Remember December? [ƠƝЄ ƊƖƦЄƇƬƖƠƝ Christmas AU]

December 20th.

Harry’s POV

Met een glimlach stopt ik de sleutel in het gat en open de deur. In mijn hand hou ik twee dichtgevouwen papiertjes met twee namen erop. Vanmorgen hebben we nog snel lootjes getrokken voor kerst, en aangezien Jade er niet was, heb ik besloten om haar naam er gewoon in te doen, en ook een naam voor haar te trekken. Lootjes trekken voor kerst is een traditie, dat doen we al met z’n alle sinds we 15 waren. Het is vreemd zo zonder Niall. Onderhand hebben we de hoop al een beetje opgegeven dat we hem nog terug vinden. Liam heeft eergister de hele stad volgehangen met posters met zijn foto erop en heeft zelfs de krant gebeld. Het liefst vinden we hem nooit, dan dat hij over een paar weken dood in het bos word aangetroffen. Sofie en Louis hebben nog steeds dagelijks ruzie omdat hij haar de schuld geeft, en daarom is ze niet vaak meer bij ons of Jade. Liam is nog steeds altijd op zijn kamer te vinden, en Zayn brengt de meeste tijd bij Perrie door.  Eleanor en Louis zijn bijna altijd thuis, behalve als ze de stad in zijn en ik ben eigenlijk de laatste twee dagen veel bij  Jade geweest, dus onze vrienden groep valt een beetje uit elkaar. Gelukkig stelde Danielle voor om lootjes te trekken, en kwam vanmorgen aan met een grote glazen kom. Aangezien kerst al over minder dan een week is, was dit inderdaad nog de laatste kans. Het leven gaat verder, met of zonder Niall. En dat is zwaar en hard, maar wie moeten hem kunnen laten gaan.

Ik sluit de deur achter me en hang mijn jas op. Er hangt een frisse geur in het huis, alsof er net is schoongemaakt. Ik loop de hal door en open de deur naar de huiskamer. Als ik Jade in de keuken zie staan, wil ik naar haar toe lopen en haar knuffelen, maar als ik zie wat er gaande is, blijf ik in de deur opening staan. Jade staat in de keuken, en houd steun aan het aanrecht. Voor haar staat een bord met een bruine boterham en hagelslag. Over haar tranen diggelen tranen. Haar schouders schokken en ze doet haar best geen geluid te maken.

Ik slik. Het breekt mijn hart om haar zo te zien. Puur in pijn, compleet gebroken en kapot. Alsof iemand haar zojuist in de grond heeft getrapt en niet van plan is haar er weer bovenop te helpen. Ik wil mezelf bewegen, ik wil naar haar toe, ik wil haar knuffelen en vast houden, haar zeggen dat het goed komt, maar het lukt niet. Ik sta vastgenageld aan de grond. Mijn lippen zijn aan elkaar geplakt met één seconde lijm en mijn handen hangen slap langs mijn lichaam. Ik wil iets doen, echt. Maar het lukt niet. Het is alsof iemand de tijd heeft stil gezet en enkel dat van Jade gewoon nog doorgaat.

Uiteindelijk haal ik diep adem en open mijn mond, ‘Jade?’

Ze draait zich met een schrik om en rent naar me toe. Met haar armen stevig geklemd om mijn nek en haar hoofd op mijn schouder probeer ik haar te troosten.

‘Harry? Harry het spijt me..’ fluistert ze.

Ik wrijf cirkels over haar rug en sus haar, ‘Het is al goed…’

Ze schud haar hoofd, ‘Nee, Harry, ik heb een probleem…’

Even blijf ik compleet stil staan. Ik zweer dat mijn hart stopte met slaan voor een milliseconde.

‘Het komt goed, Jade, dat beloof ik. Ik ga je helpen.’

Ze trekt haar armen steviger om me heen en haalt diep adem, ‘Ik wil m’n leven terug, Harry…’

Ik druk haar stevig tegen me aan. De boten in haar heupen prikken zachtjes in mijn buik, maar ik negeer het. ‘Ik zorg ervoor dat het goed komt, Jade.’

Ze zucht diep en laat mijn nek los. Ze neemt mijn gezicht tussen haar handen en kijkt me met een droevige glimlach aan. Haar ogen glinsteren van de tranen en de blik op haar gezicht breekt mijn hart. Ze duwt een kus op mijn lippen en legt haar voorhoofd tegen het mijne, ‘het spijt me…’

‘Nee. Nee, Jade, het spijt mij.’ Ik laat mijn vinger voorzichtig langs de blauwe plek langs haar gezicht glijden, die eigenlijk al niet meer zichtbaar is, enkel als je van dichtbij kijkt. Ze pakt mijn hand en glimlacht.