To κτήριο μπροστά της είχε υπάρξει κάποτε άσπρο, αλλά τώρα γκράφιτι αγκάλιαζαν τα δυο πρώτα μέτρα από το πάτωμα προς τα πάνω, και πάνω από αυτό, εκατοντάδες ρωγμές ήταν ενσωματωμένες βαθιά μέσα στην πρόσοψη του κτηρίου. Δεν υπήρχαν παράθυρα στο ισόγειο, μόνο μια πόρτα για το γκαράζ και μια παλιά ξύλινη πόρτα με σκουριασμένους μεντεσέδες.
Η Αδελαΐδα κοίταξε κάτω στο τσαλακωμένο σημείωμα στο χέρι της, και μετά στην διεύθυνση που ήταν γραμμένη στο κτήριο. Ήταν πανομοιότυπες.
Για μια στιγμή, έμεινε ακίνητη, ο μόνος ήχος που έφτανε στα αφτιά της ήταν ο ήχος των ροδών του ποδηλάτου της που ακόμα γύριζαν. Ήταν πεσμένο στο πάτωμα, είχε βρεθεί εκεί από την ανυπομονησία της να βρει το σωστό μέρος. Και τώρα το είχε βρει.
Πήρε μια τρεμάμενη ανάσα και χτύπησε την πόρτα, ο ήχος την γροθιάς της ενάντια στο ξύλο κουδούνιζε στο ήσυχο δρομάκι. Έξυσε το γόνατό της από την αγωνία, αλλά επειδή οι πληγές είχαν επουλωθεί, δεν έτρεχε αίμα κάτω από τα νύχια της, και βρέθηκε να ξύνει παλιά σημάδια.
Χτύπησε ξανά, καταπίνοντας τον κόμπο στον λαιμό της. Για λίγη ώρα, κανείς δεν ήρθε να της ανοίξει, αλλά μόλις ήταν έτοιμη να χτυπήσει τρίτη φορά, η πόρτα άνοιξε, οι σκουριασμένοι μεντεσέδες ούρλιαξαν από τον κόπο τους, λες και δεν είχαν ανοιχτεί εδώ και χρόνια. Εκεί ήταν. Στεκόταν πανύψηλος, με λευκό μπλουζάκι και μαύρο κολλητό τζιν. Τα μαλλιά του ήταν ανακατεμένα, και το μπλουζάκι του ήταν πιτσιλισμένο με μπογιά, αλλά ένα χαμόγελο έλαμπε στο πρόσωπό του και τα μάτια του γυάλιζαν σαν τα αστέρια.
"Περίεργο που σε συναντώ εδώ," είπε και έγειρε ενάντια στην πόρτα.
"Ναι, είναι λες και κάποιος μου άφησε ένα μυστηριώδες σημείωμα που μου έλεγε να έρθω εδώ," είπε η Αδελαΐδα και γέλασε.
"Αναρωτιέμαι πού βρήκε την έμπνευση να κάνει κάτι τέτοιο," σήκωσε τα φρύδια του και της χαμογέλασε. Και ξαφνικά δεν μπορούσε να κρατηθεί μακριά της άλλο, οπότε τύλιξε τα χέρια του γύρω της τόσο σφιχτά που της έκοψε την αναπνοή. "Χαίρομαι που ήρθες."
"Με ξέρεις, δεν μπορώ να αντισταθώ σε μια περιπέτεια," ψιθύρισε στο αφτί του, και τον αγκάλιασε κι αυτή.
"Οπότε, πού είμαστε;" τον ρώτησε μόλις την άφησε από τα χέρια του.
"Έλα μέσα και δες μόνη σου," είπε εκείνος και έκανε στην άκρη, προσκαλώντας την μέσα.
Το κτήριο δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένα δωμάτιο, οι τοίχοι ξεντώνονταν τέσσερις ορόφους χωρίς να διακόπτονται από οροφή. Η μόνο πηγή φωτός ήταν μια συστάδα λάμπες, που κρέμονταν σε σύρματα από τις κορυφές της οροφής δώδεκα μέτρα πάνω τους, και ο ήλιος που έρεε από τα παράθυρα, γεμίζοντας το δωμάτιο με ένα απαλό, κίτρινο φως. Ράφια υπήρχαν στον βόρειο τοίχο, και ένα ξύλινο τραπέζι ήταν τοποθετημένο στη μέση του δωματίου, υπήρχε ακόμα και ένα κρεβάτι με λευκά ανακατεμένα σεντόνια ριγμένα πάνω του. Αλλά καθώς τα μάτια της γύριζαν στο δωμάτιο, δεν ήταν η αρχιτεκτονική που της έκανε εντύπωση, ούτε το εσωτερικό του κτηρίου· ήταν η μπογιά.
Τεράστιοι καμβάδες καλυμμένη με τα πιο όμορφα χρώματα και μοτίβα που είχε δει ποτέ της, στόλιζαν τους τοίχους, ενώ άλλοι ξεκουράζονταν στο πάτωμα. Καβαλέτα ήταν σκορπισμένα εδώ και κει, κάθε ένα από αυτά καλυμμένο με παλιά μπογιά, σαν εκατοντάδες ζωγραφιές να είχαν ζωγραφιστεί πάνω τους. Το ξύλινο τραπέζι ήταν οικία εκατοντάδων πινέλων και παλετών, κάρβουνου και μολυβιών, ενώ στοίβες χαρτιού βρίσκονταν στα ράφια.
"Καλωσόρισες," ο Χάρι είπε, σπρώχνοντας τα μαλλιά του μακριά από τα μάτια του. "Στο καλλιτεχνικό μου στούντιο."
"Έχω καιρό να έρθω εδώ, αλλά κάποτε περνούσα ώρες εδώ μέσα, μερικές φορές έμενα ακόμα και τις νύχτες γιατί ένιωθα πως αν έφευγα, οι εικόνες στο μυαλό μου θα εξαφανίζονταν."η φωνή του έτρεμε καθώς μιλούσε, γιατί κατά την διάρκεια της ζωής του, είχε προσκαλέσει δύο άτομα στο δωμάτιό του: την Αδελαΐδα, και Εκείνον.
Τα χείλη της Αδελαΐδας ήταν ελαφρώς ανοιχτά από την έκπληξη, και τα έναστρα μάτια της γυάλιζαν στον απαλό φωτισμό του δωματίου. "Σε πειράζει αν;" τα λόγια ήταν πολύ βαριά για να μπορέσουν να τυλιχτούν τα χείλη της γύρω τους, και έπεσαν τρέμοντας στο πάτωμα πριν μπορέσει να τα πει.
"Καθόλου,"ο Χάρι είπε και ζούληξε ελαφρά το χέρι της.
Στη αρχή, τα βήματά της ήταν μικρά, σαν να ήταν ανασφαλής για το πού θα έβαζε τα πόδια της, αλλά μετά, καθώς πήρε λίγη σιγουριά, έγιναν πιο συγκεκριμένα. Ένιωθε σαν να περπατούσε σε ένα μουσείο, το δικό του μουσείο, όπου ζωγραφιές από τα παλιά ήταν εκτεθειμένες σε αυτήν για να τις δει.
Τα μάτια της σάρωσαν τα έργα τέχνης. Μερικά ήταν τοπία· ηλιοβασιλέματα και ανατολές του ηλίου ζωγραφισμένα τόσο λεπτομερώς που ένιωθε την ανάγκη να καλύψει τα μάτια της από την ομορφιά τους. Άλλα ήταν ανθρώπων, ανδρών, γυναικών και παιδιών, όλοι τους με τα κεφάλια ελαφρώς γυρισμένα, έτσι ώστε τα μάτια τους ποτέ να μην συναντούσαν τα δικά της. Δεν ήταν όλα τελειωμένα, αλλά καθένα από αυτά έλαμπε με μια ομορφιά που της έπαιρνε την ανάσα.
Ένιωθε σαν να περπατούσε για ώρες, οι ήχοι του κόσμου γύρω της βούλιαζαν καθώς τα μάτια της κολυμπούσαν στην στεγνή μπογιά.
Τελικά, σταμάτησε, λες και είχε βρει αυτό που έψαχνε. Η πλάτη της ήταν γυρισμένη σ' αυτόν, και ακόμα και που ο Χάρι δε μπορούσε να δει την ζωγραφιά μπροστά της, ήξερε με ακρίβεια σε τι χρώματα ξεκουράζονταν τα μάτια της.
Μπροστά της, δεν ήταν ένα, αλλά τρία έργα τέχνης: ένας πίνακας, ένα σκίτσο, και ένα σκίτσο ακουαρέλας. Πέρασε τα δάχτυλά της πάνω στην ξεραμένη μπογιά του καμβά, σχεδόν περιμένοντας να νιώσει την απαλή επιφάνεια του νερού από κάτω τους, γιατί καθώς τα χρώματα χόρευαν μαζί, σχημάτιζαν την εικόνα ενός αγοριού σε μια λίμνη. Το νερό γαργαλούσε την κλείδα του, και παρόλο που είχε προσπαθήσει να σπρώξει τα βρεγμένα μαλλιά του από το πρόσωπό του, μερικές τούφες ακόμα έπεφταν στο μέτωπό του. Το χαμόγελο στο πρόσωπό του ήταν τόσο μεγάλο που τα μάτια του έκλειναν σε σημείο που ίσα ίσα φαινόταν το χρώμα τους, αλλά ήταν μπλε. Το αγόρι είχε το χέρι του σηκωμένο, σαν να ήταν έτοιμος να πιτσιλίσει κάποιον, και νερό έρεε στον αέρα τόσο λεπτομερώς ζωγραφισμένο που η Αδελαΐδα ήταν έκπληκτη που δεν μπορούσε να το νιώσει να χτυπά το πρόσωπό της.
Το σκίτσο ήταν μια προσωπογραφία, το ίδιο αγόρι να κοιτάει κάτω, οι μακριές βλεφαρίδες του ξεκουράζονταν πάνω στα ψηλά ζυγωματικά του. Στην αρχή, δεν έμοιαζε σαν να χαμογελούσε, αλλά καθώς η Αδελαΐδα έγειρε πιο κοντά, μπορούσε να δει ένα μικρό χαμόγελο να παίζει στα χείλη του. Τα μαλλιά του κρέμονταν πάνω από το μέτωπό του, τόσο μακριά που γαργαλούσαν τα μάτια του. Η Αδελαΐδα δεν τον είχε ξαναδεί ποτέ, αλλά ήξερε ποιος ήταν.
Στο τέλος, τα μάτια της έπεσαν στο σχέδιο ακουαρέλας. Η ανάσα της πιάστηκε στον λαιμό της, και ένιωσε μια σταγόνα βροχής να πέφτει στην καρδιά της, επειδή η ζωγραφιά ήταν μια αυτοπροσωπογραφία. Είχε χρωματίσει τα μαλλιά του μαύρα, και τα μάτια του ήταν χαμένα σε μια γκρίζα καταιγίδα, σκοτεινά κύματα συνέθλιβαν τους βράχους των ιριδών του. Από τα μάτια του, μπουκέτα από μπλε λουλούδια έπεφταν, τρέχοντας στα μάγουλά του σαν δάκρυα.
"Για να μη το ξεχάσεις," ψιθύρισε και άλλη μια σταγόνα βροχής προσγειώθηκε στην καρδιά της. Δεν υπήρχε τίποτα όμορφο σε αυτήν την εικόνα. Οι γραμμές ήταν ζωγραφισμένες πολύ άγαρμπα, και τα χρώματα ήταν πολύ μελαγχολικά, για να περάσει κάτι άλλο εκτός από την μπογιά μέσα στην καρδιά της καθώς το κοίταζε. Αλλά δεν ήταν οι μαύρες γραμμές ή τα μπλε χρώματα που έκαναν τα σύννεφα στην καρδιά της να αφήσουν όλο το νερό τους, στην πραγματικότητα, δεν ήταν αυτό που βρισκόταν μέσα στην ζωγραφιά που της ράγισε την καρδιά. Ήταν αυτό που δεν ήταν στην εικόνα που την έσχισε στα δύο· η ζωγραφιά δεν είχε στόμα.
"Δεν μίλησα για δεκατρείς μήνες αφότου πέθανε." ο Χάρι είπε, η φωνή του έτρεμε καθώς απαντούσε την ερώτηση που η Αδελαΐδα δεν είχε κάνει. "Εγώ- εγώ πάντα ήθελε οι τελευταίες μου λέξεις να είχαν ειπωθεί σε αυτόν, και μετά το ατύχημα, σκέφτηκα πως αν δεν μιλούσα για την υπόλοιπη ζωή μου, θα έπαιρνα αυτό που ήθελα."
Εκείνη γύρισε μακριά από την ζωγραφιά και τον κοίταξε. Νερό καραδοκούσε στα μάτια του, αλλά δεν ξεχείλιζε στα μάγουλά του. "Τι σε έκανε να αλλάξεις γνώμη;" ανάσανε, οι λέξεις τόσο αδύναμες που ίσα που ίσα που έφτασαν τα αφτιά του.
"Βρήκα αυτό,"σήκωσε έναν φάκελο από το τραπέζι, και η Αδελαΐδα τον πλησίασε. Ήταν ένα βαθύ μπορντό χρώμα, οι άκρες του ταλαιπωρημένες και το πίσω μέρος σπασμένο, αλλά δεν ήταν το εξωτερικό του που είχε σημασία. Ο Χάρι τον άνοιξε για κείνη, τα περιεχόμενά του επιτέλους ειδώθηκαν από κάποιον εκτός από τον ίδιο. Ήταν γεμάτος με φωτογραφίες, τα χρώματα ξεθωριασμένα και μόνο το μαύρο, το άσπρο και το γκρι παρέμεναν. Οι περισσότερες έδειχναν τον Χάρι, που έμοιαζε πολύ νεότερος και με ένα ατέλειωτο χαμόγελο στο πρόσωπό του. Μερικές τον έδειχναν να ζωγραφίζει ή να μαγειρεύει, άλλες να γελάει ή να διαβάζει.
"Είναι πανέμορφες."η Αδελαΐδα είπε καθώς τις κοίταξε. Και όντως ήταν, κάθε φωτογραφία έλαμπε με την δική της ομορφιά. "Εκείνος τις τράβηξε;"
"Ναι, πάντα του έλεγα πως θα μπορούσε να βγάζει το ψωμί του από τις φωτογραφίες του. Πως ήταν τόσο ταλαντούχος που θα ήταν κρίμα να μην δείξει στους άλλους πώς βλέπει εκείνος τον κόσμο. Αλλά δεν ήθελε κάτι τέτοιο. Μου είπε πως το έκανε για τον εαυτό του, και πως αν άρχιζε να το κάνει για κάποιον άλλο, δεν θα είχε νόημα." ο Χάρι χαμογέλασε καθώς κοίταζε τις παλιές φωτογραφίες, και η Αδελαΐδα μπορούσε να δει το φάντασμα του νεότερου εαυτού να παίζει στα χαρακτηριστικά του.
"Αυτό," είπε, και έδειξε την τελευταία φωτογραφία, "είναι αυτό που βρήκα."
Η φωτογραφία έδειχνε τον Χάρι, το κεφάλι του να ξεκουράζεται σε ένα μαξιλάρι, και ένα σεντόνι σκέπαζε το μισό σώμα του. Οι βλεφαρίδες του κρέμονταν πάνω από τα μάγουλά του, και τα χείλη του ήταν ελαφρώς χωρισμένα καθώς έπαιρνε νυσταγμένες ανάσες. Η Αδελαΐδα δεν πρόλαβε να θαυμάσει την φωτογραφία, γιατί ο Χάρι την γύρισε από την άλλη, δείχνοντάς της το πίσω της μέρος. Ήταν καλυμμένη με γραφικό χαρακτήρα τόσο ακατάστατο που ίσα που μπορούσε να διαβάσει τις λέξεις, αλλά έλεγε αυτό:
"Αγαπημένε μου Χάρι, Καθώς το γράφω αυτό κοιμάσαι, όπως έκανες και όταν τράβηξα αυτήν την φωτογραφία. Μπορώ να σε ακούσω να ροχαλίζεις, και παρόλο που μπορεί να παραπονεθώ γι' αυτό αύριο, αυτή τη στιγμή, δεν υπάρχει άλλος ήχος που θα προτιμούσα να ακούω. Γιατί ο ήχος είναι μάρτυρας της καρδιάς σου που χτυπά και των πνεύμονών σου που αναπνέουν, γιατί αυτή τη στιγμή, μέσα από το σκοτάδι αυτού του δωματίου, μπορώ να ακούσω την ύπαρξή σου, ακριβώς όπως μπορώ και να την βλέπω κάθε μέρα. Την βλέπω στο πρόσωπό σου. Την βλέπω στα λακκάκια σου και στο χαμόγελό σου. Την βλέπω στα μάτια σου και στο πρόσωπό σου. Μπορώ να την νιώσω στα χέρια σου και στο στήθος σου. Μπορώ να την νιώσω στα χείλη σου και στην καρδιά σου. Και δεν μπορώ παρά να αναρωτιέμαι: "Πώς ήμουν τόσο τυχερός; Πώς ήμουν τόσο τυχερός που σε αγάπησα;" Δεν ξέρω, αλλά σε αγαπάω, σε αγαπάω, σε αγαπάω. Και πάντα θα το κάνω. Σε αγαπάω."
"Μόλις το διάβασα αυτό, συνειδητοποίησα πως τώρα ήμουν εγώ που ρωτούσα αυτή την ερώτηση: "Πώς ήμουν τόσο τυχερός που Τον αγάπησα;" ποτέ δεν βρήκα την απάντηση, και υποθέτω πως ποτέ δεν χρειάστηκε να την βρω. Απλώς χρειαζόταν να βρω την ερώτηση για να καταλάβω πως ήταν η μεγαλύτερη περιπέτεια της ζωής μου, και το να μη το λέω σε κανέναν θα ήταν το μεγαλύτερο λάθος που θα μπορούσα να κάνω ποτέ μου." Καθώς μιλούσε, ο Χάρι ένιωθε τον ωκεανό στα μάτια του, αλλά ούτε μια σταγόνα δεν ξέφυγε. Το να μιλά για Εκείνον ήταν απελευθερωτικό. Το γαλανομάτικο αγόρι με τα ανέμελα μαλλιά και τα ψηλά ζυγωματικά ήταν κομμάτι του ίδιου, και όσος καιρός και να περνούσε, αυτό το κομμάτι δεν θα έφευγε ποτέ. Όπως και να χει, περίμενε την Αδελαΐδα να ρωτήσει το μόνο πράγμα που δεν γνώριζε. Αλλά η ερώτηση ποτέ δεν έβγαλε αρκετά δυνατά φτερά για να μεταφερθεί από τα χείλη της στα αφτιά του, και καθώς την παρακολουθούσε να διαβάζει το σημείωμα, συνειδητοποίησε πως δεν χρειαζόταν να το κάνει.
Το γαλανομάτικο αγόρι ήταν το παρελθόν του, ενώ η Αδελαΐδα ήταν το παρόν του, και ίσως, ίσως να ήταν το μέλλον του.