Sorry! Sorry, sorry, sorry! Het duurde zo lang :(
Ik zat niet echt helemaal lekker in m'n vel deze week, maar ik ben back on track! :D
Ik weet dat hij niet zo lang is als de andere, maar elk hoofdstuk is één dag, dus ja... En ik wilde hem spannend eindigen... Dum Dum Dum Duuuuummmmm!
Nou ja, anyway, voor volgende week staan er 3 repetities geplant, dus verwacht niet veel van me... Ik probeer zo veel mogelijk te schrijven.
Is het bij jullie trouwens ook zo lekker weer vandaag? :D
[Hier naast is trouwens Jade's outfit :) ]
xx
*********************************************************
Hoofdstuk 4.
Als ik de volgende dag wakker word, voel ik me meteen beter. Ik heb het niet meer zo warm, heb geen buikpijn en hoofdpijn meer.
Onder het ontbijt, wat eigenlijk lunch zou kunnen zijn, belt Eleanor, ‘Jade! Ga je mee naar de schaatsbaan vandaag? Per, Dani, en Soof gaan ook me!’
‘Klinkt leuk,’ antwoord ik.
‘Leuk! Zie ik je zo?’
‘Ow, ik ben eigenl…’
‘Ben er over tien minuten!’ roept ze enthousiast.
Ik open mijn mond om wat te zeggen, maar ze heeft al opgehangen. Ik sluit mijn ogen en laat me onderuit zakken. Eigenlijk was ik van plan te werken vandaag, maar ik kan wel afbellen, toch?
Ik hijs mezelf omhoog en sjok de trap op. Ik poets mijn tanden, borstel mijn haar, en kleed me aan. Ik wurm mezelf in een strakke skinny en trek een dikke sweater aan. Daarna sla ik een zachte sjaal om mijn nek en trek mijn haar in een snelle knot. Als ik klaar ben, hoor ik de bel gaan. Terwijl ik de trap af loop, trek ik mijn Uggs aan en open de deur.
‘Hey, kom binnen,’ ik glimlach vriendelijk en laat de vier meisjes binnen.
‘Your outfit is so cute!’ roept Eleanor meteen.
Ik glimlach, ‘Dank je. Jij ziet er ook leuk uit!’
Eleanor heeft een lichtgroene sweater aan met een beige, gebreide sjaal. Perrie heeft een jurkje aan, dat tot haar knieën komt en daaroverheen een warm gebreid vest. Danielle is gekleed in een grijze sweater met een wit patroon op haar schouders en Sofie draagt een donker blauwe trui die stopt, net iets boven haar knieën.
De meisjes lopen door naar mijn woonkamer, terwijl ik in de keuken verdwijn om mijn tas te pakken.
Ik de kast zoek ik mijn schaatsen en mijn handschoenen. Mijn jas laat ik thuis, ik heb genoeg aan mijn dikke sweater.
Verlegen en een beetje ongemakkelijk sta ik in de woonkamer, wachtend tot iemand me opmerkt. Perrie is de eerste die me ziet, ‘Ben je klaar?’ vraagt ze glimlachend.
Ik knik en de rest staat op.
Zodra we bij de schaatsbaan zijn, blijven Perrie, Danielle en Eleanor hangen bij de kant. Ik en Sofie stappen de baan op.
‘Dus, jij en Niall?’ vraag ik verlegen.
Ze lacht, ‘Nee, we daten, meer niet.’
Ik knik begrijpend, ‘En vind je hem leuk?’
‘Pfff! Hij moest eens weten!’ grinnikt ze.
Dat moet een ja zijn?
‘Wat vind je eigenlijk van Harry?’
Ik haal mijn schouders op, ‘Ik zie hem meer als een vriend, denk ik.’
‘Geen vonk?’
Ik schud mijn hoofd. Met een geheimzinnige glimlach kijkt ze me aan, ‘Ow, kom op! Niemand kan Harry’s glimlach weerstaan!’
Ik schiet in de lach, ‘Het is leuk, maar ik voel niks voor hem, of zo…’ mompel ik een beetje ongemakkelijk.
We versnellen beide ons tempo, ‘Je bent goed,’ glimlacht Sofie na een tijdje.
Ik haal mijn schouders op, ‘Jij bent ook niet slecht!’
Ze remt een beetje af en nemen het tempo van de muziek aan, ‘Schaats je vaker?’
‘Vanaf mijn 4e,’ glimlach ik, ‘Ik kon het eerder dan lezen en schrijven.’
Ze trekt bewonderend haar wenkbrauwen omhoog, ‘Wauw.’
Sofie is aardig. Ze heeft een leuk karakter, en praat makkelijk. In tegenstelling tot mij, ik ben vaak te verlegen om iets te zeggen.
Ze heeft lange blonde haren die in een slag over haar schouders vallen – ik denk niet dat het haar eigen haarkleur is. In haar heldere bruine ogen twinkelen pretlichtjes en ik ben dol op
haar lach.
Als de kerkklok 12 uur slaat, besluiten we te gaan.
Ik blaas in mijn handen en steek ze daarna weer in mijn zakken. Zodra we dichter bij het centrum komen, begint Eleanor te springen, ‘Starbucks! Starbucks!’
‘El, het is half 1!’ zucht Danielle.
Ze laat haar schouders zakken, ‘Nou en!’ jammert ze. Ze ziet eruit als een klein kind in de speelgoed winkel.
‘Alsjeblieft?’ ze kijkt Danielle met grote puppyogen aan.
Ze schud zuchtend haar hoofd, ‘Oke, goed dan.’
‘Yay!’ gilt Eleanor, terwijl ze begint te lopen. Ze lijkt op Louis, het ene moment kan ze heel volwassen zijn, en het andere moment gedraagt ze zich als een klein kind. Yep, net als Lou, denk ik lachend.
‘Waar denk je aan,’ vraagt Perrie die naast me komt lopen.
Ik glimlach, ‘hoeveel die twee eigenlijk op elkaar lijken,’ ik gebaar naar Eleanor en lach.
Ze knikt en glimlacht breed, ‘Eleanor is geweldig, maar soms heeft ze haar eigen rare trekjes.’
Ik knik en zwijg. Zonder iets te zeggen lopen we, naast elkaar door de straatjes.
‘Je moet het leven niet te serieus nemen, Jade,’ zegt Perrie opeens.
Ik hef mijn hoofd en kijk haar verbaast aan.
‘Niet overal over nadenken. Doe gewoon wat jezelf wilt,’ zegt ze met een bezorgde glimlach op haar gezicht, ‘Je moet meer lachen en minder denken.’
Ik kijk naar mijn schoenen. Meer lachen, minder denken. Kan ik dat wel? Ik denk overal over na. Zo ben ik opgegroeid.
Misschien heeft ze gelijk, misschien is mijn leven wel leuker als ik gewoon doe waar ik zin in heb en niet na denk over de gevolgen. Gewoon doen, niet nadenken…
Dat kan geen kwaad toch? Zoals ik vroeger was… Ja, zoals ik eerst was, voor mijn wereld grijs kleurde.
Ik moet lachen, niet denken. Ik kan niet mijn hele leven blijven treuren om mijn ouders… Ook al klinkt dat hard, ik moet verder zonder hun.
Waarom ben ik zo ongelukkig? Dit hadden mijn ouders nooit gewild. Ze hadden gewild dat ik lach. Lachen en niet denken…
Het zinnetje herhaalt zich duizenden keren door mijn gedachtes. Lachen, niet denken…
Ik knikker met mijn ogen naar het felle licht wat van de lantarenpaal afkomt en glimlach breed, ‘Wie het laatst bij Starbucks is, moet betalen!’ gil ik, voor ik begin te rennen.
Ja, dit is fijn… Wat maakt het me ook allemaal eigenlijk uit? Ik hoef alleen na te denken over de dingen waarvoor het echt noodzakelijk is…
Lachend en uitgeput ploffen we aan één van de tafeltjes in het restaurant.
‘Ik won!’ roept Sofie lachend.
Ze laat zich zuchtend onderuit zakken.
‘Wie was het laatste?’ vraagt Eleanor.
‘Dani!’ gillen we tegelijk.
Ze schud lachend haar hoofd, ‘Oke, oke, ik betaal.’ Ik zoekt in haar tas naar haar portemonnee. ‘Wat willen jullie?’
‘Zebra Mocha!’ roept Sofie meteen.
‘El?’
Ze heeft een diepe frons op haar voorhoofd, ‘Doe maar hetzelfde.’
‘Perrie?’
Ze schud haar hoofd, ‘Nee dank je, dan kan ik straks niet meer slapen,’ lacht ze.
‘Weet je het zeker?’
Ze knikt. Daarna kijkt Danielle mij aan.
‘Doe maar… Uhm… De Cake Batter Frappuccino.’
‘Oke,’ zegt ze voor ze weg loopt.
Zodra ze weg is, leunen Perrie, Sofie en Eleanor naar voren, ‘Dus, Harry, huh?’ lacht
Eleanor.
‘Wat? Nee…’ ik voel dat mijn wangen een kleur krijgen.
‘Geef maar toe!’
Ik schud mijn hoofd, ‘Nee, nee, echt niet! Ik vind hem leuk…’
‘Zeiden we toch!’
Ik zucht lachend, ‘Maar niet leuk-leuk-leuk.’
‘Dus wel leuk-leuk?’
Ik schud mijn hoofd, ‘Nee, ook niet leuk-leuk.’
‘Echt niet?’
Ik lach, ‘Nee.’
‘Awh, jullie zijn zo cute samen!’ roept Eleanor verdrietig.
Ik glimlach, ‘We zijn gewoon vrienden.’
‘Maar waarom g…’ Sofie stopt met praten als Danielle aan komt lopen.
‘IJs koffie!’
Ik kijk ze vreemd aan. Ze deden wel, alsof Danielle het niet mocht horen… In gedachte schud ik mijn hoofd en ik pak mijn ijskoffie aan, ‘Dank je.’
Ik trek mijn sjaal iets strakker om mijn nek en stap stevig verder.
‘Wij moet hier af,’ zegt Perrie.
Ik knik en zwaai, ‘Doei!’
Danielle, Perrie en Eleanor lopen de hoek om en met een verbaasde blik kijk ik Sofie aan, ‘Ga je niet met hun mee?’
Ze schud haar hoofd en steekt haar handen in haar zakken, ‘Ze gaan naar het studentenhuis. Ik en Niall zijn vrienden, en ik ben niet het Friends with Benefits type.’ Ze glimlacht, ‘Dus ik slaap thuis.’
Ik knik. Dus ze wonen bij wijze van spreken bij elkaar? In een studentenhuis? ‘Waar woon jij?’ vraag ik uiteindelijk.
Ze buigt haar hoofd en fronst, ‘In een hotel om de hoek,’ fluistert ze.
Mijn blik veranderd. Een hotel? Niet bij haar ouders? Ze is toch niet zo oud dat ze op zichzelf woont?
‘Woon je alleen?’ vraag ik voorzichtig.
Ze knikt.
‘Waarom kom je niet bij mij logeren?’ glimlach ik.
Ze kijkt me aarzelend aan, ‘Weet je het zeker?’
‘Tuurlijk, ik woon ook alleen, anders is het zo saai, niet?’
Ze lacht en knikt, ‘Dank je.’
Ik knik en glimlach. Ze zit duidelijk ergens mee. Dat kan je zien in haar ogen. Misschien heeft het iets te maken met het feit dat ze alleen woont?
Zal ik het Niall vragen? Ze zijn tenslotte vrienden… Misschien heeft ze het hem vertelt. Maar is dat niet raar? Ik ken Niall helemaal niet. Nou ja, niet zoals Harry.
Ik wil haar zo graag helpen, omdat ik weet dat ze het moeilijk heeft…
‘Uhm… Ik moet m’n spullen nog halen…’ mompelt ze.
‘Moet ik mee lopen?’
Ze schud haar hoofd, ‘Ik ga wel. Dan zie ik je zo, oke?’ ze wiebelt zenuwachtig met haar voet door het laagje sneeuw onder haar donkerrode laarzen.
Ik knik en glimlach vriendelijk, ‘Weet je nog waar het is?’
Ze knikt.
Opeens schiet me iets te binnen, ‘Soof?’
Ze draait zich om en trekt haar wenkbrauw omhoog.
‘Hoe wisten jullie eigenlijk waar ik woonde?’
Ze lach, ‘Harry heeft ons gebracht.’
Ik lach en knik. Daarna draait ze zich om en verdwijnt in het donker van de nacht.
Met mijn handen diep in mijn zakken gestoken loop ik het steegje in, zodat ik sneller bij mijn huis ben. Voor ik verder loop, stop ik zodat mijn ogen kunnen wennen aan het donker. Het is geen prettig steegje.
Het is er helemaal donker en je ziet niet waar je loopt.
Als mijn ogen gewent zijn aan het donker, wil ik verder lopen, maar al bij de eerste stap versteen ik.
‘Alsjeblieft, doe haar niks, ze verdient het niet! Laat haar gaan!’
Niall? Wat? Ik knipper met mijn ogen en duik achter één van de containers. Er loopt een rilling over mijn rug. Wat doet hij hier zo laat nog?
‘Het is niet haar schuld!’
Ik hoor een harde bulderende lach die met en harde ego door het steegje schiet, ‘Je krijgt twee weken. Geen seconde langer.’
‘Alsjeblieft…’ hoor ik hem smeken. Vervolgens hoor ik het luide gerinkel van prullenbakken die omvallen en daarna heerst er een helse stilte in het steegje.
Ik blijf versteend achter de container zitten. Wat is hier aan de hand? Over die gaat dit? En wat heeft Niall hiermee te maken?
Ik houd mijn adem in als ik voetstappen in mijn richting hoor, ‘Hallo?’
Mijn hoofd bonkt en mijn handen trillen. In een flits zie ik het licht aanspringen en Niall’s gezicht is duidelijk zichtbaar.
‘Hallo?’ klinkt het weer, ‘Is daar iemand?’
Een ongemakkelijke stilte volg. Ik durf niet te ademen. Wat heb ik mezelf weer in de nesten gewerkt…
Hij zucht en loopt stapje voor stapje het steegje uit.
Nog steeds versteend zit ik achter de container.
‘Jade? Wat doe jij nou hier?’ ik voel een hand op mijn schouder.
Geschrokken ontsnapt er een harde gil uit mijn mond en met een klap val ik tegen de prullenbakken aan.
Ik zucht opgelucht als ik Sofie’s geschrokken gezicht zie.
‘Liet ik je schrikken?’ vraagt ze met grote ogen.
Ik slik en laat een zucht ontsnappen. Daarna schud mijn hoofd en krabbel overeind.
‘Wat doe je hier?’
Ik schud mijn hoofd, ‘Lang verhaal, laat maar…’
‘Is er echt niks?’ vraagt ze nog steeds bezorgd.
Ik schud lachend mijn hoofd, ‘Maak je geen zorgen…’ ik steek mijn trillende handen in mijn zakken en loop de steegje uit.
Ik bind mijn haar in een knot en open de huiskamer deur. Sofie zit op de bank, met haar benen opgetrokken en met haar warme hoodie over haar knieën. Ze heeft lichtgrijze sloffen aan en ook zij heeft haar haar in een knot.
Ze heft haar hoofd als ik binnen kom.
Ik plof neer naast haar, en glimlach.
‘Bedankt dat ik hier mag blijven,’ zegt ze zacht.
‘Tuurlijk. Geen dank.’
Ze zwijgt en werpt haar blik weer op de tv.
‘Je wilt niet terug, he?’ vraag ik na een lange stilte
Ze draait haar blik terug en kijkt me hopeloos aan. Ze schud haar hoofd en barst in tranen uit.
Zuchtend sla ik mijn armen om haar heen, ‘Stil maar, het is goed…’ probeer ik haar de sussen, ‘Je hoeft niet terug…’