Remember December? [ƠƝЄ ƊƖƦЄƇƬƖƠƝ Christmas AU]

December 8th

Hoofdstuk 8

Zuchtend sloot ik de deur achter me. Ik hoop dat Harry stopt met piekeren, hij heeft de hele weg naar mijn huis, en de hele nacht niks anders lopen doen dan woelen, en zuchten. Ik snap dat hij gestrest is, maar hier door word het alleen maar erger.

Hij hangt zijn jas op, en loopt naar de woonkamer. Ik volg hem, en gooi mijn jas over de stoel.

‘Wat als hij ergens zit opgesloten? Dat moeten we hem helpen, Jade!’

Ik schud mijn hoofd, ‘We kunnen nu niks doen.’

Hij zucht en kijkt me hem hopeloze blik aan. Ik zijn ogen glinsteren tranen. Het breekt mijn hart… Ik wil hem niet in pijn zien, ik wil dat hij lacht en me met een ondeugende blik aankijkt, maar het enige wat hij doet is me aan kijken, met die verschrikkelijke blik in zijn ogen, waar miljoenen emoties in schitteren, en mijn zijn mond in een strakke recht streep.

Ik sluit mijn ogen en wikkel mijn armen om zijn middel, ‘Het komt goed… Hij komt terug, ik beloof het je…’

Hij houd me stevig vast, alsof hij me nooit meer los wil laten. Zijn sweater ruikt naar de geur van sneeuw, naar buiten. Alles in mijn gedachten schreeuwt, dat ik hem los moet laten, dat hij me pijn gaat doen, dat ik hem niet in mijn leven  moet laten, maar mijn hart houd hem dicht bij me.

Ik ben het niet gewent om iemand te troosten. Meestal was ik degene die getroost moest worden. Ik kan er niet tegen als iemand moet huilen, maar ik moet me sterk houden, ik moet er zijn voor Harry. Juist nu moet ik degene zijn die comfort geeft, en die help. En ergens, voelt dit goed, wetend dat ik nu niet getroost word, dat de moeilijke periodes over zijn en dat ik geen schouder meer nodig heb. Toch ergens weet ik dat dit niet klopt. Niet dat Harry huilt, maar dat Niall opeens verdwenen is. Hmmm… Zal ik ze vertellen wat  hij allemaal heeft gezegd? Nee, ik kan beter wachten. Straks raakt Harry nog meer in de stres dan hij al is… Arme jongen!

Ik neem zijn gezicht tussen mijn handen, en druk een kus op zijn neus, ‘Het komt goed, Niall is veilig…’ stel ik hem gerust.

‘Denk je?’

 Vraagt hij met een droevige glimlach op zijn gezicht. Ik knik.

Ik weet dat het enkel een geruststelling was, maar Niall is volwassen en…

Ow, wie hou ik voor de gek! Natuurlijk is Niall niet veilig! Maar dat ga ik tegen Harry zeggen! Ik haat het om te liegen, maar hij breekt mijn hart nu al, moet je na gaan als ik hem vertel dat hij waarschijnlijk niet veilig is, dan breekt hij helemaal, en daarmee gelijk mijn hart. Ik haat het om mensen in pijn te zien, vooral de gene waarvan je houd…

Hij duwt een plukje van mijn pony achter mijn oren en glimlach droevig naar me. Het liefst zou ik hem nu willen zoenen, en knuffelen, maar ik moet me groot houden. Ik wil geen relatie, en hoe raar is het dan als ik hem de verkeerde signalen geef? Daar word hij alleen maar verward van.

Meer verwarring kon hij er nu niet bij hebben, als het aan mij ligt.

‘Waar denk je aan?’

Zijn stem trekt me uit mijn gedachtes en ik voel zijn warme adem op mijn lippen. Onze gezichten zijn enkele centimeters van elkaar af, en mijn hart begint te razen in mijn borstkast. Dit is gewoon niet meer gezond!

‘Aan alles,’ fluister ik, ‘Aan ons…’

Zijn ogen lichten een beetje op, en ver verschijnt een klein glimlachje op zijn gezicht, Net genoeg, om zijn kuiltjes te herkennen. Er trekt een rilling over mijn rug, en ik zie hem grinniken. Ik weet dat hij er van houd dat hij weet dat hij zulke reacties bij me kan uit wekken. Hij weet dat het door hem komt.