Gözlerim içeride gördüğüm yüzle fal taşı gibi açılmıştı. Bu yüzü daha önce görmediğime yemin edebilirdim ama nedense tanıdık geliyordu.
Yanıma gelmek için ayağa kalktığında bi adım geriledim. Kaçmam gerekiyordu ama yapamıyordum. Kıpırdayacağım sırada yanıma hızla yaklaştı.
"Daha geç gelirsin diye düşünüyordum," Koyu kahverengi gözlerini benden bi an olsun ayırmadan tekrar konuştu. "Ama beni yanılttın."
Ne zamandan beri buradaydı?
"S-sen kimsin?" diye kekeledim.
Korku adeta bütün benliğimi ele geçirmişti. Kim olduğunu bilmediğim bir adam gecenin bir yarısı evimde rahat bir şekilde davranıyordu.
"Evimde ne işin var?" diye sordum sesim bu defa normal çıkmıştı.
Nedense içimde bu adamın bana zarar vermeyeceğine dair bi his vardı. Bu yüzden normal davranmaya çalışıyordum.
"Cık cık cık.." diye garip bir ses çıkardığında kaşlarımı çattım. Çok yakınımda duruyordu. Ben ondan uzaklaşmaya çalıştıkça o daha çok üzerime geliyordu.
"Burası artık benim evim," dedi sesi oldukça normal çıkmıştı. "Baban bu evi bana sattı." diye konuşmaya devam ettiğinde beynim söylediklerini idrak etmeye çalışıyordu.
"Babam böyle bir şey yapmaz," diye mırıldandım.
Bu zamana kadar çok borca batmıştı ama bir kere bile bu evi satma gereği duymamıştı.
"Yalan söylüyorsun." diye bağırdığımda tek kaşını kaldırıp yüzüme öylece baktı.
Bir hışımla gelip kolumu tuttuğunda ağzımdan küçük bir çığlık koptu. Bir anda yaptığı şeyle korkmuştum.
"Bana bir daha bağırırsan senin o dilini keserim. Anladın mı beni?" diye sinirle kükrediğinde korktuğum için bi iki adım geriledim.
Kolumu bırakıp elini cebine attığında onu dikkatle izliyordum. Cebinden bir kağıt çıkarıp elime yavaşça bıraktı. Kağıdı açıp baktığımda babamın evi sattığını görmemle boğazıma bi yumru oturdu.
Kulağıma yavaşça eğilip nefesini üflediğinde böyle bir şey beklemediğim için ürktüm. "Eğer istersen benimle beraber bu evde yaşayabilirsin." diye fısıldadığında gözlerim irice açılmıştı. Yüzüne baktığımda dudağını alayla kıpırdattı.
"Hayvan herif!" diye tısladığımda beni duvarla bedeni arasında sıkıştırdı.
"B-bırak lütfen." dedim sesim bana bile zor geliyordu.
Az önceki cesaretim yerle bir olmuştu.
Ağlamamak için direniyordum ama gözyaşlarım kendiliğinden akıyordu. Gözlerini gözlerimden hiç ayırmadan dudaklarını araladığında bacaklarımın korkudan titrediğini anlamış olacak ki üzerimden çekildi.
Arkasını dönüp kapıya doğru ilerlediğinde tekrar yüzüme bakıp "3 gün içinde bu evi terk et bir dahakine bu kadar anlayışlı olmam." dedikten saniyeler sonra dış kapının kapanma sesiyle gittiğini anladım.
Gitmiş olmasına rağmen hâlâ titriyordum. Olduğum yere yığılıp elimle ağzımı kapatıp ağlamaya devam ettim.
Bu nasıl olabilirdi babam evi satmış olamazdı değil mi? Ağlamamı durdurmak için dudaklarımı birbirine bastırdım.
Şimdi ne yapacaktım nerede kalacaktım?
Önce annem beni hiç düşünmeden bırakmıştı şimdi ise babam beni hiç düşünmeden evi satmıştı.
Olduğum yerden kalkıp balkona doğru ilerledim. Kapıyı açıp balkona çıktım.
Başımı kaldırıp gökyüzüne baktım.
Büyüdükçe gökyüzüne bakmayı bırakıyor insan derlerdi ama ben hiç gökyüzüne bakmayı bırakmamıştım. Her kendimi kötü hissettiğimde bakardım ve gerçekten iyi gelirdi.
Annemin beni bırakıp gittiği gün aklıma geldiğinde ağlamamak için büyük savaşlar verdim ama yenildim. Gözümden bir kaç damla yaş firar ettiğinde "Neden?" diye mırıldandım.
Cevabından korktuğum sorularla dolup taşıyordum.
Bu gece herşeyin hesabını babama soracaktım balkondan çıkıp içeri girdiğimde, saate baktım on bire geliyordu. Odama gidip dolabımdan kıyafetlerimi çıkardım ve havluyu alıp banyoya doğru ilerledim.
Gözüm birden aynaya takıldığında gözlerimin ağlamaktan kıpkırmızı olduğunu gördüm bu halimle korkunç görünüyordum.
Elimdeki havluyu kapının arkasına astım suyu ayarladıktan sonra üzerimdekileri çıkardım. Duş başlığının altına girerek suyun bütün bedenimi ıslatmasını sağladım. Su her yerime değdiğinde rahatladığımı hissediyordum.
Duştan çıkarak bedenime havluyu sarıp iyice kurulandım ve odama gidip çıkardığım kıyafetleri giydim. Saçlarımı kurutma gereği duymadım sadece minik havluyla suyunu sıkıp odadan çıktım.
Babam hâlâ gelmemişti belki de hiç gelmeyecekti. Oturma odasına gidip dışarıyı gören koltuğun üzerine oturup gelmesini bekledim.
Baya zaman geçmişti ama hâlâ gelmemişti uykum yavaş yavaş kendini belli ediyordu ama uyumaya niyetli değildim.
Koltuğun üzerine uzandım gözlerim gittikçe kapanmaya başlıyordu uyumamak için ne kadar dirensem de başaramadım.
🌸
Başımın ağrısıyla gözlerimi açtım dünden beri pek bir şey yememiştim sanırım başım açlıktan ağrıyordu.
Bir anda aklıma gelen şeyle yataktan kalkıp evin içine bakmaya başladım babam gelmemişti ya da ben uyuduktan sonra gelip sabah erkenden gitmiş olmalıydı. Birinci ihtimal daha mantıklı geliyordu eve geç gelirdi ama hiçbir zaman erkenden gittiğini görmemiştim büyük ihtimalle gelmemişti.
Mutfağa gidip kahvaltı yaptıktan sonra ağrı kesici içtim. Odama gidip dolabımdan rastgele bir kaç kıyafet çıkardım ve onları giymeye başladım.
İşe gidecektim.
Evden çıkıp yürümeye başladım hava oldukça güzeldi ama kendimi iyi hissetmiyordum. Başımın ağrısı yavaş yavaş kendini yok ediyordu.
Cafeye vardığımda hızla işimin başına geçtim. Aslı sıkıntılı olduğumu anlamış olacak ki yanıma gelip "Erva neyin var senin geldiğinden beri dalgınsın?" diye sorduğunda, "Hiç" diye geçiştirdim.
"Dökül bakalım," dedi gözlerime bakıp "Sen de bir şeyler var." daha fazla direnmedim "Babam evi satmış." dedim aklıma yeniden gelmesiyle dudaklarımı birbirine bastırdım.
"Ne?" diye şaşkınlıkla bağırdığında omuz silktim.
"Duydun işte."
"Peki şimdi ne olacak?" diye sordu
"Ben de bilmiyorum ne yapacağımı." dedim ve boş olan masalardaki tabakları toplamaya başladım.
Tekrar yanıma gelip "Eğer istersen bizim evde kalabilirsin, bak kabul etmeyeceğini biliyorum ama ben gerçekten çok istiyorum." dediğinde yüzüne bakıp gülümsedim. Bu kız gerçekten çok iyiydi ama böyle bir şeyi kabul edemezdim. Kimseyi rahatsız etmek istemiyordum hem anne ve babası ister miydi ki?
"Ben kimseye rahatsızlık vermek istemiyorum. Hem bugün ev bakmaya başlayacağım maaşımın yettiği kadarıyla kira da kalacağım." dediğimde hiç düşünmeden "Ne rahatsızlık vermesi öyle şeyler düşünme şimdilik ev işini bir kenara bırak bi süre bizde kal sonra seninle beraber ev bakarız o zamana kadar lütfen bizde kal" diye hiç nefes almadan konuştuğunda kaşlarımı çattım.
Söylediği şey mantıklıydı dün gece ki adam bana 3 gün içinde evi terk etmemi söylemişti. O süre içinde kendime yeni ev bulamazdım. Aslı tekrar konuştuğunda yüzüne baktım. "Hadi ama yaa," deyip dudağını büzüştürdü bu haliyle çocuktan farkı yoktu.
"Ben bilemedim ki şimdi, annenler ister mi ki?" diye sorduğumda "Saçmalama Erva onlarda seni çok sevecektir eminim ben. Hem ben onlara senden çok bahsettim." dediğinde gidip gitmemek arasında kaldım.
Düşündüğümü anlamış olacak ki "O zaman sen işten çıkana kadar düşün." dediğinde "Peki" diye karşılık verdim.
Gitmek istemiyordum ama başka çarem de yoktu hem sadece bir süreliğine kalacaktım ama yine de kendimi kötü hissediyordum.
Cafenin içi dolmaya başladığında gelen müşterilerden siparişleri alıp servis etmeye başladık.
"Bakar mısın? diye bir erkek sesi duyduğumda hemen bakışlarımı o tarafa çevirdim.
Olduğu masaya doğru yürümeye başladım.
"Buyrun?" diyerek gülümsedim. Tanımadığım insanlara gülümsemek tuhaf geliyordu ama iş gereği bunu yapmak zorundaydım.
Bana aynı şekilde gülerek karşılık verdiğinde kendimi tuhaf hissettim.
"Ben kahve içmek istiyorum az şekerli olsun lütfen." dedi yüzüme bakmaya devam ederken "Tabi hemen getiriyorum," dedim ve yanından uzaklaştım.
Aslı bana bakıp güldüğünde ne olduğunu anlamadığım için kaşlarımı çattım.
Hemen kahveyi alıp tekrar masaya doğru ilerledim. Gülümseyerek masanın üzerine koydum. "Afiyet olsun." dedikten sonra yanından hızla uzaklaşıp başka masalarla ilgilenmeye başladım.
Müşteriler yavaş yavaş dağılırken Aslı'nın yanına ilerledim bana kaş göz işareti yaptığında "Ne oluyor ya?" diye mırıldandım.
Boğazını temizledikten sonra bana yarım saat önce benden kahve isteyen adamın masasını işaret edip "Sabahtandır seni izliyor," dediğinde ona saçmalama bakışı attım.
"Yakışıklı ama he," diye konuşmaya devam ettiğinde ona pis pis bakmaya devam ettim. "Tamam be sustum." dedi ve elini ağzına götürüp fermuar işareti yaptı.
Bakışlarım ister istemez adamın masasına kaydı. Göz göze geldiğimizde hemen kafamı çevirdim.
Gerçekten yakışıklıydı ama bu benim umrumda değildi kendimi bildim bileli erkeklerden uzak durmaya çalışıyordum. Bugüne kadar kimseyi sevmemiştim. Aslı bu yüzden bana 'sen kalp yerine başka bir şey taşıyorsun' diyordu.
Müşterilerle ilgilenmeye devam ettiğimde adamın ayaklandığını gördüm sanırım gidecekti. Dış kapıya yönelip saniyeler içinde gözden kayboldu.
Rahatlamıştım.
Birinin gözleri üzerimdeyken kendimi kötü hissediyordum. Derin bir nefes verip tekrar işimin başına geçtim.
İşin bitme saati gelmişti Aslı ile beraber giyinme odasına gidip giyindik daha sonra cafenin çıkışına doğru ilerledik
"Düşündün mü?" diye sorduğunda başımı iki defa salladım ve konuşmak için dudaklarımı araladım.
"Sadece bi süre ama kendime ev bulana kadar." dediğimde Aslı sevinmişti bunu kocaman gülümsemesinden anlamıştım.
"Tamam ya sadece bir süre," deyip bana göz kırptı ve tekrar konuşmaya başladı
"Çok mutlu ettin beni Erva, aklım sende kalmayacak."
Bana sarıldığında, sarılmasına içtenlikle karşılık verdim. "Ben gidip eşyalarımı toplayayım, yarın gelirim," dedim ve ondan ayrılıp o güzel yüzüne baktım.
"Yardım edeyim o zaman bende," dediğinde başımı hayır anlamında salladım.
"Gerek yok bir kaç eşya toplayacağım sadece."
"O zaman bende annemlere söyleyeyim," dedi biraz tereddüte düştüm ve dudaklarımı birbirine bastırdım.
"Peki." diyerek başımı salladım.
"Görüşürüz o zaman." dedi ve gülümsedi.
O gülümseyince ben de gülümsedim ve yürümeye başladım.
Dün beni takip eden kişi aklıma geldiğinde biraz korktum ve hızlı hızlı yürümeye başladım. Bu mahalle pek tekin değildi ve korkuyordum.
Evin önüne geldiğimde anahtarı çıkarıp kapıyı açtım. Çantamı vestiyerin üzerine bırakıp oturma odasına girdim.
Babam gelmemişti.
Tam o anda kapı çaldı babamın geldiğini düşünüp sevindim ve kapıya doğru ilerledim.
Feride abla gelmişti.
"Az önce eve geldiğini gördüm, börek yapmıştım sana da getireyim dedim." elindeki tabağı bana uzatıp tekrar konuştu "Açsındır sen şimdi." elinden tabağı alırken "Teşekkür ederim, ellerine sağlık." dedim kenara çekilip " İçeri gelsene," diye sordum.
"Yok kız, Azra evi ayağa kaldırır," dediğinde kahkaha attı ben de gülmüştüm.
"Benim yerime öp," dedim gülmeye devam ederken başını tamam anlamında salladı.
"Öperim tabi ablası."
Tam gidecekken aklıma gelen şeyle onu durdurdum.
"Babam bugün eve geldi mi?"
"Hiç görmedim geldiğini bir şey mi oldu?"
"Hayır sadece merak ettim." dediğimde "Tamam o zaman görüşürüz," dedi ben de kapıyı kapatıp içeri girdim.
Dünden beri ortada yoktu ister istemez kötü şeyler düşünmeye başlamıştım.
Feride ablanın getirdiği tabağı mutfağa götürüp bir parça böreği yemeye başladım. Daha fazla yiyemeyeceğimi anladığımda mutfaktan çıkıp odama girdim.
Yatağın altında olan çantayı çıkarıp içine kıyafetlerimi koymaya başladım. Evde ki bütün eşyaları almaya niyetim yoktu.
Alamazdım da zaten.
Çantayı hazırladıktan sonra yatağın yanına koyup giymek için ayırdığım kıyafetleri giydikten sonra kendimi yatağıma bırakıp uyumaya çalıştım.
Uyumaya çalıştım evet, ama uyuyamadım.
Sıkıntıyla kendimi yatakta sağa sola döndürüp durdum. Uyuyamayacağımı anlamam uzun sürmedi gözümde zerre uyku yoktu.
Babam neden hâlâ gelmemişti?
Endişelenmeye başlamıştım. Aramızda pek baba kız ilişkisi olmasa da merak ediyordum işte babamdı o benim nasıl merak etmezdim?
Evi satacak kadar mı çok borca batmıştı?
Benim nerede kalacağımı hiç düşünmedi mi?
Sıkıntıyla derin bir nefes verip hiçbir şeyi düşünmemeye karar verdim nasıl olsa her şey zamanla ortaya çıkacaktı.
Anlamadan dinlemeden kimseyi suçlayamazdım herşeyin bir sebebi vardı. O sebep bizi tatmin edince işte o zaman karşımızdaki kişiye hak verirdik.
🌸
Sabah uyanıp hazırlandıktan sonra cafeye gelmiştim bugün pek fazla müşteri yoktu.
Son masaya da siparişlerini verdikten sonra mutfağa doğru ilerledim tam o sırada içeri bi çocuğun girdiğini gördüm etrafına bakınıp duruyordu.
Yanına gideceğim sırada Aslı benden önce davrandı dikkatle onları izliyordum. Çocuk bir şey söyledikten sonra Aslı başını sallayıp etrafına bakındı o an gözleri beni buldu.
Olduğum yere doğru yürümeye başladı bir terslik olduğunu anlamam uzun sürmedi.
"Baban gelmiş evde seni bekliyormuş," dedi yüzüme bakmaya devam ederken sanki benden açıklama bekliyor gibiydi "Babam kaç gündür eve gelmiyordu." dedim çabucak "Tamam sen git ben ilgilenirim müşterilerle seni çağırdığına göre önemli bir mevzu olsa gerek," dedikten sonra gülümsedi.
Gülümsemesi güven verir gibi samimiydi.
Konuşmak için dudaklarımı araladığım sırada ne demeye çalıştığımı anlamış olacak ki..
"Ben konuşurum Salih beyle sen git hadi."
"Teşekkür ederim," dedikten sonra giyinme odasına gidip üzerimdeki önlüğü çıkardıktan sonra çantamı da alıp cafeden çıktım.
Günlerce ortadan kaybolmuştu haliyle endişelenmiştim adımlarımı hızlandırıp ara sokağa girdim.
Birinin kolumu çekmesiyle bir çığlık koptu dudaklarımdan ağzım bir bezle kapatıldı. Görüş alanım git gide bulanık olmaya başladı.
Sonrası ise karanlık.
BÖLÜM SONU