Medya: Ulaş Aydın
"Araban hangisi" diyen Yağız'ın kucağında huzursuzca kıpırdandım
"Araba ile gelmedim"
yalan söylediğimi anlamaması adına yüzüne bakmadan dudaklarımı birbirime bastırıp zorla gülümsemeye çalışmıştım
"Aptalsın" dedi nefesini sert bir şekilde dışarıya bıraktı " aptal bir yalancısın varol"
Yalanım ortaya çıktığında daha fazla zorlamadan göz devirerek gülümsemiştim
"Tamam arabayla geldim" dedim,kollarımı boynuna daha sıkı dolayıp yüzümü yüzüne yaklaştırdım "ama araba sürebileceğimi sanmıyorum"
Tekrar yalan söylüyordum.bacağımdaki uyuşukluk çoktan geçmişti fakat onun yanında olmak için yalan söylemeye devam ediyordum Ve bunu yaparken içimde bir yerlerde saklanan ve iyi bir adam olduğuna inandığım yağızla konuşmak adına burnuna kadar girmiştim.
"Çenen güzel çalışıyor ama" diye homurdandığında kendi arabasına doğru yürüdü.
"Teşekkürler yağız Karayel" dedim bana cevap vermemekte ısrar ediyordu. Ona inat ben de ısrrla konuşmaya devam ettim "Sana değil" derken işaret parmağımla kalbine doğru bastırdım "buralarda olan daha sevimli daha iyi ve daha az umursamaz olan yağız karayele teşekkür ediyorum" diye eklediğimde bana bakmadan arabasının kapısını açıp. kelimenin tam anlamıyla beni içine fırlatmıştı "Yavaş!" Dediğimde kapıyı tutup içerideki az önce fırlattığı bana keyifle baktı.
"Boş konuşuyorsun" dedi, sert bir şekilde kapıyı kapattığında homurdanarak emniyet kemerimi takmaya çalışıyordum.Hiç beklemeden Şoför koltuğuna geçip arabayı çalıştırdı. Daha sonra Selin ile seni almaya geleceğim arabam diye içimden geçirerek dışarıya doğru öpücük attığımda okuldan çıkmıştık.
"Hep böyle misin" dedim onunla konuşmaya çalışırken "yoksa bana mı alerjin var" kafamı sallayarak saçlarımı savurdum "gri saçlarıma mesela" diye eklediğimde bana bakmadan cevap verdi. Ah yağız Karahan bir gün bana bakmayan o yeşil gözlerini yuvalarından çıkaracaktım ama şu an o cesarete sahip değildim
"Sana özel olan hiçbir şey yok" dedi sakindi. Şu insanı kanser eden sakinliklerdendi bu " ek olarak da griden nefret ederim" demesiyle elimi istemsiz olarak saçlarıma götürdüm. bence güzellerdi. Dudaklarının arasına sigarasını yerleştirdiğinde hafif sinirli bir şekilde ellerini üzerinde gezdirerek çakmağını aramaya başlamıştı.
"Neden sana yaklaşmama izin vermiyorsun" dedim, ağzımdan istemim dışında çıkan soru sonunda yanında duran çakmağını ona doğru uzattım. Eline almıyor sigarasını yakmam için bana doğru yaklaşıyordu ben de ona yaklaşıp elimle siper ederek sigarasını yaktım. İçine çektiği dumanı dışarıya üflerken sigarasını parmaklarının arasına almıştı
"Neden bana yaklaşmaya çalışıyorsun" dedi, soruma soru ile karşılık vererek nadir yaptığı bir şey olan yüzüme bakma eylemini gerçekleştirmişti
" bunun pek bir önemi yok" dedim, bakışlarını benden çekip yola odaklandı.
" bana yakın olmanın da pek bir gereği yok" dedi. susmamı istercesine kaşlarını çatıp yolu izliyordu.
"Hey yağız!" Dedim bağırarak. Sinirli bir şekilde bana döndüğünde gülümseyerek çenesine götürdüğüm elimle tekrar yola bakmasını sağladım "Sana konuşmuyorum" diye ekledim elimi tekrar kalbine götürdüm. "Sen yolu izle benim derdim buradakiyle"sabır dilercesine gülümsemişti. "Neden dışarıdaki yağız böyle?" Dedim tekrar kalbine doğru kafamı sündürdüm " hımm anlıyorum..." deyip sahte bir ciddiyetle kafamı salladım. " Sevecen olmanın güçsüzlük olduğunu düşündüğü için senin etrafına duvarlar örmüş" dediğimde elimi sallayıp ufak bir kahkaha attım "hiç merak etme yıkacağım ben o duvarı" derken kafamı üç parmağını kullanarak itti
"Pamuk atarak mı yıkacaksın" dedi, gülümseyip sırtımı koltuğa yasladım
"Bir kilo pamuk mu daha ağır Karayel. Yoksa sadece seninle iyi olmaya çalışan bana yaptıkların mı?" Dedim, kaşlarımı kaldırarak bana cevap vermiyordu. Ani frenle sarsıldığımda
"İn hadi" dedi evime gelmiştik. Daha fazla zorlamadan arabanın kapısını açıp içine, ona baktım
"Çay?" Dedim,cevap vermemişti "kahve?" şansımı tekrar denediğimde direksiyonda olan elini bir hışımla saçlarına geçirdi. Yagiz karayel sinirleniyordu. usulca arabadan indim
"Tamam Karayel madem işin var... başka bir zaman" dedim kapıyı kapatirken.Eve bile girmemi beklemeden basıp gitmişti. Gülümseyerek eve doğru yürüdüm.
Onunla uğraşmak hoşuma gitmişti.
Kapıyı açtığımda bağırdım
"Allahsız Selin. Evde misin!?" Benimki de laftı tabiki de değildi
Selin Güney
"Esin'i de öyle tek bıraktık. Bu kadar acele olan şey ne?" dedim, ulaş hafif bir gulumsemeyle kafasını iki yana salladı
"Bekle görürsün" derken kafasını bana doğru çevirdiğinde " Yağıza esinle ilgilenmesini söyledim" dedi beni geçiştirmeye çalıştığı çok belliyken kollarımı göğüs hizamda birleştirip kaşlarımı kaldırarak alayla yüzüne baktım
"Deli arkadaşının Esin'e yardım edeceğini hiç sanmıyorum" dedim,gülümseyip cevap verdi
"Yağız beni kırmaz"
nefesimi sert bir şekilde dışarıya verdiğimde homurdanarak
"İnşallah" demiştim. Daha fazla soru sormamak adına önüme döndüm
Ama çok da dayanamamıştım.
"Cidden nereye gidiyoruz" sorum üzerine arabayı durdurduğunda kafamı kaldırıp dışarıya baktım "Burası neresi"dedim yavru Saray gibi olan yalıya hayranlıkla bakıyordum.
"Seni en az senin kadar inatcı biriyle tanıştıracağım" dedi,arabandan indiğinde inmem için eli ile işaret ettiğinde kaşlarımı çatarak arabandan indim. Ulaşın ailesini zaten tanıyordum ve burası kesinlikle onlarım evi değildi. Bunları düşünürken ulaşın koluna girip ilerledim. Kocaman bahçe içinde bir kaç tane adam tam kapının önünde de türünü asla bilmediğim korkunç iki tane köpek vardı. Köpekler ben girince havlamaya başlamış,ulaşın tek bir hareketi ile eski sessizliklerini almışlardı
Dış kapıda dikilen adama selam verip
"Nerede?" Dediğinde gülümseyen adam "arka bahçede ulaş bey" dedi. adama kafa sallayarak kapıyı çaldı. Bir iki dakika sonra kapı açıldı. Kapıyı ulaşın annesi Hazal teyze açmıştı. Beni görünce gülümsedi. Buraya mı taşınmışlardı?
"Hoşgeldiniz" diyerek kenara çekildiğinde ulaş içeriye girdi. Hemen arkasından ilerliyordum.
"Her geçen gün biraz daha mı güzelleşiyorsun bana mı öyle geliyor" diyen hazal teyzeye gülümsedim. İçten bir şekilde sarıldığında " Arka bahçede oğlum geleceğini duyunca giyinip süslenip arka bahçeye geçti" dedi ulaş elimi sıkıca kavrayıp bahçeye yürüdüğünde bize şaşkın bakışlar atan hazal hanıma bakıp güldüm.
"Ah Amara'm (keskin, sert/ebedi)" dedi saçları bembeyaz olmuş fakat halen neşesini kaybetmemiş kadın. bize doğru yürüyordu. Konuşmasının tuhaflığı dikkatimi çekmişti
"Farah'ım (mutluluk kaynağı)" diyerek yanımdan ayrılan ulaş kadına sıkıca sarıldı. Hazal teyze ulaşın yerine geçmişti
"Adonia" dedi elini sırtıma götürdü şefkatle sıvazladığında devam etti " ulaşın babaannesi. Kendisi rumdur" kaşlarımı kaldırıp kadın ile ulaşa baktım. Bana dönüp
" Bu güzel fastarak (şirin kız çocuğu) da kim" diyen Adonia'nın sorusu üzerinde bir iki adım ona doğru yaklaşıp elimi uzattım elimi nazikçe sıkmıştı
"Selin Güney efedim" dediğimde ulaş elimi tutup havaya kaldırdı
"Bulim (sevgili)" dedi kadına gülümsemeye devam ederken bunun üzerine Adonia tarafından baştan asagı süzülmüştüm.
"Ah Ulaşım baştan söylesene" derken kolumdan tutup kendine doğru çekip sarıldı. "Kusura bakma kızım" dedi garip Rum aksanı hoşuma gitmeye başlamıştı "bu fotul(aksi,sinirli adam) bana hiç kızlarından bahsetmez" diye ekledi ne demek istediğini pek anlamasam da gülümseyerek onu onaylıyordum.
"Hadi ne dikiliyorsunuz" diyerek koltukları gösterdi.
#
Uzun bir süre oturup muhabbet etmiştik. Ulaş oturduğu koltuktan hızla kalktığında bir nezaket örneği olan Adonia tüm vücudu ile ulaşa döndü
"Nereye?" Dedi kaşlarını kaldırırken
"Duş alacağım" diye yanıt verdiğinde Adonia gülümsedi
"Odanı asla bozmadım. Rahatına bak" dedi ulaş başı ile onaylayıp yanımızdan ayrılmıştı. Hazal teyze bana dönüp elini ellerimin üzerine koydu
"Çok sevindim" dedi kafasını olumlu anlamda aşagı yukarı sallarken "yani size" diye sözünü biraz daha açtı
"Güzel kızım" Adonia seslenip ona bakmamı sağlamıştı "sever misin ulaşımı?" Kafamı olumlu anlamda aşağı yukarı salladım
"Seviyorum" dedim gülümseyip oturduğu tekli koltuktan kalkıp yanıma oturdu.
" Dedesi gibi longovit bir insandır ulaş" dediğinde Hazal hanımdan yardım istemek için kafamı ona doğru hafifçe çevirdim
"Kaba saba olan adamlara denir" dedi olumlu anlamda kafamı sallayıp
"Biliyorum efedim" dedim geldiğimden beri ilk defa kaşlarını çatmıştı
"Çok severdim ben." Dedi uzaklara dalarken " yani rahmetli eşimi"
derken dudaklarımı birbirine bastırıp onu dinlemeye devam etmiştim.
"O da beni severdi" dediğinde buruk bir gülümseme ile devam etti.
"dillere destanlık bir sevdamız vardı" diye eklerken bakışlarını Hazal teyzeye çevirdi
"Ama"dedi,Tedirginliği her hâlinden belliydi. Amadan sonra genelde olumlu bir cümle gelmediğini bildiğimden olabilecek şeyi Merakla bekledim.
"çok kan dökerdi"Demesi üzerine hazal teyze araya girdi
"Anne!" Diyen hazal teyze susmasını istiyordu Adonia elini havaya kaldırıp onun susması için bekledi
"Birini ölecek korkusu ile beklemek zordur kızım" dedi yutkunurken "eli kanlı bir adamla yaşamak daha da zordur" diye ekledi.
Hazal teyze başını yere eğmiş sözlerinin bitmesini bekliyordu
" pişman mıyım evlendiğime... " derken gülümsedi
"asla...! bir kez daha gelsem bu dünyaya yine ona aşık olur evlenirdim"
Kesin bir dille konuştuğunda gözleri dolmuştu
" Fakat onun ölümünü izlemek" dedi gözlerimin tam içine baktığında hissettiği acıyı hissetmiştim
" çok zor" sesi titriyordu. Hiç beklemeden ona sarıldım. Bir kaç saniye bekleyip kendine geldiginde o da sıkıca sardı beni
" bu dünyaya bir kez daha gelsem" dedim doladığım kollarımı gevşettim "onda da bu longovit adama aşık olurum" derken gülümsemiştim onaylarcasına başını salladığında ortamdan uzaklaşmak adına ayağa kalktım
"Ulaş çıkmıştır gidip ona bakayım" diye ağzımda bir şeyler geveleyip yürüdüm.
Ulaşı çıkarken gördüğüm merdivenlere tırmanırken Adonianın dediklerini düşünüyordum onu kaybetme düşüncesi bile aklımı kaybettirecek derecede endişelendiriyorken onu kaybetmek beni ne hale getirir bilemiyordum
"Ulaş" dedim,sesimle boş koridoru doldurduğumda sağ tarafımda duyulan kapı sesi ile o tarafa döndüm ulaş tahmin ettiğim gibi duştan çıkmış üzerini bile giyinmişti omzunda olan havluyu eline aldığında koşar adımlarla yanına gidip sarıldım. Onu kaybetmekten çok korktuğumun farkına varmıştım ve bu korku onu daha çok sevmeme neden oluyordu. Kolumdan tutup beni odasına soktuğunda kapı ile arasına alıp elinin tersi ile yanağımı okşadı
"hayırdır kelebek" dedi gülümserken alnımı alnına dayadım
"Bırakma beni olur mu" dedim boğuk çıkmıştı sesim. Kafamı avuçlarının arasına alıp. Yüzümü incelerken
"Farah'ım diğer farah'ımı korkutmuş sanırım" demesiyle gülümsemistim
"Ferah ne demek?" dedim
"Farah" diye yanlışımı düzeltirken "Mutluluk kaynağı" deyip dudaklımı dudaklarıyla örttü