Unicode
44⏪ 44.5 ⏩ 45
This is a point chapter
Read or skip is your choice (ဖတ်ပြီးမှဘာပုတယ်ညာပုတယ်ဆိုလို့ကတော့ အိုင်က သဘောမကောင်းဘူးနော်...
I recommend to skip if you are under 18...Enjoy....
လင်းမို သူ၏ ညီလာခံပြီးစီးသောအခါ သူ၏ နန်းဆောင်သို့ ပြန်လာသည်။ လင်းမို အဆောင်ရှေ့သို့ရောက်လာသောအခါ အစေခံတို့မှာ တစ်စုံတစ်ခုကို စိုးရွံ့နေဟန်ရှိလေသည်။ လင်းမိုက သူတို့ကို အရေးမစိုက်ပဲ အဆောင်တွင်းသို့သာ ခြေလှမ်းကျဲကျဲဖြင့် ဝင်လာလေသည်။
သူ၏ နန်းဆောင်မှာ အခန်းများစွာဖြင့် ဖွဲ့စည်းထားသည့်အတွက် အတော်ကျယ်ဝန်းလေသည်။ သို့ကြောင့် လင်းမို၏ အိပ်ခန်းဆောင်အထိ ရောက်အောင် အနည်းငယ် သွားရချေသည်။ လင်းမိုက သူ၏ အိပ်ဆောင်သို့ ဦးတည်ရင်း ရုတ်တရက် ခြေလှမ်းတို့ ရပ်တန့်သွားသည်။ သူ၏ အိပ်ဆောင်တွင်းမှ လူတစ်ယောက်ရှိနေဟန် အသက်ရှုသံသဲ့သဲ့ကို ကြားလိုက်ရသောကြောင့် ဖြစ်သည်။
လင်းမိုက ထူထဲသော မျက်ခုံးတို့က သိသာစွာကြုံ့သွားသည်။သူ၏ အိပ်ဆောင်တွင်းသို့ ဝင်ဖို့မဆိုထားနှင့် မည်သူမျှ အခွင့်မရှိဘဲ အနားမကပ်ရဲချေ။ ယခု သူ၏ အိပ်ဆောင်ထဲတွင် မည်သူရောက်နေပါသနည်း။
လင်းမိုက အခွင့်မရှိဘဲ အိပ်ဆောင်သို့ အတင့်ရဲစွာ ဝင်လာသော အတွင်းမှလူကို အပြစ်ပေးရန်ရည်ရွယ်ချက်ဖြင့် တံခါးကို ဆွဲဖွင့်လိုက်သည်။
လင်းမိုသည် ရုတ်တရက်မြင်လိုက်ရသော မြင်ကွင်းကြောင့် သူ့ကိုယ်သူ စိတ်ကယောင်ကခြားဖြစ်ကာ မြင်ချင်ရာမြင်နေကြောင်း တွေးမိလိုက်သည်။
ထိုမြင်ကွင်းကား...
လီချန်းယုံသည် သူ၏ နှင်းပွင့်လို ဖြူစွတ်ပြီး ရေခဲလွင်ပြင်ပုံ ပန်းချီကို အနားတွင် ထိုးထားသောဝတ်ရုံကို ချွတ်ရန်ပြင်ဆင်နေသောကြောင့် ဖြစ်သည်။ လင်းမို ဝင်လာချိန်၌ ဝတ်ရုံက ဖရိုဖရဲဖြစ်ပြီး ပခုံးသားဝင်းဝင်းကိုပင် မြင်နေရပြီဖြစ်သည်။
လီချန်းယုံ၏ မဟူရာရောင် ဆံနွယ်တို့က ခါတိုင်းလို စည်းနှောင်ခြင်းမခံရဘဲ လွတ်လပ်စွာ ဖြန့်ကျနေသည်။ ပြတင်းပေါက်မှ တိုးဝင်လာသော လေက လီချန်းယုံ၏ ဆံနွယ်တို့ကို လူးလွင့်နေစေသည်။
ဝတ်ရုံကိုချွတ်နေစဉ် ရုတ်တရက် တံခါးဆွဲဖွင့်ခံလိုက်သောကြောင့် လီချန်းယုံ၏ နီထွေးသော နှုတ်ခမ်းတစ်စုံက အံ့သြသွားဟန်ဖြင့် အနည်းငယ် ပွင့်အာနေသည်။
လင်းမိုသည် လွတ်ထွက်သွားသော အာရုံတို့ကို အတင်းပြန်စုစည်းလိုက်ပြီး သူ့ဦးနှောက်ကို အလုပ်ပေးလိုက်သည်။ သူရှေ့တွင် ရှိနေသူမှာ လီချန်းယုံ၏ ပုံရိပ်မဟုတ်၊ လီချန်းယုံ အစစ်ဖြစ်ကြောင်းသိလိုက်သည်။
"ချန်းယုံ...''
လင်းမို၏ ဆွေးမြေ့သော ခေါ်သံက သူ လီချန်းယုံကို မည်မျှ လွမ်းဆွတ်နေကြောင်း သက်သေခံနေသည်။ နောက်တစ်ခုက လင်းမိုမှာ အနည်းငယ်အံ့အားသင့်ဟန်လည်းရှိလေသည်။
"မင်းဘယ်လိုလုပ်ပြီး...''
လီချန်းယုံက အံ့အားသင့်နေသော လင်းမိုကို ကြည့်ပြီး သဘောကျစွာ ရယ်လေသည်။မည်သည့်အချိန်၌မဆို သွေးအေးတည်ငြိမ်သော ဘုရင်ကြီးကို တုန်လှုပ်အောင်သူလုပ်နိုင်လေပြီ။
"ဟားဟား...အံ့သြသွားတာလား...မြောက်ပိုင်းမှာနှစ်သစ်ကူးကာလမလို့ အကုန်အနားယူနေကြပြီ။ အဲ့ဒါကြောင့် မင်းဆီလာတာ။ ကြိုပြောရင် မင်းမအံ့သြမှာဆိုးလို့...အခုလန့်သွားတယ်မလား''
သူ့ကို စိတ်ရှိလက်ရှိ ဟားနေသော ဝံပုလွေဖြူလေးကို ကြည့်ပြီး လင်းမို အသည်းပေါက်သွားသည်။ သူခမျာ နှစ်ပတ်တိတိ မစားနိူင် မသောက်နိုင် လွမ်းဆွတ်နေခဲ့ရသည်ကို လီချန်းယုံက သူ့ကို အံ့သြသွားစေချင်၍ ပြန်စာမရေးခဲ့သည်တဲ့လား...
"သြော်...ကိုယ်တော့်ကို လန့်ပြီး ပျော်စေချင်လို့ တမင်ကြံစည်ထားတာလား...ဒါပေမယ့် အပေါ်ဝတ်ရုံပါချွတ်ဖို့ လိုလို့လား...အဲ့ဒါကျ ကိုယ်တော့်ကို လန့်အောင်လုပ်ဖို့မဟုတ်ပဲ တစ်ခြားရည်ရွယ်ချက်များရှိနေလား''
လင်းမိုက ထုံးစံအတိုင်းမကောင်းဆိုးဝါးဆန်စွာ ပြုံးပြီး လီချန်းယုံကို စိုက်ကြည့်ကာ ပြောလေသည်။
ထိုအခါမှ လီချန်းယုံသည် သူ၏ အနေအထားကို သတိရပြီး ရှက်သွားသည်။ အမှန်တော့ သူ့တွင် တစ်ခြားမည်သည့် ရည်ရွယ်ချက်မှ မရှိပါ။ တောင်ပိုင်းက ရာသီဥတုမှာ သူ့အတွက် မခံမရပ်နိုင်အောင် ပူနေသောကြောင့် အပူသက်သာစေရန် ကြိုးပမ်းခြင်း ဖြစ်သည်။ တိုက်ဆိုင်စွာပင် သူဝတ်ရုံချွတ်နေစဉ် လင်းမိုဝင်လာခြင်း ဖြစ်သည်။
"ဘာရည်ရွယ်ချက်မှ မရှိဘူး။ တောင်ပိုင်းက ပူလို့ ...''
လင်းမိုက လီချန်းယုံ၏ အဖြေကို မယုံဘဲ လီချန်းယုံ အရှက်ပြေစေရန် အားပေးသည့် မျက်နှာထားမျိုးဖြစ်သည်။
"သြော်...အဲ့ဒါဆိုချွတ်လေ''
လင်းမိုက ပြောရင်း တစ်ဖက်လှည့်ကာ သူစောနက ဖွင့်ပြီး မပိတ်ခဲ့ရသော တံခါးကိုပိတ်လိုက်သည်။ လင်းမိုပြန်လှည့်လာသောအခါ...
"ဟာ...ချန်းယုံ''
လီချန်းယုံက သူ၏ ဝတ်ရုံကို အမှန်တကယ်ချွတ်ချလိုက်ပြီး သူ့ခန္ဓာကိုယ်တွင် ပါးလွှာသောဝတ်ရုံဖြူလေးသာ ရှိနေတော့သည်။ လီချန်းယုံက သူ့ကိုအံ့သြတကြီးကြည့်နေသော လင်းမိုက အသာရယ်ပြပြီး ပြောသည်။
"ငါတကယ်ပူနေတာပါဆို''
လီချန်းယုံစကားက လိမ်ညာမနေကြောင်း သူ၏ ဝတ်ရုံဖြူလေးတွင် ရေးရေးမျှထင်နေသော ချွေးစက်တို့က သက်သေခံနေသည်။
လင်းမိုသည် သူရက်အတန်ကြာ လွမ်းဆွတ်နေခဲ့ရသော ဝံပုလွေဖြူလေးက သူ၏ရှေ့တွင် ယခုလိုပုံစံနှင့်ရှိနေရာ သူ၏ စိတ်တို့ကို ဆက်လက်မထိန်းချုပ်နိုင်ပေ။ သူက လီချန်းယုံကို တင်းကြပ်နေအောင် ဆွဲဖက်ထားလိုက်သည်။
လီချန်းယုံက အလိုက်သင့်ပင် လင်းမို၏ ရင်ခွင်တွင်းသို့ ဝင်လာကာ လင်းမို၏ ခါးမှပြန်ဖက်ထားသည်။ ပူအိုက်နေသည်ဆိုသော ဝံပုလွေဖြူလေးမှာ ယခုအချိန်တွင် တောင်ပိုင်းဘုရင်ကြီးကို မလွှတ်တမ်းဖက်တွယ်ထားလေသည်။
"ချန်းယုံ...မင်းဆီက ဘာအကြောင်းကြားစာမှ ရောက်မလာလို့ ငါဘယ်လောက် စိတ်ပူနေခဲ့ရလဲသိလား''
လင်းမိုက လီချန်းယုံ၏ နားနားသို့ ကပ်ကာ တိုးတိုးသာသာလေး ပြောလိုက်သည်။ လင်းမို၏ အသက်ရှုသံက လီချန်းယုံ၏ ပါးပြင်ကို ရိုက်ခတ်နေသည်။
လီချန်းယုံက ဖက်ထားသောလက်တို့ကို အသာဖြေလျှော့ပြီး လင်းမိုကိုမော့ကြည့်လိုက်သည်။ သူက နီထွေးထွေးနှုတ်ခမ်းလေးက မသိမသာ စူပုတ်နေသည်။
"မင်းကငါလာတာ မပျော်ဘူးလား... ''
လင်းမိုက အမြဲတမ်း လွဲရာဆွဲတွေးကာ စိတ်ဆိုးတော်မူတတ်သော ဝံပုလွေဖြူလေးကို မညိုညင်ပါ။
"ကိုယ်တော်က မပျော်ဘူးပြောလို့လား...အားယုံလေးကို မြင်ရတာ နှစ်ပတ်လုံးပင်ပန်းသမျှတွေ ပြေသွားသလိုပဲ''
ထိုအခါမှ လီချန်းယုံက ပြုံးရယ်ပြီး လင်းမိုကို ကြည့်သည်။ လင်းမို၏ ခါးကိုဖက်ထားသော လက်တို့က နေရာပြောင်းပြီး လင်းမို၏ လည်ပင်းကို သိုင်းဖက်ထားသည်။ သူ၏ ခြေထောက်က မသိမသာ ကြမ်းပြင်နှင့် မထိ ဖြစ်နေသည်။ သူက လင်းမိုကို မော့ကြည့်ပြီး လင်းမိုဆီက တစ်စုံတစ်ရာကို ငံ့လင့်နေသယောင်...
လင်းမိုက ဝံပုလွေဖြူလေး၏ ချစ်စရာကောင်းသော အပြုအမူကြောင့် နှစ်ခြိုက်စွာ ပြုံးလိုက်ပြီး လီချန်းယုံကို နှစ်ကိုယ်ကြား တိုးတိုးလေးပြောလိုက်သည်။
"ကိုယ်တော့်ကို အဲ့ဒီလောက်တောင် လွမ်းနေခဲ့တာလား''
လီချန်းယုံက ခေါင်းငြိမ့်ပြပြီး သူ၏ မျက်လုံးတို့်ကို အသာမှိတ်ထားသည်။ လင်းမိုက လီချန်းယုံကို သူ့အနားသို့ပိုကပ်အောင် ခါးကနေဆွဲဖက်လိုက်ပြီး သူတောင့်တနေခဲ့ရသော နှုတ်ခမ်းနီထွေးထွေးလေးကို စတင်သိမ်းပိုက်လိုက်သည်။
နူးညံ့သော နှုတ်ခမ်းလေးက အခုမှ ပိုပြီးချိုမြိန်နေသယောင်...လင်းမိုက နှုတ်ခမ်းလေး၏ ပြင်ပနယ်နမိတ်ကို ကျော်လွန်ပြီး အတွင်းထိသိမ်းပိုက်ကာ အနမ်းကို အရှိန်မြှင့်နေသည်။ သူ၏ ကျင်လည်သော လျှာက နီထွေးထွေး လျှာလေးကို ယှက်နွှယ်ကာ လှုတ်ခတ်နေသည်။
လင်းမိုက နမ်းရင်း လီချန်းယုံ၏ ကျောပြင်ကို ပွတ်သပ်ပေးနေသည်။ ယခင်အခါများက သူနမ်းတိုင်းတိမ်းရှောင်လေ့ရှိသော နှုတ်ခမ်းလွှာလေးမှာ ယခုတော့ သူ၏ အနမ်းကိုအရှိန်ပြင်းပြင်းတုံ့ပြန်နေသည်။ နမ်းရှိုက်နေရသော နှုတ်ခမ်းလေး၏ အလိုက်သင့် တုံ့ပြန်မှုက လင်းမို၏ ဆန္ဒမီးတို့ကို ပိုမိုတောက်လောင်စေပါသည်။
လနှင့်ချီ၍လွမ်းဆွတ်ခဲ့ရသော လင်းမိုအတွက် အနမ်းတစ်ခုက မလုံလောက်ခဲ့။ သူက နှုတ်ခမ်းနီထွေးထွေးလေးကို တရှုက်မက်မက်နမ်းရှိုက်ပြီး သူ၏ လက်တို့်က ဝံပုလွေဖြူလေး၏ အောက်ပိုင်းကို ဦးတည်လိုက်သည်။ ထို့နောက် လင်းမိုကသူ့ကို တုံ့ပြန်နေသော တစ်စုံတစ်ရာကို အသာဆုပ်ကိုင်ပြီး ပွတ်သပ်ပေးနေသည်။
လီချန်းယုံမှာ ဆွဲဆောင်အားပြင်းသော အနမ်းတို့အောက်က သာယာမှုကို ယစ်မူးနေဆဲမှာပင် သူ၏ ပိုမိုအထိမခံသော နေရာကို လှုံ့ဆော်ပေးခံလိုက်ရသောကြောင့် တစ်ကိုယ်လုံးတုန်ခါသွားသည်။
သူ၏ ပါးစပ်က အာမေဋိတ်တစ်ခုလည်း ထွက်သွားလေသည်။ သို့သော်သူ၏ နှုတ်ခမ်းတ်ို့ကို လင်းမိုက သိမ်းပိုက်ထားသောကြောင့် မပီဝိုးတဝါး ညည်းသံသဲ့သဲ့တို့သာ ထွက်သွားလေသည်။
လင်းမိုက လီချန်းယုံ၏ ပါးလွှာသောဝတ်ရုံကိုကျော်ဖြတ်ပြီး အ
တွင်းမှ ဝံပုလွေဖြူပေါက်စလေးကို ပွတ်သပ်ပေးနေသည်။ လင်းမိုက အနမ်းတို့ကြောင့် လီချန်းယုံအသက်ရှုမဝဖြစ်မည်ဆိုးသောကြောင့် နှုတ်ခမ်းတို့ကို အသာလွှတ်ပေးလိုက်သည်။ သို့သော် သူ့လက်က လှုပ်ရှားမှုကိုတော့ မရပ်တန့်ပေ။
လွတ်လပ်သွားသော နှုတ်ခမ်းလွှာလေးမှာ ယခုမှ စိတ်တိုင်းကျ ညည်းနိုင်လေတော့သည်။ လင်းမိုက သူ့ကိုဖက်ထားပြီး သာယာမှုကို ယစ်မူးနေသော ဝံပုလွေဖြူလေးကို အသဲယားစွာ လက်ကလှုပ်ရှားမှုတို့ကို အရှိန်မြှင့်လိုက်သည်။
သူက မြန်မြန်လှုပ်ရှားလေ ညည်းညူသံတို့်က ပိုကျယ်လာလေဖြစ်သည်။ ပိုမိုမြန်လာလေ လီချန်းယုံမှာ အနေရခက်လာလေဖြစ်သည်။ သူက နှုတ်ခမ်းကို ဖိကိုက်ထားသော်လည်း သာယာမှုက အလုံးအရင်းနှင့် ဝင်လာသည်။ လီချန်းယုံ ဆက်လက်မထိန်းချုပ်နိုင်တော့ပါ။ သူ၏ စိတ်ကို အဆုံးထိဖြေလျှော့ပြီး သာယာမှုကို တုံ့ပြန်လိုက်သည်။
ရလဒ်အနေဖြင့် ဖရိုဖရဲ ပါးလွှာလွှာဝတ်ရုံအောက်က သူ၏ ဖြူဖွေးသော ပေါင်တံတို့တွင် အရာတစ်ချိူ့စွန်းထင်းကုန်သည်။ သူမျက်လုံးကိုဖွင့်ကြည့်လိုက်ရာ ထိုအရာတို့က လင်းမို၏ လက်တွင်လည်း ပေကျံသွားသည်။ လင်းမိုဖယ်ရှားခြင်းမပြုပဲ သူ၏ လက်ညှိုးကို နှုတ်ခမ်းဖြင့်အသာစုပ်ယူလိုက်သည်။
လင်းမို၏ အပြုအမူကြောင့် လီချန်းယုံမှာ အလွန်ရှက်ရွံ့သွားသည်။
"အာ...မင်း..ဘာလို့အဲ့ဒီလို...''
လင်းမိုက ရှက်ရွံ့သွားသော ဝံပုလွေဖြူလေးကို ရီဝေသော မျက်ဝန်းတို့ဖြင့် စိုက်ကြည့်နေသည်။ ယခုချိန်တွင် လီချန်းယုံ၏ အပြုအမူတိုင်းက သူ့ကို ရူးသွပ်သွားစေရန် လုံလောက်နေပြီဖြစ်သည်။
လီချန်းယုံက သူ့ကို စိုက်ကြည့်နေသော လင်းမို၏ အနားသို့ကပ်ကာ လင်းမို၏ ဝတ်ရုံမှ ခါးစည်းကို ဖြေလိုက်သည်။ လင်းမိုက သူ၏ ခန္ဓာကိုယ်ကို ဝံပုလွေဖြူလေး သဘောရှိ ခြယ်လှယ်ရန် ပေးအပ်လိုက်ပြီဖြစ်သည်။
လင်းမို၏ အပေါ်ဝတ်ရုံကိုဖယ်ရှားလိုက်သောအခါ တောင့်တင်းသော ခန္ဓာကိုယ်က ကြွက်သားအမြောင်းတို့ပေါ်လာလေသည်။ လီချန်းယုံက လင်းမို၏ ခန္ဓာကိုယ်က အတားအစည်းမှန်သမျှ ဖယ်ရှားနေခြင်းဖြစ်သည်။ ခဏကြာသောအခါ လင်းမို၏ ခန္ဓာကိုယ်တွင် အဝတ်အစားဘာမှမရှိတော့ပဲ ဗလာကျင်းဖြစ်သွားသည်။
နတ်ဘုရားလိုချောမောသော စစ်ဘုရင်တစ်ပါး၏ ဗလာကျင်းခန္ဓာကိုယ် ပြုစားမှုအောက်မှာ ဝံပုလွေဖြူလေးကျရှုံးသွားချေပြီ။ သူက ကြမ်းပြင်တွင် ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်သည်။ လင်းမိုမှာ ဝံပုလွေဖြူလေးကိုကြည့်ပြီးအံ့သြသွားသည်။ သူ အဆင့်တက်ကာ မတောင်းဆိုရက်သောအရာကို ဝံပုလွေဖြူလေးက စတင်နေပြီဖြစ်သည်။
နီရဲရဲနှုတ်ခမ်းလေးက မာကျောတောင့်တင်းနေသော တစ်စုံတစ်ရာကို လာထိတွေ့သည်။ နှုတ်ခမ်းလေးအတွင်းက လျှာဖျားလေး၏ မသိမသာ လှုပ်ခတ်မှုက လင်းမိုကို သာယာမှုခံစားရစေသည်။ ဝံပုလွေဖြူျလေးမှာ အနှီကိစ္စတွင် ကျွမ်းကျင်မှု မရှိကြောင်းသိသာလှသည်။ သူက နှုတ်ခမ်းလေးကို ရှေ့တိုးပြီး စုပ်ယူရင်း သွားလေးက မာကျောသော အရာကို မသိမသာ ဖိကိုက်မိနေသည်။ လင်းမိုမှာ မနာကျင်သည့်အပြင် ထပ်တိုးလာသော သာယာမှု၌သာ ရူးမတတ်ယစ်မူးနေမိသည်။
စတွေ့ကတည်းက ရူးသွပ်ခဲ့ရသော နှုတ်ခမ်းလေးက ယခုသူ့အတွက် သာယာမှုတို့ ဖန်တီးပေးနေသည်။ ဝံပုလွေဖြူလေးက သူ၏ အရာကိုစုပ်ယူရင်းမော့ကြည့်လိုက်ရာ လင်းမိုက
အလိုက်တသိပင် နံဘေးက ရှုပ်နေသော ဆံနွယ်ကို လက်ဖြင့်စုစည်းကာ ကိုင်လိုက်သည်။
အချိန်အတန်ကြာသည့်တိုင် လင်းမိုဆီက ပြီးမြောက်မည့် လက္ခဏာမတွေ့ရ။ လီချန်းယုံက အားထည့်ပြီး အဆုံးထိစုပ်ယူလိုက်သည်။ လင်းမိုသည် သူ၏ ခန္ဓာကိုယ်က ဆက်လက်ထိန်းချုပ်နိုင်စွမ်းမရှိတော့ပေ။
"ချန်း...ယုံ...လွှတ်လိုက်''
သို့သော် လီချန်းယုံက မနာခံဘဲ သူ၏ နှုတ်ခမ်းနီရဲရဲလေးဖြင့် အတင်းစုပ်ယူထားသည်။ လင်းမိုမှာ ဆက်လက်မထိန်းချုပ်နိုင်တော့ပေ။ သူ၏ ထိန်းချုပ်မှုမဲ့သွားသော စိတ်ဆန္ဒတို့်ကြောင့် ပူနွေးစေးပျစ်သောအရာတစ်ချို့ ထွက်သွားလေသည်။
လီချန်းယုံ၏ ဖရိုဖရဲဝတ်ရုံပေါ်တွင် အချို့တစ်ဝက်တို့ ပေကျံသွားသည်။ သာယာမှုကြောင့် ပြီးမြောက်သွားချိန်တွင် သူ၏ နာမည်ကိုတီးတိုးစွာ ရေရွတ်သံကို ကြားလိုက်ရသော ဝံပုလွေဖြူလေးမှာ ဧရာမကိစ္စကြီး တစ်ရပ်ကို အောင်မြင်သွားသည့်ဟန်...
သို့သော် ယခုမှ အစပင်ရှိသေးသည်။
လင်းမိုက လီချန်းယုံကို ပွေ့ချီပြီး အိပ်ယာပေါ်သို့ ပစ်တင်လိုက်သည်။ လီချန်းယုံမှာ သူစသည့် ကိစ္စကို အဆုံးထိတာဝန်ယူရပေတော့မည်။
"မင်း...ခဏလောက်မနားချင်ဘူးလား''
လင်းမိုက မကောင်းဆိုးဝါးဆန်စွာပြုံးပြီး ပြန်ဖြေသည်။
"ခဏလောက်မနားဘူး...ခဏနေမှနားမယ်...အခုတော့မနားသေးဘူး''
ပြောရင်း လင်းမိုက လီချန်းယုံ၏ နှုတ်ခမ်းတို့ကို ဇွတ်အတင်းနမ်းရှိုက်ပြီး ကျန်ရှိသည့် ဝတ်ရုံပါးကို ဖယ်ရှားပစ်သည်။ ဝတ်ရုံမရှိတော့သည့်နောက် နူးညံ့သောရင်အုပ်၊ ဖြူဝင်းသောပေါင်တံတို့က အထင်းသား ပေါ်လာသည်။ထိုအရာတို့၏ ဆွဲဆောင်မှုကို လင်းမို မည်သည့်အခါမျှ မလွန်ဆန်နိုင်။ သူက ချယ်ရီရောင်အနီဖုလေးကို လျှာဖြင့်တို့်ထိပြီး လှုပ်ခတ်နေလေသည်။ နောက်လက်တစ်ဖက်က ဖြူဝင်းသော ပေါင်တံတို့ကို ပွတ်သပ်နေသည်။
"အာ့...မကိုက်နဲ့...ပေါင်..ကိုမထိနဲ့''
ဝံပုလွေဖြူလေး၏ တားမြစ်မှုတို့်မှာ အရာမထင်ချေ။ သူ၏ ချယ်ရီသီးလေးများမှာ နီရဲနေအောင် အကိုက်ခံရပြီး ပေါင်တံတို့အပြင် အတွင်းသားနုနုလေးပါ ပွတ်သပ်ခံနေရသည်။
"အား...''
လင်းမို၏ ရှည်လျားသော လက်ချောင်းတစ်ချောင်းက သူ၏ အနူးညံ့ဆုံးနေရာသို့ အတင်းတိုးဝင်လာသည်။ လီချန်းယုံ ယောင်ယမ်းကာ အော်မိပြီး သူ၏ နှုတ်ခမ်းတို့ကို ဖိကိုက်ထားလိုက်ရသည်။ ယခုနန်းဆောင်သည် သူ၏ နန်းဆောင်မဟုတ်။ လင်းမို၏နန်းဆောင်ဖြစ်ပြီး အပြင်ဘက်တွင် အစေခံတို့ ရာချီကာ ရှိလေသည်။
လီချန်းယုံက အတင်းထိန်းချုပ်နေလေ လင်းမိုက ပိုမိုလှုံ့ဆော်လေဖြစ်သည်။ သူသည် လီချန်းယုံ၏ အထိမခံသော နေရာတိုင်းကို သိနေပြီဖြစ်သည်။ သူ၏ လက်ချောင်းတို့က ကျင်လည်စွာ လှုပ်ရှားနေရာ လီချန်းယုံမှာ ဆက်လက်မထိန်းချုပ်နိူင်။ လင်းမိုက သူ့ကို အသံမထွက်ထွက်အောင် လုပ်နေမှန်းသိသော်လည်း သူမတတ်နိုင်။
လီချန်းယုံ၏ နှုတ်ခမ်းက ညည်းညူသံတစ်ချို့ စတင်ထွက်လာသောအခါ လင်းမိုက လက်ချောင်းတို့ကိုဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ ရုတ်တရက်လစ်ဟာသွားသလို ခံစားချက်ကြောင့် လီချန်းယုံမှာ လေဟာနယ်ထဲမှ ဆွဲပစ်ချခံလိုက်ရသလိုပင်...သူ၏ ပေါင်တံတို့က တွန့်လိမ်ပြီး ခြေချောင်းများက အချင်းချင်းပွတ်သပ်နေသည်။ သူတစ်စုံတစ်ခုကို အလွန်အမင်းတောင့်တနေပြီ ဖြစ်သည်။
လင်းမိုက သူ့ကိုတောင့်တနေသော ဝံပုလွေဖြူလေးကို ဆက်လက်မညှင်းပန်းတော့ဘဲ သူအိပ်ယာပေါ်သို့ လှဲချလိုက်သည်။ သူ့ဘေးတွင် လင်းမို ဝင်လှဲလာသောကြောင့် ကြောင်နေစဉ်မှာပင် လင်းမိုက လှဲနေသော လီချန်းယုံက ခါးကမပြီး သူ၏ ကိုယ်ပေါ်တွင် ထိုင်စေသည်။
လီချန်းယုံမှာ လင်းမို၏ အကြံအစည်ကို ရိပ်စားမိသော်ကြောင့် ရှက်ရွံ့ကာ ပါးများရဲသွားသည်။ သို့သော် သူက အလိုက်သင့်ပင် လင်းမိုပေါ်ထိုင်ချလိုက်သည်။
"အောက်နည်းနည်းတိုး... ''
လင်းမို၏ အမိန့်အတိုင်းအောက်တိုးလိုက်ရာ သူ၏ အနူးညံ့ဆုံးသော အစိတ်အပိုင်းလေးတွင်းသို့ ကြီးမားသော အရာတစ်ခု ချည်းနင်းဝင်ရောက်လာကြောင်းသိလိုက်ရသည်။
"အာ....''
ရုတ်တရက် နာကျင်သွားသောကြောင့် လီချန်းယုံ အသံထွက်မိသွားသည်။ လင်းမိုက မရပ်တန့်ပဲ အတွင်းထိ ရောက်အောင် ထည့်လေသည်။
"အာ...ဖြည်း..ဖြည်း''
တိုးဝင်လာသော အရာကို အလိုက်တသင့်တုံ့ပြန်ရန် လီချန်းယုံက သူ၏ အောက်ပိုင်းကို အနည်းငယ်ရွှေ့လိုက်သည်။ လင်းမိုက လီချန်းယုံ အသားကျမည့်အချိန်ထိ စောင့်ပြီး စတင်လှုပ်ရှားလေသည်။
လှုပ်ရှားမှုတိုင်းက တိကျပြီး လီချန်းယုံ၏ သာယာမှုရမည့်နေရာကို ထိခတ်နေသည်။ နာကျင်မှုနှင့်သာယာမှုရောပြွန်းနေသောကြောင် လီချန်းယုံမှာ အနေရခက်စွာ ညည်းညူမိသည်။ ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံး လှိမ့်တက်လာသော သာယာမှုကြောင့် သူအသံမထွက်ဘဲမနေနိုင်။ ယခုအချိန်တွင် နန်းဆောင်အပြင်က အစောင့်တို့်မှာ သူ့စိတ်ထဲတွင်မရှိတော့...
ဆောင့်ချက်တို့က ပိုမိုပြင်းထန်လာပြီး လီချန်းယုံ၏ ခန္ဓာကိုယ်မှာ လင်းမို၏ ရင်ခွင်တွင်းသို့ ပြိုဆင်းလာသည်။ လင်းမိုက အလိုက်သင့် ပွေ့ဖက်ထားသော်လည်း အောက်ပိုင်းက သူ၏ လှုပ်ရှားမှုတို့်ကို မရပ်တန့်ပေ။
"အာ..အာ...အ့ာ''
လှုပ်ရှားမှုတိုင်းကို တုံ့ပြန်ကာ သူ့ကို ဆွဲညှစ်နေသော အစိတ်အပိုင်းလေးကြောင့် လင်းမိုမှာ ရူးသွပ်မတတ် စိတ်လွတ်သွားသည်။ သူ၏ လှုပ်ရှားမှုတို့ကို အဆုံးထိ မြှင့်တင်လိုက်သည်။
"အာ...အဟ...အာ...''
လှုပ်ရှားမှုတို့နောက်က ညည်းညူသံတို့ ကပ်လျက်ပါလာသည်။ လီချန်းယုံ၏ ဝင်းဝါသော လည်တိုင်တွင်ချွေးစေးတို့နေရာယူထားကြသည်။ သူ၏ နှုတ်ခမ်းလေးမှ ညည်းညူသံတို့ အဆက်မပြတ်ထွက်လာနေသည်။
ခန္ဓာကိုယ်အတွင်းက တလိမ့်လိမ့်တက်လာသော သာယာမှုတို့ကို အနေရခက်စွာ တုံ့ပြန်လေ ဆောင့်ချက်တို့က ပြင်းထန်လာလေဖြစ်သည်။
"အာ...ပြီးတော့မယ်...''
လီချန်းယုံမှာ ဆက်လက်မထိန်းချုပ်နိုင်သည်နှင့် သူ၏ ဆန္ဒတို့ ဒုတိယအကြိမ် လွတ်ထွက်သွားသည်။ သည်တစ်ကြိမ်တွင်တော့ လင်းမို၏ ဝမ်းဗိုက်က ကြွက်သားများအပေါ် ထိုအရည်တို့ ပေကျံကုန်သည်။
ပြီးမြောက်မှုကြောင့် မောဟိုက်သွားသော ဝံပုလွေဖြူလေးကို အသာဖက်ထားကာ လှုပ်ရှားမှုတို့်ကို အဆုံးထိ မြှင့်တင်လိုက်သည်။ မကြာမီ ပူနွေးနွေးအရာတစ်ချို့ လီချန်းယုံ၏ ကိုယ်တွင်းသို့ ဝင်ရောက်လာလေသည်။
လင်းမိုက လီချန်းယုံကို အသာဖက်ထားပြီး နားရွက်ဖျားလေးကို ကိုက်ကာ ပြောလိုက်လေသည်။
"ခဏနေရင်...နားနော်...အားယုံလေး။ အခုနည်းနည်းအပင်ပန်းခံလိုက်ဦး...''
ပြောရင်း လင်းမိုက ဝံပုလွေဖြူလေးကို နောက်တစ်ကြိမ် သိမ်းပိုက်ရန် ကြိုးပမ်းလေတော့သည်။
ထိုနေ့ည တောင်ပိုင်းဘုရင်ကြီး၏ အဆောင်တွင် အထိန်းတော်ကြီးမှာ နန်းဆောင်တွင်းက အသံတို့ကြောင့် အသက်မပြည့်သော အစေခံများကို အိပ်ဆောင်သို့ပြန်ရန်စေလွှတ်လိုက်ရလေတော့သည်...။
တောင်ပိုင်းဘုရင်ကြီးမှာ အကြိမ်ကြိမ်သိမ်းပိုက်ပြီးနောက် ကတိအတိုင်း ဝံပုလွေဖြူလေးကို အနားယူခွင့်ပေးလေသည်။ သို့သော် အားအင်တစ်စက်မှ မကျန်တော့သော ဝံပုလွေဖြူျလးမှာ ဘုရင်ကြီး၏ ရင်ခွင်တွင် မောပန်းကာ အိပ်ပျော်သွားလေသည်။
________________________________________________________________
Zawgyi
44⏪ 44.5 ⏩ 45
This is a point chapter
Read or skip is your choice (ဖတ္ၿပီးမွဘာပုတယ္ညာပုတယ္ဆိုလို႔ကေတာ့ အိုင္က သေဘာမေကာင္းဘူးေနာ္...)
I recommend to skip if you are under 18...Enjoy....
လင္းမို သူ၏ ညီလာခံၿပီးစီးေသာအခါ သူ၏ နန္းေဆာင္သို႔ ျပန္လာသည္။ လင္းမို အေဆာင္ေ႐ွ႕သို႔ေရာက္လာေသာအခါ အေစခံတို႔မွာ တစ္စံုတစ္ခုကို စိုးရြံ႕ေနဟန္႐ွိေလသည္။ လင္းမိုက သူတို႔ကို အေရးမစိုက္ပဲ အေဆာင္တြင္းသို႔သာ ေျခလွမ္းက်ဲက်ဲျဖင့္ ဝင္လာေလသည္။
သူ၏ နန္းေဆာင္မွာ အခန္းမ်ားစြာျဖင့္ ဖြဲ႔စည္းထားသည့္အတြက္ အေတာ္က်ယ္ဝန္းေလသည္။ သို႔ေၾကာင့္ လင္းမို၏ အိပ္ခန္းေဆာင္အထိ ေရာက္ေအာင္ အနည္းငယ္ သြားရေခ်သည္။ လင္းမိုက သူ၏ အိပ္ေဆာင္သို႔ ဦးတည္ရင္း ႐ုတ္တရက္ ေျခလွမ္းတို႔ ရပ္တန္႔သြားသည္။ သူ၏ အိပ္ေဆာင္တြင္းမွ လူတစ္ေယာက္႐ွိေနဟန္ အသက္႐ႈသံသဲ့သဲ့ကို ၾကားလိုက္ရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
လင္းမိုက ထူထဲေသာ မ်က္ခံုးတို႔က သိသာစြာၾကံဳ႕သြားသည္။သူ၏ အိပ္ေဆာင္တြင္းသို႔ ဝင္ဖို႔မဆိုထားႏွင့္ မည္သူမွ် အႏြင္႔မ႐ွိဘဲ အနားမကပ္ရဲေခ်။ ယခု သူ၏ အိပ္ေဆာင္ထဲတြင္ မည္သူေရာက္ေနပါသနည္း။
လင္းမိုက အခြင့္မ႐ွိဘဲ အိပ္ေဆာင္သို႔ အတင့္ရဲစြာ ဝင္လာေသာ အတြင္းမွလူကို အျပစ္ေပးရန္ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ တံခါးကို ဆြဲဖြင့္လိုက္သည္။
လင္းမိုသည္ ႐ုတ္တရက္ျမင္လိုက္ရေသာ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ သူ႔ကိုယ္သူ စိတ္ကေယာင္ကျခားျဖစ္ကာ ျမင္ခ်င္ရာျမင္ေနေၾကာင္း ေတြးမိလိုက္သည္။
ထိုျမင္ကြင္းကား...
လီခ်န္းယံုသည္ သူ၏ ႏွင္းပြင့္လို ျဖဴစြတ္ျပီး ေရခဲလြင္ျပင္ပံု ပန္းခ်ီကို အနားတြင္ ထိုးထားေသာဝတ္ရံုကို ခြၽတ္ရန္ျပင္ဆင္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ လင္းမို ဝင္လာခ်ိန္၌ ဝတ္ရံုက ဖ႐ိုဖရဲျဖစ္ၿပီး ပခံုးသားဝင္းဝင္းကိုပင္ ျမင္ေနရၿပီျဖစ္သည္။
လီခ်န္းယံု၏ မဟူရာေရာင္ ဆံနြယ္တို႔က ခါတိုင္းလို စည္းေႏွာင္ျခင္းမခံရဘဲ လြတ္လပ္စြာ ျဖန္႔က်ေနသည္။ ျပတင္းေပါက္မွ တိုးဝင္လာေသာ ေလက လီခ်န္းယံု၏ ဆံႏြယ္တို႔ကို လူးလြင့္ေနေစသည္။
ဝတ္ရံုကိုခြၽတ္ေနစဥ္ ႐ုတ္တရက္ တံခါးဆြဲဖြင့္ခံလိုက္ေသာေၾကာင့္ လီခ်န္းယံု၏ နီေထြးေသာ ႏႈတ္ခမ္းတစ္စံုက အံ့ျသသြားဟန္ျဖင့္ အနည္းငယ္ ပြင့္အာေနသည္။
လင္းမိုသည္ လြတ္ထြက္သြားေသာ အာရံုတို႔ကို အတင္းျပန္စုစည္းလိုက္ၿပီး သူ႔ဦးေႏွာက္ကို အလုပ္ေပးလိုက္သည္။ သူေ႐ွ႕တြင္ ႐ွိေနသူမွာ လီခ်န္းယံု၏ ပံုရိပ္မဟုတ္၊ လီခ်န္းယံု အစစ္ျဖစ္ေၾကာင္းသိလိုက္သည္။
"ခ်န္းယံု...''
လင္းမို၏ ေဆြးေျမ့ေသာ ေခၚသံက သူ လီခ်န္းယံုကို မည္မွ် လြမ္းဆြတ္ေနေၾကာင္း သက္ေသခံေနသည္။ ေနာက္တစ္ခုက လင္းမိုမွာ အနည္းငယ္အံ့အားသင့္ဟန္လည္း႐ွိေလသည္။
"မင္းဘယ္လိုလုပ္ၿပီး...''
လီခ်န္းယံုက အံ့အားသင့္ေနေသာ လင္းမိုကို ၾကည့္ၿပီး သေဘာက်စြာ ရယ္ေလသည္။မည္သည့္အခ်ိန္၌မဆို ေသြးေအးတည္ၿငိမ္ေသာ ဘုရင္ႀကီးကို တုန္လႈပ္ေအာင္သူလုပ္ႏိုင္ေလၿပီ။
"ဟားဟား...အံ့ျသသြားတာလား...ေျမာက္ပိုင္းမွာႏွစ္သစ္ကူးကာလမလို႔ အကုန္အနားယူေနၾကၿပီ။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ မင္းဆီလာတာ။ ႀကိဳေျပာရင္ မင္းမအံ့ျသမွာဆိုးလို႔...အခုလန္႔သြားတယ္မလား''
သူ႔ကို စိတ္႐ွိလက္႐ွိ ဟားေနေသာ ဝံပုေလြျဖဴေလးကို ၾကည့္ၿပီး လင္းမို အသည္းေပါက္သြားသည္။ သူခမ်ာ ႏွစ္ပတ္တိတိ မစားႏိူင္ မေသာက္ႏိုင္ လြမ္းဆြတ္ေနခဲ့ရသည္ကို လီခ်န္းယံုက သူ႔ကို အံ့ျသသြားေစခ်င္၍ ျပန္စာမေရးခဲ့သည္တဲ့လား...
"ေျသာ္...ကိုယ္ေတာ့္ကို လန္႔ၿပီး ေပ်ာ္ေစခ်င္လို႔ တမင္ၾကံစည္ထားတာလား...ဒါေပမယ့္ အေပၚဝတ္ရံုပါခြၽတ္ဖို႔ လိုလို႔လား...အဲ့ဒါက် ကိုယ္ေတာ့္ကို လန္႔ေအာင္လုပ္ဖို႔မဟုတ္ပဲ တစ္ျခားရည္ရြယ္ခ်က္မ်ား႐ွိေနလား''
လင္းမိုက ထံုးစံအတိုင္းမေကာင္းဆိုးဝါးဆန္စြာ ျပံဳးၿပီး လီခ်န္းယံုကို စိုက္ၾကည့္ကာ ေျပာေလသည္။
ထိုအခါမွ လီခ်န္းယံုသည္ သူ၏ အေနအထားကို သတိရၿပီး ႐ွက္သြားသည္။ အမွန္ေတာ့ သူ႔တြင္ တစ္ျခားမည္သည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္မွ မ႐ွိပါ။ ေတာင္ပိုင္းက ရာသီဥတုမွာ သူ႔အတြက္ မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ ပူေနေသာေၾကာင့္ အပူသက္သာေစရန္ ႀကိဳးပမ္းျခင္း ျဖစ္သည္။ တိုက္ဆိုင္စြာပင္ သူဝတ္ရံုခြၽတ္ေနစဥ္ လင္းမိုဝင္လာျခင္း ျဖစ္သည္။
"ဘာရည္ရြယ္ခ်က္မွ မ႐ွိဘူး။ ေတာင္ပိုင္းက ပူလို႔ ...''
လင္းမိုက လီခ်န္းယံု၏ အေျဖကို မယံုဘဲ လီခ်န္းယံု အ႐ွက္ေျပေစရန္ အားေပးသည့္ မ်က္ႏွာထားမ်ိဳးျဖစ္သည္။
"ေျသာ္...အဲ့ဒါဆိုခြၽတ္ေလ''
လင္းမိုက ေျပာရင္း တစ္ဖက္လွည့္ကာ သူေစာနက ဖြင့္ၿပီး မပိတ္ခဲ့ရေသာ တံခါးကိုပိတ္လိုက္သည္။ လင္းမိုျပန္လွည့္လာေသာအခါ...
"ဟာ...ခ်န္းယံု''
လီခ်န္းယံုက သူ၏ ဝတ္ရံုကို အမွန္တကယ္ခြၽတ္ခ်လိုက္ၿပီး သူ႔ခႏၶာကိုယ္တြင္ ပါးလႊာေသာဝတ္ရံုျဖဴေလးသာ ႐ွိေနေတာ့သည္။ လီခ်န္းယံုက သူ႔ကိုအံ့ျသတႀကီးၾကည့္ေနေသာ လင္းမိုက အသာရယ္ျပၿပီး ေျပာသည္။
"ငါတကယ္ပူေနတာပါဆို''
လီခ်န္းယံုစကားက လိမ္ညာမေနေၾကာင္း သူ၏ ဝတ္ရံုျဖဴေလးတြင္ ေရးေရးမွ်ထင္ေနေသာ ေခြၽးစက္တို႔က သက္ေသခံေနသည္။
လင္းမိုသည္ သူရက္အတန္ၾကာ လြမ္းဆြတ္ေနခဲ့ရေသာ ဝံပုေလြျဖဴေလးက သူ၏ေ႐ွ႕တြင္ ယခုလိုပံုစံႏွင့္႐ွိေနရာ သူ၏ စိတ္တို႔ကို ဆက္လက္မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ေပ။ သူက လီခ်န္းယံုကို တင္းၾကပ္ေနေအာင္ ဆြဲဖက္ထားလိုက္သည္။
လီခ်န္းယံုက အလိုက္သင့္ပင္ လင္းမို၏ ရင္ခြင္တြင္းသို႔ ဝင္လာကာ လင္းမို၏ ခါးမွျပန္ဖက္ထားသည္။ ပူအိုက္ေနသည္ဆိုေသာ ဝံပုေလြျဖဴေလးမွာ ယခုအခ်ိန္တြင္ ေတာင္ပိုင္းဘုရင္ႀကီးကို မလႊတ္တမ္းဖက္တြယ္ထားေလသည္။
"ခ်န္းယံု...မင္းဆီက ဘာအေၾကာင္းၾကားစာမွ ေရာက္မလာလို႔ ငါဘယ္ေလာက္ စိတ္ပူေနခဲ့ရလဲသိလား''
လင္းမိုက လီခ်န္းယံု၏ နားနားသို႔ ကပ္ကာ တိုးတိုးသာသာေလး ေျပာလိုက္သည္။ လင္းမို၏ အသက္႐ႈသံက လီခ်န္းယံု၏ ပါးျပင္ကို ႐ိုက္ခတ္ေနသည္။
လီခ်န္းယံုက ဖက္ထားေသာလက္တို႔ကို အသာေျဖေလွ်ာ့ၿပီး လင္းမိုကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။ သူက နီေထြးေထြးႏႈတ္ခမ္းေလးက မသိမသာ စူပုတ္ေနသည္။
"မင္းကငါလာတာ မေပ်ာ္ဘူးလား... ''
လင္းမိုက အျမဲတမ္း လြဲရာဆြဲေတြးကာ စိတ္ဆိုးေတာ္မူတတ္ေသာ ဝံပုေလြျဖဴေလးကို မညိဳညင္ပါ။
"ကိုယ္ေတာ္က မေပ်ာ္ဘူးေျပာလို႔လား...အားယံုေလးကို ျမင္ရတာ ႏွစ္ပတ္လံုးပင္ပန္းသမွ်ေတြ ေျပသြားသလိုပဲ''
ထိုအခါမွ လီခ်န္းယံုက ျပံဳးရယ္ၿပီး လင္းမိုကို ၾကည့္သည္။ လင္းမို၏ ခါးကိုဖက္ထားေသာ လက္တို႔က ေနရာေျပာင္းၿပီး လင္းမို၏ လည္ပင္းကို သိုင္းဖက္ထားသည္။ သူ၏ ေျခေထာက္က မသိမသာ ၾကမ္းျပင္ႏွင့္ မထိ ျဖစ္ေနသည္။ သူက လင္းမိုကို ေမာ့ၾကည့္ၿပီး လင္းမိုဆီက တစ္စံုတစ္ရာကို ငံ့လင့္ေနသေယာင္...
လင္းမိုက ဝံပုေလြျဖဴေလး၏ ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ အျပဳအမူေၾကာင့္ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ ျပံဳးလိုက္ၿပီး လီခ်န္းယံုကို ႏွစ္ကိုယ္ၾကား တိုးတိုးေလးေျပာလိုက္သည္။
"ကိုယ္ေတာ့္ကို အဲ့ဒီေလာက္ေတာင္ လြမ္းေနခဲ့တာလား''
လီခ်န္းယံုက ေခါင္းၿငိမ့္ျပၿပီး သူ၏ မ်က္လံုးတို္႔ကို အသာမွိတ္ထားသည္။ လင္းမိုက လီခ်န္းယံုကို သူ႔အနားသို႔ပိုကပ္ေအာင္ ခါးကေနဆြဲဖက္လိုက္ၿပီး သူေတာင့္တေနခဲ့ရေသာ ႏႈတ္ခမ္းနီေထြးေထြးေလးကို စတင္သိမ္းပိုက္လိုက္သည္။
ႏူးညံ့ေသာ ႏႈတ္ခမ္းေလးက အခုမွ ပိုၿပီးခ်ိဳၿမိန္ေနသေယာင္...လင္းမိုက ႏႈတ္ခမ္းေလး၏ ျပင္ပနယ္နမိတ္ကို ေက်ာ္လြန္ၿပီး အတြင္းထိသိမ္းပိုက္ကာ အနမ္းကို အ႐ွိန္ျမႇင့္ေနသည္။ သူ၏ က်င္လည္ေသာ လွ်ာက နီေထြးေထြး လွ်ာေလးကို ယွက္ႏႊယ္ကာ လႈတ္ခတ္ေနသည္။
လင္းမိုက နမ္းရင္း လီခ်န္းယံု၏ ေက်ာျပင္ကို ပြတ္သပ္ေပးေနသည္။ ယခင္အခါမ်ားက သူနမ္းတိုင္းတိမ္းေ႐ွာင္ေလ့႐ွိေသာ ႏႈတ္ခမ္းလႊာေလးမွာ ယခုေတာ့ သူ၏ အနမ္းကိုအ႐ွိန္ျပင္းျပင္းတံု႔ျပန္ေနသည္။ နမ္း႐ႈိက္ေနရေသာ ႏႈတ္ခမ္းေလး၏ အလိုက္သင့္ တံု႔ျပန္မႈက လင္းမို၏ ဆႏၵမီးတို႔ကို ပိုမိုေတာက္ေလာင္ေစပါသည္။
လႏွင့္ခ်ီ၍လြမ္းဆြတ္ခဲ့ရေသာ လင္းမိုအတြက္ အနမ္းတစ္ခုက မလံုေလာက္ခဲ့။ သူက ႏႈတ္ခမ္းနီေထြးေထြးေလးကို တ႐ႈက္မက္မက္နမ္း႐ႈိက္ၿပီး သူ၏ လက္တို္႔က ဝံပုေလြျဖဴေလး၏ ေအာက္ပိုင္းကို ဦးတည္လိုက္သည္။ ထို့ေနာက္ လင္းမိုကသူ႔ကို တံု႔ျပန္ေနေသာ တစ္စံုတစ္ရာကို အသာဆုပ္ကိုင္ၿပီး ပြတ္သပ္ေပးေနသည္။
လီခ်န္းယံုမွာ ဆြဲေဆာင္အားျပင္းေသာ အနမ္းတို႔ေအာက္က သာယာမႈကို ယစ္မူးေနဆဲမွာပင္ သူ၏ ပိုမိုအထိမခံေသာ ေနရာကို လႈံ႕ေဆာ္ေပးခံလိုက္ရေသာေၾကာင့္ တစ္ကိုယ္လံုးတုန္ခါသြားသည္။
သူ၏ ပါးစပ္က အာေမဋိတ္တစ္ခုလည္း ထြက္သြားေလသည္။ သို႔ေသာ္သူ၏ ႏႈတ္ခမ္းတ္ို႔ကို လင္းမိုက သိမ္းပိုက္ထားေသာေၾကာင့္ မပီဝိုးတဝါး ညည္းသံသဲ့သဲ့တို႔သာ ထြက္သြားေလသည္။
လင္းမိုက လီခ်န္းယံု၏ ပါးလႊာေသာဝတ္ရံုကိုေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး အ
တြင္းမွ ဝံပုေလြျဖဴေပါက္စေလးကို ပြတ္သပ္ေပးေနသည္။ လင္းမိုက အနမ္းတို႔ေၾကာင့္ လီခ်န္းယံုအသက္႐ႈမဝျဖစ္မည္ဆိုးေသာေၾကာင့္ ႏႈတ္ခမ္းတို႔ကို အသာလႊတ္ေပးလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔လက္က လႈပ္႐ွားမႈကိုေတာ့ မရပ္တန္႔ေပ။
လြတ္လပ္သြားေသာ ႏႈတ္ခမ္းလႊာေလးမွာ ယခုမွ စိတ္တိုင္းက် ညည္းႏိုင္ေလေတာ့သည္။ လင္းမိုက သူ႔ကိုဖက္ထားၿပီး သာယာမႈကို ယစ္မူးေနေသာ ဝံပုေလြျဖဴေလးကို အသဲယားစြာ လက္ကလႈပ္႐ွားမႈတို႔ကို အ႐ွိန္ျမႇင့္လိုက္သည္။
သူက ျမန္ျမန္လႈပ္႐ွားေလ ညည္းညဴသံတို္႔က ပိုက်ယ္လာေလျဖစ္သည္။ ပိုမိုျမန္လာေလ လီခ်န္းယံုမွာ အေနရခက္လာေလျဖစ္သည္။ သူက ႏႈတ္ခမ္းကို ဖိကိုက္ထားေသာ္လည္း သာယာမႈက အလံုးအရင္းႏွင့္ ဝင္လာသည္။ လီခ်န္းယံု ဆက္လက္မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ သူ၏ စိတ္ကို အဆံုးထိေျဖေလွ်ာ့ၿပီး သာယာမႈကို တံု႔ျပန္လိုက္သည္။
ရလဒ္အေနျဖင့္ ဖ႐ိုဖရဲ ပါးလႊာလႊာဝတ္ရံုေအာက္က သူ၏ ျဖဴေဖြးေသာ ေပါင္တံတို႔တြင္ အရာတစ္ခ်ိဴ႕စြန္းထင္းကုန္သည္။ သူမ်က္လံုးကိုဖြင့္ၾကည့္လိုက္ရာ ထိုအရာတို႔က လင္းမို၏ လက္တြင္လည္း ေပက်ံသြားသည္။ လင္းမိုဖယ္႐ွားျခင္းမျပဳပဲ သူ၏ လက္ညႇိဳးကို ႏႈတ္ခမ္းျဖင့္အသာစုပ္ယူလိုက္သည္။
လင္းမို၏ အျပဳအမူေၾကာင့္ လီခ်န္းယံုမွာ အလြန္႐ွက္ရြံ႕သြားသည္။
"အာ...မင္း..ဘာလို႔အဲ့ဒီလို...''
လင္းမိုက ႐ွက္ရြံ႕သြားေသာ ဝံပုေလြျဖဴေလးကို ရီေဝေသာ မ်က္ဝန္းတို႔ျဖင့္ စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ယခုခ်ိန္တြင္ လီခ်န္းယံု၏ အျပဳအမူတိုင္းက သူ႔ကို ႐ူးသြပ္သြားေစရန္ လံုေလာက္ေနၿပီျဖစ္သည္။
လီခ်န္းယံုက သူ႔ကို စိုက္ၾကည့္ေနေသာ လင္းမို၏ အနားသို႔ကပ္ကာ လင္းမို၏ ဝတ္ရံုမွ ခါးစည္းကို ေျဖလိုက္သည္။ လင္းမိုက သူ၏ ခႏၶာကိုယ္ကို ဝံပုေလြျဖဴေလး သေဘာ႐ွိ ျခယ္လွယ္ရန္ ေပးအပ္လိုက္ၿပီျဖစ္သည္။
လင္းမို၏ အေပၚဝတ္ရံုကိုဖယ္႐ွားလိုက္ေသာအခါ ေတာင့္တင္းေသာ ခႏၶာကိုယ္က ႂကြက္သားအေျမာင္းတို႔ေပၚလာေလသည္။ လီခ်န္းယံုက လင္းမို၏ ခႏၶာကိုယ္က အတားအစည္းမွန္သမွ် ဖယ္႐ွားေနျခင္းျဖစ္သည္။ ခဏၾကာေသာအခါ လင္းမို၏ ခႏၶာကိုယ္တြင္ အဝတ္အစားဘာမွမ႐ွိေတာ့ပဲ ဗလာက်င္းျဖစ္သြားသည္။
နတ္ဘုရားလိုေခ်ာေမာေသာ စစ္ဘုရင္တစ္ပါး၏ ဗလာက်င္းခႏၶာကိုယ္ ျပဳစားမႈေအာက္မွာ ဝံပုေလြျဖဴေလးက်႐ႈံးသြားေခ်ၿပီ။ သူက ၾကမ္းျပင္တြင္ ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ လင္းမိုမွာ ဝံပုေလြျဖဴေလးကိုၾကည့္ၿပီးအံ့ျသသြားသည္။ သူ အဆင့္တက္ကာ မေတာင္းဆိုရက္ေသာအရာကို ဝံပုေလြျဖဴေလးက စတင္ေနၿပီျဖစ္သည္။
နီရဲရဲႏႈတ္ခမ္းေလးက မာေက်ာေတာင့္တင္းေနေသာ တစ္စံုတစ္ရာကို လာထိေတြ႔သည္။ ႏႈတ္ခမ္းေလးအတြင္းက လွ်ာဖ်ားေလး၏ မသိမသာ လႈပ္ခတ္မႈက လင္းမိုကို သာယာမႈခံစားရေစသည္။ ဝံပုေလြျဖဴ်ေလးမွာ အႏွီကိစၥတြင္ ကြၽမ္းက်င္မႈ မ႐ွိေၾကာင္းသိသာလွသည္။ သူက ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ေ႐ွ႕တိုးျပီး စုပ္ယူရင္း သြားေလးက မာေက်ာေသာ အရာကို မသိမသာ ဖိကိုက္မိေနသည္။ လင္းမိုမွာ မနာက်င္သည့္အျပင္ ထပ္တိုးလာေသာ သာယာမႈ၌သာ ႐ူးမတတ္ယစ္မူးေနမိသည္။
စေတြ႔ကတည္းက ႐ူးသြပ္ခဲ့ရေသာ ႏႈတ္ခမ္းေလးက ယခုသူ႔အတြက္ သာယာမႈတို႔ ဖန္တီးေပးေနသည္။ ဝံပုေလြျဖဴေလးက သူ၏ အရာကိုစုပ္ယူရင္းေမာ့ၾကည့္လိုက္ရာ လင္းမိုက
အလိုက္တသိပင္ နံေဘးက ႐ႈပ္ေနေသာ ဆံႏြယ္ကို လက္ျဖင့္စုစည္းကာ ကိုင္လိုက္သည္။
အခ်ိန္အတန္ၾကာသည့္တိုင္ လင္းမိုဆီက ၿပီးေျမာက္မည့္ လကၡဏာမေတြ႔ရ။ လီခ်န္းယံုက အားထည့္ၿပီး အဆံုးထိစုပ္ယူလိုက္သည္။ လင္းမိုသည္ သူ၏ ခႏၶာကိုယ္က ဆက္လက္ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္စြမ္းမ႐ွိေတာ့ေပ။
"ခ်န္း...ယံု...လႊတ္လိုက္''
သို႔ေသာ္ လီခ်န္းယံုက မနာခံဘဲ သူ၏ ႏႈတ္ခမ္းနီရဲရဲေလးျဖင့္ အတင္းစုပ္ယူထားသည္။ လင္းမိုမွာ ဆက္လက္မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ေတာ့ေပ။ သူ၏ ထိန္းခ်ဳပ္မႈမဲ့သြားေသာ စိတ္ဆႏၵတို္႔ေၾကာင့္ ပူေႏြးေစးပ်စ္ေသာအရာတစ္ခ်ိဳ႕ ထြက္သြားေလသည္။
လီခ်န္းယံု၏ ဖ႐ိုဖရဲဝတ္ရံုေပၚတြင္ အခ်ိဳ႕တစ္ဝက္တို႔ ေပက်ံသြားသည္။ သာယာမႈေၾကာင့္ ၿပီးေျမာက္သြားခ်ိန္တြင္ သူ၏ နာမည္ကိုတီးတိုးစြာ ေရရြတ္သံကို ၾကားလိုက္ရေသာ ဝံပုေလြျဖဴေလးမွာ ဧရာမကိစၥႀကီး တစ္ရပ္ကို ေအာင္ျမင္သြားသည့္ဟန္...
သို႔ေသာ္ ယခုမွ အစပင္႐ွိေသးသည္။
လင္းမိုက လီခ်န္းယံုကို ေပြ႔ခ်ီၿပီး အိပ္ယာေပၚသို႔ ပစ္တင္လိုက္သည္။ လီခ်န္းယံုမွာ သူစသည့္ ကိစၥကို အဆံုးထိတာဝန္ယူရေပေတာ့မည္။
"မင္း...ခဏေလာက္မနားခ်င္ဘူးလား''
လင္းမိုက မေကာင္းဆိုးဝါးဆန္စြာျပံဳးၿပီး ျပန္ေျဖသည္။
"ခဏေလာက္မနားဘူး...ခဏေနမွနားမယ္...အခုေတာ႔မနားေသးဘူး''
ေျပာရင္း လင္းမိုက လီခ်န္းယံု၏ ႏႈတ္ခမ္းတို႔ကို ဇြတ္အတင္းနမ္း႐ႈိက္ၿပီး က်န္႐ွိသည့္ ဝတ္ရံုပါးကို ဖယ္႐ွားပစ္သည္။ ဝတ္ရံုမ႐ွိေတာ့သည့္ေနာက္ ႏူးညံ့ေသာရင္အုပ္၊ ျဖဴဝင္းေသာေပါင္တံတို႔က အထင္းသား ေပၚလာသည္။ထိုအရာတို႔၏ ဆြဲေဆာင္မႈကို လင္းမို မည္သည့္အခါမွ် မလြန္ဆန္ႏိုင္။ သူက ခ်ယ္ရီေရာင္အနီဖုေလးကို လွ်ာျဖင့္တို္႔ထိၿပီး လႈပ္ခတ္ေနေလသည္။ ေနာက္လက္တစ္ဖက္က ျဖဴဝင္းေသာ ေပါင္တံတို႔ကို ပြတ္သပ္ေနသည္။
"အာ့...မကိုက္နဲ႔...ေပါင္..ကိုမထိနဲ႔''
ဝံပုေလြျဖဴေလး၏ တားျမစ္မႈတို္႔မွာ အရာမထင္ေခ်။ သူ၏ ခ်ယ္ရီသီးေလးမ်ားမွာ နီရဲေနေအာင္ အကိုက္ခံရၿပီး ေပါင္တံတို႔အျပင္ အတြင္းသားႏုႏုေလးပါ ပြတ္သပ္ခံေနရသည္။
"အား...''
လင္းမို၏ ႐ွည္လ်ားေသာ လက္ေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာင္းက သူ၏ အႏူးညံ့ဆံုးေနရာသို႔ အတင္းတိုးဝင္လာသည္။ လီခ်န္းယံု ေယာင္ယမ္းကာ ေအာ္မိၿပီး သူ၏ ႏႈတ္ခမ္းတို႔ကို ဖိကိုက္ထားလိုက္ရသည္။ ယခုနန္းေဆာင္သည္ သူ၏ နန္းေဆာင္မဟုတ္။ လင္းမို၏နန္းေဆာင္ျဖစ္ၿပီး အျပင္ဘက္တြင္ အေစခံတို႔ ရာခ်ီကာ ႐ွိေလသည္။
လီခ်န္းယံုက အတင္းထိန္းခ်ဳပ္ေနေလ လင္းမိုက ပိုမိုလႈံ႕ေဆာ္ေလျဖစ္သည္။ သူသည္ လီခ်န္းယံု၏ အထိမခံေသာ ေနရာတိုင္းကို သိေနၿပီျဖစ္သည္။ သူ၏ လက္ေခ်ာင္းတို႔က က်င္လည္စြာ လႈပ္႐ွားေနရာ လီခ်န္းယံုမွာ ဆက္လက္မထိန္းခ်ဳပ္ႏိူင္။ လင္းမိုက သူ႔ကို အသံမထြက္ထြက္ေအာင္ လုပ္ေနမွန္းသိေသာ္လည္း သူမတတ္ႏိုင္။
လီခ်န္းယံု၏ ႏႈတ္ခမ္းက ညည္းညဴသံတစ္ခ်ိဳ႕ စတင္ထြက္လာေသာအခါ လင္းမိုက လက္ေခ်ာင္းတို႔ကိုဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ ႐ုတ္တရက္လစ္ဟာသြားသလို ခံစားခ်က္ေၾကာင့္ လီခ်န္းယံုမွာ ေလဟာနယ္ထဲမွ ဆြဲပစ္ခ်ခံလိုက္ရသလိုပင္...သူ၏ ေပါင္တံတို႔က တြန္႔လိမ္ၿပီး ေျခေခ်ာင္းမ်ားက အခ်င္းခ်င္းပြတ္သပ္ေနသည္။ သူတစ္စံုတစ္ခုကို အလြန္အမင္းေတာင့္တေနၿပီ ျဖစ္သည္။
လင္းမိုက သူ႔ကိုေတာင့္တေနေသာ ဝံပုေလြျဖဴေလးကို ဆက္လက္မညႇင္းပန္းေတာ့ဘဲ သူအိပ္ယာေပၚသို႔ လွဲခ်လိုက္သည္။ သူ႔ေဘးတြင္ လင္းမို ဝင္လွဲလာေသာေၾကာင့္ ေၾကာင္ေနစဥ္မွာပင္ လင္းမိုက လွဲေနေသာ လီခ်န္းယံုက ခါးကမၿပီး သူ၏ ကိုယ္ေပၚတြင္ ထိုင္ေစသည္။
လီခ်န္းယံုမွာ လင္းမို၏ အၾကံအစည္ကို ရိပ္စားမိေသာ္ေၾကာင့္ ႐ွက္ရြံ႕ကာ ပါးမ်ားရဲသြားသည္။ သို႔ေသာ္ သူက အလိုက္သင့္ပင္ လင္းမိုေပၚထိုင္ခ်လိုက္သည္။
"ေအာက္နည္းနည္းတိုး... ''
လင္းမို၏ အမိန္႔အတိုင္းေအာက္တိုးလိုက္ရာ သူ၏ အႏူးညံ့ဆံုးေသာ အစိတ္အပိုင္းေလးတြင္းသို႔ ႀကီးမားေသာ အရာတစ္ခု ခ်ည္းနင္းဝင္ေရာက္လာေၾကာင္းသိလိုက္ရသည္။
"အာ....''
႐ုတ္တရက္ နာက်င္သြားေသာေၾကာင့္ လီခ်န္းယံု အသံထြက္မိသြားသည္။ လင္းမိုက မရပ္တန္႔ပဲ အတြင္းထိ ေရာက္ေအာင္ ထည့္ေလသည္။
"အာ...ျဖည္း..ျဖည္း''
တိုးဝင္လာေသာ အရာကို အလိုက္တသင့္တံု႔ျပန္ရန္ လီခ်န္းယံုက သူ၏ ေအာက္ပိုင္းကို အနည္းငယ္ေရႊ႕လိုက္သည္။ လင္းမိုက လီခ်န္းယံု အသားက်မည့္အခ်ိန္ထိ ေစာင့္ၿပီး စတင္လႈပ္႐ွားေလသည္။
လႈပ္႐ွားမႈတိုင္းက တိက်ၿပီး လီခ်န္းယံု၏ သာယာမႈရမည့္ေနရာကို ထိခတ္ေနသည္။ နာက်င္မႈႏွင့္သာယာမႈေရာႁပြန္းေနေသာေၾကာင္ လီခ်န္းယံုမွာ အေနရခက္စြာ ညည္းညဴမိသည္။ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုး လွိမ့္တက္လာေသာ သာယာမႈေၾကာင့္ သူအသံမထြက္ဘဲမေနႏိုင္။ ယခုအခ်ိန္တြင္ နန္းေဆာင္အျပင္က အေစာင့္တို္႔မွာ သူ႔စိတ္ထဲတြင္မ႐ွိေတာ့...
ေဆာင့္ခ်က္တို႔က ပိုမိုျပင္းထန္လာၿပီး လီခ်န္းယံု၏ ခႏၶာကိုယ္မွာ လင္းမို၏ ရင္ခြင္တြင္းသို႔ ၿပိဳဆင္းလာသည္။ လင္းမိုက အလိုက္သင့္ ေပြ႔ဖက္ထားေသာ္လည္း ေအာက္ပိုင္းက သူ၏ လႈပ္႐ွားမႈတို္႔ကို မရပ္တန္႔ေပ။
"အာ..အာ...အ့ာ''
လႈပ္႐ွားမႈတိုင္းကို တံု႔ျပန္ကာ သူ႔ကို ဆြဲညႇစ္ေနေသာ အစိတ္အပိုင္းေလးေၾကာင့္ လင္းမိုမွာ ႐ူးသြပ္မတတ္ စိတ္လြတ္သြားသည္။ သူ၏ လႈပ္႐ွားမႈတို႔ကို အဆံုးထိ ျမႇင့္တင္လိုက္သည္။
"အာ...အဟ...အာ...''
လႈပ္႐ွားမႈတို႔ေနာက္က ညည္းညဴသံတို႔ ကပ္လ်က္ပါလာသည္။ လီခ်န္းယံု၏ ဝင္းဝါေသာ လည္တိုင္တြင္ေခြၽးေစးတို႔ေနရာယူထားၾကသည္။ သူ၏ ႏႈတ္ခမ္းေလးမွ ညည္းညဴသံတို႔ အဆက္မျပတ္ထြက္လာေနသည္။
ခႏၶာကိုယ္အတြင္းက တလိမ့္လိမ့္တက္လာေသာ သာယာမႈတို႔ကို အေနရခက္စြာ တံု႔ျပန္ေလ ေဆာင့္ခ်က္တို႔က ျပင္းထန္လာေလျဖစ္သည္။
"အာ...ၿပီးေတာ့မယ္...''
လီခ်န္းယံုမွာ ဆက္လက္မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္သည္ႏွင့္ သူ၏ ဆႏၵတို႔ ဒုတိယအျကိမ္ လြတ္ထြက္သြားသည္။ သည္တစ္ႀကိမ္တြင္ေတာ့ လင္းမို၏ ဝမ္းဗိုက္က ႂကြက္သားမ်ားအေပၚ ထိုအရည္တို႔ ေပက်ံကုန္သည္။
ၿပီးေျမာက္မႈေၾကာင့္ ေမာဟိုက္သြားေသာ ဝံပုေလြျဖဴေလးကို အသာဖက္ထားကာ လႈပ္႐ွားမႈတို္႔ကို အဆံုးထိ ျမႇင့္တင္လိုက္သည္။ မၾကာမီ ပူေႏြးေႏြးအရာတစ္ခ်ိဳ႕ လီခ်န္းယံု၏ ကိုယ္တြင္းသို႔ ဝင္ေရာက္လာေလသည္။
လင္းမိုက လီခ်န္းယံုကို အသာဖက္ထားၿပီး နားရြက္ဖ်ားေလးကို ကိုက္ကာ ေျပာလိုက္ေလသည္။
"ခဏေနရင္...နားေနာ္...အားယံုေလး။ အခုနည္းနည္းအပင္ပန္းခံလိုက္ဦး...''
ေျပာရင္း လင္းမိုက ဝံပုေလြျဖဴေလးကို ေနာက္တစ္ႀကိမ္ သိမ္းပိုက္ရန္ ႀကိဳးပမ္းေလေတာ့သည္။
ထိုေန႔ည ေတာင္ပိုင္းဘုရင္ႀကီး၏ အေဆာင္တြင္ အထိန္းေတာ္ႀကီးမွာ နန္းေဆာင္တြင္းက အသံတို႔ေၾကာင့္ အသက္မျပည့္ေသာ အေစခံမ်ားကို အိပ္ေဆာင္သို႔ျပန္ရန္ေစလႊတ္လိုက္ရေလေတာ့သည္...။
ေတာင္ပိုင္းဘုရင္ႀကီးမွာ အႀကိမ္ႀကိမ္သိမ္းပိုက္ၿပီးေနာက္ ကတိအတိုင္း ဝံပုေလြျဖဴေလးကို အနားယူခြင့္ေပးေလသည္။ သို႔ေသာ္ အားအင္တစ္စက္မွ မက်န္ေတာ့ေသာ ဝံပုေလြျဖဴ်လးမွာ ဘုရင္ႀကီး၏ ရင္ခြင္တြင္ ေမာပန္းကာ အိပ္ေပ်ာ္သြားေလသည္။
________________________________________________________________