Το κινητό γλίστρησε από τα χέρια μου μόλις συνειδητοποίησα τι έκανα. Έπεσε κάτω στο πάτωμα με ένα δυνατό κρότο και αμέσως η πόρτα του δωματίου άνοιξε διάπλατα. Σήκωσα το βλέμμα μου προς τα εκεί και βρήκα την Κατερίνα να στέκεται στηριζόμενη στα κουφώματα.
«Αγάπη μου τι έγινε;» Ρώτησε
«Τίποτα απλά μου γλίστρησε» είπα καθώς το σήκωνα από τα πλακάκια
«Όλα καλά μεταξύ μας; Δεν είσαι ακόμα θυμωμένος μαζί μου ε;»
«Δεν ξέρω ρε μωρό μου, αυτό που έκανες ήταν απλά απαράδεκτο. Έπρεπε να με ρωτήσεις»
«Συγγνώμη ζωή μου. Ξέρω έσφαλα, δεν θα επαναληφθεί» είπε με ένα παράπονο καθώς με πλησίασε
«Το υπόσχεσαι;»
«Το υπόσχομαι, έλα τώρα, δώσε μου ένα φιλάκι» απάντησε ναζιάρικα και έκατσε πάνω στο δεξί γόνατο μου
«Αχ Κατερίνα, ότι θες με κάνεις»
Την φίλησα απαλά στα χείλη αφήνοντας την γλυκιά γεύση του φιλιού της και την δροσερή ανάσα μέντας να με παρασύρει. Όταν τραβήχτηκε, είχα κιόλας χαλαρώσει και ξεχάσει τι είχα κάνει προηγουμένως. Πήγε να με ξανά φιλήσει αλλά ένα δυνατό κουδούνισμα μας διέκοψε. Κοίταξα την οθόνη της συσκευής και είδα το όνομα του Αντρέα να φωτίζεται.
«Γλυκιά μου πρέπει να το σηκώσω» είπα και αμέσως σηκώθηκε προς τα επάνω
«Εντάξει, εγω πάω αν είναι να διαβάσω κανένα βιβλίο»
«Πήγαινε»
Με το που βγήκε από το δωμάτιο πάτησα αποδοχή κλήσης. Η ευδιάθετη φωνή του φίλου μου ήχησε στην άλλη γραμμή και δεν μπορούσα παρά να χαμογελάσω με τον ενθουσιασμό του.
«Γεια σου φίλε μου!»
«Γεια σου Αντρέα»
«Τι κάνεις;»
«Καλά είμαι, τώρα θα σε έπαιρνα και εγώ»
«Αα πως και έτσι; Μας θυμηθήκατε κυρίε Κωνσταντίνου;»
«Άσε τις χαζομάρες Παπαναστασόπουλε και λέγε. Ήρθες από το Λονδίνο;»
«Ναι έφτασα πριν δυο ώρες, τακτοποιήθηκα κιόλας, κυνηγούσα λίγο και τον αδερφό μου» είπε με ένα ελαφρύ εκνευρισμό στην χροιά της φωνής του
«Γιατί; Τι έκανε πάλι ο Άρης ο χρυσός μας;»
«Τίποτα το σοβαρό, μόνο έσπασε την καλή μου συλλογή με δίσκους συλλεκτικούς των queen»
«Μα πως τα κατάφερε αυτό;!»
«Ήρθε χθες ο φίλος του ο Χρήστος βλέπεις κι τα ήπιαν λίγο και για κάποιο ανεξήγητο λόγο νόμιζαν πως ήταν στα μπουζούκια. Έτσι πέταξαν τους δίσκους στο πάτωμα αντί για πιάτα και χόρεψαν πάνω σε αυτούς»
«Θα προσπαθήσω να μην γελάσω» είπα ενώ δάγκωσα το κάτω χείλος μου για να μην σκάσω στα γέλια
«Αν γελάσεις θα έρθω εκεί και θα σε χαστουκίσω! Με ακούς;!»
«Ότι πεις, τι κάνεις τώρα;»
«Κάθομαι και βλέπω λίγο αθλητικά»
«Ωραία τότε, έρχομαι από εκεί. Πρέπει να σου μιλήσω» είπα με ένα βαθύ αναστεναγμό
Σιωπή επικράτησε στην άλλη γραμμή και για λίγα λεπτά απάντηση δεν πήρα. Κοίταξα το κινητό για να δω αν η κλήση είχε τερματιστεί αλλά ήταν ακόμα ενεργή.
«Αντρέα με ακούς;» Ρώτησα και τον άκουσα που ανέπνεε
«Ναι σε ακούω»
«Τι έπαθες; Πολύ ησυχία έπεσε»
«Σκεφτόμουν απλά, τι έγινε;»
«Γιατί πρέπει να έγινε κάτι;»
«Ο τρόπος που είπες ότι πρέπει να μιλήσουμε, μαρτύρησε πολλά. Κάτι σοβαρό έγινε»
«Περίπου. Να περάσω;»
«Ναι πέρνα»
«Ωραία. Έρχομαι»
Έκλεισα το κινητό και αμέσως άλλαξα σε μια αθλητική μπλούζα και βερμούδα. Άνοιξα το συρτάρι του κομοδίνου δίπλα από την πλευρά που κοιμάται η Κατερίνα και βρήκα τα υπόλοιπα προσκλητήρια. Κούνησα το κεφάλι μου απαξιωτικά και στρίμωξα μια πρόσκληση στο λάστιχο της βερμούδας κάτω από την μπλούζα. Εξήλθα από το δωμάτιο και δίχως να ρίξω μια ματιά, περπάτησα προς την είσοδο. Την ώρα που έβαζα παπούτσια ένα χέρι μου ακούμπησε τον ώμο.
«Φεύγεις;» Ρώτησε γλυκά
«Ναι, πάω λίγο να δω τον Αντρέα»
«Να έρθω μαζί σου;»
«Όχι»
«Γιατί όχι; Δεν με θες; Δεν θα σας ενοχλήσω. Απλά θα κάτσω να τον ρωτήσω πως πάνε οι σπουδές και πως περνάει τον χρόνο του και-» ξεκίνησε να λέει αλλά την διέκοψα με ένα άγριο βλέμμα την ώρα που γύρισα να την κοιτάξω
«Είπα όχι, θέλω να δω τον φίλο μου, μόνος μου»
«Καλά, όπως νομίζεις» είπε και έκανε ένα βήμα πίσω
«Θα σε δω μετά» είπα και άνοιξα την πόρτα
«Εντάξει. Σε αγαπώ!»
«Κι γω» είπα πίσω και βγήκα έξω κλείνοντας την με δύναμη
Περπάτησα δυο βήματα προς το άλλο διαμέρισμα και χτύπησα το κουδούνι επανειλλημένα μέχρι που άνοιξε. Τα καστανά του μαλλιά ήταν τελείως ατημέλητα και στα γκρίζα του μάτια ήταν εμφανής η κούραση. Άφησε ένα χασμουρητό και έκανε στην άκρη για να μπω.
«Έλα πέρνα»
Μπήκα μέσα και αμέσως έκλεισε την πόρτα πίσω μας. Μου έκανε μια γρήγορη αγκαλιά και δίχως να χάσει χρόνο ξάπλωσε στον καναπέ αφήνοντας τα πόδια του να ακουμπήσουν στο τραπεζάκι του σαλονιού.
«Έχει καφέ εκεί» είπε και έδειξε προς την κουζίνα
Κοίταξα στον πάγκο και βρήκα μια λαχανί κούπα εκεί με αχνιστό, φρέσκο καφέ. Την πήρα στα χέρια μου και ήπια μια γουλιά πριν κάτσω δίπλα του. Αυτός χασμουρήθηκε ακόμη μια φορά και έπειτα άνοιξε θέμα συζήτησης.
«Για πες Αλέξη πως τα πηγαίνετε με την Κατερίνα;»
«Μια χαρά, μας ετοίμασε κι αυτό» είπα και τράβηξα τον φάκελο από το παντελόνι μου
«Τι είναι αυτό;»
«Προσκλητήριο γάμου, διάλεξε ημερομηνία» είπα και τα μάτια του γούρλωσαν από το σοκ
«Τι έκανε;!» Σχεδόν φώναξε καθώς τον πήρε στα χέρια του να το διαβάσει
«Αυτό που άκουσες»
«Μα αυτό είναι εξωφρενικό, απαράδεκτο!» Είπε εκνευρισμένος και με μια κίνηση το πέταξε στη άλλη άκρη του δωματίου
«Ναι το ξέρω» είπα και τεντώθηκα προς τα πίσω ενώ το βλέμμα μου παρέμεινε καρφωμένο στα γράμματα της τηλεόρασης
«Και τώρα τι θα κάνεις;»
«Δεν ξέρω, υποχρεωτικά θα παντρευτώ.»
«Μάλιστα. Και δεν σε χαλάει;»
«Με χαλάει αλλά πρέπει να γίνει, στο κάτω κάτω εγώ την ζήτησα να με παντρευτεί. Όχι αυτή εμένα»
«Ναι το ζήτησες ένα βράδυ που ήσουν συναισθηματικά ευάλωτος και είχες πιει όλο τον Βόσπορο. Απορώ πραγματικά πως κατάφερες και της φόρεσες το δαχτυλίδι»
«Δεν ξέρω. Στάθηκα τυχερός υποθέτω.»
«Τώρα καταλαβαίνω γιατί ήσουν έτσι στο τηλέφωνο. Και εγώ στην θέση σου έτσι θα ήμουν» είπε και αναστέναξα
«Δεν ήμουν για αυτό ρε Αντρέα»
«Αλλά γιατί;»
«Της έστειλα» μουρμούρισα γεμάτος ενοχές
«Ποιά;»
«Την Αντωνίου»
«Τι πράγμα;!» Φώναξε έκπληκτος και ανασηκώθηκε στη θέση του
«Ακριβώς όπως στα λέω»
«Και τι της είπες;»
«Την αλήθεια. Πως μου λείπει»
Ησυχία γέμισε την ατμόσφαιρα καθώς και οι δυο μείναμε αμήχανοι να κοιτάμε τον τοίχο. Δεν υπήρχε τίποτα που να μπορούσε να αιτιολογήσει τις πράξεις μου καθώς και τίποτα που να μπορούσε αυτός να με συμβουλέψει. Τώρα ήταν ήδη αργά, το μήνυμα είχε σταλθεί και έμενε μόνο να πάρω απάντηση. Χαμήλωσα το βλέμμα μου στο ύψος των χεριών μου και έμεινα να κοιτάζω τους αντίχειρες μου που τους έμπλεκα μεταξύ τους από νευρικότητα.
Ο Αντρέας κουνούσε το πόδι του νευρικά σε κυκλικές κινήσεις πράγμα που σήμαινε πως κάτι σκεφτόταν. Και από τον τρόπο που ανάσαινε, μπορούσα να καταλάβω πως δεν ήταν κάτι θετικό. Ένας μελωδικός μα και σύντομος ήχος μας έκανε και τους δυο να πεταχτούμε από την θέση μας. Κοίταξα προς το τραπεζάκι και είδα την οθόνη του κινητού μου στιγμιαία φωτισμένη. Το πήρα στα χέρια μου και με απότομες κινήσεις πάτησα το κουμπί της αφετηρίας για να ανοίξει. Τότε είδα πως είχα ένα νεο μήνυμα. Έμεινα να το κοιτάζω για λίγα δευτερόλεπτα μέχρι που η φωνή του με διέκοψε από το τρένο των σκέψεων μου.
«Από αυτή είναι;» Ρώτησε
«Όχι»
«Αλλά από Ποιόν;»
«Από άγνωστο αριθμό»
«Και τι λέει;» Ρώτησε και οι ματιές μας κλείδωσαν
«Μην την ξανά ενοχλήσεις»