PAGKATAPOS kong maayos sa pagkakahiga si Aki matapos ang mahaba-habang pilitan sa kanya na bumalik na sa pagkakatulog ay bumaba na agad ako sa mini bar ng bahay.
Malaki ang bahay ko rito sa isla.
Hindi ko na kailangan pang lumabas para magrelax. May sea view na tila laging nang-aakit ang dagat. May roof top din na merong transparent na bubong kaya tuwing umaga ay makikita ang kapayapaan ng ibong lumilipad sa ilalim ng mga ulap. Sa gabi nama'y pwedeng magstar gazing. Ito ang mga dahilan kung bakit narerelax ako sa tuwing naririto. The surrounding is such picturesque.
And yes, bahay ko. Dahil ang bahay na 'to ay napanalunan ko sa isang international writing contest. I was the champion and the reward is I can have anything I want. And this house is what I asked. Ako rin ang nagpasya sa magiging interior at exterior design kaya't mas lalo kong nagustuhan ang kinalabasan. Pinili ko itong itayo sa Bantayan Island. I just love islands. Pakiramdam ko mas malapit ako sa kalikasan.
Pagdating ko roon ay nadatnan ko siyang kampanteng sumisimsim ng wine habang nakaupo sa isang bar stool chair. Parang at home na at home. Dahilan kung bakit mas lalo akong nagngitngit sa galit.
"What do you want?"
Walang ligoy kong tanong.
I want to end everything that involve him as soon as possible. Ibibigay ko lahat sa abot ng aking makakaya basta tantanan niya lang kami ng anak ko. Ibibigay ko ang lahat mawala lang siya nang tuluyan sa buhay ko.
Bahagya akong napaatras nang humarap ito nang tuluyan sa'kin at itinuon ang mabibigat niyang mga titig. Masyado iyong mabigat na mas nagpadepina sa intimidating niyang aura dahilan para bahagya akong mahirapan sa paghinga. Inilagay ko sa aking likuran ang dalawang mga kamay saka umayos ng tindig. Tinaas ko rin ang noo. I don't want to give him an impression that I am weak.
"I want Aki and YOU," walang kagatol-gatol niyang sagot habang hindi tinatanggal ang tingin sa'kin na nagpaumid ng dila ko.
Para bang sinasabi niyang kailangan kong makinig ng mabuti dahil ang bawat salitang bibigkasin niya ay mahalaga. Wala dapat akong kaligtaan.
Tumawa ako ng mapang-uyam.
"Me and Aki? You want us? My impression that you have no humour is accurate after all. You're crazy!"
Hindi siya sumagot at nanatili lamang ang malalamig niyang mga titig sa'kin. Ngayo'y nagtatagis na ang mga bagang. Seems like someone has a very short temper eh?
"Ano sa tingin mo ang gusto mong ipahiwatig sa'kin? Na isa kaming bagay na pagmamay-ari mo? Na kukunin mo kung kailan mo gusto? Na ganun ako ka-walang kwenta para gamitin at kontrolin mo ayon sa gusto mong mangyari? Matapos mong magpakabingi sa lahat ng pagmamakaawa at hinaing ko sa bawat gabi at segundong winawasak mo ang pagkatao ko noon aasta kang ganyan ngayon?! Ha!?"
Hindi ko na napigilan pa ang matinding emosyon kaya't bumuhos nang walang patid ang mga luha ko habang sinusumbatan siya. Dinuduro at hinahampas siya sa dibdib. Hindi pa ako nakuntento kaya't pinagsusuntok ko rin 'yon.
Naalala ko na naman ang mga dinanas ko sa mga kamay niya sa loob ng isang buwang pananatili ko sa impyernong kwartong 'yon. Kung paano niya ipinasok ng buo sa lalamunan ko ang haba niya na umabot iyon hanggang lalamunan at binaboy ang bunganga ko. Dahilan para halos hindi ako makahinga sa kakaiyak dulot ng sobrang sakit.
Kung paano niya lamutakin ang mga dibdib ko sa panggigigil na tuwang tuwa siya kapag ibinabaon niya ang medyo may kahabaan niyang kuko sa malambot na laman ng dibdib ko. Hanggang sa dumugo iyon nang dumugo.
Kung paano ako suntukin sa sikmura, sampalin nang paulit-ulit na halos ikatanggal ng aking ulo. Kung paano niya ako tadyakan, sabunutan, duraan, pasuan ng sigarilyo sa iba't ibang parte ng katawan, kalmutin ng may diin at dahan-dahan, tuhuran sa sikmura, at kung ano-ano pang pananakit na maisipan niyang gawin.
Masaktan lang ako.
Para siyang asong nauulol sa tuwing naririnig at nakikita niya akong nagmamakaawa sa kanya. Pero ang pinaka hindi ko lubos maisip na kaya niyang gawin sa'kin ay ang gabing hindi lang pagkatao ko ang sinira niya. Kung hindi pati na rin ang pagkababae ko. Literal na pagkababae ko.
Flashback
Hindi ako gumalaw nang marinig ang paglangitngit ng pinto. Palatandaang nandiyan na ang mga demonyo. Nanatili akong nakatitig sa pulang kisame habang walang pinagbago sa posisyon ko sa loob ng mga panahong hindi ko alam kung gaano na katagal na panananatili sa impyernong 'to.
Nakadipa at nakabukakang nakatali sa kama habang walang saplot. Buti na lang pinapaliguan ako ni Dylan kaya medyo maaliwalas sa pakiramdam. Yun nga lang, pinapaliguan niya ako sa kama ding kinahihigaan ko. Matutuyo iyon sa likod ko mismo. Papalitan lang iyon kapag oras na ng pagpapaligaya niya sa sarili niya gamit ang katawan ko habang nakapiring ako.
"Babe! How are you? You miss me?" tanong niya habang nakatunghay sa'kin suot ang mapaglaro at nakakasuka niyang ngisi.
Hindi ako sumagot. Nanatili lang akong nakatitig sa kisame at hindi man lang siya tinapunan ng tingin. Wala akong ginawa kundi ang mahiga pero pakiramdam ko pagod na pagod ako. Mentally and physically. Hindi ko nga rin maramdaman ang katawan ko. Pakiramdam ko patay na ako. Puso ko na lang ang bumubuhay sa'kin dahil pilit pa rin itong nanatiling tumitibok. Para siyang makina sa hospital. Pilit binubuhay ang isang taong dapat naman na talagang mamatay.
Nagsalubong ang makakapal niyang kilay at nangunot ang kaniyang noo na palatandaang hindi niya nagustuhan ang ginawa ko. Kung noong una ay manginginig ako sa takot kapag ginagawa niya 'yon dahil alam kong may gagawin na naman syang hindi maganda, ngayon naman ay wala na akong pakialam. Sanay na sanay na akong masaktan.
"You look at me when I am talking to you sweetie. And you have to answer me if I'm asking you," tiim bagang niyang saad. Anger is threatening to break lose.
Binalingan ko siya pero wala akong naibigay na ibang reaksyon kundi ang blangkong ekspresyon ng mukha at ang tingnan siya ng walang amor sa mata.
He smirked.
"Tumatapang. Aren't we?" nanunuya niyang tanong.
Hindi ako sumagot at nanatiling blangko ang ekspresyon habang nakatitig sa kanya. Why am I staring at him again? I don't even know. I cannot track my body's movements anymore. Pagod ako. Nakakapagod gumawa ng kahit ano. Kahit pagbuka ng bibig ay nakakapagod. Kung pwede lang hindi huminga ay ginawa ko na rin dahil sa sobrang pagod.
Napabaling sa kaliwang bahagi ang mukha ko habang may matinis na tunog akong naririnig matapos niya akong sampalin ng ubod lakas sa kanang pisngi. Hindi pa siya nakuntento dahil sinampal niya rin ako sa kaliwang pisngi na dahilan kung bakit ako napabaling sa kanang bahagi. May matinis na tunog muli akong narinig dahil sa lakas ng kanyang pagkakasampal. Mag-asawang sampal na galing sa kanya na halos ikatanggal ng ulo ko.
Hindi ako gumalaw. Hindi ako sumigaw o umiyak. Wala lang. Dahil nakalimutan ko na rin ang pakiramdam ng masaktan.
"Putanginang-- ginagago ba ako nito?" tumawa siya na tila ba hindi makapaniwala sa nangyayari.
He roughly grabbed my jaw. Sa higpit ng pagkakawak niya ay para iyong matatanggal. "Masaktan ka! Umiyak ka! Magmakaawa kang putangina kang babae ka!" singhal niya na tumalsik pa ang laway sa mukha ko.
Ngunit hindi ko man lang magawang mapapikit o kahit mapakurap. Walang pakealam kung pasukan man ng laway niya ang mga mata ko.
Mas lalo siyang nanggigil kaya ibinuka nya ang bibig ko at pinalamon ang mga upos na sigarilyo na galing sa ash tray. Pati ang abo ay sinimot niya sa pagbuhos sa bibig ko. Pilit iyong pinapalunok sa akin.
"Tangina kang hinayupak ka! Nagmamatigas ka na?! Ha?! Puta ka! Puta ka! Tandaan mo 'yan! Isa kang puta!" singhal niya at sumigid ang sakit sa kaibuturan ko.
Napahiyaw, napasigaw, at pumalahaw ako sa sakit nang isang malaking bilog ang pumasok sa aking pagkababae.
Akala ko sanay na akong masaktan. Akala ko wala na akong maramdaman. Akala ko wala na akong dapat na katakutan. Ngunit nagkamali ako. May mas ititindi pa pala ang sakit na maaari kong maranasan.
Nabingi, nanghina, at pakiramdam ko nalagot ang aking hininga sa hindi maipaliwanag at walang sukat na sakit na naramdaman nang ipinasok niya ng buo ang 1 x 750ml Belgravia Gin Bottle ng walang sabi-sabi sa aking pagkababae.
Ilang minuto kong napigil ang hininga sa labis na sakit habang malademonyo siyang tumatawa.
Bago ako mawalan ng malay ay patuloy na nanunuya sa aking tenga ang malademonyo niyang halakhak habang umaambang lumabas ng kwarto. Hindi man lang tinanggal ang bote. Nang pilit kong inaaninag ang paligid sa kabila ng nanlalabong paningin ay nakita ko ang signature smirk ng butler niyang si Dylan na para bang sobrang nasisiyahan sa nakakamatay na sakit na aking nararanasan.
Nilingon ko ang demonyong lalaking nagpasok ng bote sa pagkababae ko. Nakita ko siyang nakasilip sa pinto at labis na nakatiim ang mga bagang na para bang kaya niyang pasabugin ang buong mundo. May nag-aapoy na mga mata habang nakatingin sa'kin.
Nagsisisi na ba siya? Palalayain niya na ba ako?
Nanlalabo na ang paningin ko kaya ang ibang facial features niya ay nag-iiba. Bago ako tuluyang lamunin ng dilim ay nakita ko ang pagpatak ng isang malaking butil ng luha mula sa kanyang kaliwang mata.
Naalala kong sabi ni Manang Tess noon na kapag ang luha ay galing sa kanang mata ibig sabihin ay kaligayahan. Pero kapag ang luha ay galing sa kaliwang mata, ibig sabihin 'nun ay nasasaktan.
Buti naman at nakikisimpatya pa siya sa kademonyohang ginagawa niya sa'kin.
End of flashback
Nanghihina akong napaluhod. Nahihirapang huminga dulot ng labis na pag-iyak. Masakit alalahanin ang nakaraan dahil parang dinudurog ng paunti-unti ang puso ko. Mabagal ngunit mananamnam ang labis na sakit. Sa tingin ko kailangan kong masanay sa sakit. Kailangan kong mas maging matatag pa sa katatagang pinakita ko sa lumipas na isang dekada. Darating rin ang panahong kaya kong balikan ang lahat ng alaala nang hindi umiiyak. May mga ngiting mababanaag sa mga labi. Dahil masasabi ko sa sarili kong nalagpasan ko ang lahat ng 'yon. Nakaya ko dahil kinaya ko.
Dahil sa pigil hiningang labis na pag-iyak ay napahiga ako sa sahig ng mini bar. Nagfetus style ako dahil muli kong naramdaman ang nakamamanhid na sakit at pagod.
"N-nagmakaawa ak-ko. N-nagmakaawa a-ako sayo," halos mapugto ang hininga ko nang pinilit muling magsalita para lang sumbatan siya.
Dapat niyang malaman kung gaano kalalim ang sugat na idinulot niya. Kung anong klaseng sakit ang kanyang iniwan sa'kin. Kung paano niya ako itinulak sa kamatayan ngunit hindi binawian ng buhay. Sa halip ay nahirapan lang ako ng lubos. The pain and horrible memories just torture me every single second that pass by.
"I'm sorry," tanging salitang namutawi sa kanyang mga labi na pakiramdam ko ay ikababaliw ko.
Sorry? Sa lahat ng nakamamatay na sakit na idinulot niya sa'kin sorry lang? Ganun na lang ba 'yon? Ganun ba ako kababa sa tingin niya?
The pain and frustration are too much that all I could do is to shout at the top of my lungs. Sa labis na pagsigaw ay pakiramdam ko nagasgasan ang lalamunan ko.
"P-putangina mo! T-tangina mo! Gago! Alam mo man lang ba 'yong s-sakit na pinagdadaanan ko?"
Muli akong sumigaw. Nagwala. Nilabas ko lahat ng bigat na kinimkim ko sa loob ng sampung taon. Hindi naman magigising si Aki at Manang Tess dahil soundproofed ang bawat kwarto.
Nang mapagod ay hinayaan ko ang sariling nakadipa at nakabukakang nakahiga sa sahig. The same position when I was naked inside that hell hole. Ang pinagkaiba lang ay meron akong damit ngayon. Walang tali at wala ring pasa.
"Minahal ko lang naman s-si Stephan. Minahal ko lang siya. N-nagmahal lang ako ng isang kaibigan. Pero ito a-ang naging kapalit? Ito ang naging kaparusahan maliban sa hindi niya ako magustuhan? Kasalanan ba talaga 'yon?" unti-unti akong nilalamon ng dilim. Sa kapaguran ng pag-iyak at pagwawala ay hinihila ako ng antok.
Bago ako tuluyang makatulog ay naramdaman kong may marahang humalik at kumagat sa labi ko saka isang beses na pinasadahan ng kanyang hinlalaking daliri bago ako binuhat. Nang humalik sa malambot na bagay ang likod ko ay nasa pagitan na ako ng pagtulog at paggising. Gusto ko pa siyang sumbatan pero nananaig ang antok sa sistema ko.
That night, nakatulog ako at napanaginipan ang araw na iniwan ako ni Teptep. Binali ang pangako niya. Binali ang vow na siya rin ang may gawa. Binali niya dahil minahal ko siya higit pa sa pagkakaibigan at pinandirihan niya ako. Bigla rin siyang naglaho. Nawala na parang bula. Hinayaang mababoy at maabuso ng demonyong ama ni Aki.
Kaya't ang maipapayo ko ay huwag magmahal ng kaibigan. Isa iyong malaking kasalanan at may malupit na kaparusahan.
"I was yours when you were pleading distressingly that night as a broken masterpiece. And as I've promised, I will be loyal to you, never hurt you intentionally and we will be best friends forever and ever, Teptep. I never left."
Bago lamunin ng antok ay may naririnig pa akong bumubulong ngunit hindi ko na maintindihan.
*****
Please feel free to comment whatever you want about the story. It is highly appreciated. But offensive opinions are not allowed.
P.S. Unedited
—Pres