Κλεισαμε για χριστουγεννα. Το βράδυ είναι το καθιερωμένο τελευταίο παρτυ της χρονιάς. Το διοργανώνει το σχολειο μου κάθε χρόνο τέτοια εποχή που κλείνουμε για γιορτές στο καφέ-μπαρ που είναι λίγο πιο κάτω από το σχολείο μας.
Από το πρωί εκείνης της μέρας με την Εύα είδαμε βγει στα μαγαζιά για να ψωνίσουμε. Κατά τις 11 είμασταν έτοιμες. Εγώ φορούσα μια μαύρη τζιν φούστα με κουμπιά μπροστά και από πάνω ένα στραπλες κόκκινο τοπακι. Η Εύα φόρεσε ένα τέλειο κολλητό μαύρο φόρεμα. Και οι δύο από κάτω βάλαμε μπότες μέχρι το γόνατο. Ισιωσαμε τα μαλλιά μας και βαφτικαμε.
Με την Εύα είμαστε η μέρα με τη νύχτα. Εγώ ξανθιά με λευκή επιδερμίδα. Ενώ εκείνη μαυρομαλλα με μελαχρινή επιδερμίδα.
Ήρθε ο αδελφός της ο Πέτρος μαζί με τον κολλητό του τον Νίκο και μας πήραν με το αμάξι από το σπίτι μου για να πάμε στο μπαρ. Μόλις φτάσαμε μπήκαμε μέσα. Είχαμε κλείσει τραπέζι με μπουκάλι καθώς αργότερα θα έρχονταν και κάτι άλλοι φίλοι του Πέτρου.
Η νύχτα πέρασε πολύ ωραία. Πίναμε, χορεύαμε και γενικά περνούσαμε υπέροχα. Η ώρα ήταν 3 και η ατμόσφαιρα είχε γίνει τελείως αποπνικτική. Γεμάτο το μαγαζί από κόσμο. Η μυρωδιά του τσιγάρου έντονη. Είχα αρχίσει να ζαλίζομαι
-" βγαίνω λίγο έξω να πάρω αέρα" ειπα στην Εύα
-" να έρθω μαζί σου;" με ρώτησε
-" όχι εντάξει" είπα και πήγα έξω. Περπάτησα λίγο για να φτάσω σε ένα παρκακι που είχε λίγο παραπέρα για να καθίσω σε ένα παγκάκι. Κάθισα και έκλεισα τα μάτια μου για να ηρεμισω. Ένιωθα απαίσια. Όλα γύρω μου γύριζαν. Δεν ήταν από το ποτό. Απλά δεν αντέχω και πολύ σε χώρους με πολύ κόσμο. Πνίγομαι. Δεν ξέρω γιατί.
Ήταν αρκετά αργά και δεν υπήρχε κάνεις στο παρκο. Σκοτάδι επικρατούσε. Μοναδικό φως το φως του φεγγαριού. Ήταν πανσέληνος
Ήμουν μόνη μου. Ησυχία. Τέλεια για να ηρεμισω και να σκεφτώ. Γιατί δεν ηρθε; όλοι ήταν εκεί. Εκείνος γιατί όχι; και αν όχι εκείνος τουλάχιστον η Αλεξάνδρα. Αφού έχει γνωρίσει παρέες στο σχολείο. Ήλπιζα ότι θα έρχονταν. Θα τον έβλεπα. Θα έβλεπα εκείνα τα μάτια του. Αχ αυτά τα μάτια του. Το μεθυστικό του βλέμμα. Πόσο μου είχαν λείψει....
-" Γεια σου όμορφη" άκουσα μια άγνωστη φωνή να μου μιλάει. Γύρισα και είδα ενα παιδι γύρω στα 18 να με κοιτάει με πονηρό ύφος και να κατευθύνεται προς το μέρος μου. Απευθείας σηκώθηκα και άρχισα να τρέχω μακριά του όμως εκείνος νε ταχύτητα φωτός έφτασε κοντά μου. Με ακινητοποιήσει και με κόλλησε σε έναν τοίχο
-" τι κάνει ένα όμορφο κορίτσι σαν εσένα μόνο του τέτοια ώρα στο παρκο;" Είπε ενώ ταυτόχρονα περιεργαζοταν το λαιμό μου.
-" άσε με" είπα και προσπάθησα να φύγω όμως ήταν αδύνατον.
-" χμμ για να δούμε τι θα κάνω με εσένα...." Είπε και με κοιτούσε εμέ εκείνο το σατανικό και ταυτόχρονα πονηρό χαμόγελο. Έφερε τα χείλη του κοντά στον λαιμό. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι ήθελε να κάνεί. Είχα τρομοκρατηθεί
-" λοιπόν...να σε κατασπαράξω αργά και βασανιστικά ή γρήγορα και απολαυστικά;" είπε και εγώ στο άκουσμα αυτών των λέξεων πουστιά με κρύο ιδρώτα
-" αστην ήσυχη" άκουσα ξαφνικά μια γνώριμη σε εμένα φωνή. Ήταν εκείνος.
-" αντωνη;" του είπε αυτός. Φαίνεται πως τον ήξερε
-" στιβε Δεν είναι για εμάς αυτή" Είπε αδιάφορα
-" μα γιατί δεν την βλέπεις; μικρή αθώα και ενάρετη. Είναι το τέλειο θύμα" είπε και ξαναεφερε τα χείλη του κοντά στο λαιμό μου. Δάκρυα είχαν γεμίσει το πρόσωπο μου όμως το βλέμμα μου κολλημένο πάνω στο δικό του.
-" Μάικ μίλησα" Είπε με την ίδια αδιαφορία
-" πωω καλά ρε Αντώνη" είπε εκεινος και με άφησε. Εγώ έτρεξα στην αγκαλιά του Αντώνη ενώ ο Μάικ χάθηκε στο σκοτάδι σαν αστραπή. Πήρα αγκαλιά τον Αντώνη και ξανάρχισα να κλαίω. Έκλαιγα με λυγμούς.
-" θες να μάθεις και την αλήθεια...." Είπε ενώ με είχε στην αγκαλιά του
-" τι;" ειπα με δυσκολία ενώ εκείνος με πήρε από το χέρι και κάτσαμε σε ένα παγκάκι
-" τρομοκρατηθηκες μόνο με αυτό. Φαντάσου να μάθεις και την αλήθεια" είπε ενώ έβγαλε αν τσιγάρο από τη τσέπη του και το έβαλε στο στόμα. Καπνίζει; πρώτη φορά τον έβλεπα να καπνίζει
-" ποια αλήθεια;"
-" αυτή που ψάχνεις ρε ποπη. Την αλήθεια που τόσο καιρό σε βασανίζει. Που δεν κοιμάσαι τα βράδια. Που μόνο αυτό σκέφτεσαι όλο αυτό τον καιρό" Είπε και άναψε το τσιγάρο του. Που ήξερε τι σκεφτόμουν;
-" θα μου την πεις αραγε ποτέ;" αναρωτήθηκα από μέσα μου όμως πρέπει να το φώναξα γιατί με άκουσε
-" όχι ποπη δεν θα στη πω" μου είπε και εγώ του κοιτούσα σαν κουτάβι
-" και θες να μάθεις το γιατί;" μου είπε και εγώ κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά
-" γιατί δεν είσαι έτοιμη να μάθεις ποπη. Γιατί όταν μάθεις θα αλλάξει όλη σου η ζωή. Γιατί όταν μάθεις δεν θα είσαι πια ένα αθώο 17χρονο κορίτσι. Γιατί όταν μάθεις ότι πίστευες για αυτό τον κόσμο θα αλλάξει ριζικά...μια για πάντα"
-" ένα όμως θέλω να ξέρεις" Είπε και εγώ γύρισα το βλέμμα μου πάνω του.
-" όσο μου επιτρέπεις να ειμαι κοντά σου δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα και κανεναν"
-" γιατί όσο σου επιτρέπω;" τον Ρώτησα παραξενεμενη
-" όταν μάθεις ίσως να μην με θες στη ζωή σου"
-" ποτέ δεν θα σταματήσω να σε θέλω στη ζωή μου" Του είπα αυθόρμητα ενώ του είχα πιάσει σφιχτά το χέρι. Μόλις το συνηδιτοποιησα τράβηξα το χέρι μου και γύρισα αλλού το βλέμμα μου.
-" μην λες μεγάλες κουβέντες μικρή" Είπε ενώ κοιτούσε το πάτωμα
-" Ότι λέω το πιστεύω" είπα και γύρισα πάλι προς το μέρος του
-" Αντώνη θέλω να μάθω" είπα μετά από λίγα λεπτά σιωπής
-" είσαι ετοιμη;" μου είπε και γύρισε πάλι το βλέμμα του σε εμένα. Βαθιά μέσα στα μάτια του μπορούσα να διακρίνω την αγωνία αλλά και τη θλίψη. Θλίψη για τι ομως;
-" ναι είμαι" είπα αλλά πριν προλάβει να μόύ απαντήσει ένα έντονο άσπρο φως μας περιελουσε και τους δύο ενώ ένας δυνατός ήχος ακουγόταν. Γνωστός ήχος. Ο ίδιος που είχα ακούσει και τότε με την Αλεξάνδρα.
-" γαμω" άκουσα τον Αντώνη να λέει
-" τι εγινε; Αντώνη δεν αντέχω άλλο τα αυτιά μου"
-" ετοιμάσου" μου είπε
-" γιατ...." πήγα να πω αλλά με τράβηξε και αρχίσαμε να τρέχουμε με απίστευτη ταχύτητα.
Χωρίς να το καταλάβω φτάσαμε στο δάσος. Τρεχαμε πολύ γρήγορα. Κάποιοι μας ακολουθούσαν. Ήταν εκείνοι. Εκείνοι οι μαυροφορεμένοι που είχαμε δει τότε με την Αλεξάνδρα...
Μωράκια μουυυύυ τι κανετεεε
Νέο παρττ πως σας φανηκε;;
Λάικ και σχόλιο
Φιλακιααα