{Zawgyi}
ပိုင္ရန္တစ္ေယာက္ အတြင္းခံဝတ္တာ၊ မဝတ္တာအေပၚမွာ သူအရမ္းဆတ္ဆတ္ထိအခံျဖစ္ေနသလို ခံစားေနရတယ္။
သိသိသာသာေရာ မသိမသာေရာေဖာ္ျပထားတဲ့ ေဖာက္ထြင္းျမင္ေနရတဲ့အဝတ္ေတြရဲ႕ေအာက္က လွပတဲ့ကိုယ္ထည္ေတြက အရမ္းဆြဲေဆာင္ေနသလိုပဲ။
ပိုင္ရန္ဝင္လာတာျမင္ေတာ့ လူတိုင္းတညီတၫြတ္တည္း ဒူးေထာက္ၿပီးႏႈတ္ဆက္တယ္ "သခင္ႀကီး"
ညဳတုတုအသံေတြက သူ႔ကို႐ွက္ကိုး႐ွက္ကန္းျဖစ္သြားေစတယ္။ သူတို႔ေတြကိုစိတ္လႈပ္႐ွားၿပီးအျမန္ထရပ္ခိုင္းဖို႔ပဲ႐ွိေသးတယ္ အေစာပိုင္းတုန္းက သူ႔ကိုယ္ကိုစီးသြားတဲ့လ်ွပ္စီးကိစၥကို သြားမွတ္မိလိုက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ပါးစပ္ကိုပိတ္ကာ ေခ်ာင္းဟန္႔ၿပီး ျငင္ျငင္သာသာနဲ႔ "မင္းတို႔ထလို႔ရၿပီ"
ျခံဝင္းထဲကလူေတြ တညီတည္းထရပ္လာၾကတယ္။
သူတို႔ေတြအေယာက္သံုးဆယ္ေလာက္႐ွိမယ္လို႔ ခန္႔မွန္းမိတယ္။
႐ွဲ႕ဇီထ်န္းမွာ ၿပိဳင္ဘက္ကင္းတဲ့အင္အားေတြ႐ွိေနတာျဖစ္ရမယ္။ ဒီသံုးဆယ္နဲ႔ဆို တစ္ေန႔တစ္ေယာက္ေျပာင္းရင္ေတာင္မွ တစ္လလံုးေတာက္ေလွ်ာက္အလဲအလွယ္မထပ္ေအာင္ လုပ္လို႔ရတယ္! သူ႔ေက်ာက္ကပ္က အေျခအေနေရာေကာင္းေသးရဲ႕လား?
ျခံဝင္းထဲကလူေတြက သူတို႔မ်က္လံုးထဲမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အျပည့္နဲ႔ သူ႔ကိုစိတ္အားထက္သန္စြာၾကည့္ေနၾကတယ္။
ဘာကိုေမွ်ာ္လင့္ေနၾကတာတုန္း? ငါနဲ႔အတူသူတို႔ အိပ္ယာေပၚတက္နိုင္ဖို႔အတြက္လား?
ပိုင္ရန္သြားေတြေတာင္ က်ိန္းလာတယ္။
သူတို႔ႏႈတ္ဆက္ၿပီးတာနဲ႔ ေနာက္ျပန္လွည့္မၾကည့္ေတာ့ဘဲ သူ႔မွတ္ဥာဏ္အရ စာဖတ္ခန္းကိုသာ ေလွ်ာက္သြားလိုက္တယ္။ ေနဝင္သြားတဲ့အထိ စာဖတ္ခန္းမွာစဥ္းစားဖို႔ ၾကံေနလိုက္တယ္။ သူ႔မွတ္ဥာဏ္ကို ႏိႈက္ႏိႈက္ခြၽတ္ခြၽတ္ဆန္းစစ္ၿပီး ဘာလုပ္သင့္လဲဆိုတာ အျပင္းအထန္စဥ္းစားမွျဖစ္မယ္။
တစ္ေယာက္မွ သူ႔ကိုမေႏွာက္ယွက္ရဲဘူး။
ျခံဝင္းထဲကလူေတြလည္း သူ႔ရဲ႕စိတ္ပ်က္သလိုသက္ျပင္းခ်သံကို ၾကားလိုက္ရတယ္။
စာဖတ္ခန္းမွာ ထိုင္ၿပီး ေလးနက္တဲ့အရာကိုစဥ္းစားဖို႔ တင္ပလႅင္ေခြထိုင္လိုက္တယ္။
ဒါေပမယ့္ ဘာဆိုဘာမွစဥ္းစားလို႔မရဘူး။ သူ႔ဦးေႏွာက္ထဲကမွတ္ဥာဏ္က ႐ုပ္႐ွင္ကားတစ္ကားလိုပဲ။ သူအကုန္ၾကည့္ၿပီးသြားၿပီ ဒါေပမယ့္အခ်က္အလက္ေတြက အရမ္းမ်ားလြန္းတာေၾကာင့္ မွတ္မိဖို႔ဆိုတာက မျဖစ္ႏိုင္သေလာက္ပဲ။ taskကို ဘယ္လိုၿပီးေျမာက္ေအာင္လုပ္ရမယ္ဆိုတာလည္း သူမသိေတာ့ဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ မ်က္ေတာင္တစ္ခတ္အတြင္းမွာ ညအခ်ိန္ကိုေရာက္လာခဲ့တယ္။
စာဖတ္ခန္းတံခါး အသာပြင့္ဟလာၿပီး "သခင္ႀကီး"
"ဝင္လာခဲ့" ပိုင္ရန္ ႐ွဲ႕ဇီထ်န္းလိုႀကီးျမတ္တဲ့ ေလသံမ်ိဳးဖမ္းၿပီးေျပာလိုက္တယ္။
"သခင္က ပိုပိုၿပီးေကာင္းလာၿပီ" ေ႐ွာင္လင္းက သူ႔ကိုေျမႇာက္ေနတယ္ "သခင့္အမူအရာနဲ႔ ေလသံက တကယ့္အစစ္နဲ႔အရမ္းဆင္ေနၿပီ"
"တကယ္လား?" ေ႐ွာင္လင္းအကဲျဖတ္တာကို ၾကားၿပီး သူနည္းနည္းေတာ့ေပ်ာ္သြားတယ္။
"အခုသာ သခင့္အေဖျမင္သြားရင္၊ ေသခ်ာတယ္ သူေတာ္ေတာ္ေက်နပ္သြားလိမ့္မယ္ဆိုတာ"
သူ႔အေဖအေၾကာင္းမေျပာခင္တုန္းက အဆင္ေျပေနၿပီး သူ႔အေဖလို႔ၾကားေတာ့မွ တုံးလံုးပစ္လွဲခ်င္သြားၿပီး သူလဲၿပိဳဖို႔ဘယ္ေလာက္လိုေသးလဲဆိုတ ေတြးမိသြားတယ္။ ငါဒီတိုင္းအိမ္ျပန္ၿပီး သူ႔အေဖကိုပဲေအာ္ဟစ္လိုက္ခ်င္တယ္။ [T/N : ေျမၿမိဳခ်င္လို႔ဥာဏ္ဆင္😑]
စာဖတ္ခန္းတံခါးပြင့္ၿပီးေနာက္ ျပီတီတီ႐ုပ္နဲ႔လူတစ္ေယာက္ဝင္လာတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာမွာ အ႐ွက္မ႐ွိတဲ့အျပံဳးႀကီးနဲ႔ ေျပာလာတယ္ "သခင္ႀကီး... အားလံုးအဆင္သင့္ျဖစ္ေနပါၿပီ"
ဒီလူက သူ႔ရဲ႕ဘ႑ာထိန္းျဖစ္တယ္။
ဘာက အဆင္သင့္ျဖစ္တာလဲ?
ပိုင္ရန္နားမလည္တာေၾကာင့္ မွတ္ဥာဏ္အပိုင္းကေန႐ွာၾကည့္ေပမယ့္လည္း ဘာမွကို႐ွိမေနဘူး။ ႐ွဲ႕ဇီထ်န္းအမိန္႔ေပးထားၿပီး ေမ့ေနတာျဖစ္ရမယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘာအခ်က္အလက္မွမ႐ွိတာ။
သို႔ေပမယ့္ ပိုင္ရန္ကေတာ့ မထိတ္လန္႔သြားဘူး။ ဘာလဲဆိုတာမသိမွေတာ့ သိသလိုဟန္ေဆာင္တာပဲေကာင္းတယ္။ "ေကာင္းၿပီေလ၊ ငါသိၿပီ" သူေျပာလိုက္တယ္။
ျပီတီတီ႐ုပ္နဲ႔လူက သူေျပာတာၾကားလိုက္တာနဲ႔တစ္ၿပိဳင္နက္ ခပ္ျမန္ျမန္အမူအယာနဲ႔ ေျပာတယ္ "ဒါဆို ေက်းဇူးျပဳၿပီး သခင္ႀကီး.."
ဟမ္? ငါကသြားရမွာလား?
ပိုင္ရန္မတ္တပ္ထရပ္လိုက္ၿပီး စာၾကည့္ခန္းကထြက္ကာ ျပီတီတီလူေနာက္ကလိုက္ခဲ့တယ္။ အခ်ိဳးအေကြ႔ေျမာက္မ်ားစြာျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး အခန္းတစ္ခန္းကိုေရာက္လာၾကတယ္။ အခန္းရဲ႕ေနရာအႏွံ႔က ဖေယာင္းတိုင္မီးအလင္းေၾကာင့္ လင္းထိန္ေနတယ္။ အခန္းေ႐ွ႕တည့္တည့္မွာ ၾကည့္တာနဲ႔တင္ႏူးညံ့မွန္းသိသာတဲ့သားေမႊးေမြ႕ယာတစ္ခု႐ွိတယ္။ ဒါက ႐ွဲ႕ဇီထ်န္းအိပ္တဲ့ေနရာျဖစ္မယ္။
အမူအယာအေျပာင္းဘဲ ပိုင္ရန္ေလွ်ာက္သြားၿပီး အိစက္ေနတဲ့ေမြ႕ယာေပၚ ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။ ထိုင္ရံုပဲ႐ွိေသးတယ္ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ပံုရိပ္ေတြအတန္းလိုက္ ေပၚလာတယ္။ သို႔ေသာ္ အဲ့တာေတြကအရမ္းျမန္တာေၾကာင့္ ႐ွင္း႐ွင္းလင္းလင္းမျမင္လိုက္ရဘူး။
သူထိုင္လိုက္တာကိုျမင္ေတာ့ ထိုၿပီတီတီလူက လက္ခုပ္ထတီးတယ္။
လက္ခုပ္သံုးခ်က္တီးၿပီးေနာက္ ေဘးတံခါးကေနလူငယ္ေလးႏွစ္ေယာက္ ဝင္လာတယ္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက သူညေနတုန္းကေတြ႔ခဲ့တဲ့ ဘာမွဖုံးကြယ္ထားတာမ႐ွိဘဲ ေဖာက္ထြင္းျမင္ေနရတဲ့အက်ီေတြ ဝတ္ထားၾကတယ္။ ႏွစ္ေယာက္လံုးက အင္မတန္လွၿပီး႐ုပ္ခ်င္းလည္းဆင္ေနတာေၾကာင့္ အႁမႊာေတြမွန္းသိသာတယ္။
အိုး?
သူတို႔ဘာလုပ္မလို႔ပါလိမ့္?
ပိုင္ရန္ေနာက္ဆံုးေတာ့ တုံ႔ျပန္လာတယ္။ ဒီၿပီတီတီလူက သူ႔အတြက္အိပ္ေဖာ္စီစဥ္ေပးတာေပါ့?
ဖာ့ခ္!
အိပ္ေဖာ္?!
အခု ဒါႀကီးက ကိုး႐ို႕ကားယားႏိုင္လိုက္တာ။ ႐ွဲ႕ဇီထ်န္းရဲ႕ႏွာဘူးစ႐ိုက္အရဆိုရင္ လာသမွ်ကိုျငင္းမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ပိုင္ရန္ကေတာ့ ေယာက်ာ္းႀကီးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ေတာ့ မအိပ္ခ်င္ဘူးေလ! သူ႔ခမ်ာခုထိခ်စ္ေတာင္မခ်စ္ဖူးေသးတာေၾကာင့္ သူေယာက်ာ္းေတြကိုသေဘာက်လား မိန္းမေတြကိုသေဘာက်လားေတာင္ မသိေသးဘူး။ သဘာဝအတိုင္းဆိုရင္ေတာ့ သူမိန္းကေလးေတြပဲႀကိဳက္သင့္တာ။ မိန္းကေလးေတြကိုႀကိဳက္တဲ့ ေယာက်ာ္းေလးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ သူဘယ္လိုလုပ္ ေယာက်ာ္းႏွစ္ေယာက္နဲ႔အိပ္ရမွာလဲ?
ဘယ္မွာလဲ သူ႔ရဲ႕ကိုယ္က်င့္သိကၡာေတြ?
အခုခ်ိန္မွာသူ႔ကို ဇာတ္ေကာင္စ႐ိုက္နဲ႔ခြဲထြက္ၿပီးေနဖို႔လည္း ခြင့္မျပဳဘူး။
သူထိုဇာတ္ေကာင္ႏွစ္ေယာက္ကို ဘယ္လိုျငင္းထုတ္ရင္ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားေနတုန္း႐ွိေသးတယ္ ၿပီတီတီလူကျပန္ထြက္သြားၿပီး သူ႔ကိုႏွစ္သက္ဖြယ္လူငယ္ေလးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ထားသြားတယ္။
ထိုႏွစ္ေယာက္ကလည္း ေ႐ွ႕တိုးလာၾကတယ္။
"ခဏေလး..." ပိုင္ရန္ခုထိ ဘယ္လိုုျငင္းရမလဲ အၾကံမထုတ္ႏိုင္ေသးဘူး။
ထိုႏွစ္ေယာက္ရပ္သြားၿပီး ေဖာက္ထြင္းျမင္ေနရတဲ့အက်ီေတြ ခြၽတ္ခ်လိုက္တယ္။ အက်ီေတြက ေလ်ာ့တိေလ်ာ့ရဲေတြမို႔လို႔ နည္းနည္းေလးဆြဲလိုက္တာနဲ႔ လြယ္လြယ္ကြၽတ္သြားၿပီး သူတို႔ရဲ႕ႏူးညံ့တဲ့ကိုယ္လံုးေလးေတြေပၚလာတယ္။
ဖာ့ခ္!
ဒါအရမ္းတည့္တိုးဆန္လြန္းတယ္ေလ!
"ခဏ ခဏ..."
ပိုင္ရန္ထင္လိုက္တာက သူတို႔ေတြက သူ႔ရဲ႕ေဘးနားကိုလာၿပီး တစ္ေယာက္တစ္ဖက္စီလာၾကမယ္ေပါ့။ သူဘယ္လိုမွမထင္ထားတာက သူတို႔အခ်င္းခ်င္းဖက္ၿပီးေတာ့... အခ်င္းခ်င္းထနမ္းကုန္မယ္လို႔?!
ဟမ္?
ဟမ္.. ဟမ္?
ဟမ္.. ဟမ္.. ဟမ္?
ခဏ ခဏေလး.. ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ?
ငါက သခင္ေလၿပီးေတာ့ မင္းတို႔ေတြက ငါ့ေခြးေပါက္ေလးျဖစ္ရမွာမဟုတ္လား။ မင္းတို႔ေတြ ငါ့ကိုလာနမ္းရမွာေလ.. ဘာလို႔အခ်င္းခ်င္းနမ္းကုန္ၾကတာတုန္း?
ပိုင္ရန္အႀကီးအက်ယ္အံ့ျသေနရတယ္။
သူတို႔ရဲ႕ပတ္သက္မႈကို ေမးခြန္းမထုတ္ရေသးခင္ အႁမႊာႏွစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္စကိုင္ေနၾကၿပီ။ ႏွစ္ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္က ၾကမ္းျပင္ေပၚဒူးေထာက္လိုက္ၿပီး ေနာက္တစ္ေယာက္ကသူ႔ရဲ႕ငွက္ကေလးကို တျခားတစ္ေယာက္ပါးစပ္ထဲထည့္ေနၿပီ။
...ဖာ့ခ္!
ဖာ့ခ္၊ ဖာ့ခ္၊ ဖာ့ခ္!!!
ပိုင္ရန္ႏူးညံ့တဲ့ေမြ႔ယာေပၚက ခုန္ထလာၿပီး သူ႔ဇာတ္ေကာင္ေတြဘာေတြနားမလည္ေတာ့ဘူး "မင္းတို႔ဘာေတြလုပ္ေနၾကတာလဲ?!"
သူေအာ္လိုက္တာေၾကာင့္ ထိုႏွစ္ေယာက္လန္႔သြားၿပီး သူ႔ကိုတစ္ၿပိဳက္နက္တည္းလွည့္ၾကည့္လာၾကတယ္။ သူ႔ကိုေၾကာင္ေတာင္ေတာင္အမူအရာနဲ႔ ၾကည့္ေနၾကတယ္။
ပိုင္ရန္ျမင္လိုက္ရတဲ့သူတို႔မ်က္ႏွာမွာက မေရရာမႈေတြနဲ႔ _ မင္းငါတို႔ဘာလုပ္ေနလဲဆိုတာ မသိဘူးလား?
ဟင့္အင္း.. ငါမသိဘူး!
ဘာေၾကာင့္ ေယာက်ာ္းႀကီးႏွစ္ေယာက္ ႐ုတ္တရက္ထဖက္၊ ႐ုတ္တရက္ထနမ္းၿပီး ႐ုတ္တရက္ထလုပ္တယ္ဆိုတာကို လူေသေတြပဲသိလိမ့္မယ္။
မင္းတို႔သခင္သာသိရင္ တံခါးကျဖစ္ခြင့္ေပးမွာေတာင္မဟုတ္ဘူးကြ!
ပိုင္ရန္႔စိတ္ထဲမွာ အေတာ္ၾကာၾကာၿငီးျငဴေနမိတယ္။
"ထြက္သြားေတာ့!" ပိုင္ရန္တံခါးကိုလက္ညႇိဳးထိုးၿပီး သူတို႔ကိုဆက္မၾကည့္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။
ထိုလူငယ္ေလးႏွစ္ေယာက္လည္း အထိတ္တလန္႔ျဖစ္သြားရတယ္။ သူတို႔ဒူးေထာက္ခ်ကာ အတင္းကာေရာေတာင္းပန္ေတာ့တယ္။ "သခင္ႀကီး.. ကြၽန္ေတာ္တို႔ဘာအမွားလုပ္မိလို႔လဲ? အ႐ွင္က ကြၽန္ေတာ္တို႔ေဖ်ာ္ေျဖမႈကို အေထြေထြစီမံသူဆီကေန ေတာင္းဆိုထားတာေလ!"
ဖာ့ခ္!!
႐ွဲ႕ဇီထ်န္းတကယ္ႀကီး ဒီလိုဟာေတြကိုလုပ္ခဲ့တာပဲ!
"ထြက္သြား.. ထြက္သြား၊ ထြက္သြား!!!"
ငါ့မ်က္စိေအာက္ကေန ဒိုးၾကေတာ့။
ဒူးေထာက္ထားတဲ့ႏွစ္ေယာက္မွာလည္း သူတို႔အက်ီေတာင္သူတို႔ ျပန္မဝတ္ႏိုင္ဘဲ ေျပးထြက္သြားၾကတယ္။
တံခါးပိတ္သြားေတာ့မွ ပိုင္ရန္သက္ျပင္းေလးေလးပင္ပင္ခ်မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ သက္ျပင္းခ်လို႔မၿပီးေသးခင္ ေ႐ွာင္လင္းစကားစေျပာလာတယ္ "သခင္၊ ႐ွဲ႕ဇီထ်န္းက သခင္အခုလုပ္သလိုေတြလုပ္မွာမဟုတ္ဘူး၊ သခင့္အျပဳအမူက ဇာတ္ေကာင္နဲ႔ဆန္႔က်င္ေနတာေၾကာင့္ အျပစ္ေပးခံရပါမယ္"
လ်ွပ္စီးေၾကာင္းက သူ႔ေခါင္းထိပ္ကေနစီးဆင္းသြားတာေၾကာင့္ ပိုင္ရန္တြန္႔လိမ္သြားတယ္။
ဒီလ်ွပ္စီးက ခုေလးတင္သူျမင္လိုုက္ရတဲ့ ထိတ္လန္႔ဖြယ္ျမင္ကြင္းထက္ေတာင္ ပိုေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းေသးတယ္။ သူဒီေလာက္ေတာင္နာသြားမယ္မွန္းသိရင္ သူမ်က္ကန္းတစ္ေယာက္လိုမ်ိဳး ဟိုႏွစ္ေယာက္ၿပီးသြားတဲ့အထိၾကည့္မိမွာ။
ဓာတ္လိုက္ၿပီးေနာက္ ပိုင္ရန္ေမြ႕ယာေပၚကို အဝတ္စုတ္အ႐ုပ္ေလးတစ္႐ုပ္လို ျပဳတ္က်သြားတယ္။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ကလည္း ဘာမွမ႐ွိဗလာျဖစ္သြားသလို ခံစားရတယ္။
"ငါဘာေတြမ်ားလုပ္ခဲ့လို႔ ဒီလိုခံစားေနရတာလဲ?" ပိုင္ရန္ မ်က္ႏွာၾကက္ကို ခံစားခ်က္မဲ့စြာစိုက္ၾကည့္ေနတယ္။
သူပထမဆံုးကူးေျပာင္းလာတဲ့ေန႔မွာပဲ အျမတ္ထုတ္တာလည္းခံရတယ္ ၿပီးေတာ့ ထိတ္လန္႔စရာျမင္ကြင္းကိုလည္း ၾကည့္ဖို႔ဖိအားေပးခံရတယ္။ သူအားငယ္လာသလိုေတာင္ ခံစားရတယ္။
"ငါအိပ္ခ်င္ၿပီ"
"ဒါဆိုလည္း အိပ္ပါေတာ့" ေ႐ွာင္လင္းကပဲ "မနက္ျဖန္ႏိုးလာရင္ daily task လုပ္ရအံုးမယ္ဆိုတာ မွတ္ထားပါ"
... ဖာ့ခ္!!
သူအလွေလးေတြကို စေနာက္ရအံုးမွာကို ေမ့လုနီးပါးျဖစ္ေနတာ။
ငါ့ကိုဒီလိုမ်ိဳးေတြလုပ္ခိုင္းရတယ္လို႔ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ဆိုးဝါးတဲ့systemလဲ?
သို႔ေသာ္လည္း သူအရမ္းပင္ပန္းေနၿပီ။ ေ႐ွာင္လင္းနဲ႔ အၿပိဳင္ျငင္းဖို႔အားမ႐ွိေတာ့တာေၾကာင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့တယ္။
____________________________________
{Unicode}
ပိုင်ရန်တစ်ယောက် အတွင်းခံဝတ်တာ၊ မဝတ်တာအပေါ်မှာ သူအရမ်းဆတ်ဆတ်ထိအခံဖြစ်နေသလို ခံစားနေရတယ်။
သိသိသာသာရော မသိမသာရောဖော်ပြထားတဲ့ ဖောက်ထွင်းမြင်နေရတဲ့အဝတ်တွေရဲ့အောက်က လှပတဲ့ကိုယ်ထည်တွေက အရမ်းဆွဲဆောင်နေသလိုပဲ။
ပိုင်ရန်ဝင်လာတာမြင်တော့ လူတိုင်းတညီတညွတ်တည်း ဒူးထောက်ပြီးနှုတ်ဆက်တယ် "သခင်ကြီး"
ညုတုတုအသံတွေက သူ့ကိုရှက်ကိုးရှက်ကန်းဖြစ်သွားစေတယ်။ သူတို့တွေကိုစိတ်လှုပ်ရှားပြီးအမြန်ထရပ်ခိုင်းဖို့ပဲရှိသေးတယ် အစောပိုင်းတုန်းက သူ့ကိုယ်ကိုစီးသွားတဲ့လျှပ်စီးကိစ္စကို သွားမှတ်မိလိုက်တယ်။ ဒါကြောင့် သူ့ပါးစပ်ကိုပိတ်ကာ ချောင်းဟန့်ပြီး ငြင်ငြင်သာသာနဲ့ "မင်းတို့ထလို့ရပြီ"
ခြံဝင်းထဲကလူတွေ တညီတည်းထရပ်လာကြတယ်။
သူတို့တွေအယောက်သုံးဆယ်လောက်ရှိမယ်လို့ ခန့်မှန်းမိတယ်။
ရှဲ့ဇီထျန်းမှာ ပြိုင်ဘက်ကင်းတဲ့အင်အားတွေရှိနေတာဖြစ်ရမယ်။ ဒီသုံးဆယ်နဲ့ဆို တစ်နေ့တစ်ယောက်ပြောင်းရင်တောင်မှ တစ်လလုံးတောက်လျှောက်အလဲအလှယ်မထပ်အောင် လုပ်လို့ရတယ်! သူ့ကျောက်ကပ်က အခြေအနေရောကောင်းသေးရဲ့လား?
ခြံဝင်းထဲကလူတွေက သူတို့မျက်လုံးထဲမှာ မျှော်လင့်ချက်အပြည့်နဲ့ သူ့ကိုစိတ်အားထက်သန်စွာကြည့်နေကြတယ်။
ဘာကိုမျှော်လင့်နေကြတာတုန်း? ငါနဲ့အတူသူတို့ အိပ်ယာပေါ်တက်နိုင်ဖို့အတွက်လား?
ပိုင်ရန်သွားတွေတောင် ကျိန်းလာတယ်။
သူတို့နှုတ်ဆက်ပြီးတာနဲ့ နောက်ပြန်လှည့်မကြည့်တော့ဘဲ သူ့မှတ်ဉာဏ်အရ စာဖတ်ခန်းကိုသာ လျှောက်သွားလိုက်တယ်။ နေဝင်သွားတဲ့အထိ စာဖတ်ခန်းမှာစဉ်းစားဖို့ ကြံနေလိုက်တယ်။ သူ့မှတ်ဉာဏ်ကို နှိုက်နှိုက်ချွတ်ချွတ်ဆန်းစစ်ပြီး ဘာလုပ်သင့်လဲဆိုတာ အပြင်းအထန်စဉ်းစားမှဖြစ်မယ်။
တစ်ယောက်မှ သူ့ကိုမနှောက်ယှက်ရဲဘူး။
ခြံဝင်းထဲကလူတွေလည်း သူ့ရဲ့စိတ်ပျက်သလိုသက်ပြင်းချသံကို ကြားလိုက်ရတယ်။
စာဖတ်ခန်းမှာ ထိုင်ပြီး လေးနက်တဲ့အရာကိုစဉ်းစားဖို့ တင်ပလ္လင်ခွေထိုင်လိုက်တယ်။
ဒါပေမယ့် ဘာဆိုဘာမှစဉ်းစားလို့မရဘူး။ သူ့ဦးနှောက်ထဲကမှတ်ဉာဏ်က ရုပ်ရှင်ကားတစ်ကားလိုပဲ။ သူအကုန်ကြည့်ပြီးသွားပြီ ဒါပေမယ့်အချက်အလက်တွေက အရမ်းများလွန်းတာကြောင့် မှတ်မိဖို့ဆိုတာက မဖြစ်နိုင်သလောက်ပဲ။ taskကို ဘယ်လိုပြီးမြောက်အောင်လုပ်ရမယ်ဆိုတာလည်း သူမသိတော့ဘူး။ ဒီလိုနဲ့ မျက်တောင်တစ်ခတ်အတွင်းမှာ ညအချိန်ကိုရောက်လာခဲ့တယ်။
စာဖတ်ခန်းတံခါး အသာပွင့်ဟလာပြီး "သခင်ကြီး"
"ဝင်လာခဲ့" ပိုင်ရန် ရှဲ့ဇီထျန်းလိုကြီးမြတ်တဲ့ လေသံမျိုးဖမ်းပြီးပြောလိုက်တယ်။
"သခင်က ပိုပိုပြီးကောင်းလာပြီ" ရှောင်လင်းက သူ့ကိုမြှောက်နေတယ် "သခင့်အမူအရာနဲ့ လေသံက တကယ့်အစစ်နဲ့အရမ်းဆင်နေပြီ"
"တကယ်လား?" ရှောင်လင်းအကဲဖြတ်တာကို ကြားပြီး သူနည်းနည်းတော့ပျော်သွားတယ်။
"အခုသာ သခင့်အဖေမြင်သွားရင်၊ သေချာတယ် သူတော်တော်ကျေနပ်သွားလိမ့်မယ်ဆိုတာ"
သူ့အဖေအကြောင်းမပြောခင်တုန်းက အဆင်ပြေနေပြီး သူ့အဖေလို့ကြားတော့မှ တုံးလုံးပစ်လှဲချင်သွားပြီး သူလဲပြိုဖို့ဘယ်လောက်လိုသေးလဲဆိုတ တွေးမိသွားတယ်။ ငါဒီတိုင်းအိမ်ပြန်ပြီး သူ့အဖေကိုပဲအော်ဟစ်လိုက်ချင်တယ်။ [T/N : မြေမြိုချင်လို့ဉာဏ်ဆင်😑]
စာဖတ်ခန်းတံခါးပွင့်ပြီးနောက် ပြီတီတီရုပ်နဲ့လူတစ်ယောက်ဝင်လာတယ်။ သူ့မျက်နှာမှာ အရှက်မရှိတဲ့အပြုံးကြီးနဲ့ ပြောလာတယ် "သခင်ကြီး... အားလုံးအဆင်သင့်ဖြစ်နေပါပြီ"
ဒီလူက သူ့ရဲ့ဘဏ္ဍာထိန်းဖြစ်တယ်။
ဘာက အဆင်သင့်ဖြစ်တာလဲ?
ပိုင်ရန်နားမလည်တာကြောင့် မှတ်ဉာဏ်အပိုင်းကနေရှာကြည့်ပေမယ့်လည်း ဘာမှကိုရှိမနေဘူး။ ရှဲ့ဇီထျန်းအမိန့်ပေးထားပြီး မေ့နေတာဖြစ်ရမယ်။ ဒါကြောင့် ဘာအချက်အလက်မှမရှိတာ။
သို့ပေမယ့် ပိုင်ရန်ကတော့ မထိတ်လန့်သွားဘူး။ ဘာလဲဆိုတာမသိမှတော့ သိသလိုဟန်ဆောင်တာပဲကောင်းတယ်။ "ကောင်းပြီလေ၊ ငါသိပြီ" သူပြောလိုက်တယ်။
ပြီတီတီရုပ်နဲ့လူက သူပြောတာကြားလိုက်တာနဲ့တစ်ပြိုင်နက် ခပ်မြန်မြန်အမူအယာနဲ့ ပြောတယ် "ဒါဆို ကျေးဇူးပြုပြီး သခင်ကြီး.."
ဟမ်? ငါကသွားရမှာလား?
ပိုင်ရန်မတ်တပ်ထရပ်လိုက်ပြီး စာကြည့်ခန်းကထွက်ကာ ပြီတီတီလူနောက်ကလိုက်ခဲ့တယ်။ အချိုးအကွေ့မြောက်များစွာဖြတ်ကျော်ပြီး အခန်းတစ်ခန်းကိုရောက်လာကြတယ်။ အခန်းရဲ့နေရာအနှံ့က ဖယောင်းတိုင်မီးအလင်းကြောင့် လင်းထိန်နေတယ်။ အခန်းရှေ့တည့်တည့်မှာ ကြည့်တာနဲ့တင်နူးညံ့မှန်းသိသာတဲ့သားမွှေးမွေ့ယာတစ်ခုရှိတယ်။ ဒါက ရှဲ့ဇီထျန်းအိပ်တဲ့နေရာဖြစ်မယ်။
အမူအယာအပြောင်းဘဲ ပိုင်ရန်လျှောက်သွားပြီး အိစက်နေတဲ့မွေ့ယာပေါ် ထိုင်ချလိုက်တယ်။ ထိုင်ရုံပဲရှိသေးတယ် သူ့စိတ်ထဲမှာ ပုံရိပ်တွေအတန်းလိုက် ပေါ်လာတယ်။ သို့သော် အဲ့တာတွေကအရမ်းမြန်တာကြောင့် ရှင်းရှင်းလင်းလင်းမမြင်လိုက်ရဘူး။
သူထိုင်လိုက်တာကိုမြင်တော့ ထိုပြီတီတီလူက လက်ခုပ်ထတီးတယ်။
လက်ခုပ်သုံးချက်တီးပြီးနောက် ဘေးတံခါးကနေလူငယ်လေးနှစ်ယောက် ဝင်လာတယ်။ နှစ်ယောက်စလုံးက သူညနေတုန်းကတွေ့ခဲ့တဲ့ ဘာမှဖုံးကွယ်ထားတာမရှိဘဲ ဖောက်ထွင်းမြင်နေရတဲ့အကျီတွေ ဝတ်ထားကြတယ်။ နှစ်ယောက်လုံးက အင်မတန်လှပြီးရုပ်ချင်းလည်းဆင်နေတာကြောင့် အမြွှာတွေမှန်းသိသာတယ်။
အိုး?
သူတို့ဘာလုပ်မလို့ပါလိမ့်?
ပိုင်ရန်နောက်ဆုံးတော့ တုံ့ပြန်လာတယ်။ ဒီပြီတီတီလူက သူ့အတွက်အိပ်ဖော်စီစဉ်ပေးတာပေါ့?
ဖာ့ခ်!
အိပ်ဖော်?!
အခု ဒါကြီးက ကိုးရို့ကားယားနိုင်လိုက်တာ။ ရှဲ့ဇီထျန်းရဲ့နှာဘူးစရိုက်အရဆိုရင် လာသမျှကိုငြင်းမှာမဟုတ်ဘူး။ ဒါပေမယ့်ပိုင်ရန်ကတော့ ယောကျာ်းကြီးနှစ်ယောက်နဲ့တော့ မအိပ်ချင်ဘူးလေ! သူ့ခမျာခုထိချစ်တောင်မချစ်ဖူးသေးတာကြောင့် သူယောကျာ်းတွေကိုသဘောကျလား မိန်းမတွေကိုသဘောကျလားတောင် မသိသေးဘူး။ သဘာဝအတိုင်းဆိုရင်တော့ သူမိန်းကလေးတွေပဲကြိုက်သင့်တာ။ မိန်းကလေးတွေကိုကြိုက်တဲ့ ယောကျာ်းလေးတစ်ယောက်အနေနဲ့ သူဘယ်လိုလုပ် ယောကျာ်းနှစ်ယောက်နဲ့အိပ်ရမှာလဲ?
ဘယ်မှာလဲ သူ့ရဲ့ကိုယ်ကျင့်သိက္ခာတွေ?
အခုချိန်မှာသူ့ကို ဇာတ်ကောင်စရိုက်နဲ့ခွဲထွက်ပြီးနေဖို့လည်း ခွင့်မပြုဘူး။
သူထိုဇာတ်ကောင်နှစ်ယောက်ကို ဘယ်လိုငြင်းထုတ်ရင်ကောင်းမလဲ စဉ်းစားနေတုန်းရှိသေးတယ် ပြီတီတီလူကပြန်ထွက်သွားပြီး သူ့ကိုနှစ်သက်ဖွယ်လူငယ်လေးနှစ်ယောက်နဲ့ ထားသွားတယ်။
ထိုနှစ်ယောက်ကလည်း ရှေ့တိုးလာကြတယ်။
"ခဏလေး..." ပိုင်ရန်ခုထိ ဘယ်လိုငြင်းရမလဲ အကြံမထုတ်နိုင်သေးဘူး။
ထိုနှစ်ယောက်ရပ်သွားပြီး ဖောက်ထွင်းမြင်နေရတဲ့အကျီတွေ ချွတ်ချလိုက်တယ်။ အကျီတွေက လျော့တိလျော့ရဲတွေမို့လို့ နည်းနည်းလေးဆွဲလိုက်တာနဲ့ လွယ်လွယ်ကျွတ်သွားပြီး သူတို့ရဲ့နူးညံ့တဲ့ကိုယ်လုံးလေးတွေပေါ်လာတယ်။
ဖာ့ခ်!
ဒါအရမ်းတည့်တိုးဆန်လွန်းတယ်လေ!
"ခဏ ခဏ..."
ပိုင်ရန်ထင်လိုက်တာက သူတို့တွေက သူ့ရဲ့ဘေးနားကိုလာပြီး တစ်ယောက်တစ်ဖက်စီလာကြမယ်ပေါ့။ သူဘယ်လိုမှမထင်ထားတာက သူတို့အချင်းချင်းဖက်ပြီးတော့... အချင်းချင်းထနမ်းကုန်မယ်လို့?!
ဟမ်?
ဟမ်.. ဟမ်?
ဟမ်.. ဟမ်.. ဟမ်?
ခဏ ခဏလေး.. ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ?
ငါက သခင်လေပြီးတော့ မင်းတို့တွေက ငါ့ခွေးပေါက်လေးဖြစ်ရမှာမဟုတ်လား။ မင်းတို့တွေ ငါ့ကိုလာနမ်းရမှာလေ.. ဘာလို့အချင်းချင်းနမ်းကုန်ကြတာတုန်း?
ပိုင်ရန်အကြီးအကျယ်အံ့သြနေရတယ်။
သူတို့ရဲ့ပတ်သက်မှုကို မေးခွန်းမထုတ်ရသေးခင် အမြွှာနှစ်ယောက်က တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်စကိုင်နေကြပြီ။ နှစ်ယောက်ထဲက တစ်ယောက်က ကြမ်းပြင်ပေါ်ဒူးထောက်လိုက်ပြီး နောက်တစ်ယောက်ကသူ့ရဲ့ငှက်ကလေးကို တခြားတစ်ယောက်ပါးစပ်ထဲထည့်နေပြီ။
...ဖာ့ခ်!
ဖာ့ခ်၊ ဖာ့ခ်၊ ဖာ့ခ်!!!
ပိုင်ရန်နူးညံ့တဲ့မွေ့ယာပေါ်က ခုန်ထလာပြီး သူ့ဇာတ်ကောင်တွေဘာတွေနားမလည်တော့ဘူး "မင်းတို့ဘာတွေလုပ်နေကြတာလဲ?!"
သူအော်လိုက်တာကြောင့် ထိုနှစ်ယောက်လန့်သွားပြီး သူ့ကိုတစ်ပြိုက်နက်တည်းလှည့်ကြည့်လာကြတယ်။ သူ့ကိုကြောင်တောင်တောင်အမူအရာနဲ့ ကြည့်နေကြတယ်။
ပိုင်ရန်မြင်လိုက်ရတဲ့သူတို့မျက်နှာမှာက မရေရာမှုတွေနဲ့ _ မင်းငါတို့ဘာလုပ်နေလဲဆိုတာ မသိဘူးလား?
ဟင့်အင်း.. ငါမသိဘူး!
ဘာကြောင့် ယောကျာ်းကြီးနှစ်ယောက် ရုတ်တရက်ထဖက်၊ ရုတ်တရက်ထနမ်းပြီး ရုတ်တရက်ထလုပ်တယ်ဆိုတာကို လူသေတွေပဲသိလိမ့်မယ်။
မင်းတို့သခင်သာသိရင် တံခါးကဖြစ်ခွင့်ပေးမှာတောင်မဟုတ်ဘူးကွ!
ပိုင်ရန့်စိတ်ထဲမှာ အတော်ကြာကြာငြီးငြူနေမိတယ်။
"ထွက်သွားတော့!" ပိုင်ရန်တံခါးကိုလက်ညှိုးထိုးပြီး သူတို့ကိုဆက်မကြည့်နိုင်တော့ဘူး။
ထိုလူငယ်လေးနှစ်ယောက်လည်း အထိတ်တလန့်ဖြစ်သွားရတယ်။ သူတို့ဒူးထောက်ချကာ အတင်းကာရောတောင်းပန်တော့တယ်။ "သခင်ကြီး.. ကျွန်တော်တို့ဘာအမှားလုပ်မိလို့လဲ? အရှင်က ကျွန်တော်တို့ဖျော်ဖြေမှုကို အထွေထွေစီမံသူဆီကနေ တောင်းဆိုထားတာလေ!"
ဖာ့ခ်!!
ရှဲ့ဇီထျန်းတကယ်ကြီး ဒီလိုဟာတွေကိုလုပ်ခဲ့တာပဲ!
"ထွက်သွား.. ထွက်သွား၊ ထွက်သွား!!!"
ငါ့မျက်စိအောက်ကနေ ဒိုးကြတော့။
ဒူးထောက်ထားတဲ့နှစ်ယောက်မှာလည်း သူတို့အကျီတောင်သူတို့ ပြန်မဝတ်နိုင်ဘဲ ပြေးထွက်သွားကြတယ်။
တံခါးပိတ်သွားတော့မှ ပိုင်ရန်သက်ပြင်းလေးလေးပင်ပင်ချမိတယ်။ ဒါပေမယ့် သက်ပြင်းချလို့မပြီးသေးခင် ရှောင်လင်းစကားစပြောလာတယ် "သခင်၊ ရှဲ့ဇီထျန်းက သခင်အခုလုပ်သလိုတွေလုပ်မှာမဟုတ်ဘူး၊ သခင့်အပြုအမူက ဇာတ်ကောင်နဲ့ဆန့်ကျင်နေတာကြောင့် အပြစ်ပေးခံရပါမယ်"
လျှပ်စီးကြောင်းက သူ့ခေါင်းထိပ်ကနေစီးဆင်းသွားတာကြောင့် ပိုင်ရန်တွန့်လိမ်သွားတယ်။
ဒီလျှပ်စီးက ခုလေးတင်သူမြင်လိုက်ရတဲ့ ထိတ်လန့်ဖွယ်မြင်ကွင်းထက်တောင် ပိုကြောက်ဖို့ကောင်းသေးတယ်။ သူဒီလောက်တောင်နာသွားမယ်မှန်းသိရင် သူမျက်ကန်းတစ်ယောက်လိုမျိုး ဟိုနှစ်ယောက်ပြီးသွားတဲ့အထိကြည့်မိမှာ။
ဓာတ်လိုက်ပြီးနောက် ပိုင်ရန်မွေ့ယာပေါ်ကို အဝတ်စုတ်အရုပ်လေးတစ်ရုပ်လို ပြုတ်ကျသွားတယ်။ သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကလည်း ဘာမှမရှိဗလာဖြစ်သွားသလို ခံစားရတယ်။
"ငါဘာတွေများလုပ်ခဲ့လို့ ဒီလိုခံစားနေရတာလဲ?" ပိုင်ရန် မျက်နှာကြက်ကို ခံစားချက်မဲ့စွာစိုက်ကြည့်နေတယ်။
သူပထမဆုံးကူးပြောင်းလာတဲ့နေ့မှာပဲ အမြတ်ထုတ်တာလည်းခံရတယ် ပြီးတော့ ထိတ်လန့်စရာမြင်ကွင်းကိုလည်း ကြည့်ဖို့ဖိအားပေးခံရတယ်။ သူအားငယ်လာသလိုတောင် ခံစားရတယ်။
"ငါအိပ်ချင်ပြီ"
"ဒါဆိုလည်း အိပ်ပါတော့" ရှောင်လင်းကပဲ "မနက်ဖြန်နိုးလာရင် daily task လုပ်ရအုံးမယ်ဆိုတာ မှတ်ထားပါ"
... ဖာ့ခ်!!
သူအလှလေးတွေကို စနောက်ရအုံးမှာကို မေ့လုနီးပါးဖြစ်နေတာ။
ငါ့ကိုဒီလိုမျိုးတွေလုပ်ခိုင်းရတယ်လို့ ဘယ်လောက်တောင် ဆိုးဝါးတဲ့systemလဲ?
သို့သော်လည်း သူအရမ်းပင်ပန်းနေပြီ။ ရှောင်လင်းနဲ့ အပြိုင်ငြင်းဖို့အားမရှိတော့တာကြောင့် အိပ်ပျော်သွားတော့တယ်။
_____
Thanks😉