Η επιστροφή στην πραγματικότητα ήταν απότομη. Τόσο εγώ όσο και ο Άνταμ δουλεύαμε ακατάπαυστα για το καλύτερο δυνατο αποτέλεσμα στην υπόθεση μας.
Τεσσερις βδομάδες έμειναν για τη δίκη. Δυο βδομάδες και θα ανακοίνωναν τον καινούριο συνέταιρο της εταιρίας. Κανένας απο τους δυο μας δεν ήξερε τι σήμαινε για εμάς αυτο. Θα μπορούσα να είμαι μαζι του αμα γίνει εκείνος ο συνέταιρος;
Η πόρτα του γραφείου μου χτύπησε αποσπώντας με απο τα χαρτιά που βρίσκονταν μπροστά μου.
"Περάστε" ειπα δυναμικά, πιέζοντας τους κροτάφους μου με τα δάχτυλα μου.
Σήκωσα το βλέμμα μου και ειδα τον Άνταμ να μπαίνει στο γραφείο μου. Ντυμένος στην πένα οπως παντα , ήταν μια γυναικεία φαντασίωση με πόδια.
"Τι κανεις εσύ εδώ τέτοια ωρα;" τον ρώτησα με περιέργεια.
"Ήρθα να σε πάρω" ειπε με την βαριά φωνή του και μόλις κατάλαβε τι είπε χαμογέλασε.
"Να με πάρεις ε;" απαντησα με ενα αθωο γελάκι.
"Σου χαλάω εγω χατιρι;" ειπε πονηρα και ηξερα αμεσως το τι θα ακολουθουσε.
Ο καιρός περνούσε, δεν χαριζόταν σε κανεναν. Η ένταση ανάμεσα σε μενα και στον Άνταμ ήταν αρκετά φανερή. Το είχα πλέον αποδεχτεί οτι αυτή η απόφαση θα φέρει τον χωρισμό μας. Δεν είχε σημασία το ποιον θα επέλεγαν, δεν θα το αντέχαμε.
Σηκώθηκα αθόρυβα απο το κρεβάτι, για να μην ξυπνήσω τον Άνταμ, και κατευθήνθηκα προς την κουζίνα καθώς σχημάτιζα τον αριθμο της Κάτιας στο κινητό μου, η οποια απάντησε αμεσως.
"Κασσι, ολα καλα;" ειπε ανήσυχα καθώς ηταν πολυ νωρις, ακομα και για εμας.
"Κατια..." ειπα και εσπασε η φωνη μου. Φοβόμουν. Για εμενα, για την εταιρια, για την αποφαση , για το μελλον μου και κυριως, για το μελλον μου με τον Ανταμ.
"Ελα απο εδω"ειπε και ήταν αυτο που χρειαζόμουν.
Δεν ξαναπερασα απο το σπιτι, πηγα αμεσως στο γραφειο. Δεν εκανα καμια κινηση να μιλησω στον Ανταμ, ουτε και εκεινος ομως. Ειχα παρει την αποφαση μου πια. Δεν θα αφηνα αυτη τη σχεση να ληξει με φωνες, τσακωμους και μισος. Θα τελειωνα τα πραγματα τωρα. Απλα και ανωδυνα.
Περασε αρκετες φορες εξω απο το γραφειο μου ο Ανταμ και δεν μπηκε ποτε μεσα. Σκεφτόταν το ιδιο πράγμα, το ηξερα.
Εκεινο το βραδυ δεν ηρθε απο το σπιτι μου. Ουτε τηλεφωνησε. Εκεινο το βραδυ δεν κοιμηθηκα. Σκεφτομουν ποσο καλο ηταν οσο κρατησε.
Σηκωθηκα απο το κρεβατι διστακτικα και εκανα μπανιο με μηχανικες κινησεις. Σημερα θα του το ελεγα. Φορεσα μια μαυρη φουστα μεχρι το γονατο με ενα κρεμ ριχτο πουκαμισο και τις αγαπημενες γοβες μου. Δεν αφιερωσα χρονο στα μαλλια μου, αφηνοντας τα κατω ισια. Το μακιγιαζ μου ηταν οπως παντα στην εντελεια, με ενα υπεροχο cateye και το χαρακτηριστικο κοκκινο κραγιον μου.
Με το που εφτασα στην εταιρια ειδα οτι μονο το φως στο γραφειο του Ανταμ ηταν ανοιχτο. Καλυτερα να του το πω τωρα. Δεν ειναι κανεις εδω και θα εχω εναν αντιπερισπασμο με τη δουλεια.
Κατευθηνθηκα προς το γραφειο του και με μια βαθια ανασα χτυπησα την πορτα.
"Περαστε" ειπε αυστηρα και ενιωσα τα γονατα μου να λυγιζουν. Ανοιξα την πορτα, εκανα μερικα βηματα και πλεον στεκομουν μπροστα στο γραφειο του.
"Κασσανδρα..." ειπε εκπληκτος και εγειρε περισσοτερο στην αναπαυτικη του καρεκλα. Δεν εκανε καμια κινηση να σηκωθει, να με φιλησει, να με αγγζιξει, απλα με κοιτουσε.
"Ανταμ..."ξεκινησα να λεω με σταθερη χροια στην φωνη μου, "δεν θα το κανω πιο δυσκολο λεγοντας πολλα λογια. Εχουμε απομακρυνθει , το εχεις καταλαβει και εσυ. Απο το να μας διαλυσει αυτη η προαγωγη , προτιμω να γινει με τους δικους μου ορους."
"Κασσανδρα τι μου λες;" ρωτησε ηρεμα και απαλα
"Ανταμ θελω να χωρισουμε." ειπα αποφασιστικα.
"Μαλιστα..." ειπε και ενωσε τα χερια του. Παλεψε για μενα γαμωτο μου. Πες μου πως με θες. Πες μου κατι! Παλεψε για εμας..." Αμα σε κανει χαρουμενη αυτο τοτε ισως ειναι καλυτερα οντως να χωρισουμε" ειπε και δεν πηρε το βλεμμα του απο πανω μου.
Ενιωσα την οραση μου να θολωνει. Δεν θα τον αφηνα να με δει ετσι. Εβγαλα την δικηγορο που ειχα μεσα μου και το προσωπο μου παρεμεινε ανεκφραστο.
"Να μην σε κραταω αλλο τοτε" ειπα αποτομα και εφυγα αμεσως πριν προλαβει να απαντησει.
Οι επομενες μερες ηταν μια θολουρα στην καθημερινοτητα μου. Εκρυβα πονο μεσα μου. Οταν ξαπλωνα και μυριζα τα σεντονια, οταν εμπαινα στο μπανιο και μυριζα το σαπουνι του, οταν ανοιγα την ντουλαπα μου και εβλεπα τα λιγοστα ρουχα που ειχε αφησει σπιτι μου. Ολο το σπιτι κρατουσε αναμνησεις ,αναμνησεις που δεν ηθελα να ξεχασω ποτε. Αναμνησεις που τωρα μου εφερναν τοσο πονο.
Σηκωθηκα απο το κρεβατι μου νιωθοντας αδυναμη. Δεν ειχα κοιμηθει το προηγουμενο βραδυ. Σημερα θα επελεγαν τον συνεταιρο. Εκανα μπανιο, επιασα τα μαλλια μου σε μια επιβλητικη αλογοουρα και εβαλα ενα σκουρο μπλε αμανικο φορεμα, που αγκαλιαζε τελεια τις καμπυλες μου, με τις μπεζ γοβες μου.
Κανεις δεν μου μιλησε στην εταιρια. Ολοι περιμεναν να δουν ποιος θα επιλεγει. Περασα εξω απο την πορτα του γραφειου του Ανταμ και συνεχισα ευθεια χωρις να κοιταξω. Πονουσα. Πονουσα και δεν το εδειχνα. Πονουσε η καρδια μου.
Μπηκα στο γραφειο μου και αφησα τα πραγματα μου πισω απο το γραφειο μου, ανοιγοντας το λαπτοπ μου και αφοσιωθηκα στην δουλεια μου, μη επιτρεποντας στον εαυτο μου να σκεφτει τιποτα αλλο.
Το τηλεφωνο πανω στο γραφειο μου χτυπησε με το που πηγε 14:00. Ηρθε η ωρα. Καθως σηκωθηκα απο την καρεκλα μου παρατηρησα οτι η πορτα του γραφειου μου ηταν ανοιχτη και στεκοταν μπροστα μου ο Ανταμ.
Πηγε να μιλησει αλλα δεν τον αφησα.
"Μη..." του ψιθυρισα και σωπασε. Ειδε ολο τον πονο που εκρυβε αυτη η λεξη μεσα της.
Με συνοδεψε στο κεντρο των γραφειων οπου μας περιμενε και τους δυο ο πατερας του και οι υπολοιποι συνεταιροι μαζι με τον Μπεντζαμιν. Τα βλεμματα τους δεν προδιδαν τιποτα.
"Κασσανδρα, Ανταμ" ειπε χαρουμενος ο πατερας του και μας φιλησε και τους δυο.
"Οπως ξερετε ειστε αναποσταστα μελη αυτης της εταιριας, και δεν θα ημασταν σημερα αυτο που ειμαστε χωρις εσας. Δυστυχως ομως, η θεση του συνεταιρου ειναι μια..." ειπε και πηρε εναν ασπρο φακελο απο τα χερια του,εξησου ανεκφραστου,Μπεντζαμιν.
"Εχω την τιμη να ανακοινωσω οτι καινουρι..."
"Σταματα" φωναξε αποτομα ο Ανταμ και ολοι γυρισαν να τον κοιταξουν. Εκεινος ομως γυρισε και κοιταξε εμενα.
"Δεν με νοιαζει ποιον θελουν για συνεταιρο. Εμενα με νοιαζεις εσυ. Εσυ και αυτο που εχουμε. Αυτος που ειμαι οταν ξυπναω διπλα σου το πρωι." με μια αποτομη κινηση επεσε στο ενα γονατο."Κασσανδρα Αντερσον, φυγε μαζι μου. Ξεχνα την εταιρια και ελα να φυγουμε μακρια. Εγω και εσυ. Να ανοιξουμε μια δικη μας εταιρια. Με τους πελατες που εχουμε και οι δυο θα θριαμβευσουμε. Και το σημαντικοτερο απολα, φυγε μαζι μου γιατι σ'αγαπω."
Δεν μπορουσα να συγκρατησω το δακρυ που ξεφυγε απο τα ματια μου. Γυρισα και κοιταξα την Κατια που με κοιτουσε γεματη χαρα. Δεν χρειαστηκε να δωσω απαντηση. Απλα λυγισα τα ποδια μου ωσπου να φτασω στο υψος του Ανταμ και αγγιξα απαλα τα χειλη του με τα δικα μου.
"Ναι" του ειπα γεματο αγαπη.
Εκεινος σηκωθηκε και με πηρε απο το χερι, κατεβηκαμε τρεχοντας τις σκαλες μεχρι που περασαμε τις μεγαλες πορτες που ελεγαν με επιβλητικα γραμματα "Γκριν".
Κοιταξα το κτηριο, θυμηθηκα τους τσακωμους, θυμηθηκα τα κακα, θυμηθηκα τα καλα και χαμογελασα.
Γυρισα το βλεμμα μου και δεν ξανακοιταξα την εταιρια. Κοιταξα μονο τον Ανταμ.
Και καπως ετσι ξεκινησε το μελλον μας. Αφηνοντας το παρελθον μας πισω.
________________________________________________________________
Αλλη μια ιστορια που εφτασε στο τελος της. Σας ευχαριστω πολυ που με συνοδευσατε στο ταξιδι της Κασσανδρας και του Ανταμ και ελπιζω να την απολαυσατε οσο και εγω.
Ακομη, ελπιζω να εδωσα το τελος που θα δινατε και εσεις.
Οσο για το μελλον, ερχονται κι αλλες ιστοριες.
Φιλια πολλα.
-Lib