Unicode
(For some reasons, I unpublished this chapter but one of my readers asked me to republish.This is a rated chapter. I don't recommend to read if you are under 18. Thanks)
လင်းမိုသည် လီချန်းယုံကို ပွေ့ချီလာပြီး အနီရောင် ခန်းဆီးတို့ဖြင့် ကာရံထားသော အိပ်ဆောင်ခုတင်ကြီးဆီသို့ ဦးတည်ခေါ်သွားလေသည်။
လီချန်းယုံသည် သူအဘယ့်ကြောင့် အပျိုစင်လေး မင်္ဂလာဦးညဖြတ်သန်းရမည်ကဲ့သို့ စိတ်လှုပ်ရှားနေသည်ဆိုသည်ကို အဖြေရှာမတွေ့ပေ။ တွေးရင်းတွေရင်း သူ၏ ဖြူဖွေးဝင်းမွတ်သော ပါးပြင်တွင် အနီရောင်အရ်ပ်များသန်းလာသည်။ သူ၏ အောက်နှုတ်ခမ်းကိုပင် အသာဖိကိုက်ထားရသည်။
သူမစတင်ရသေးခင် လီချန်းယုံက အရှက်သည်းနေသောကြောင့် လင်းမိုသည် ဝံပုလွေဖြူလေး၏ ပါးကို လက်ဖြင့် ဖဲ့လိုက်သည်။
"အားယုံလေး...ကိုယ်တော့်ကို ဒီထက်အသဲယားအောင်မလုပ်နဲ့''
ပြောရင်း လင်းမိုက သူ၏ ကိုယ်ပေါ်က အနီရောင် ဝတ်ရုံရှည်ကြီးကို ချွတ်ပြီး တစ်နေရာသို့ ပစ်တင်လိုက်သည်။
လီချန်းယုံက ခုတင်ပေါ်တွင် အနောက်သို့ လက်နှစ်ဖက်ထောက်ကာ ထိုင်နေသောကြောင့် လင်းမို သူဆီသို့တိုးလာသောအခါ သူယောင်ယမ်းပြီး ခုတင်ကြီး၏အနောက်ခြမ်သို့ တိုးမိသွားသည်။
လီချန်းယုံ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုသာ အပြစ်တင်မိသည်။ သူသည်လို တွန့်ဆုတ်တွန့်ဆုတ်လုပ်နေလေ လင်းမိုကို ပိုစိတ်ကြွလာအောင် လှုံ့ဆော်ပေးရာ ရောက်နေမှန်းဖြစ်လေ သိလေသည်။
သူ၏ အတွေးတို့ပင် နောက်ကျနေပြီ။ လင်းမိုက သူ၏ တစ်ကိုယ်လုံးကို စားတော့ဝါးတော့မည့် အကြည့်ရဲရဲတို့ဖြင့် ကြည့်နေလေသည်။
"ဟမ်း...''
လီချန်းယုံ ဘာမှမပြောနိုင်။ လင်းမိုက သူ၏ အသားကို ထိပင် မထိရသေး။ သူ၏ တစ်ကိုယ်လုံး စေ့စေ့ငုငုကြည့်နေခြင်းတို့သာ ရှိသည်။ သို့သော် အကြည့်တို့ဖြင့်ပင် လီချန်းယုံခမျာ ရင်ဘတ်တစ်ခုလုံး ဗြောင်းဆန်နေချေသည်။
လင်းမိုက လီချန်းယုံ၏ ရှည်ကျနေသော ဝတ်ရုံက ခါးစည်းကို ဆွဲလိုက်သည်။ လင်းမိုက အားပါသည်လား ဝတ်ရုံကပင် ထိုသို့ ဖြစ်နေသည်လား မပြောတတ်။ အပေါ်ဝတ်ရုံတစ်ခုခုလုံး ပြေလျော့လျော့ ဖြစ်သွားသည်။
"လာ...''
လင်းမိုက ခုတင်ဘေးတွင် ထိုင်လိုက်ပြီး လီချန်းယုံကို သူ့ထံသို့ ဆွဲပွေ့ကာ ခေါ်လိုက်သည်။
လီချန်းယုံသည် လင်းမိုဆီသို့ အလိုက်သင့်ပါသွားကာ လင်းမိုက သူ့ကို ခုတင်၏ဘေးတွင် မတ်တပ်ရပ်စေသည်။
လင်းမိုက သူ့၏ခါးကို ဖက်ထားကာ လီချန်းယုံကို မော့ကြည့်သည်။ လင်းမိုဆီက တက်မက်ခြင်းတို့ရောယှက်နေသော အကြည့်တို့ကြောင့် လီချန်းယုံနေရခက်လာသည်။
"ချွတ်လိုက်!...အားယုံ''
လင်းမိုက သူသိုင်းဖက်ထားသော လက်များကို ဖြေလျော့ပေးပြီး လီချန်းယုံကို အမိန့်မဆန်စွာ စေခိုင်းလိုက်သည်။
လင်းမို ဖြစ်စေချင်နေသော အရာကို သူသိလိုက်ပြီ ဖြစ်သည်။ သူ၏ ရှေ့တွင် လီချန်းယုံကို ဝတ်ရုံတစ်လွှာချင်း ချွတ်ချရန်ပြောနေခြင်း ဖြစ်သည်။ သူထိုသို့ချွတ်နေသည်ကို လင်းမိုကြည့်နေမည်ဖြစ်သည်။
အား...
အတွေးထဲတွင် လီချန်းယုံ၏ လိပ်ပြာလေးမှာ အကြိမ်ကြိမ်အော်မြည်နေချေသည်။
"ချွတ်လေ...အားယုံ''
လင်းမိုက တိုးညင်းစွာ ထပ်ပြောသည်။ သို့သော် သူ၏ အသံမှာ အမိန့်ကိုငြင်းဆန်မရအောင်ပင် ညို့ငင်ဓာတ်တို့ ပါလွန်းသည်။
"အင်း...''
သူထိုအမိန့်ကို မငြင်းဆန်ရဲသည်လား မငြင်းဆန်လိုသည်လား မပြောတတ်။
လီချန်းယုံ၏ လက်ဖြူဖြူရှည်ရှည်သွယ်သွယ်တို့်မှာ သူ၏ ပြေလျော့လျော့ အပေါ်ဝတ်ရုံက ခါးစည်းဆီသို့ ဦးတည်သွားသည်။
လင်းမိုကသူ့ကိုကြည့်နေရုံပဲ ရှိသည်။သူ့ကို ဘာမှမတို့မထိ။
အပေါ်ဝတ်ရုံရှည်ကြီးကို လီချန်းယုံ ချွတ်ချလိုက်သည်။ ပိုးသားဝတ်ရုံက ကြမ်းပြင်ပေါ်ပုံ့ခနဲကျသွားသည်။
လင်းမိုက ကျွတ်ကျသွားသော ဝတ်ရုံကို အာရုံဝင်စားခြင်းမရှိဘဲ လီချန်းယုံကိုသာ စိုက်ကြည့်နေသည်။ ထိုအကြည့်တို့က တပ်မက်ခြင်းအငွေ့တို့ အခိုးရိုက်နေသလို သူ၏ မျက်ဝန်းထဲတွင် ဝေ့ဝဲနေသည်။ ထိုသို့ အကြည့်ခံနေရ၍လည်း လီချန်းယုံ၏ ပါးပြင်မှာ ရဲသထက်ရဲလာခြင်း ဖြစ်သည်။
လီချန်းယုံက ရှေ့မဆက်ပဲ ရပ်နေသောကြောင့် အနှီဘုရင်ကြီးဆီက စကားသံထွက်လာသည်။
"အားယုံ...နောက်တစ်ထပ်ချွတ်လေ''
လီချန်းယုံ စိတ်ဒုန်းဒုန်းချကာ နောက်ထပ်တစ်ထပ်ကို ဖြေချရန် ကြိုးပမ်းလိုက်သည်။ သူ၏ ရင်ဘတ်တွင် နှလုံးခုန်သံက တဒိုင်းဒိုင်းမြည်နေပြီး ဒူးများပင် မခိုင်ချင်တော့။
သူထိုတစ်ထပ်ကိုချွတ်ချလိုက်ပါက အောက်ခံဝတ်ရုံဖြူအပါးလေးသာ ရှိတော့မည်ဖြစ်သည်။
ဝံပုလွေဖြူလေး၏ ချွတ်ချခံလိုက်ရသော ဝတ်ရုံတစ်ထည်မှာ ကြမ်းပြင်ပေါ်ပုံလျက်သား ကျသွားပြန်သည်။ သည်တစ်ကြိမ်တော့ ဝံပုလွေဖြူလေး၏ အောက်ခံ ဝတ်ရုံဖြူအပါးတစ်ထည်သာ ရှိတော့သည်။ သူ၏ ဝင်းမွတ်သော အသားစိုင်တို့်မှာ ထိုဝတ်ရုံအောက်တွင် ရုန်းကြွကာ ပေါ်လွင်နေချေသည်။
လီချန်းယုံက လင်းမိုကိုကြည့်လိုက်သည်။ သူက လင်းမို ထိုမျှဖြင့် ရပ်တန့်ဖို့ မျှော်လင့်နေခြင်း ဖြစ်သည်။
"ချွတ်လိုက်...အားယုံလေး...''
လီချန်းယုံ၏ ပါးပြင်မှာ ထိုထက်ပို၍ မရဲနိုင်တော့ပါ။
ချွတ်လိုက်လျှင်...အကုန်အထင်အရှား ဖြစ်ကုန်တော့မည်ဖြစ်သည်။
"အားယုံလေး...ရှက်နေတာက ကိုယ်တော့်ရဲ့ စိတ်တွေကို ဘယ်လိုထကြွစေလဲဆိုတာ အားယုံလေးသိတယ်နော်''
လင်းမိုက ချီးကျူးနေသည်လား ချီးမွှမ်းနေသည်လားမပြောတတ်။ သို့သော် ယခုအချိန်တွင် လင်းမိုဆီက စကားတစ်ခွန်းထွက်လာလေ လီချန်းယုံ ဒူးများညွှတ်ကျချင်လေ ဖြစ်သည်။
လီချန်းယုံသူ၏ မျက်လုံးအစုံကိုသာ မှိတ်ထားလိုက်ပြီး ကျန်ရှိနေသော ဝတ်ရုံကို ချွတ်ချသည်။ သူ၏ အောက်က ဘောင်းဘီအဖြူအရှည်ကိုလည်း ချွတ်ချလိုက်သည်။
သူ၏ ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံး မိမွေတိုင်း ဖမွေးတိုင်း ထင်ထင်ရှားရှား ဖြစ်နေချေသည်။
လီချန်းယုံ၏ ကောင်းခြင်းအဖြာဖြာနှင့်ပြည့်စုံသော ကိုယ်လုံးလေးမှာ ယခုအချိန်တွင် ဘုရင်ကြီး၏ မျက်စိပဒသာဖြစ်စရာအဖြစ် အကြည့်တော်ခံနေရလေသည်။
လင်းမို၏ တပ်မက်ခြင်းတို့ပြည့်နေသည့် အကြည့်ကြောင့် လီချန်းယုံ၏ ဝံပုလွေဖြူပေါက်စလေးမှာ ရုန်းကြွပြီးထောင်မတ်တော့မည့်အနေအထားသို့ ရောက်လာတော့သည်။
"အား...''
လင်းမိုက ထိပင်မထိရသေး။ သူ၏ တစ်ကိုယ်လုံးက တုံ့ပြန်နေလေသည်။ အဆိုးဆုံး ဖုံးမရဖိမရသော ထိုအရာလေးပင်။
လင်းမိုက ဝံပုလွေဖြူလေးကို ထိုထက်နှိပ်စက်ရန် အကြံအစည်များ ရှိနေသည်လားမပြောတတ်။ သူက မတ်တပ်ရပ်ပြီး ကျန်ရှိနေသော ဝတ်ရုံကိုချွတ်ချလိုက်သည်။
လင်းမို၏ ကြွက်သားအမြောင်းမြောင်းတို့က ကြည့်လေကြည့်လေ သူ၏ စိတ်ဆန္ဒတို့ကို နှိုးဆွပေးနေလေဖြစ်သည်။
လင်းမိုက ဝံပုလွေဖြူလေး၏ အနောက်၌ မတ်တပ်ရပ်ပြီး အနောက သိမ်းဖက်ထားသည်။ သူ၏ ရှည်လျားပြီး အကြောစိမ်းများမြင်နေရသည့် လက်က လီချန်းယုံ၏ အောက်ပိုင်းသို့ ဦးတည်လာသည်။
ဝံပုလွေဖြူ ပေါက်စလေးကို လင်းမို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။
"အာ့...''
လင်းမိုက ဆုပ်ကိုင်ထားသော ထိုအရာကို ရှေ့တိုးနောက်ငင်ဖြင့် အသာအယာပွတ်သပ်ပေးသည်။
လီချန်းယုံသည် ထကြွလာသော ရမ္မက်တို့က သူ၏ တစ်ကိုယ်လုံးကို ဖြန့်ကျက်သွားသလို ခံစားလိုက်ရသည်။ လင်းမိုက ထိုသို့ ခံစားရအောင်လည်း သူ့ကို အသာအယာပွတ်သပ်ပေးနေသည်။
လင်းမိုက ပွတ်သပ်ပေးရင်း သူ၏ နားရွက်ဖျားကို ဆွဲကိုက်နေချေသည်။
"အား...မကိုက်နဲ့လေ...''
လီချန်းယုံက ညည်းညူသံတစ်ဝက်ဖြင့် ပြန်ဖြေသည်။
"ကိုကိုလို့ခေါ်...အားယုံ''
လင်းမိုက သူ၏ နားနားသို့ကပ်ပြီး တိုးရှညင်သာစွာပြောနေသည်။ သူ၏ လက်ကလည်း အောက်ပိုင်းတွင် လှုပ်ရှားမှုမရပ်တန့်ပေ။
"အင့်...ကိုကို!''
"လိမ္မာတယ်...အားယုံက''
ပြောရင်း လင်းမိုက လီချန်းယုံ၏ ဝံပုလွေဖြူပေါက်စလေးကို ဆွဲဖျစ်လိုက်သည်။
"အင့်...အင်း...''
လီချန်းယုံက နေရခက်လာစွာ တွန့်လိမ်သွားသည်။
"အားယုံလေး...ချစ်တယ်နော်''
ပြောရင်း လင်းမိုက သူ၏ လှုပ်ရှားမှုကို ပို၍မြန်လိုက်ပြီး ဝံပုလွေဖြူလေးကို သာယာမှုနယ်နမိတ်အဆုံးသို့ခေါ်ဆောင်သွားလေသည်။
"အား...''
တောင်ပိုင်းဘုရင်ကြီး၏ အပြုအစုအောက်တွင် ဝံပုလွေဖြူပေါက်စလေးထံမှ စေးပျစ်သောအဖြူရောင် မကျတကျ အရည်များ ထွက်လာသည်။
လီချန်းယုံ၏ တုန်ခါသွားသော ကိုယ်လေးကို လင်းမိုက အလိုက်သိစွာ ဖက်ထားပြီး လက်များကိုဆုပ်ကိုင်ထားပေးလေသည်။
လီချန်းယုံက လင်းမိုဘက်သို့ လှည့်လိုက်ပြီး လင်းမို၏ နှုတ်ခမ်းများကို နမ်းရှိုက်လိုက်သည်။ သာယာမှုအထွဋ်အထိပ်ရောက်ပြီးခါစ အနမ်းများက ခါတိုင်းထက် ချိုမြိန်နေသည်ကတော့ အမှန်ပင် ဖြစ်သည်။
သူ့ဆီသို့ အလိုအလျောက်ဝင်လာသော လီချန်းယုံ၏ လျှာနုနုထွေးထွေးလေးကို လင်းမိုက အလွတ်မပေးဘဲ ဖမ်းယူပြီး အနမ်းတို့ကို တုံ့ပြန်နေလေသည်။ ထိစပ်သွားသော လျှာဖျားနှစ်ခုသည် ဘုရင်ကြီးနှင့် ဝံပုလွေဖြူလေးတို့၏ ချစ်ခြင်းကို ဖလှယ်နေသည်နှယ်...
နမ်းရှိုက်ရင်း လီချန်းယုံ၏ လက်က လင်းမို၏ အောက်ပိုင်းသို့ ဦးတည်သွားလေသည်။
"အောက်ရွှေ့ဦး...''
"အင်း...''
လင်းမို၏ ဝတ်ရုံအရှည်က ဝံပုလွေဖြူလေး၏ လက်ချက်ကြောင့် ကြမ်းပြင်ပေါ်ပုံလျှက်ကျသွားပြီ ဖြစ်သည်။
"ကို..ကို...''
လီချန်းယုံ၏ လတ်လတ်ဆတ်ဆတ်နမ်းရှိုက်ခြင်းခံထားရသော နှုတ်ခမ်းရဲရဲလေးမှ မပီမသအသံတစ်ခုထွက်လာသည်။
သူ၏ လက်တို့က ကျင်လည်စွာပင် လင်းမို၏ အောက်ပိုင်းက တစ်စုံတစ်ရာကို ပွတ်သပ်နေလေသည်။
လီချန်းယုံသည် သူ၏ လက်ထဲတွင် မာကျောတင်းတောင့်လာသော တစ်စုံတစ်ရာ၏ အထိအတွေ့ကို သေသေချာချာကြီး ခံစားနေရသည်။ သူက ပွတ်သပ်ချော့မြူရန်ကြိုးစားသော်လည်း ထိုအရာက ပို၍ တင်းမာလာသလိုပင်...
"အာ...''
ထိုအရာ၏ ကြီးမားမှုက ဝံပုလွေဖြူျလေးကို အမြဲတစေအံ့သြစေပါသည်။
လင်းမိုက သူ့ကို သာယာမှုပေးနေသော ဝံပုလွေဖြူျလေး၏ လက်ချောင်းရှည်များနှင့် သူနမ်းရှိုက်ထားရသော နှုတ်ခမ်းရဲရဲလေးကိုကြည့်ကာ သူ၏ ဆန္ဒမီးတို့ တမြည့်မြည့် အရှိန်တက်လာသည်။
သူ့ကိုရီဝေစွာကြည့်နေသော လင်းမို၏ အကြည့်တို့ကြောင့် လီချန်းယုံ၏ ရင်ခုန်သံမှာ မြန်သထက်မြန်လာသည်။ ထို့အတူသူ၏ လက်က လှုပ်ရှားမှုသည်လည်း မြန်လာလေသည်။
"အ့ာ...''
သူ၏ ထိပ်ပိုင်းကို ဝံပုလွေဖြူလေးက ဖျစ်ညှစ်လိုက်သောကြောင့် လင်းမိုဆီက အာမေဋိတ်သံထွက်သွားသည်။
ဝံပုလွေဖြူလေးမှာကား သူကြိုးစားပမ်းစား ပွတ်သပ်နေပါသော်လည်း ထိုမာန်ဖီနေသော အရာဆီက ပြီးမြောက်မည့် အရိပ်အယောင်မတွေ့ရသေးပေ။
"ပြီး တော့ မှာ လား''
မျှော့လင့်ချက်ကြီးစွာဖြင့်မေးသော ဝံပုလွေဖြူလေးကို ဘုရင်ကြီးက ခေါင်ယမ်းပြသည်။ သူကအားပေးသည့်အနေဖြင့် ဝံပုလွေဖြူလေး၏ ပါးကိုပင်ဖျစ်ညှစ်လိုက်သေးသည်။
"လှဲတော့ အိပ်ယာပေါ်...''
ဝံပုလွေဖြူလေးက စိတ်မရှည်စွာ ဘုရင်ကြီးကို အိပ်ယာပေါ်သို့ တွန်းလှဲလိုက်သည်။ ထိုဘုရင်ကြီးကို ပွတ်သပ်ပေးနေရသော သူ၏ လက်ချောင်းလေးတို့က သနားစဖွယ်ကောင်းအောင် နီရဲနေပြီ ဖြစ်သည်။
လင်းမိုမျက်လုံးများမှိတ်ထားသည်။ သူမကြာခင် သာယာမှုအထွဋ်အထိပ်ရောက်ပြီး ကောင်းကင်ဘုံစည်းစိမ်နှင့်ပင် မလဲနိုင်သည့် ခံစားချက်ကိုရတော့မည်ဖြစ်သည်။
"အား...''
လီချန်းယုံ၏ စိုစွတ်သောလျှာဖျားလေးက သူ၏ပေါ်သို့ ရောက်လာလေသည်။ ထိုလျှာနုနုအိအိလေးကပင် သူ့ကို သာယာမှုတို့ဆောင်ကြည်းပေးနိုင်သည်။
ထိပ်ပိုင်းကိုတေ့ထားပြီး လျှာဖျားနှင့် ကလူကျီစယ်လိုက်သောအခါ ဘုရင်ကြီး၏ နှုတ်ဖျားမှ ကျေနပ်မှုကြောင့် အသံတစ်ချက်ထွက်လာသည်။
"အားယုံ!!!''
လီချန်းယုံသည် ယခင်ကကဲ့သို့ စမ်းတဝါးဝါးပြုစုရသည်မဟုတ်ပါ။ ဘုရင်ကြီး၏ နေ့နေ့ညည လေ့ကျင့်ပေးမှုတို့်ဖြင့် သူက ထိုအရာတွင် များစွာကျွမ်းကျင်နေပြီဖြစ်သည်။
ဝံပုလွေဖြူလေး နှုတ်ခမ်းရဲရဲလေး၏ ရူးသွပ်စရာကောင်းလှသော အပြုအစုအောက်တွင် လင်းမိုသည် အကြီးအကျယ် ယစ်မူးနေချေသည်။
အားယုံဟူသော အမည်လေးမှာ သူ၏ ပါးစပ်က အကြိမ်ကြိမ်ထွက်လာသည်။
"နည်းနည်းတိုးဦး...''
"အား...''
ဝံပုလွေဖြူလေး၏ ခံတွင်းဝ၌ ပူနွေးသောအရည်များစီးဆင်းသွားလေသည်။
ပြီးမြောက်အောင်လုပ်ပေးနိုင်လိုက်သော ဝံပုလွေဖြူျလေးက ဘုရင်ကြီးကို ကြည့်ရင်းမေးလိုက်သည်။
"တိုးတက်လာတယ်မလား...''
"အားယုံလေး အတော်ဆုံး ထပ်စမ်းကြည့်မလား''
ပြောရင်း ဘုရင်ကြီးက နောက်တစ်ကြိမ်ဆိုင်းပြင်လာသောကြောင့် လီချန်းယုံခမျာ လန့်သွားချေသည်။
"အခုတောင်...ညောင်းလို့သေတော့မယ်...မင်းမြန်မြန်လေးပြီးလို့မရဘူးလား''
အလိုမကျစွာ ဆိုသော ဝံပုလွေဖြူလေးကို ရင်ခွင်ထဲတွင် ထွေးပွေ့ပြီး ဘုရင်ကြီးကဆိုသည်။
"အားယုံလေး..ကိုကိုက အခုမှစမှာ...''
"......''
"အင့်...အာ့...မင်း...''
ဝံပုလွေဖြူလေးခမျာ ရန်တွေ့ချိန်မရလိုက်ရှာ။ သူခွထိုင်ထားပြီး လင်းမို၏ ရင်ခွင်တွင်းသို့ ဝင်နေရာမှ သူ၏ အောက်ပိုင်းမှာ ရန်ရှာခြင်းခံလိုက်ရပေသည်။
ပြည့်ကျပ်သွားသော ခံစားချက်ကြောင့် လင်းမိုတစ်ယောက် နောက်တစ်ကြိမ် စိတ်ရိုင်းများထကြွလာပြန်သည်။
ရုတ်တရက် အနူးညံ့ဆုံးအစိတ်အပိုင်းလေးသို့ ကျူးကျော်ခြင်း ခံရသော ဝံပုလွေဖြူလေးမှာကား မျက်နှာရှုံ့မဲ့သွားသည်။
"မင်း နည်း နည်း လောက် ကြို ပြော''
"အားယုံလေး အံ့သြသွားအောင်ပါ...''
ပြောရင်း လင်းမိုက သူသိမ်းပိုက်ထားသောနေရာလေးတွင် လှုပ်ရှားမှုကို စတင်လာသည်။
လင်းမိုက ဖြည်းဖြည်းချင်း သူ၏ ဦးတည်ရာရောက်အောင် လှုပ်ရှားနေသောကြောင့် ဝံပုလွေဖြူလေးခမျာ နောက်တစ်ကြိမ် ထကြွလာရပြန်သည်။
"အာ..အာ...''
သာယာမှုက လီချန်းယုံ၏ တစ်ကိုယ်လုံးစီးဝင်လာသည်။ လင်းမို၏ လှုပ်ရှားမှုများကို သူအလိုက်သင့်တုံ့ပြန်လိုက်သည်။
ဤအနေအထားက လင်းမိုအကြိုက်ဆုံးပုံစံဖြစ်မှန်း လီချန်းယုံ သိချေသည်။
အဘယ့်ကြောင့်ဆိုသော် ယခုအချိန်တွင် ဝံပုလွေဖြူလေး၏
ညည်းညူနေသမျှ သာယာမှုကိုခံစားနေသမျှ အမူအရာတို့ကို သူအသေအချာတွေ့နေနိုင်သောကြောင့် ဖြစ်သည်။
အစပိုင်းက လီချန်းယုံသည် ရှက်သော်လည်း ယခုမူသူက ဘုရင်ကြီး၏ စိတ်ကိုပိုဆွချင်လာသည်။ သူ၏ နှုတ်ခမ်းရဲရဲလေးကို အသာဖိကိုက်ပြီး အော်ညည်းလိုက်သည်။
"အာ..အာ..အာ..''
သူ၏ ခါးက ဆောင့်ချက်တို့နှင့် အညီလှုပ်ရှားနေသည်။ သူ၏ တင်ပါးကတော့ အနောက်သို့တမင်ကော့ထားသည်။
ဘုရင်ကြီးက ဝံပုလွေဖြူလေးကို ကြည့်ကာ စိတ်ရိုင်းများပိုကြွလာလေသည်။
"ဖြန်း...''
"အာ့...''
ဝံပုလွေဖြူလေး၏ ဖြူဖွေးသော တင်ပါး၌ အနီရောင်လက်ဝါးရာတို့က ထင်းခနဲပေါ်လာသည်။
ပိုပြီးပြည့်ကျပ်လာပြီး အတွင်းထိရောက်လာသောဆောင့်ချက်တို့ကြောင့် ထိုတင်ပါးကို သူဂရုမစိုက်နိုင်...
သူသိသည်က သူသာယာမှုကိုခံစားနေရသည်။
"အ့အာ...အား...ကို..ကို..''
ထိုညည်းညူသံလေး၏နောက်၌ လင်းမို၏ ကြွက်သားအမြောင်းမြောင်း ခန္ဓာ၌ ဝံပုလွေဖြူလေး၏ အရည်များ ပေကျံသွားသည်။
လင်းမိုက ဝံပုလွေဖြူလေး၏ လက်ကိုအသာဆုပ်ကိုင်ကာ သူ၏ ဒုတိယအကြိမ်ပြီးမြောက်မှုကို စတင်လိုက်သည်။
ထို့နောက်လီချန်းယုံသည် မောပန်းသွားကာ အနီရောင် အိပ်ယာခင်းကြီးပေါ်တွင် ခြေပစ်လက်ပစ် ဖြစ်သွားသည်။
"အားယုံ...ချစ်တယ်''
"အင်း...''
မင်္ဂလာဦးမောင်နှံ၏ ချစ်ရည်လူးမှုမှာ ထိုညက ထင်မှတ်ထားသည်ထက် ကြာရှည်ခဲ့သည်။
အိပ်ယာပေါ်မှသူ့ကို ဆွဲပွေ့ပြီး လေးဘက်ထောက်ခိုင်းသော ဘုရင်ကြီးကြောင့် လီချန်းယုံသည် သူမနက်ဖြန် အိပ်ယာမှ ထနိုင်ပါ့မလားပင် သံသယဝင်မိသည်။
"မင်း...နည်းနည်းနားလို့မရဘူးလား''
"အားယုံလေး ပင်ပန်းမယ်...အခုချိန်မှာစကားမပြောနဲ့ မလိုအပ်ပဲ အားအင်တွေကုန်သွားမယ်''
".....''
ဘုရင်ကြီးကတော့ အမှန်တကယ်ပင် ဝံပုလွေဖြူလေးကို အမိအရသိမ်းပိုက်ကာ ထိုညကို ဖြတ်သန်းလေတော့သည်။ ထိုဘုရင်ကြီး၏ အချစ်ကြမ်းမှုကြောင့် ဝံပုလွေခမျာမှာလည်း သူမနက် ညီလာခံစောစောသွားရန် အတွေးကို စွန့်လွှတ်လိုက်ရတော့သည်။ သူလမ်းလျှောက်နိုင်လျှင်ပင် မဟာကံကောင်းမှုကြီး ဖြစ်ချေမည်။
________________________________________________________________
Zawgyi
(For some reasons, I unpublished this chapter but one of my readers asked me to republish.This is a rated chapter. I don't recommend to read if you are under 18. Thanks)
လင္းမိုသည္ လီခ်န္းယံုကို ေပြ႔ခ်ီလာၿပီး အနီေရာင္ ခန္းဆီးတို႔ျဖင့္ ကာရံထားေသာ အိပ္ေဆာင္ခုတင္ႀကီးဆီသို႔ ဦးတည္ေခၚသြားေလသည္။
လီခ်န္းယံုသည္ သူအဘယ့္ေၾကာင့္ အပ်ိဳစင္ေလး မဂၤလာဦးညျဖတ္သန္းရမည္ကဲ့သို႔ စိတ္လႈပ္႐ွားေနသည္ဆိုသည္ကို အေျဖ႐ွာမေတြ႔ေပ။ ေတြးရင္းေတြရင္း သူ၏ ျဖဴေဖြးဝင္းမြတ္ေသာ ပါးျပင္တြင္ အနီေရာင္အရ္ပ္မ်ားသန္းလာသည္။ သူ၏ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကိုပင္ အသာဖိကိုက္ထားရသည္။
သူမစတင္ရေသးခင္ လီခ်န္းယံုက အ႐ွက္သည္းေနေသာေၾကာင့္ လင္းမိုသည္ ဝံပုေလြျဖဴေလး၏ ပါးကို လက္ျဖင့္ ဖဲ့လိုက္သည္။
"အားယံုေလး...ကိုယ္ေတာ့္ကို ဒီထက္အသဲယားေအာင္မလုပ္နဲ႔''
ေျပာရင္း လင္းမိုက သူ၏ ကိုယ္ေပၚက အနီေရာင္ ဝတ္ရံု႐ွည္ႀကီးကို ခြၽတ္ၿပီး တစ္ေနရာသို႔ ပစ္တင္လိုက္သည္။
လီခ်န္းယံုက ခုတင္ေပၚတြင္ အေနာက္သို႔ လက္ႏွစ္ဖက္ေထာက္ကာ ထိုင္ေနေသာေၾကာင့္ လင္းမို သူဆီသို႔တိုးလာေသာအခါ သူေယာင္ယမ္းၿပီး ခုတင္ျကီး၏အေနာက္ျခမ္သို႔ တိုးမိသြားသည္။
လီခ်န္းယံု ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသာ အျပစ္တင္မိသည္။ သူသည္လို တြန္႔ဆုတ္တြန္႔ဆုတ္လုပ္ေနေလ လင္းမိုကို ပိုစိတ္ႂကြလာေအာင္ လႈံ႕ေဆာ္ေပးရာ ေရာက္ေနမွန္းျဖစ္ေလ သိေလသည္။
သူ၏ အေတြးတို႔ပင္ ေနာက္က်ေနၿပီ။ လင္းမိုက သူ၏ တစ္ကိုယ္လံုးကို စားေတာ့ဝါးေတာ့မည့္ အၾကည့္ရဲရဲတို႔ျဖင့္ ၾကည့္ေနေလသည္။
"ဟမ္း...''
လီခ်န္းယံု ဘာမွမေျပာႏိုင္။ လင္းမိုက သူ၏ အသားကို ထိပင္ မထိရေသး။ သူ၏ တစ္ကိုယ္လံုး ေစ့ေစ့ငုငုၾကည့္ေနျခင္းတို႔သာ ႐ွိသည္။ သို႔ေသာ္ အၾကည့္တို႔ျဖင့္ပင္ လီခ်န္းယံုခမ်ာ ရင္ဘတ္တစ္ခုလံုး ေျဗာင္းဆန္ေနေခ်သည္။
လင္းမိုက လီခ်န္းယံု၏ ႐ွည္က်ေနေသာ ဝတ္ရံုက ခါးစည္းကို ဆြဲလိုက္သည္။ လင္းမိုက အားပါသည္လား ဝတ္ရံုကပင္ ထိုသို႔ ျဖစ္ေနသည္လား မေျပာတတ္။ အေပၚဝတ္ရံုတစ္ခုခုလံုး ေျပေလ်ာ့ေလ်ာ့ ျဖစ္သြားသည္။
"လာ...''
လင္းမိုက ခုတင္ေဘးတြင္ ထိုင္လိုက္ၿပီး လီခ်န္းယံုကို သူ႔ထံသို႔ ဆြဲေပြ႔ကာ ေခၚလိုက္သည္။
လီခ်န္းယံုသည္ လင္းမိုဆီသို႔ အလိုက္သင့္ပါသြားကာ လင္းမိုက သူ႔ကို ခုတင္၏ေဘးတြင္ မတ္တပ္ရပ္ေစသည္။
လင္းမိုက သူ႔၏ခါးကို ဖက္ထားကာ လီခ်န္းယံုကို ေမာ့ၾကည့္သည္။ လင္းမိုဆီက တက္မက္ျခင္းတို႔ေရာယွက္ေနေသာ အၾကည့္တို႔ေၾကာင့္ လီခ်န္းယံုေနရခက္လာသည္။
"ခြၽတ္လိုက္!...အားယံု''
လင္းမိုက သူသိုင္းဖက္ထားေသာ လက္မ်ားကို ေျဖေလ်ာ့ေပးၿပီး လီခ်န္းယံုကို အမိန္႔မဆန္စြာ ေစခိုင္းလိုက္သည္။
လင္းမို ျဖစ္ေစခ်င္ေနေသာ အရာကို သူသိလိုက္ၿပီ ျဖစ္သည္။ သူ၏ ေ႐ွ႕တြင္ လီခ်န္းယံုကို ဝတ္ရံုတစ္လႊာခ်င္း ခြၽတ္ခ်ရန္ေျပာေနျခင္း ျဖစ္သည္။ သူထိုသို႔ခြၽတ္ေနသည္ကို လင္းမိုၾကည့္ေနမည္ျဖစ္သည္။
အား...
အေတြးထဲတြင္ လီခ်န္းယံု၏ လိပ္ျပာေလးမွာ အႀကိမ္ႀကိမ္ေအာ္ျမည္ေနေခ်သည္။
"ခြၽတ္ေလ...အားယံု''
လင္းမိုက တိုးညင္းစြာ ထပ္ေျပာသည္။ သို႔ေသာ္ သူ၏ အသံမွာ အမိန္႔ကိုျငင္းဆန္မရေအာင္ပင္ ညိဳ႕ငင္ဓာတ္တို႔ ပါလြန္းသည္။
"အင္း...''
သူထိုအမိန္႔ကို မျငင္းဆန္ရဲသည္လား မျငင္းဆန္လိုသည္လား မေျပာတတ္။
လီခ်န္းယံု၏ လက္ျဖဴျဖဴ႐ွည္႐ွည္သြယ္သြယ္တို္႔မွာ သူ၏ ေျပေလ်ာ့ေလ်ာ့ အေပၚဝတ္ရံုက ခါးစည္းဆီသို႔ ဦးတည္သြားသည္။
လင္းမိုကသူ႔ကိုၾကည့္ေနရံုပဲ ႐ွိသည္။သူ႔ကို ဘာမွမတို႔မထိ။
အေပၚဝတ္ရံု႐ွည္ႀကီးကို လီခ်န္းယံု ခြၽတ္ခ်လိုက္သည္။ ပိုးသားဝတ္ရံုက ၾကမ္းျပင္ေပၚပံု႔ခနဲက်သြားသည္။
လင္းမိုက ကြၽတ္က်သြားေသာ ဝတ္ရံုကို အာရံုဝင္စားျခင္းမ႐ွိဘဲ လီခ်န္းယံုကိုသာ စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ထိုအၾကည့္တို႔က တပ္မက္ျခင္းအေငြ႔တို႔ အခိုး႐ိုက္ေနသလို သူ၏ မ်က္ဝန္းထဲတြင္ ေဝ့ဝဲေနသည္။ ထိုသို႔ အၾကည့္ခံေနရ၍လည္း လီခ်န္းယံု၏ ပါးျပင္မွာ ရဲသထက္ရဲလာျခင္း ျဖစ္သည္။
လီခ်န္းယံုက ေ႐ွ႕မဆက္ပဲ ရပ္ေနေသာေၾကာင့္ အႏွီဘုရင္ႀကီးဆီက စကားသံထြက္လာသည္။
"အားယံု...ေနာက္တစ္ထပ္ခြၽတ္ေလ''
လီခ်န္းယံု စိတ္ဒုန္းဒုန္းခ်ကာ ေနာက္ထပ္တစ္ထပ္ကို ေျဖခ်ရန္ ႀကိဳးပမ္းလိုက္သည္။ သူ၏ ရင္ဘတ္တြင္ ႏွလံုးခုန္သံက တဒိုင္းဒိုင္းျမည္ေနၿပီး ဒူးမ်ားပင္ မခိုင္ခ်င္ေတာ့။
သူထိုတစ္ထပ္ကိုခြၽတ္ခ်လိုက္ပါက ေအာက္ခံဝတ္ရံုျဖဴအပါးေလးသာ ႐ွိေတာ့မည္ျဖစ္သည္။
ဝံပုေလြျဖဴေလး၏ ခြၽတ္ခ်ခံလိုက္ရေသာ ဝတ္ရံုတစ္ထည္မွာ ၾကမ္းျပင္ေပၚပံုလ်က္သား က်သြားျပန္သည္။ သည္တစ္ႀကိမ္ေတာ့ ဝံပုေလြျဖဴေလး၏ ေအာက္ခံ ဝတ္ရံုျဖဴအပါးတစ္ထည္သာ ႐ွိေတာ့သည္။ သူ၏ ဝင္းမြတ္ေသာ အသားစိုင္တို္႔မွာ ထိုဝတ္ရံုေအာက္တြင္ ႐ုန္းႂကြကာ ေပၚလြင္ေနေခ်သည္။
လီခ်န္းယံုက လင္းမိုကိုၾကည့္လိုက္သည္။ သူက လင္းမို ထိုမ်ွျဖင့္ ရပ္တန္႔ဖို႔ ေမ်ွာ္လင့္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။
"ခြၽတ္လိုက္...အားယံုေလး...''
လီခ်န္းယံု၏ ပါးျပင္မွာ ထိုထက္ပို၍ မရဲႏိုင္ေတာ့ပါ။
ခြၽတ္လိုက္လ်ွင္...အကုန္အထင္အ႐ွား ျဖစ္ကုန္ေတာ့မည္ျဖစ္သည္။
"အားယံုေလး...႐ွက္ေနတာက ကိုယ္ေတာ့္ရဲ႕ စိတ္ေတြကို ဘယ္လိုထႂကြေစလဲဆိုတာ အားယံုေလးသိတယ္ေနာ္''
လင္းမိုက ခ်ီးက်ဴးေနသည္လား ခ်ီးမႊမ္းေနသည္လားမေျပာတတ္။ သို႔ေသာ္ ယခုအခ်ိန္တြင္ လင္းမိုဆီက စကားတစ္ခြန္းထြက္လာေလ လီခ်န္းယံု ဒူးမ်ားၫႊတ္က်ခ်င္ေလ ျဖစ္သည္။
လီခ်န္းယံုသူ၏ မ်က္လံုးအစံုကိုသာ မွိတ္ထားလိုက္ၿပီး က်န္႐ွိေနေသာ ဝတ္ရံုကို ခြၽတ္ခ်သည္။ သူ၏ ေအာက္က ေဘာင္းဘီအျဖဴအ႐ွည္ကိုလည္း ခြၽတ္ခ်လိုက္သည္။
သူ၏ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုး မိေမြတိုင္း ဖေမြးတိုင္း ထင္ထင္႐ွား႐ွား ျဖစ္ေနေခ်သည္။
လီခ်န္းယံု၏ ေကာင္းျခင္းအျဖာျဖာႏွင့္ျပည့္စံုေသာ ကိုယ္လံုးေလးမွာ ယခုအခ်ိန္တြင္ ဘုရင္ႀကီး၏ မ်က္စိပဒသာျဖစ္စရာအျဖစ္ အၾကည့္ေတာ္ခံေနရေလသည္။
လင္းမို၏ တပ္မက္ျခင္းတို႔ျပည့္ေနသည့္ အၾကည့္ေၾကာင့္ လီခ်န္းယံု၏ ဝံပုေလြျဖဴေပါက္စေလးမွာ ႐ုန္းႂကြၿပီးေထာင္မတ္ေတာ့မည့္အေနအထားသို႔ ေရာက္လာေတာ့သည္။
"အား...''
လင္းမိုက ထိပင္မထိရေသး။ သူ၏ တစ္ကိုယ္လံုးက တံု႔ျပန္ေနေလသည္။ အဆိုးဆံုး ဖံုးမရဖိမရေသာ ထိုအရာေလးပင္။
လင္းမိုက ဝံပုေလြျဖဴေလးကို ထိုထက္ႏွိပ္စက္ရန္ အၾကံအစည္မ်ား ႐ွိေနသည္လားမေျပာတတ္။ သူက မတ္တပ္ရပ္ၿပီး က်န္႐ွိေနေသာ ဝတ္ရံုကိုခြၽတ္ခ်လိုက္သည္။
လင္းမို၏ ႂကြက္သားအေျမာင္းေျမာင္းတို႔က ၾကည့္ေလၾကည့္ေလ သူ၏ စိတ္ဆႏၵတို႔ကို ႏိႈးဆြေပးေနေလျဖစ္သည္။
လင္းမိုက ဝံပုေလြျဖဴေလး၏ အေနာက္၌ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး အေနာက သိမ္းဖက္ထားသည္။ သူ၏ ႐ွည္လ်ားၿပီး အေၾကာစိမ္းမ်ားျမင္ေနရသည့္ လက္က လီခ်န္းယံု၏ ေအာက္ပိုင္းသို႔ ဦးတည္လာသည္။
ဝံပုေလြျဖဴ ေပါက္စေလးကို လင္းမို ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။
"အာ့...''
လင္းမိုက ဆုပ္ကိုင္ထားေသာ ထိုအရာကို ေ႐ွ႕တိုးေနာက္ငင္ျဖင့္ အသာအယာပြတ္သပ္ေပးသည္။
လီခ်န္းယံုသည္ ထႂကြလာေသာ ရမၼက္တို႔က သူ၏ တစ္ကိုယ္လံုးကို ျဖန္႔က်က္သြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။ လင္းမိုက ထိုသို႔ ခံစားရေအာင္လည္း သူ႔ကို အသာအယာပြတ္သပ္ေပးေနသည္။
လင္းမိုက ပြတ္သပ္ေပးရင္း သူ၏ နားရြက္ဖ်ားကို ဆြဲကိုက္ေနေခ်သည္။
"အား...မကိုက္နဲ႔ေလ...''
လီခ်န္းယံုက ညည္းညဴသံတစ္ဝက္ျဖင့္ ျပန္ေျဖသည္။
"ကိုကိုလို႔ေခၚ...အားယံု''
လင္းမိုက သူ၏ နားနားသို႔ကပ္ၿပီး တိုး႐ွညင္သာစြာေျပာေနသည္။ သူ၏ လက္ကလည္း ေအာက္ပိုင္းတြင္ လႈပ္႐ွားမႈမရပ္တန္႔ေပ။
"အင့္...ကိုကို!''
"လိမၼာတယ္...အားယံုက''
ေျပာရင္း လင္းမိုက လီခ်န္းယံု၏ ဝံပုေလြျဖဴေပါက္စေလးကို ဆြဲဖ်စ္လိုက္သည္။
"အင့္...အင္း...''
လီခ်န္းယံုက ေနရခက္လာစြာ တြန္႔လိမ္သြားသည္။
"အားယံုေလး...ခ်စ္တယ္ေနာ္''
ေျပာရင္း လင္းမိုက သူ၏ လႈပ္႐ွားမႈကို ပို၍ျမန္လိုက္ၿပီး ဝံပုေလြျဖဴေလးကို သာယာမႈနယ္နမိတ္အဆံုးသို႔ေခၚေဆာင္သြားေလသည္။
"အား...''
ေတာင္ပိုင္းဘုရင္ႀကီး၏ အျပဳအစုေအာက္တြင္ ဝံပုေလြျဖဴေပါက္စေလးထံမွ ေစးပ်စ္ေသာအျဖဴေရာင္ မက်တက် အရည္မ်ား ထြက္လာသည္။
လီခ်န္းယံု၏ တုန္ခါသြားေသာ ကိုယ္ေလးကို လင္းမိုက အလိုက္သိစြာ ဖက္ထားၿပီး လက္မ်ားကိုဆုပ္ကိုင္ထားေပးေလသည္။
လီခ်န္းယံုက လင္းမိုဘက္သို႔ လွည့္လိုက္ၿပီး လင္းမို၏ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို နမ္း႐ိႈက္လိုက္သည္။ သာယာမႈအထြဋ္အထိပ္ေရာက္ၿပီးခါစ အနမ္းမ်ားက ခါတိုင္းထက္ ခ်ိဳၿမိန္ေနသည္ကေတာ့ အမွန္ပင္ ျဖစ္သည္။
သူ႔ဆီသို႔ အလိုအေလ်ာက္ဝင္လာေသာ လီခ်န္းယံု၏ လ်ွာႏုႏုေထြးေထြးေလးကို လင္းမိုက အလြတ္မေပးဘဲ ဖမ္းယူၿပီး အနမ္းတို႔ကို တံု႔ျပန္ေနေလသည္။ ထိစပ္သြားေသာ လ်ွာဖ်ားႏွစ္ခုသည္ ဘုရင္ႀကီးႏွင့္ ဝံပုေလြျဖဴေလးတို႔၏ ခ်စ္ျခင္းကို ဖလွယ္ေနသည္ႏွယ္...
နမ္း႐ိႈက္ရင္း လီခ်န္းယံု၏ လက္က လင္းမို၏ ေအာက္ပိုင္းသို႔ ဦးတည္သြားေလသည္။
"ေအာက္ေရႊ႔ဦး...''
"အင္း...''
လင္းမို၏ ဝတ္ရံုအ႐ွည္က ဝံပုေလြျဖဴေလး၏ လက္ခ်က္ေၾကာင့္ ၾကမ္းျပင္ေပၚပံုလ်ွက္က်သြားၿပီ ျဖစ္သည္။
"ကို..ကို...''
လီခ်န္းယံု၏ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္နမ္း႐ိႈက္ျခင္းခံထားရေသာ ႏႈတ္ခမ္းရဲရဲေလးမွ မပီမသအသံတစ္ခုထြက္လာသည္။
သူ၏ လက္တို႔က က်င္လည္စြာပင္ လင္းမို၏ ေအာက္ပိုင္းက တစ္စံုတစ္ရာကို ပြတ္သပ္ေနေလသည္။
လီခ်န္းယံုသည္ သူ၏ လက္ထဲတြင္ မာေက်ာတင္းေတာင့္လာေသာ တစ္စံုတစ္ရာ၏ အထိအေတြ႔ကို ေသေသခ်ာခ်ာႀကီး ခံစားေနရသည္။ သူက ပြတ္သပ္ေခ်ာ့ျမဴရန္ႀကိဳးစားေသာ္လည္း ထိုအရာက ပို၍ တင္းမာလာသလိုပင္...
"အာ...''
ထိုအရာ၏ ႀကီးမားမႈက ဝံပုေလြျဖဴ်ေလးကို အျမဲတေစအံ့ျသေစပါသည္။
လင္းမိုက သူ႔ကို သာယာမႈေပးေနေသာ ဝံပုေလြျဖဴ်ေလး၏ လက္ေခ်ာင္း႐ွည္မ်ားႏွင့္ သူနမ္း႐ိႈက္ထားရေသာ ႏႈတ္ခမ္းရဲရဲေလးကိုၾကည့္ကာ သူ၏ ဆႏၵမီးတို႔ တျမည့္ျမည့္ အ႐ွိန္တက္လာသည္။
သူ႔ကိုရီေဝစြာၾကည့္ေနေသာ လင္းမို၏ အၾကည့္တို႔ေၾကာင့္ လီခ်န္းယံု၏ ရင္ခုန္သံမွာ ျမန္သထက္ျမန္လာသည္။ ထို႔အတူသူ၏ လက္က လႈပ္႐ွားမႈသည္လည္း ျမန္လာေလသည္။
"အ့ာ...''
သူ၏ ထိပ္ပိုင္းကို ဝံပုေလြျဖဴေလးက ဖ်စ္ညႇစ္လိုက္ေသာေၾကာင့္ လင္းမိုဆီက အာေမဋိတ္သံထြက္သြားသည္။
ဝံပုေလြျဖဴေလးမွာကား သူႀကိဳးစားပမ္းစား ပြတ္သပ္ေနပါေသာ္လည္း ထိုမာန္ဖီေနေသာ အရာဆီက ၿပီးေျမာက္မည့္ အရိပ္အေယာင္မေတြ႔ရေသးေပ။
"ၿပီး ေတာ့ မွာ လား''
ေမ်ွာ့လင့္ခ်က္ႀကီးစြာျဖင့္ေမးေသာ ဝံပုေလြျဖဴေလးကို ဘုရင္ႀကီးက ေခါင္ယမ္းျပသည္။ သူကအားေပးသည့္အေနျဖင့္ ဝံပုေလြျဖဴေလး၏ ပါးကိုပင္ဖ်စ္ညႇစ္လိုက္ေသးသည္။
"လွဲေတာ့ အိပ္ယာေပၚ...''
ဝံပုေလြျဖူေလးက စိတ္မ႐ွည္စြာ ဘုရင္ျကီးကို အိပ္ယာေပၚသို႔ တြန္းလွဲလိုက္သည္။ ထိုဘုရင္ႀကီးကို ပြတ္သပ္ေပးေနရေသာ သူ၏ လက္ေခ်ာင္းေလးတို႔က သနားစဖြယ္ေကာင္းေအာင္ နီရဲေနၿပီ ျဖစ္သည္။
လင္းမိုမ်က္လံုးမ်ားမွိတ္ထားသည္။ သူမၾကာခင္ သာယာမႈအထြဋ္အထိပ္ေရာက္ၿပီး ေကာင္းကင္ဘံုစည္းစိမ္ႏွင့္ပင္ မလဲႏိုင္သည့္ ခံစားခ်က္ကိုရေတာ့မည္ျဖစ္သည္။
"အား...''
လီခ်န္းယံု၏ စိုစြတ္ေသာလ်ွာဖ်ားေလးက သူ၏ေပၚသို႔ ေရာက္လာေလသည္။ ထိုလ်ွာႏုႏုအိအိေလးကပင္ သူ႔ကို သာယာမႈတို႔ေဆာင္ၾကည္းေပးႏိုင္သည္။
ထိပ္ပိုင္းကိုေတ့ထားၿပီး လ်ွာဖ်ားႏွင့္ ကလူက်ီစယ္လိုက္ေသာအခါ ဘုရင္ႀကီး၏ ႏႈတ္ဖ်ားမွ ေက်နပ္မႈေၾကာင့္ အသံတစ္ခ်က္ထြက္လာသည္။
"အားယံု!!!''
လီခ်န္းယံုသည္ ယခင္ကကဲ့သို႔ စမ္းတဝါးဝါးျပဳစုရသည္မဟုတ္ပါ။ ဘုရင္ႀကီး၏ ေန႔ေန႔ညည ေလ့က်င့္ေပးမႈတို္႔ျဖင့္ သူက ထိုအရာတြင္ မ်ားစြာကြၽမ္းက်င္ေနၿပီျဖစ္သည္။
ဝံပုေလြျဖဴေလး ႏႈတ္ခမ္းရဲရဲေလး၏ ႐ူးသြပ္စရာေကာင္းလွေသာ အျပဳအစုေအာက္တြင္ လင္းမိုသည္ အႀကီးအက်ယ္ ယစ္မူးေနေခ်သည္။
အားယံုဟူေသာ အမည္ေလးမွာ သူ၏ ပါးစပ္က အႀကိမ္ႀကိမ္ထြက္လာသည္။
"နည္းနည္းတိုးဦး...''
"အား...''
ဝံပုေလြျဖဴေလး၏ ခံတြင္းဝ၌ ပူေႏြးေသာအရည္မ်ားစီးဆင္းသြားေလသည္။
ၿပီးေျမာက္ေအာင္လုပ္ေပးႏိုင္လိုက္ေသာ ဝံပုေလြျဖဴ်ေလးက ဘုရင္ႀကီးကို ၾကည့္ရင္းေမးလိုက္သည္။
"တိုးတက္လာတယ္မလား...''
"အားယံုေလး အေတာ္ဆံုး ထပ္စမ္းၾကည့္မလား''
ေျပာရင္း ဘုရင္ႀကီးက ေနာက္တစ္ႀကိမ္ဆိုင္းျပင္လာေသာေၾကာင့္ လီခ်န္းယံုခမ်ာ လန္႔သြားေခ်သည္။
"အခုေတာင္...ေညာင္းလို႔ေသေတာ့မယ္...မင္းျမန္ျမန္ေလးၿပီးလို႔မရဘူးလား''
အလိုမက်စြာ ဆိုေသာ ဝံပုေလြျဖဴေလးကို ရင္ခြင္ထဲတြင္ ေထြးေပြ႔ၿပီး ဘုရင္ႀကီးကဆိုသည္။
"အားယံုေလး..ကိုကိုက အခုမွစမွာ...''
"......''
"အင့္...အာ့...မင္း...''
ဝံပုေလြျဖဴေလးခမ်ာ ရန္ေတြ႔ခ်ိန္မရလိုက္႐ွာ။ သူခြထိုင္ထားၿပီး လင္းမို၏ ရင္ခြင္တြင္းသို႔ ဝင္ေနရာမွ သူ၏ ေအာက္ပိုင္းမွာ ရန္႐ွာျခင္းခံလိုက္ရေပသည္။
ျပည့္က်ပ္သြားေသာ ခံစားခ်က္ေၾကာင့္ လင္းမိုတစ္ေယာက္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ စိတ္႐ိုင္းမ်ားထႂကြလာျပန္သည္။
႐ုတ္တရက္ အႏူးညံ့ဆံုးအစိတ္အပိုင္းေလးသို႔ က်ဴးေက်ာ္ျခင္း ခံရေသာ ဝံပုေလြျဖဴေလးမွာကား မ်က္ႏွာ႐ႈံ႕မဲ့သြားသည္။
"မင္း နည္း နည္း ေလာက္ ႀကိဳ ေျပာ''
"အားယံုေလး အံ့ျသသြားေအာင္ပါ...''
ေျပာရင္း လင္းမိုက သူသိမ္းပိုက္ထားေသာေနရာေလးတြင္ လႈပ္႐ွားမႈကို စတင္လာသည္။
လင္းမိုက ျဖည္းျဖည္းခ်င္း သူ၏ ဦးတည္ရာေရာက္ေအာင္ လႈပ္႐ွားေနေသာေၾကာင့္ ဝံပုေလြျဖဴေလးခမ်ာ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ထႂကြလာရျပန္သည္။
"အာ..အာ...''
သာယာမႈက လီခ်န္းယံု၏ တစ္ကိုယ္လံုးစီးဝင္လာသည္။ လင္းမို၏ လႈပ္႐ွားမႈမ်ားကို သူအလိုက္သင့္တံု႔ျပန္လိုက္သည္။
ဤအေနအထားက လင္းမိုအႀကိဳက္ဆံုးပံုစံျဖစ္မွန္း လီခ်န္းယံု သိေခ်သည္။
အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ယခုအခ်ိန္တြင္ ဝံပုေလြျဖဴေလး၏
ညည္းညဴေနသမ်ွ သာယာမႈကိုခံစားေနသမွ် အမူအရာတို႔ကို သူအေသအခ်ာေတြ႔ေနႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
အစပိုင္းက လီခ်န္းယံုသည္ ႐ွက္ေသာ္လည္း ယခုမူသူက ဘုရင္ႀကီး၏ စိတ္ကိုပိုဆြခ်င္လာသည္။ သူ၏ ႏႈတ္ခမ္းရဲရဲေလးကို အသာဖိကိုက္ၿပီး ေအာ္ညည္းလိုက္သည္။
"အာ..အာ..အာ..''
သူ၏ ခါးက ေဆာင့္ခ်က္တို႔ႏွင့္ အညီလႈပ္႐ွားေနသည္။ သူ၏ တင္ပါးကေတာ့ အေနာက္သို႔တမင္ေကာ့ထားသည္။
ဘုရင္ႀကီးက ဝံပုေလြျဖဴေလးကို ၾကည့္ကာ စိတ္႐ိုင္းမ်ားပိုႂကြလာေလသည္။
"ျဖန္း...''
"အာ့...''
ဝံပုေလြျဖဴေလး၏ ျဖဴေဖြးေသာ တင္ပါး၌ အနီေရာင္လက္ဝါးရာတို႔က ထင္းခနဲေပၚလာသည္။
ပိုၿပီးျပည့္က်ပ္လာၿပီး အတြင္းထိေရာက္လာေသာေဆာင့္ခ်က္တို႔ေၾကာင့္ ထိုတင္ပါးကို သူဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္...
သူသိသည္က သူသာယာမႈကိုခံစားေနရသည္။
"အ့အာ...အား...ကို..ကို..''
ထိုညည္းညဴသံေလး၏ေနာက္၌ လင္းမို၏ ႂကြက္သားအေျမာင္းေျမာင္း ခႏၶာ၌ ဝံပုေလြျဖဴေလး၏ အရည္မ်ား ေပက်ံသြားသည္။
လင္းမိုက ဝံပုေလြျဖဴေလး၏ လက္ကိုအသာဆုပ္ကိုင္ကာ သူ၏ ဒုတိယအႀကိမ္ၿပီးေျမာက္မႈကို စတင္လိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္လီခ်န္းယံုသည္ ေမာပန္းသြားကာ အနီေရာင္ အိပ္ယာခင္းႀကီးေပၚတြင္ ေျခပစ္လက္ပစ္ ျဖစ္သြားသည္။
"အားယံု...ခ်စ္တယ္''
"အင္း...''
မဂၤလာဦးေမာင္ႏွံ၏ ခ်စ္ရည္လူးမႈမွာ ထိုညက ထင္မွတ္ထားသည္ထက္ ၾကာ႐ွည္ခဲ့သည္။
အိပ္ယာေပၚမွသူ႔ကို ဆြဲေပြ႔ၿပီး ေလးဘက္ေထာက္ခိုင္းေသာ ဘုရင္ႀကီးေၾကာင့္ လီခ်န္းယံုသည္ သူမနက္ျဖန္ အိပ္ယာမွ ထႏိုင္ပါ့မလားပင္ သံသယဝင္မိသည္။
"မင္း...နည္းနည္းနားလို႔မရဘူးလား''
"အားယံုေလး ပင္ပန္းမယ္...အခုခ်ိန္မွာစကားမေျပာနဲ႔ မလိုအပ္ပဲ အားအင္ေတြကုန္သြားမယ္''
".....''
ဘုရင္ႀကီးကေတာ့ အမွန္တကယ္ပင္ ဝံပုေလြျဖဴေလးကို အမိအရသိမ္းပို္က္ကာ ထိုညကို ျဖတ္သန္းေလေတာ့သည္။ ထိုဘုရင္ႀကီး၏ အခ်စ္ၾကမ္းမႈေၾကာင့္ ဝံပုေလြခမ်ာမွာလည္း သူမနက္ ညီလာခံေစာေစာသြားရန္ အေတြးကို စြန္႔လႊတ္လိုက္ရေတာ့သည္။ သူလမ္းေလ်ွာက္ႏိုင္လ်ွင္ပင္ မဟာကံေကာင္းမႈႀကီး ျဖစ္ေခ်မည္။
________________________________________________________________