Ondertussen maakt Dante niets van dit alles mee; hij is aan het werk en heeft geen weet van het raadsel dat net is gevonden – of gekregen – door Daila, Gaby en Matthijs. Dat betekent niet dat hij er niet mee bezig is. Het telefoongesprek van gisteren dat hij en Gaby met Matthijs hadden gevoerd, zit hem nog vers in het geheugen en hij zou willen dat hij erbij kon zijn om de man aan de andere kant van de lijn te ontmoeten.
In plaats daarvan zit hij op het politiebureau en vervult hij zijn plicht, iets waar hij zich al vanaf een jonge leeftijd voor geroepen heeft gevoeld. Zijn vader was politieman totdat hij verdween, en Dante heeft altijd opgekeken naar hem. Ooit bij de politie horen was voor hem toen al meer dan een jongensdroom; het was wie hij wilde zijn. En wie hij nu is.
Maar het is niet wat hij zich ervan had voorgesteld. Hij zit lange dagen achter een bureau en staat onder het gezag van zijn baas, Daniël de Lange, waardoor Dante maar weinig vrijheid heeft om zelf op pad te gaan. In zijn dromen zag hij politiemannen altijd in spectaculaire achtervolgingen en losten ze moorden op, maar de werkelijkheid – of zijn werkelijkheid – ligt iets anders.
Daarbij komt nog iets anders kijken. Hij vindt het natuurlijk verschrikkelijk dat Finn dood is, maar het was voor hem de kans om achter het bureau vandaan te komen en te laten zien wat hij waard is. Voordat hij dat echter kon doen, was de zaak echter al van tafel geveegd en bestempeld als zelfmoord.
Dante begrijpt waarom ze dat denken. Het is een logische gedachte; hij heeft de documenten en foto's ook gezien, en zelfmoord was het eerste wat bij hem opkwam. Nu begint hij echter weer te twijfelen. Gaby is er stellig van overtuigd dat haar broer dat niet zou doen en Dante vertrouwt erop dat zij hem beter kent dan iedere agent in dit gebouw. Gaby heeft ook Elliot weten op te trommelen; uit de verhalen die Dante kent – en dat zijn er, als hij eerlijk is, niet al te veel – zou Elliot dat niet zomaar doen. Er moet iets goed mis zijn als Elliot zich mengt met de gebeurtenissen.
Op het politiebureau heeft niemand het meer over de zaak Van der Hei; het is oud nieuws geworden. De documenten die nu in een grote stapel op Dantes bureau liggen, vertellen over de diefstal uit de winkel van meneer Hagenaar. Dan verdwijnt er een blik soep, de volgende dag is het een pak melk. Iedere dag komt er een nieuwe melding binnen met een diefstal uit de dorpssupermarkt van meneer Hagenaar en iedere dag wordt de stapel van opgestelde documenten iets hoger.
Dante weet dat diefstal niets met deze gebeurtenissen te maken heeft. Meneer Hagenaars inventaris is altijd al een rommeltje geweest en de administratie van de hoogbejaarde man wordt maar matig bijgehouden. Het is al vaak gebeurd dat verdwenen voorwerpen weer op komen duiken; een bevestiging van Dantes theorie dat ze nooit waren verdwenen. Bewijzen kan hij het alleen nog niet – niet vanachter zijn bureau.
'Dante!'
Het is Daniël die Dante opwekt uit zijn gedachten en hem op doet kijken.
'Ik zou graag een update willen over Hagenaar,' zegt zijn baas. 'Hoe ver ben je al?'
Dante raapt wat papieren bij elkaar en probeert orde aan te brengen in de rommel op zijn bureau. Hij moet eerlijk zijn dat hij niet ver is gekomen: zijn gedachten zijn bij Gaby en Daila en het gesprek dat ze op dit moment voeren. Hij kan niet wachten tot het moment dat ze hem op de hoogte stellen van wat er is gebeurd.
'Het schiet al aardig op,' antwoordt hij, de echte vraag ontduikend. Hij weet precies wat Daniël van hem wil – deze vraag voor een update over Dantes werk wordt hem iedere dag minstens een keer gesteld – maar een echt antwoord heeft hij niet. 'Dat doet me eraan denken... Baas?'
'Daniel,' corrigeert Daniël hem. Hij is geen fan van de namen die Dante hem soms geeft als gevolg van zijn verslaving aan detectiveseries; dat soort vermaak noemt hij 'commercieel gepruts'.
'Juist,' zegt Dante. Hij slikt even. 'Ik had nog een vraag.'
Daniël kijkt hem alleen aan, in afwachting van het moment dat hij de vraag stelt.
'Het gaat niet over deze zaak,' zegt Dante.
'Stel hem toch maar,' zegt Daniël. Er klinkt een kleine zucht door in zijn woorden.
'Kunt u zich die ene zaak nog herinneren...' begint Dante. Hij twijfelt nog of hij de vraag echt moet stellen, ook al is het al te laat om zich nog te bedenken. Hij heeft er alleen nog niet genoeg bij stil gestaan hoe hij het zou kunnen vragen. 'Met Finn van der Hei?'
Daniël knikt langzaam. 'In zijn huis gevonden, met een touw aan het plafond.' Er is maar één Finn van der Hei en het had Dante eerder verbaasd als Daniël hem niet had gekend; zaken zoals deze kwamen niet veel voorbij.
'Waarom is daar nooit aan verder gewerkt?' vraagt Dante.
De woorden zijn eruit, wat op zich een hele opluchting is, maar toch staan Dantes kaken nog klem op elkaar in afwachting van een antwoord van zijn baas.
Daniel kijkt hem niet begrijpend aan. 'Het is afgesloten,' zegt hij. 'We hebben het opgelost.'
'Maar wat nu als–' begint Dante.
'Het was zelfmoord,' zegt Daniel. Hij klinkt zeker van zijn zaak. 'Daar was jij zelf ook van overtuigd.'
'Dat weet ik, maar...' Dante perst zijn lippen op elkaar. 'Ik begin te twijfelen.'
'Te twijfelen?'
Dante knikt.
Daniel pakt een bureaustoel en rolt hem naar het bureau van Dante om tegenover hem te gaan zitten. 'Daarom sluiten we zaken af,' zegt hij. Hij praat veel zachter dan eerst en is nu niet meer alleen een baas die tegen een werknemer praat, maar geeft Dante ook advies. 'Als een zaak is afgesloten, kijken we niet meer om. We richten ons op de toekomst.'
'Maar wat nu als–'
'We het verkeerd hadden?' Hij vouwt zijn handen in elkaar. 'We zijn menselijk; we maken fouten. Dus ja, het kan zijn dat we een fout hebben gemaakt. Maar we kunnen niet voor altijd "wat als"-vragen blijven stellen.'
Dante zegt niets terwijl hij de woorden op zich laat inwerken.
'Je moet het vergeten,' gaat Daniel verder. 'Als een zaak is afgesloten, vertrouwen we erop dat we alles hebben gedaan wat we konden en gaan we verder.'
'Soms openen we toch een afgesloten zaak weer?' vraagt Dante. 'Kan dat nu niet?'
Zijn baas schudt zijn hoofd. 'Dat doen we alleen als er nieuw, cruciaal bewijs aan het licht is gekomen – niet omdat we zin hebben in oude zaken te duiken.'
'Maar als het moord is–'
Daniel kapt hem heel snel af. 'Het is geen moord,' zegt hij. 'Het is zelfmoord; dat is wat jij zei, dat is wat ik zei, en dat is wat Mats en Stijn en Melanie en Jorick zeiden. Allemaal waren we het erover eens.'
Dante opent zijn mond om iets te zeggen, maar Daniel is nog niet uitgesproken.
'Het is te laat om er nog iets aan te veranderen, Dante,' zegt hij. 'Het spijt me. Ik weet dat je niet wilt horen dat het zelfmoord is, maar het is de waarheid.' Hij staat op van de bureaustoel en zet het object terug op de plek waar hij het vandaan had. 'Maar als je nog andere vragen hebt, stel ze gerust.'
Dante knikt, maar zegt niets meer. Hij kijkt hem alleen nog na terwijl hij wegloopt.
Opnieuw een driedubbele update voor iedereen die zich verveelt tijdens de lockdown! Enjoy 😊