Κανείς δεν μίλησε στην συνέχεια, όλοι έμειναν να με κοιτάνε σιωπηλοί σαν να με λυπόντουσαν και αν είναι κάτι που ανέκαθεν δεν μου άρεσε αυτό ήταν να με λυπάται κάποιος. Αγνόησα τα βλέμματα τους και προσπάθησα να εστιάσω κάπου αλλού την προσοχή μου, με σκοπό να πω κάτι και να αλλάξω αυτή την αμήχανη ατμόσφαιρα που επικρατούσε. Τότε το βλέμμα μου έπεσε στα πόδια του Χρήστου και ένα αμυδρό χαμόγελο σχηματίστηκε στα ξεραμένα χείλη μου.
«Ωραίες κάλτσες Χρήστο. Από που τις πήρες; Θέλω και εγώ ένα ζευγάρι» είπα και ο Άρης ξέσπασε σε γέλια
«Καλά ρε ηλίθιε σοβαρά τώρα; Κάλτσες με γατούλες;! Πως σου ήρθε να αγοράσεις κάτι τέτοιο;» Ρώτησε ο Αντρέας ανάμεσα στα γέλια
«Μου άρεσαν! Και η Εβελίνα τις βρήκε χαριτωμένες!» Υπερασπίστηκε με ένα ξεφύσημα καθώς έτριψε μεταξύ τους τις φτέρνες
«Ω τι γλυκό. Μιαου» είπε ο Άρης προσποιούμενος την γάτα γεγονός που μας έκανε να γελάσουμε ακόμη πιο πολύ
«Άι να χαθείς γελοίε, δεν ξέρεις τι θα πει υψηλή μόδα» απάντησε ο Χρήστος με ύφος ντίβας καθώς περπάτησε προς το υπνοδωμάτιο των παιδιών
«Κάτσε ψιψίνα μην φεύγεις! Έχω κι γατοτροφή» φώναξε ο Άρης καθώς τον ακολούθησε
Ο Αντρέας από την άλλη είχε πέσει στο πάτωμα από τα γέλια όπως και εγώ έπιανα το στομάχι μου το οποίο είχε σφίξει από το πολύ χαχανητό. Σκούπισα μερικά δάκρυα που είχανε κυλήσει και έκατσα στο καναπέ να χαλαρώσω. Ένιωσα την θέση δίπλα μου ξαφνικά να βουλιάζει και γυρνώντας προς τα αριστερά μου βρήκα τον Αντρέα να κάθεται και να με κοιτάει επίμονα.
«Γιατί με κοιτάς έτσι;» Ρώτησα και ανασήκωσε αδιάφορα τους ώμους του
«Πως δηλαδή;» Απάντησε
«Σαν να έκανα κάτι»
«Απλά σε επεξεργάζομαι. Είσαι καλά;»
«Ναι γιατί να μην είμαι;» Είπα ενώ κατέβασα το βλέμμα μου προς το πάτωμα
«Ξέρεις πολύ καλά γιατί σε ρωτάω. Μην κάνεις τον χαζό Αλέξη, σε ξέρω καλύτερα από τον οποιονδήποτε»
«Είμαι μια χαρά» είπα με μια αβεβαιότητα στο τόνο της φωνής μου
«Μια χαρά και δυο τρομάρες. Άσε τα ψόφια και μίλα. Πως είσαι;»
Σήκωσα το βλέμμα μου και τον κοίταξα κατάματα. Η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή και το μυαλό μου στροβιλιζόταν γύρω από χιλιάδες ερωτήματα. Πως ένιωθα; Ρωτούσε εμένα πως ένιωθα αφού έμαθα πως η κοπέλα που αγαπώ προχώρησε στην ζωή της; Πως αλλιώς να ένιωθα; Ένιωθα κενός. Παγωμένος. Πεσμένος και πικραμένος. Όχι μόνο επειδή κάποιος άλλος είχε πάρει την θέση μου αλλά και γιατί του το επέτρεψα.
YOU ARE READING
Το κορίτσι που αγάπησα
RomanceΔεύτερο βιβλιο. «Αλέξη;» Μια γνώριμη φωνή με σταμάτησε στην μέση του δρόμου. Μια φωνή που είχα χρόνια να ακούσω και δεν ήξερα αν ηταν αλήθεια ή απλά η ζωηρή φαντασία μου. Η καρδιά μου σφίχτηκε σαν άκουσα την γλυκιά μελωδία της χροιάς της. Δεν μπορ...
