🥀
Zarena
Kabadong-kabado kong ibinaba ang phone ko matapos kong maka-usap si Mama.
Sobrang bilis ng tibok ng puso ko dahil sa takot at kaba. Ni hindi ko maintindihan ang sarili kong sistema dahil nilulukob ng sari-saring emosyon ang aking damdamin.
Ito ba yung sinasabi ni Tita na gagawin ng papa ni Luke kapag sumuway siya?
And this is just the start?
Bakit kailangang idamay niya pa ang mga magulang ko?
I leaned at the nearest table to support myself because dammit my knees are shaking!
Sinubukan ko namang ayusin ang tayo ko dahil ayokong makahalata si Luke. But I just can't do it! Nanghihina akong naglakad pabalik kay Luke. Ang mga mata niya ay mariin ang titig sa akin. Parang may kung anong pinapansin at kinukumpirma.
Nagawa kong maupo pabalik sa tabi niya. "What happened? Namumutla ka" Concern is written all over his face. Hinawakan niya ang palpusuhan ko.
Sasaihin ko ba? Paano ko sasabihin?
I can't set my mind right! Takot ang namamayagpag dito da dibdib ko!
Parang sirang plakang paulit-ulit pumapasok sa isip ko ang mga katagang sinabi sa akin ni Mama.
Gusto kong ibuka ang bibig ko at sabihin lahat kay Luke pero parang may pumipigil sa akin. 'Tong lalamunan ko, parang natuyo at may bumabara.
Bago pa man ako makapagdesisyong magsalita, natigilan ako nang tumunog ang phone niya. Both of us turned our attention to his phone.
"Franco" malamig na bati ni Luke. Natahimik naman siya na tila ba pinapakinggang mabuti ang mga sinasabi ng katawag niya.
Nakatitig ako sa kanya habang pilit kong pinapakalma ang kumakalat na takot sa sistema ko. I even tried diverting my mind to different things but it would not work. Paulit-ulit lang na naglalaro sa isip ko ang kalagayan nila Papa at Mama ngayon!
They have taken my mother's restaurant. All the clients of my father withrew from their cases. Muntik pang kunin ng mga tauhan ng papa ni Luke ang sakahan namin.
Nagawa ng papa niya iyon ng ganun ganun lang. Madali niyang nagawa sa amin ito. Abogado si Papa pero hindi niya nagawang maipagtanggol ang pagkuha ng mga taong iyon sa restaurant ni mama. Ni hindi niya kayang ilaban ang mga karapatan namin sa pag-aari namin. Hindi man makatarungan, walang makatarungan sa mata ng pera. Anong nga naman ang laban namin sa isang makapangyarihang tao na halos kilala pa sa ibang bansa?
And this is only the beginning...
Napapikit ako ng mariin. Tsaka lang ako nagmulat ng mga mata matapos marinig ang mahinang pagmumura ni Luke.
Imbis na mapakalma ko ang sarili ko sa kaba at takot na dala ng impormasyong narinig ko mula kay Mama, mas sumiklab ang damdaming takot sa puso ko nang makita kung paano ako tignan ng mga mata ni Luke.
Mabangis. Ang madilim na mga mata niya ay mabagsik ang tingin sa akin. Pansin ko rin ang paghigpit ng hawak niya sa phone niya. Parang mababasag ito sa paraan ng paghawak niya.
"Thank you for informing me. Dig up more information and keep your eyes close on his next move. We'll talk tomorrow" saad niya. Tila maikukumpara sa lamig ng yelo ang boses niya.
Mas lalo akong kinabahan nang matapos ang tawag nila. Umigting ang panga niya.
Kapag ganito siya umakto, alam kong galit siya. Pero bakit siya galit?
Lumunok ako.
"Wala ka bang sasabihin sa akin, Za" walang kabuhay buhay niyang sabi sa akin.
Natuyo ang lalamunan ko. "A-ano ang ibig mong sabihin?" Kinakabahan usisa ko kahit sa kaloob looban ko ay parang may hinala na ako. Ayaw ko lang aminin na iyon nga ang tinutukoy niya dahil natatakot ako.
Di ko alam kung paano sasabihin sa kanya.
Muling umigting ang panga niya. He is mad. I know that.
"Tell me everything. Lahat sabihin mo sa akin" kalmado man ang boses niya, ang mga mata naman niya ay kabaliktaran ang ipinapahiwatig.
I bit my lip.
Naglakas loob akong humugot ng boses. "W-wala naman akong sasa-"
"Bullshit" putol niya sa akin.
His dangerous eyes threw daggers on me. Umurong ang dila ko sa sama ng tingin niya sa akin. "Don't fucking hide it from me, Za. I know so damn well what the fuck is bugging you as of this moment. Bakit hindi mo sabihin sa akin?" Muli siyang nagmura. "Wala ka man lang bang balak sabihin sa akin ang problema mo?" May hinanakit na tanong niya.
Natahimik ako dahil tama siya. Hindi ko magawa-gawang sabihin sa kanya ang mga narinig ko mula kay Mama.
He laughed humorlessly. "Fuck. My father is quick" he is laughing. Pero galit na galit naman ang mga mata niya. "Kanina lang nakausap ko siya. And now, he managed to go that fucking far" there's venom in his voice.
His eyes are spitting fire too.
"I still haven't introduced myself properly to your parents but shits happening" mapaklang sabi niya.
Tikom ang bibig ko. Ang rason ay dahil hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko. Kasi takot na ako. His father managed to do this with only a few minutes after he talked with Luke. How much when this goes on? Hindi ko alam kung anong kaya niyang gawin sa mga magulang ko.
I am afraid of the possiblities. I am scared of what that man can do next. And I am so afraid that if this continues, I am not sure if my parents will still
breathe. Even the people close to me.
Gulat akong napatingin kay Luke nang tumayo siya. His orbs settled as dark as midnight. "Stay here. Sleep. Don't wait for me because I don't know what time I'll be back" Napaawang ang labi ko.
"Bakit? Gabing gabi na Luke. Huwag ka nang lumabas" kinakabahang sabi ko at napatayo na rin.
Para akong tangang hindi ko alam kung ano ang gagawin ko.
"May kailangan akong asikasuhin" matabang na sabi niya kaya umiling ako. "Saan ka pupunta?" I began to panick. Pero sinubukan ko pa rin na dalhin ang sarili ko.
Anong aasikasuhin niya? Kakausapin ba niya ang papa niya? No please. "Luke" mahinang tawag ko sa kanya nang hindi siya sumagot. Nilapitan niya lang ako at hinalikan sa noo. "You need to trust me. I have to finish something. Babalik ako kapag natapos na" malamig pa rin ang boses niya at nakaukit pa rin sa mga mata niya ang sobrang galit.
Kahit tumutol ako sa gagawin niya, hindi ko siya mapipigilan ngayon. Kasi desisdido siya. Kitang kita sa mga mata niya ang determinasyon na dala sa akin ay kaba para sa kanya.
Sariwa pa sa isip ko ang mga sinabi ni mama sa akin. At ngayon, may susunod na naman.
"Luke please" pagpipigil ko sa kanya pero umiling siya.
"Tangina Za. Nanggagago na ang tatay ko. I told him not to touch your parents but he still fucking did! And that man won't stop until he gets what he wants. Kahit kausapin ko siya, walang patutunguhan ang usapan dahil magsusumbatan lang kami. He doesn't listen"
Pinigilan ko ang emosyon ko. "Kaya ba gagawa ka na lang ng paraan para kalabanin ang papa mo?"
I caught him off guard. Tama nga ako.
Natahimik siya. Pero tumango din kapagkuwaan.
His jaw clenched. "Ayokong may tinatago sa'yo.." bigla niyang sabi. "All of my credit cards, money, car keys. Lahat ng pag-aari ko, wala na. My father took them all. I have nothing left but my own business. I left the mansion. My father denied me" saad niya.
Malakas akong napasinghap.
Pinanlalamigan ako sa narinig ko. Para akong binuhusan ng isang pagkalamiglamig na balde ng tubig matapos marinig ang rebelasyon na iyon.
"W-what do you mean?" Nagpapantastikuhang asik ko.
Bakit nagawa iyon ng papa niya sa kanya?! Napakawalang awa! How can he do that to his own son?! His own blood?!
"I have built my own business. I created an empire of my own. And he cannot take that away from me because that's mine. And if competing with him and chellenging his power is what it takes for him to stop-"
"You can't do that!" I burst out. "Hindi mo kailangang gawin iyon" nanghihinang sabi ko.
Sungkatutal na lunok ang ginawa ko. "If you compete with your father, you will be left with nothing. Because your father has the power to destroy you! Hindi mo ba nakikita iyon, Luke? Nahihirapan ka na! Your father disowned you because of me! Kahit saang anggulo tignan, ako! Ako ang dahilan kung bakit nangyayari sa'yo ito!" Hindi mapigilang maisigaw.
Totoo naman kasi.
Isang mapaklang ngiti ang kumawala sa labi ko. Sinabi ko na lalaban ako. Sinabi ko na hindi ko siya susukuan kahit ano pa ang mangyari. Sinabi ko iyon.
Pero bakit ngayon parang mali ang desisyon na iyon? Bakit ngayon, mas pinipili kong dapat pala itinulak ko na lang siya palayo? His father is doing what he can just so Luke would follow him! Kung kinuha lahat ng papa niya ang pera at mga gamit niya. Kung kinuha niya lahat ang meron si Luke, ano na ang natitira sa kanya?
Kanina lang sila nakapag-usap pero madali na niyang naidawit ang mga magulang ko. And I am scared for their lives. And I am more scared now of what Luke's dad can do to the man standing in front of me.
He easily kicked him out of their mansion. And without mercy did he took back all that he had given him.
Walang awa. Malupit. Walang habag ang papa niya at kaya niyang itakwil si Luke ng ganito lang.
Why? Just because he won't marry Diane? Eto ang lahat ng kapalit?
Shit naman!
Nakagat ko ang pang-ibabang labi ko dahil nagsisimula na namang magbanta ang mga luha ko.
"Wala akong pakialam kung itinakwil niya ako. He can take all the things I have. Wala akong pakialam. Huwag lang ikaw" Mariin niyang sambit.
Napapikit ako ng tuluyan dahil sa narinig.
"Ako ang dahilan ng unti-unting pagsira sa'yo ng papa mo Luke. How can you say that?" naluluhang sabi ko.
Bakit ba hindi matapos tapos itong pagluha ko? Itong mga problemang ito?!
Luke walked closer to me. His serious eyes bore dangerously to mine.
"Ikaw ang bukod tanging nagpapasaya sa akin, Za. Ikaw ang bumubuo sa akin. Kaya hindi niya ako kayang sirain" Bigay ng boses niya ay buong sinseridad.
Pero hindi sapat na dahilan ang sinabi niya.
"Luke naman e!" I helplessly sobbed.
"Hindi ko mataim na makita kang nahihirapan! Hindi ko kaya! Sana naman intindihin mo na ayaw kong bumagsak ka dahil lang sa akin!" Pagak kong sabi. Walang pigil na ang pag-agos ng mga luha ko.
"Mahal na mahal kita Luke. Alam mo iyan" I muttered with so much pain and love in my voice. "But our relationship can't work out. Hindi tayo magiging masaya ng lubusan dahil maraming masasaktan at madadamay na ibang tao" sinara ko ang pagitan namin at sinapo ko ang pisngi niya.
Seryosong seryoso ang mga mata niyang nakatingin sa akin.
"Your father intends you to marry Diane. That's the only way that he will take you back. That's the only way that all your family's propery will be passed on to you. That's the-"
Tumiim bagang siya. "We already talked about this"
"Luke please!" Hirap na sambit ko bago pinunasan ang mga luha kong nagsisilandas.
"Kailangan nating tapusin ang meron tayo bago pa mas lumala ang lahat! Your father is a powerful man! Nag-aaral ka pa. You can't still challenge your father. Isipin mo iyon please..." madamdaming sabi ko at napatitig sa mukha niya nang makitang nanunubig ang mga mata niya.
Nanghihina akong kumawit sa batok niya. Bumibigay ang mga tuhod ko. Sumisikip ang dibdib ko. Nanlalabo ang paningin ko sa iyak. Ang puso ko kumikirot. Parang hinahati ng pira piraso habang nakatitig sa mga mata ng lalaking mahal ko na punong puno ng sakit.
My heart is breaking while I'm looking at him right now.
Bakit ganito kahirap?
"You love me" he muttered silently.
Tumango ako. Marahas kong pinunsan ang mga luha ko at pilit ngumiti sa kanya. "Mahal na mahal. Sobra" Hirap na sabi ko.
"But this love that we have is destroying the both of us. Hindi natin maitatanggi iyon. Kahit gaano pa tayo kasaya kapiling ang isa't-isa, hinding hindi magiging buo iyon dahil pareho nating alam na itinakda ka sa iba. At maidadawit ang mga mahal natin sa buhay kapag ipinagpilitan natin ang gusto nating dalawa na magkasama habang buhay. It can't be" ang labo ng situwasyon namin. Sobra ang kirot na nararamdaman ko sa dibdib ko habang binibitawan ang mga katagang iyon.
Maski ang puso ko umiiyak.
"I can't let you go. Ayoko" his voice broke.
Hinapit niya ako sa baywang at niyakap ng mahigpit. Na para bang mawawala na lang ako bigla kapag lumuwag ang hawak niya sa akin kahit saglit lang.
Naiyak ako.
Muli kong ipinikit ang mga mata ko para maitago ang sakit sa mga mata ko kahit alam kong patuloy na nagsisibagsakan ang mga luha ko.
Ang hirap. Balik na naman kami dito sa usapang ito. But this time, it's different.
I looked at him straight in the eyes. Kahit pa may malungkot na ngiti sa labi ko. "You have to let me go"
Pilit akong ngumiti. His defined jaw clenched. "Kung tayo. Tayo pa rin sa huli. Because love will always make a way for the both of us if we are truly destined for each other. If the both of us are fated to be together at the end of the road, then love will make a way for us to be back together. But for now, we have to let go. I need you to let me go, Luke" pumiyok ang boses ko kahit sinubukan kong tapangan ito.
Mapait akong ngumiti. Minsan kahit ilang beses mong sabihin sa sarili mong ipaglaban mo ang taong mahal mo, may pagkakataong darating ka din pala sa puntong susuko ka. Hindi dahil duwag ka. Kundi dahil ayaw mong sirain ang nakalaan na magandang kinabukasan niya. Hindi kaduwagan ang pagbitaw sa taong mahal mo dahil ayaw mong madamay ang ibang mga mahal niyo rin sa buhay. Mapagtatanto mo kung kailan ka dapat susuko at lalaban.
You love the person so much that the love you have for him is overflowing. It is enough for you to let him go so he can be the man that he is destined to be.
Mahirap sumuko. Pero kung ang paraan na iyon ang makakatulong sa aming dalawa... bibitaw na ako.