เมื่อคืนที่จองกุกไม่ได้กลับมาที่ห้อง เพราะตัวเขาอยากจะนั่งคิดทบทวนอะไรเรื่อยเปื่อยคนเดียวจนเวลาล่วงเลยมาถึงตอนตะวันสาดแสงสีส้ม เช้านี้ร่างสูงเดินกลับมาที่ห้องพักเพื่อมาอาบน้ำแต่งตัว แล้วเตรียมตัวที่จะถ่ายรายการต่อเพราะจะเป็นตอนสุดท้ายแล้ว ก่อนที่เปิดประตูเข้ามาแล้วก็รีบเดินเข้าห้องน้ำไปทันที
20 นาทีต่อมา..,..
จองกุกเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับผ้าขนหนูสีขาวที่พันตัวช่วงล่างอยู่ ชายหนุ่มเดินมาสวมใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย ก่อนจะเดินไปหาคนตัวเล็กที่นอนอยู่บนเตียง ...เขากำลังคิดอยู่ว่าจะปลุกจีมินดีหรือไม่ ปกติแล้วเมเนจีมของเขาไม่ใช่คนตื่นสายร่างสูงจึงเดินเข้าไปจับที่ตัวของอีกคนเพื่อทำการปลุกให้ตื่น แต่กลับต้องพบว่าคนที่นอนอยู่เนื้อตัวร้อนเป็นไฟ ชายหนุ่มตกใจจนต้องส่งมือหนาลองทาบไปที่บริเวณหน้าผากและลำคอเพื่อเช็คดูให้แน่ใจ จีมินตัวร้อนจริงๆด้วย!
"พี่จีม..พี่จีม! ตื่นมาก่อน ไปหาหมอกัน พี่เป็นไข้นะ" จองกุกเขย่าเรียกคนตัวเล็กให้ตื่น เพื่อที่จะพาไปหาหมอ
"อืออออ...ไม่เอา ไม่ไป..จองกุกไม่ไปได้มั้ย?"
จองกุกที่ได้ยินคนตัวเล็กพูดเพ้อ ถึงกับใจแป้วลง เขาทำผิดมากเลยจริงๆที่บังคับให้จีมินลงไปแช่น้ำจนตากฝนเกือบทั้งคืน ร่างสูงเอาแต่นั่งโทษตัวเองที่เป็นต้นเหตุที่ทำให้คนตัวเล็กต้องป่วย ...ไม่นานเขาจึงเดินไปหยิบผ้าขนหนูแล้วชุบน้ำหมาดๆมาเช็ดตัวให้จีมินที่นอนซมอยู่บนเตียง ร่างบางที่นอนหนาวสั่นจนจองกุกอดไม่ได้ที่จะเข้าไปสวมกวดเพื่อมอบความอบอุ่น ก่อนที่จะค่อยๆผละออกจากคนตัวเล็ก แล้วรีบเช็ดตัวคนที่ป่วยให้เรียบร้อยก่อน เพราะจองกุกมีถ่ายรายการตอนเช้าจึงต้องรีบไปตามตารางนัด เขาไม่อยากให้ทีมงานต้องมานั่งรอนาน ที่จองกุกต้องรีบเพื่อที่จะได้ถ่ายงานให้เสร็จแล้วจะได้รีบกลับมาดูแลจีมินต่อ
เมื่อเสียงของประตูปิดลง เปลือกตาบางก็ค่อยๆลืมขึ้นมา ความเป็นจริงจีมินรู้สึกตัวตลอดแต่แค่เขาลุกไม่ไหว เขาสัมผัสได้ว่าคนตัวโตเป็นห่วงเขามาก แถมพยายามดูแลเขาเป็นอย่างดี อย่างน้อยๆจีมินก็ได้รู้ว่าจองกุกยังเป็นห่วงเป็นใยเขาอยู่
———————————
@ชายหาด
11.30 น.
ช่วงที่กองถ่ายพักเบรกจองกุกก็รีบเดินเพื่อที่จะกลับห้องพักไปดูจีมิน แต่ระหว่างทางชายหนุ่มพบแทฮยองเดินสวนมา ชายหนุ่มรีบทำหน้าตาไม่สบอารมณ์ มองแทฮยองด้วยสายตาแข็งกร้าวอย่างเห็นได้ชัด แล้วทำเป็นเมินใส่แทฮยองทันทีที่อีกคนจะกล่าวทักทาย ทำให้คนที่เดินตามหลังแทฮยองมาอย่างซอกจินต้องเอ๊ะใจกับสายตาที่จองกุกมองแฟนเขา
"จองกุก จะรีบไปไหนหรอ?"
ซอกจินรีบทักทายชายหนุ่มหลังจากที่แทฮยองเดินพ้นไปแล้ว เพื่อจะได้ถือโอกาสนี้พูดคุยกับเขาด้วย
"อ๋อ ผมจะรีบไปดูพี่จีมินน่ะครับ พอดีเขาไม่สบายนอนพักอยู่ที่ห้องอ่ะครับ"
"เอ้าหรอ....เป็นอะไรมากรึป่าว ให้ผมบอกคนรถให้พาไปหาหมอมั้ย?"
"อ๋อ..ไม่รบกวนดีกว่าครับ พอดีพี่เขาแค่มีไข้ แล้วเจ้าตัวเขาก็ไม่อยากไปหาหมอด้วยน่ะครับ ขอบคุณท่านรองที่เป็นห่วงนะครับ"
"ก็ต้องห่วงสิ น้องผมทั้งคน..แต่เอาเถอะ ไม่เป็นอะไรมากก็ดี งั้นเดี๋ยวผมเดินไปหาแฟนก่อนนะ ไว้เจอกัน" คนตัวโตเอ่ยบอกพร้อมกับเตรียมโบกมือลาจองกุก แต่กลับโดนนักร้องหนุ่มเรียกรั้งเอาไว้
"เอ่อ! ท่านรองครับ....คือว่า ผมขอละลาบละล้วงหน่อยนะครับ เมื่อกี้คุณบอกว่าจะไปหาแฟน เอ่อ..แฟนท่านรองนี่ใครหรอครับ?"
ชายหนุ่มถามออกมาอย่างหน้าซื่อตาใส เพราะเขาแทบไม่เคยเห็นซอกจินคบกับใครเลย แล้วมีแฟนตอนไหนกัน
"แฟนผมน่ะหรอ..ก็คนที่เดินนำหน้าผมมาเมื่อกี้นี้ไง"
"ห่ะ! พี่แทฮยองงั้นหรอครับ?"
ซอกจินยักคิ้วหนึ่งข้าง เพื่อเป็นคำตอบให้กับจองกุก แล้วค่อยเดินเข้าไปหาแทฮยองที่นั่งรออยู่ในเต้นท์พักสำหรับศิลปิน ...จองกุกถึงกับอึ้งเล็กน้อย เพราะไม่คิดว่าสองคนนั้นจะเป็นแฟนกันจริงๆ เขาสงสัยตั้งแต่ที่พาแทฮยองไปช่วยจีมินที่โกดังร้างคราวทีแล้ว แทฮยองเคยบอกว่าอยากจะไปช่วยแฟน พึ่งมารู้วันนี้เองว่าแฟนของแทฮยองคือท่านรองประธานนี่เอง
จองกุกที่กำลังแอบยิ้มยินดีให้กับทั้งซอกจินและแทฮยอง แต่อยู่ๆก็มีความรู้สึกผิดกับอีกคนแทรกเข้ามาทันที ความรู้สึกผิดที่ไม่ยอมฟังคนที่เขารัก แถมยังตัดสินจีมินเพียงแค่สิ่งที่เขาเห็น ที่สำคัญคือ เขาไม่ยอมเชื่อใจจีมินให้มากพอ เลยทำให้พูดจาไม่ดีและทำนิสัยไม่ดีกับจีมินออกไป มิหนำซ้ำยังเป็นต้นเหตุที่ทำให้คนตัวเล็กไม่สบายอีก //ผมนิมันแย่จริงๆ//
——————————-
@ห้องพักจีมินจองกุก
18.30น.
เมื่อช่วงพักเบรกตอนกลางวันเขากลับมาที่ห้องพักพร้อมกับสั่งข้าวต้มร้อนๆจากรูมเซอร์วิสมาให้จีมิน ชายหนุ่มนั่งป้อนข้าวป้อนยาคนตัวเล็กให้เสร็จเรียบร้อย เขาสังเกตว่าตอนกลางวันจีมินทานข้าวได้และไข้ลดลงมาบ้างแล้ว แต่เมื่อพอมองเข้าไปในตาของเมเนจีมก็แอบเห็นน้ำใสๆคลออยู่รอบขอบตาใกล้จะไหลเต็มที ตอนแรกจองกุกคิดว่าคงเป็นเพราะพิษไข้ แต่เปล่าเลย! เขาแอบได้ยินว่าจีมินพยายามที่จะเก็บเสียงสะอื้นเอาไว้ ...ทั้งสองไม่มีใครพูดอะไรกัน จองกุกเองก็ไม่กล้าแม้แต่จะมองตาจีมินด้วยซ้ำ เพราะความรู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำไปและอยู่สู้หน้าคนตัวเล็กไม่ไหว ทำให้เขาต้องแอบออกจากห้องมานั่งเสียใจอยู่คนเดียว
2 ชั่วโมงผ่านไป.....
จองกุกและแทฮยอง รวมถึงทีมงานทุกคนได้ถ่ายทำรายการตอนสุดท้ายจบลงไปเป็นที่เรียบร้อย เขาตั้งใจทำงานมากๆ เพื่อให้งานผ่านไปได้ด้วยดี เพราะชายหนุ่มอยากจะรีบกลับไปดูแลเมเนจีม.. จริงๆผู้กำกับและทีมงานต่างชักชวนเขาเพื่อสังสรรค์หลังทำงานเสร็จ แต่ชายหนุ่มบอกปัดไปว่าอยากพักผ่อนและไม่อยากดื่มหนักก่อนกลับเกาหลี ....เมื่อทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยจองกุกจึงรีบเดินกลับมายังห้องพักทันที....
ร่างสูงไขประตูแล้วเดินก้าวเข้ามาในห้องที่มืดสลัว มีเพียงแสงไฟจากด้านนอกสาดส่องเข้ามาเท่านั้น เขาไม่อยากเปิดไฟให้เป็นการรบกวนคนที่นอนอยู่ จองกุกจึงเดินมาที่เตียงหนาที่ยังมีคนตัวเล็กนอนอยู่ เขาค่อยๆคลานเข่าขึ้นมาบนเตียงแล้วเอนตัวลงนอนซ้อนที่ด้านหลังของจีมิน มือหนาช้อนศรีษะของคนตัวเล็กขึ้นเพื่อที่จะสอดแขนเข้าไปแทนที่หมอนหนุน ส่วนท่อนแขนแข็งแรงอีกข้างส่งไปโอบรอบเอวบางเอาไว้ อ้อมกอดที่อบอุ่นถูกถ่ายทอดไปยังคนตัวเล็กที่นอนหลับอยู่ จองกุกซุกหน้าไปที่ท้ายทอยขาวๆ ก่อนที่ร่างสูงจะกดสันจมูกโด่งคลอเคลียไปมาสูดดมกลิ่นหอมๆจากคนในอ้อมกอด
"ผมขอโทษนะครับ...ต่อไปนี้ผมจะเชื่อใจแค่พี่คนเดียว...คนเดียวเท่านั้นครับ"
ชายหนุ่มเอ่ยคำขอโทษในขณะที่หน้าหล่อยังคงซุกไซร้อยู่บริเวณลำคอด้านหลังของจีมิน น้ำเสียงอู้อี้แต่ยังคงฟังได้ศัพท์ชัดเจนปลุกให้คนตัวเล็กตื่นขึ้นมา จีมินรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นจากอ้อมกอดของคนที่เขาก็รู้ว่าใคร...ร่างบางค่อยๆหันใบหน้าสวยๆมาทางจองกุกที่นอนกอดเขาอยู่ด้านหลัง
"จองกุก....เสร็จงานแล้วหรอ? อาบน้ำรึยัง?" เสียงอิดออดของจีมินเปล่งเสียงออกไปถามคนตัวโต
"ยังเลยครับ...ผมอยากนอนกอดพี่ก่อน"
"เดี๋ยวนายก็ติดไข้หรอก อย่ากอดเลย!" จีมินพยายามแกะแขนหนักๆของจองกุกให้ออกจากตัว เขาเพราะเป็นห่วงว่าจองกุกจะไม่สบายตามตัวเองไปซะก่อน ..แต่นอกจากจะไม่สามารถเอาตัวเองออกจากอ้อมกอดของร่างสูงได้แล้ว ร่างบางยังโดนแขนแกร่งกอดรัดแน่นขึ้นกว่าเดิมเสียอีก
"อื้อออ จองกุก...ฉันอึดอัดนะ กอดแน่นไปอ่ะ หายใจไม่ออก"
"ขอโทษครับ ..ขอโทษที่ทำให้พี่ไม่สบายตัว"
น้ำเสียงสั่นเครือพร้อมกับเสียงสะอื้นเล็กๆจากคนด้านหลังกระตุกให้จีมินถึงกับชะงักไปเล็กน้อย //ฮึ! อะไรกัน จองกุกร้องไห้หรอ?// ...จีมินค่อยๆหันตัวเองกลับไปหาคนตัวโตที่นอนอยู่ ภาพที่เห็นคือจองกุกกำลังนอนร้องไห้อยู่ตรงหน้าเขา ร่างบางถึงกับใจยวบลงไป เขาแทบไม่เคยเห็นจองกุกร้องไห้เลยสักครั้ง จองกุกของเขาน่ะเหมือนกับเด็กน้อยที่ซื่อสัตย์กับความรู้สึกตัวเองเสมอๆ ชอบก็บอกชอบ รักก็บอกรัก ฉีกยิ้มกว้างเมื่อยามดีใจ และร้องไห้เมื่อยามเสียใจ จีมินที่ไม่เคยเห็นภาพแบบนี้ เลยทำให้เขาอยากจะปลอบโยนให้เด็กน้อยคนนี้หายงอแงเสียที
"โอ๋...ไม่เป็นไรนะ จีมไม่เคยโกรธจองกุกเลยจริงๆ"
จีมินพูดพร้อมกับมือบางที่เอื้อมไปลูบผมคนตัวโตอย่างอ่อนโยน
"แต่ผมโกรธตัวเอง ที่ไม่ยอมฟังพี่ ผมเอาแต่คิดไปเองอ่ะ จนเป็นสาเหตุทำให้พี่นอนป่วยอยู่แบบนี้อ่ะ"
"ตอนนี้จีมดีขึ้นเยอะแล้ว เพราะได้จองกุกมาดูแลนะ....งั้นต่อไปนี้สัญญาได้มั้ย ไม่ว่าจะมีเรื่องอะไร ขอให้เราเชื่อใจกันและกันให้มากๆ...จีมขอได้มั้ย?"
"ได้สิครับ ผมสัญญา"
จีมินส่งยิ้มหวานๆให้กับจองกุก แล้วค่อยๆยื่นหน้าขึ้นไปจูบอย่างแผ่วเบาที่กลางหน้าผากกว้าง แล้วเลื่อนสันจมูกรั้นลงมาคลอเคลียไปมาที่ปลายจมูกของอีกคนอย่างขี้อ้อน จนจองกุกต้องฉีกยิ้มออกมาให้กับความน่ารักของเมเนจีม..ร่างเล็กเคลื่อนใบหน้าลงมาแล้วส่งมอบจูบแสนหวานไปให้กับจอนจองกุกแล้วจึงค่อยๆผละหน้าออกมาอย่างอ้อยอิ่ง
"จีม..รักจองกุกนะ" เขาพูดออกมาอย่างเขินอาย ไม่ต่างจากอีกคนที่เขินแล้วฉีกยิ้มจนหน้าเกือบยับ
"ผมก็รักพี่มากนะครับ"
"อื้ม! จีมรู้แล้ว"
จองกุกรีบยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้ๆ แล้วจรดริมฝีปากได้รูปไปทิ้งจูบไว้บนหน้าผากเล็กของจีมิน ก่อนที่ทั้งคู่จะค่อยๆสวมกอดให้กันและกันอย่างอบอุ่น
"รีบพักผ่อนเถอะครับ พรุ่งนี้ต้องบินกลับเกาหลีแล้ว เดี๋ยวพี่จะเดินทางไม่ไหวนะครับ"
"จองกุกกก..."
"ครับ?"
"ช่วยกอดจีมไว้แบบนี้ทั้งคืนได้มั้ย ร่างกายจองกุกมันอุ่นดีอ่ะ จีมชอบ!"
"ให้กอดตลอดชีวิตยังได้เลยครับ...ฝันดีนะครับจีมินชี่"
Himawari Talk
"พูดแล้วนะนกุก ว่าจะให้กอดตลอดชีวิตอ่ะ"
ปล. ฝากคอมเมนท์ให้กำลังใจไรท์กันด้วยนะคะ
อย่าลืมแท็กกันบ้างนะคะถ้าชอบ #MyManager #เมเนจีม