Dışarıda fırtına vardı ve gök her gürlediğinde içim ürperiyordu. Eray televizyonda Leonardo DiCaprio'nun bir filmini izliyordu, annemler ise başka bir alemdeydi.
Hırkamın kollarını biraz daha indirerek ayağa kalktım. "Eray mutfağa gidiyorum bir şey ister misin?" diye sordum ancak Eray dikkatini televizyondan ayıracak gibi değildi. Pes ederek mutfağa ilerledim. Bakır rengi tezgah ve ahşap dolaplar vardı, dizaynı sevmiştim. Buzdolabından süt alarak bir bardağa koydum ve salona doğru yöneldim.
İçeri girmemle Eray bana bakarak söze girdi. "Hayır, sağol."
"Ne?"
"Bir şey ister misin diye sordun ya." dediğinde kendimi gülmekten alamadım.
"Sen hala orada mısın?" derken hala kıkırdıyordum. Tekrar televizyona döndü. Annemler aralarında fısıldaşıyorlardı. Muhtemelen evin koridorunda bulunan alarmdan bahsediyorlardı. Lale Teyze güvenlik için taktırmıştı. Cesaretimi toplayarak yanlarına gittim.
"Bana ne olduğunu anlatabilir misiniz? Belki neden tehdit altında olduğumu bilirsem ben de kendimi savunmak için bir şeyler yapabilirim."
Annem pes etmiş bir edayla nefesini verdi. Lale'ye dönerek, 'anlatayım mı' tarzında bir bakış attı. O da başını salladığında annem bana döndü.
"Dolunay geçen haftalarda Lale'ye takip edilmekten yakınıyormuş. Sürekli, 'Eray'la gezerken biri bizi takip ediyor anne' diyormuş. Lale de şüphelenerek araştırmaya girişmiş. Ben senin odanda kamera bulduğumda bunları bana anlattı. Şüphelendik. Sokaktaki mobeseleri falan incelettik ama hiçbir sonuca erişemedik. Nasıl oldu bilemiyoruz. Ve açıkçası... Korkuyoruz Maya."
Eray'ın tepkisini görmek için ona döndüm ama o hala, hala film izliyordu. Annemlerin yanından kalkarak kumandayı aldım ve kanalı değiştirdim.
"Ver şunu!" diye bağırdı Eray.
"Tuhaf davranıyorsun! İzleniyoruz ve sorunu çözmek için bile uğraşmıyorsun Eray! Yeteneğini kullan bari. Hiçbir şey yapmadan durma."
"Maya pardon da sen ne yapıyorsun?"
Annemler bize müdahale etmese tartışmaya devam edecektik. Annem aramıza girerek bizi susturdu ve odalarımıza gidip uyumamız gerektiğini söyledi.
Ben sessizce merdivenlerden çıktım, Eray ise hala bir şeyler hakkında sitem ediyordu. Üst katta annemle beraber kalacağım odaya girdim. Dışarıdaki fırtına buradan daha fazla duyuluyordu. Pencereyi sıkıca kapatmama rağmen ses hala gitmemişti. Oflayarak geri aşağı indim.
"Anne ben burada yatacağım. Yukarıda fırtına sesleri duyuluyor."
"Delirdin mi Mija, odaya gitsene. Bir şey olmaz." Bana Mija dememesi gerektiğini ona defalarca söylemiştim. Sesimizi duyup merdivenlere gelen Eray da "Mija," diyerek kıkırdamıştı.
Lale Teyze araya girdi. "Kız burada yatmak istiyorsa burada yatsın işte."
Bu kadını sevmeye başlamıştım.
Yastığımı ve battaniyemi alarak tekrar salona indim. Annemler ve Eray uyumak için yukarı çıkmışlardı bile. Koskoca salonda tek başıma uyuyacaktım. Hem de fırtına varken.
Gözlerimi kapattım. Bir süre sonra uyumuş olmalıyım.
Koca bir gümbürtüyle gözlerimi açtım. Daha etraf kapkaranlıktı ve koridordan kırmızı ışıklar geliyordu. Alarm.
Feryatlarla merdivenlere yöneldim. Annemler hemen koşarak yetişmişlerdi, koridorun ışığını açtılar. Alarm hala deli gibi ötüyordu. Biri kapıyı zorluyordu! Annem, "Maya hemen yukarı git!" diye bağırdı. Biraz tereddüt etsem de yukarı doğru koştum.
Eray'ın odasına dalmamla onu sarsarak uyandırdım.
"N'oluyor be!"
"Eray kalk! Alarm çalıyor, evde biri var! Evde biri var!" Onu niye uyandırdığımı hiç bilmiyordum, tamamen panikten olmalıydı. Aşağıdan hiç ses gelmiyordu. Annemler muhtemelen bahçede biri olup olmadığını kontrol ediyorlardı. Kalbim güm güm çarparak odanın kapısını kapattım. Eray hala yatakta doğrulmaya çalışırken yere çökerek ağlamaya başladım. Çok korkmuştum.
"Ağlama bir şey olmaz." diyerek yanıma geldi. "Sarıl bana, geçer."
Oturduğum yerde uyuşmuştum. Panikten hala gözyaşı döküyordum.
Ve biliyor musunuz?
Uyuyakaldım.
~~~~
Ertesi sabah bir yatakta uyandım. Çevreme baktığımda Eray'ın kaldığı odada olduğumu farkettim. Kafam kazan gibiydi, dün gece neler olmuştu öyle? Yataktan fırlayarak yüzümü yıkamaya gittim. Biraz olsun kendime geldiğimde aşağı indim ve mutfakta oturan annemleri gördüm.
"Anne gece ne oldu?" diye sordum. Annem yıkamakta olduğu sebzeleri bırakıp elini kuruladı. Lale Hanım ve Eray masada oturuyordu.
"Lale'yle dışarı çıktık ama kimseyi göremedik. Evi de kontrol ettik ama kimse yoktu. Yanlışlık oldu galiba."
Derin bir nefes aldım. Bu arada Eray bana göz kıpmıştı. Pislik. Bir daha asla onun odasında uyuyakalmayacaktım. Lale Hanım bize döndü. "Benim şehre inmem gerekiyor. Etrafı kontrol edeyim, bizimkileri falan görürüm. Ve Eray'ın annesiyle de görüşmem gerek. Hadi hoşçakalın çocuklar."
Acaba Dolunay'ın babası var mıydı? Yoksa onun babası da benimki gibi ilgisiz miydi? Yurtdışından asla gelmeyen ve sadece iş için orada olduğundan şüphe etmeye başladığım babamı anımsadım. O benim için yılbaşında hediye getiren ve dünyanın öbür ucunda yaşayan üvey bir amcadan farksızdı.
Lale Hanım, Lale Teyze ya da Lale kapıdan çıkarken Eray'ın sesi geldi. "Bekleyin."
Hepimiz ona döndük. Devam etti. "Şimdi yola çıkmayın, lütfen." Kafası karışık gibiydi. Geleceği hissetmiş olmalıydı.
"Ne oldu Eraycığım?"
"Ben..pek iyi şeyler sezmiyorum. Bugün kimse dışarı çıkmamalı, yani içimden bir ses öyle diyor. Kaza olabilir. Trafik kazası."
"Eray'ın sezgilerini göz önünde bulundurmalıyız," dedi annem. "Bence hiç yola çıkma."
Birkaç saat sonra herkes kendi halindeydi. Ben, benim gibi psişik arkadaşım, annem ve arkadaşımın sevgilisinin annesi İstanbul dışında bulunan bir eve kapanmıştık. Aman ne eğlenceli.
Telekinezi.
Uzun zamandır yapmamıştım ve şimdi canım o kadar sıkılmıştı ki içimden oyun oynamak geldi birden.
Televizyon birdenbire kapandığında Eray dehşetle haykırdı. Tam da Galatasaray maçını izliyordu, bunu bilerek yapmıştım. Eray benim yaptığımı anlayarak bana döndü.
"Maya aç şunu! Ya lütfen!"
"Eray ama sürekli televizyon izliyorsun. Poltergeist filmindekilere döndün."
"O bir korku filmi," diye mırıldandı.
"Evet ve bizim hayatımız da ondan farksız zaten," dedim. Annemler istedikleri kadar bozulabilirlerdi.
Birdenbire Eray'ın telefonu çaldı.
"Eray açsana şunu."
"Bu benim zil sesim değil ki. Ve burada telefon çekmez."
Hepimiz donakalmıştık. Lale Hanım yavaşça telefonu kulağına götürdü. "Alo?"
Bir süre sessizlik hakim oldu. Lale Hanım telefonu kapattı. Hiçbir şey söylemiyordu.
"Lale ne var?" diye sordu annem.
Hala cevap vermiyordu. Eray ile ben de şaşkınca onlara bakıyorduk. Kadın en sonunda, "Bizi bulacaklar," diye fısıldadı. Yutkundum.
Annem, "Gitmeliyiz. Yanıma birkaç eşya alacağım." dedi. Ama bir sorun vardı, gidemezdik ki. Eray eğer yola çıkarsak kötü şeyler olacağını hissetmişti. Gidemezdik.
Yaklaşık on dakika sonra hepimiz arabanın çevresinde toplanmıştık. Annemler arabaya bindi. "Maya, Eray gelsenize," diye seslendiler.
Eray "Gelemem." dedi. "Lütfen ya. İyi şeyler olmayacak. Gidemeyiz. Ben...Kaza olacak, hissediyorum. Kaza olacak."
"Sakinleş," dedim Eray'a. "Gitmek zorundayız. Bana güven. Lütfen sakinleş.". Yüzünü ellerimin arasına aldım. Gerçekten iyi hissetmiyordu.
Arka koltuklara oturduk ve ikimiz de emniyet kemerlerimizi taktık. Annemler de takmıştı. Ama benim emniyet kemerim bir türlü girmiyordu, uğraşmama rağmen kemerimi takamamıştım.
Ama bunu kimseye söylemedim.
Ve ölüm yolculuğuna başladık.