NATSU
Masasına kahve bardağını bırakırken "İhtiyacın olduğunu düşündüm." demiştim, Lucy ise geldiğimi bile o an fark ettiği için yerinden sıçrayıp "Natsu!" demişti telaşla. "Seni fark etmedim."
Bu tatlı haline gülerek "Evet, anlaşılıyor." dedim. "Şu an resmen sudan çıkmış bir balık gibisin, suratındaki şok ifadesi paha biçilemez."
Yaptığım kahveden bir yudum almadan önce "Acımı bu kadar eğlenceli bulmana çok sevindim." demişti ironi yaparak. "Ne kadar da güven verici bir sevgili."
"Ya ne sanmıştın? Tabii ki de öyleyim!"
Yanına gidip elini sandalyesine koydum ve yüzüne yaklaşıp "Bu güvenilir sevgili seni kurtarmaya geldi." dedim. "Seni bugün bu korkunç çalışmalarla dolu kuleden kaçırıyorum."
Yüzündeki ifadesizliği fark edince gerildiğimi belli etmemek için yüzüne biraz daha yaklaştım tepki vermesi için. Omuz silkip "Kulağa hoş geliyor." diyerek beni rahatlatmıştı ama kafasını çevirdiğinde burun buruna gelmiştik.
Sanki sevgili değilmişiz gibi heyecanlanıp kızarmıştım bir anda. Sonra da ağzımdan "Tanrım, çok güzelsin." cümlesini kaçırdıktan sonra telaşla ağzımı kapatmıştım.
Bu durum Lucy'nin kahkahalarla gülmesine neden olunca sırf onu güldürebildiğim için bu aptal aşık halimden memnun kalmıştım ben de.
"Bu arada beni kaçırmak derken gerçekten burdan dışarı çıkmayı kastetmiyorsundur umarım." Dik dik bana bakıyordu. "Biliyorsun, yarışma başlayana kadar gizlilik gereği burdan çıkmamamız gerekiyor."
"Aptal olabilirim ama o kadar da aptal değilim." Dedim kocaman gülümseyerek. "Soyadından dolayı gergin olduğunu biliyorum, merak etme seni tehlikeye atacak bir şeyi asla yapmam."
Burnuma dokunup "Vay canına, Dragneel." demişti. "Her seferinde kalbimi çalmanın bir yolunu buluyorsun."
"Huyum kurusun, gönüllerin bir numaralı prensi olmak her zaman kaderim olmuştur." Tek kaşını kaldırıp "O kaderi geçmişine dikerim senin." demişti kıskançlıkla.
Gülmemek için kendimi zor tutup onun o güzel yüzüne yaklaşmıştım ben de. Ciddi bir sesle "Kaderim ne olursa olsun, tek prensesim sensin." demiştim. Bir süre birbirimize ifadesizce baktıktan sonra bu abartılı cümleme kahkahayla gülmeye başlamıştık.
Kendini ilk toparlayan Lucy olmuştu her zaman olduğu gibi. "Edebiyat yapmayı bırak da çık dışarı çapkın prens, bu prenses üstünü değiştirmek istiyor."
Benimle eğlenmeye devam ettiğini fark edince rahat bir nefes alıp "Beni öldürmediğine sevindim." dedim içten bir sesle.
"Sana prenses denilmesinden nefret ettiğin için en azından bir kere koluma vurursun diye düşünmüştüm." Dememle koluma sert bir şekilde vurup "Madem hatırlattın, lafın havada kalmasın." demesi bir olmuştu. Kolumu ovarken "Keşke kalsaydı." dedim.
"Güce bak, ben mi boks yapıyorum yoksa sen mi belli bile değil." Kolumu işaret edip yalandan bir tavırla "Öp de geçsin bari." dedim.
Yanıma kadar gelip vurduğu yeri bu sefer cimciklediğinde "Bir şey demedim varsay!" diyip can havliyle onu durdurduktan sonra koluma bakmaya başlamıştım ki Lucy hiç beklemediğim bir anda yanağıma bir öpücük bırakıp kaçmıştı sanki çocukmuş gibi.
Bu sevimli haline güldükten sonra "Ben de seni seviyorum." demiştim neşeyle. "Tek bir öpücüğün acımı anında dindiriverdi!"
"Yalakalıkta üstüne yok cidden." Tekrar yanına sokulup "Yalakalık yaptığım tek kişi sensin ve sen olarak kalacaksın." dedim. "Özel muamele."
Yüzüne çok yakın olduğum için kızardığını görmek hoşuma gidince "Sanırım artık giyinmen için çıksam iyi olacak." dedim. "Kalıp giyinmene yardım etmek isterdim ama ben giydirmektense çıkarmakta iyiyimdir."
Kocaman açtığı gözleriyle bana baktığında ona daha çok yanaşıp "Tabii bu senin henüz bilmediğin bir özelliğim." dedikten sonra parmağımla tişörtünün askısını tutup biraz omzundan aşağıya doğru kaydırırken "Öğrenmek ister misin?" diye sormuştum kulağına doğru.
Hareket etmediğini fark edinceyse gerilip yutkunmuştum, 'Devam etmemi mi istiyor' sorusu kafamda dönüp dururken heyecandan bu cürretkar halimden eser kalmayacak ve her şeyi berbat edeceğim diye korkuyordum.
Gerçi bu sorum Lucy'nin bir anda kiraz gibi kıpkırmızı olmasıyla kafamdan tamamen silinmişti. Devam etmemi istediğinden değildi sessizliği, onu hazırlıksız yakaladığım için resmen kal gelmişti kıza.
Konuyu dağıtmak için "Ah, az kalsın unutuyordum." dedim titreyen sesimi düzeltmeye çalışıp. "Sana giymen için bir şeyler getirdim."
Kafasını iki yana sallayıp kendine geldikten sonra anında bana "Nasıl cürret edersin?" diye sormaktan geri durmamıştı. "Kıyafet dikmekte usta birine kıyafet hediye etmenin ne kadar kırıcı olacağını düşünemedin mi?"
Gergince kutuyu geri çekip "Ah! Bilmiyordum." dedim. "Ö-özür di-dilerim." Kekelemeye başladığımda Lucy ondan beklenildiği üzere kahkaha atmaya başlamıştı. "Bunu cidden yedin."
"Ödümü kopardın!" Gözlerini süzüp "Ödeştik." dediğinde ilk önce neden bahsettiğini anlamadım ama sonra az önce onu heyecanlandırmış olmamdan bahsettiğini fark edip utandım.
Kutuyu ona uzatıp "Senin ne kadar yetenekli olduğunu biliyorum ama bu bir hediye, o yüzden giymek zorundasın." dedim.
"Aptal mısın sen? Sırf işim kıyafet tasarlamak diye sürekli kendi diktiğim şeyleri giymiyorum." Yine yanlış anlamıştım durumu, benimle eğlenmesini ciddiye almıştım aptal gibi. "Cidden çok tatlısın, Natsu."
Kutuyu elimden alırken aklına bir anda ona yanaşmam gelmiş olmalı ki "Ya da değilsin." demişti hafif sert bir ifadeyle. "Tatlı falan değilsin sen."
Sertçe kutuyu çekip "Ben giyinmeye gidiyorum." demişti hafif nazlı bir triple. Bu hali beni gülümsetmişti çünkü fazla ürkekti ve onun yüzünün kızarmasını sağlamak hoşuma gitmişti.
Elindeki kıyafet kutusuyla kabinin önüne geldiğinde "Dikizlersen gözlerini oyarım." dedi ama o kadar tatlıydı ki onu ciddiye alıp korkasım gelmemişti hiç.
Aksine meydan okur gibi kabinin dibine girip "Yardım lazım mı?" diye sormuştum ve içerden bir şeylerin düşme sesi duyulmuştu.
"Natsu, seni pislik herif!" Kızgın halini nedense aşırı derece seviyordum, o yüzden bozuntuya vermeden "Efendim, güzelim." dedim kıkırdamamaya çalışarak.
"Fazla yakınsın, kaybol kabinin önünden!" Kabinin perdesiyle oynayıp onu daha da gererken "Sana hiç bir zararım yok ama." dedim gitmeyeceğimi vurgular gibi.
"Çok yavaş olmak senin suçun hem, beklemek bana göre değil." Sesini yükseltip "Daha yeni girdim buraya!" demişti ama ona aldırmamıştım.
En sonunda pes etmiş görünüyordu ki içerden kutunun açılma sesi gelmişti. Amacım aslında Lucy'i delirtmekti ama burda durmanın benim kalbim için de fazla iyi olmadığına karar vermiştim, onun içerde giyindiğini düşünmek garip hissetmeme neden olmuştu.
O yüzden kendi iyiliğim için paşa paşa perde önünden çekilip koltuğa oturmuştum onu beklemek için. Bir an önce çıkmazsa meraktan ölebilirdim o yüzden dayanamayarak "Hadi Lucy!" diye bağırmıştım.
Bir süre sonra içerden beklediğim çığlık gelmişti ve Lucy "Seni öldürürüm!" diye bağırmıştı. "Ben böyle bir şeyi asla giymem!"
"Hadi ama Luce! Eminim çok yakışacaktır, en azından bir denemelisin."
"Ölmek mi istiyorsun sen?! Neyim ben kedi kadın mı?! Aptal fantazilerini benden uzak tut manyak herif!"
Kıkırdayarak "Ah, özür dilerim." dedim. "Yanlış kutuyu vermiş olmalıyım, içinden çıkan şey için üzgünüm."
Asla yanlış kutu değildi ama onunla eğlenmek kadar iyisi yoktu, beklediğim gibi buna da sinirlenmişti. "Yanlış kutu mu?! Bana kimin kutusunu verdin peki?!"
Hiçbir şeyden haberim yokmuş gibi "Ah, o mu?" diye sorduğumda kızarak "Evet!" diye bağırmıştı. "Yanlış kutuysa, bu hastalıklı şeyi kime aldın o zaman?!"
Bir süre cevap vermediğimde "Natsu!" demişti içerden tekrar. Gülmemi durdurmaya çalışarak "Onu da sana aldım ama şimdi vermeyecektim." dedim.
"Zamanlamam yanlış oldu, o aslında gecenin sonundaki hediyendi." Kekeleyerek "Ne- Ne ba-na mı? Ge-cenin sonu mu?" diye soran sesi o kadar tatlıydı ki gözümün önünde kıpkırmızı olmuş yüzüyle Lucy canlanabiliyordu.
"Aklından ne geçiyordu senin?!" Sakin kalmaya çalışarak "Üzgünüm, süpriz olması gerekiyordu." demiştim. "İstemiyorum süpriz falan! Uzak dur benden seni sapık!"
"Ama Luce." Çocuk gibi mızmızlanıp "Daha seni kaçıramadım bile." dediğimde "Kaçıramayacaksın da zaten!" dedi. "Asla gitmem seninle bir yere, uzak dur benden!"
Şakayı daha fazla uzatmamak adına diğer kutuyu alıp perdenin altından içeri doğru ittirdim ve "Lütfen bunu giy." dedim. "Benim hatırım için."
Tereddüt ettikten sonra "Bu da bunun gibi sapkınca bir şey değil, öyle değil mi?" diye sormuştu. "Çünkü bu şeye kıyafet demeye bin şahit ister!"
Gülerek "Hayır, değil." dedim. O ise hala gergindi ve yine kekeleyerek "Pe-Peki..?" demişti. "Gecenin sonunda benden bunu giymemi istemeyeceksin, öyle değil mi?!"
Yine güldüm ve "Hayır, istemeyeceğim." dedim. "Söz mü?" Sesi o kadar tatlı geliyordu ki perdeyi açıp onu ısırasım gelmişti. "Söz veriyorum."
Yine sessiz kaldığında "O şey sadece seninle bu şekilde eğlenmek için aldığım bir şeydi, Luce." demiştim. "Gerçi giyseydin gözlerim için bir şölen olurdu ama ben senin bu utangaç halinle de fazlasıyla mutlu oldum."
İçerideki sessizlik devam edince endişelenmeye başlamak üzereydim ki yumuşak bir ses "Natsu Dragneel." demişti. "Sen tam bir pisliksin!" Gülerek "Biliyorum." dedim. "Ama sen bu pisliği deli gibi seviyorsun."