Και έτσι τελειώνει, μόλις που η άνοιξη είναι έτοιμη να φιλήσει τα μάγουλά μας, και να μας καλωσορίσει με ένα γλυκό χαμόγελο, ξέροντας πως δεν είμαστε οι ίδιοι από όταν μας είδε τελευταία. Αλλά πριν σας αφήσω, σας ζητάω να απαντήσετε αυτές τις ερωτήσεις, για μένα.
Ποια νομίζετε ότι ήταν η σημασία των ανθών της κερασιάς κατά τη διάρκεια της ιστορίας;
Γιατί πιστεύετε πως ο Χάρι είχε θυμώσει τόσο όταν η Αδελαΐδα κοίταξε τις ζωγραφιές του στην αρχή του βιβλίου, αλλά μετά την άφησε να μπει στο στούντιό του; Τι σημασία νομίζετε πως είχε αυτό για κείνους;
Η Αδελαΐδα δεν έβαψε ποτέ τον καμβά στο δωμάτιό της, τι νομίζετε πως συμβολίζει αυτό; Ποιος κατέληξε να τον ζωγραφίσει, και είχε σημασία;
Γιατί πιστεύετε πως η Αδελαΐδα έφυγε;
Σε ποιο σημείο καταλάβατε πως η ιστορία δεν θα είχε καλό τέλος;
Πιστεύετε πως αγαπούσαν στ' αλήθεια ο ένας τον άλλο, ή νομίζετε πως ήταν κάτι παραπάνω, κάτι απερίγραπτο;
Έχετε αποκωδικοποιήσει το νόημα των λουλουδιών στην ιστορία;
Ποιο ήταν το αγαπημένο σας κομμάτι της ιστορίας; Έχετε αγαπημένα αποφθέγματα;
Θα πάρετε κάτι μαζί σας από αυτή την ιστορία του σγουρομάλλικου αγοριού και του χρυσαφένιου κοριτσιού; Αν ναι, τι;
Εδώ σας αφήνω, ενώ πλέκω ένα τελευταίο μπουκέτο λουλουδιών στα μαλλιά σας. Ροζ γαρίφαλα και φρέζιες, λευκά τριφύλλια, αστήρες και καμπανούλες Ιρλανδίας, ελπίζοντας η άνοιξη να σας καλωσορίσει, και να κάνει τα λουλούδια σας να ανθίσουν.
Αντίο
Μ.