟ။ အားကြီးနဲ့ အသေကိုညှစ်ထားတော့တာပဲ။ သူကဘယ်သူလဲ?"
ကျန်းရှောင်ချီးက ထိုလူရဲ့နောက်ကျောကို ကြည့်လိုက်ပြီး
"ငါမင်းကိုအရင်ကပြောဖူးပါတယ်။ 'ဟန်ပိုင်' ဆိုတဲ့တစ်ယောက်"
"သူက အဲ့'ဟန်ပိုင်' လား?"ချုံးသာ့ဖန်း ဆာနေတဲ့ဗိုက်ကိုတောင် ရုတ်တရက်မေ့သွားပြီး သူ့ခါးကိုမတ်လိုက်ကာ "ငါထင်ပါတယ် သူက အရမ်း...အရမ်း..." ထိုသို့ သူပြောလိုက်ပြီးခါမှ ကျန်းရှောင်ချီးရဲ့ မျက်နှာကို သူအကဲခတ်လိုက်ပြီး စကားကို လျောချလိုက်တော့တယ်။
"မင်းက သူ့အတွက်နဲ့ ဝမ်းနည်းမှုတွေ အရည်ဖျော်ရအောင် ဘီယားနှစ်ဘူးတောင်ဝယ်ခဲ့တယ်ပေါ့... ဘယ်လောက်ကုန်သွားလဲ?"
ကျန်းရှောင်ချီးက ညှိုးငယ်စွာ ပြန်ဖြေလာတယ်။
"6ယွမ်နဲ့ 60ဆင့်။ မင်းပြောကြည့်... အဲ့နေ့ကသာ ငါသူ့ကို တကယ့်အကောင်းစား ရုပ်ရှင်ရုံကိုသာ ခေါ်သွားခဲ့ရင် အခု သူက ငါ့ရည်းစားဖြစ်နေလောက်လားဟင်?"
"ဟေး.... ရုပ်ရှင်လက်မှတ်နှစ်စောင်ဆို 70ယွမ်လောက်ရှိတယ်။ ပြီးတော့ မင်းက ပေါက်ပေါက်ဆုပ်တို့ အအေးတို့ပါဝယ်ဦးမယ်ဆို စုစုပေါင်း ယွမ်100လောက် သွားကျလိမ့်မယ်" ချုံးသာ့ဖန်းက သူ့ရှေ့က သူငယ်ချင်းလေးကို ငုံ့ကြည့်ပြီး အပြစ်တင်လိုက်တယ်။ သူ့စိတ်ထဲမှာတော့ အဲ့ကောင်က ဘယ်လောက်များကောင်းနေလို့ ကျန်းရှောင်ချီးက အဲ့လိုကောင်အတွက် ပိုက်ဆံဖြုန်းမယ့်အကြောင်း စဉ်းစားနေရတာလဲလို့ ချုံးသာ့ဖန်းတွေးနေမိတယ်။
သူ ကျန်းရှောင်ချီးကို သိလာတာ ဆယ်စုနှစ်တစ်ခုစာကျော်လွန်ခဲ့ပြီဖြစ်တယ်။ ထိုနှစ်တွေ အတောအတွင်း ကျန်းရှောင်ချီးမှ သူ့ကိုအရက်လိုက်တိုက်သည့် အကြိမ်ပေါင်းဟာ သေချာရေကြည့်လျှင်ပင် လက်တစ်ဖက်တည်းနဲ့ ရေလို့ရပေတယ်။ ချုံးသာ့ဖန်းဟာ မမျှမတဆက်ဆံခံလိုက်ရသလို ခံစားလိုက်ရပြီး သူ့နှလုံးသားတစ်ခုလုံး မဲမှောင်အုံ့ဆိုင်းသွားရကာ နေလို့အဆင်မပြေတော့ပေ။ ဒါကြောင့် သူဟာ ဒီတစ်ပတ်လုံးအတွက် ကျန်းရှောင်ချီးအိမ်မှာသာ ဝမ်းရေးဖြေရှင်းတော့မယ်လို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တော့တယ်။ ပြီးတော့ သူ့ရဲ့နေ့တိုင်းဟာ ဝါရင့်အိမ်ထောင်ရှင်အမျိုးသမီးကြီးတွေလို ဈေးချတဲ့ ကြက်ဥတွေကို အသည်းအသန်ပြေးဝယ်တတ်တဲ့ ကျန်းရှောင်ချီးအား အကြိုအပို့လုပ်ရင်း ဖြတ်သန်းရပေဦးမည်။
[1]- hello operator နဲ့စရတဲ့ ဆက်သွယ်ရေးပစ္စည်းတစ်မျိုးပါ။ Beeperလို့လည်း ခေါ်ပါတယ်။She's dating the gansterထဲမှာပါတယ်လေ။ ကိုယ်ကဒီဘက်က ပြောလိုက်တဲ့စကားတွေကို စာစီပြီး operator က တစ်ဖက်ကိုပြန်ပို့ပေးတာပါ။
ဘယ်သူကကြိတ်crushနေတာလဲ သိကြပြီလား😊
🔔 Fridayကတော့ ပုံမှန်တင်ပါမယ်နော်။ ဒီကြားထဲကစိတ်ကူးပေါက်ရင်ပေါက်သလို ထတင်ပေးပါ့မယ်။ Spelling error နဲ့ typo လေးတွေလည်း သည်းခံပေးပါဦး။👀
Xie Xie DaJia💚