Φωτό nenamouctari
Το πινέλο της στριφογύριζε για ακόμη μία φορά, στον λευκό της καμβά. Αυτή τη στιγμή είχε στο μυαλό της τον δίδυμο αδερφό της και τα υπέροχα χαρακτηριστικά του προσώπου του. Το φως του ήλιου τρύπωνε από το τζάμι της σοφίτας με λαμπρότητα και πώς θα μπορούσαν άλλωστε να είναι διαφορετικά τα πράγματα, από τη στιγμή που ήταν καλοκαίρι. Έξω, στο μπαλκόνι του σπιτιού τους, η μητέρα τους είχε φυτέψει λεβάντες. Γενικότερα λάτρευε τα μυρωδικά και τα βοτάνια, ήταν η αγαπημένη της ασχολία για όσο καρτερούσε τον πατέρα τους να επιστρέψει από την δουλειά του. Η ζωή σε ένα χωριό σαν αυτό, κυλούσε με μία σχετική βραδύτητα, αν και σημειώνονταν κατά καιρούς εγκλήματα, τα οποία παραδόξως δεν είχαν ποτέ τους διαλευκανθεί. Οι στόχοι δεν ήταν συγκεκριμένοι και φυσικά, δεν είχαν σκοπό να ληστέψουν τα θύματά τους, τα οποία κυριολεκτικά εξαφανίζονταν από προσώπου γης. Στην εκκλησία που συχνά πηγαίνανε, τους έδειχναν εκείνο το περήφανο κάστρο, το Μπραν, λέγοντας πως μπορεί να έμοιαζε με τουριστικό προορισμό, ωστόσο το αιμοσταγές παρελθόν του το συνόδευε σε κάθε του βήμα.
Όλοι όσοι κατοικούσαν σε εκείνα τα μέρη, γνώριζαν φυσικά τον μύθο του Κόμη Δράκουλα ή όπως ήταν το αληθινό του όνομα, του Βλάντ Τσέπες. Έχοντας καθίσει στο κρεβάτι της, με θέα εκείνον τον παράξενο και σκοτεινό πύργο, ώθησε το μυαλό της να ταξιδέψει πίσω στα χρόνια που γέννησαν το μύθο. Ο Βλαντ Τσέπες, ήταν γιός του Βλάντ Ντρακούλ του δεύτερου, ενός ηγέτη με σεβαστές και αξιοσημείωτες αρετές. Οι περισσότεροι μιλούσαν για έναν ηγεμόνα ανδρείο και απαράμιλλα ορμητικό, που ενέπνευσε όλους τους άνδρες του. Ο Βλαντ Τσέπες από την νεαρή ηλικία των δεκαεννέα χρονών, βρέθηκε για πρώτη φορά στη θέση του βοεβόδα της Βλαχίας. Η νεαρή ηλικία, κατά την οποία όφειλαν να αναλάβουν τα ηγεμονικά τους καθήκοντα οι γόνοι των ευγενών, ήταν κάτι το οποίο αποτελούσε κοινό τόπο στους κύκλους των βασιλικών οίκων. Αυτό που διαφοροποιούσε όμως τον νεαρό Βλάντ, έγκειται στο γεγονός πως ήταν ήδη αρκετά έμπειρος, έχοντας ζήσει από την γέννησή του και μετέπειτα μεταξύ τριών διαφορετικών κόσμων. Την περιοχή της Σιγκισοάρα, όπου κυριαρχούσαν οι Σάξονες, τη Βλαχία όπου έζησε τα καλύτερα χρόνια της ζωής του, μέχρι την Ανδριανούπολη στην οποία βρισκόταν ως όμηρος κατά το 1444. Πιθανότατα παρακολουθώντας τα απάνθρωπα βασανιστήρια και τις τεχνικές ανασκολοπισμού που εφάρμοζαν οι Οθωμανοί, όπως επίσης και την σωματική κακοποίηση ακόμη και μικρών παιδιών, ανέπτυξε την τάση του προς τις ανίερες σπονδές για τις οποίες έμεινε γνωστός και βοήθησε τον μύθο να πλεχτεί γύρω του.
Ο νεαρός πέρασε το μεγαλύτερο κομμάτι της εφηβικής του ζωής στη Βλαχία. Η άνοδος του πατέρα του στην εξουσία, συνέπεσε χρονικά με το ηλικιακό στάδιο, κατά το οποίο οι νεαροί άνδρες της εποχής και κατ' επέκταση και ο ίδιος, έπρεπε σταδιακά να αποστασιοποιηθούν από την μητέρα τους, την τροφό τους, να αφήσουν πίσω τους κοινώς την κοινωνία των γυναικών και να μυηθούν σε εκείνη των ανδρών. Αυτό αποσκοπούσε στην αποκοπή από το γυναικείο χάδι και στη σταδιακή εισχώρηση στον κόσμο ανάληψης ευθύνης των πράξεων, διαφύλαξης της υπόληψης και της τιμής. Η απουσία της μητέρας του όμως από την καθημερινότητα, τον κατακρεούργησε ψυχολογικά. Η απουσία του μητρικού χαδιού από τη ζωή του εξηγεί σήμερα πολλά από τα αδυσώπητα στοιχεία του χαρακτήρα του, όπως η παραδειγματική σκληρότητα με την οποία αντιμετώπιζε τον πόνο των συνανθρώπων του, αλλά και τον ακραίο βασανισμό των παραβατών. Ο πατέρας του είχε στο πλευρό του μία πριγκίπισσα μολδαβικής καταγωγής και μαζί της απέκτησε δύο τέκνα, πράγμα που λειτούργησε ακόμη πιο επιβαρυντικά για την ψυχολογία του Βλάντ μιας που αναγκαζόταν να ζει σε ένα περιβάλλον που στην ουσία δεν ήθελε και ούτε είχε επιλέξει.
Η ιστορική του προσωπικότητα, λόγω του απύθμενου σθένους με το οποίο πρόταξε τα στήθη του απέναντι στον εχθρό, σε συνδυασμό με τις απάνθρωπες μεθόδους συνετισμού και παραδειγματισμού που εφάρμοζε τόσο στους εχθρούς του, όσο και στους παραβάτες του νόμου, στάθηκε ως έναυσμα για να συνδεθεί το όνομά του με απόκοσμους θρύλους σχετικά με τους Βρικόλακες. Η ιστορία του ήταν τόσο τρομακτική, που ήταν αδύνατον να ξεχαστεί κάτω από το βάρος των αιώνων που πέρασαν.
Η Γκάμπι σκεφτόταν παράλληλα όλους τους μύθους για τα παιδιά της νύχτας που σχετίζονταν με το δαιμονικό στοιχείο και που η Εκκλησία τα απεχθανόταν. Περιπατητές στα βάθη των αιώνων, όντας απέθαντοι, χάνουν όλα όσα αγαπούν και σαν να μην έφτανε αυτό, βρίσκονται κυνηγημένοι από την εκκλησία με εξορκισμούς και προσευχές. Ωστόσο, κατά έναν μαγικό τρόπο, ασκούν γοητεία στο θνητό μυαλό, μαγεύοντάς το με την υπερφυσική τους δύναμη και τη μυστηριώδη τους παρουσία. Η ίδια ποτέ της δεν είχε πιστέψει αυτές τις ιστορίες. Τις θεωρούσε μονάχα, σαν ένα βελούδινο άγγιγμα, μέσα στην τραχιά καθημερινότητα και πραγματικότητα. Στο μυαλό της είχε καρφωθεί εδώ και μέρες, να ανέβει στο κάστρο τη στιγμή του ηλιοβασιλέματος, προκειμένου να μπορέσει να αποτυπώσει την ομορφιά των χρωμάτων την πιο κρίσιμη ώρα. Ήξερε πως ο Λέοναρντ, ο αδερφός της, διόλου σύμφωνος δεν θα ήταν με αυτό, καθώς σε αντίθεση με την ίδια, ήταν τρομερά φοβητσιάρης και πάντοτε, καθώς βάδιζε, φρόντιζε να κοιτάζει πίσω από την πλάτη του, δύο και τρείς φορές. Θα έλεγε κανείς πως οι τοπικές γλώσσες, του είχαν κάνει για τα καλά πλύση εγκεφάλου, πως δήθεν κυκλοφορούσαν αιμοβόρα και σατανικά πλάσματα τα βράδια, τα οποία άρπαζαν, ξέσκιζαν και εξαφάνιζαν τα θύματά τους. Ακόμη και στην Σχολή Καλών Τεχνών, είχαν δηλώσει ελάχιστοι ντόπιοι, υπό τον φόβο της αιώνιας σκιάς του Μπραν, που δέσποζε καμαρωτό στον διπλανό λόφο.
Η σημερινή μέρα, σηματοδοτούσε με κάποιον τρόπο τον ερχομό του φθινοπώρου. Η Γκάμπι από το πρωί είχε τελειώσει με την εγγραφή της στη σχολή Ντούτραμ και καρτερούσε την κολλητή της, τη μία και μοναδική που έμενε στον απέναντι δρόμο. Απόψε είχαν κανονίσει να βγουν, μιας και από αύριο θα ξεκινούσαν τα μαθήματα κανονικά και μπορούσαν να επιλέξουν, αν ήθελαν, να έχουν τη δυνατότητα μόνιμης διαμονής εντός του κάστρου. Από την μία κάτι τέτοιο φάνταζε υπερβολικό, καθώς έμεναν στον ίδιον τόπο, από την άλλη θα γλίτωναν τις άσκοπες μετακινήσεις. Ήθελε σκέψη. Το κουδούνι σήμανε και την είσοδο της Μόνικα. Πάντοτε αέρινη και λεπτοκαμωμένη σαν νεράιδα, με τα μεταξένια της μαλλιά να ανεμίζουν όμορφα, κόντρα στο μικρό ρεύμα που είχε δημιουργηθεί από τα ανοιχτά παράθυρα. Ο αδερφός της ήταν σχεδόν από πάντα ερωτευμένος μαζί της, ωστόσο καθώς ανήκαν σε μία κοινή παρέα, αποτελούμενη από έξι άτομα συνολικά, εκείνος δεν είχε σκοπό να φέρει τους υπόλοιπους σε δύσκολη θέση.
«Γκάμπι! Είσαι έτοιμη;» της φώναξε λίγο πριν να ανοίξει την πόρτα «Ε, δεν το πιστεύω! Εσύ είσαι γεμάτη μπογιές! Πόσες ώρες ζωγράφιζες και πότε επιτέλους θα φτιάξεις το πορτραίτο μου;» την ρώτησε με εμφανή την αγωνία στη φωνή της.
«Όταν καταφέρω πλέον να τελειώσω το αιωνίως ημιτελές μου έργο. Το κάστρο Μπραν» της είπε και την είδε να κοιτάζει συνωμοτικά, σαν να υπήρχε ο κίνδυνος να τους δει ή να τους ακούσει κάποιος.
«Ρε συ Γκαμπ! Αφού μας τα λένε καθημερινά πως οτιδήποτε σχετίζεται με αυτόν τον τόπο, είναι γρουσουζιά. Εντάξει και εγώ αγαπώ υπερβολικά θα έλεγα τις Τέχνες, τόσο που κατάφερα να πείσω την μητέρα μου να πάω στη Ντούτραμ, όμως ας μην προκαλούμε και την ανύπαρκτη τύχη μας!» έσκουξε φοβισμένα και η Γκάμπι αναστέναξε.
«Ζούμε στον εικοστό πρώτο αιώνα και ειλικρινά αδυνατώ να πιστέψω πως ανεχόσαστε αυτά τα παραμύθια. Θα προτιμούσα να κάνει επιτέλους η αστυνομία καλά τη δουλειά της και να αφήσουμε στην άκρη τους μύθους για τα φρικιά που κυκλοφορούν στις σκιές. Η Εκκλησία βέβαια, άλλο που δεν θέλει να συγκεντρώνει τον κόσμο και να τον φοβίζει με την δήθεν ύπαρξη κατάρας στο χωριό και την κατάληψή του από αδυσώπητα, αιμοδιψή κορμιά που σέρνονται στα σκοτάδια» γρύλισε η φίλη της.
«Νομίζω πως η περιγραφή σου ήταν ιδιαιτέρως παραστατική. Ωστόσο, οφείλουμε να παραδεχτούμε πως χρειάζεται προσοχή. Όλες αυτές οι εξαφανίσεις εδώ και τόσα χρόνια, δίχως ύπαρξη πτωμάτων, ε, δεν θεωρούνται φυσιολογικές, εκτός εάν ο δολοφόνος είναι από άλλα μέρη και στοιβάζει σε ένα φορτηγό τους πεθαμένους και τους τρέχει. Ανατρίχιασα και μόνο στην εικόνα» ψέλλισε, ενώ πίσω τους, από το ανοιχτό παράθυρο, τα χρυσοκόκκινα φύλλα του φθινοπώρου στροβιλίζονταν απαλά, μεταφέροντας μαζί τους τη μυρωδιά της υγρασίας ενός φορτωμένου, μουντού ουρανού.
Απόψε ήταν αποφασισμένες να βγουν για να ξεσκάσουν, παρέα με τον αδελφό της τον Λέοναρντ και ακόμη δύο φίλους του. Το εστιατόριο-μπαρ, ονομαζόταν Casa de Ceai και βρισκόταν στους πρόποδες του λόφου που κουβαλούσε το βάρος της ανείπωτης φρίκης ενός μυθικού κάστρου, που ακροβατούσε ανάμεσα στα όρια της πραγματικότητας και του θρύλου. Θα έπαιρναν φυσικά αυτοκίνητο καθώς το μαγαζί βρισκόταν στη μέση του πουθενά. Η Γκάμπι δίχως περαιτέρω σκέψεις, ντύθηκε και από επάνω φόρεσε ένα γκρίζο παλτό, καθώς το χωριό της ήταν χωμένο κοντά στα βουνά και τη βλάστηση, με το βράδυ όπως ήταν φυσικό, έπεφτε ψύχρα αρκετή. Έξω το φεγγάρι αχνόφεγγε αδύναμα, κρυμμένο πίσω από την θλίψη των φθινοπωρινών σύννεφων. Το αυτοκίνητο με οδηγό τον Άρθουρ είχε φτάσει και η κόρνα του αντιλάλησε μέσα στην απόλυτη ησυχία της περιοχής.
Στο αυτοκίνητο τους περίμεναν εκτός από τον Άρθουρ, η Βάνια που ήταν ρωσικής καταγωγής και είχε μετακομίσει με τους γονείς της στο γραφικό χωριό χρόνια πριν, αλλά και ο Σάντου, εξίσου παιδικός φίλος όπως και ο Άρθουρ. Αγαπούσαν υπερβολικά το συγκεκριμένο εστιατόριο που βρισκόταν κοντά στο μυθικό κάστρο και τα βράδια φωτιζόταν υπέροχα, όπως και η μικρή λιμνούλα που βρισκόταν ακριβώς μπροστά του. Η παρέα ξεχύθηκε στο μπαρ, στο εσωτερικό του παραδοσιακού, ξύλινου σπιτιού, γιορτάζοντας την πρόσφατη ενηλικίωση, το τέλος του σχολείου και το ξεκίνημα της φοιτητικής ζωής.
«Είμαστε οι πιο τυχεροί του Μπραν με τέτοια κορίτσια» η πειρακτική φωνή του Σάντου τους υποδέχτηκε καθώς στριμώχνονταν στα πίσω καθίσματα.
«Μόνο την αδερφή μου να αφήσεις ήσυχη» γρύλισε ο Λέοναρντ, ο οποίος εκτός από υπερπροστατευτικός αδερφός, είχε και εκείνο το ιδιαίτερο δέσιμο του δίδυμου με την Γκάμπι.
Μέσα στο ημίφως και την ελαφρώς θολή ατμόσφαιρα του μαγαζιού, τα γέλια, τα τραγούδια και οι φωνές είχαν κατακλύσει τον χώρο. Φυσικά οι συζητήσεις γυρνούσαν γύρω από τα σχέδια των παιδιών για την νέα χρονιά, αλλά και την απόφαση της Γκάμπι και της Μόνικα να πάνε στη Ντούτραμ, έχοντας κερδίσει υποτροφία. Φυσικά κάθε φορά που γινόταν αναφορά γι' αυτήν την καταθλιπτική Σχολή, τον Λέοναρντ τον έζωναν τα φίδια. Βαθιά μέσα του, ήθελε να αποτρέψει την αδερφή του από το να βρεθεί εκεί μέσα, προφασιζόμενος όλα όσα ακούγονταν στην περιοχή. Από την άλλη η Γκάμπι δεν πίστευε λέξη. Ήταν ένας άνθρωπος προσγειωμένος και μορφωμένος που αρνούνταν πεισματικά τις μεταφυσικές εξηγήσεις.
Δύο ώρες αργότερα και με το αλκοόλ να ρέει άφθονο, ο Λέοναρντ ένιωσε μία γλυκιά ζαλάδα. Δίπλα του η Μόνικα χόρευε ελαφρώς αισθησιακά και στη θέα της ο νεαρός ένιωσε την έλξη του για εκείνη να γιγαντώνεται. Το χέρι του πέρασε αργά γύρω από τη μέση της και τα χείλη του βρήκαν αστραπιαία τα δικά της. Μέσα στην παραζάλη του, ο έλεγχος είχε ελαφρώς χαθεί για να νιώσει ένα σπρώξιμο και να δει μία Μόνικα να εξαφανίζεται σπρώχνοντας άτσαλα το πλήθος που διασκέδαζε. Εκείνος περνώντας τα δάχτυλα τα χεριών του μέσα από τα ελαφρώς ιδρωμένα του μαλλιά, συνειδητοποίησε τι είχε μόλις συμβεί.
΄΄Γαμώτο΄΄ ψέλλισε και ξεκίνησε να ακολουθεί την διαδρομή της κοπέλας μέσα από το πλήθος, για να βρεθεί κοντά στην έξοδο.
Μέσα από την δυνατή μουσική, ούρλιαζε το όνομά της, μέχρι που αποφάσισενα βγει έξω από το μαγαζί και να την αναζητήσει. Άξαφνα, το σκοτάδι τον τύλιξε.Ήταν πηχτό, υφασμένο με μία βουνίσια ομίχλη και την μυρωδιά της υγρασίας. Σεκάθε του βήμα ανατρίχιαζε, ωστόσο για κάποιον παράξενο λόγο, τα βήματά τουσυνεχίζονταν και το ομιχλώδες τοπίο τον καλωσόριζε στην απειλητική αγκαλιά τουπροκλητικά. Ήταν σαν μία απόκοσμη έλξη στα λημέρια του θανάτου. Μία ευχή πουτην έλουζε η κατάρα και ο Λέοναρντ προχωρούσε φωνάζοντας τη Μόνικα, μονάχα πουη φωνή του έσβησε αιφνιδίως, καθώς την κατάπιε το σκοτάδι. Ίχνη δεν έμεινανπίσω του που να μαρτυρήσουν μελλοντικά την τύχη του. Ο μύθος είχε ξυπνήσει καιο Λέοναρντ έμελλε να μπει στην λίστα με όλους όσοι είχαν εξαφανιστεί, δίχως νααφήσουν πίσω τους το παραμικρό σημάδι.