Iginala ni Jacob ang tingin sa loob ng kwartong iyon, at hindi niya mapigilang mamangha na ang loob ng maliit na espasyong iyon ang naging lugar kung saan ibinuhos ng tatay niya ang lahat ng oras nito. Maraming aklat sa loob, at lahat iyon ay nakalagay sa mga bookshelf na nakakabit sa bandang itaas ng mismong pader. Maliban doon, may mga file drawers din na sa tingin ni Jacob ay puno ng mga files ng ama na ang laman ay tungkol sa mga research nito. May mga nakadikit din na mga papel sa pader na may mga nakalagay na diagrams, chemical equations, at kung anu-ano pang mga bagay na hindi niya maintindihan.
Patuloy ang pagtingin ni Jacob sa paligid hanggang sa mapunta ang tingin niya sa isang maliit na mesa kung saan nakalagay ang ilang mga files at mga ballpen. Nakakalat ang mga iyon, na para bang hindi nagbago ang ayos magmula noong huling nabisita ng may-ari.
While looking all over the small room, a memory suddenly flashed inside his mind, and he began to recall those instances when he sneaked up inside the said room. He felt fascinated when he realized that some of the memories his grandmother tried to suppress inside his mind are now starting to return now that he has gone back to the place.
Naalala niya kung paano siya pagalitan ng lola niya noong unang beses niyang madiskubre ang kwarto. Maliit siya at maliksi, palaging interesado sa maraming bagay at mahilig makialam. Dahil sa paglalaro niya sa loob ng kwarto ng ama, napansin niya ang maliit na pintuan na iyon at walang-habas na pumasok sa loob kahit pa alam niyang papaluin siya ng lola niya dahil sa kakulitan.
Isang malungkot na ngiti ang sumilay sa mukha ni Jacob nang maalala ang namayapang lola, bago itinuon ang tingin sa mga files na naiwan ng tatay niya sa mesa nito. Habang nakatingin doon, nakaramdam siya ng kakaibang pakiramdam nang matamaan ng katawan niya ang swivel chair kung saan naupo ang ama habang nag-aaral ito o ginagawa ang mga research niya.
He decided to pulled the chair out, and sat on it carefully. He felt something warm around his heart, as he started to see the room in his father's perspective. From that seat, he started to somehow feel the excitement his father felt while sitting on it. It was a feeling of vigor and eagerness, and Jacob realized that his father really liked to study and to know more things.
Nang pagmasdan ni Jacob nang maigi ang mesa, napansin niya ang mga drawers nito sa magkabilang panig. Una niyang pinagdiskitahan ang mga lalagyan sa bandang kaliwa ng mesa, na merong dalawang malalaking drawers. Sa loob ng mga kahon na iyon ay mga notepads, mga folders, at ilang mga record books.
Binuksan ni Jacob ang isa sa mga notebooks na naroon, na punong-puno ng sulat-kamay ng tatay niya. Karamihan sa mga nakasulat ay findings sa mga research, o kaya naman ay mga katagang tila kinopya nito sa mga libro dahil nakalagay roon ang pamagat at ang pahina kung saan ito mahahanap.
Katulad ng nasa kaliwa, mayroon ring dalawang drawers sa bandang kanan. Jacob opened the first one on top, which are filled with more papers with contents that Jacob do not understand at all. There are chemical formulas and terms that Jacob can recognize, and are probably related to genetics or chemistry. Napasimangot siya habang pinagmamasdan ang mga iyon, dahil kahit pamilyar sa kanya ang mga nakasulat dahil napag-aralan niya na ito noong bata pa siya, hindi niya pa rin maintindihan ang kahit ano roon.
Napabuntong-hininga na lamang siya sa init. "Dapat pala nag-aral ako nang maayos... Kung si Vladimir ang andito maiintindihan niya 'to lahat..."
Umiling-iling na lamang siya matapos buksan ang unang drawer, at lumipat sa ikalawa na sa ibabang bahagi. Nang buksan niya ito, isang kahon na gawa sa kahoy ang naroon, dahilan para magtaka siya.
Nang ilabas niya ang kahon mula sa drawer, isang kwadradong piraso ng papel ang nahulog sa sahig. Jacob presumed it was attached on the container he is holding, so he placed the box on top of the table before picking up the piece of paper.
Sa piraso ng papel na iyon nakasulat ang mga katagang 'sui generis', kaya bahagyang nagsalubong ang mga kilay niya. Sa huli, napakibit-balikat na lamang siya, at itinago ang piraso ng papel na iyon sa loob ng bulsa niya.
He then moved his attention on the wooden box that he just took out of the drawer. Upon opening it, all sorts of things were kept in there. Inside is his late father's identification card when he was still working for the Paramount Laboratories. His glasses are also there, and a small notebook whose cover is made of leather.
Bahagyang natawa si Jacob habang pinagmamasdan ang ama. Doon niya lang napagtanto na medyo magkahawig sila nito kung tatanggalin lamang ang suot na salamin sa mata ng ama. Pero dahil sa salamin na gamit nito, mas matanda itong tingnan kumpara sa totoong edad nito.
Kinuha ni Jacob ang maliit na notebook, at nang buksan niya ito, nakuha niya ang isang kopya ng ultrasound na nakaipit sa mga pahina. As he took it out, he noticed something in it. When he opened it, an ultrasound is placed in between the pages. It was dated December of 2002, months before April 8, the date he was born.
Napahinga siya nang malalim, at nakaramdam ng kaunting lungkot sa loob niya habang iniisip ang ama at kung gaano ito kasaya kahit hindi pa siya ipinapanganak. Napansin niya rin na maraming lukot sa mga gilid nito ang kopya ng ultrasound, kaya sa tingin niya ay maraming beses itong hinahawak-hawakan at tiningnan ng ama noong nabubuhay pa ito.
Jacob then placed it back inside the notebook, and looked at its pages. From what he can see, the notebook served as his father's journal, because everything that is written there are the activities that he did every single day.
Nagpatuloy siya sa paghahanap ng mga gamit sa loob ng kahon, kaya naagaw ang atensyon niya ng mga larawang nakalagay sa bandang ilalim ng kahon na iyon. Habang ang iba ay mga larawan lamang ng ama at ng lola niya, ang iba naman ay kakaiba dahil sa mga taong kabilang sa mga larawan na iyon.
Ang unang pinagtuunan niya ng pansin ay ang larawan kung saan kasama ng lola niya ang ilang mga kabataan na sa tantiya niya ay kaedad niya noong mga panahon na iyon. Hindi niya kilala ang siyam na kabataang naroon maliban sa tatay niya na nakatayo sa mismong tabi ng lola niya.
The next photo that he took in the stash is an image of his late grandmother, his late father, and some more people. In this photo, his father looked like he was already in his mid-20s, along with the other people in it. However, one of the persons in the picture looked like he was in his mid to late teens, and upon giving it a closer look, Jacob was completely shocked when he recognized who it is.
"T-teka... Si Sir Daniel ba 'to?"
Noong mga sandaling iyon, nakaramdam si Jacob ng pagtayo ng mga balahibo niya sa bandang likuran. Mas lalo siyang nalito sa totoong pagkatao ng class adviser nila, at kung ano ang totoong pakay nito.
Habang patuloy ang pagtingin niya sa mga larawang nakuha, napansin niyang ang iba roon ay kasama na siya, kaya sa tingin niya ay ang lola niya na mismo ang nagtago ng mga gamit ng ama sa loob ng kahon na iyon. Pakiramdam ni Jacob ay hinanda iyon ng namayapa niyang lola, na para bang sigurado itong mahahanap niya ang kahon balang araw.
Kabilang sa mga larawan niya sa loob ng kahon na iyon ay mga pictures na nakuhanan noong sanggol pa lamang siya hanggang sa tumuntong siya ng elementarya. Karamihan sa mga iyon ay mga larawan kapag kaarawan niya o kapag may mga importanteng okasyon.
But the photo that really got his attention and made him tensed is a photo of him a few years ago with some people that are older than him. As he looked carefully, he realized that aside from his grandmother, there are three more guys in it.
"Teka... Sila 'to... Sila 'yung mga na-expel na members ng Paramount Class..."
Biglang sumagi sa isipan ni Jacob ang panaginip niya noon kung saan nakita niya sina Alexander, Nathaniel, at Dominic. Lumapit pa sa kanya ang isa sa kanila para kumustahin siya, at hinawakan pa ang ulo niya. Ngayon ay alam niya nang hindi niya lamang iyong imahinasyon, dahil totoong kilala niya at nakadaupang-palad niya na ang tatlo.
Unti-unting napagtanto ni Jacob na posibleng ang mga alaalang niya na konektado sa kahit ano o kahit sinong may kaugnayan sa Paramount Laboratories ang binura o ikinubli ng lola niya. His grandmother made sure that he is protected from it, and that his childhood will not be corrupted, and he will be safe from the danger that possibly killed his own father.
But what made Jacob's blood rush through his veins is a badge that is inside the box. He felt tensed and nervous when he saw that the said badge also bears the design of Faircastle High School's official seal.
That was when he realized that this is the reason why he is drawn to the school's official seal the moment he saw it. It is because he has seen it before, and he even kept it when he first saw it from this secret room.
He clenched his fists, keeping the badge inside his hand as he absorbed the possibility that his father might be the brainchild of the Paramount Program, and is the reason why it commenced.
********
Habang kumakain ng lunch, parang wala sa sarili si Vladimir dahil malalim ang iniisip nito. Hindi niya pa rin magawang iwaglit mula sa isipan niya ang mga impormasyon na nakuha niya mula sa ama, at maging ang mga scenario na nakita niya mula sa nakatatanda niyang kapatid. Maraming mga tanong ang gumugulo sa isipan niya na mas lalo pang pinalala ng mga nakuha niyang detalye mula kay Vitto.
He realized that his own family may have had some dark secrets, but he did not expect those to be of relation to the Paramount Program and the Paramount Laboratories which, in a way, he is involved with as a metahuman under their care and observation.
Hindi nagtagal, napansin niyang naupo na rin si Jacob sa mesa. Napatingin si Vladimir sa paligid bago binitbit ang pagkain at pumwesto sa harap ni Jacob, dahilan para magtaka ang huli.
"May kailangan ka ba?" tanong sa kanya ni Jacob.
"About the stuff you were investigating... How is it going?" tanong ni Vladimir sa kaharap.
"'Teka lang... Hindi kita ma-gets."
"Yung tungkol dun sa tatlong na-expel members ng Paramount Class... Tsaka yung insidente na tinanggal ang mga alaala mo."
Nagsalubong ang mga kilay ni Jacob dahil sa narinig. "Bakit ka interesado? Parang kelan lang wala ka nang pakialam dun ah."
"Wala naman talaga akong pakialam dun," direktang saad ni Vladimir, "But I have some information, and I don't know what to do it. You're the only one I know that can sort these details with me."
Pinagmasdan siya ni Jacob nang maigi, bago nito ibinaba sa plato niya ang hawak na mga kubyertos. "Bakit parang kinakabahan ka?"
"Hindi ako kinakabahan –"
"Empath ako, Vladimir. Pwede kang magsinungaling sa 'kin, pero hindi mo maitatanggi kung ano ang nararamdaman mo ngayon," nagsimula nang maging interesado si Jacob sa mga sinasabi niya, "Ano bang impormasyon ang alam mo?"
Magsasalita na sana si Vladimir, pero naputol ang pagsasalita niya nang dumating na ang ibang mga miyembro ng Paramount Class at naupo na sa tabi nila. Sa loob lamang ng ilang segundo, napalibutan na sila ng iba nilang mga kasamahan.
"Whoa... This is a nice development," Axis said while looking at both Jacob and Vladimir sitting right in front of each other, "Sinong mag-aakala na magiging close kayo? Nag-uusap pa kayo ha..."
Natawa na lamang si Jacob, "Para kang ewan. Wala naman akong issue kay Vladimir."
Gwen, who was sitting right beside Vladimir, moved her gaze towards Nico who is quietly eating his lunch right beside Sketch. She then looked at Vladimir, who seems to feel a little awkward with all the other members now sitting around him. Gwen knew he is not used to it, and she can sense inside his mind that he is puzzled being in that situation.
Umiling-iling na lamang si Gwen at ngumiti, bago inilagay ang bottled water sa tabi ng plato ni Vladimir. "Masasanay ka rin..."
Tumango na lamang si Vladimir at napakibit-balikat. Mukhang matagal-tagal pang pag-aadjust ang pagdadaanan niya.
"By the way..." Emma suddenly said in her high-pitched voice, "Gwen, ganun ba talaga ang pamilya mo? Magmula sa tatay mo, hanggang sa inyong magkakapatid... Lahat may itsura."
Nanlaki ang mga mata ni Leia sa narinig at pabirong pinalo ang kamay ng kaibigan. "Emma? Ano ba 'yang mga pinagsasabi mo?"
"What? I'm just telling the truth..." Emma replied in a sassy way, "If I have known earlier that your brothers were that hot, I wouldn't have followed Vladimir around... I mean, no offense, Vladimir. You're super good-looking, but you're kind of boring."
Binigyan siya ni Vladimir ng matalim na titig, "Kung boring ako, sobrang ingay mo naman."
Everyone started laughing except Nico, who tried to stifle a chuckle; Jacob, who was just smiling while shaking his head; and Vladimir, whose eyes are focused on Jacob. It was like he wants to tell him something but he just can't because of the people around him.
"Speaking of my brothers..." biglang saad ni Gwen, "I'm actually planning to visit the place where my trauma with fire came from... I realized that... That I can't let the fear and the nightmares destroy me. And you know what they say, right? Face your fears."
Tumango si Sketch bilang pagsang-ayon sa sinabi niya. "Tama 'yan... Wala ka namang choice eh. Kailangan mong harapin 'yan, and I'm saying that from experience. Isipin mo na lang kung anong hirap ang dinadanas ko ngayon kung hindi ko hinarap sina Kei... Eh 'di mas nasiraan ako ng bait ngayon."
Napangiti si Leia at ipinatong ang kamay sa braso ni Gwen. "Pwede ba kaming sumama sa'yo?"
Tumango si Gwen. "Oo naman... Pwedeng-pwede."
"Sasama rin ba ang mga kuya mo?" Emma suddenly blurted out, looking like a dreamy-eyed girl waiting for an answer.
Bahagyang natawa sa sinabi niya si Gwen. "Parehong busy sina Antoine at Eli sa trabaho nila kaya hindi 'yun sasama. Pero 'yung iba, siguro sasama naman sila..."
Habang nag-uusap ang lahat tungkol sa pagsama kay Gwen, napunta ang tingin ni Jacob sa direksyon ni Vladimir. Panay ang tinginan ng dalawa na tila ba nag-uusap lang sila gamit ang mga mata. Iyon ang unang beses na nakita ni Jacob si Vladimir na nagpupumilit at sobrang desidido, kaya naisip niyang kausapin at pakinggan na lamang ang mga sasabihin nito.
But all of a sudden, the two of them heard Gwen's voice inside their heads.
"Huwag ngayon. May makakarinig sa inyo."
Parehong napatingin sina Jacob at Vladimir sa babae, at nagtaka sila nang makitang nakangiti ito habang nakikipag-usap sa iba nilang mga kasama na parang walang nangyari. Sigurado ng dalawang lalaki na narinig nila ang boses ni Gwen sa mga isipan nila.
Napatingin sa kanila ang dalaga at tinawanan pa sila. "O, bakit ganyan kayo makatingin? Anong problema ninyo?"
Jacob and Vladimir then shook their heads, but heard Gwen's voice inside their heads again.
"Sobrang halata kayong dalawa, alam niyo 'yun? Nakikita ko rin ang mga impormasyon sa loob ng mga isipan ninyo. But it's too dangerous to talk about it right now. The director is just around, and he is with someone."
When Vladimir looked around subtly while eating his lunch, he noticed that by the entrance of the cafeteria, the school director was standing and was busy talking with another man whose face he cannot see clearly, and realized that Gwen is just being careful.
Napatingin na lamang si Vladimir sa dalawa, bago itinuon ang atensyon niya sa pananghaliang hindi niya pa nauubos na parang walang nangyari.