Unicode
(Rated Chapter မလို့ 18 နှစ်အောက် ကေလးများ မဖတ်သင့်ပါ။ >< ဝတ္တရားအရ သတိပေးရတာပါ။)
မျှော်စင်ကြီးအောက်တွင် အနက်ရောင် ပုံရိပ်နှင့် အဖြူရောင်ပုံရိပ်တို့သည် တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက်လွတ်ထွက်သွားမတတ် ဖက်ထားပြီး နမ်းရှိုက်နေကြလေသည်။
"ချန်းယုံ...''
လင်းမိုက လီချန်းယုံ၏ မျက်နှာကို သူ၏ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် အုပ်ကိုင်ပြီး မော့ကြည့်စေသည်။
လင်းမို၏ အကြည့်တို့က နူညံ့သော ချစ်ခြင်းမေတ္တာတို့ ပြည့်လျှမ်းလျှက်။
လီချန်းယုံက သူ၏ ခေါင်းကို ငဲ့စောင်းပြီး သူ၏ ပါးပြင်ကို လင်းမို၏ လက်ဖဝါးဖြင့် အသာထိတွေ့နေသည်။ ဟန်ပန်မှာ ဝံပုလွေလေးက သူ၏ သခင်ကို ကပ်ချွဲနေသည့်ဟန်ပင်။
လင်းမိုက လီချန်းယုံ၏ မျက်နှာမှ စ၍ တစ်ကိုယ်လုံးကို စေ့စေ့စပ်စပ် အကဲခတ်နေသည်။ ပထမဦးစွာ သူက လီချန်းယုံ၏ လက်နှစ်ဖက်ကို အသာဆွဲကိုင်ပြီး ကြည့်ရှုသည်။
သူမြင်ရသည်က လီချန်းယုံ၏ လက်ဆစ်ချောင်းများ၌ စွဲထင်နေသော အညိုအမည်း အကွက်များပင်။
လင်းမိုက သူမြတ်နိုးတန်ဖိုးထားရပါသော ဖြူသွယ်သွယ်လပ်ချောင်းရှည်တို့၏ ဖြစ်အင်ကို အမှန်တကယ်မခံစားနိုင်ပေ။ သူ၏ ရင်ဘတ်တစ်ခုလုံး စူးနင့်သွားစေသည့်အချက်မှာ ထိုပြင်ပ ဒဏ်ရာများရလောက်အောင်ထိ လီချန်းယုံ မည်မျှခံစားနေခဲ့ရသည်ဆိုသော အချက်ပင် ဖြစ်သည်။
သူ၏ တစ်ကိုယ်လုံးကို စိတ်တိုင်းကျစစ်ဆေးနေသော လင်းမိုကို လီချန်းယုံက စောဒကတက်ခြင်းအလျဉ်းမရှိပေ။ တဖြည်းဖြည်း ပျက်ယွင်းလာသော လင်းမို၏ မျက်နှာကြောင့်သာ မဟုတ်လျှင် လီချန်းယုံ စကားစပြောမိမည်မဟုတ်ချေ။
"အခုအဆင်ပြေတယ်၊ မင်းပြန်ရောက်လာပြီမလို့ အကုန်လုံးအဆင်ပြေသွားပြီ၊ အဲ့ဒါကြောင့် မင်းရဲ့အာရုံတွေကို ငါ့ဆီမှာပဲ ထားပါလား''
ပြောရင်း လီချန်းယုံက လင်းမိုဆွဲကိုင်ထားသည့် သူ၏ လက်တို့ကို အသာရုန်းလိုက်ပြီး လင်းမို၏ လည်ပင်းကို သိုင်းဖက်လိုက်သည်။
လင်းမိုက လီချန်းယုံ၏ လက်တွင်ရောက်နေသော သူ၏ အကြည့်တို့ကို လွှဲလိုက်ပြီး လောကတွင် အလှပဆုံးသော မျက်တောင်ရှည်များကို ပိုင်ဆိုင်ထားသည့် မျက်ဝန်းနက်နက်တစ်စုံကို စိုက်ကြည့်လိုက်သည်။
နှစ်ယောက်သားအကြည့်ချင်းဆုံသွားသည့်နှင့် ကမ္ဘာကြီးတစ်ခုလုံးက အချိန်ယန္တရားက သူတို့နှစ်ယောက်အတွက် သီးသန့်ရပ်တန့်ပေးလိုက်သလိုပင်။
လင်းမိုက သူ့ကို ငံ့လင့်နေသော မျက်ဝန်းရွှဲကြီးများဖြင့် မော့ကြည့်နေသည့် ဝံပုလွေဖြူလေးကို အသာပွေ့ချီလိုက်သည်။
လီချန်းယုံက ရုန်းကန်ခြင်းမရှိ။ လင်းမို၏ ပွေ့ချီမှုကို အသာတကြည်ခံယူကာ လိုက်ပါသွားလေသည်။
နန်းဆောင်သို့ ရောက်သောအခါ လင်းမိုက လီချန်းယုံကို အိပ်ရာပေါ် ပစ်လှဲချလိုက်လေသည်။
လင်းမိုအတတ်နိုင်ဆုံး နူးညံ့ချင်ပါသော်လည်း အရှိန်အဟုန်ဖြင့် တောက်လောင်နေသော သူ၏ ရမ္မက်မီးတို့က သူ့ကို နူးညံ့ရန် ခွင့်မပြုချေ။ ထို့အပြင် သူပစ်ချလိုက်သော အိပ်ရာပေါ်တွင် အလိုက်သင့်ကျသွားပြီး ဝတ်ရုံတို့ဖရိုဖရဲဖြစ်ကာ သူ့ကို အဆွဲအဆောင်နိုင်ဆုံးသော နီထွေးထွေး အောက်နှုတ်ခမ်းကို ဖိကိုက်ထားသည့် လီချန်းယုံ၏ အနေအထားမှာ သူ၏ စိတ်တို့ကို ထိန်းမရအောင် လှုပ်ရှားလာစေသည်။
လင်းမို၏ အလွမ်းများအားလုံးက တစ်ခုတည်းသော ဆန္ဒဆီသို့ ဦးတည်သွားချိန်၌ သူက လီချန်းယုံ၏ အပေါ်ဝတ်ရုံ ခါးစည်းကို ဖြေချနေပြီ ဖြစ်သည်။
အခါတိုင်း ဝတ်ရုံကို ဖြေချပါက ကြောက်လန့်တကြား ရုန်းကန်တတ်သော ဝံပုလွေဖြူလေးက ယခုတစ်ကြိမ် မရုန်းကန်ပေ။ ထိုသို့ မရုန်းကန်သည့်အပြင် ဆွဲဆောင်နိုင်သော အကြည့်များဖြင့် ကြည့်နေသည်ကိုက လင်းမို၏ စိတ်ရိုင်းကို ပိုနှိုးဆွနေသလိုပင်။
အပေါ်ဝတ်ရုံအောက်က အဖြူရောင်ပါးလှလှဝတ်ရုံလေးသာ ကျန်ချိန်၌ လင်းမိုက သူ၏ လက်တို့ကို ရပ်တန့်လိုက်လေသည်။
သူရပ်တန့်လိုက်ခြင်းမှာ အကြောင်းရှိပေသည်။
ထိုဝတ်ရုံပါးလေးအောက်က သူ့ကို ရူးသွပ်အောင်ဆွဲဆောင်နိုင်မည့် အရာတို့ကို မတွေ့ရခင် အခိုက်အတန့်တွင် ရှိနေသော ဝံပုလွေဖြူလေး၏ ဆွဲဆောင်မှုကို စေ့စေ့စပ်စပ် ရှုစားလိုသောကြောင့် ဖြစ်သည်။
လီချန်းယုံသည် သူ့ကို စိုက်ကြည့်နေသော လင်းမို၏ အကြည့်တို့အောက်တွင် ရှက်ရွံ့သွားသည်က အမှန်ပင်။ သူ၏ ပါးပြင်က အနီရောင်သမ်းလာသည်။
ပို၍ ရှက်ရွံ့စရာကောင်းသည်က သူ၏ အောက်ပိုင်းက ဝံပုလွေဖြူပေါက်စလေးက အချက်ပြလာခြင်းပင်။
ဝတ်ရုံဖြူအောက်တွင် အရာအားလုံးက ထင်ရှားစွာ မြင်နေရသည်။ သူ၏အရာက သိသာစွာတင်းမာနေပြီဖြစ်သည်။ လီချန်းယုံက ရှက်ရွံ့စွာဖြင့် သူ၏ ပေါင်တံတို့ကို အသာလိမ်ကျစ်ပြီး ထိုအရာ၏ တုံ့ပြန်မှုကို ထိန်းချုပ်ရန် ကြိုးစားသည်။
အကျိုးဆက်က ဆန့်ကျင်ဘက်ပင်။
ထိုအရာက ပို၍ပင် တင်းမာလာသည်။
လီချန်းယုံအနေရခက်စွာ လင်းမို၏ လည်ပင်းကို သိုင်းဖက်ပြီးပြောလိုက်လေသည်။
"ချွတ်ပေး...''
တမင်ချွဲနွဲ့ပြီးပြောနေခြင်းမဟုတ်ပါသော်လည်း သူ၏ အသံက ခါတိုင်းထက် တိုးကာ ရစ်မူးဖွယ်ကောင်းအောင် ချိုမြိန်နေသည်။
ထိုသို့သော တောင်းဆိုမှုကို အချိန်ဆွဲနေဖို့်ထိ လင်းမို သမာဓိအားမကောင်ချေ။
သူက ဝံပုလွေဖြူလေး၏ နားရွက်ဖျားနီနီလေးကို အသာကိုက်လိုက်ပြီး သူ၏ လက်တို့က ကျင်လည်စွာ အတားအဆီးဝတ်ရုံကို ကျော်ဖြတ်ပြီး ဝံပုလွေဖြူလေး၏ တင်းမာနေသော အရာဆီသို့ ရောက်သွားလေသည်။ သူက ဖြူဖွေးနူးညံ့သော ဝံပုလွေဖြူလေး၏ အတွင်းပေါင်းသားနုနုများကို ပွတ်သပ်သွားရန်လည်းမမေ့ချေ။
လင်းမိုက သူ့ကို သာယာမှုအဆုံးစွန်ထိ ပေးစွမ်းနိုင်မှန်း လီချန်းယုံသိလေသည်။ သို့ကြောင့် သူ၏ ခန္တာကိုယ်ကို လင်းမိုဆီသို့ အပ်နှင်းလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။
သို့သော် လင်းမိုက သာယာမှုနယ်နမိတ်အဆုံးသို့ ခေါ်ဆောင်သွားရမည့်အစား သူ၏ တောက်လောင်နေသော ရမ္မက်တို့ပိုမိုထကြွလာအောင် လှုံ့ဆော်နေသည်။
မနှေးမမြန်စည်းချက်ကျသော လင်းမို လက်ချောင်းတို့၏ လှုပ်ရှားမှု၊ အနီရောင်ချယ်ရီသီလေးကို စုပ်ယူနေသည့် နှုတ်ခမ်းလွှာ၏ လှုပ်ရှားမှုများက တစ်သမတ်တည်းမရှိချေ။
လီချန်းယုံ အဆုံးစွန်ထိရောက်လုလု အချိန်တိုင်း၌ လင်းမိုက လှုပ်ရှားမှုကို တမင်နှေးပစ်သည်။
"အ့..အာ...မြန်မြန်လေး...''
လီချန်းယုံတောင်းဆိုသော်လည်း လင်းမိုက သူ၏ ရှေ့က အလွန်တရာဆွဲဆောင်နိုင်သည့် ပုံရိပ်လေးကို အဆွဲဆောင်နိုင်ဆုံးသော အနေအထားရောက်အောင် လှုံ့ဆော်နေသောကြောင့် ပြီးမြောက်ခွင့်မပေး။
လင်းမို၏ လှုံ့ဆော်မှုများအောက်မှာ ဝံပုလွေဖြူလေး၏ ရမ္မက်တို့ ပိုလို့ နိုးကြွလာသည်။
သူ၏ နှုတ်ခမ်းလွှာက ညည်းညူသံ အများအပြား အံထွက်လာသလို သူ၏ ပေါင်တံများက စည်းချက်ကျကျ ပွတ်သပ်နေသည်။ ဖရိုဖရဲ ဝတ်ရုံက အရှေ့ခြမ်းသာ ဖယ်ထားရသောကြောင့် လီချန်းယုံ၏ လှုပ်ရှားမှုများအောက်မှာ ပခုံးသားသား ဝင်းဝင်းလေးက ထင်းခနဲပေါ်လာသည်။
ဝံပုလွေဖြူလေး၏ အရာထောင်မတ်မှုက လင်းမို၏ စိတ်တို့ကို အတင်းမြှူစွယ်နေသလိုပင်။
လင်းမိုက ပွတ်သပ်ပြီး လက်ဖြင့် လှုပ်ရှားပေးမှုများကြားတွင် လီချန်းယုံ မျက်ဝန်းအစုံကို မှိတ်ထားကာ သာယာမှုကို ခံစားနေသည်။
စိုစွတ်သော အထိအတွေ့တစ်ခုနှင့် သူ၏ ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံး ကောင်းကင်ဘုံရောက်သွားသလို မြောက်သွားသည့် ခံစားချက်ကို ရလိုက်ချိန်၌ သူ၏ မျက်လုံးများကို ဖွင့်ကြည့်သည်။
မြင်ကွင်းက ရူးသွားစေလောက်မည်။
လင်းမို၏ မကောင်းဆိုးဝါးဆန်စွာ ပြုံးတတ်သောနှုတ်ခမ်းလွှာ
က သူ၏ တင်းမာနေမှုများကို ကူညီဖြေလျော့ပေးနေသည်။
လင်းမိုက လီချန်းယုံကို ကြည့်မနေပါ။ သူ၏ အာရုံတစ်ခုလုံးက ဝံပုလွေဖြူလေး၏ အရာကို စုပ်ယူခြင်းအမှု၌သာ ရှိနေသည်။
"အာ့..အာ...အာ...''
အနေခက်မှုကြောင့် ညည်းညူသံများသည် သာယာမှုကို တုံ့ပြန်သော အသံများအဖြစ်ပြောင်း သွားသည်။
လင်းမို၏ နှုတ်ခမ်းပါးအောက်တွင် အလူးအလဲခံနေရသော လီချန်းယုံမှာ သူ၏ အော်သံက မည်မျှ ဆွဲဆောင်အားကောင်းနေသည်ကို သတိမရတော့။ သူမရှက်နိုင်တော့။ သူသိသည်က လင်းမို၏ နှုတ်ခမ်းများက သူ့ကို ရူးမတတ်ခံစားချက်ကို ပေးနေသည်။
လင်းမို၏ ကျင်လည်သော ပြုစုမှုအောက်တွင် ဝံပုလွေဖြူလေး၏ ပြီးမြောက်မှုက တစ်ကြိမ်ထက်ပိုလေသည်။
ပြီးမြောက်သွားသည့်အချိန်တိုင်း သူ၏ နာမည်ကို ခပ်တိုးတိုးခေါ်ဝေါ်နေသော လီချန်းယုံကြောင့် လင်းမိုသည်လည်း သူ့ကိုယ်သူ မထိန်းချုပ်နိုင်တော့ချေ။
ဝံပုလွေဖြူလေး၏ အနူးညံ့ဆုံးသော အစိတ်အပိုင်းကို သူ၏ လျှာဖျားလေးက အတင်းတိုးဝင်သွားလေသည်။
"အာ့...အာ...''
မတူညီသော လှုံ့ဆော်မှုအသစ်ကြောင့် လီချန်းယုံ အနေရခက်စွာ ရှိုက်ညည်းလေသည်။
သူ၏ အနူးညံ့ဆုံးနေရာလေးဆီတွင် ရှည်လျားသော လက်ချောင်းတစ်ချောင်း ဝင်လာချိန်တွင် သူ၏ ခန္ဓာကိုယ်က နောက်တစ်ကြိမ် အချက်ပြလာချေသည်။
လင်းမိုနှင့်သူ အတူနေခဲ့သည်မှာ လွန်ခဲ့သည့်လများစွာက ဖြစ်သောကြောင့် သူ၏ ကိုယ်တွင်းသို့ တိုးဝင်လာသော လက်ချောင်းတို့ကို လီချန်းယုံ အသားမကျသေး။
ဒီတစ်ကြိမ်က သူ့အတွက် ပထမအကြိမ်မဟုတ်သော်လည်း ပထမအကြိမ်ကဲ့သို့ ခံစားနေရသည်။
သူ၏ အတွင်းသားလေးက အနည်းငယ်နှိုးဆွပေးလိုက်သည်နှင့် ချက်ချင်း တုံ့ပြန်လာလေသည်။
လင်းမိုက သူ၏ လက်ချောင်းတို့ကို မသိမသာ ဆွဲညှစ်နေသော ခံစားချက်ကို ခံစားမိသည်နှင့် လီချန်းယုံ၏ အထိမခံနိုင်ဆုံးသော နေရာထိ သူ၏ လက်ချောင်းကို ထိုးသွင်းလိုက်သည်။
"အ့ာ...အာ..မရေတာ့ဘူး...''
လီချန်းယုံဆီက မပီဝိုးတဝါးစကားသံထွက်လာသည်။ သူနာကျင်မှုကြောင့် နေရခက်နေခြင်းမဟုတ်။ သူ၏ ကိုယ်တွင်းက တစ်စုံတစ်ရာကို အလွန်အမင်းတောင့်တနေသောကြောင့် နေရခက်စွာ နှုတ်ခမ်းများကို ဖိကိုက်ထားလေသည်။
လင်းမိုက သူလိုချင်သည့် အနေအထားရောက်သည်နှင့် လီချန်းယုံ၏ ကိုယ်လုံးကို ပွေ့ပြီး အနောက်သို့ လှည့်စေသည်။ လီချန်းယုံ၏ ဖြူလွှလွှဝတ်ရုံမှာ အိပ်ရာဘေးတွင် ပစ်ချခံလိုက်ရသည်။
ရုတ်တရက် အနောက်သို့ အလှည့်ခံရသော လီချန်းယုံသည် မရင်းနှီးသော အနေအထားဖြင့် လင်းမို စတင်တော့မည် ဖြစ်ကြောင်း သူသိလိုက်သည်။
သို့သော် သူက လင်းမို၏ ချုပ်ကိုင်မှုအောက်တွင် ရုန်းကန်ရန် သတိမရတော့ချေ။
အနေအထားမှာ လီချန်းယုံက အိပ်ရာပေါ်တွင် လေးဘက်ထောက်လျှက်။ သူ၏ ဖြူဖွေးသောတင်ပါးမှာ အိပ်ယာခင်းအနီနှင့်လိုက်ဖက်စွာနီရဲနေချေသည်။
"ဖြန်း...''
လင်းမိုက သူ၏ ရှေ့က အလွန်ဆွဲဆောင်အားကောင်းသော အရာကို ခပ်ဆတ်ဆတ်လေး ရိုက်လိုက်ချေသည်။ လီချန်းယုံကို ပိုမိုနှိုးဆွပေးလိုခြင်းကြောင့် တမင်ပင် အားပြင်းပြင်း ရိုက်လိုက်သည်။
ရိုက်သံတိုင်းနောက်က မပီသသော အော်သံက ကပ်လျှပ်ပါလာလေသည်။
"အားယုံလေး...စိတ်လျှော့ထား''
လင်းမိုက လေးဘက်ထောက်လျှက် အနေအထားဖြစ်နေသော လီချန်းယုံကို တီးတိုးပြောလေသည်။
"အင်..အင်း...''
သူဆီသို့ တိုးဝင်လာမည့် အရာကို ငံ့လင့်နေသောကြောင့် လီချန်းယုံက မတိုးမကျယ်ဖြင့် တုံ့ပြန်သည်။
"အာအာ့..ဖြည်းဖြည်း...''
လင်းမို၏ အရာက တိုးဝင်လာသည်နှင့် သူ၏ တင်ပါးတစ်ခုလုံး နာကျင်သွားလေသည်။
အိပ်ရာကို အားပြုပြီး ထောက်ထားသော လက်များကြောင့် မဟုတ်လျှင် သူလဲကျသွားလောက်သည်။
လင်းမိုက ဖြည်းဖြည်းချင်း ထိုအစိတ်အပိုင်းလေးသို့ တိုးဝင်ရန်ကြိုးစားလေသည်။ အမှန်တကယ်ဆို သူမထိန်းချုပ်နိုင်တော့ချေ။ ဆွဲဆောင်အားကောင်းသော လီချန်းယုံ၏ နောက်ပိုင်းက သူ့ကို ရူးသွပ်သွားစေရန်လုံလောက်နေသည်။
သူတိုးဝင်လာလေ လီချန်းယုံ၏ ညည်းညူသံက ကျယ်လာလေဖြစ်သည်။
လင်းမိုက သူလိုသည်အထိ အတိအကျနေရာယူပြီးသည်နှင့် လှုပ်ရှားမှုတို့စတင်လေသည်။
"အာ့...အာ...အာ...''
လှုပ်ရှားမှုတို့က တဖြည်းဖြည်းစည်းချက်မကျတော့။ ထိန်းချုပ်ခဲ့ရသမျှတို့ ကို လွှတ်ချကာ ဆန္ဒမီးတို့ကို အဆုံးထိလောင်ကျွမ်းစေလိုက်သည်။
လင်းမို၏ ဆောင့်ချက်တိုင်းက တိကျပြီး ပြင်းထန်သည်။ သူက လီချန်းယုံ၏ အထိမခံနိုင်ဆုံးသော နေရာနှင့် တုံ့ပြန်မှုတို့ကို အလွတ်ရနေပြီးသားသူတစ်ယောက်ဖြစ်သည်။
နန်းဆောင်တွင်းက ညည်းညူသံတို့်မှာ တဖြည်းဖြည်းကျယ်လောင်လာပြီး အတွင်း၌ အချစ်ဗျူဟာခင်းနေသော တောင်ပိုင်းဘုရင်ကြီးနှင့် အိမ်ရှေ့စံတို့မှာ အတန်ကြာထိ ရပ်တန့်မည့်ဟန်မရှိချေ။
"အား...ချန်းယုံ...''
လင်းမိုဆီက မပီဝိုးတဝါး ညည်းသံတစ်ချက်နှင့်အတူ လီချန်းယုံသည် သူ၏ ကိုယ်တွင်းစီးဝင်လာသော ပူနွေးနွေးအရည်တို့၏ အထိအတွေ့ကိုရလိုက်ရလေသည်။
သူမောဟိုက်သွားကာ ထောက်ထားသော လက်တို့ကို ဖြေလျှော့ကာ အိပ်ရါပေါ်တွင် ပစ်လှဲချလိုက်သည်။
"အား...ယုံ...လေး နောက်တစ်ခေါက်ဆိုရင်ရော''
သူ၏ ကိုယ်ပေါ်တွင် လင်းမိုကပါ လိုက်လှဲချပြီး သူ၏ နားနားသို့ ကပ္ကာ နောက်တစ်ကြိမ်အတွက် ထပ်တောင်းဆိုနေလေသည်။
"ငါ...မော...နေပြီ၊ မင်းဒီတစ်ခါပြီးဖို့က အရင်ကထက် ပိုကြာတယ်...''
လီချန်းယုံက အကြောက်အကန်ငြင်းလေသည်။
လင်းမိုက ဘာမှမပြော။
သူအိပ်ရာဘေးသို့ လှဲချပြီး လီချန်းယုံ၏ ကိုယ်ကိုပွေ့ကာ သူ့အပေါ် မှောက်စေသည်။
လီချန်းနှင့်သူမှာ မျက်နှာချင်းဆိုင်ဖြစ်သွားသည်။ လီချန်းယုံက သူတို့အချစ်ဗျူဟာခင်းနေချိန် လင်းမိုနှင့် ရုတ်တရက် အကြည့်ဆုံသွားသောကြောင့် ရှက်ကာ သူ၏ မျက်နှာကို လင်းမို၏ ရင်ဘတ်၌ ဝှက်ထားသည်။
"အား..ယုံ..ကလိမ္မာတယ်၊ နောက်တစ်ကြိမ်ပဲနော်...ကိုယ်တော့်အပေါ်မှာပဲနေ...''
လင်းမို၏ အကြည့်တို့က ခါတိုင်းထက်နူးညံ့ပြီး သူက လီချန်းယုံ၏ ဆံနွယ်တို့်ကို လက်ချောင်းရှည်ကြီးများဖြင့် ဖြည်းညင်းစွာ သပ်ပြီးပြောနေခြင်း ဖြစ်သည်။
ထိုအကြည့်၊ ထိုအတွေ့အထိတို့ကိုဝံပုလွေဖြူလေး မလွန်နိုင်ခဲ့ပါ။
လီချန်းယုံက ဝှက်ထားသော ခေါင်းကို မသိမသာ ညိတ်ပြသည်။
ထိုခဏ၌ သူ၏ အစိတ်အပိုင်းလေးထဲသို့ လင်းမိုနောက်တစ်ကြိမ်ဝင်လာသည်ကို ခံစားလိုက်ရသည်။
ပထမအကြိမ်ထက် နေသားကျလာပြီး လင်းမို၏ လှုပ်ရှားမှုများက သူ့ကို သာယာမှုများပေးစွမ်းနေပြီဖြစ်သည်။
"အာ...အာ...''
သူဖိကိုက်ထားသော နှုတ်ခမ်းဖျားက အလိုက်မသိစွာ အော်ညည်းမိပြန်သည်။
လင်းမိုသည် ချွေးပေါက်တို့ မသိမသာစို့နေသော လီချန်းယုံ၏ မျက်နှာကို အသာသပ်ပေးပြီး လီချန်းယုံ၏ ခါးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ထိန်းကိုင်ထားလိုက်သည်။
အစကငြင်းဆန်ခဲ့သော ဝံပုလွေဖြူလေးမှာ သူမဟုတ်သလို သူ၏ ခါးကိုလှုပ်ကာ အတွင်းသို့ ဝင်ရောက်နေသော အရာနှင့် စည်းချက်ကျကျတုံ့ပြန်နေသည်။
ထိုကဲ့သို့သော ပုံစံက လင်းမိုအကြိုက်ဆုံး ဖြစ်လာရသည့် အကြောင်းရင်းက ခိုင်လုံစွာ ရှိလေသည်။လီချန်းယုံ၏ ဖြူဖွေးနူးညံ့သော အပေါ်ပိုင်းခန္တာကို သူ့အပြည့်အဝခံစားနိုင်သည့်အပြင် သူ၏ လှုပ်ရှားမှုများကို ဝံပုလွေဖြူလေးက စည်းချက်နှင့်အညီ တုံ့ပြန်တတ်သောကြောင့်ပင်။
လင်းမိုက ခါးကို ထိန်းကိုင်ကာ သူ၏ ဆောင့်ချက်တို့ကို ပို၍ မြန်လိုက်သည်။
"အ့ာ...အာ...''
လီချန်းယုံဆီက ညည်းသံများမှာ ထိုနှုတ်ခမ်းနီထွေးထွေးလေးဆီက အတားအဆီးမရှိထွက်ပေါ်နေဆဲပင်။
သူ နောက်တစ်ကြိမ်ပြီးမြောက်လုမတတ်ဖြစ်သွားချိန်တွင် ပူနွေးသော အရာတစ်ချို့က သူ၏ ဝမ်းဗိုက်ကြွက်သားများပေါ် စီးကျလာသည်။
လီချန်းယုံမောပန်းစွာ လင်းမို၏ ကိုယ်ပေါ် အလိုက်သင့်လှဲချလိုက်သည်။
ဝံပုလွေဖြူလေး ပင်ပန်းနေသည်ကို သိသော်လည်း လင်းမိုမှာ သူ၏ ဆန္ဒတို့ မထိန်းချုပ်နိုင်။
ဆောင့်ချက်တို့ကို အမြင့်ဆုံးတင်လိုက်ပြီး လီချန်းယုံ၏ တင်ပါးကို ဖျစ်ညှစ်ထားလေသည်။
မိနစ်ပိုင်းခန့်အကြာမှ လင်းမို နောက်တစ်ကြိမ် ပြီးမြောက်သွားလေသည်။
"အားယုံလေး...''
လင်းမိုက သူ၏ ကိုယ်ပေါ်မှောက်နေသော လီချန်းယုံ၏ ဆံနွယ်တို့ကို အသာသပ်ပေးပြီး ပြောလေသည်။
"ချစ်တယ်နော်''
လင်းမိုက စောနက အချစ်ကြမ်းခဲ့သော သူသည် သူမဟုတ်သည့်အတိုင်း အနူးညံ့ဆုံးသော အသံဖြင့်ပြောလေသည်။
လီချန်းယုံက မောနေသောကြောင့် သူ၏ နီရဲရဲနှုတ်ခမ်းလေးက ခပ်ပွင့်ပွင့်ဖြစ်နေသည်။ သို့သော် သူခွန်းတုံ့ပြန်ပြောရန် အားကျန်သေးသည်။
"မ...ချစ်...ဘူး...''
သူ့ကို ဖက်မှီတွယ်ပြီး နှုတ်ဖျားက ထွက်လာသည်က မချစ်ဘူးဆိုသောကြောင့် လင်းမို အသံထွက်ပြီး ရယ်မိသွားသည်။
"အဟမ်း...အားယုံ..ဘာပြောတယ်''
လင်းမို၏ အသံက ရွှင်မြူးနေသည်က အမှန်ပင်။ သူ မရွှင်မြူးစရာအကြောင်းလည်းမရှိ။ ဝံပုလွေဖြူလေးကို စိတ်ကြိုက်အနေအထားဖြင့် လောလောလတ်လတ်စားသုံးထားရသည်လေ။
"ကိုကို...''
"....''
လီချန်းယုံက လင်းမိုကို အသဲယားပြီး အသေသတ်ရန် ကြံစည်နေသည်လား မပြောတတ်။ သူနှုတ်ဖျားက ထွက်လာသည်က ကိုကို ဟူသော ခေါ်သံပင်။
ဆယ့်ခြောက်ပြည်ထောင်ဘုရင်ကြီးမှာ ကြင်ယာတော်၏ မဆိုစလောက် ချွဲနွဲ့မှုအောက်မှာ အလဲလဲအပြိုပြိုဖြစ်သွားလေသည်။
"အားယုံ ကိုကိုက ခေါ်နေတာမထူးဘူးလား''
လီချန်းယုံဆီက နောက်တစ်ကြိမ်အသံထွက်လာပြန်သည်။
"ဗျာ''
လင်းမိုမနေနိုင်စွာ ထူးရတော့သည်။
"အဟား...လိမ္မာတယ် အိပ်ရအောင် ကိုကို''
လီချန်းယုံက ပြောရင်း လင်းမိုပေါ်မှ ဆင်းကာ ခေါင်းအုံးပေါ်ပစ်လှဲရန်ကြံလေသည်။
မိန်းမတို့မာယာက သဲကိုးဖျာသာ ရှိသည်။
ဝံပုလွေဖြူလေး၏ မာယာက သဲဆယ့်ကိုးဖျာပင်မကချေ။ ဒီအတိုင်းဆက်သွားလျှင် သူ,မအိပ်ရမည်ကို သိသောကြောင့် လီချန်းယုံက လင်းမိုကို ကပ်ချွဲနေခြင်းပင်ဖြစ်သည်။
သို့သော် ဝံပုလွေဖြူလေး လည်သည်မှာ နဂါးကြီးအိပ်နေသလောက်သာ ရှိသေးသည်။
"အားယုံကလည်း အိပ်တာက ဘယ်အချိန် အိပ်အိပ်ရတယ်လေ''
လင်းမိုက သူ့ကိုယ်ပေါ်က ဆင်းပြေးရန် ပြင်နေသော ဝံပုလွေဖြူလေးကို လှမ်းဆွဲပြီး ပြောလေသည်။
"ကိုကိုလည်းအားယုံကို ဘယ်အချိန် . . .''
လီချန်းယုံ ပါးစပ်ကို အလျင်အမြန်ပိတ်လိုက်ရသည်။ သူက ကိုကိုလည်းအားယုံကို ဘယ်အချိန် စားစား ရသည်ဟု ပြောတော့မိမတတ် ဖြစ်သွားသည်။ သူပြောလိုက်လျှင် နဂိုကမှ စကားအမှားကို စောင့်နေသည့် လင်းမိုက အလွတ်ပေးမည်မဟုတ်ချေ။
နဂါးကြီးကလည်လွန်းသည်။ ဒီယုန် မြင်၍ သည်ချုံထွင်ခြင်း ဖြစ်သည်။
"လာ..လာ..အားယုံပြောတာနော် ဘယ်အချိန်ချိန်နေနေ ဆိုတာ...''
"မပြောဘူးလို့...ဖယ်...''
သို့သော် ...
အားမတန်သည့် ဝံပုလွေဖြူလေးခမျာ နောက်တစ်ကြိမ် အသိမ်းပိုက်ခံလိုက်ရပြန်သည်။
ကိစ္စများပြီးစီးသွားချိန်၌ သန်းခေါင်ပင်ရောက်လုမတတ်။ လီချန်းယုံမှာ ကျင့်ကြံခြင်းအဆင့်မြင့်မားသူ ဖြစ်နေသောကြောင့် တော်သေးသည်။ သူ၏ ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံး ပင်ပန်းနွမ်းနယ်နေသည်။
"မ..ခေါ်..တော့..ဘူး...မင်းကို''
လီချန်းယုံက အိပ်ခါနီးတွင် တစ်ဖက်လှည့်ကာ စိတ်ဆိုးသွားလေသည်။ သူမောဟိုက်ပြီး ခွန်အားပင်မကျန်တော့ချေ။
လင်းမိုက ပင်ပန်းသွားသော ဝံပုလွေဖြူလေးကို ဝတ်ရုံတစ်ထည်ယူပြီး ဝတ်ပေးကာ စောင်ခြုံပေးလိုက်လေသည်။
အင်မတန် စကားတည်ကြည်သော မြောက်ပိုင်းအိမ်ရှေ့စံမှာ မကြာခင် သူ,မခေါ်တော့ဘူး ဆိုသော ဘုရင်ကြီးဘက်သို့ လှည့်လာကာ ဘုရင်ကြီးတစ်ကိုယ်လုံးပေါ်သို့ သူ၏ ခြေထောက်တင်ကာ လက်ကို လည်ပင်းကို သိုင်းဖက်လျှက် အိပ်ပျော်သွားလေတော့သည်။
_____________________________________________________________________
Zawgyi
(Rated Chapter မလို႔ 18 ႏွစ္ေအာက္ ကေလးမ်ား မဖတ္သင့္ပါ။ >< ဝတၱရားအရ သတိေပးရတာပါ။)
ေမ်ွာ္စင္ႀကီးေအာက္တြင္ အနက္ေရာင္ ပံုရိပ္ႏွင့္ အျဖဴေရာင္ပံုရိပ္တို႔သည္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္လြတ္ထြက္သြားမတတ္ ဖက္ထားၿပီးနမ္း႐ိႈက္ေနၾကေလသည္။
"ခ်န္းယံု...''
လင္းမိုက လီခ်န္းယံု၏ မ်က္ႏွာကို သူ၏ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ အုပ္ကိုင္ၿပီး ေမာ့ၾကည့္ေစသည္။
လင္းမို၏ အၾကည့္တို႔က ႏူညံ့ေသာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတို႔ ျပည့္လွ်မ္းလ်ွက္။
လီခ်န္းယံုက သူ၏ ေခါင္းကို ငဲ့ေစာင္းၿပီး သူ၏ ပါးျပင္ကို လင္းမို၏ လက္ဖဝါးျဖင့္ အသာထိေတြ႔ေနသည္။ ဟန္ပန္မွာ ဝံပုေလြေလးက သူ၏ သခင္ကို ကပ္ခြၽဲေနသည့္ဟန္ပင္။
လင္းမိုက လီခ်န္းယံု၏ မ်က္ႏွာမွ စ၍ တစ္ကိုယ္လံုးကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ အကဲခတ္ေနသည္။ ပထမဦးစြာ သူက လီခ်န္းယံု၏ လက္ႏွစ္ဖက္ကို အသာဆြဲကိုင္ၿပီး ၾကည့္႐ႈသည္။
သူျမင္ရသည္က လီခ်န္းယံု၏ လက္ဆစ္ေခ်ာင္းမ်ား၌ စြဲထင္ေနေသာ အညိဳအမည္း အကြက္မ်ား...
လင္းမိုက သူျမတ္ႏိုးတန္ဖိုးထားရပါေသာ ျဖဴသြယ္သြယ္လပ္ေခ်ာင္း႐ွည္တို႔၏ ျဖစ္အင္ကို အမွန္တကယ္မခံစားႏိုင္ေပ။ သူ၏ ရင္ဘတ္တစ္ခုလံုး စူးနင့္သြားေစသည့္မွာ ထိုျပင္ပ ဒဏ္ရာမ်ားရေလာက္ေအာင္ထိ လီခ်န္းယံု မည္မ်ွခံစားေနခဲ့ရသည္ဆိုေသာ အခ်က္ပင္ ျဖစ္သည္။
သူ၏ တစ္ကိုယ္လံုးကို စိတ္တိုင္းက်စစ္ေဆးေနေသာ လင္းမိုကို လီခ်န္းယံုက ေစာဒကတက္ျခင္းအလ်ဥ္းမ႐ွိေပ။ တျဖည္းျဖည္း ပ်က္ယြင္းလာေသာ လင္းမို၏ မ်က္ႏွာေၾကာင့္သာ မဟုတ္လ်ွင္ လီခ်န္းယံု စကားစေျပာမိမည္မဟုတ္ေခ်။
"အခုအဆင္ေျပတယ္...မင္းျပန္ေရာက္လာၿပီမလို႔ အကုန္လံုးအဆင္ေျပသြားၿပီ။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ မင္းရဲ႕အာရံုေတြကို ငါ့ဆီမွာပဲ ထားပါလား''
ေျပာရင္း လီခ်န္းယံုက လင္းမိုဆြဲကိုင္ထားသည့္ သူ၏ လက္တို႔ကို အသာ႐ုန္းလိုက္ၿပီး လင္းမို၏ လည္ပင္းကို သိုင္းဖက္လိုက္သည္။
လင္းမိုက လီခ်န္းယံု၏ လက္တြင္ေရာက္ေနေသာ သူ၏ အၾကည့္တို႔ကို လႊဲလိုက္ၿပီး ေလာကတြင္အလွပဆံုးေသာ မ်က္ေတာင္႐ွည္မ်ားကို ပိုင္ဆိုင္ထားသည့္ မ်က္ဝန္းနက္နက္တစ္စံုကို စိုက္ၾကည့္လိုက္သည္။
ႏွစ္ေယာက္သားအၾကည့္ခ်င္းဆံုသြားသည့္ႏွင့္ ကမၻာႀကီးတစ္ခုလံုးက အခ်ိန္ယႏၱယားက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ သီးသန္႔ရပ္တန္႔ေပးလိုက္သလိုပင္။
လင္းမိုက သူ႔ကို ငံ့လင့္ေနေသာ မ်က္ဝန္းရႊဲႀကီးမ်ားျဖင့္ ေမာ့ၾကည့္ေနသည့္ ဝံပုေလြျဖဴေလးကို အသာေပြ႔ခ်ီလိုက္သည္။
လီခ်န္းယံုက ႐ုန္းကန္ျခင္းမ႐ွိ။ လင္းမို၏ ေပြ႔ခ်ီမႈကို အသာတၾကည္ခံယူကာ လိုက္ပါသြားေလသည္။
လင္းမို၏ နန္းေဆာင္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ လင္းမိုက လီခ်န္းယံုကို အိပ္ယာေပၚ ပစ္လွဲခ်လိုက္ေလသည္။
လင္းမိုအတတ္ႏိုင္ဆံုး ႏူးညံ့ခ်င္ပါေသာ္လည္း အ႐ွိန္အဟုန္ျဖင့္ ေတာက္ေလာင္ေနေသာ သူ၏ ရမၼက္မီးတို႔က သူ႔ကို ႏူးညံ့ရန္ ခြင့္မျပဳေခ်။ ထို႔အျပင္ သူပစ္ခ်လိုက္ေသာ အိပ္ယာေပၚတြင္ အလိုက္သင့္က်သြားၿပီး ဝတ္ရံုတို႔ဖ႐ိုဖရဲျဖစ္ကာ သူ႔ကို အဆြဲအေဆာင္ႏိုင္ဆံုးေသာ နီေထြးေထြး ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကို ဖိကိုက္ထားသည့္ လီခ်န္းယံု၏ အေနအထားမွာ သူ၏ စိတ္တို႔ကို ထိန္းမရေအာင္ လႈပ္႐ွားလာေစသည္။
လင္းမို၏ အလြမ္းမ်ားအားလံုးက တစ္ခုတည္းေသာ ဆႏၵဆီသို႔ ဦးတည္သြားခ်ိန္၌ သူက လီခ်န္းယံု၏ အေပၚဝတ္ရံု ခါးစည္းကို ေျဖခ်ေနၿပီ ျဖစ္သည္။
အခါတိုင္း အက်ီမ်ားကို ေျဖခ်ပါက ေၾကာက္လန္႔တၾကား ႐ုန္းကန္တတ္ေသာ ဝံပုေလြျဖဴေလးက ယခုတစ္ႀကိမ္ မ႐ုန္းကန္ေပ။ ထိုသို႔ မ႐ုန္းကန္ပဲ လင္းမိုကို ဆြဲေဆာင္ေသာ အၾကည့္မ်ားျဖင့္ ၾကည့္ေနသည္ကိုက လင္းမို၏ စိတ္႐ိုင္းကို ပိုႏိႈးဆြေနသလိုပင္...
အေပၚဝတ္ရံုေအာက္က အျဖဴေရာင္ပါးလွလွဝတ္ရံုေလးသာ က်န္ခ်ိန္၌ လင္းမိုက သူ၏ လက္တို႔ကို ရပ္တန္႔လိုက္ေလသည္။
သူရပ္တန္႔လိုက္ျခင္းမွာ အေၾကာင္း႐ွိေပသည္။
ထိုဝတ္ရံုပါးေလးေအာက္က သူ႔ကို ႐ူးသြပ္ေအာင္ဆြဲေဆာင္ႏိုင္မည့္ အရာတို႔ကို မေတြ႔ရခင္ အခိုက္အတန္႔တြင္ ႐ွိေနေသာ ဝံပုေလြျဖဴေလး၏ ဆြဲေဆာင္မႈကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ႐ႈစားလိုေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
လီခ်န္းယံုသည္ သူ႔ကို စိုက္ၾကည့္ေနေသာ လင္းမို၏ အၾကည့္တို႔ေအာက္တြင္ ႐ွက္ရြံ႕သြားသည္က အမွန္ပင္။ သူ၏ ပါးျပင္က အနီေရာင္သမ္းလာသည္။
ပို၍ ႐ွက္ရြံ႕စရာေကာင္းသည္က သူ၏ ေအာက္ပိုင္းက ဝံပုေလြျဖဴေပါက္စေလးက အခ်က္ျပလာျခင္းပင္...
ဝတ္ရံုျဖဴေအာက္တြင္ အရာအားလံုးက ထင္႐ွားစြာ ျမင္ေနရသည္။ သူ၏အရာက သိသာစြာတင္းမာေနၿပီျဖစ္သည္။ လီခ်န္းယံုက ႐ွက္ရြံ႕စြာျဖင့္ သူ၏ ေပါင္တံတို႔ကို အသာလိမ္က်စ္ၿပီး ထိုအရာ၏ တံု႔ျပန္မႈကို ထိန္းခ်ဳပ္ရန္ ႀကိဳးစားသည္။
အက်ိဳးဆက္က ဆန္႔က်င္ဘက္ပင္...
ထိုအရာက ပို၍ပင္ တင္းမာလာသည္။
လီခ်န္းယံုအေနရခက္စြာ လင္းမို၏ လည္ပင္းကို သိုင္းဖက္ၿပီးေျပာလိုက္ေလသည္။
"ခြၽတ္ေပး...''
တမင္ခြၽဲႏြဲ႔ၿပီးေျပာေနျခင္းမဟုတ္ပါေသာ္လည္း သူ၏ အသံက ခါတိုင္းထက္ တိုးလ်ကာ ရစ္မူးဖြယ္ေကာင္းေအာင္ ခ်ိဳၿမိန္ေနသည္။
ထိုသို႔ေသာ ေတာင္းဆိုမႈကို အခ်ိန္ဆြဲေနဖို္႔ထိ လင္းမို သမာဓိအားမေကာင္ေခ်။
သူက ဝံပုေလြျဖဴေလး၏ နားရြက္ဖ်ားနီနီေလးကို အသာကိုက္လိုက္ၿပီး သူ၏ လက္တို႔က က်င္လည္စြာ အတားအဆီးဝတ္ရံုကို ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး ဝံပုေလြျဖဴေလး၏ တင္းမာေနေသာ အရာဆီသို႔ ေရာက္သြားေလသည္။ သူက ျဖဴေဖြးႏူးညံ့ေသာ ဝံပုေလြျဖဴေလး၏ အတြင္းေပါင္းသားႏုႏုမ်ားကို ပြတ္သပ္သြားရန္လည္းမေမ့ေခ်။
လင္းမိုက သူ႔ကို သာယာမႈအဆံုးစြန္ထိ ေပးစြမ္းႏိုင္မွန္း လီခ်န္းယံုသိေလသည္။ သို႔ေၾကာင့္ သူ၏ ခႏၱာကိုယ္ကို လင္းမိုဆီသို႔ အပ္ႏွင္းလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္ လင္းမိုက သာယာမႈနယ္နမိတ္အဆံုးသို႔ ေခၚေဆာင္သြားရမည့္အစား သူ၏ ေတာက္ေလာင္ေနေသာ ရမၼက္တို႔ပိုမိုထႂကြလာေအာင္ လႈံ႕ေဆာ္ေနသည္။
မေႏွးမျမန္စည္းခ်က္က်ေသာ လင္းမို လက္ေခ်ာင္းတို႔၏ လႈပ္႐ွားမႈ၊ အနီေရာင္ခ်ယ္ရီသီေလးကို စုပ္ယူေနသည့္ လင္းမို၏ ႏႈတ္ခမ္းလႊာ လႈပ္႐ွားမႈမ်ားက တစ္သမတ္တည္းမ႐ွိေခ်။
လီခ်န္းယံု အဆံုးစြန္ထိေရာက္လုလု အခ်ိန္တိုင္း၌ လင္းမိုက လႈပ္႐ွားမႈကို တမင္ေႏွးပစ္သည္။
"အ့..အာ...ျမန္ျမန္ေလး...''
လီခ်န္းယံုေတာင္းဆိုေသာ္လည္း လင္းမိုက သူ၏ ေ႐ွ႕က အလြန္တရာဆြဲေဆာင္ႏိုင္သည့္ ပံုရိပ္ေလးကို အဆြဲေဆာင္ႏိုင္ဆံုးေသာ အေနအထားေရာက္ေအာင္ လႈံ႕ေဆာ္ေနေသာေၾကာင့္ လီခ်န္းယံုကို ၿပီးေျမာက္ခြင့္မေပး...
လင္းမို၏ လႈံ႕ေဆာ္မႈမ်ားေအာက္မွာ ဝံပုေလြျဖဴေလး ရမၼက္တို႔ ႏိုးႂကြလာသည္။
သူ၏ ႏႈတ္ခမ္းလႊာက ညည္းညဴသံမ်ား အံထြက္က်လာသလို သူ၏ ေပါင္တံမ်ားက စည္းခ်က္က်က် ပြတ္သပ္ေနသည္။ ဖ႐ိုဖရဲ ဝတ္ရံုက အေ႐ွ႕ျခမ္းသာ ဖယ္ထားရေသာေၾကာင့္ လီခ်န္းယံု၏ လႈပ္႐ွားမႈမ်ားေအာက္မွာ ပခံုးသားသား ဝင္းဝင္းေလးက ထင္းခနဲေပၚလာသည္။
ဝံပုေလြျဖဴေလး၏ အရာေထာင္မတ္မႈက လင္းမို၏ စိတ္တို႔ကို အတင္းျမႇဴစြယ္ေနသလိုပင္။
လင္းမိုက ပြတ္သပ္ၿပီး လက္ျဖင့္ လႈပ္႐ွားေပးမႈမ်ားၾကားတြင္ လီခ်န္းယံု မ်က္ဝန္းအစံုကို မွိတ္ထားကာ သာယာမႈကို ခံစားေနသည္။
စိုစြတ္ေသာ အထိအေတြ႔တစ္ခုႏွင့္ သူ၏ ခႏၱာကိုယ္တစ္ခုလံုး ေကာင္းကင္ဘံုေရာက္သြားသလို ေျမာက္သြားသည့္ ခံစားခ်က္ကို ရလိုက္ခ်ိန္၌ သူ၏ မ်က္လံုးမ်ားကို ဖြင့္ၾကည့္သည္။
ျမင္ကြင္းက ႐ူးသြားေစေလာက္မည္။
လင္းမို၏ မေကာင္းဆိုးဝါးဆန္စြာ ျပံဳးတတ္ေသာႏႈတ္ခမ္းလႊာ
က သူ၏ တင္းမာေနမႈမ်ားကို ကူညီေျဖေလ်ာ့ေပးေနသည္။
လင္းမိုက လီခ်န္းယံုကို ၾကည့္မေနပါ။ သူ၏ အာရံုတစ္ခုလံုးက ဝံပုေလြျဖဴေလး၏ အရာကို စုပ္ယူျခင္းအမႈ၌သာ ႐ွိေနသည္။
"အာ့..အာ...အာ...''
အေနခက္မႈေၾကာင့္ ညည္းညဴသံမ်ားသည္ သာယာမႈကို တံု႔ျပန္ေသာ အသံမ်ားအျဖစ္ေျပာင္း သြားသည္။
လင္းမို၏ ႏႈတ္ခမ္းပါးေအာက္တြင္ အလူးအလဲခံေနရေသာ လီခ်န္းယံုမွာ သူ၏ ေအာ္သံက မည္မွ် ဆြဲေဆာင္အားေကာင္းေနသည္ကို သတိမရေတာ့...သူမ႐ွက္ႏိုင္ေတာ့...သူသိသည္က လင္းမို၏ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားက သူ႔ကို ႐ူးမတတ္ခံစားခ်က္ကို ေပးေနသည္။
လင္းမို၏ က်င္လည္ေသာ ျပဳစုမႈေအာက္တြင္ ဝံပုေလြျဖဴေလး၏ ၿပီးေျမာက္မႈက တစ္ႀကိမ္ထက္ပိုေလသည္။
ၿပီးေျမာက္သြားသည့္အခ်ိန္တိုင္း သူ၏ နာမည္ကို ခပ္တိုးတိုးေခၚေဝၚေနေသာ လီခ်န္းယံုေၾကာင့္ လင္းမိုသည္လည္း သူ႔ကိုယ္သူ မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ေတာ့ေခ်။
ဝံပုေလြျဖဴေလး၏ အႏူးညံ့ဆံုးေသာ အစိတ္အပိုင္းကို သူ၏ လ်ွာဖ်ားေလးက အတင္းတိုးဝင္သြားေလသည္။
"အာ့အအ...''
မတူညီေသာ လႈံ႕ေဆာ္မႈအသစ္ေၾကာင့္ လီခ်န္းယံု အေနရခက္စြာ ႐ိႈက္ညည္းေလသည္။
သူ၏ အႏူးညံ့ဆံုးေနရာေလးဆီတြင္ ႐ွည္လ်ားေသာ လက္ေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာင္း ဝင္လာခ်ိန္တြင္ သူ၏ ခႏၱာကိုယ္က ေနာက္တစ္ႀကိမ္ အခ်က္ျပလာေခ်သည္။
လင္းမိုႏွင့္သူ အတူေနခဲ့သည္မွာ လြန္ခဲ့သည့္လမ်ားစြာက ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူ၏ ကိုယ္တြင္းသို႔ တိုးဝင္လာေသာ လက္ေခ်ာင္းတို႔ကို လီခ်န္းယံု အသားမက်ေသး...
သည္တစ္ႀကိမ္က သူ႔အတြက္ ပထမအႀကိမ္မဟုတ္ေသာ္လည္း ပထမအႀကိမ္ကဲ့သို႔ သူခံစားေနရသည္။
သူ၏ အတြင္းသားေလးက အနည္းငယ္ႏိႈးဆြေပးလိုက္သည္ႏွင့္ ခ်က္ခ်င္း တံု႔ျပန္လာေလသည္။
လင္းမိုက သူ၏ လက္ေခ်ာင္းတို႔ကို မသိမသာ ဆြဲညႇစ္ေနေသာ ခံစားခ်က္ကို ခံစားမိသည္ႏွင့္ လီခ်န္းယံု၏ အထိမခံႏိုင္ဆံုးေသာ ေနရာထိ သူ၏ လက္ေခ်ာင္းကို ထိုးသြင္းလိုက္သည္။
"အ့ာ...အာ..မရေတာ့ဘူး...''
လီခ်န္းယံုဆီက မပီဝိုးတဝါးစကားသံထြက္လာသည္။ သူနာက်င္မႈေၾကာင့္ ေနရခက္ေနျခင္းမဟုတ္။ သူ၏ ကိုယ္တြင္းက တစ္စံုတစ္ရာကို အလြန္အမင္းေတာင့္တေနေသာေၾကာင့္ သူေနရခက္စြာ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို ဖိကိုက္ထားေလသည္။
လင္းမိုက သူလိုခ်င္သည့္ အေနအထားေရာက္သည္ႏွင့္ လီခ်န္းယံု၏ ကိုယ္လံုးကို ေပြ႔ၿပီး အေနာက္သို႔ လွည့္ေစသည္။ လီခ်န္းယံု၏ ျဖဴလြလြဝတ္ရံုမွာ အိပ္ယာေဘးတြင္ ပစ္ခ်ခံလိုက္ရသည္။
႐ုတ္တရက္အေနာက္သို႔ အလွည့္ခံရေသာ လီခ်န္းယံုသည္ သူမရင္းႏွီးေသာ အေနအထားျဖင့္ လင္းမို စတင္ေတာ့မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း သူသိလိုက္သည္။
သို႔ေသာ္ သူက လင္းမို၏ ခ်ဳပ္ကိုင္မႈေအာက္တြင္ ႐ုန္းကန္ရန္ သတိမရေတာ့ေခ်။
အေနအထားမွာ လီခ်န္းယံုက အိပ္ယာေပၚတြင္ ေလးဘက္ေထာက္လွ်က္။ သူ၏ ျဖဴေဖြးေသာတင္ပါးမွာ အိပ္ယာခင္းအနီႏွင့္လိုက္ဖက္စြာနီရဲေနေခ်သည္။
"ျဖန္း...''
လင္းမိုက သူ၏ ေ႐ွ႕က အလြန္ဆြဲေဆာင္အားေကာင္းေသာ အရာကို ခပ္ဆတ္ဆတ္ေလး ႐ိုက္လိုက္ေခ်သည္။ လင္းမိုက လီခ်န္းယံုကို ပိုမိုႏိႈးဆြေပးလိုျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ လင္းမို အားမထည့္ပဲ သည္အတိုင္း႐ိုက္လိုက္ေၾကာင္း လီခ်န္းယံု သိေလသည္။
႐ိုက္သံတိုင္းေနာက္က မပီသေသာ ေအာ္သံက ကပ္လွ်ပ္ပါလာေလသည္။
"အားယံုေလး...စိတ္ေလွ်ာ့ထား''
လင္းမိုက ေလးဘက္ေထာက္လွ်က္ အေနအထားျဖစ္ေနေသာ လီခ်န္းယံုကို တီးတိုးေျပာေလသည္။
"အင္..အင္း...''
သူဆီသို႔ တိုးဝင္လာမည့္ အရာကို ငံ့လင့္ေနေသာေၾကာင့္ လီခ်န္းယံုက မတိုးမက်ယ္ျဖင့္ တံု႔ျပန္သည္။
"အာအာ့..ျဖည္းျဖည္း...''
လင္းမို၏ အရာက တိုးဝင္လာသည္ႏွင့္ သူ၏ တင္ပါးတစ္ခုလံုး နာက်င္သြားေလသည္။
အိပ္ယာကို အားျပဳၿပီး ေထာက္ထားေသာ လက္မ်ားေၾကာင့္ မဟုတ္လ်ွင္ သူလဲက်သြားေလာက္သည္။
လင္းမိုက ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ထိုအစိတ္အပိုင္းေလးသို႔ တိုးဝင္ရန္ႀကိဳးစားေလသည္။ အမွန္တကယ္ဆို သူမထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ေတာ့ေခ်။ ဆြဲေဆာင္အားေကာင္းေသာ လီခ်န္းယံု၏ ေနာက္ပိုင္းက သူ႔ကို ႐ူးသြပ္သြားေစရန္လံုေလာက္ေနသည္။
သူတိုးဝင္လာေလ လီခ်န္းယံု၏ ညည္းညဴသံက က်ယ္လာေလျဖစ္သည္။
လင္းမိုက သူလိုသည္အထိ အတိအက်ေနရာယူၿပီးသည္ႏွင့္ လႈပ္႐ွားမႈတို႔စတင္ေလသည္။
"အာ့အာ...အာ...''
သူ၏ လႈပ္႐ွားမႈတို႔က တျဖည္းျဖည္းစည္းခ်က္မက်ေတာ့။ သူထိန္းခ်ဳပ္ခဲ့ရသမွ်တို႔ လႊတ္ခ်ကာ ဆႏၵမီးတို႔ကို အဆံုးထိေလာင္ကြၽမ္းေစလိုက္သည္။
လင္းမို၏ ေဆာင့္ခ်က္တိုင္းက တိက်ၿပီး ျပင္းထန္သည္။ သူက လီခ်န္းယံု၏ အထိမခံႏိုင္ဆံုးေသာ ေနရာႏွင့္ တံု႔ျပန္မႈတို႔ကို အလြတ္ရေနၿပီးသားသူတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။
နန္းေဆာင္တြင္းက ညည္းညဴသံတို္႔မွာ တျဖည္းျဖည္းက်ယ္ေလာင္လာၿပီး အတြင္း၌ အခ်စ္ဗ်ဴဟာခင္းေနေသာ ေတာင္ပိုင္းဘုရင္ႀကီးႏွင့္ အိမ္ေ႐ွ႕စံတို႔မွာ အတန္ၾကာထိ ရပ္တန္႔မည့္ဟန္မ႐ွိေခ်။
"အား...ခ်န္းယံု...''
လင္းမိုဆီက မပီဝိုးတဝါး ညည္းသံတစ္ခ်က္ႏွင့္အတူ လီခ်န္းယံုသည္ သူ၏ ကိုယ္တြင္းစီးဝင္လာေသာ ပူေႏြးေႏြးအရည္တို႔၏ အထိအေတြ႔ကိုရလိုက္ရေလသည္။
သူေမာဟိုက္သြားကာ ေထာက္ထားေသာ လက္တို႔ကို ေျဖေလွ်ာ့ကာ အိပ္ယာေပၚတြင္ ပစ္လွဲခ်လိုက္သည္။
"အား...ယံု...ေလး! ေနာက္တစ္ေခါက္ဆိုရင္ေရာ''
သူ၏ ကိုယ္ေပၚတြင္ လင္းမိုကပါ လိုက္လွဲခ်ၿပီး သူ၏ နားနားသို႔ ကပ္ကာ ေနာက္တစ္ႀကိမ္အတြက္ ထပ္ေတာင္းဆိုေနေလသည္။
"ငါ...ေမာ...ေနၿပီ။ မင္းဒီတစ္ခါၿပီးဖို႔က အရင္ကထက္ ပိုၾကာတယ္...''
လီခ်န္းယံုက အေၾကာက္အကန္ျငင္းေလသည္။
လင္းမိုက ဘာမွမေျပာ...
သူအိပ္ယာေဘးသို႔ လွဲခ်ၿပီး လီခ်န္းယံု၏ ကိုယ္ကိုေပြ႔ကာ သူ႔အေပၚ ေမွာက္ေစသည္။
လီခ်န္းႏွင့္သူမွာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ျဖစ္သြားသည္။ လီခ်န္းယံုက သူတို႔အခ်စ္ဗ်ဴဟာခင္းေနခ်ိန္ လင္းမိုႏွင့္ ႐ုတ္တရက္ အၾကည့္ဆံုသြားေသာေၾကာင့္ ႐ွက္ကာ သူ၏ မ်က္ႏွာကို လင္းမို၏ ရင္ဘတ္၌ ဝွက္ထားသည္။
"အား..ယံု..ကလိမၼာတယ္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ပဲေနာ္...ကိုယ္ေတာ့္အေပၚမွာပဲေန...''
လင္းမို၏ အၾကည့္တို႔က ခါတိုင္းထက္ႏူးညံ့ၿပီး သူက လီခ်န္းယံု၏ ဆံႏြယ္တို္႔ကို လက္ေခ်ာင္း႐ွည္ႀကီးမ်ားျဖင့္ ျဖည္းညင္းစြာ သပ္ၿပီးေျပာေနျခင္း ျဖစ္သည္။
ထိုအၾကည့္...ထိုအေတြ႔အထိတို႔ကို...ဝံပုေလြျဖဴေလးမလြန္ႏိုင္ခဲ့ပါ။
လီခ်န္းယံုကဝွက္ထားေသာ ေခါင္းကို မသိမသာ ၿငိမ့္ျပသည္။
ထိုခဏ၌ သူ၏ အစိတ္အပိုင္းေလးထဲသို႔ လင္းမိုေနာက္တစ္ႀကိမ္ဝင္လာသည္ကို ခံစားလိုက္ရသည္။
ပထမအႀကိမ္ထက္ ေနသားက်လာၿပီး လင္းမို၏ လႈပ္႐ွားမႈမ်ားက သူ႔ကို သာယာမႈမ်ားေပးစြမ္းေနၿပီျဖစ္သည္။
"အာ...အာ...''
သူဖိကိုက္ထားေသာ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားက အလိုက္မသိစြာ ေအာ္ညည္းမိျပန္သည္။
လင္းမိုသည္ ေခြၽးေပါက္တို႔ မသိမသာစို႔ေနေသာ လီခ်န္းယံု၏ မ်က္ႏွာကို အသာသပ္ေပးၿပီး လီခ်န္းယံု၏ ခါးကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ထိန္းကိုင္ထားလိုက္သည္။
အစကျငင္းဆန္ခဲ့ေသာ ဝံပုေလြျဖဴေလးမွာ သူမဟုတ္သလို သူ၏ ခါးကိုလႈပ္ကာ အတြင္းသို႔ ဝင္ေရာက္ေနေသာ အရာႏွင့္ စည္းခ်က္က်က်တံု႔ျပန္ေနသည္။
ထိုကဲ့သို႔ေသာ လင္းမိုအႀကိဳက္ဆံုး ျဖစ္လာသည့္ အေၾကာင္းရင္းက ခိုင္လံုစြာ ႐ွိေလသည္။လီခ်န္းယံု၏ ျဖဴေဖြးႏူးညံ့ေသာ အေပၚပိုင္းခႏၱာကို သူ႔အျပည့္အဝခံစားႏိုင္သည့္အျပင္ သူ၏ လႈပ္႐ွားမႈမ်ားကို ဝံပုေလြျဖဴေလးက စည္းခ်က္ႏွင့္အညီ တံု႔ျပန္ေနေလသည္။
လင္းမိုက ခါးကို ထိန္းကိုင္ကာ သူ၏ ေဆာင့္ခ်က္တို႔ကို ပို၍ ျမန္လိုက္သည္။
"အ့အာ...''
လင္းမို၏ကိုယ္ေပၚက လီခ်န္းယံုဆီက ညည္းသံမ်ားမွာ ထိုႏႈတ္ခမ္းနီေထြးေထြးေလးဆီက အတားအဆီးမ႐ွိထြက္လာသည္။
သူေနာက္တစ္ႀကိမ္ၿပီးေျမာက္လုမတတ္ျဖစ္သြားခ်ိန္တြင္ ဝံပုေလြျဖဴေလးဆီက ပူေႏြးေသာ အရာတစ္ခ်ိဳ႕က သူ၏ ဝမ္းဗိုက္ႂကြက္သားမ်ားေပၚ စီးက်လာသည္။
လီခ်န္းယံုေမာပန္းစြာ လင္းမို၏ ကိုယ္ေပၚ အလိုက္သင့္လွဲခ်လိုက္သည္။
ဝံပုေလြျဖဴေလးပင္ပန္းေနသည္ကို သိေသာ္လည္း လင္းမိုမွာ သူ၏ ဆႏၵတို႔ မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္။
ေဆာင့္ခ်က္တို႔ကို အျမင့္ဆံုးတင္လိုက္ၿပီး လီခ်န္းယံု၏ တင္ပါးကို ဖ်စ္ညႇစ္ထားေလသည္။
မိနစ္ပိုင္းခန္႔အၾကာမွ လင္းမို ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ၿပီးေျမာက္သြားေလသည္။
"အားယံုေလး...''
လင္းမိုက သူ၏ ကိုယ္ေပၚေမွာက္ေနေသာ လီခ်န္းယံု၏ ဆံႏြယ္တို႔ကို အသာသပ္ေပးၿပီး ေျပာေလသည္။
"ခ်စ္တယ္ေနာ္''
လင္းမိုက ေစာနက အခ်စ္ၾကမ္းခဲ့ေသာ သူသည္ သူမဟုတ္သည့္အတိုင္း အႏူးညံ့ဆံုးေသာ အသံျဖင့္ေျပာေလသည္။
လီခ်န္းယံုက ေမာေနေသာေၾကာင့္ သူ၏ နီရဲရဲႏႈတ္ခမ္းေလးက ခပ္ပြင့္ပြင့္ျဖစ္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ သူခြန္းတံု႔ျပန္ေျပာရန္ အားက်န္ေသးသည္။
"ခ်စ္...ဘူး...''
သူ႔ကို ဖက္မွီတြယ္ၿပီး ႏႈတ္ဖ်ားက ထြက္လာသည္က မခ်စ္ဘူးဆိုေသာေၾကာင့္ လင္းမို အသံထြက္ၿပီး ရယ္မိသြားသည္။
"အဟမ္း...အားယံု..ဘာေျပာတယ္!''
လင္းမို၏ အသံက ရႊင္ျမဴးေနသည္က အမွန္ပင္။ သူမရႊင္ျမဴးစရာအေၾကာင္းလည္းမ႐ွိ။ ဝံပုေလြျဖဴေလးကို စိတ္ႀကိဳက္အေနအထားျဖင့္ ေလာေလာလတ္လတ္စားသံုးထားရသည္ေလ...
"ကိုကို...''
"....''
လီခ်န္းယံုက လင္းမိုကို အသဲယားၿပီး အေသသတ္ရန္ ၾကံစည္ေနသည္လား မေျပာတတ္။ သူႏႈတ္ဖ်ားက ထြက္လာသည္က ကိုကို ဟူေသာ ေခၚသံပင္...
ဆယ့္ေျခာက္ျပည္ေထာင္ဘုရင္ႀကီးမွာ ၾကင္ယာေတာ္၏ မဆိုစေလာက္ ခြၽဲႏြဲ႔မႈေအာက္မွာ အလဲလဲအၿပိဳၿပိဳျဖစ္သြားေလသည္။
"အားယံုကိုကိုက ေခၚေနတာမထူးဘူးလား...''
လီခ်န္းယံုဆီက ေနာက္တစ္ႀကိမ္အသံထြက္လာျပန္သည္။
"ဗ်ာ!''
လင္းမိုမေနႏိူင္စြာ ထူးရေတာ့သည္။
"အဟား...လိမၼာတယ္ အိပ္ရေအာင္ ကိုကို''
လီခ်န္းယံုက ေျပာရင္း လင္းမိုေပၚမွ ဆင္းကာ ေခါင္းအံုးေပၚပစ္လွဲရန္ၾကံေလသည္။
မိန္းမတို႔မာယာက သဲကိုးဖ်ာသာ ႐ွိသည္။
ဝံပုေလြျဖဴေလး၏ မာယာက သဲဆယ့္ကိုးဖ်ာပင္မကေခ်။ သည္အတိုင္းဆက္သြားလ်ွင္ သူမအိပ္ရမည္ကို သိေသာေၾကာင့္ လီခ်န္းယံုက လင္းမိုကို ကပ္ခြၽဲေနျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္ ဝံပုေလြျဖဴေလး လည္သည္မွာ နဂါးႀကီးအိပ္ေနသေလာက္သာ ႐ွိေသးသည္။
"အားယံုကလည္း အိပ္တာက ဘယ္အခ်ိန္ အိပ္အိပ္ရတယ္ေလ...''
လင္းမိုက သူ႔ကိုယ္ေပၚက ဆင္းေျပးရန္ ျပင္ေနေသာ ဝံပုေလြျဖဴေလးကို လွမ္းဆြဲၿပီး ေျပာေလသည္။
"ကိုကိုလည္းအားယံုကို ဘယ္အခ်ိန္ ...???''
လီခ်န္းယံု ပါးစပ္ကို အလ်င္အျမန္ပိတ္လိုက္ရသည္။ သူပါးစပ္က ကိုကိုလည္းအားယံုကို ဘယ္အခ်ိန္ စားစား ရသည္ဟု ေျပာေတာ့မိမတတ္ ျဖစ္သြားသည္။ သူေျပာလိုက္လွ်င္ နဂိုကမွ စကားအမွားကို ေစာင့္ေနသည့္ လင္းမိုက အလြတ္ေပးမည္မဟုတ္ေခ်။
နဂါးႀကီးကလည္လြန္းသည္။ သည္ယုန္ကို ျမင္၍ သည္ခ်ံဳထြင္ျခင္း ျဖစ္သည္။
"လာ..လာ..အားယံုေျပာတာေနာ္ ဘယ္အခ်ိန္ခ်ိန္ေနေန ဆိုတာ...''
"မေျပာဘူးလို႔..ဖယ္...''
သို႔ေသာ္ ...
အားမတန္သည့္ ဝံပုေလြျဖဴေလးခမ်ာ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ အသိမ္းပိုက္ခံလိုက္ရျပန္သည္။
ကိစၥမ်ားၿပီးစီးသြားခ်ိန္၌ သန္းေခါင္ပင္ရာက္လုမတတ္။ လီခ်န္းယံုမွာ က်င့္ၾကံျခင္းအဆင့္ျမင့္မားသူ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ေတာ္ေသးသည္။ သူ၏ ခႏၱာကိုယ္တစ္ခုလံုး ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနသည္။
"မ..ေခၚ..ေတာ့..ဘူး...မင္းကို။''
လီခ်န္းယံုက အိပ္ခါနီးတြင္ တစ္ဖက္လွည့္ကာ စိတ္ဆိုးသြားေလသည္။ သူေမာဟိုက္ၿပီး ခြန္အားပင္မက်န္ေတာ့ေခ်။
လင္းမိုက ပင္ပန္းသြားေသာ ဝံပုေလြျဖဴေလးကို ဝတ္ရံုတစ္ထည္ယူ ၿပီး ဝတ္ေပးကာ ေစာင္ျခံဳေပးလိုက္ေလသည္။
အင္မတန္စကားတည္ၾကည္ေသာ ေျမာက္ပိုင္းအိမ္ေ႐ွ႕စံမွာ ဆယ္မိနစ္ပင္မၾကာခင္ သူမေခၚေတာ့ဘူး ဆိုေသာ ဘုရင္ႀကီးဘက္သို႔ လွည့္လာကာ ဘုရင္ႀကီးတစ္ကိုယ္လံုးေပၚသို႔ သူ၏ ေျခေထာက္တင္ကာ လက္က လည္ပင္းကို သိုင္းဖက္လွွ်က္ အိပ္ေပ်ာ္သြားေလေတာ့သည္။
_____________________________________________________________________