Ze sloot de deur achter zich en keek even rond. De kamer leek op een eetkamer, met een leeshoekje en een deur dat ergens naartoe leidde.
Daphne liep af op de kast waar ze het gehijg vandaan hoorde komen. Ze greens triomfantelijk en trok in een keer de kast open. De kleine, blauwharige dief zat op zijn hurken met zijn ogen gesloten in de kast, met het zakje geld zat in zijn handen.
Ze zuchtte, voordat ze bukte en haar hand geduldig uitstak. Hij deed zijn ogen open en keek langzaam op, waarna hij haar onschuldig aankeek, maar Daphne bleef hard terug staren. Hij zuchtte verslagen en handig de eindelijk het zakje over in haar hand.
Ze knikte en stond op, waarna hij vlug de kast uit rende en weer naar buiten ging. Ze keek hem nog hoofdschuddend na, voordat ze het zakje opendeed om te checken of alles er nog in zat en zag dat er een paar munten mistten. Ze rolde haar ogen.
"Irritant kind", fluisterde ze, maar ze was niet per de boos. Ze wist dat dat kindje geluk zou hebben met een normaal ontbijt op een dag, ze kon het hem niet kwalijk nemen.
Daphne wilde de kamer toen weer uitlopen, als ze dan plotseling stemmen en zware voetstappen uit de verte hoorde komen. Ze hapte naar ademde en sprong snel in de kast met kleine potten planten, voordat ze de kastdeuren weer dicht deed.
De voetstappen klonken nu heel dichtbij en ze kon horen dat er een paar feeën naar binnen liepen. "Ah, daar is haar ondergoed gebleven!", zei een enthousiaste mannenstem. Daphne fronste bij de vreemde opmerking.
"Zeg jullie hebben het toch niet hier gedaan, eh?!", riep een andere zware mannenstem en je kon meteen aan zijn stem horen dat hij het wel amuserend vondt.
"Natuurlijk niet! Daarom vindt ik het ook zo raar dat ik het hier vindt!", zei de ander en barstten in lachen uit.
Daphne rolde met haar ogen en schraapte zachtjes haar keel, dat een beetje prikte. Ze hoorde een paar stoelen naar achter gaan en ze raadde dat ze gingen zitten. "Het verbaasd me nog steeds hoe het ons zo makkelijk gelukt is hoor, baas", zei de enthousiaste stem.
Op dat moment moest Daphne hoestte, maar ze bracht nog snel haar arm naar haar mond om zichzelf te sussen.
Ze vroeg zich af of het hier stoffig was, maar bepaalde al snel dat dat het niet was. Integendeel, de kast was netjes schoongemaakt en er zaten zelfs gezonde planten in. Waarom kriebelde haar keel dan zo erg?
"Het rijk is niet meer wat het geweest is en al helemaal de koningklijke familie niet", zei de andere zware stem, vermoedelijk de baas.
Daphne hoeste weer. En nog eens en nog een keer en ze probeerde het te negeren, maar haar keel begon pijn te doen en ze moest steeds harder hoesten. Ze kon maar niet stoppen met hoesten. Wat gebeurde er?
"De Orken zullen ze morgen komen ophalen. Ik zal een groep aanwijzen die de goederen dan naar de grens brengt, waar ze op ons zullen wachten. Wees er zeker van dat niemand erachter komt, al helemaal niet die verdomde krijgers", zei baas hatelijk.
Daphne begon zich ondertussen steeds zwakker te voelen.
Ze hoeste steeds harder en vaker, alsof ze iets uit haar keel probeerde te krijgen, en haar hoofd begon pijn te doen en duizelig te worden. Er klopte hier duidelijk iets niet. Was ze vergiftigd?
"Hoor je dat ook?", vroeg de baas toen en Daphne hield meteen haar adem in om het gehoest te stoppen, maar haar buik begon te krampen. Toen het teveel werd voor haar lichaam hoestte ze het meteen weer uit.
Het geluid van schuivende stoelen klonk in de ruimte.
"Wie is daar?!", riep de andere.
Daphne's ogen begonnen nu ook nog eens te prikken. Haar hele lichaam voelde ongelofelijk zwak en ze had het gevoel alsof ze elk moment zou neerstorten.
Ze hoorde iemand dichterbij komen en probeerde zo zacht mogelijk in haar arm te hoesten, maar het had weinig zin. Op dat moment gaven haar benen het op en viel ze tegen de kast deuren aan, die vervolgens open vlogen. Ze viel volop met haar handen en knieën op de grond.
Ze hoestte nog hevig uit en liet zich op haar zij vallen, veelste slap om zich te kunnen bewegen.
"Nou, kijk eens wat we hier hebben!", zei de zware mannenstem en hij trok haar aan haar haren omhoog. Ze kermde het uit van de pijn en probeerde haar haar uit zijn forse greep te krijgen, terwijl haar beeld wazig was en ze voelde zo nu en dan tranen uit haar ogen vallen.
"Wat deed zij daar in die kast?!", vroeg de andere man beduusd en Daphne voelde iemand dichtbij haar gezicht komen.
"Wat deed jij daar klein meisje? Ons gesprek zitten afluisteren?", zei de man die haar vast had en begon haar heen en weer te schudden, waarna ze het wederom uitkermde van de pijn. "Dat deed je daar, of niet? Wie heeft je opgedragen? Hm? Was het Kariet? Hij was het of niet? Was hij het?!", riep hij gefrustreerd.
De pijn in haar lichaam werd met de seconde erger en het verbaasde haar dat ze nog steeds niet flauwgevallen was. Ze wist niet wie deze klootzakken waren of wat ze doen, maar ze wist dat ze hier zo snel mogelijk weg moest en wel nu.
Met moeite opende ze haar ogen en concentreerde zich op haar zicht.
"Antwoord jij kleine teef!", riep de man, waarna ze simpelweg uit frustratie blind met haar been naar voren schopte. Blijkbaar had ze de juiste plek geraakt, want hij liet meteen los.
"Baas!", riep de andere man.
Daphne kroop een beetje achteruit en kreeg eindelijk het gevoel dat ze kon ademen, waarna haar zicht langzaamaan wat helderder begon te worden.
Op een antieke kast bij de muur zag ze een vaas staan en kroop er met al haar macht naartoe. Ze hoorde achter zich snelle voetstappen haar kant opkomen, maar net voordat diegene haar haar greep, had ze de vaas al gegrepen. Ze draaide zich om en sloeg de vaas tegen het hoofd van wie het ook was.
De man viel met een klap op de grond. Daphne hees zichzelf halfblind op via de kast, alert dat er nog een man te verslaan was. Ze hoestte een paar keer en zocht blind rond op de kast naar nog iets dat haar kon helpen.
"Jij kleine!", riep de mannenstem en ze hoorde hem langzaam op haar aflopen.
Dat was wanneer ze iets voelde dat op een trofee leek. Plotseling werd haar arm gegrepen en naar achteren gerukt, maar Daphne wist de trofee nog te grijpen en zwaaide het zware beeld tegen het hoofd van de aanvaller. De man viel met zijn hoofd op de kast en viel bewusteloos op de grond. Ze liet het beeld weer vallen en siste door haar tanden toen het haar teen raakte. "Aah! Kut zooi!", riep ze pijnlijk.
Nadat haar zicht niet meer zo wazig was en ze kon uitmaken welke objecten haar halfblinde ogen zagen waren, liep ze nieuwsgierig naar de kast af, stappend over de onbewuste lichamen.
Op de plank zag ze potten met planten, boekjes en een paar flessen. Ze greep een van de flessen, waar overduidelijk vloeistof in zat, en nam er voorzichtig een slokje van. Water. Godzijdank. Ze nam een paar slokjes voordat ze het water over haar gezicht gooide, waardoor haar haar en een deel van haar kleren ook nat werd.
Ze ademde diep in en uit, nog steeds met een beetje moeite om te ademen, en knipperde een paar keer met haar ogen. Eindelijk kon ze weer normaal zien. Ze keek om zich heen in de rotzooi en walgde naar de twee onbewuste feeën op de grond.
Ze bekeek de kast weer eens aandachtig en zag dat op de grond van de kast waar zij en de dief eerder verstopt waren, een gebroken vaas lag met aarde en bloemen ernaast verstrooid.
Ze bukte en nam een van de paarse bladeren in haar hand, waarna ze fronste bij het kriebelige gevoel in haar keel toen ze de geur rook. Lavendel? Sinds wanneer was ze zo allergisch voor lavendel?
Op dat moment hoorde ze in de verte zware voetstappen naderen. Instinctief verstopte ze zich snel achter de deur. Kort daarna werd deze geopend en kwamen er een paar mannen naar binnen. Ze hapten allemaal verbaasd naar adem bij het zien van de puinhoop.
"Wat is hier gebeurd?! Baas?!", riep een van de drie en de man ging bij de baas bukken. Het leek nu een goed moment voor Daphne om te ontsnappen en ze kwam tergend langzaam achter de deur vandaan.
Ze stond in de deurpost en draaide zich om, om dan op haar plaats te bevriezen toen er twee mannen recht voor de deur stonden. "Hé! Wie ben jij!", vroeg een van hun. Daphne glipte vliegensvlug langs de twee mannen en rende naar de openstaande deur naar waar ze gokte een bar was.
"Grijp haar!".
"Houdt haar tegen!", werd er achter haar geroepen en ze liep snel langs de feeën in de drukke bar, de trap op naar boven, aangezien de uitgang gebarricadeerd was. Ze hoorde de mannen vlak achter haar aanrennen en ze rende vlug weer een zijgang in. Ze stopte bij de laatste deur, opende die en sloot het achter zich meteen weer dicht.
Toen ze eindelijk stilstond werd ze bewust van haar zware, duizelige hoofd. Kwam dit doordat ze de lavendelgeur had ingeademd?
Haar lichaam schreeuwde om rust en haar keel deed nog steeds heel veel pijn. Ze nam langzaam, voorzichtig om niet neer te storten, kleine stappen naar achteren en hoorde in de verte de luide stemmen steeds dichterbij komen.
Uiteindelijk stopte ze, bewust dat ze nu voor het gordijn stond, en voelde hoe haar ogen langzaam van vermoeidheid dicht dreigden te vallen. Was dit hoe het zou eindigen? Hier, van alle plekken? Ze had niet eens één van die monsters kunnen terugpakken voor wat ze hadden gedaan...
Plotseling werd ze aan haar arm naar achteren gerukt en werd het gordijn weer haar gezicht dichtgetrokken.
Ze voelde een sterke greep om haar middel en als er niet een hand over haar mond was gegaan had iedereen haar gil kunnen horen. Ze begon met haar hele lichaam te protesteren, wat helemaal geen nut had gezien hoe zwak ze was. Ze voelde toen een warmte bij haar rechteroog en haar hart sloeg geschrokken een slag over toen ze de stem van de onbekende jongeman hoorde.
"Als je nu niet stil blijft zullen ze ons allebei vinden", zei de diepe stem.
Ze besloot zich maar stil te houden, een omdat ze geen idee had of hij haar aan het helpen was of haar pijn zou doen, twee omdat ze onbewapend was, en drie omdat ze amper een spier in haar lichaam kon bewegen. Direct contact met lavendel heeft duidelijk een zwaarder effect.
De deur werd open gedaan. Na een korte, stille seconde hoorde ze voetstappen terug gaan. "Ze is hier niet! Snel, naar de andere kamers!", zei een vrouwenstem, waarna de deur weer hard werd dicht geklapt.
Daphne fronste even, want ze had het gevoel alsof ze die stem eerder had gehoord, maar die gedachte was al snel weer verdwenen dankzij haar uitgeputte lichaam.
Ze zuchtten allebei opgelucht uit. Daphne voelde haar lichaam opgeven en liet zich tillen in de sterke armen die haar nu overeind hielden. Ze voelde langzaam alles rozig worden en liet uitgeput haar hoofd tegen zijn schouder vallen, voordat ze eindelijk het bewustzijn verloor...
~*~*~*~
Langzaam opende ze haar ogen en keek recht op naar het plafond. Voor een paar seconden dacht ze even aan niets, voordat de voorafgaande gebeurtenissen allemaal in een keer terug kwamen vliegen. Haar ogen puilden bijna haar oogkassen uit voordat ze overeind schoot in het bed.
Met paniek keek ze om zich heen, maar werd langzaamaan rustig toen ze door had dat ze niet meer in gevaar was. Ze zat in een klein kamer met een bureau, een kledingkast en het bed waar ze op lag.
Ze zwaaide haar benen over de rand en stond op, om zich daarna aan het bed vast te houden als haar hoofd opslag duizelig voelt worden. Ze schudde haar hoofd even door elkaar en keek door het kleine raam boven het bed naar buiten. Verbaasd staarde ze naar het mooie, vredige uitzicht en maakte zich tegelijkertijd zorgen.
Waar was ze in vredesnaam? Hoe is ze hier beland? Heeft die man achter het gordijn haar hier gebracht? Ze greep haar ketting met het groene steentje vast en friemelde er zenuwachtig mee, voordat ze haar reflectie in de spiegel tegenover zag. Wow, wat een knappe meid zeg, dacht ze sarcastisch en haalde haar hand even door haar warrige haar.
Dat was pas wanneer ze zag dat ze ook andere kleren aan had. Iemand had haar vest uitgedaan en ook had ze een andere broek gekregen. Ze had nog wel haar eigen shirt aan.
Ze hoorde toen de deur open gaan en ze keek geschrokken om, om dan recht in de helderste, blauwe ogen die ze ooit heeft gezien te staren.
Hij was lang, gespierd, en had licht blond haar. Je typische droomprins, alleen mysterieuzer.
Hij sloot de deur achter zich dicht en legde het dienblad dat hij in zijn handen had op het bureau neer. Hij keek naar haar op, waarna zijn ogen weg gaven dat hij verrast was, maar om wat wist ze niet zeker. Hij bleef even in haar ogen staren, gefascineerd bijna, voordat hij naar haar toe kwam lopen.
Op haar hoede nam ze een stap naar achteren, waarna hij meteen in vrede zijn hand ophield, alsof hij haar wilde verzekeren. "Geen zorgen, ik zal je geen pijn doen".
Ok meneertje neem een meisje dat je niet kent zomaar mee naar zijn huis?
"Uhm-".
"Blijf heel even stil staan, ja?", vroeg hij. Nou, zo klonk het tenminste. Het klonk ook als een bevel. Er was iets aan zijn aura en toon dat haar lichaam deed gehoorzamen.
Was het spreuk? Had hij haar vervloekt? Of was hij een van die unieke mensen die alleen al door een kamer te betreden iedereen's attentie trok?
Ook kwam het door het feit dat ze geen idee had wat er aan de hand was en haar brein de situatie probeerde uit te vinden.
Hij hief zijn hand omhoog en zette twee vingers tegen haar keel, waardoor hij haar hartslag kon voelen. Ze slikte moeizaam en hield haar adem in, waarna hij haar meteen recht in de ogen aankeek. "Adem. Anders kan ik niet voelen of je hartslag weer normaal is".
Aarzelend nam ze diep in en uit adem.
Ze begon al te begrijpen waarom ze zo gemakkelijk luisterde. Het waren zijn bedwingende ogen die geen nee als antwoord accepteerde, en op dit moment wilde ze er eerst achter komen of hij haar echt geen pijn zou doen voordat ze zou protesteren.
Maar zelfs als hij geen slechterik was mocht ze hem nu al niet.
Na een tijdje knikte hij goedkeurend en liet haar weer los, waarna hij zich omdraaide en naar het bureau liep.
Ze zuchtte diep uit en keek hem nieuwsgierig aan. "Wie ben jij?", vroeg ze en hij keek naar haar om. "Dat kan ik beter aan jou vragen". Hij pakte een glas van het dienblad op, waarna hij naar haar toeliep en het haar overhandigde.
Ze keek erin en grimaste toen ze de groene drap zag.
"Drink op. Het zal je weer kracht in je spieren geven", verzekerde hij.
Ze staarde naar de beker, voordat ze afwachtend naar hem keek. Hij zuchtte geïrriteerd, voordat hij een grote slok nam. Niet eens een knipper.
Voorzichtig nam ze een slokje, nog steeds een beetje verderfelijk.
De ogen van de vreemde jongeman gleden toen naar haar oren en hij nam de gelegenheid om haar meteen zijn brandende vraag te stellen.
"Hoe kom je aan die oren?", vroeg hij opeens. Ze verslikte zich.
Ze hoeste het een paar keer uit en nam diep adem, voordat ze in zijn pierzende ogen keek. Ze keek hem onschuldig aan. "Welke oren?", vroeg ze en schrok toen zijn hand plotseling naar haar oor ging. Hij raakte het zachtjes met zijn vinger aan en fronste ongelooflijk.
"Die oren. De enige wezens die dat soort oren ooit hebben gehad waren elfen en die zijn vijfhonderd jaar geleden allemaal uitgestorven", zei hij en stopte zijn handen in zijn broekzak, waarna hij haar weer aandachtig aankeek. "Dus wat ben jij?".
Ze haalde haar schouders op en nam nog een slok van het vieze drankje, aangezien ze haar kracht alweer terug voelde komen. Hij keek haar nu schuin met gefocuste ogen aan.
Uiteindelijk keek ze hem geïrriteerd aan. "Weet je ik zou vragen aan jou moeten stellen! Waarom ben ik hier? Hoe ben ik hier terecht gekomen en waarom zou ik jou moeten vertrouwen met wie, of wat, ik ben?".
Zijn blik ging naar de beker in haar hand waar hij ernaar knikte.
"Je vertrouwde me genoeg om uit die beker te drinken", zei hij en ze wilde hierop wat zeggen, maar hield haar mond weer dicht deed en staarde geïrriteerd voor zich uit.
Hij glimlachte. Dat was de eerste keer dat ze een andere gezichtsuitdrukking op zijn gezicht heeft gezien. Hij had schattige lach rimpels bij zijn ogen en zijn blauwe irissen leken nog meer te stralen door zijn lach.
Ze keek er kort gefascineerd naar, maar toen hij doorkreeg wat ze aan het doen was, liet hij zijn lach weer vallen en nam een stap naar achteren.
"Je vest ligt beneden op de tafel en je zak met geldmunten ook", zei hij en draaide zich om, waarna hij naar de deur liep en die opentrok.
"Zeg ga je me niet eens vertellen hoe je heet? Wie je bent, tenminste?", vroeg Daphne beduusd.
Hij draaide zich naar haar om en keek haar nieuwsgierig aan. "Ga jij me dan vertellen wie jij bent?".
Touche.
Hij greens bij haar stille antwoord en liep weer op de deur af. Voordat hij de kamer uitliep keerde hij zich nog naar haar om en bekeek haar van top tot teen, waarna zijn ogen op de hare rustten.
Ze probeerde haar blik van zijn ogen af te krijgen, maar de taak leek veelste moeilijk en liet het uiteindelijk maar gaan. Hij knikte als vaarwel en liep de kamer uit.
Eenmaal weg nam ze diep adem. "Wie was dat?", vroeg ze zichzelf fronsend af en liep naar de deur.
Ze trok haar schoenen die ernaast stonden aan, greep het broodje van het dienblad af en liep de kamer uit. Kauwend op het warme stukje brood liep ze de trap af en kwam in een kleine woonkamer terecht. Op de houten tafel zag ze, net zoals hij gezegd had, haar vest en geldzak liggen.
Ze trok haar vest aan, waarna ze het geldzakje in haar binnenzak deed en vervolgens afliep op de houten deur, zonder ook maar om zich heen te kijken. Ze liep naar buiten en zag een oudere man bij een opgezadeld paard staan. Hij glimlachte naar haar en ze liep argwanend op hem af.
"Goeiemorgen", zei hij vriendelijk. Ze knikte alleen maar naar de man. Hij overhandigde haar de teugels en ze nam het aan, waarna ze de man vragend aankeek.
"Neem het aan als een wordt-beter cadeautje", zei hij en liep na gedag te hebben gezegd het huis weer in. Ze keek verbaasd van de deur naar het paard en glimlachte.
"Ok dan. Laten we maar gaan", zei ze en klom op het paard, waarna ze van het huis wegreed, onbewust dat iemand haar vanuit het raam aan het observeren was. Wat een vreemde manier om de dag te starten, dacht Daphne terwijl ze de stad inreed, meteen op weg naar het hotel waar een paniekerende Dreumitris op haar zat te wachten.
Moraj liep naar boven en klopte aan, waarna hij de deur open duwde en Max bij het raam zag staan, starend naar de vertrekkende jongedame.
"Max?"
"Hm?", beantwoorde hij en Moraj liep naar hem toe. "Is het wel zo verstandig om haar zomaar weg te laten gaan? Ze kan een spion zijn van de bandieten?".
Max schudde zijn hoofd. "Nee. Iets zegt me dat ze wel een geheimpje kan bewaren", zei hij en bleef naar het meisje met de kleurige ogen en de lange oren staren, totdat ze uit het zicht was.
~*~*~*~
Hiii! Wat vonden jullie ervan? Vragen en tips super super welkom!
XxloveRead;)