Ready your hearts, mga mahal ko
enjoy
❤️
🥀
Zarena
I tried. And I am trying.
Sinusubukan ko talagang mag-focus sa ginagawa ko pero hindi ko magawagawa. Bakit? Because the way Luke stares at me is not making it easy!
The words he told me, he is taking it into action. He is actually waiting for me.
It's been an hour since he came. At sa isang buong oras na iyon, hindi niya inalis ang tingin niya sa akin. Even until now. His eyes remained focused on me. Tila ba isa akong palabas na pinapanood niya. If that's the case, he should be bored, right? Pero hindi naman. His eyes never left mine.
Huminga ako ng malalim at tumingin sa direksyon niya. Nagpabuga ako ng marahas na hininga nang kindatan niya ako habang sumisipsip siya sa straw ng mango frappe niya na ibinigay ko sa kanya kanina. He didn't order but my hands had its own mind to prepare something for him.
"Look away" I silently mouthed at him but he just shook his head and smirked.
Pinaningkitan ko lang siya ng tingin saka muling ibinaling ang atensyon ko sa ginaawa ko. Wala pa namang masyadong customer kaya naman pinunasan ko muna ang mga lamesang marumi.
I heard the ladies on the corner giggle.
Right. They're still here. Sila yung dalawang babaeng kanina pa nagtatambay dito simula nung mag-order sila. And I am not dumb not to know the reason why. Kanina pa nila tinititigan si Luke at kanina pa nila ito pasimpleng kinukunan ng litrato. Hindi lang ako nagsasalita. Wala rin namang pakialam si Luke kasi ang loko naninitig lang sa direksyon ko.
Hindi ko na lamang pinansin at tinapos ang gingawa ko. Saka lang ako bumalik sa counter nang may pumasok na mga cutomers.
"Ulol! Sinong maniniwala sa'yo?" Natatawang sabi ng isa. I looked at them. A group of male college students.
Tahimik lang ako hanggang sa humarap sila sa akin. I executed my practiced smile again. "Good evening. Ano po ang order niyo?" Magalang na tanong ko ngunit hindi ko inaasahan ang paggawa nila ng ingay.
"Miss ang ganda mo a" Saad ng isa. I mentally face palmed. Mukhang ka-edad ko lang rin sila.
Ngumiti lang ako at hindi nag-komento roon. "Ano po ang order niyo?" Pag-uulit ko sa kaninang tanong ko at ngumiti nang may isang lalaki na tumapat sa akin. Maybe the representative of the group?
He smiled at me. "Apat na serving ng blueberry tart tsaka limang order sa coffee espressó niyo" Sabi niya kaya ngumiti ako. Mukhang mabait ang isang 'to. Ibang-iba sa nagsalita kanina.
"Yung lang po ba sir?" Pagkumpirma ko sa orders nila at tumango nang um-oo siya.
"910 pesos po lahat sir"
"Eto miss" Mabilis kong tinanggap ang pera at binaryaan ito. Nang magawa ko, magulat ako nang lumapit sa counter ang isa sa kanila.
"Miss.." Tila nahihiyang smabit niya at ngumiti. "Pwede rin bang orderin ang number mo?" Pasimpleng tanong niya na alam kong rinig sa puwesto ni Luke.
Kaya naman, mabilis akong tumingin sa gawi ni Luke. His eyes are dangerously looking at guy in front of me. Then, he looked at me. Pinandilatan ko siya nang tumayo siya. "Sit down" I mouthed silently.
He eyed me darkly. Na para bang ayaw niyang gawin ang sinabi ko. Binigyan ko siya ng makahulugang tingin para awatin siya sa kung ano man ang balak niya. "Please" I mumbled silently. Enough for him to get the message.
I didn't look away.
Hindi ko binitawan ang tingin niya hanggang sa siya na mismo ang umiwas ng tingin at napilitang maupo. Because of that, I gave him a lopsided smile when he looked back at me.
I glanced at the guy in front of me again. Hinihintay niya ang sagot ko.
I smiled at him. "4 sir. I'm numbered the fourth staff" Simpleng sabi ko sa gulat niyang mukha saka itinuro ang ilang bakanteng upuan. "You and your friends may choose any seat you want while waiting for your orders. It will be served after some minutes" Magalang ko pa din na sambit at itinuon muli ang atensyon ko sa paglilista sa mga orders bago ko narinig ang pangangantsaw ng mga kabarkada nito sa kanya.
.
.
.
Nakahinga ako ng maluwag nang matapos ang trabaho ko. Pinapauwi na ako ni Mrs. Santos, ang manager. Dadating daw kasi ang ibang staffs mamaya at sila na ang papalit sa amin nila Sansan.
"Salamat Hija"
Ngumiti ako. "Wala hong anuman"
Akmang tatalikod na sana ako kaso natigilan ako nang tawagin niya muli ako. "Kanina ko pa napapansin na ilang oras ka nang hinihintay ng guwapo at makisig na binatang naka-upo roon sa dulo. Ay kasintahan mo ba siya?"
Wala sa oras akong napaubo. "Naku hindi po, Ma'am!" Maagap kong sagot habang umiiling.
Natawa naman siya. Ang mukha niya ay parang hindi kumbinsido. "Manliligaw?" Walang pagsukong tanong niya.
Hindi pa ako nakakasagot nang tumango siya. "Huwag mo nang itanggi. Alam kong manliligaw mo siya, sa ganda mo ba namang iyan. Sige na, paalam na hija" Saad ni Mrs. Santos saka tinalikuran na lamang ako bigla.
I was left gaping.
Ni hindi niya ako hinayaang makasagot. She confirmed her query without taking into consideration my answer.
Nang makabawi ako, tumikhim ako at napailing tsaka na nilapitan si Luke na ngayon ay tumayo na.
Lihim akong napangiti nang makitang inubos niya ang bigay kong inumin niya. Huminga ako ng malalim. "Can I ask why you had to wait for me for two long hours?" Hindi ko napigilang matanong pero napasinghap ako sa sumunod na ginawa niya. Pumaikot ang kamay niya sa baywang ko.
I looked at him wide eyed. Ang mga mata ko ay gulat at nagtatanong na nakatingin sa kanya habang ramdam ang paghigpit ng kamay niya sa baywang ko.
"May kasalanan ka pa sa akin" Bulong niya.
Tinignan ko ang seryosong mukha niya. "One more thing, I want to take you out for dinner" Saad niya.
Nakita kong napatingin siya sa likuran ko. Sa hindi ko malamang dahilan, sinundan ko ang tingin niya para lang makita ang grupo ng mga lalaking estudyante kanina. I found the guy asking for my number look away.
Pagtingin ko kay Luke, siniko ko siya nang mamataan ko ang pagtaas ng sulok ng labi niya. Loko talaga.
Ngumiwi ako at inalis ang kamay niya sa baywang ko. Mabilis sumeryoso ang mukha niya. I stared back.
Yung kabang naramdaman ko nung nakita ko siya, bumabalik. Parang pinanlalamigan ako ng mga kamay habang iniisip na alam na niya ang isa sa tinatago kong sikreto.
He watched me work.
Tingin ko kailangan naming mag-usap.
"Let's go" Mariing sabi niya saka niya pinagsaklop ang mga kamay namin. My lips parted. And I tried to calm myself when I felt a warm rush on my spine due to the feeling of his hands on mine.
This unfamiliar feeling...
Looking up at the sky, it's dim. Gabi na para sumama ako sa kanya. I shouldn't just go with him. I'm not sure of who he really is. Pero bakit ganito? Why do I feel safe around him? It doesn't seem right but why do I even trust him this much well in fact I'm still starting to know him?
Nagpatianod ang katawan ko sa kung saan niya ako dadalhin. At habang naglalakad kami, hindi ko mapigilan ang sarili kong mapatitig sa kanya.
Nakita naman niya akong nagtrabaho diba? Pero bakit nandito pa rin siya? Hindi man lang siya nagtatanong kung bakit ako nagtatrabaho? It seems like he doesn't even give a shit on what he saw. Yung trato niya sa akin, ganun pa din.
Tumigil kami sa pinakamalapit na park.
At sa paglalakad namin papunta rito, may isang realisasyon na tumama sa isip ko.
I glanced at him.
"I shouldn't have let you wait for me. Dapat pinabalik kita siya sa campus para ituloy mo muna ang laro. Puwede naman tayong mag-usap bukas" Mahinang sabi ko. I tried to keep the guilt on my voice unnoticed.
He glanced at me.
"Who told you I'd let you? Pinagpili kita. Sinabi ko na maglalaro lang ako kung manonood ka. But you didn't. Sinabi ko rin sa'yo na 'wag mong tangkaing tumakas kasi hahanapin kita" Tumiim bagang siya. He took a step forward so I stepped aback.
His dark eyes followed the movement.
Nag-iwas ako ng tingin. Pagkatapos, kinalas ko ang hawak niya sa kamay ko saka ako naglakad palapit sa may swing at naupo roon.
While swinging with a slight motion, Luke... he looked down.
Tinapangan ko ang sarili ko. "Hindi ka ba magtatanong?" Mahinahong tanong ko sa kanya. He's witty, I am sure. I don't have to spell it out for him to get whatever I'm pertaining to.
Tinignan niya ako ng diretso. "No"
Nagulat ako. But I managed to compose myself. Hindi? Bakit?
My eyes looked at him, asking the question why.
Humakbang siya palapit. "Gusto kong magtanong. But I'm not gonna do it. It's up to you whether you want to tell me or not. Hindi kita pipilitin. If you want to keep this exclusive, then I'll keep it private. Sabihin mo lang, gagawin ko" Saad niya.
I stilled. Napatitig ako sa kanya. Parang may kung anong humaplos sa organ na nakatago sa loob ko. My hands feel warmer.
"Luke bakit mo 'to ginagawa?" Hindi ko napigilang maibulalas. "Hindi kita maintindihan. You're so nice to me. Ngayong gabi, you saw me working but you don't even mind. Kung ibang tao, sigurado akong ipagsasabi nila ito bukas" Pabulong kong sabi.
"Hindi ako ibang tao" He muttered.
Hindi na ako umimik. So did he.
Silence filled us.
We both looked at each other until he broke the silence we both created.
"Gusto kita"
My lips parted.
"Ano?" Gulat kong tanong habang tinatanggap ang mapanganib na tingin niya. Humakbang ulit siya palapit.
"Liligawan kita" Saad niya.
Mas lalo akong nagulat.
My heart is beating faster.
My breathing hitched.
And my system went wilder than normal.
Mabuti na lang at nakaupo ako dahil pakiramdam ko nanghihina ang mga tuhod ko.
Walang matinong mga salita ang pumapasok sa isip ko. My mind went blank. I don't know what to answer. Hindi ko alam kung ano ang dapat ko bang sabihin.
I tried to receive the look he's giving me. "You just met me" Bulong ko pero para bang wala siyang narinig.
"Ngayong gabi, uumpisahan ko nang manligaw. It might seem early but it's better than late..." He cocked his head sidewards. "Aagahan kong manligaw para naman masagot mo 'ko agad" Balewalang sabi niya na ikinaawang ng labi ko.
May kakaibang kislap sa mga mata niya.
"Luke.." Singhap ko.
Ramdam ko ang biglang pagbilis ng tibok ng puso ko. This is not normal. It's too early for my heart to beat this way.
Pinilit kong kalmahin ang puso ko pero hindi ko magawa. Mas lalo lang itong timibok na parang abnormal habang tinatanggap ang maririing titig ni Luke.
Napapikit ako ng mariin. Bakit ba ganito kalakas ang kabig ng dibdib ko?
Nang idilat ko ang mga mata ko, halos matigilan ako nang makitang ang seryoso ng mukha niya.
Sinubukan kong pag-isipan ang mga mangayayari. Pilit kong inisip kung saan hahantong ang lahat kapag ipinagpatuloy namin ito.
Umiling ako. "Luke, hindi pwede. Alam mo 'yun. Sa nakita mo kanina, malinaw naman na hindi tayo magkaparehas ng mundo. You can't court me, ayoko" Matigas kong sabi.
He smirked.
Please listen to me.
But he didn't. Instead, he moved closer to me, placed his hands on my waist and pulled me to my feet.
"Para sa'yo, hindi puwede. Pero para sa akin, pwede. Hindi ikaw ang manliligaw kaya huwag mo kong pigilan. Don't try to stop me because I won't. Ang gawin mo lang, sagutin mo 'ko" He muttered, eyeing me with that dangerous look.
I closed my eyes when his hands wrapped around my waist possessively. I can feel his warm breath on my neck. Pakiramdam ko may kung anong tensyon ang namumuo sa pagitan namin. Mas lalo na nang maramdaman ko ang pagdampi ng labi niya sa leeg ko.
"Luke Alejandro" I called out both of his name to stop him. Ramdam ko ang biglaang pag-init ng sistema ko dahil sa simpleng ginawa niya.
I heard him chuckled sexily. "My fucking name sounds sexy when you say it, Zarena" Ngisi niya. Gone is dark shade on his eyes. Sinamaan ko siya ng tingin dahil sa pagngisi niya.
"Tigilan mo 'ko, Luke. Don't court me, hindi rin lang kita sasagutin. Hindi tayo pwede. Magkaiba ang mundo nating dalawa" Matapat na sabi ko. Gusto kong isipin niya ang realidad pero mukhang wala lang sa kanya ang sinabi ko.
Ngumiti siya. "Let's eat somewhere else. Alam kong gutom ka na" Tanging sabi niya kaya napapikit ako.
"Luke please..." I muttered as a protest but his eyes just darkened. Ang pagprotesta ko ang nauwi sa isang singhap nang kabigin niya ako palapit sa kanya at walang sabing siniil ako sa isang mapusok na halik.
When he pulled away, I was panting. Ang mga mata ko ay gulat na nakatingin sa labi niya. "Luke..." I breathed. Hindi ako makaporma ng sasabihin dahil ramdam ko pa din ang init ng labi niya sa labi ko.
My heart hammered inside my chest. That was my first...
Napahawak ako sa damit niya.
Pagtingin ko sa kanya, nakangisi siya. "You can't stop me from courting you, Zarena. Hindi rin ako titigil hanggang sa mahulog ka sa akin. Gusto kong ako ang nakaukit diyan sa puso mo, Za. Ako lang. tangina, ako lang" Mariing saad niya bago ko naramdaman ang muling paglapat ng labi niya sa labi ko kasabay ng pagtulak niya sa akin pasandal sa poste.
This time, his kisses became aggressive.