BILLIONAIRE! Can you trust me?

10. Μην με αφήσεις!

Διονύσης!

Το σήμα του κινητού της έδειχνε να σταματάει κοντά σε μία παλιά αποθήκη. Κανείς όμως δεν την φρουρούσε και αυτό μου κίνησε την περιέργεια. Έπιασα το όπλο μου από το ντουλαπάκι του αυτοκινήτου για να μπορέσω να την σώσω. Άφησα το αυτοκίνητο σε μία άκρη και μακριά από το μέρος που είχαν την Δανάη.

Πλησίασα την μεγάλη , παλιά και ξύλινη αποθήκη. Κράτησα το χερούλι και συνειδητοποίησα πως ήταν ξεκλείδωτα. Δεν μπορεί να είναι τόσο εύκολο. Δεν μπορεί να μην υπάρχει προστασία.

"Βοήθεια! "Φώναζε εκείνη με όλη την δύναμη της φωνής της. Καταλάβαινα πως έτρεμα χωρίς καν να την βλέπω. Σίγουρα από φόβο και κλάμα.

Αμέσως μπήκα μέσα και τα πάντα ήταν σκοτεινά. Δεν έβλεπα τίποτα. Μόνο άκουγα. Την φωνή της, που με καθοδηγούσε να πάω κοντά της. "Δανάη! "Φώναξα το όνομά της και για μία στιγμή δεν άκουγα τίποτα. Ήθελα να νιώσει πως είμαι εκεί για να την σώσω. Πως είμαι κοντά της.

"Διονύση βοήθεια! Διονύση! "Έλεγε εκείνη ταραγμένη και εγώ έκανα όσο πιο γρήγορα μπορούσα για να φτάσω κοντά της. "Διονύση βοήθησέ με... σε χρειάζομαι. " Είπε εκείνη μόλις με είδε και προσπαθούσε να κουνηθεί.

Όμως αυτό δεν γινόταν. Ήταν δεμένη χειροπόδαρα πάνω σε ένα άθλιο και βρώμικο στρώμα. Τα δάκρυά της κυλούσαν στο πρόσωπό της και εγώ πρόσεξα πως στα χείλη της είχε μια πληγή. Αυτοί οι αλήτες πρέπει να την χτύπησαν.

"Δανάη μου! " Της είπα και έτρεξα κοντά της. Την αγκάλιασα τρελαμένος. Μα δεν θα ηρεμούσα αν δεν την έβγαζα πρώτα από εδώ. "Είσαι καλά; Τι σου έκαναν; "Την ρώταγα εγώ και ξεκίνησα να της λύνω τα χέρια.

"Πάρε μας από εδώ. Γρήγορα. Είπαν πως ακόμα και αν με έβρισκε κάποιος δεν θα γλυτώναμε τόσο εύκολα. Η αποθήκη είναι παγιδευμένη με εκρηκτικά. Αν ενεργοποιηθεί βόμβα τελειώσαμε. "Μου εξήγησε εκείνη και τώρα άρχιζαν όλα να βγάζουν νόημα.

"Θα σε πάρω από εδώ. Δεν πρόκειται να πάθεις τίποτα. Ποτέ δεν θα συμβεί αυτό. "Της έλεγα εγώ κρατώντας το πρόσωπό της με τα δύο μου χέρια.

Εκείνη σηκώθηκε και στάθηκε στα δύο της πόδια, έτριψε τους καρπούς των χεριών της από τα σφιχτά σχοινιά που την πονούσαν και με αγκάλιασε σοκαρισμένη. "Δανάη μου! " Της είπα εγώ και χάιδεψα την πλάτη και τα μαλλιά της. "Δεν το πιστεύω πως είσαι καλά. Κόντεψα να τρελαθώ όταν το ανακάλυψα."

Όλο της το σώμα έτρεμε. Και εγώ την κράτησα εκεί μέχρι να μπορέσει να πάρει μία αναπνοή και οι χτύποι της καρδιάς της να γίνουν φυσιολογικοί. Ήταν φοβισμένη και σοκαρισμένη όπως ποτέ άλλοτε. Έδιωξα τα μαλλιά από το πανέμορφο πρόσωπό της και ήλπιζα πως εγώ θα μπορούσα να την ηρεμήσω όσο δεν την άφηνα μόνη της. Τώρα ξέρω και εγώ πως είναι να αναπνέεις τον αέρα.