Ik word wakker geschud, ik denk dat het een grap is, dus ik reageer niet, maar dan word ik nog een keer door elkaar geschud. Ik doe slaperig mijn ogen open en zie mama staan.
"Mam, wat doe je, het is veel te vroeg?" vraag ik zeurderig.
"Lieverd het is half 9 en je moet op staan, want over een uurtje moeten we weg" zegt ze en doet de gordijnen open. Naast me hoor ik Mia kreunen.
"Wat gaan we dan doen?" vraag ik als ik mijn armen voor mijn ogen sla.
"Dat is een verrassing, maar kom uit bed meiden, anders komen we straks te laat" zegt ze en loopt de kamer uit, maar voor ze de deur achter zich sluit zegt ze nog dat we een lange broek aan moeten doen.
Ik kreun en gooi mijn benen uit bed. Mia volgt mijn voorbeeld en zonder nog iets tegen elkaar te zeggen beginnen we met om te kleden. Ik trek mijn licht blauwe spijkerbroek aan met een wit hemdje. Waarom moeten we nou een lange broek aan, het word gewoon super warm weer vandaag.
Ik loop de keuken in en zie dat mama wat flesjes drinken aan het inpakken is.
"Wat gaan we doen? Want je pakt in alsof we dagen weg gaan" zeg ik met een glimlach.
Mama begint te lachen, "Het is een verrassing en we gaan alleen vandaag weg, maar het wel handig om veel drinken bij te hebben" zegt ze. Ik knik en pak een appel.
Ik loop de woonkamer in en zie Collin en Matthijs op de bank zitten. Ik ga op de bank leuning naast matthijs zitten, hij slaat gelijk een arm om mijn heupen en glimlacht naar me.
"Goedemorgen cutie" zegt hij.
Ik glimlach naar hem, "Hey Thijssie" zeg ik en geef hem een kus op zijn wang.
"Weet jij wat we gaan doen?" vraagt Collin.
Ik schud mijn hoofd, "Nee geen idee. Ik weet alleen dat we een lange broek aan moeten en dat we zo weg gaan" zeg ik. De jongens knikken.
Om half 10 rijden we de parkeergarage uit, het is gezellig in de auto, de muziek staat hard en iedereen zingt luid mee.
We rijden echt door een prachtig natuurgebied, ik kijk echt mijn ogen uit. Aangezien we zo door de natuur rijden denk ik dat we gaan kanoën ofzo, maar waar zouden we dan een lange broek voor nodig hebben. Nou ja het gaat vast leuk worden.
Na een uurtje rijden komen we bij een soort klein dorpje genaamd El Chorro aan.
"Wat doen we hier?" vraagt Benjamin.
"Ja, wat gaan we doen?" vraagt Mia nieuwsgierig. Mama en Arthur lachen, maar zeggen niks.
Na een kleine 10 minuten rijden komen we bij een soort ranch aan. We rijden het terrein op en ik krijg een sterk vermoeden van wat we gaan doen en ik vind het erg leuk. Arthur parkeert de auto en zodra we uitstappen komt er een oudere man naar ons toegelopen. Hij stelt zich voor als Chiel en zegt dat we hem moeten volgen. Hij neemt ons mee naar een overdekt stallen complex met 10 stallen, met in allemaal een paard.
"Gaan we paardrijden?" vraagt Mia enthousiast. Mama en Arthur knikken, dat is al wat ik dacht. Ik en Mia zijn heel enthousiast, de jongens wat minder, maar dat komt nog wel.
Chiel legt uit dat we een ongeveer 6 uur durende rit gaan maken met tussendoor een stop voor de lunch. We gaan door de bergen rijden en misschien ook nog door een meer.
Chiel wijst ons allemaal een paard aan. Hij neemt mij mee naar een paard achter in de stal, het is een grote bruine hengst met zwarte manen en staart. Het is echt een mooi paard.
"His name is Eron" zegt Chiel, "It means 'brings light'." Brengt licht, dat vind ik een erg mooie betekenis, het past goed. We zadelen allemaal onze paarden op.
Als we ze mee naar buiten nemen, moeten we eerst een rondje rijden in een bak, totdat iedereen er een beetje aan gewend is. Rond half 12 zegt Chiel dat we echt gaan rijden. We rijden allemaal in tweetallen, mama en Arthur, Collin en Matthijs, Benjamin en Alex en Mia en ik. Het is echt heerlijk, met de wind in mijn haren en de zon op mijn huid. We beginnen onze rit door de bergen in te rijden. Ik vind het in het begin best wel spannend, maar al snel raak je eraan gewend en voelt het fantastisch. Sommige stukken zijn best steil en dan moet ik me goed Eron vast houden, maar hij is super rustig en alles verloopt soepeltjes.
Boven in de bergen hebben we echt een fantastisch uitzicht, je kan zo ver kijken, het is werkelijk prachtig. Als we van het uitzicht hebben genoten en de paarden wat hebben laten bij komen rijden we verder. Chiel zegt dat we naar een meer gaan rijden, daar zullen we dan een picknick houden en even wat uitrusten. Dat klinkt eigenlijk best wel chill, want na al dat paardrijden doet mijn kont behoorlijk pijn.
We rijden inmiddels bergafwaarts, wat betekent dat we in een volle galop naar beneden gaan. Dit is eerlijk gezegd best heftig, maar ook heel cool. We rijden zo hard dat ik niet eens heel erg van de omgeving kan genieten, omdat alles zo snel voorbij vliegt.
Na een tijdje hard rijden komen we op een vlak stuk, hier rijden we gewoon in een rustige draf. We rijden in een bos, waardoor we een fijne schaduw hebben van de bomen. Mia rijdt naast me.
"Volgens mij zijn we weer iets aan het doen wat we van onze bucketlist af kunnen strepen" zegt ze lachend. Ik knik blij, ze heeft gelijk. Dit stond zeker op onze bucketlist, een keertje samen gaan paardrijden.
"Ja en het samen op vakantie kunnen we ook afstrepen" zeg ik.
"Ja, maar dat is maar half, want we zijn niet echt met zijn tweeën weg" zegt ze.
"Dan gaan we na onze examen samen weg, oké?" vraag ik lachend.
"Is goed, waar zullen we heen gaan?" vraagt ze, maar volgens mij weet ze het antwoord al.
"Griekenland!" roepen we in koor en beginnen te lachen. We hebben het er altijd al over gehad om, als we samen op vakantie mochten, naar Griekenland te gaan.
We komen uit bij een super mooi meer omringd door bergen. We stappen van onze paarden af en halen de zadels er van af en halen ook de teugels er af. De paarden mogen gewoon los rond lopen. Wij gaan op kleedjes in het gras zitten, Chiel zet een mand met eten neer en mama geeft ons allemaal een flesje water. Ik pak ondertussen mijn telefoon en zie dat het al 2 uur is. Geen wonder dat ik last van mijn kont heb, we hebben al 2,5 uur gereden. We eten in stilte een broodje, allemaal genietend van het uitzicht dat we hebben. Ik maak wat foto's van het uitzicht, want dat is altijd leuk om op insta te posten.
"Kom laten we even wat mooie foto's maken" zegt Mia en trekt me omhoog. De jongens volgen ons ook en we gaan met zijn alle foto's maken. Eerst maken we wat individuelen foto's, maar dan beginnen de foto's samen. Eerst maken Alex en ik foto's samen. Hij springt op mijn rug en we maken een paar leuke foto's. Ook Ben en Collin maken foto's.
"Kom, Alex en Ava. Jullie moeten er ook bij" roept Collin en lachend lopen we naar ze toe. We doen wat gekke en wat leuke poses. Dan maken Mia en ik, Collin en Matthijs en Benjamin en Alexander nog wat foto's.
"Nu de tortelduifjes!" roept Mia en duwt me naar voren. Ik ga een beetje verlegen met Matthijs staan. Eerst voelt het een beetje ongemakkelijk met al die mensen die naar ons kijken, maar al gauw komen we los en beginnen we gek te doen. Matthijs tilt me in bruidsstijl op, ik giechel en sla mijn armen om zijn nek. Hij kijkt me met een glimlach aan en drukt een kus op mijn mond. Ik giechel en verstop mijn gezicht in zijn schouder. Hij zet me weer neer, maar laat me niet los.
"Heb je het een beetje naar je zin?" vraagt hij.
"Ja, het is echt fantastisch" zeg ik glimlachend. Ik zie dat hij nog iets wil zeggen, maar dan roept Mia, "Move it lovebirds, er willen nog meer mensen foto's maken."
We lopen weer terug naar de rest en gaan door met het maken van nog meer foto's, maar ik heb daar niet meer zo veel zin in. Ik loop terug naar de kleedjes en pak daar een appel. Met mijn appel loop ik naar Eron die een stukje verder op met de andere paarden aan het grazen is. Ik geef hem de appel en hij eet hem gretig op. Ik giechel om het paard.
"Hey jongen, lekker aan het uitrusten?" vraag ik hem zacht, hij drukt zijn neus tegen mijn buik. Met een glimlach geef ik hem een kusje op zijn neus. Ik ga door met het paard te aaien.
Ineens voel ik twee armen om mijn middel slaan. Ik leun tegen de borst aan en ik weet gewoon dat het Matthijs is, want hij heeft gewoon zo een bepaald geurtje en ruikt gewoon lekker. Matthijs geeft me een kusje in mijn nek.
"Was je een beetje klaar met de drukte?" vraagt hij.
"Ja en mijn paardje verdiende ook een appel" zeg ik met een kleine glimlach.
"Had je al eerder paard gereden?" vraagt hij lief.
Ik schud mijn hoofd, "nee, ik voetbalde en na voetbal heb ik niks meer gedaan. Maar ik vond het altijd wel leuk om te zien en nu ook om te doen" zeg ik.
"Lynnie, mag ik je iets vragen?" vraagt hij zachtjes. Ik draai me om en kijk hem een beetje verbaasd aan.
"Natuurlijk mag jij dat thijssie" zeg ik met een glimlach.
"Hoe heb je het gedaan? Hoe ben je doorgegaan met leven na het ongeluk?" vraagt hij zacht. Ik slik, dit is zo een vraag die ik echt heel moeilijk vind om te beantwoorden. Omdat ik het heel moeilijk vind om erover te praten, maar ook omdat ik het heel diep heb weggestopt. Ik schud mijn hoofd.
"Ik had geen keus, het is gewoon doorgaan. Je kan niet stoppen, want alles gaat door" zeg ik, snel sla ik mijn armen om Matthijs heen en verstop mijn gezicht in zijn schouder.
"Maar hoe voelde jij je? Hoe heb jij het gedaan?" vraagt hij iets aandringen der. Ik schud mijn hoofd. Dit is echt te snel, ja ik vind hem echt extreem leuk, maar dit zijn dingen waar ik zelfs niet met Mia over praat.
"Te snel?" vraagt hij. Ik laat hem weer wat meer los, kijk hem aan en knik.
"Dat is oké, alles op zijn tijd" zegt Matthijs en kust mijn voorhoofd. Ik glimlach en druk een kus op Matthijs zijn lippen, voordat we weer verder moeten met rijden.
Om half 7 komen we weer terug bij de range. We zetten de paarden op stal en zeggen daarna gedag tegen Chiel voordat we weer terug gaan naar Malaga.
We zijn pas om half 9 terug in Malaga, want we hadden super veel file en ik ben echt helemaal klaar met zitten. Ik heb last van mijn kont van het paardrijden en daarna ook nog zo lang in de auto. Terug in het appartement besluiten we om gewoon lekker pizza te bestellen. Arthur heeft de bestelling door gebeld en ik en Alex gaan de pizza's halen.
We lopen samen naar beneden, buiten slaat Alex een arm om mijn schouder. HIj kan dat nu, sinds dat hij groter is, normaal kon ik dat altijd, maar sinds 2 jaar niet meer.
"Dus zussie van me, hoe zit het nou tussen jou en Matthijs?" vraagt Alex. Ik kijk hem aan en glimlach.
"We zijn niks officieels, maar we hebben het wel gewoon leuk samen en ik vind hem wel echt heel erg leuk."
"Zou je iets officieels willen zijn?" vraagt hij dan.
"Ik weet het niet, ik denk dat het nu nog echt te snel is. Ik vind hem wel echt leuk, maar ik ben ook bang ofzo" zeg ik eerlijk.
"Waar ben je zo bang voor? Dat hij ook zal weggaan?" vraagt hij voorzichtig.
"Ja, eigenlijk wel. Ik ben nu zo close met hem aan het worden en ik wil niet dat als we straks terug zijn dat dat weg valt. Ik wil gewoon niet nog een keer door zo een situatie gaan als met papa" zeg ik.
"Maar Ava als je altijd bang blijft, dan zul je je nooit open durven stellen voor iemand. Je moet gaan genieten van het leven en van Mattijs, want ik denk echt niet dat hij je zo maar gaat verlaten. En omdat een iemand jou zomaar achterliet wil niet zeggen dat andere dat gaan doen" zegt hij lief.
"Jezus, sinds wanneer heb jij zoveel wijsheid in je" zeg ik plagend. Alexander begint te lachen.
"Nee, maar even serieus Avalynn. Pap is vertrokken, zijn keus. Dat was niet jou schuld. Matthijs gaat je niet verlaten en als hij dat wel doet is het ook niet jou schuld, maar hij gaat het niet doen, want dan doe ik hem wat" zegt hij en zijn woorden raken me.
"Hoe wist je dat ik mezelf de schuld gaf van het weggaan van papa?" vraag ik zacht.
Hij kijkt me met een lieve glimlach aan, "Dat jij altijd voor mij zorgde wil niet zeggen dat ik niet op jou heb gelet. Ik heb je horen huilen 's avonds in je kamer en ik heb je ruzies met mama gehoord als ze weer eens had gedronken. Zij gaf je de schuld als ze had gedronken, dus gaf jij jezelf ook de schuld. Maar dat is het niet en ook nooit geweest. Het is papa's schuld en wij staan daar geheel los van" zegt hij en ik heb tranen in mijn ogen.
"Misschien heb je wel gelijk, maar het is moeilijk" zeg ik met een kleine glimlach.
"Weet ik, maar alles op zijn tijd" zegt hij en geeft me een kus op mijn hoofd. Waar heb ik toch dit lieve broertje aan te danken.
De rest van de avond is heel chill, het is gezellig. We hebben nog met zijn alle spelletjes gespeeld en daarna alvast spullen gepakt voor morgen, want dan gaan we naar Madrid. Ik ben gespannen, maar de woorden van Alexander blijven in mijn hoofd spelen. Ik moet me niet zo bang laten zijn. Ik moet gewoon door en genieten van het leven. Het is niet erg dat ik gespannen ben voor morgen, maar ik mag mijn angst niet deze vakantie laten verpesten. Misschien is het wel goed en kan ik zo mijn angst voor Madrid overwinnen, want ik moet er 4 dagen doorbrengen. En met die gedachten en met een licht gespannen gevoel val ik in slaap.