Falling in love in Spain

Hoofdstuk 5

Het is 16:00 en we hebben net ingecheckt op de camping. Het is direct naast een snelweg en heel dicht bij het vliegveld. Maar ook pal aan zee, dus dat is top. We rijden nu naar de caravan toe.

We zetten onze bus op de parkeerplaats en lopen naar de plek waar de caravan staat. We komen aan bij een grasveldje waar 7 caravans in een soort U vorm staan. Alle caravans hebben een andere kleur, wij hebben een roze! Binnen in de caravan is het super heet, dus zet ik gelijk de airco aan. Er zijn 4 slaapkamers, links twee en rechts twee. In het midden zit een keuken en een zithoek met tv. Aan de linkerkant helemaal achteraan zit een badkamer, met een douche en wastafel. De wc zit naast de keuken. Het is dus een prima caravan.

We lopen terug naar de auto om onze spullen te halen, en spenderen daarna minstens een half uur om alles een goed plekje te geven, zodat het niet overal rondslingert.

Om kwart voor 5 is alles klaar en zitten we met zijn achten op de veranda. "Arthur en ik gaan zo even boodschappen doen, dus dan zijn jullie even alleen, dat is niet erg toch?" vraagt mijn moeder. Er is niemand die er ook maar een beetje moeite mee heeft. Ze zeggen gedag en lopen naar de auto.

"Wat gaan wij doen?" vraagt Mia aan mij. Ik kijk haar met een grote glimlach aan.

"Ik zat eraan te denken om even naar het strand te gaan" zeg ik enthousiast.

"I'm in, maar we kunnen niet zo. We moeten wel iets beters aantrekken" zegt ze en ik bekijk mijn kleding, ze heeft gelijk, ik draag nu een joggingbroek en een hemp shirtje, niet echt geschikt voor het strand.

"Goed plan, laten we ons omkleden en dan gaan" zeg ik en we lopen naar binnen. Ik doe een strapless, gekleurd strandjurkje aan en mijn witte slippers. Mijn haren gooi ik in een staart en ik zet mijn zonnebril op. Mia heeft een wit kort broekje aan en een lichtblauw t-shirt. Samen lopen we weer naar buiten.

"Waar gaan jullie heen?" vraagt Collin nieuwsgierig.

"Naar het strand" antwoord Mia.

"Oeh, wacht. Ik wil ook mee!" zegt Alexander enthousiast en rent naar binnen om zich om te gaan kleden.

"Nog iemand anders die meegaat?" vraag ik, nu we toch aan het wachten zijn. De andere drie jongens schudden van nee.
Als Alex terug is lopen we met zijn drieën naar het strand. Het is letterlijk 50 meter lopen voordat je op het strand staat, echt geweldig. We lopen helemaal naar de zee, het voelt zo heerlijk om met mijn voeten in het water te staan. Het water is echt lekker warm. We lopen een stukje in stilte.

"Hoe voelt het om terug in Spanje te zijn?" vraagt Alex zachtjes aan mij.

Ik glimlach naar mijn kleine broertje, ook hij weet dat dit land voor mij moeilijk is. "Het gaat nu wel prima, ik ben misschien zelfs wel een klein beetje blij hier weer te zijn, maar ik zie wel een beetje op tegen Madrid" zeg ik.

Hij knikt, "Snap ik, maar er gaat niks gebeuren deze keer oké? We gaan er gewoon een hele leuke vakantie van maken."

Ik kijk vertederd naar hem en hij knuffelt me. Sinds mijn vader ons heeft verlaten zijn Alexander en ik heel close geworden. We hebben veel meegemaakt en weet vaak gewoon hoe ik me voel en hij weet altijd wat hij moet zeggen. Ik mag echt heel gelukkig zijn met hem als mijn broertje.

Ineens krijg ik van achter een bal tegen mijn hoofd aan gegooid. Ik draai me om, om te kijken waar de bal vandaan kwam en zie een knappe jongen met donker bruin haar en een gespierd lichaam mijn kant op komen lopen.

"I'm so so sorry, that really wasn't meant to happen" zegt hij met een spaans accent.

"Está bien, fue un accidente." (Het geeft niet, het was een ongelukje) zeg ik in mijn beste spaans, met een glimlach.