ေႏွာင္ႀကိဳး ( trouble maker)
BXG Fanfic
(100)
ေက်ာက္စိမ္း....
ခ်ဳပ္တည္းသည္းခံျခင္းတို႔နဲ႔တေန႔လံုးေနေနရတာအဆင္မေျပခ်င္ေတာ့ဘူး။
ဒီအခ်ိန္မွာတေမွ်ာ္တေခၚရွိတဲ့....
ကြင္းျပင္က်ယ္ႀကီးထဲကို...ထြက္ေျပးရင္းအသားကုန္ေအာ္ဟစ္ခုန္ေပါက္ၿပီး...
ရင္ထဲစုစည္းထားသမွ်ကိုအန္ထုတ္ပစ္လိုက္ခ်င္တယ္။
ဒါမွမဟုတ္...ကြဲရွလြယ္တဲ့ဖန္ပုလင္းေတြ၊ မွန္ခ်ပ္အႀကီးႀကီးေတြကိုစိတ္ရွိလက္ရွိထုေခ်႐ိုက္ခြဲၿပီးေတာ့...
ရင္ထဲကအစိုင္အခဲႀကီးကိုတစစီျဖစ္ေအာင္လုပ္ပစ္လိုက္ခ်င္တယ္။
တနံု႔နံု႔နဲ႔ေဒါသထြက္ေနရတာနဲ႔မတင္းတိမ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။
ေဒါသေတြေပါက္ကြဲဖို႔...အစားခံတခုခုကလိုအပ္ေနၿပီပဲ။
ဓါတ္ခြဲခန္းကျပန္လာေတာ့သူနဲ႔ေဆာင္းဟန္ေနႏွစ္ေယာက္ထဲပါ။
ဦးေသွ်ာင္ကတျခားဆရာတစ္ေယာက္နဲ႔အတူလုပ္စရာရွိတယ္ဆိုၿပီးေတာ့...က်န္ေနခဲ့တာ။
ဖုန္းပါ့စ္ဝါ့ဒ္ကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးစိတ္တိုေနတာကိုေမးခ်င္လို႔ကိုအခြင့္ေရးကမရဘူး။
စိတ္ပ်က္ပ်က္နဲ႔ပဲ...
ေက်ာက္စိမ္း...ေဘာက္ဆတ္ဆတ္ႀကီးလမ္းေလွ်ာက္ရင္း.....
ေျခနားနီးတဲ့နံရံေတြကိုေျခနဲ႔တဒုန္းဒုန္းျမည္ေအာင္ကန္ပစ္တယ္။
အဲဒီဘက္ေတြကသိုေလွာင္ရံုနဲ႔ဓါတ္ခြဲခန္းေတြ...
ေျမေအာက္ထပ္ကစက္ပစၥည္းေတြထားတဲ့ေနရာမို႔ပဲေတာ္ေတာ့တယ္။
လူနာရွိတဲ့အခန္းေနရာသာဆိုရင္...
ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕ေျခကန္အားနဲ႔...ဒုန္းေတြဒိုင္းေတြျဖစ္ကုန္ၿပီး...
အခန္းနံရံတစ္ဖက္ကလူနာကအဲဒီအသံေၾကာင့္ရင္တုန္ၿပီးေသသြားႏိုင္တယ္။
ေဘာလံုးကန္သမားရဲ႕ေျခေထာက္အရွိန္ကိုသိၾကတယ္မလား။
သူေပါက္ကြဲေနသမွ်ကိုေဆာင္းဟန္ေနကေနာက္ကေနေျပးလိုက္ရင္းနဲ႔...
အလိုက္မသိစကားလာေျပာေနျပန္တာ.....
"ကို...ဒီညေနက်ရင္ေလ......"
ေဆာင္းဟန္ေန႔...စကားကအေရွ႕ကိုမေရာက္ဘူး။
လမ္းခုလတ္မွာတင္...
ေဆာင့္ေအာင့္ျငဴစူေနတဲ့ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕အသံေၾကာင့္...ပုခံုးေတြေတာင္တုန္ကနဲျဖစ္သြားရတာ။
"ေနဦး...မင္းငါ့ကိုေက်ာက္စိမ္းလို႔ေခၚရင္လဲေခၚ...
ကိုေက်ာက္စိမ္းဆိုရင္လည္းကိုေက်ာက္စိမ္းေပါ့....
အဲဒီ...ကို'ဆိုတာႀကီးကဘာလဲ....
မေခၚစမ္းနဲ႔...ငါမႀကိဳက္ဘူး၊
နားကေလာတယ္၊ မင္းနဲ႔လဲစကားမေျပာခ်င္ဘူး...
ေဆာရီး...ငါသြားတဲ့ေနာက္လိုက္မလာနဲ႔"
ေျပာၿပီးတာနဲ႔လမ္းခြဲတစ္ဖက္ကိုေက်ာက္စိမ္းျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ခ်ိဳးထြက္သြား၏။
က်န္ခဲ့တဲ့ေဆာင္းဟန္ေနကေတာ့...အျပဴးအေၾကာင္နဲ႔...
ပိုပိုဆိုးလာတဲ့ဆက္ဆံေရးကိုလန္႔ဖ်တ္ၿပီးက်န္ခဲ့ေရာ....
သူဘယ္နည္းနဲ႔ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕စိတ္ကိုကိုင္လႈပ္ရမွာလဲ။
စဥ္းစားေတြးေတာရတာလဲရႈပ္လွပါၿပီ။
ဒီညပဲ...အရဲစြန္႔ၿပီးေတာ့...ၾကံစည္ရေတာ့မယ္။
xxxxx
"ဟန္ေန....မင္း...ေက်ာက္စိမ္းကိုမေတြ႕မိဘူးလား"
"ဟင္...ဟင့္အင္း..."
သူ႔ေနာက္ကိုလိုက္မလာပါနဲ႔လို႔ေျပာၿပီးေတာ့...
ေျမညီထပ္မွာလမ္းခြဲၿပီးကတည္းကမေတြ႕ေတာ့တာပါ။
ေရခ်ိဳးခ်ိန္လဲမေတြ႕ရဘူး။
ထမင္းလဲလာမစားဘူးထင္သည္။
တခန္းထဲေနတာမို႔လိုက္မရွာလဲဘာမွမျဖစ္ဘူးလို႔ေတြးၿပီးေဆာင္းဟန္ေနကလိုက္မသြားေတာ့တာပါ။
"သူ....ဘယ္ေတြသြားေနျပန္တာလဲမသိဘူး.... ဖုန္းလဲဆက္မရျပန္လို႔ေလ၊
ေတြ႕ရင္ငါ့ဆီဖုန္းဆက္ေပးဦးေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ့..."
သုတ္သုတ္ပ်ာပ်ာေျခလွမ္းက်ဲႀကီးေတြနဲ႔ဦးေသွ်ာင္ထြက္သြားတဲ့ေနာက္ကိုေဆာင္းဟန္ေနေငးၾကည့္မိသည္။
အရပ္ျမင့္ျမင့္နဲ႔...ၾကည့္လို႔ေကာင္းတာထက္ပိုၿပီးေတာ့...
ခန္႔ညားၿပီးရွင္းသန္႔ၾကည္လင္ေနတဲ့႐ုပ္ရည္ကို...
ကြ်န္ေတာ္လိုက္မမီဘူးဆိုတာသိပါတယ္။
ဒါေပမယ့္...ခင္ဗ်ားရဲ႕ေနရာမွာအစားထိုးဝင္ေရာက္ဖို႔ႀကိဳးစားေနမိတာ...
သိသိႀကီးနဲ႔မိုက္႐ူးရဲဆန္ေနတာ...
ကြ်န္ေတာ္သူ႔ကိုတကယ္ေႏွာင္တြယ္ေနမိလို႔ပါ။
အဲဒီအတြက္ႀကိဳတင္ၿပီးေတာ့...ေတာင္းပန္ပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ့္ကိုခြင့္လႊတ္ေပးပါ။
xxxxx
"မေသာက္နဲ႔ေတာ့ေလဟယ္...နင့္မ်က္ႏွာကရဲတြတ္ေနၿပီ"
"ေအ့...ရွိရင္ေပးဦးေလ...ကပ္စီးကုပ္မေနနဲ႔၊
အဲဒါျပန္ဝယ္ေပးမယ္လို႔ေျပာၿပီးသား..."
ရွန္းရွန္းတို႔ဝွက္ၿပီးယူလာတဲ့ဝိုင္ဗူးေလးဗူးမွာတစ္ဗူးပဲက်န္ေတာ့တာ...
အခုတထိုင္ထဲနဲ႔...သံုးဗူးစလံုးေျပာင္သလင္းခါေရာ။
က်န္တဲ့တစ္ဗူးကိုမိန္းကေလးေတြခ်ည္းေအးေဆးေသာက္ဖို႔ခ်န္ထားရသည္။
အခုကနားရက္နဲ႔ၾကံဳသြားေတာ့ေသာက္ၾကတာ....
အဲဒါကို...
ဒီည...ရဲေဆးတင္ခ်င္တယ္ပဲေျပာေနၿပီးေတာ့...
ေဆာင္းဟန္ေနခ်ည္းပဲေသာက္သြားတာ...
မူးၿပီးေတာ့....မ်က္ႏွာဖံုးကြာခ်င္ေနၿပီ။
"ေနဦး....အဟမ္း...ဟမ္း...
လူတစ္ေယာက္ကို....ေအ့...သေဘာက်တယ္လို႔ေျပာဖို႔က....
ဘယ္...က...ေန...စ...ရင္...ေကာင္းမလဲ"
အာေလးလွ်ာေလးတာတင္မကဘူး...
မ်က္လံုးေတြလဲေမွးစင္းေနတာ...
"ဟဲ့...ေလး...သူ႔ကိုအခန္းထဲျပန္ပို႔လိုက္ေတာ့ဟာ...
နားကိုညည္းေနတာပဲ...
သူဘာျဖစ္ေနတာလဲ...
သေဘာက်တာနဲ႔...ႀကိဳက္တာနဲ႔...ဘာညာခ်ည္းပဲေျပာေနတာ"
ရွန္းရွန္းတို႔လဲစိတ္ညစ္ေနၿပီ။
ေသာက္ၾကတဲ့သူခ်င္းအတူတူေတာင္မွအဲလိုမ်ိဳးေစးကပ္ကပ္လုပ္ခံရတာကိုဘယ္သူမွသည္းမခံႏိုင္ဘူး။
ၾကားထဲေဆာင္းဟန္ေနကတအိအိပါရိႈက္င္ိုေနေသးတာ...
ဘယ္လိုေကာင္လဲမသိဘူးလို႔ေတြးၿပီး...
ေလး'ကေခါင္းေတြခါလို႔...
"ေဟ့ေကာင္သတိထားစမ္းကြာ...ဒါနဲ႔ပဲလဲက်ေတာ့မယ္.."
"ငါ့ဘာသာျပန္လို႔တတ္တယ္၊ လာမထိနဲ႔...ေအ့
ငါအဲေလာက္မမူးေသးဘူးေအ့...ေအ့...."
သူတို႔အုပ္စုလူစုခြဲေတာ့ညကိုးနာရီရွိပါၿပီ။
သူ႔ကိုလိုက္ပို႔ေပးဖို႔တြဲေခၚမိတာကို...
မထိနဲ႔...ထိရင္...လက္သီးနဲ႔ထိုးမယ္လုပ္ေနတာမို႔...
ေလး' ....သူ႔ကိုမထိရဲဘူး။
ေနာက္ၿပီးေတာ့သူလဲမူးေနတာမို႔...ေလး'...လည္းယိုင္ခ်င္ေနၿပီ။
ဒါေပမယ့္....
အခန္းေရွ႕ေရာက္တဲ့အထိေတာ့ေနာက္ကေနလိုက္ၾကည့္ေပးလိုက္ပါတယ္။
ေဆာင္းဟန္ေန...အခန္းတံခါးဖြင့္ၿပီးအထဲဝင္ေတာ့မွ...ေလး' သူ႔အခန္းသူျပန္ခဲ့ပါ၏။
ေဆာင္းဟန္ေနကေတာ့...
အထဲလည္းေရာက္တာနဲ႔ဘိုင္းကနဲပစ္လဲက်ၿပီးေတာ့...အခန္းဝမွာတင္အိပ္ေပ်ာ္ေနေရာ...။
အဲဒီအခ်ိန္မွာအခန္းထဲျပန္လာတဲ့...
ဦးေသွ်ာင္ကလဲက်ၿပီးအိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့...
ေဆာင္းဟန္ေန႔ကိုေတြ႕ေတာ့...
ပထမဆံုးပါးကို႐ိုက္ပုတ္ၿပီးနိႈးပါတယ္။
"ဟိတ္...ခ်ာတိတ္...ထစမ္း"
"အဲ...အင့္....."
တအင့္အင့္ပဲထညည္းၿပီးေတာ့....ေဆာင္းဟန္ေနကနိႈးမလာပါဘူး။
နီးနီးကပ္ကပ္မဟုတ္ေပမယ့္...အဲဒီေကာင္ဆီကဝိုင္အနံ့ေတြ႕ရေနတာေၾကာင့္...သြားေသာက္လာတာလို႔သိလိုက္ကာ...ေသွ်ာင္ကေခါင္းကိုခါမိတယ္။
ဒီေကာင္ေတြဘယ္ေနရာမွာခိုးၿပီးသြားေသာက္ၾကတာလဲမသိဘူး...။
ဘယ္လိုနိႈးနိႈးေခါင္းေတာင္ထ,ေထာင္မလာတဲ့အဲဒီေကာင္ကိုၾကည့္ေတာ့...မ်က္ႏွာတစ္ျပင္လံုးနီရဲေနတာ...
ဘယ္ေလာက္ေတာင္မွေသာက္ခဲ့သလဲမသိဘူးရယ္...။
ဒီအခန္းတံခါးဝႀကီးမွာလဲအိပ္ေနတဲ့အထိမူးေနတာျမင္ရတာစိတ္ရႈပ္စရာ...။
ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာေပးအိပ္ထားလို႔လည္းမေကာင္းဘူးမို႔...ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းလႈပ္နိႈးရျပန္တယ္။
"ေဆာင္းဟန္ေန...ဟိတ္...ထစမ္းကြာ"
ဘယ္လိုနိႈးနိႈးလံုးဝထမလာတာနဲ႔...ပုခံုးကေနဆြဲမ,ၿပီးေတာ့သူ႔ကုတင္ဆီကိုသယ္ဖို႔ျပင္ရေတာ့သည္။
ဆြဲမ,တာေတာင္မွသူ႔ေျခေထာက္ေတြလံုးဝေခြယိုင္ေနတာ...
ဘယ္လိုဆြဲမ၊ ဆြဲမ, အဆင္ကမေျပဘူး။
အဲဒါနဲ႔သူ႔ကိုအိပ္ယာအထိတရြတ္တိုက္ဆြဲသြားဖို႔ၾကံရသည္။
ေယာက်ား္ေလးအခ်င္းခ်င္းဆိုေပမယ့္....ခ်ီယူဖို႔ကလဲတကယ္ကိုစိတ္မသန္႔ဘူး...။
ဘာရယ္မဟုတ္ေပမယ့္...
အဲဒီအထိစိတ္ေကာင္း၊ ေစတနာေကာင္းထားဖို႔ခက္ပါတယ္...။
အဲဒါနဲ႔...
ေျခနာလဲနာေပါ့...ဆိုၿပီးေတာ့တရြတ္တိုက္ႀကီးေခၚခဲ့လိုက္တယ္။
ခ်ီယူရတာနဲ႔ဆြဲေခၚရတာကတကယ္ကိုမတူပါဘူး။
အိပ္ေနေပမယ့္...လူေသေကာင္အတိုင္းပဲမို႔...
ဆြဲေခၚရတာကပိုၿပီးေတာ့ေလးလံၿပီးဒုကၡမ်ားတာပါပဲ။
အဲဒါနဲ႔...အိပ္ယာေပၚေရာက္ခါနီးမွ...
ဘုန္းကနဲပစ္ခ်လိုက္သလိုျဖစ္တာမို႔အားနာသြားရေသးတာ။
မူးၿပီးအိပ္ေနတဲ့ေဆာင္းဟန္ေနက...
နာက်င္သြားတဲ့ပံုနဲ႔အင့္ကနဲထညည္းၿပီးေတာ့...
သူ႔ကိုၾကည့္လာေသးသည္။
အဟီးတဲ့...
ေနာက္ၿပီးေတာ့ေယာင္ယမ္းျပီးသူ႔လက္ေတြကိုလာလာထိေနေတာ့လည္း...
ဦးေသွ်ာင္ကဖယ္ခ်ရေသးတယ္။
ေတာက္...!...မူးေနတာၿငိမ္ၿငိမ္မေနဘူး။
ေျခေထာက္ေတြကကုတင္ေအာက္မွာတြဲေလာင္းရွိေနတုန္းေလး...
ကိုယ္တပိုင္းကလဲေစာင္းလ်က္နဲ႔...ပုခံုးတစ္ျခမ္းကဒီဘက္လွည့္လာၿပီးေအာက္ျပဳတ္က်သလိုျဖစ္ေတာ့မွာမို႔ေျပးတြန္းလိုက္ရတာ။
အာ.....စိတ္ေတြမရွည္ေတာ့ဘူး...
ငမူးေကာင္ေတြဟာတကယ္စိတ္ရႈပ္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ...
(ေက်ာက္စိမ္းကလြဲရင္ေပါ့)
ကုတင္ထက္ကိုအက်အနတင္ေပးၿပီးေတာ့မွ...
ဦးေသွ်ာင္က...
ဟူးကနဲ...သက္ျပင္းမႈတ္ထုတ္တယ္။
ေနာက္ဆံုးသူ႔လက္တစ္ဖက္ကုတင္စြန္းမွာတြဲေလာင္းႀကီးက်ေနတာကိုဆြဲတင္ေပးဖို႔လုပ္ေတာ့...
အဲဒီမွာ...
ေဆာင္းဟန္ေနကသူ႔လက္ကိုထပ္ဆြဲေတာ့တယ္။
ဆြဲတဲ့လက္ေတြကိုဖယ္ခ်ရင္းနဲ႔ထရပ္လိုက္တုန္း...
အခ်ိန္အခါေကာင္းပဲေက်ာက္စိမ္းကအခန္းထဲဝင္လာပါေလေရာ...
တံခါးကခုနကတည္းကပြင့္ၿပီးသားျဖစ္ေနေတာ့...
ေက်ာက္စိမ္းဝင္လာတာကိုဦးေသွ်ာင္ကမသိခဲ့ဘူး။
ဒီဘက္လွည့္လိုက္ေတာ့မွျမင္ရတာ...
ဒါေပမယ့္...ဦးေသွ်ာင္ကပံုမွန္ပါပဲ။
ေက်ာက္စိမ္းကိုေတြ႕တာနဲ႔လန္႔မသြားပါဘူး။
ေက်ာက္စိမ္းကပဲပ်ာကနဲျဖစ္ၿပီးေတာ့...
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္ပ်က္ေနတာကိုျမင္ၿပီး
ေဒါသေတြထြက္လို႔...အေတြးေတြေပါက္ကရေလးဆယ္ေလွ်ာက္ျဖစ္ကုန္၏။
ဆက္ၿပီးေတာ့ေသွ်ာင့္ဆီကေနထြက္လာတဲ့ေမးခြန္းေတြေၾကာင့္...
ရင္ဘတ္ထဲမွာစုေနတဲ့တိမ္ခိုးေတြကတမဟုတ္ခ်င္းမဲညိဳ႕လာခဲ့၏။
"ေက်ာက္စိမ္း...မင္း...တညေနလံုးေပ်ာက္ေနလို႔၊
ရွာေနတာ...ဘယ္ေတြသြားေနလဲ၊ ဖုန္းလဲမကိုင္ဘူး...
အခုကဘယ္ကျပန္လာတာလဲ"
ဆီးႀကိဳလိုက္တဲ့ျမင္ကြင္းနဲ႔...အေမးခံရတဲ့ေမးခြန္းေတြေၾကာင့္ေက်ာက္စိမ္းေခါင္းထဲမွာ...
အခ်က္ျပမီးအနီေရာင္ေတြအခုတစ္ရာေလာက္ၿပိဳင္တူထလင္းသြားျပန္ကာ...
ေဒါသ၊ ေမာဟေတြနဲ႔...သံသယ...တိမ္တိုက္ေတြကသူ႔ဦးေႏွာက္ကိုအေမွာင္ဖံုးပစ္ေတာ့၏။
"ေတာက္...!..."
ဒီညကေတာ့ရာသီဥတုတကယ္ကိုဆိုးဝါးတာပါပဲ။
Unicode
နှောင်ကြိုး ( trouble maker)
BXG Fanfic
(100)
ကျောက်စိမ်း....
ချုပ်တည်းသည်းခံခြင်းတို့နဲ့တနေ့လုံးနေနေရတာအဆင်မပြေချင်တော့ဘူး။
ဒီအချိန်မှာတမျှော်တခေါ်ရှိတဲ့....
ကွင်းပြင်ကျယ်ကြီးထဲကို...ထွက်ပြေးရင်းအသားကုန်အော်ဟစ်ခုန်ပေါက်ပြီး...
ရင်ထဲစုစည်းထားသမျှကိုအန်ထုတ်ပစ်လိုက်ချင်တယ်။
ဒါမှမဟုတ်...ကွဲရှလွယ်တဲ့ဖန်ပုလင်းတွေ၊ မှန်ချပ်အကြီးကြီးတွေကိုစိတ်ရှိလက်ရှိထုချေရိုက်ခွဲပြီးတော့...
ရင်ထဲကအစိုင်အခဲကြီးကိုတစစီဖြစ်အောင်လုပ်ပစ်လိုက်ချင်တယ်။
တနုံ့နုံ့နဲ့ဒေါသထွက်နေရတာနဲ့မတင်းတိမ်နိုင်တော့ဘူး။
ဒေါသတွေပေါက်ကွဲဖို့...အစားခံတခုခုကလိုအပ်နေပြီပဲ။
ဓါတ်ခွဲခန်းကပြန်လာတော့သူနဲ့ဆောင်းဟန်နေနှစ်ယောက်ထဲပါ။
ဦးသျှောင်ကတခြားဆရာတစ်ယောက်နဲ့အတူလုပ်စရာရှိတယ်ဆိုပြီးတော့...ကျန်နေခဲ့တာ။
ဖုန်းပါ့စ်ဝါ့ဒ်ကိစ္စနဲ့ပတ်သက်ပြီးစိတ်တိုနေတာကိုမေးချင်လို့ကိုအခွင့်ရေးကမရဘူး။
စိတ်ပျက်ပျက်နဲ့ပဲ...
ကျောက်စိမ်း...ဘောက်ဆတ်ဆတ်ကြီးလမ်းလျှောက်ရင်း.....
ခြေနားနီးတဲ့နံရံတွေကိုခြေနဲ့တဒုန်းဒုန်းမြည်အောင်ကန်ပစ်တယ်။
အဲဒီဘက်တွေကသိုလှောင်ရုံနဲ့ဓါတ်ခွဲခန်းတွေ...
မြေအောက်ထပ်ကစက်ပစ္စည်းတွေထားတဲ့နေရာမို့ပဲတော်တော့တယ်။
လူနာရှိတဲ့အခန်းနေရာသာဆိုရင်...
ကျောက်စိမ်းရဲ့ခြေကန်အားနဲ့...ဒုန်းတွေဒိုင်းတွေဖြစ်ကုန်ပြီး...
အခန်းနံရံတစ်ဖက်ကလူနာကအဲဒီအသံကြောင့်ရင်တုန်ပြီးသေသွားနိုင်တယ်။
ဘောလုံးကန်သမားရဲ့ခြေထောက်အရှိန်ကိုသိကြတယ်မလား။
သူပေါက်ကွဲနေသမျှကိုဆောင်းဟန်နေကနောက်ကနေပြေးလိုက်ရင်းနဲ့...
အလိုက်မသိစကားလာပြောနေပြန်တာ.....
"ကို...ဒီညနေကျရင်လေ......"
ဆောင်းဟန်နေ့...စကားကအရှေ့ကိုမရောက်ဘူး။
လမ်းခုလတ်မှာတင်...
ဆောင့်အောင့်ငြူစူနေတဲ့ကျောက်စိမ်းရဲ့အသံကြောင့်...ပုခုံးတွေတောင်တုန်ကနဲဖြစ်သွားရတာ။
"နေဦး...မင်းငါ့ကိုကျောက်စိမ်းလို့ခေါ်ရင်လဲခေါ်...
ကိုကျောက်စိမ်းဆိုရင်လည်းကိုကျောက်စိမ်းပေါ့....
အဲဒီ...ကို'ဆိုတာကြီးကဘာလဲ....
မခေါ်စမ်းနဲ့...ငါမကြိုက်ဘူး၊
နားကလောတယ်၊ မင်းနဲ့လဲစကားမပြောချင်ဘူး...
ဆောရီး...ငါသွားတဲ့နောက်လိုက်မလာနဲ့"
ပြောပြီးတာနဲ့လမ်းခွဲတစ်ဖက်ကိုကျောက်စိမ်းမြန်မြန်ဆန်ဆန်ချိုးထွက်သွား၏။
ကျန်ခဲ့တဲ့ဆောင်းဟန်နေကတော့...အပြူးအကြောင်နဲ့...
ပိုပိုဆိုးလာတဲ့ဆက်ဆံရေးကိုလန့်ဖျတ်ပြီးကျန်ခဲ့ရော....
သူဘယ်နည်းနဲ့ကျောက်စိမ်းရဲ့စိတ်ကိုကိုင်လှုပ်ရမှာလဲ။
စဉ်းစားတွေးတောရတာလဲရှုပ်လှပါပြီ။
ဒီညပဲ...အရဲစွန့်ပြီးတော့...ကြံစည်ရတော့မယ်။
xxxxx
"ဟန်နေ....မင်း...ကျောက်စိမ်းကိုမတွေ့မိဘူးလား"
"ဟင်...ဟင့်အင်း..."
သူ့နောက်ကိုလိုက်မလာပါနဲ့လို့ပြောပြီးတော့...
မြေညီထပ်မှာလမ်းခွဲပြီးကတည်းကမတွေ့တော့တာပါ။
ရေချိုးချိန်လဲမတွေ့ရဘူး။
ထမင်းလဲလာမစားဘူးထင်သည်။
တခန်းထဲနေတာမို့လိုက်မရှာလဲဘာမှမဖြစ်ဘူးလို့တွေးပြီးဆောင်းဟန်နေကလိုက်မသွားတော့တာပါ။
"သူ....ဘယ်တွေသွားနေပြန်တာလဲမသိဘူး.... ဖုန်းလဲဆက်မရပြန်လို့လေ၊
တွေ့ရင်ငါ့ဆီဖုန်းဆက်ပေးဦးနော်"
"ဟုတ်ကဲ့..."
သုတ်သုတ်ပျာပျာခြေလှမ်းကျဲကြီးတွေနဲ့ဦးသျှောင်ထွက်သွားတဲ့နောက်ကိုဆောင်းဟန်နေငေးကြည့်မိသည်။
အရပ်မြင့်မြင့်နဲ့...ကြည့်လို့ကောင်းတာထက်ပိုပြီးတော့...
ခန့်ညားပြီးရှင်းသန့်ကြည်လင်နေတဲ့ရုပ်ရည်ကို...
ကျွန်တော်လိုက်မမီဘူးဆိုတာသိပါတယ်။
ဒါပေမယ့်...ခင်ဗျားရဲ့နေရာမှာအစားထိုးဝင်ရောက်ဖို့ကြိုးစားနေမိတာ...
သိသိကြီးနဲ့မိုက်ရူးရဲဆန်နေတာ...
ကျွန်တော်သူ့ကိုတကယ်နှောင်တွယ်နေမိလို့ပါ။
အဲဒီအတွက်ကြိုတင်ပြီးတော့...တောင်းပန်ပါတယ်။
ကျွန်တော့်ကိုခွင့်လွှတ်ပေးပါ။
xxxxx
"မသောက်နဲ့တော့လေဟယ်...နင့်မျက်နှာကရဲတွတ်နေပြီ"
"အေ့...ရှိရင်ပေးဦးလေ...ကပ်စီးကုပ်မနေနဲ့၊
အဲဒါပြန်ဝယ်ပေးမယ်လို့ပြောပြီးသား..."
ရှန်းရှန်းတို့ဝှက်ပြီးယူလာတဲ့ဝိုင်ဗူးလေးဗူးမှာတစ်ဗူးပဲကျန်တော့တာ...
အခုတထိုင်ထဲနဲ့...သုံးဗူးစလုံးပြောင်သလင်းခါရော။
ကျန်တဲ့တစ်ဗူးကိုမိန်းကလေးတွေချည်းအေးဆေးသောက်ဖို့ချန်ထားရသည်။
အခုကနားရက်နဲ့ကြုံသွားတော့သောက်ကြတာ....
အဲဒါကို...
ဒီည...ရဲဆေးတင်ချင်တယ်ပဲပြောနေပြီးတော့...
ဆောင်းဟန်နေချည်းပဲသောက်သွားတာ...
မူးပြီးတော့....မျက်နှာဖုံးကွာချင်နေပြီ။
"နေဦး....အဟမ်း...ဟမ်း...
လူတစ်ယောက်ကို....အေ့...သဘောကျတယ်လို့ပြောဖို့က....
ဘယ်...က...နေ...စ...ရင်...ကောင်းမလဲ"
အာလေးလျှာလေးတာတင်မကဘူး...
မျက်လုံးတွေလဲမှေးစင်းနေတာ...
"ဟဲ့...လေး...သူ့ကိုအခန်းထဲပြန်ပို့လိုက်တော့ဟာ...
နားကိုညည်းနေတာပဲ...
သူဘာဖြစ်နေတာလဲ...
သဘောကျတာနဲ့...ကြိုက်တာနဲ့...ဘာညာချည်းပဲပြောနေတာ"
ရှန်းရှန်းတို့လဲစိတ်ညစ်နေပြီ။
သောက်ကြတဲ့သူချင်းအတူတူတောင်မှအဲလိုမျိုးစေးကပ်ကပ်လုပ်ခံရတာကိုဘယ်သူမှသည်းမခံနိုင်ဘူး။
ကြားထဲဆောင်းဟန်နေကတအိအိပါရှိုက်င်ိုနေသေးတာ...
ဘယ်လိုကောင်လဲမသိဘူးလို့တွေးပြီး...
လေး'ကခေါင်းတွေခါလို့...
"ဟေ့ကောင်သတိထားစမ်းကွာ...ဒါနဲ့ပဲလဲကျတော့မယ်.."
"ငါ့ဘာသာပြန်လို့တတ်တယ်၊ လာမထိနဲ့...အေ့
ငါအဲလောက်မမူးသေးဘူးအေ့...အေ့...."
သူတို့အုပ်စုလူစုခွဲတော့ညကိုးနာရီရှိပါပြီ။
သူ့ကိုလိုက်ပို့ပေးဖို့တွဲခေါ်မိတာကို...
မထိနဲ့...ထိရင်...လက်သီးနဲ့ထိုးမယ်လုပ်နေတာမို့...
လေး' ....သူ့ကိုမထိရဲဘူး။
နောက်ပြီးတော့သူလဲမူးနေတာမို့...လေး'...လည်းယိုင်ချင်နေပြီ။
ဒါပေမယ့်....
အခန်းရှေ့ရောက်တဲ့အထိတော့နောက်ကနေလိုက်ကြည့်ပေးလိုက်ပါတယ်။
ဆောင်းဟန်နေ...အခန်းတံခါးဖွင့်ပြီးအထဲဝင်တော့မှ...လေး' သူ့အခန်းသူပြန်ခဲ့ပါ၏။
ဆောင်းဟန်နေကတော့...
အထဲလည်းရောက်တာနဲ့ဘိုင်းကနဲပစ်လဲကျပြီးတော့...အခန်းဝမှာတင်အိပ်ပျော်နေရော...။
အဲဒီအချိန်မှာအခန်းထဲပြန်လာတဲ့...
ဦးသျှောင်ကလဲကျပြီးအိပ်ပျော်နေတဲ့...
ဆောင်းဟန်နေ့ကိုတွေ့တော့...
ပထမဆုံးပါးကိုရိုက်ပုတ်ပြီးနှိုးပါတယ်။
"ဟိတ်...ချာတိတ်...ထစမ်း"
"အဲ...အင့်....."
တအင့်အင့်ပဲထညည်းပြီးတော့....ဆောင်းဟန်နေကနှိုးမလာပါဘူး။
နီးနီးကပ်ကပ်မဟုတ်ပေမယ့်...အဲဒီကောင်ဆီကဝိုင်အနံ့တွေ့ရနေတာကြောင့်...သွားသောက်လာတာလို့သိလိုက်ကာ...သျှောင်ကခေါင်းကိုခါမိတယ်။
ဒီကောင်တွေဘယ်နေရာမှာခိုးပြီးသွားသောက်ကြတာလဲမသိဘူး...။
ဘယ်လိုနှိုးနှိုးခေါင်းတောင်ထ,ထောင်မလာတဲ့အဲဒီကောင်ကိုကြည့်တော့...မျက်နှာတစ်ပြင်လုံးနီရဲနေတာ...
ဘယ်လောက်တောင်မှသောက်ခဲ့သလဲမသိဘူးရယ်...။
ဒီအခန်းတံခါးဝကြီးမှာလဲအိပ်နေတဲ့အထိမူးနေတာမြင်ရတာစိတ်ရှုပ်စရာ...။
ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာပေးအိပ်ထားလို့လည်းမကောင်းဘူးမို့...ခပ်ကြမ်းကြမ်းလှုပ်နှိုးရပြန်တယ်။
"ဆောင်းဟန်နေ...ဟိတ်...ထစမ်းကွာ"
ဘယ်လိုနှိုးနှိုးလုံးဝထမလာတာနဲ့...ပုခုံးကနေဆွဲမ,ပြီးတော့သူ့ကုတင်ဆီကိုသယ်ဖို့ပြင်ရတော့သည်။
ဆွဲမ,တာတောင်မှသူ့ခြေထောက်တွေလုံးဝခွေယိုင်နေတာ...
ဘယ်လိုဆွဲမ၊ ဆွဲမ, အဆင်ကမပြေဘူး။
အဲဒါနဲ့သူ့ကိုအိပ်ယာအထိတရွတ်တိုက်ဆွဲသွားဖို့ကြံရသည်။
ယောကျား်လေးအချင်းချင်းဆိုပေမယ့်....ချီယူဖို့ကလဲတကယ်ကိုစိတ်မသန့်ဘူး...။
ဘာရယ်မဟုတ်ပေမယ့်...
အဲဒီအထိစိတ်ကောင်း၊ စေတနာကောင်းထားဖို့ခက်ပါတယ်...။
အဲဒါနဲ့...
ခြေနာလဲနာပေါ့...ဆိုပြီးတော့တရွတ်တိုက်ကြီးခေါ်ခဲ့လိုက်တယ်။
ချီယူရတာနဲ့ဆွဲခေါ်ရတာကတကယ်ကိုမတူပါဘူး။
အိပ်နေပေမယ့်...လူသေကောင်အတိုင်းပဲမို့...
ဆွဲခေါ်ရတာကပိုပြီးတော့လေးလံပြီးဒုက္ခများတာပါပဲ။
အဲဒါနဲ့...အိပ်ယာပေါ်ရောက်ခါနီးမှ...
ဘုန်းကနဲပစ်ချလိုက်သလိုဖြစ်တာမို့အားနာသွားရသေးတာ။
မူးပြီးအိပ်နေတဲ့ဆောင်းဟန်နေက...
နာကျင်သွားတဲ့ပုံနဲ့အင့်ကနဲထညည်းပြီးတော့...
သူ့ကိုကြည့်လာသေးသည်။
အဟီးတဲ့...
နောက်ပြီးတော့ယောင်ယမ်းပြီးသူ့လက်တွေကိုလာလာထိနေတော့လည်း...
ဦးသျှောင်ကဖယ်ချရသေးတယ်။
တောက်...!...မူးနေတာငြိမ်ငြိမ်မနေဘူး။
ခြေထောက်တွေကကုတင်အောက်မှာတွဲလောင်းရှိနေတုန်းလေး...
ကိုယ်တပိုင်းကလဲစောင်းလျက်နဲ့...ပုခုံးတစ်ခြမ်းကဒီဘက်လှည့်လာပြီးအောက်ပြုတ်ကျသလိုဖြစ်တော့မှာမို့ပြေးတွန်းလိုက်ရတာ။
အာ.....စိတ်တွေမရှည်တော့ဘူး...
ငမူးကောင်တွေဟာတကယ်စိတ်ရှုပ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ...
(ကျောက်စိမ်းကလွဲရင်ပေါ့)
ကုတင်ထက်ကိုအကျအနတင်ပေးပြီးတော့မှ...
ဦးသျှောင်က...
ဟူးကနဲ...သက်ပြင်းမှုတ်ထုတ်တယ်။
နောက်ဆုံးသူ့လက်တစ်ဖက်ကုတင်စွန်းမှာတွဲလောင်းကြီးကျနေတာကိုဆွဲတင်ပေးဖို့လုပ်တော့...
အဲဒီမှာ...
ဆောင်းဟန်နေကသူ့လက်ကိုထပ်ဆွဲတော့တယ်။
ဆွဲတဲ့လက်တွေကိုဖယ်ချရင်းနဲ့ထရပ်လိုက်တုန်း...
အချိန်အခါကောင်းပဲကျောက်စိမ်းကအခန်းထဲဝင်လာပါလေရော...
တံခါးကခုနကတည်းကပွင့်ပြီးသားဖြစ်နေတော့...
ကျောက်စိမ်းဝင်လာတာကိုဦးသျှောင်ကမသိခဲ့ဘူး။
ဒီဘက်လှည့်လိုက်တော့မှမြင်ရတာ...
ဒါပေမယ့်...ဦးသျှောင်ကပုံမှန်ပါပဲ။
ကျောက်စိမ်းကိုတွေ့တာနဲ့လန့်မသွားပါဘူး။
ကျောက်စိမ်းကပဲပျာကနဲဖြစ်ပြီးတော့...
သူတို့နှစ်ယောက်ဖြစ်ပျက်နေတာကိုမြင်ပြီး
ဒေါသတွေထွက်လို့...အတွေးတွေပေါက်ကရလေးဆယ်လျှောက်ဖြစ်ကုန်၏။
ဆက်ပြီးတော့သျှောင့်ဆီကနေထွက်လာတဲ့မေးခွန်းတွေကြောင့်...
ရင်ဘတ်ထဲမှာစုနေတဲ့တိမ်ခိုးတွေကတမဟုတ်ချင်းမဲညို့လာခဲ့၏။
"ကျောက်စိမ်း...မင်း...တညနေလုံးပျောက်နေလို့၊
ရှာနေတာ...ဘယ်တွေသွားနေလဲ၊ ဖုန်းလဲမကိုင်ဘူး...
အခုကဘယ်ကပြန်လာတာလဲ"
ဆီးကြိုလိုက်တဲ့မြင်ကွင်းနဲ့...အမေးခံရတဲ့မေးခွန်းတွေကြောင့်ကျောက်စိမ်းခေါင်းထဲမှာ...
အချက်ပြမီးအနီရောင်တွေအခုတစ်ရာလောက်ပြိုင်တူထလင်းသွားပြန်ကာ...
ဒေါသ၊ မောဟတွေနဲ့...သံသယ...တိမ်တိုက်တွေကသူ့ဦးနှောက်ကိုအမှောင်ဖုံးပစ်တော့၏။
"တောက်...!..."
ဒီညကတော့ရာသီဥတုတကယ်ကိုဆိုးဝါးတာပါပဲ။