Dedicated to ImJanny
Chapter Forty One:
Finally Awake
"Hey, panget kong kapatid, gising na. We're home!," nagising naman ako nang marinig ko ang boses ng aking napaka-thoughtful kong kuya at sabay buga pa ng kanyang hininga sa aking tenga.
Abnoy talaga ng lalaking 'to. Alam ba niyang nakakaliti 'yong ginawa niya? Nakakainis. Panira ng beauty rest ko. 'Di ko namalayang nakatulog pala ako sa buong biyahe. Mga thirty minutes din yun siguro mula sa school hanggang dito.
Lumabas na ako sa sasakyan at sumunod kay kuya na pumasok sa bahay. Teka sa'n niya kinuha 'yong hawak niyang basket ng prutas? Galing ba yun sa kotse? Para naman kanino?
"Kuya, sa'n galing 'yang hawak mo? Pahingi naman nung apple," takang tanong sabay lahad ng kamay ko bilang sign ng paghingi nung apple dun sa hawak niyang basket. Umasim naman ang mukha niya at umiling iling pa sa akin.
"Ay damot. Lamunin mo lahat ng 'yan. Mabulunan ka sana," tudyo ko sa kanya. Wala akong nagawa kundi umakyat nalang patungo sa kwarto ko. I feel like I am exhausted. Parang naubos lahat ng gana ko ngayong araw. Ewan ko kung bakit. Itulog ko nalang 'to. Nakasalubong ko naman si mama pababa ng hagdan na nakabihis. Nakapusod ang kanyang buhok nang maayos. Tila ba may pupuntahan siya ngayon.
"Ma sa'n po punta nio?," I asked in curiosity.
"Anak magbihis ka. May pupuntahan tayo." Imbes na sagutin niya yung tanong ko ay inutusan niya akong magbihis. Para saan?
"Sige na. Hintayin ka namin sa baba," dagdag pa niya. Kahit naguguluhan ay tumango na lamang ako at tumalima.
Pumasok ako sa kwarto ko saka ibinaba ang aking bag sa aking kama. Siguro mamaya nalang ako maligo. Mukhang nagmamadali si mama. Nagpalit ako ng jeans at tsaka nagsuot ng plain v-neck black t-shirt. Pinalitan ko rin yong flat shoes ko ng sneakers. Pagkatapos kong magpalit ay nagmadali akong bumaba na ng hagdan. Nakita ko sa sala sina mama, papa at kuya na naghihintay sa akin. Tumayo sila at ngumiti sa akin. Anong meron? Lumapit ako sa kanila para alamin kung anong nangyayari.
Pero bago pa man ako magsalita, inunahan na ako ni papa.
"We're going to the hospital," bungad niya sa akin.
Literal na napaawang ang aking bibig. Bakit? Anong nangyari?
"Para saan po? May masakit po ba sa inyo? Saan banda? Ma, Pa, sabihin niyo, kailangan po ba ng check-up ng abnoy na budoy kong kapatid?" pag-alalang tanong ko na may bahid nang pang-aasar kay kuya. Inirapan niya naman ako at binigyan ng nakakatakot na tinging nagsasabing 'Lagot ka sa akin mamaya.'
Natawa naman si mama sa aking tinuran. "Ano ka ba anak? Walang may sakit sa amin at lalong hindi kailangan ng kuya mo ng check-up kasi sadyang abnoy lang talaga yan kaya intindihin mo nalang." Hahaha, napansin din pala ni mama na may tiwang sa isip tong anak niyang lalaki.
"Ma naman eh," inis na saad ni kuya sabay pout pa. Haha, di niya bagay.
"Anak napagdesisyonan lang naman namin na bisitahin natin ang magiting na lalaking nagligtas sa aming pinakamamahal na prinsesa. It's rude if we didn't pay him a visit, right? He saved you and we wanna thank him for his bravery and heroic deed towards you ." he said then smiled to me sweetly. And this time my jaw dropped. I didn't expect it from dad.
Because of inevitable happiness, I hug my dad. Mukhang hindi kona kailangang ipaalam pa sa kanila dahil sila mismo ay gustong bisitahin si Rave.
"Thank you dad, mom." Niyakap din ako ni mama.
"Sali niyo rin ako diyan. Family hug," singit ni kuya at nag-family hug nga kami. Hahaha, pauso siya. Wala bang faselfie diyan. Combination of Family and Selfie. Gawa gaw ng sariling salita.
Kumalas kami sa pagkakayakap sa isa't isa at seryoso akong tinitigan ni papa. Para naman akong nabato dahil sa pressure ng titig niya. May problema ba? Ang bilis naman magbago ng ekspresyon ni papa.
"Yumi, my princess, do you love him?," he asked out of nowhere but I'm aware whom he is referring to. It's Rave.
Walang salita ang lumabas sa bibig ko para sagutin ang tanong ni papa dahil walang salita ang makapagpapaliwanag ng pagmamahal ko kay Rave.
Tumango na lamang ako at ngumiti nang matamis sa kanila.
"Okay. I guess we need to go. Baka kasi may dramahan pang maganap dito," segway ulit ni kuya. Panira talaga siya ng momentum pero okay na rin yun para makaiwas ako sa nakakatense na titig ni papa. Ang bilis magbago ang ihip ng hangin.
Lumabas na kami ng bahay. 'Yong kotse ni mama ang ginamit namin. Si papa ang nag-drive habang nasa ftont seat si mama katabi niya. Nasa likod naman kami pareho ni kuya.
"Oh ikaw ang maghawak nito." utos ng ugok sa tabi ko tapos inabot sa akin 'yong basket ng prutas na hawak niya kanina. Ah kaya pala. Now I know. Imbes na magreklamo ako ay malugod ko na lamang itong tinanggap sa kanya.
Wala pang isang oras ang biyahe ay nakarating na rin kami sa wakas. Excited akong bumaba ng sasakyan at medyo nauuna pang naglakad sa kanila. Haha, napaghahalataan ako. Di bale na.
Memoryado ko pa rin yong room numbr niya. Room 369. Dire-diretso lang ako hanggang sa natanaw ko ang mga guwardiyang nagbabantay sa labas ng kanyang kuwarto.
"Hello, we're here to pay a visit for Mr. Rave Castillo. I have here a confirmation email from his father to visit him," my dad formally said then he showed his phone to one of the guards. My eyes just opened widely. Confirmation email from his father? At kailan pa nagkaroon ng koneksiyon si papa sa ama ni Rave?
"Our master is waiting for you inside young master's room sir. You may now enter," the guard confidently uttered with a beam of smile in his lips.
Pinapasok nga nila kami. Isinantabi ko muna ang mga katanungan sa isip ko kung paanong magkakilala ang papa ko at papa ni Rave.
Pagpasok namin sa kanyang kuwarto, napatigil silang lahat sa kanilang ginagawa at napatingin sa amin. Narito ang pamilya ni Rave. Namayani ang saglit na katahimikan sa pagitan naming lahat. Pero binasag din agad ito ng ama ni Rave.
"Ramon, my friend, it's been a long time. Mildred, hindi parin kayo nagbabago. Ang dalawang lovebirds ng klase," masayang pagbati niya sa aming mga magulang sabay nakipagkamayan sa kanila.
"Roman, still handsome and good-looking," my mom complimented.
My dad and Sir Roman laugh very manly. They are like bestfriends and used to hang together during their childhood days, I guess. Is this fate?
Lumapit ako kay Sir Roman at tsaka yumuko bilang paggalang.
"Hello po Sir. I am Yumi," pagpapakilala ko sa kanya.
"Yumi, tito nalang. I'm fine with it since your parents and I are childhood bestfriends," saad niya sa akin.
Ngumiti ako sa kanya then lumapit naman ako kay Tita Velvet na masayang pinagmamasdan sina papa. Yumuko ako sa kanya saka iniabot ang basket ng prutas. Nakakalungkot lang kasi di naman ito makakain ni Rave dahil sa kondisyon niya ngayon.
"Yumi, hinintay ka namin na dumating. Akala namin nila Ran, hindi ka makakapunta." Nakipagbeso beso naman sa akin si Elisa saka niyakap ako kaya niyakap ko na rin siya.
"Ate Yumi, I miss you po. Sana po gumising na si kuya," malungkot na turan naman sa akin ni Abby.
"I miss you too baby. Oo gigising ang kuya mo para sa atin. Tiwala lang baby," pagpapatahan ko sa kanyang kalooban. Bigla namang lumiwanag ang kanyang mukha at yumakap sa akin habang buhat buhat ko siya.
"Yumi," tawag sa akin ni Tito.
"Ano po yun Tito Roman?"
"Do you love my son?" For the second tine around, natahimik na naman ako dahil sa tanong na yan. Yumuko ako dahil napakaseryoso ng tingin niya sa akin. Nakakapressure ang mga titig niya. I can feel animosity enclosing the atmosphere. I answered without any hesitation.
"Hmmm... Yes po! I realized that no guy will ever be right for me. Not after I met him," I replied.
"Why do you love him?" he asked again. Tito naman eh.. Kinakabahan tuloy ako sa mga tanong niya. Pagpapawisan pa ata ako ng malamig.
" I-I think love is just love, it can never explained! Love is a policy, without terms and conditions. I love him because I love him. For me it's enough reason to love him," I answered bravely.
"You amused me young lady. Ramon, your daughter is brilliant like her mother. I like her for my son," saad ni tito habang nakamarka sa kanyang mukha ang paghanga. Naramdaman ko namang nag-blush ang pisngi ko dahil sa sinabi ni tito.
"You can now sit beside my son and we'll leave," utos niya sa akin. Walang mapaglagyan ng tuwa ko dahil sa sinabi ni tito. Pero teka, leave??? Bakit sila aalis?
Bago pa man ako makapagsalita, nakalabas na pala silang lahat. Ganun ba ako kasaya para hindi mapansing nakasibat na sila. Pero mas mabuti na siguro yun para hindi ako mailang.
Lumapit ako sa natutulog na anghel sa kama. Ang aliwalas ng mukha niya ngayon. Ang fresh niyang tignan. Bakit ganito nalang ang epekto ng lalaking to sa akin.
"Alam kong gwapo ako my queen pero huwag mo naman akong titigan ng ganyan." Nagulat naman ako sa biglang nagsalita. My jaw dropped and my eyes widely opened. Tears suddenly escaped from my eyes.
"Rave you're awake. You're finally awake....," di makapaniwalang sabi ko habang pumapatak ang isa-isang butil ng luha sa mga mata.
"I need to call a doctor," aligagang saad ko. Ang saya ko.
"No need my queen. I'm totally fine as long as you're at my side." Nagawa niya pa akong banatan eh. Eh kung banatin ko mukha niya. He stretched his both arms and open it widely giving space for a hug. I hysterically hug him. Ghad, I love this guy. Sana hindi ako nanaginip.
"I love you too my queen because I love you. That's enough for me to love you."
"Pinag-alala mo- mo *sob* ako. Nakakainis ka naman eh. Gising kana pala kanina pa*sob* tapos hinayaan mo lang na gisahin ako ng papa mo ng *sob* mga katanungan. Nakakahiya tuloy sa'yo dahil sa kung anu-anong kaek-ekan ko."
"I just wanna surprise you. I love unexpected things and you're one of them. About your answers to my dad's questions, I found it so sweet," nakangiting sabi niya sa akin.
Pinagsusuntok ko tuloy siya sa kanyang dibdib. Nakakainis kasi siya.
"Hey, it hurts."
"Ooppss sorry. You never failed to surprise me my king. That's why I love you because you're unexpected," banat ko pabalik.
"That should be my line." Magsasalita pa sana ako pero bigla bigla niya nalang akong hinila palapit sa kanya. Nag-init ang aking mukha dahil sa lapit namin sa isa't isa. Ang bango niya kahit ilang araw siyang nakatulog. Hindi ko magawang umiwas sa kanyang mga tingin. Tila ba nangungusap ang kanyang mga mata sa akin at nakita ko ang pangungulila sa sa mga ito.
" I badly miss you, my queen," he said sweetly then a smile plastered in his face. It's not a smile. It's more like he's planning to do something.
Hindi niya man lang niya ako hinayaang magsalita dahil bigla bigla niya na lamang akong siniil ng isang napakatamis na halik sa labi.
Hindi ko alam pero may kung ano sa loob loob ko na gustong gusto ko ang halik niya.
I just found myself kissing him back. Ghad, I love this guy that much.
A/N:
Yey tuloy parin ang team RaYu. Eto na po ang final chapter. Susunod na po ang special chapter. Thank you sa lahat ng nagbasa, bumoto at nagkomento sa kwentong ito. I love you all. Ang saya saya ko kasi finally nakatapos ako ng isang kwento dito sa wattpad. This is the best gift for myself this Christmas! Lovelots! Saka nalang ako magdradrama kapag natapos ko na ang special chapter.
To God be the Glory.
@Phantom_Knight09