stay hydrated. enjoy
🥀
Brix
Kumpulan ang mga estudyante sa labas. Tumunog na ang alarm ng school, signalling the start of the day kaya ayan, nagmamadali halos lahat.
Nailing ako at pumasok na sa loob ng gym. May praktis kami ngayon kasi sa susunod na linggo, sasabak ulit kami sa isang laro laban sa Trives.
Okay na sana. Handa na kami. The thing is, wala pa si Kap.
Takte asan na yun?
He's always early. He never gets late lalo na nang manligaw siya kay Zarena dahil kapag wala siya o mahuhuli kahit sa praktis lang, pagagalitan siya ni Za.
Ngayong umaga ang praktis namin. At halatang galit si Coach kasi wala pa si Kap.
"Where is Mr. Carson? He should be here by now. Hindi naman nale-late ang batang 'yon" Napatingin si Coach sa relo niya.
Sinenyasan ko si Axel na magsalita kaya ngumisi siya sa direksyon ko.
"Ah coach. Darating 'yun mamaya. Nag-eensayo pa kasi 'yun coach! Alam mo na, iba-ibang posisyon" Pang-gagong sagot ni Axel at may gana pang ngumiti ng ganun kalawak.
May double meaning ang huling linya niya, tanginang gago talaga.
Napailing na lang si Coach na mukhang hindi pa nakuha ang nakalakip na mensahe sa mga salita ni Monterelba.
Isaac
Kahit wala pa si Kap, inumpisahan na namin ang praktis. This is the second time he got late. Aside from the first time na late siyang dumating at umabsent sa game para lang hanapin si Za, wala na siyang ibang late. Ngayon lang.
Nag-crossover ako sa harap ni Seven bago pinuntirya ang ring. Pumasok naman ang bola kaya ngumisi ako.
But my smirk grew bigger when I saw two figures coming closer at our direction. Itinagilid ko ang ulo ko nang mamataan ang mukha ni Za. Galit siya habang kausap si Kap na may naglalarong ngiti lang sa labi nito.
She looks really mad at him. Pero parang abnormal ata si Kap ngayon. Kahit hindi pa sila masyadong nakakalapit, ramdam ko ang gaan ng awra ni Kap. He seems relaxed and fucking happy.
Axel
Tuluyang nakalapit sina Kap. Nang makita ko ang niya, wala sa sariling naipasa ko ang bola kay Seven.
Lintek mukhang ang saya ni Kap!
Pagtingin ko kay Za, mahina akong natawa nang makitang inis niyang siniko si Kap habang may pagalit siyang sinasabi dito.
Mukhang may nangyari atang hindi namin alam. Ibang kumilos si Kap ngayon e. Tapos galit pa ang reyna niya.
"Asan si Coach Stanford?" Mahinang tanong ni Zarena sa akin na mabilis kong sinagot. "Umalis pero babalik din mamaya"
Zarena diverted her eyes to our Captain. "Kailangan ko nang umalis. I still have to go to the faculty kasi may kailangan pa kaming pag-usapan ni Sir Jero" Saad niya at inayos ang medyo nagulong buhok ni Kap. "Kapag bumalik si Coach Stanford, ayusin mong magpaliwanag kung bakit ka nahuli. Okay?" Mahinahong tanong nito kay Kap na ngumisi lang at namulsa.
Imbis na sagutin ang tanong ni Zarena ng oo, bumaling siya sa amin. "Girlfriend ko nga pala..." Masayang sabi niya at inakbayan si Zarena.
Inasahan na naming mangyari ito. Na darating ang araw na magiging legal na sila na. Hindi naman kasi malabong masagot ni Zarena si Kap. Pero lintik kasi si Kap, basta nalang siningit. Hindi na ata nakapagpigil. Excited e.
Natigilan ako sa narinig. "Tangina ano daw?" Rinig kong sabi ni Brix.
I chuckled when Zarena closed her eyes as if she's calming herself. After that, he looked at Captain.
But he just smirked and dropped a kiss on the side of her head. "I'll behave, love. Good boy naman ako kagabi pa nga. Susunduin na lang kita mamayang break. Don't leave your classroom. Hintayin mo 'ko kung wala pa ako"
Napangisi ako. Kung magbabalak si Zarena na iwan si Kap, mukhang hindi niya magagawa. Matindi na ang tama ni Kap sa kanya. Wala nang kawala.
Zarena
Good boy huh? Last night?
I highly doubt that! My legs are shaking since this morning and I know what caused me to feel the pain between my thighs everytime I walk. Enduring the pain while walking is too hard to bear, I admit it. But this won't prove enough reason for me not to attend class. Hindi rin ito sapat na rason upang ma-late kami ngayong araw.
Blame is on us.
Huminga ako ng malalim.
Luke was insatiable last night. He took me quite a couple of time and I don't have a say with it because I myself enjoyed it.
Thinking about it, I don't regret anything. At kahit naman magsisi ako, hindi rin naman puwedeng ibalik ang nawala na. He penetrated me... deep. He made love to me with so much love in his eyes. And I loved every part of what we did.
While looking into his eyes right now, I know I am bound to feel scared. But I can never deny the feelings I have towards him nor can I deny the security I feel everytime I am with him.
Everytime he looks at me, everytime his eyes focus on me, and everytime I see the smile on his lips while he stares at me, my mind discourages every thought about the consequences I am about to receive. Regardless of the problems that will be thrown to us, all the pains that would be part of our relationship, the misunderstandings, and the probable outcome of this relationship we both have, I am aware that I should be accountable in counteracting and accepting whatever the situation is. Nonetheless, I will do my best to keep Luke with me. I will do my best not to let go easily. because I know he wouldn't, no matter what happens.
Loving him is dangerous. Loving him means taking a risk. Loving him costs more things that doesn't end with one word. Loving him takes so much courage. Loving him means battling life problems just to be with him. Loving him screams the fight I am bound to take. But at the end... loving him is the most amazing feeling I have ever felt in my entire life.
Binigyan ko siya ng isang ngiti. Yung ngiting para lang sa kanya. "Yung matinong rason ang sabihin mo kay Coach Stanford, okay? Ipaliwanag mong mabuti. Huwag mong dagdagan ng kahit anong kahalayan" Bulong ko sa kanya.
Pasimple niya akong hinalikan sa labi. Pagkatapos, may masayang ngiti na naglalaro sa labi niya. He looks so happy. Yung tipong abot tenga na ata ang ngiti niya. Tipong ang sarap ng pakiramdam niya na nakakahawa tuloy.
This guy kisses me like no one is around but us. I must not be surprised. Luke is a fan of PDA. He doesn't care about the people around us.
Tumango siya na parang bata. "Yes, boss"
With a satisfied look on my face, I nodded and looked at the others. "Sorry kasi na-late ang Captain niyo. He needed to run some important errands. Please understand" Mahinahong saad ko pero bigla akong napahawak sa kamay ni Luke nang makaramdam ako ng kirot sa gitnang bahagi ko.
I mentally cursed. It's painful.
Pilit kong inayos ang ekspresyon ko para hindi mahalata ni Luke pero nang maramdaman ko ang maingat na pag-alalay niya sa katawan ko, I know he knows. Kaya bago pa siya makapag-isip na samahan ako o pauwiin ako, ngumiti ako sa kanya. "I'm okay. Please huwag kang mag-alala. It's a little painful but I can bear it. Ayusin mo lang ang praktis niyo. Hihintayin kita mamaya" Bulong ko sa kanya upang walang makarinig, giving my voice enough assertion for him to listen.
I can see his guarded eyes. Kita ko sa mga mata niyang hindi siya sang-ayon sa sinabi ko. It's present on the way his eyes darkened that he wants to take me to the clinic.
Luke... kahit hindi pa niya sabihin, pinapabasa niya sa mga mata niya ang gusto niyang iparating sa akin.
I sighed. "Please Luke. If this gets worse, I'll call you. Tatawagan agad kita kapag di pa humupa ang sakit" Pangungumbinsi ko sa kanya. Please listen...
But instead of agreeing, he didn't. Tumingin muna siya sa mga ka-team niya at sinenyasan niya ang mga ito na ituloy ang praktice. And they did, thankfully. They focused on the ball, the ring, and the court while trying to ignore us.
Ibinalik niya ang tingin niya sa akin. Umiling siya. "If that gets worse, you wouldn't have enough strength to call me.." Matigas na saad niya at hinawakan ako sa kamay. "We're going to the clinic" Pinal na sabi niya. Yung tono ng boses niya, mariin pero may nagsusumamo. Guilt is written all over his face as well.
Napapikit ako at sinapo ang mukha niya. "Hey don't give me that face" I told him.
Inayos ko ang buhok niya at pinaglandas ang kamay ko sa batok niya. "This isn't any of your fault if that's what you're thinking. Ginusto ko 'yon. I didn't stop you because I myself wanted it... I wanted you. At wala akong pinagsisisihan sa buong gabing pinagsamahan natin na 'yon..." Tama ang ipinagtapat ko sa kanya. If I am to experience the same situation, I will not change a single bit of it.
Nag-iwas siya ng tingin at hindi nagsalita. I hummed a soft chuckle. "Kung iisipin, may kasalanan ka pala" Sabi ko.
His eyes immediately looked at me. "I'm sorry..." He muttered and rested his hands on the sides of my waist again.
Napangiti ako. Tinitigan ko ang mukha niyang hindi maipinta dahil iba-iba ang laman ng mga ito. This guy has already stole my heart... matagal na.
Piningot ko ang tungki ng ilong niya. "You should be sorry..." Umpisa ko at ramdam ang paghigpit ng hawak niya sa baywang ko na tila ba takot siyang baka aalis ako bigla. He's wrong on what he's thinking. I smiled and continued. "..because one of your sin is being a very attractive and sexy civilized man of mine" Untag ko at kinindatan siya nang maramdaman kong natigilan siya sa narinig.
Handsome.
"What?" Parang timang niyang sabi kaya mahina akong natawa at hinalikan ang medyo nakaawang niyang labi.
"Get your head in your practice, Captain. Aalis na ako dahil baka mapagalitan pa ako ni Sir Jero. I love you" Malambing na sabi ko sa kanya tsaka na lumayo at sinimulan na ang paglalakad paalis ng gym. Hindi na ako lumingon pa.
I smiled and shook my head before walking faster.
Brix
Hawak ko ang bola na ipinasa ni Saavedra sa akin. Si Axel at Isaac sa tabi, pasimpleng tumitingin sa gawi ni Kap. Mga gagong 'to.
Syempre dahil gwapo ako, tumingin rin ako kay Kap. Muntik na akong mapamura nang makita ang hitsura ni Kap.
May ngisi sa labi niya habang masaya siyang nakatingin sa pintuang nilabasan ni Za.
"Ang tindi ng tama mga tol!" Mahinang saad ko sa mga ungas na napangisi rin.
Ilang sandali pa ay naglakad si Kap at tumigil. Pagkatapos, kumurba ang katawan niya tsaka siya may pinulot na papel. Kumunot ang noo ko. Mukang nahulog ata ni Za.
Nang pulutin ni Kap, nabuksan ito.
At dahil malakas ang loob ko, naglakad ako palapit kay Kap at pasimpleng tinignan kung ano ang laman non. Mukhang liham ata.
Ang unang salita na nabasa ko ay ang nakatutok sa kanang daliri ni Kap. Jayden...
Sinong Jayden?
Magtatanong na sana ako kay Kap pero nang matignan ko ang mukha niya, umurong ang dila ko. Dumilim kasi ang mga mata niya at napatiim-bagang siya.
Nangunot ang noo ko. Takte sino si Jayden?
.
.
.
Diane
After 4 years of studying abroad... at last I'm home.
Smiling widely, I picked up my phone when I heard my righ tone on point. Mas lumawak ang ngiti ko nang mabasa ang pangalan ni Tita Stela Carson. Almost instantly, I answered it. "Hello po Tita. Nandito na po ako sa airport. The plane just landed a while back"
"Mabuti naman. May pinadala ang mommy mo na susundo sa'yo. Just wait there and get ready for tonight. You will meet my son... well I mean, your fiancé" I felt butterflies on my stomach with what I heard.
Fiancé...
I had been waiting for that one night.
It has been four years. Four years of admiring him from afar. Four years of looking at his pictures on the internet. Four years of endurance just to achieve this day. Four years of waiting. And four long years of loving him.
Now I am back. I am back here in the Philippines to make the man I love fall in love with me.
I will see him again. And tonight, I will meet my fiancé. My very own man.