Remember December? [ƠƝЄ ƊƖƦЄƇƬƖƠƝ Christmas AU]

December 6th

Hoofdstuk 6.

Jade's POV

Ik open mijn ogen en gaap. Als ik me omdraai, herinner ik me opeens dat ik gister niet ben thuis gekomen, dus hoe kom ik dan in mijn eigen bed?

Ik zucht en stap uit mijn bed. Vlug terug ik mijn sloffen aan en vervolgens sluip ik de trap af. Zodra ik de deur open, staak ik een klein gilletje. Op de bank ligt een uitgeput gestalte. Als ik beter kijk, herken ik Harry's krullen.

Een vlaag van vlinders trekt door mijn buik. Hij heeft me gister thuis gebracht, wat ontzettend schattig!

Ik neem plaats op een krukje en bekijk hem aandachtig. Zelfs als hij slaapt is hij knap.

Wacht... Dacht ik dat echt..? Hij is knap, maar... Ik vind hem niet leuk, toch? Vind ik hem leuk?

Ik realiseer me dat het antwoord ja is. Ik vind hem leuk, en niet zo'n klein beetje ook. Niet omdat hij me thuis heeft gebracht, of omdat hij zo knap is, maar omdat hij er is voor me, op de momenten dat ik het gevoel heb dat ik niet meer kan. Misschien heb ik hem wel nodig, maar ik ben nog niet klaar voor een echt liefdesrelatie... Ookal lijkt hij niet het soort jongen dat me graag pijn wil doen, ik kan het niet...

Met een glimlach loop ik naar de keuken en zet warme chocolade melk. Daarna loop ik naar buiten en veeg wat sneeuw van de stoel, zodat ik erop kan zitten. Met mijn beker stevig tussen mijn handen geklemd, kijk ik naar de bomen, die met een laagje ijs zijn bedekt. De winter ziet er altijd zo sprookjesachtig uit, daarom hou ik er zo van. Het trekt me uit de realiteit. De manier waarom alles wit is, en zo licht, maakt me minder somber. Ookal zou je denken dat de winter je júist somber maakt, is dat bij mij juist niet zo. Ik hou van de winter, het is een wereld waarin je niet hoeft te denken aan alle dingen die je hebt meegemaakt. Het is bijna kerst, en gister was het sinterklaas, waar ik eigenlijk helemaal niet veel aan heb gedaan. Alleen Harry heeft me meegenomen op een date. Misschien was dat zijn cadeautje? Ik vier eigenlijk geen sinterklaas meer sinds vorig jaar. Toen had ook mijn broertje van 12 er geen zin meer in. En nu heeft het sowieso geen zin om sinterklaas te vieren, moet ik dat een cadeau voor mezelf kopen? Ik heb alleen m'n tante gebeld, om te vragen hoe het ging. Haar dochter - mijn nichtje dus - zit in een psychiatrische inrichting, en ik probeer haar overal mee te helpen, ookal woont ze veel verder weg. Ze is de enige uit de familie waar in nog contact mee heb.

Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht eens er een klein musje voor mijn voeten plaats neemt en me met een schuin kopje en met zijn glazige ogen aankijkt. Een klein piepje ontsnapt uit zijn snaveltje.

'Hey, kleine,' fluister ik, terwijl ik het beestje probeer op te pakken. Het kleine, breekbare dier springt op mijn hand en ik merk dat zijn pootje is gebroken. Met een medelijdende blik laat ik mijn beker staan, en breng het vogeltje naar binnen. Daar zet ik hem op het aanrecht en wikkel hem in een handdoek. Vervolgens zoek ik in de kelder naar een kooitje en zet hem daarin.

'Wat heb je gedaan, kleintje?' Zeg ik met een liefdevolle glimlach op m'n gezicht. Op het moment dat ik het kooitje wil optillen, voel ik twee sterk armen om mijn schouders en Harry's warme adem in mij nek. Voorzichtig drukt bij een kusje in mijn nek, 'Goeiemorgen, beautiful.'

Er schiet een rilling door mijn hele lichaam, en ik probeer mijn adem onder controle te houden. 'Hey Haz,' glimlach ik. Ik voel hem glimlachen, 'Wat doe je?' Vraagt hij, terwijl hij over m'n schouder meekijkt.

'Hij heeft zijn pootje gebroken,' mompel ik, en ik wijs naar het zwakke beestje in het kooitje.

Hij grinnikt en laat me los. Een vlaag van teleurstelling bekruipt me. Ik voelde me zo veilig...

'Heb je al ontbeten?' Zijn zware stem laat me huiveren. Ik schud zachtjes mijn hoofd en bekijk hem aandachtig. Zijn krullen vallen warrig langs zijn gezicht en hij ziet er uitgeput uit. In zijn ogen zie ik verschillende emoties; blijdschap, tevredenheid maar bovenal... Angst. Er schuit angst in zijn ogen. Dezelfde angst die ik in Niall's ogen zag, maar dan minder...