Hello hello! αυτό ήταν ένα αρκετά δύσκολο κεφάλαιο για να μεταφραστεί, αλλά πιστεύω πως άξιζε τον κόπο. Είναι πολύ ενδιαφέροντα τα συμβάντα που λαμβάνουν χώρα, αλλά και η ιδέα που προσπαθεί να περάσει η συγγραφέας. enjoy,
all the love,M
To σκούξιμο της βαριάς μεταλλικής καγκελόπορτας την χαιρέτησε καθώς περπάτησε στο σχολείο, ο ήχος κουδούνισε στα αφτιά της όπως έκανε κάθε πρωί, αλλά αυτή την φορά ήχησε στο κεφάλι της, παίζοντας ξανά και ξανά, μπλοκάροντας όλους τους άλλους ήχους. Οι φωνές των ανθρώπων έλιωσαν σε μια κακοφωνία ήχων, και τα χρώματα των ρούχων τους στριφογύρισαν μαζί σαν καλειδοσκόπιο. Παρατήρησε τον χώρο γύρω της, τα πόδια της την κουβαλούσαν μπροστά ενστικτωδώς, ίσα που έλαβε στο νου της τον υποκατάστατο καθηγητή στο θρανίο της.
Η φωνή του υποκατάστατου καθηγητή ήταν απλώς ένας ήχος στο πίσω μέρος του κεφαλιού της, τα ονόματα που φώναζε περνούσαν πάνω από το κεφάλι της και το μόνο που μπορούσε να δει ήταν οι κόκκινες, οι μπλε και οι κίτρινες γραμμές μπροστά της, και το γυαλιστερό μπλε μελάνι της τελειωμένης λίστας. Αυτά μέχρι που ο ήχος ενός ονόματος πετάχτηκε στην τάξη, αναπηδώντας από τοίχο σε τοίχο σαν μπαλάκι, και έγινε καπνός μόλις έπεσε στο πάτωμα. Ήταν ένα όνομα που κανείς δεν είχε πει για χρόνια, ένα όνομα που κανείς δεν είχε ακούσει για πολύ καιρό.
"Φράνκο Μπέργκαντι." ο καθηγητής επανέλαβε το όνομα, και πάλι κανείς δεν απάντησε. Έμοιαζε λες και δεν υπήρχε αέρας στο δωμάτιο, κανένας μαθητής δεν τολμούσε να αναπνεύσει. Πνιγόντουσαν στην ησυχία, τα πνευμόνια τους ούρλιαζαν για αέρα, μέχρι που μια τρεμάμενη φωνή σηκώθηκε πάνω από την εκκωφαντική ησυχία.
"Είναι Λία Μπέργκαντι τώρα." τα χέρια της Λία έτρεμαν, οι ώμοι της σκληροί καθώς ήσυχα διόρθωσε τον καθηγητή.
"Τότε γιατί λέει Φράνκο στη λίστα;" είπε, βγάζοντας τα γυαλιά του. Τα γκρίζα μάτια του συνάντησαν αυτά της Λία, εγκλωβίζοντάς την.
"Το όνομά μου δεν έχει αλλάξει επίσημα ακόμα, οπότε το σχολείο ακόμα το καταγράφει όπως ήταν όταν γράφτηκα. Αλλά θα το εκτιμούσα αν με φωνάζατε Λία."η Λία είπε, τα μάγουλά της έγιναν κόκκινα και τα μάτια της άρχισαν να γυαλίζουν με νερό.
"Αλλά οι γονείς σου σε έβγαλαν Φράνκο, σωστά;" ο καθηγητής είπε, γέρνοντας πάνω στο γραφείο.
"Ναι αλλά δεν είμαι αυτός πλέον, ποτέ δεν ήμουν." η φωνή της ίσα που ακουγόταν, και οι κόκκινες, μπλε και κίτρινες γραμμές εξαφανίστηκαν από το μυαλό της Αδελαΐδας καθώς παρακολουθούσε την κολλητή της να δαγκώνει αγχωτικά το χείλος της.
"Αλλά το όνομά σου πρακτικά είναι ακόμα Φράνκο, και βλέποντας πως είσαι ακόμα τεχνικά άντρας, θα σου συμπεριφέρομαι σαν να είσαι άντρας, και θα χρησιμοποιώ το όνομα που οι γονείς σου ήταν τόσο καλοί ώστε να στο δώσουν όταν γεννήθηκες." έβαλε ξανά τα γυαλιά του, τα μάτια πίσω τους κρύα και πεθαμένα σαν σκληρή, παγωμένη πέτρα. Καθώς τον κοίταζε να γυρίζει από την άλλη, να σηκώνει μια κιμωλία και να αρχίσει να γεμίζει τον μαυροπίνακα με άσπρες γραμμές που ήταν τίποτα παρά κοροϊδίες, η Αδελαΐδα ένιωσε μια φωτιά να φουντώνει στην καρδιά της. Έκαιγε τόσο δυνατά, τόσο δυναμικά που τίποτα δεν μπορούσε να τη σταματήσει, ό,τι άγγιζε θα καιγόταν, κάθε φύλλο, κάθε δέντρο, ακόμα και τα βουνά θα έτρεμαν αν ένιωθαν τις φλόγες της να γαργαλούν την πλάτη τους.
"Με συγχωρείτε," είπε, "Αλλά η φίλη μου σας ζήτησε ευγενικά να την φωνάζετε Λία, και το να αρνείστε να το κάμετε αυτό δείχνει έλλειψη σεβασμού προς αυτήν." η φωνή της εκτοξεύθηκε στην τάξη σαν φλεγόμενο βέλος, οι φλόγες του έγλειφαν το κοντάρι του καθώς χτύπησε τον καθηγητή στην πλάτη.
"Συγχωρέστε εμένα, αλλά το να μη χρησιμοποιεί το όνομα που του δόθηκε όταν γεννήθηκε δείχνει έλλειψη σεβασμού προς τους γονείς του." είπε, τα γκρίζα του μάτια αρνούνταν να λιώσουν στη ζέστη. "Το όνομά της δεν ήταν ποτέ Φράνκο, το όνομά της ήταν πάντα Λία. Είναι, και πάντα ήταν, μια γυναίκα." έφτυσε τις λέξεις προς αυτόν, κάθε συλλαβή έσταζε δηλητήριο.
"Είναι ακόμα ένα αγόρι, και το όνομά του είναι ακόμα τεχνικά Φράνκο. Μέχρι να τα αλλάξει αυτά, θα του συμπεριφέρομαι όπως αυτό που είναι πραγματικά· ένας άντρας." μπορούσε να νιώσει τις φλόγες να γλείφουν το πρόσωπό του, αλλά και πάλι δεν άλλαζε γνώμη.
"ΤΗΣ! Όχι του!" φώναξε, το δεξί της χέρι έπεσε στο θρανίο μπροστά της με δύναμη που έκανε όλη την τάξη να τρομάζει, και πόνο να καταβάλλει το χέρι της. "Το τι έχει η φίλη μου ανάμεσα στα πόδια της δεν είναι δική σας δουλειά, γιατί αυτό που όλοι πρέπει να μάθουν είναι πως όχι όλοι με τα χρωμοσώματα XY είναι αγόρια, και όχι όλοι με τα ΧΧ είναι κορίτσια. Αυτό που πρέπει όλοι να καταλάβετε είναι πως το φύλο δεν είναι το ίδιο πράγμα με το γένος!" είχε σηκωθεί όρθια τώρα, κάθε ίνα του σώματός της έτρεμε στην κόλαση που εξαγριωνόταν μέσα της.
Ο καθηγητής στάθηκε μπροστά από την τάξη, η θερμότητα που εξέπεμπε η μαθήτρια μπροστά του προκαλούσε σταγόνες ιδρώτα να σχηματιστούν στο μέτωπό του. "Πώς σε λένε;" ρώτησε.
"Αδελαΐδα Ναβαρρέ."
"Λοιπόν, δεσποινίδα Ναβαρρέ, θα μπορούσες να μαζέψεις ευγενικά τα πράγματά σου και να πας στο γραφείο της διευθύντριας;"καθώς μιλούσε, εκείνη είδε τις πέτρες στα μάτια του να σκουραίνουν, καθώς η ζέστη από τα λόγια της τις έσπαζε στα δύο, αλλά και πάλι αρνούνταν να λιώσουν.
"Ναι, και καθώς το κάνω αυτό θα σας ζητούσα ευγενικά να μην παραφράζετε το φύλο των ανθρώπων στο μέλλον." Μάζεψε τα πράγματά της, το δεξί της χέρι έτρεμε από τον πόνο από όταν ήρθε σε επαφή με την ξύλινη επιφάνεια του θρανίου της. Μια μικρή μελανιά σχηματιζόταν στην παλάμη της, το περίγραμμα των κοκάλων της ζωγραφιζόταν με αχνά μπλε χρώματα πάνω στο δέρμα της.
Το τελευταίο πράγμα που είδε καθώς έβγαινε από την τάξη ήταν το δακρυσμένο πρόσωπο της Λία, και το στόμα της που σχημάτιζε τις λέξεις "σ' ευχαριστώ".
Αυτό που δεν είδε όμως, ήταν τα μάτια του καθηγητή να γίνονται λάβα, αλλά αυτό είναι επειδή δεν συνέβη κάτι τέτοιο. Όχι μέχρι μερικά χρόνια αργότερα, μόλις διάβασε ένα όνομα στην εφημερίδα και ένιωσε τις φλόγες για άλλη μια φορά να γλείφουν το μυαλό του καθώς οι πέτρες μέσα του επιτέλους έλιωναν.
"Δεσποινίδα Ναβαρρέ, είμαι κατατρομαγμένη από την συμπεριφορά σας σήμερα. Θέλω να ξέρετε πως δεν θα υποστούμε τέτοιου είδους παρενόχληση προς του καθηγητές μας." η κυρία Καντό είπε, η αυστηρή φωνή της κουδούνιζε στο μικρό γραφείο. Έγυρε πίσω, η χρυσή πλακέτα μπροστά της αντικατόπτριζε τον ήλιο, η λέξη 'Διευθύντρια' πνιγόντουσαν στο φως.
"Και εγώ είμαι κατατρομαγμένη από την συμπεριφορά του καθηγητή σας σήμερα. Θέλω εσείς να ξέρετε ότι δεν θα ανεχτώ τέτοιου είδους παρενόχληση προς τους φίλους μου. " η Αδελαΐδα είπε, τα μάτια της έκαιγαν τρύπες στη γυναίκα μπροστά της. "Όχι, γράψτε άκυρο. Είμαι τρομαγμένη που εσείς θα αφήνατε έναν τόσο κλειστόμυαλο άνθρωπο να είναι καθηγητής νέων, εύπιστων παιδιών. Είμαι συγκλονισμένη που βάλατε τέτοιο άνθρωπο σε μια τέτοια θέση, που περνάει ιδέες στα παιδιά, χωρίς καν να καταλαβαίνετε πόσο επικίνδυνο είναι αυτό." τα λόγια της ήταν αιχμηρά, έκοβαν το δωμάτιο σαν μαχαίρι.
"Τώρα, δεσποινίδα Ναβαρρέ, πριν εκνευριστείτε πάλι, θέλω να ξέρετε πως δεν μπορώ να κάνω κάτι για τον κύριο Ντότον. Επίσης θέλω να ξέρετε πως για κανένα λόγο δεν θα έπρεπε να ταπεινώνετε έναν καθηγητή μπροστά σε μια τάξη." Η καθηγήτρια είπε, φτιάχνοντας τα γυαλιά της. Η Αδελαΐδα δεν είχε ξαναβρεθεί ποτέ στο γραφείο της, οι τοίχοι από μαόνι* εξέπεμπαν ένα χρυσαφένιο άνεμο και τα παράθυρα έκαναν τον έξω κόσμο να μοιάζει με τρέλα, αλλά δεν τα παρατήρησε αυτά, γιατί η φωτιά ακόμα έκαιγε μέσα της.
*μαόνι: σκούρο είδος ξύλου
"Τότε τι δίνει στον κύριο Ντότον το δικαίωμα να ντροπιάζει μια μαθήτρια μπροστά σε ολόκληρη την τάξη;"η Αδελαΐδα καθόταν ακίνητη στην καρέκλα της καθώς μιλούσε, η πλάτη της ήταν σκληρή απ' τον θυμό της.
"Τεχνικά δεν ντρόπιασε την φίλη σου, λαμβάνοντας υπόψη πως είναι ακόμα τεχνικά ένα αγόρι." η διευθύντρια είπε, και η Αδελαΐδα δάγκωσε το χείλος της.
"Όχι, δεν είναι, το ξέρετε αυτό. Είναι κορίτσι, όπως εσείς και εγώ, αλλά φαίνεται να το αγνοείτε αυτό όταν την αναγκάζετε να χρησιμοποιήσει τα αντρικά αποδυτήρια στη γυμναστική."η Αδελαΐδα είπε, η φωνή της τώρα γεμάτη συναίσθημα.
"Ναβαρρέ, σε παρακαλώ βάλε τον εαυτό σου στη θέση μου πριν μου επιτεθείς. Αν άφηνα την Μπέργκαντι να χρησιμοποιήσει τα γυναικεία αποδυτήρια, φαντάσου τα παράπονα που θα έπαιρνα από τους γονείς, το σχολείο απλώς δεν είναι εφικτό να έχει κακές φήμες." η διευθύντρια Καντό είπε, κοιτώντας έντονα την μαθήτρια μπροστά της.
"Καντό, σσε παρακαλώ βάλε τον εαυτό σου στην θέση της Λία, μόνο για λίγο. Φαντάσου να σε περνάνε για ένα άλλο φύλο, να σε υποτιμούν και να σε παρενοχλούν καθημερινά, χωρίς να μπορείς να το αποφύγεις ποτέ, ούτε στο σχολείο."η Αδελαΐδα είπε, ξεκουράζοντας τα χέρια της στα γόνατά της καθώς έγυρε μπροστά. "Συχνά αυτοαποκαλείσαι φεμινίστρια, κυρία διευθύντρια. Μιλάς γι' αυτό με κάθε ευκαιρία, σε σχολικές μαζώξεις και σε συνεντεύξεις, λες σε όλους πως υποστηρίζεις την εκπαίδευση των κοριτσιών και την ισότητα των φύλων. Αλλά πρέπει να σου πω αυτό: ο φεμινισμός σου δεν είναι φεμινισμός αν δεν συμπεριλαμβάνει όλες τις γυναίκες. Δεν έχει να κάνει με το χρώμα του δέρματός τους ή με το πού γεννήθηκαν, ούτε με το υπόβαθρό τους, ή με το ποια χρωμοσώματα έχουν, και αν ο φεμινισμός σου δεν περιλαμβάνει όλες τις γυναίκες, δεν είναι στ'αλήθεια φεμινισμός."
"Αυτό είναι πολύ διαφορετικό σε σχέση με μία σχολική συγκέντρωση ή μια συνέντευξη, δεσποινίδα Ναβαρρέ."η διευθύντρια είπε, ένας αναστεναγμός έπεσε από τα χείλη της και τα μάτια της άνοιξαν σαν δυο λακκούβες απογοήτευσης, μαύρες τρύπες στο κατά τ' άλλα όμορφο πρόσωπό της.
"Ναι, επειδή όλες αυτές τις φορές απλώς μιλούσατε, ενώ τώρα πρέπει να κάνετε όντως κάτι." Παρόλο που η κούραση είχε απλωθεί στο σώμα της σαν θανατηφόρος ιός, η Αδελαΐδα ένιωσε μια καινούρια σπίθα να ανάβει στην καρδιά της καθώς μιλούσε. Στην αρχή, ήταν μικρή, η φλόγα τρεφόταν από την τελευταία ξυλεία της προηγούμενης φωτιάς, αλλά σύντομα νέο ξύλο πετάχτηκε πάνω της, και μεγάλωσε μέχρι που έγινε δέκα μέτρα, και έκαψε μια τρύπα στην οροφή.
Άλλος ένας αναστεναγμός έπεσε από τα χείλη της διευθύντριας, και είπε: "Ναβαρρέ, ήμουν προετοιμασμένη να σε αφήσω να πας πίσω στην τάξη αν ζητούσες συγγνώμη από τον κύριο Ντότον για τη συμπεριφορά σου, αλλά βλέποντας πως δεν δείχνεις σημάδια μετάνοιας, δεν έχω άλλη επιλογή εκτός από το να σου ζητήσω να φύγεις για το υπόλοιπο της μέρας. Αν δεν φύγεις από τις σχολικές εγκαταστάσεις αμέσως, η αποβολή σου θα είναι παρατεταμένη."
Έκανε να φτάσει ένα στυλό, αλλά η Αδελαΐδα φώναξε: "Πρόσεχε!" και εκείνη πήρε πίσω το χέρι της βλέποντας το τρομαγμένο ύφος στο πρόσωπο της μαθήτριας.
"Ωχ, όχι, είναι πολύ αργά, τους έσπασες ήδη," η Αδελαΐδα αναστέναξε, τα μάτια της νεκρά καθώς κοιτούσε επίμονα την γυναίκα μπροστά της.
"Έσπασα τι;"η γυναίκα ρώτησε.
"Τους τρόπους σου, αλλά βλέποντας πως έχεις και άλλη πλευρά, ο κόσμος δεν θα παρατηρήσει την διαφορά."η Αδελαΐδα είπε, και κοπάνισε την πόρτα καθώς βγήκε από το γραφείο.