Δανάη!
"Τον έχασα." Του είπα εγώ και ένιωθα να ζαλίζομαι. Δεν μπορούσα να πω τις λέξεις, να το δεχτώ χωρίς να πονέσω και κυρίως να το συνειδητοποιήσω.
"Πάμε σπίτι να ηρεμήσεις. Μόλις πάρει εξιτήριο η Αντιγόνη θα γίνει η δίκη. Δυστυχώς δεν μπορείς να έρθεις εδώ ξανά. Οι κατηγορίες που τον βαραίνουν είναι πολλές και δεν θα σου επιτρέψουν να τον ξανά δεις. Πρέπει να φανείς δυνατή. "
"Μιχάλη βοήθα τον. Μην τον αφήσεις μόνο. Ούτε εσύ , ούτε η Νεφέλη." Του ζητούσα γιατί μόλις το μάθει , μόλις γίνει ο γάμος του με την Αντιγόνη θα κλειστεί στον εαυτό του θα πονέσει και το ξέρω αυτό. Το νιώθω. Θα χάσει τον εαυτό του. Και εγώ θα είμαι χιλιόμετρα μακριά για να μην τους βλέπω μαζί. "Θα πάω μία βόλτα. " του είπα και έφυγα από κοντά του.
"Δανάη τι πας να κάνεις;" ρώτησε ανήσυχος.
"Μία βόλτα. Χρειάζομαι καθαρό αέρα. Δεν μπορώ να αναπνεύσω. Νιώθω πως είμαι εγώ φυλακισμένη ξανά. Θα είμαι καλά. Μην ανησυχείς." Του είπα και ξεκίνησα να περπατάω μόνη μου.
Είχα βγάλει το μπουφάν μου μέσα στο παγωμένο βράδυ της Νέας Υόρκης. Δεν ένιωθα τίποτα άλλο πέρα από ηττημένη και πληγωμένη βαθιά. Σε λίγες μέρες θα έπρεπε να τον χάσω για πάντα. Μια άλλη γυναίκα θα έχει την θέση μου δίπλα του. Μου λείπει πριν καν γίνει η δίκη. Τον είχα και τώρα τον χάνω. Για μένα δεν με νοιάζει τίποτα γιατί εχασα το νόημα και την ουσία της ζωής μου. Ήταν λάθος να ερωτευτώ τον απαγωγέα μου. Ήταν δύσκολο, μπερδεμένο και απαγορευμένο από την αρχή.
Στο τηλέφωνο ο Μιχάλης και η Όλγα να ψάχνουν να με βρουν φοβισμένοι για εμένα. Το έβαλα στην τσάντα μου γιατί δεν ήθελα να μιλήσω σε κάποιον που ήξερε την αλήθεια. Ήθελα να χαθώ στις σκέψεις μου και να αφήσω τα δάκρυά μου ελεύθερα.
Πέρασα μπροστά από ένα κοσμηματοπωλείο. Τα κοσμήματα του Διονύση ήταν στην κεντρική βιτρίνα. Χάιδεψα το τζάμι. Είχε δίπλα τους τα λόγια του από την συνέντευξη και την φωτογραφία του. Όπου και αν κοίταζα τον έβλεπα μπροστά μου. Ανάμεσα σε φωτογραφίες, βιτρίνες μαγαζιών και στον κόσμο που περίμενε να διασκεδάσει στα κλαμπ της περιοχής.
Σταμάτησα σε ένα από αυτά για να πιω ένα ποτό. Κάθισα στο μπαρ και ο μπάρμαν μου έφερε το ποτό που είχα παραγγείλει. Κάποτε η ζωή μου ήταν τόσο άδεια μέχρι την στιγμή που τον γνώρισα. Εκείνος ήρθε και τα άλλαξε όλα. Κοίταξα για μία στιγμή δίπλα μου. Δύο άντρες είχαν μεθύσει και είχαν πιαστεί στα χέρια. Εγώ έσκυψα το κεφάλι μου μπροστά και μάζεψα τα μαλλιά μου. Μου θύμιζαν ξεκάθαρα το πως γνώρισα το Διονύση. Ένιωθα τα φώτα του μαγαζιού να με ζαλίζουν. Σηκώθηκα από το σκαμπό και παράτησα δίχως να έχω πιει ούτε σταγόνα από το ποτό μου.
"Είστε καλά δεσποινίς;" με ρώτησε ένας άντρας που έπεσα καταλάθος πάνω του. Με χάιδεψε τρυφερά στην πλάτη.
"Με συγχωρείς. Πρέπει να φύγω." Του είπα εγώ σαστισμένη και χαμένη. Ένιωθα να επαναλαμβάνεται η ζωή μου και η γνωριμία μου με τον Διονύση.
"Συγγνώμη; περίμενε ένα λεπτό." Μου φώναξε εκείνος ο άντρας μόλις βγήκα έξω. "Ξέχασες την τσάντα σου." Είπε εκείνος και εγώ την πήρα και έκανα να φύγω βιαστικά." Πολύ όμορφη η κοπέλα του Ρούσσου." Σχολίασε καθώς έμπαινε μέσα.
Κοντοστάθηκα για μία στιγμή και έπιασα δυνατά το κολιέ που φορούσα στον λαιμό μου. Είχα τρελαθεί. "Σε αγαπάω!" Ούρλιαζα μέσα στον άδειο δρόμο. "Η γυναίκα του Διονύση..." έλεγα εγώ κρατώντας τα μαλλιά μου ψηλά και ακουμπώντας την πλάτη μου σε μία κολώνα. "Διονύση σε χρειάζομαι. Σε εμπιστεύομαι. Σε αγαπάω." Έλεγα σιωπηλά.
Έφτασα έξω από το μαγαζί που δούλευα πριν επιστρέψω κοντά στον Διονύση. Ήταν δώδεκα τα μεσάνυχτα. Δεν είχα καταλάβει πόση ώρα έκανα με τα πόδια να φτάσω ως εκεί. Η Έλσα έβγαινε από το μαγαζί φτιάχνοντας την τσάντα της και δεν με πρόσεξε.
"Έλσα;" την φώναξα εγώ και εκείνη χαμογέλασε που με έβλεπε. Στεκόμουν μακριά και στο σκοτάδι και έτσι δεν φαίνονταν τα δάκρυά μου.
"Πόσο χαίρομαι που δεν με ξέχασες." Με αγκάλιασε και παρατήρησε το πόσο παγωμένη ήμουν. Ύστερα κοίταξε τα μάτια μου.
"Έχω ανάγκη να σου πω όλα όσα συνέβησαν στην ζωή μου μέχρι τώρα." Με αγκάλιασε και ξέσπασα σε κλάματα.
{...}
Το ξημέρωμα με βρήκε στο σπίτι της. Σηκώθηκα απο τον καναπέ που ειχα αποκοιμηθεί και συνειδητοποίησα τον λόγο που είχα έρθει. Το δάκρυ που είχε κολλήσει στην άκρη του ματιού μου, μόλις κύλησε.
"Καλημέρα μικρή μου..." μου είπε εκείνη και εγώ γύρισα και την κοίταξα απότομα. Γιατί έτσι με φώναζε εκείνος. "Πως είσαι σήμερα;"
"Πονάει το κεφάλι μου άσχημα."
"Θες να σου φτιάξω καφέ; το τηλέφωνό σου δεν σταμάτησε να χτυπάει όλη νύχτα. Μίλα τους γιατί ανησυχούν."
Έπιασα το κινητό μου και απάντησα στον Μιχάλη.
"Επιτέλους Δανάη. Έχουμε τρομάξει όλοι μας. Που είσαι ; γιατί δεν απαντάς ;"
"Είμαι καλά. Σου είπα πως ήθελα να μείνω μόνη." Του είπα απάντησα εγώ και η Έλσα χάιδεψε τρυφερά πριν με αφήσει να μιλήσω ιδιαιτέρως στο τηλέφωνο. Μου άφησε ακόμα και λίγο ζεστό καφέ μπροστά μου.
"Δανάη σε δύο εβδομάδες βγαίνει η Αντιγόνη από το νοσοκομείο. Ορίστηκε και η δίκη. Ο Διονύσης θα παραμείνει στο κρατητήριο." Μου έλεγε και η πίκρα που είχα μετατρεπόταν σε θυμό μέσα μου και δυνατό πόνο.
"Σε ευχαριστώ για όλα Μιχάλη. " του είπα και έκλεισα το τηλέφωνο. "Έλσα εγώ πρέπει να φύγω ." Της είπα και έπιασα τα πράγματά μου.
"Πρόσεχε Δανάη. " μου είπε ανήσυχη και με αγκάλιασε στοργικά.
Πήγα στο αστυνομικό τμήμα για να νιώθω κοντά του. Ήλπιζα μήπως ο αστυνομικός με αφήσει να τον δω. Και αυτό γινόταν κάθε μέρα. Την έβγαζα έξω από το αστυνομικό τμήμα μέχρι να καταφέρω να τον αντικρίσω. Πήγαινα στο σπίτι και έκανα μονάχα ένα μπάνιο. Δεν κατάφερνα να κοιμηθώ επειδή οι σκέψεις βασάνιζαν το μυαλό μου. Δεν μπορώ να κοιμηθώ μονή σε ένα άδειο μεγάλο κρεβάτι. Σημείωνα τις μέρες που απέμεναν μέχρι την δίκη του. Οι τελευταίες μέρες ήταν και οι πιο δύσκολες. Ξυπνούσα με ζαλάδες και εμετούς. Και αυτό γιατί δεν έτρωγα καθόλου αυτές τις μέρες. Μόνο νερό έπινα.
{...}
"Μία μέρα έμεινε Δανάη μου." Είπε με λυπημένο ύφος η Όλγα. Δεν της μίλησα. Έκανα αυτό που έκανα πάντα. Να φύγω τρέχοντας και να πάω όσο πιο κοντά του μπορούσα .
Εκεί ο αστυνομικός με πλησίασε και μου έφερε νερό. Χαμήλωσε το σώμα του για να μου μιλήσει. "Ακολούθα με. " μου είπε εκείνος και εγώ το έκανα. Με οδήγησε ως το κελί του Διονύση. "Μόνο για λίγο μπορώ να σας αφήσω. Δεν πρέπει κανονικά να βρίσκεται εδώ. " Είπε και ξεκλείδωσε την πόρτα.
"Δανάη;" είπε έκπληκτος ο Διονύσης και εγώ έτρεξα και έπεσα στην αγκαλιά του.
"Διονύση δεν αντέχω χωρίς εσένα. Είμαι κάθε μέρα εδώ και περιμένω να σε δω. Μου λείπεις πολύ." Του έλεγα και εκείνος με έσφιγγε στην αγκαλιά του.
"Δανάη πονάω πολύ χωρίς εσένα. Ο Μιχάλης μου τα λέει όλα για εσένα. Είναι ο μόνος που μπορώ να δω και το μόνο που με ενδιαφέρει να μάθω είναι για σένα αγάπη μου. Γιατί δεν προσέχεις τον εαυτό σου; γιατί το κάνεις αυτό; Γιατί δεν ακούς κανέναν τους γιατί θυσίασες τον έρωτά μας;"
"Δεν έχω ζωή χωρίς εσένα. Δεν μπορώ να τα διαχειριστώ όλα αυτά που έχουν συμβεί. "
"Καρδιά μου. Γιατί δεν περίμενες μέχρι την δίκη; Όσα χρόνια και να έμενα στην φυλακή, κάποια στιγμή θα γύρναγα κοντά σου και ελεύθερος. Χωρίς κανείς να έχει την ευκαιρία να μπει ανάμεσά μας. "
"Όχι Διονύση. Δεν θα έβγαινες από την φυλακή. Θα ήσουν ισόβια. Το ήξερα από την πρώτη στιγμή για αυτό έπεισα την Αντιγόνη να μιλήσει υπέρ σου. "
"Σε χάνω για πάντα; με τρομάζει και με πονάει." Είπε εκείνος και με αγκάλιασε με όλη του την δύναμη. Να μην μπορέσει κανείς να με πάρει από εκείνον. Μακάρι να σταμάταγε ο χρόνος. Ίσως έτσι να ζούσα μαζί του για μία ζωή για πάντα. "Είναι αδύνατον να μην υπάρχει άλλη λύση. Δεν μπορώ να μας εγκαταλείψω. Δεν μπορώ να πιστέψω πως ο πατέρας σου δεν βρίσκεται ανάμεσά μας και θα μας νικήσει. Θα πετύχει αυτό που πάντα ήθελε. "
Ο ήχος από την σιδερένια πόρτα ακούστηκε όταν ο αστυνομικός την άνοιξε για να με ειδοποιήσει πως έληξε ο χρόνος μου μαζί του. Αμέσως ένιωσα όλο το σώμα μου να πεθάνει σιγά – σιγά. Ενώ η καρδιά μου είχε είδη προηγηθεί. Και πάλι η έντονη ζαλάδα με έπιασε , μα προσποιήθηκα μπροστά στον Διονύση. Εδώ μέσα δεν μπορούσα να τον ανησυχήσω.
"Αυτό ήταν λοιπόν. Αύριο θα γίνει η δίκη και μετά δεν θα ξανά ειδωθούμε. " του είπα και εκείνος με φίλησε με ένα γλυκό και ζεστό τρόπο. Ίσως το πιο γλυκό φιλί που μου έχει δώσει ποτέ.
"Σε αγαπάω!" Μου είπε εκείνος καθώς έφευγα από την αγκαλιά του. Έμεινε να μου κρατάει το χέρι και να το αφήνει απαλά και αργά να πέσει κάτω.
"Και εγώ για μία ζωή." Του είπα χωρίς να μπορώ να κρύψω τα δάκρυά μου. Του κράτησα για μία τελευταία φορά το χέρι όπως κρατούσε το κάγκελο του κελιού. Ακολούθησα τον αστυνομικό για να με βγάλει έξω. Μέχρι την στιγμή που έχασα εντελώς τις αισθήσεις μου και λιποθύμησα στα χέρια του.
Έβλεπα τις πόρτες να κλείνουν και έμοιαζε σαν να κλείνει εδώ το βιβλίο της αγάπης του Διονύση και της Δανάης.