Chapter 7
Holding the shaft that he had inherited from his father that has been from the hands of his ancestors, King Junhnel has never been at eased, walking back and forth to his space hall. Nakatanaw lang sa kanya si Moros na nagbabantay sa loob, at parang ito ang nahihilo sa ginagawa niya. Hindi mapalagay ang isip niya, iniisip ang anak kung nasaan na ba ito at naghahangad na sana ay ayos lang ito.
"Mahal na hari, umupo muna kayo, kanina pa kayo ganyan." Sa huli ay nasabi ni Moros.
"Pa'no ako mapapalagay Moros, if I know na bumabalik na ang mga bugad. At Isa pa nababahala ako sa anak ko. Hindi dapat malaman ng iba na buhay pa ito, dapat hindi makalabas sa palasyo ang balita. It is for his safety." Mahirap sa isang ama na itago ang anak sa lahat, but for Junhnel iyon lamang ang mainam na paraan para magiging ligtas ito. He would do everything whatever it takes masigurado lang na magiging ligtas ang anak.
"Alam kong poprotektahan ng Agresia ang mahal na prinsepe. Alam ko na tatahakin niya ang mabuting landas, dahil anak niyo siya, katulad niyo, alam ko na mayaroon din siyang mabuting kalooban." He exhailed deeply and try to sit back on his golden chair, made for a king.
"I know he is. Pero alam kung iba ang iniisip ng ibang kaharian. They want him dead, that's why kinakailangan ko siyang ilayo sa akin ng ganon katagal. Hindi ko na alam kung ano ang gagawin ko Moros."
Biglang bumukas ang pintuan ng espasyo at napatingin doon si Junhnel. Pumasok ang isang kawal na may dalang nakagapos na bihag.
"Mahal na hari, isa po itong espeya na nagmamasid sa pamilihan." Binitawan niya ang lalaki at napaluhod ito sa harapan.
Hilot ang sintido na napapikit si Junhnel, walang balak na intindihin ang nasa harapan. Masyado na siyang pagod para intindihin pa ito. He wants to sleep very badly, pero hindi niya magawa iyon sa kabila ng lahat na nangyayari ngayon.
"Sabi nang hindi ako espeya. I wan't to see the king."
"Ayan na ang Hari. Nasa harapan mo." Sabi ni Reniel dito. Nakikinig lamang siya sa mga ito habang nakapikit ang mga mata.
"Are you kidding me, eh ang bata pa niyan." He opened her eyes and look at the boy that is kneeling down while both hands is tied in his front. He look intently to the boy's blue eyes. He's funny when he said those. He looks familiar. He thought.
"I want to see the king, not that impostor King." Napaigting ang tenga niya dahil sa narinig. Why does he thinks that I am impostor? Bumunot ng sandata si Moros at lumapit dito.
"Lapastangan, hindi mo dapat tinawag na ganon ang mahal na Hari." Itinapat niya ang espada sa leeg nito. Ikinumpas lamang ni Junhnel ang kamay niya na ibig sabihin ay ilabas na ito. Agad din namang pinatayo ni Reniel ang binata at hinila.
"Wait, I am the prince." He screams loud, while the knight pushing him out.
Agad na napatayo si Junhnel at linapitan ang mga ito.
"Wait!" Tumigil ang kawal sa pagtulak sa binata. Lumakas ang tibok ng puso niya, feeling excited.
"What did you say?" Tanong niya dito. Napatingin siya sa mga nakagapos na mga kamay nito and saw his finger with the ring he gaves to Terry the day he send them to the other world. Kinuha niya ang mga kamay nito at malumanay na hinaplos ito. Somehow his heart is thumping rapidly. His gaze shifted to his neck. Kinuha niya ang nakabalot dito. He saw his birthmark, the birthmark of his son.
"Rouel, Anak!" he weeped. He hugs the boy instantly na hindi parin nagsi-sink in sa utak nito ang sinabi niya. He is my son! He screams to his head. Hindi maipaliwanag ang saya na nararamdaman niya. First time in those 19 years ay nayakap niya ang anak niya, his grown son, his love, his reason of staying alive.
"Wait, you don't have a beard and your hair is not white and not long, how can you be a king?" Napakalas ng yakap si Junhnel at hinaplos ang mukha ng binata. His eyes is smiling with his lips, his son grown very handsome and perhaps witty. Siguradong napalaki ito ng mabuti ni Terry.
"I'm your father, that's all."
Nakatanaw lang si Ellysse sa tanawin sa ibaba, nandito siya ngayon sa may talon na namamagitan ng Dreroa at Agresia. Walang ibang pumupunta dito, kaya ito ang lugar na pinupuntahan niya kapag gusto niyang mapag-isa.
"By the arrow of love she will die, he who have the air element with the darkness will weep in dry. Darkness will soon to rise, and she will be his light." Sabi niya sa kawalan. Hindi na siya nakatulog kagabi pagkatapos mabasa ang nakasulat sa papel na iyon.
"What is the meaning of that?" Hindi niya mawari kung anong koneksiyon niya sa hidden oracle na iyon. Ano kayang ibig sabihin ng sinabi ng Goddess sa kanya? Nakakalito, hindi na niya alam kung anong dapat na isipin ngayon. Pero bakit iyon itinago ng ama niya sa kanya? Ito ba ang dahilan kung bakit ayaw nitong lumapit siya sa Kaharian ng Agresia o sa kahit na sinong mga Agre?
Kinapa niya ang bulsa niya at kinuha ang pang-ipit na binigay sa kanya ni Alex. She smiled while looking it. Those moments flashes before her eyes. Sa nagdaang gabi ay lumilitaw din ang lalaki sa isip niya at hindi niya mapigilan iyon.
"Nakita na kaya niya ang Hari? Nakauwi na kaya siya?" She said nowhere. Bakit ba niya ito iniintindi? Sigurado namang nagsisinungaling lamang ito sa kanya, dahil impossibleng bumalik na ang mga bugad at matagal ng wala ang prinsepe ng Agresia at kagagawan iyon ng mga bugad. But somehow a part of her wants to believe him, hindi niya alam kung bakit. Napabunting hininga na lamang si Ellysse at napahiga sa mga damo.
"Stop thinking about him Ellysse, niloloko ka lang niya. Tsk, that scambug!"
Right! Napabangon siya ng may maalala.
"His birthmark is not Violet, hayys niloloko lang talaga ako ng lokong 'yon, tsk!" Pero napaisip siya saglit.
"Kung hindi ito ang prinsepe ng agresia edi saan? Those crescent moon on his neck tells that he is a prince, but where? Lahat ng prinsepe at prinsesa na naisisilang ay may ganoong marka and have a different color based on their element. Dreroa is red, bretonia is blue, erosia is green and agresia is violet, but his color is an ash-gray. Ugh!" Sinabunutan na lamang niya ang sarili sa huli. Nalilito siya dahil siya lang ang nakakakita sa totoong kulay ng marka nito but the others see it as violet. Bakit ako lang? And his forehead, tanging siya lang ang nakakakita nito na mas lalong nagpapasanga ng mga katanungan niya.
Naglalakbay ngayon sina Prinsepe Ritche kasama ang kanyang mga Egan na sina Jerry at Ryan. Tulad ng nakasanayan ay nagbabangan na naman ang dalawa.
"Hoy! Pangit ka, kasalanan mo kung bakit nagkaganito ang prinsepe." Duro ni Jerry kay Ryan.
"Hoy ka din. Bakit ako, wala naman akong ginawa ah!"—Ryan.
"Anong wala, kung hindi mo'ko inaway kanina edi sana nabantayan ko ng maigi ang prinsepe Ritche."—Jerry.
"Eh, kasalanana ko bang nagging tanga ka?"—Ryan.
"Hoy! Hoy! Anong tanga? Eh mas tang aka nga eh."—Jerry.
"Edi inamin mo rin na tanga ka."—Ryan.
"Mas tanga ka!"—Jerry.
"Tanga ka!"—Ryan.
"Mas—."—Jerry.
"Tumigil na nga kayo mga tanga kayoo..!" Sa huli ay napasigaw si Ritche sa mga ito kaya napatigil ito. Kung wala lang siyang sugat ngayon ay iniwanan na niay ang mga ito at lumipad. Pero hindi niya magawang palabasin ang pakpak niya dahil sa kulang ang lakas niya, baka mahimatay lang siya.
"Pwede ba kahit sandali man lang bigyan niyo ng katahimikan ang buhay ko?" Nagpatuloy siya sa paglalakad habang iniinda ang sakit ng sugat ng paa niya. Hindi niya alintana ito dahil wala naman ito, malayo sa bituka. At saka sigurado namang hindi ito sinadya ng prinsesa Iamae. Napangiti siya ng maalala ang Prinsesa. Parang sa lagay niya ngayon ay gusto pa niyang mapana ulit, ng puso niya.
Napatigil sila sa paglalakad ng may mga grupo ng mga naka itim na suot at may mga purong sa mga mukha nila. Agad na pumwesto ang dalawa sa harap ng Prinsepe at pinoprotektahan ito.
"Sino kayo?" Tanong ni Jerry sa mga ito at nakahawak sa espada sa gilid niya, hinahanda ang sarili sa magiging labanan.
"Patayin sila!" Sabi ng isa sa mga ito. Agad na sumugod ang mga ito. Napa-atras si Ritche at napangii ng sumakit ang sugat. Sa kabila ng sakit ay inihanda parin niya ang sarili at naging alisto. Kinuha niya ang pana niya at pinana ang sinomang lumapit sa kanya. Si Ryan ay nakipaglaban sa mga ito at binabantayan ang prinsepe, habang si Jerry ay nahiwalay sa kanila at kinlaban ang iba.
Who are they? Sa isip ay natanong niya. He remembers what his father said. Bugad!
Yes, iyon ang kasuotan nila at palaging nakatago ang mukha nila. They must be them. But how? Matagal nang patay ang mga bugad, this doesn't make sense.
Sa wakas ay napatay nila lahat na sumalakay sa kanya. Kung wala lang sana siyang sugat ay madali lang sanang natapos iyon. Linapitan niya ang isang nakahandusay. Nakita niya ang kwentas nito sa leeg. May pendant ito na may simbolong parang crescent moon na may ikis sa gitna. Kinuha niya ito at ilinagay sa bulsa niya.
"Anak, anong nangyari sayo? Bakit ka may sugat?" Iyon ang bungad sa kanya ng inang Reyna niya.
Jean look at the two who is pushing each other.
"Kayong dalawa, anong nangyari sa prinsepe?" Tanong ni Jean sa mga ito.
"Ikaw na ang magsabi." Siniko ni Jerry si Ryan na hindi makapagsalita. Takot alng nila sa Mahal na Reyna.
"Bakit ako? Ikaw nalang." Siko pabalik ni Ryan kay Jerry.
"Ikaw na sabi eh."—Jerry.
"Ikaw na nga."—Ryan.
"Tumigil kayo kung aya niyong ipakain ko kayo sa Lion ko." Lumabas nalamang bigla ang mga pakpak nila dahil sa takot.
"Ka-kasi po—."—Jerry.
"Ina sinalakay po kami ng mga bugad kaya po ako may sugat sa binti." Agad na sabat ni Ritche, mahirap nab aka sabihin ng mga ito na ang prinsesa ng Bretonia ang pumana sa kanya, siguradong iba nag iisipin ng ina niya.
"Ano?"
"Totoo po, hinarangan po kami ng mga Bugad pauwi dito. Pati ako ay hindi ako makapaniwala but I'm sure it's them."
Bumukas ang bulwagan at pumasok si Haring Jomar Herdz. Lumabas ang mga pakpak nito at lumipad papunta sa Reyna.
"Mahal na Reyna, Bat ka naman sumisigaw, naririnig ko sa labas." Humalik ito sa Reyna at naupo sa upuan niya pagkatapos.
"Eh kasi itong anak mo, sinalakay daw sila ng mga bugad at nasugatan siya." Napakunot ang noo ng Hari dahil sa hindi makapaniwala.
"Totoo po ama, ito po." Lumapit siya sa mga ito at binigay ang kwentas na kinuha niya sa isa sa mga bugad. Sinuri ito ng ama niya at di makapaniwala ng malaman kung ano ito.
"Impossible."
Nakatanaw lang sa kisame si Alex habang nag-iisip. Hindi parin siya makapaniwala na ganoon ang hitsura ng ama niya. He expected his father to have beards and have white long hair. Ganoon kasi ang nakikita niya palagi sa mga movies. Tinawag pa niya itong Impostor sa huli. But he is happy to know that he is real and everything is real.
"Is this real?" Sa nagdaang mga araw, tila nalilimutan na niya ang mundong pinanggalingan niya at parang hindi na niya kilala ang sarili niya. Ano bang dapat niyang paniwalaan? Everything is new. Everything changes, so is he. Hanggang ngayon ay hindi parin niya lubos maisip na isa siyang prinsepe, at nakarating na siya agresia. But what now? Ano na ang mangyayari sa kanya na nandito na siya at nakabalik? Magiging masaya kaya siya dito?
Ipinikit na lamang ni Alex ang ulo niya dala ng antok. Kailangan niyang ihanda ang sarili niya bukas dahil papasok siya sa Paaralan ng Buong elenos. He can't even imagine kun ano ang tinuturo nila dito. He missed, computing Binaries and hexadecimals. Tinuturo kaya nila iyon dito?
Marami pang pumasok sa isipan niya hanggang sa makatulog na siya ng mahimbing. Maya-maya pa ay pumasok ang Hari sa silid niya at pinagmasdan siya habang natutulog.
"I'm glad that na nakabalik ka na anak."
Thank you!
--spiderxx