Di ko sinunod ang quota, wala naman nagvovote.
kaya ayan, putol yan, maiksi at nakakapang reklamo sa bitin hahaha!
You like the new cover? Ganda noh! Gawa yan ni Sillylovestories na naging MissYoonie at ngayon ay Ellyvate na. Salamat sa cover!
Magthank you kayo sa kanya, kung hindi dahil sa kanya hindi ako magpopost ng UD.
She made me happy kaya para sakanya ang chapter na ito.
I expect votes AGAIN.
happy reading!
Chapter 21
Olivia’s POV
Naglalakad ako sa madilim na daan patungo sa bahay ko.
Pero bago ako umalis, ng mawalan ng malay si Ira, may naramdaman ako.
Nang masulyapan ko si Ira at Lucas sa likod ng bahay…parang may mali. Parang may hindi tama. At kahit anong subok kong gawin na makita ang nararamdaman kong mali, ay hindi ko magawa. Para bang may humahadlang sa akin. Hadlang na makita ko anuman ang bagay na iyon.
At habang naglalakad ako ngayon, alam kong may matang nakamasid sa akin.
Kumalma ako, wala akong naramdaman na may mangyayaring masama sa akin. Pinagpatuloy ko ang paglalakad hanggang sa lumitaw na siya mula sa madilim na parte ng daan.
Unti unti ay ibinungad sa akin ng munting ilaw mula sa poste ang isang may edad na lalaki.
“Anulfo” sabi ko sabay yuko bilang pagbibigay galang sa pinagmulan ng lahi ng bampira at ng mga iba pang nilalang.
Tumango siya sa akin at sandali akong sinuri gamit ang kanyang mga mata.
Si Anulfo, makisig pa rin siya kahit na tumanda na ang itsura niya. Hindi ako katulad nila, mortal ako, pero dahil sa lola ko, at sa namana kong kakayahan, nakilala ko siya.
“Nasabi mo na pala sa aking anak ang katotohanan” bungad niya. Walang bahid ng galit o inis sa mga katagang iyon.
Nakarating na din pala sa kanya ang pangyayari.
“Patawad kung nanguna ako. Ito marahil ang silbi ng kakayahan ko, ang itama ang mali.” Taimtim akong tumitig sa mga mata niya. Pero sadyang makapangyarihan si Anulfo, hindi niya ako hinahayaan na basahin siya. Na makita ang sagot sa mga katanungan ko.
“Matagal kong tinago ang anak ko Olivia. Pinili kong ihimlay muna siya para hindi siya matunton ng kahit sinong magpapahamak sa kanya. Nagising siya sa henerasyon na ito at kuntento ako at kampante dahil wala siyang maalala. Pero…ito marahil ang kagustuhan ni Bathala. Ang makilala ng… anak ko ang tunay niyang pagkatao.”
Natigil ako sandali ng marinig ko ang pangalan na nasa isip niya.
Tama ang pakiramdam ko. May mali sa mga nangyayari.
“Alam mo naman kung bakit ko siya tinago diba?” tanong niya sa akin
“Oo, dahil kay Gregory” sagot ko.
“At hanggang ngayon hindi siya ligtas Olivia….”
End of Olivia’s POV
Ira’s POV
Nakatitig lang ako sa kisame ng maramdaman ko ang init mula sa braso ko dahil sa sinag ng araw mula sa bintana.
Hindi ako tumitingin sa bintana dahil alam kong may tao dun. Nararamdaman ko siya.
Nakita niya pag iyak ko kagabi, nasaksihan niya ang loser na Ira.
Nag-init muli ang gilid ng mata ko. Wala pa rin akong maintindihan. Hindi ko alam kung anong mga papaniwalaan ko. Ang sinabi ni Olivia at Madonna, ang lolo ko na sinasabi nilang tunay kong ama at ang…mga nakikita ko.
Kagabi, bigla na lang ako parang nakakakikita ng mga pangyayari, pero hindi ko maintindihan dahil malabo at masyado akong nasisilaw dahilan para kumirot ng husto ang utak ko. Hindi ko ma-digest o ma-absorb ang mga nakikita ko.
Pero tiyak ko ang nakita ko ng nasa likod ako ng bahay.
Isang lalaki.
Hindi ko maaninag ang mukha niya, basta ang nakita ko, nakayakap siya….nakayakap sa akin.
*BLAG
*BOOM! (tunog ng biglang tumalon sa kama)
I gasped when Lucas jumped on me. Napabalikwas ako agad pero nanatili akong nakahiga.
Lucas placed his self beside me pero yung katawan namin, dikit na dikit as if it’ll be as one. He wrapped his arm around my waist and burried his face within my neck.
Nakiliti pa ako sa hininga niya na tumatama sa leeg ko. Pero hindi ako makareact. Shock ako eh! Biglang tatalon sayo tong lalaki na ito!
Nakayakap pa!
“nakakapagod kang titigan, tanga ko talaga pwede naman ako pumasok at tumabi sayo” bulong niya sa akin
Why the am I feeling petrified?
“Lu-lucas?”
Gusto ko sanang paalisin siya pero hindi yata iyon ang gusto ng sistema ko, dahil ng higpitan niya lalo ang yakap niya sa akin…a smile formed on my face.
All my worries last night fade so easily. As if on cue, na-delete sa akin lahat ng revelations.
Just because of his hug.
Naalala ko kagabi, he hugged me when I felt scared. A hug that gave assurance to me that everything will be settled.
And for thanking him, I hugged him back.
Humarap ako sakanya ang I burried my face in his chest while my arms are wrapped around him.
“thank you” I felt him stiffened.
Nagulat siya coz I hugged him back? Eh siya nga bigla bigla nangyayakap eh.
He hugged me tighter when he recovered. Can we just stay like this?
Sana ganito na lang kami lagi.
It felt so great with his arms.
It felt so…comfortable.
It felt like I’ve been in this position for so long.
=============================================
What to expect on next chapter:
Who is GREGORY?